Sot është e shtunë… Për mua dhe për ty Për të gjithë. Për të gjithë ata Që patën diçka në tokë.
Sot është e shtunë Edhe për ata që janë mërzitur Për ata që nuk dinë të jetojnë. Është e shtunë edhe për ata Që nuk janë më.
Sot është e shtunë Për kuajt që tërheqin karrocat në errësirë Për lodrat që u luajtën Dhe për vendet bosh në sallat e lavdisë.
Sot është e shtunë Edhe për ata që nuk e dinë këtë gjë Që vuajnë e s’janë të lumtur. Vetëm sot është e shtunë, E dëgjova në rrugë Në derën e spitalit.
Sot është e shtunë Edhe sikur askush të mos e kujtojë… Jo vetëm sepse unë sot jam mërzitur, Por për madhështinë e një dite Që veshi mbi vete pelerinën e vjetër të botës.
Është e shtunë Sepse nuk ekziston asnjë ditë tjetër Si kjo e sotmja Dhe dikush mund të thotë Se asnjëherë nuk ka qenë e shtunë, Se asnjëherë, asnjë ditë Nuk ka shpënë buzë greminës kuptimin e madh Jetën e madhe përpara një bluze Të thjeshtë dite Siç është dita e shtunë.
Ditë e shtunë sot Që u përsërit aq shumë Mbi atë çka bënë ata që nuk jetojnë sot Me lehtësinë e atyre që jetojnë Të mbështjellë nga e shtuna Që si letër karamelesh Bie mbi butësinë e vjetër.
Sot e shtuna bie mbi kërcënimin e vjetër Dhe thuhet nga të gjitha buzët kudo Edhe atje ku dita është ngatërruar me një tjetër Edhe atje ku dashuria është është zëvendësuar me një tjetër.
Kudo sot e shtuna përkëdheli plagët dhe buzëqeshi Për t’ua bërë më njerëzore, Për t’ua larguar sadopak nga pesha e kohës, Që e veshur me hijen dhe dritën e një të shtune Ndaloi lozonjare dhe tha: Sot është e shtunë Kur filluam të kuptojmë Se vetëm në botën tonë është diçka
Të rrish pak më shumë në të ftohtë Për të larguar diku drejt pafundësisë Nyjen e vërtetë, Që lëkundet me përkëdheli Brenda thellë së shtunës Që duket se nuk do të ndërrohet me asnjë ditë tjetër.
Sot është e shtunë Për të vetmen thjeshtësi dhe mendim Për të vetmen kënaqësi dhe trishtim Për të bërë një hap Në botën e vogël të njerëzve. / KultPlus.com
Do të zgjohem një ditë një të diele me mëngjes të beharshëm dhe pa fjalë në vend të jogurtit do të të jap helm do t’i lash dhëmbët me lëng sapuni ujin e vaktë do ta bëj akull të ngrirë me krem për shputa do të ta lyej fytyrën dhomën do ta ngjyros veç të t’i dëmtoj sytë do të rrëzohesh në pragun e derës mbushur me thika masazhën e qafës do ta kesh fërkim me goditje Diellin do ta kthej në 1000 re që pluskojnë me nervozë do t’i ushqej me kujdes krejt alergjitë tua nektarinën e butë të pasdites do ta shndërroj në ftua brenda këpucëve do të gjesh iriqët e egër do ta vras me ëmbëlsi çdo ndërrmarje, çdo ide, çdo veprim tëndin, çdo vepër në frenat e veturës, ka diçka që gjithsesi nuk ndalon në vend të ilaçeve, kutitë do t’i mbushi me mbetje të lumit të ndyrë terrinë do të gjesh aty ku kërkon ngjyrë nje gjullurdi do të jetë këndi ku ruan trofetë e jetës së fituar do ta ç’orientoj gëzimin, ekzistencën tënde të sistemuar mykun e ke poshtë shtratit, mbi të, në jastëk brenda do t’i përzë shokët, do t`a copëtoj krenarinë në ëndrrat tua kam ndjellur ardhjen e qindra insekteve propolisi yt për fyt tash është lëndë djegëse.
Gjithçka do të jesh, por jo një mundës një të diele do të shpërthej, se më ka ardhur në maje të hundës. /KultPlus.com
Sa herë vjen vjeshta më merr malli për dashurinë Asnjë çast nuk ngjan si zemërimi Vargjet nuk e përfillin më melankolinë Ndoshta kështu fillon tundimi
Një ditë më mori malli për pritjen e braktisur Kur gjethet e mërzitura u vyshkën dalngadalë Askush nuk mbërrin cakun pa u nisur Nëse shpirtrat hidhërohen nga e njëjta fjalë
Malli më mori edhe për vetminë Sa herë e zinte nata duke pëshpëritur Askush s’kuptonte më zilinë Kur këputej përgjysmë pa u venitur
Sa herë vjen vjeshta më merr malli për dashurinë Ëndrrat luajnë me gjumin e fëmijërisë Nuk vdesin kujtimet pa shuar fantazinë As kur përfundon akti i nostalgjisë
I humba të gjitha, po lypës s’u ktheva, S’ia zgjata dorën askujt dhe vetën e mbajta. C’u bënë vajzat më të bukura Drita, Maria dhe Eva? Atyre dorën me gaz mund t’ua mbaja.
Po të gjitha ato u plaken si unë Dhe bukurinë e dikurshme s’e kanë, Megjithatë drejt tyre synoj nganjëherë më shumë Sesa drejt guhakerve me qyrk e famë.
I humba të gjitha, më mbetën vetëm kujtimet dhe kockat, Më mbeti lekura dhe bebja e syrit tok me shkendijat. Tani përballë shtëpisë sime këndojnë bretkosat, Gëzohem se janë të gjitha të mijat. /KultPlus.com
Po gjete balonën e fantazisë tënde, lidhe me inteligjencën e zemrës, do të shohësh të lindin kopshte të magjishme dhe mamaja jote do të bëhet bimë, do të mbulojë me gjethet e saj.
Bëj me duart e tua dy pëllumba të bardhë që të sjellin paqen kudo dhe rregullin e sendeve. Por para se të mësosh të shkruash shiko veten në ujin e ndjenjës … / KultPlus.com
Pse ujë pa hije, gjithë ky ujë Në kashtën e frymëmarrjes? Aromë e ngrirë në copa të murit, baltë A jemi më të mëdhenj se zogjtë e pavërejtur? Rrënjë e ngulur në peshë boshllëku Ti a je mungesë e dëshmuar? Apo, kush jemi ne? Dyshim i mbathur me potkonj kuajsh Në lamën e kalbur
Dele e zezë e fjalë pa zë Apo, kush jemi ne? Nuk ndryshon asgjë Edhe nëse jemi errësirë e djegur Në pambukun e dorës. Shiko më mirë: A jemi ende Lojë shpirtzbehtë në sytë e dhomës? Shiko ende më mirë. Nuk kuptoj pse nuk përgjigjesh Insektet e mbajnë në duar të thara Ditët e ardhme
Nëse është dikush pas shpinës së shtëpisë Të kujt janë hapat bojëqielli? Prandaj mos pyet: Pse nuk jemi zemër e tokës, apo Mëkatet pak para se të qajnë Të kujt janë? /KultPlus.com
Ka kohë që të vërtetës si lë vend besoj të jetë vetëm një sajesë pushtetesh të ngritura mbi mure
Mund të shtrojmë qindra pyetje vërteta në vrimë çelësi në halucinacion shndërruar është
Nuk do të kemi më hyjni rrotulluar mbi kokat tona Shtrirë janë në shtratin e tempujve të boshatisur me shpirtrat e lënguar e vërteta më nuk ka emër e njeriu arratisur në birë të minit
Por gjithmonë do të kemi një grumbull gomarësh që të vërtetën në samarë do t`na sjellin. /KultPlus.com
Ashtu sikur bie shi bën edhe ti me dashurinë tënde gjithçka të zbuluar lag kudo
Në shtëpitë krejt të terura dhomat e dashurisë së paligjshme ku jetojmë dëgjohet rrebeshi i shiut
Atje pikturat metalet e çmuar, stofrat e shtrenjtë harbimi ynë i kënaqur kundron nga dritaret rrebeshin pranveror të dashurisë tënde rënien e shiut
Pemët bëhen si kafshë të lagura nga ujët e detit çurg u kullon gjithë trupi
Kështu më shkoi jeta të mbaj larg dashurinë me të cilën si shi bie mbi botën e pranverës, çurgon dhe kështu fjalët ndan derisa gjen një shteg për dashurinë e saj.
Përmes rrjedhin pikat.
Shiu si mjek dashamirës shiu i mendimeve të saj mbi oqean e ngado ku kalojnë me këmbët e shpejta, të padukshme mbi dallgët e pambrojtura
Dashuri jo e kësaj bote ku shpresa për botën s’ka dhe pas dëshirës s’mund ta ndryshojë
Bie shiu përmbi dhé mbi bar e mbi lule
Përsosmërisht vjen në trajtë të lëngët kthjelltësie
Por dashuria s’është e kësaj bote dhe prej saj asgjë nuk vjen pos dashuri që pafundësisht vazhdon të bjerë nga mendimet e saj. /KultPlus.com
Dita më e bukur? Sot. Pengesa më e madhe? Frika. Gjëja më e lehtë? Të gabosh. Gabimi më i madh? Të heqësh dorë. Rrënja e çdo të keqeje? Egoizmi. Mëndjeheqja më e mirë? Puna. Humbja më e madhe? Mospasja e kurajës. Profesionistët më të mirë? Fëmijët. Nevoja e parë? Komunikimi. Lumturia më e madhe? Të jesh i dobishëm për të tjerët. Misteri më i madh? Vdekja. E meta më e keqe? Të qenit pa humor. Personi më i rrezikshëm? Ai që gënjen. Ndjenja më e shëmtuar? Mëria. Dhurata më e bukur? Falja. Ajo më e paçmuara? Familja. Drejtimi më i mirë? Rruga e duhur. Sensacioni më i kënaqshëm? Paqja e brendshme. Pritja më e mirë? Buzëqeshja. Ilaçi më i mirë? Optimizmi. Kënaqësia më e madhe? Detyra e kryer. Forca më e madhe? Besimi. Personat më të nevojshëm? Shërbyesit e Zotit (priftërinjtë etj). Gjëja më e bukur në botë? Dashuria./KultPlus.com
Mesditë gushti. Verë. Vapë e zagushi… Te café-bar Relax me veten time rri. Rrufis kafenë ekspres e cigaren thith Në ajrin e vakët një pulëbardhë klith.
Bën vapë, Lasgush, vapë e zagushi Te café-bar Relax kuvendoj me ty…
Dhe ti si unë dikur andej matanë, Veç kones sate – askënd pranë. Më të flisje, me të qeshje e qaje… Thonë se dhe shtratin me të e ndaje.
Përballë kam Eseninin, kaçurrelin bjond, Që qenin e Kaçallovit e qau me lot…
Janë të marrë poetët dëgjon të thonë shpesh E ndodh dhe t’i gërgasin ca laro e syleshë… Po mua sakaq ndër mend një mendim më vjen: «Më mirë një qen mik sesa një mik qen!»
Mesditë gushti. Verë. Zhurmë e vetmi. Te café-bar Relax me veten time rri …
Bijat e mija, jini egoiste të ndyra! Merrni atë çfarë është e juaja! Mëmësia nuk është mision. As martesa, jo. Ekzistenca juaj, po. Jini egoiste kur ju kërkojnë të hiqni dorë në emër të familjes. Mos u ngrini nga tavolina nëse një burrë nuk e ka bërë përpara jush. Ndani hapësirat e nevojshme për ato që ju pëlqejnë: kinema, teatër, pasionet tuaja. Jini egoiste kur ju kërkojnë të jeni “gjithçkaja” e tyre. Qofshin ata fëmijët, partnerët apo miqtë. Mbani diçka për vete. Diçka sekrete. Të mbrojtur e të paarritshëm. Jini egoiste. Mos ndani çdo gjë. Ka vende që duhet tju përkasin vetëm juve në mënyrë ekskluzive, që mund tu riktheheni kur gjërat nuk shkojnë mirë. Jini aq egoiste sa të jeni të pavarura ekonomikisht. Një llogari bankare vetëm tuajën, sepse të përziesh paratë me dashurinë bëhet lëmsh puna. Dhe nuk i dihet kurrë. Jini egoiste kur tjetri ju ofendon sepse nuk jeni kthyer ende në ship apo pse darka nuk është gati. Durim. Mos e lini pa bërë atë që po bënit. Nëse jeni aty, do të thotë që ajo hapësirë meriton kohën tuaj. Jini egoiste kur puna, karriera janë të rëndësishme dhe vijnë përpara gjithçkaje. Për burrat kështu është, e dhënë e njohur dhe e pranuar kjo. E pse nuk duhet të jetë edhe për ju? Jini egoiste. Mos bëni dashuri nëse nuk doni. Mos u shtirni. Jini të sinqerta. Kini etje për kënaqësinë, jini egoiste siç është një burrë. Mendoni për vete. Përpara se gjithash, për vete. Bijat e mija. Për trupin tuaj. Për dëshirat tuaja. Për shpirtin tuaj. Mbrojtja e të drejtave tuaja është një nevojë deri sa të kemi të njëjtën peshë që kanë dhe burrat që keni përkrah. Të drejta që shkojnë përtej familjes, një fëmijë apo një dashurie. Ato janë kaq personale dhe ju përkasin vetëm juve dhe askujt tjetër. E pamundur ti dhunoni, rreziku është mungesa e lumturisë e kamufluar nga lumturia. Sakrifica e kamufluar në dashuri. Jini aq egoiste të ndyra sa që të shpëtoni. Dhe s’ka rëndësi se sa do t’ju kritikojnë, do t’ju bëjnë të ndiheni në faj, do t’ju thërrasin tek hapësira e rolit. Mbase tek ai i gruas. Mbase tek ai i nënës. Por ju, mos dyshoni tek vetja. Zgjidhni gjithnjë të jeni gruaja që ju dëshironi. Jini egoiste të ndyra. Kjo është trashëgimia ime si nënë, për ju! Penny/sosdonne.com / KultPlus.com
Në flokun e nënës sime Kaherë ka rënë borë Buzëqeshja në fytyrë si relikt i ka mbetur Në pasqyrë rrallë
Shumë rrallë shikohet Thotë se pasqyra e përqesh Shoqet i numëron në gishta Fjalëpakë është me fëmijët
Qudi Edhe përrallat i kanë sosur Fustanet e shumta i ka falur Disa po i zvogëlohen gjatë natës Thotë, Të dal jashtë mode janë
Nënës sime Për çdo ditë të lume Këmbët po i shkurtohen Këpucët të mëdha po i bien Gishtat po i zgjaten Dioptria e syve të zinj Iu ka shtua çmendurisht Nganjëherë As mua nuk më thirre në të njëjtin emër Flet qetësisht pa iu trembur qerpiku
Nëna ime Me shumë naze e bënë hapin Nipërit me engjëj i krahason Zhig më mbetet
Të dijë Se cilën këngë e këndon në heshtje
Nëna ime Sokëllimat i ka të rralla Lëkura e duarve në harta iu ka shndërruar Më as lot nuk ka Edhe buza gazi rrallë i duket në fytyrë Më tha mbrëmë Ku ishe ti Kur desha të dali nga ëndrra
Nëna ime E dashura nëna ime Edhe në këto vite të vona Si gjithmonë Qëndron vertikalisht 26 gusht 2022 /KultPlus.com
kur dikush të kërkon bukë ndaje koren e fundit me të bija ime më mirë të jeni bashkë pak të uritur se të ngopesh vetëm
kur dikush ta lyp një pikë ujë në orë zori shpije te pusi i oborrit nën man ka vite që është prerë ajo pemë e vjetër por hija i bën ende fllad
kur dikush ta fyen njerëzillëkun bija ime prishi krejt urat digji tërë anijet mos ji kurrë as grua as nënë as bijë e askujt po s’qe së pari njeri. /KultPlus.com
Të rinjtë që duhen puthen në këmbë Përballë portës së natës Dhe kalimtarët që kalojnë i tregojnë me gisht Por të rinjtë që dashurohen S´ndodhen aty për askënd Është vetëm hija e tyre Që dridhet në errësirë Duke shkaktuar tërbimin e kalimtarëve Tërbimin e tyre përbuzjen e tyre nënqeshjet e tyre Zilinë e tyre Të rinjtë që dashurohen s´janë aty për askënd Ata janë gjetiu shumë më larg se nata Shumë më lart se dielli Janë në shkëlqimin verbues të dashurisë së tyre të parë./KultPlus.com
Të vëzhgosh lumin prej kohe dhe uji Të kujtosh se koha është një tjetër lum. Për të ditur se ne humbim si lum Dhe fytyrat tona zhduken si uji. Të ndjesh se zgjimi është një tjetër ëndërr Se ëndrra e paëndërr është vetë vdekja Se mishi jonë i friguar është vdekja E çdo natë, që ne e quajmë ëndërr. Të shikosh në çdo ditë dhe vit një simbol Të ditëve të njeriut dhe viteve, Dhe të konvertosh zemërimin e viteve Në muzikë, në zë dhe në një simbol. Të shikosh tek vdekja ëndrrën, tek perëndimi i artë trishtimin – e tillë është poezia E varfër dhe e pavdekshme është. Poezia, Që kthehet herë si lindje e herë si perëndimi. Ndonjëherë muzgu ka një fytyrë Që na sheh nga thellësia e një pasqyre. Arti duhet të jetë kjo lloj pasqyre, Që ne na e zbulon fytyrën. Ata thonë se Uliksi, i lodhur nga mrekullitë, Qau me dashuri kur iu shfaq Itaka, E përvuajtur dhe e gjelbër. Arti është Itaka, Një përjetësi e gjelbër, jo mrekullitë. Ai është gjithashtu si lumi pafund, që rrjedh e rri dhe është pasqyrë e njëjtë te Heraklitit të ndryshueshëm, i cili është i njëjtë dhe prapë ngjan një tjetër, si lumi pafund.
më kërkove rrugëve të korçës. perëndimi ulej atë çast këmbëve të saj, thyente kokën nëpër kalldrëme, gurët bëheshin fjalë xhevahir. në kërkim të tyre nuk e di më gjete a të gjeta.
erdhi një kohe, që besuam se erdhi, diku në një cep dhjetori ‘nentedhjete, besuam se gjetëm rininë e shpirtit të humbur, nën dritën e xhevahirit të fjalës së lirë nuk e di, më rigjete a të rigjeta.
eshtë një kohë tani, që nuk e di në është… rrugëve të botës enigma e fjalës na bën ende shënjë. rend unë a rend ti, të kërkoj a më kërkon, nën dritën e xhevahirit të gjuhes sonë, të gjej a më gjen nuk e di…
do vdes duke të kërkuar, do vdes duke të gjetur, nën driten e një xhevahiri, xhevahir të fjalës, që nuk vdes! /KultPlus.com
Gruaja fle ne carcafin e bardhe e jastekun e bardhe E bukur si perendi e lashte e Greqise; Flene syte e saj qe me mahniten vite me rradhe, Flene buzet e saj si kokrra e prere ne mes e qershise; Flene qerpiket si halat naten ne grure, Flene mollezat e faqeve qe bejne gropeza kur qeshin, Fle balli i hijshem qe s’e desha te ngrysur kurre Dhe nen balle vetullat si krah dallendyshe heshtin. Ne cast me pushton nje ndjenje fajesie dhe malli, Para saj i vetem, para saj I pagjume, Dhe mbulohet me rrudha te dendura balli Dhe them me vete: grua e dashur te kam lodhur shume. Kam ikur shpesh ne rruge te gjata ne fusha e shpata, Te kam lene femije e shqetesime mbi shpine, Te kam lene pazarin, radhen e netet filikate, Te kam lene mbi shpatulla gjithe shtepine. Fli e vuajtura ime! /KultPlus.com
Një shishe hermetike grykëngushtë lëfytgjatë në murin prej argjile në detin e ëmbël në lëkurën me pore drite në ballsam të largët egjipti një një të miliontin yll në çdo kristal në çdo gur të çmuar.
Bima mugullon në terrin e tokës në qullin e baltës qenie, varr as frymë sy i zbrazët nga gjithë bukuria mbeti vetëm kjo e prekshme e flakët dhe e pakuptueshme.
Seç po lebetitem po më dridhet buza zëri im i djeshëm se ku u bë amshim i zbrazët si syri që më sodit me plotëninë e trilluar i ndritshëm e i thatë si mermer i zi dashuria e të çmendurit nga frika mes të gjithëfuqishëmve një gogol druri mbuluar me të tharat e vjeshtës një leckë e një enë e ndryshkur ca pulla sedefi.
Në shesh i nxora gjithë rekuizitat e parajsës e syri i zbrazët në roje sodiste dhe përgjonte pamundësinë time të mundshme./KultPlus.com
S’i shkëputa dot prangat e tua Si duket ishim njohur shumë Po asgjë njerëzore s’më është e huaj Kur botën dëshmoj me: Sentio, ergo sum.
Po çfarë ka ndodhur me ty o Moisi? Zëri në ëndërr që të zgjon në mesnatë është vetëm për të treguar se Sinai u përfshi në flakë Hyji ta shpalli të vërtetën veç ti me këmbëngulje s’e pranoje thurshe ditën e çthurshe natën e për vezuvin shi kërkoje
Po a ja vlen më o Moisi, a vjen ndokush, dikë me pritë? Kur krejt çka kanë mbetur janë: Zërat e heshtjes dhe pak muzikë. Absurdi afrohet të t’mbërthej, të t’përqafojë: “Imzot ja ku jam e mos ke frikë”
E dashur jetë mbet e virgjër E fundit është kjo goditje me thikë Gjashtë muaj pas vdekjes tënde Mbi varr, një lulediell do të mbijë. Ndërrohet moti, ndërrohen stinët Çaje detin si: Endacakë përmbi valë Me Kujtesën e qëndrueshme Anguish, Klithma, Natën me Yje e Han’… Se nuk dihet a ke për t’u ngjitur më në Sinai. / KultPlus.com
