Rikthimi i vjeshtës

Poezi nga Enver Sulaj

Para meje është vjeshta me tërë magjinë hyjnore
Unë s’jam në ëndërr të të marr përdore
E të vrapojmë derisa të rrëzohemi
e pastaj të ngritemi përsëri
E të shohim se stinët nuk ndalojnë asnjë çast
Ritmin e ndërrimeve e shndërrimeve të trajtave njerëzore.

Sa shpejt u rikthye vjeshta çuditem e shkruaj një poezi lirike
Unë s’jam në ëndërr…
Ja, po shëtis në shi duke të mbajtur përdore ty
S’e di kush të pagëzoi kaq bukur:
Gërryese, nostalgji…

Nga libri “Zjarrmia e stinës”, 2016 /KultPlus.com

Po vdes nanë, sot po vdes

Kushtuar vajzës Mirditore, mësueses Marie Tuçi,(1928-1950) të cilën regjimi Enverian e torturoi në mënyrën më makabre, duke e mbyllur në një thes, lakuriq, bashkë me një mace të egër. Nuk mjaftonin vetëm thonjtë e kafshës së egërsuar, por njëkohësisht, ajo goditej me mjete të forta nga hetuesat e gardianët e burgut, në prani të grave të tjera të burgosura. Pse? Sepse mendonte ndryshe. Vdiq e masakruar nga shqipfolësit e një ideali pa ideal…

Po vdes nanë, sot po vdes

Nan’ e dashtun,sot po vdes
më kan futur,në një thes
lakuriq, tok me një mace
më kan mbyll ,në thes linace

N’burg të Shkodrës,po m’del shpirti
po ma merr nan’, shef Seiti
jashtë thesit, shqip po flasin
më shqelmojn’ e më godasin
ligësia, nuk ka ngjyrë
shqelm në bark, shqelm në fytyrë!

Po vdes nanë, sot po vdes
një lëmsh gjaku, brenda n’thes
nuk ka vend imagjinata
kriminel, shpirtzinj si nata
më kan ça, bark e zorrë
hajde nan, e ver’ një dorë!

Mbaju nan’, mbaju burrneshë
më sill teshat, e m’vish murgeshë
mos qaj nan, jam bij Mirdite
s’na kan mposht, tash ndër vite
as dhe shkau, as dhe turku
as Enveri, as dhe burgu
as bollshik, e as titista
as hetues, as komunista!

Po vdes nanë, moj un’ e zeza
shko më sill, një palë ndresa
njëzet e dy, sapo kam mbush
nuk du’ nan’, me m’qa kurkush
as n’ Orrosh, e as Ndërfush
as në bjeshkë, atje thellë
as në Fan, e as në Kthellë
as n’Kurbnesh, e as n’ Selitë
as kurkund, nëpër Mirditë

Zoti nan, ka pat’ mëshirë
më ka dërgu, të vdes e lirë
më sill ndresat, po të pres
po vdes nanë, sot po vdes

Nga Meti Fidani. / KultPlus.com

“Kur më zu dashunia e më dogji rinia…”

Poezi e shkruar nga Migjeni.

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma hikën
ndër do bota të larta…

Dy buzë si të përgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën
në buzë kur mu njitën
andjet m’i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trurin ma helmuen
e në fund u mërguen…

Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një gruaje stërzane
një pjesë zemre më nxorne,
një pranverë të tanë më morne
dhe gëzimin ma vodhne…

Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lote të mija
qenë shenja të dhimbjes,
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rinia.. /KultPlus.com

Zëri i shiut

Poezi nga Ernest Hemingway

Po ti cili je? pyeta shiun që zbriste ëmbël,
Dhe, çudi të thuhet, m’u përgjigj, e përkthej si vijon:
jam Poema e Tokës, tha zëri i shiut,
përjetë ngrihem e pakuptueshme nga vendi e deti i
padepërtueshëm,
lart drejt qiellit, nga ku, në formë fluturake
ndryshuar tërësisht, por ende e njëjta,
zbres për të lag toka të thara skeletike,
shpërfaqjet e pafundme të pluhurit të botës,
dhe atë në to, që pa mua do të ish vetëm farë, latente, e palindur;
dhe përherë, ditë e natë, i kthej jetë, vetë origjinës sime,
e bëj të pastër, e qendis;
(Sepse kënga, e dalë nga vendi i saj i lindjes,
pas plotësimit, bredharake,
i intereson asaj ose jo,
kthehet në kohë me dashuri.)

Përktheu: Faslli Haliti / KultPlus.com

U nis me shkua n’Ashtën e Shkrelit

Nga Çun Lajçi

(Adem Shkrelit)

Ai s’ka vdekë
asht shkua me t’birin hijeve t’pishave
mu freskua këtij fundshtatori
të gurra e Martin Bogës ujë me pi
faqet t’birit me ia la
fierin njomak me ia vu n’ballë
n’tufa klekash me ra me fjetë
dyherë mu ngjallë dyherë me vdekë

Ai s’ka vdekë
Ai e ka marrë ngrykë Ujkan Smajlin
asht ngjitë Ashtë së Shkrelit thikpërpjetë
me gërrithë emnin e t’birit me brisk nëpër lisa
kiterr asht ba n’rrema, ujk n’kaçuba
pak asht shkua të Ibra pak asht shkua të Riza

M’besoni, ai sot asht hipë n’zekanin e shaluem
n’Stankaj asht shkua të Bajram Kelmendi
me marrë me dy djemtë e vet
mbi varrin e Azemit barin me kositë
me ngjallë njiherë e dyherë me marrë ngryk
kalabosh me vdekë

Jo ai nuk vdiq
ai shkoi të shkrelët me fjetë
malli mos me mbytë!

27.09.2022 / KultPlus.com

Kur ne prindërit mbesim jetimë

Gabriel García Márquez

Është një periudhë kur ne prindërit
mbesim jetimë prej fëmijëve tanë.

Se fëmijët rriten
pavarësisht nesh, si
pemë zhurmuese e zogj të pakujdesshëm.

Rriten pa i marrë leje jetës.

Rriten me një tringëllimë të gëzueshme e,
ndonjëherë, me arrogancën mburrëse.

Por nuk rriten çdo ditë, rriten papritur.

Një ditë ulen pranë teje dhe me një natyrshmëri të pabesueshme të thonë çfarëdolloj gjëje
që të bën të mendosh se ajo krijesë
e pelenave, tash është rritë!

Kur u rrit e ti nuk e vure re?

Ku mbeten festat fëminore,
loja në rërë, ditëlindjet me palaço?

Fëmija rritet në një ritual
të bindjes organike dhe mosbindjes civile.

Tash je aty, në derën e diskotekës
duke pritur jo vetëm që të mos rritet,
por që të shfaqet.

Aty janë shumë prindër në timonë,
duke pritur që të dalin.

E aty janë fëmijët tanë, ndërmjet
hamburgerëve dhe pijeve të gazuara.

Me uniformën e gjeneratës së tyre dhe
çantat jokomode dhe të rënda në shpatulla.

Atje jemi ne, me flokët e thinjur.

Dhe ata janë fëmijët tanë, të cilët
i duam pavarësisht nga goditjet e erërave,
nga të korrat e pakta të paqes,
të lajmeve të këqija dhe diktaturës së orëve.

Ata u rritën të ushtruar, duke vëzhguar e duke mësuar
me gabimet dhe të vërtetat tona.

Para së gjithash me gabimet që
shpresojmë të mos përsëriten.

Është një periudhë kur ne prindërit shkojmë duke mbetur jetimë prej fëmijëve tanë.
Tash nuk do t’i kërkojmë më

në dyert e diskotekave e të kinemasë.
Kaloi koha e pianos, futbolli, baleti, notimi.

Dolën nga ulëset e pasme dhe kaluan në timonin e vetë jetës së tyre.

Do duhej të kishim shkuar më shumë pranë shtratit të tyre, në mbrëmje,
për të dëgjuar shpirtin e tyre duke frymëmarrë biseda e konfidenca mes çarçafëve të fëmijërisë, e të adoleshencës
shtretër të mbuluar nga ato pjesë figurash, afishesh, agjendash shumëngjyrëshe dhe disqesh të zhurmshëm.

Por u rritën pa e shterrë me ta krejt dashurinë tonë.

Në fillim shkuan në fshat, në plazh, krishtlindje, pashkë, pishina e miq.

Po, kishte grindje në makinë për dritaren,
e kërkesat për muzikën e kohës.

Pastaj erdhi koha kur të udhëtuarit me prindërit ishte një sforcim,
një vuajtje,
nuk mund t’i linin miqtë e tyre
dhe të dashurit e tyre të parë.

Mbetëm ne prindërit të izoluar nga fëmijët.

Kishim vetminë që gjithmonë e kishim dëshiruar, dhe na erdhi momenti në të cilin vetëm shikonim nga larg, luteshim shumë, (në atë moment e kishim harruar) që të zgjidhnin mirë në kërkimin e lumturisë dhe të pushtonin botën në mënyrën më pak komplekse të mundshme.

Sekreti është të presësh.

Në ndonjë moment do të na japin nipër.

Nipi është ora e dashurisë pa kushte dhe loja e pa provuar në
fëmijët tanë.

Prandaj, gjyshërit janë kaq të papërmbajtshëm e shpërndajnë kaq
dashuri të pakontrollueshme.

Nipërit janë mundësia e fundit për të korrigjuar dashurinë tonë.

Kështu është.
Mësojmë të jemi fëmijë, pasi jemi bërë prindër; e mësojmë të jemi prindër,
pasi jemi bërë gjyshër.

Si përfundim, duket sikur mësojmë të jetojmë vetëm pasi jeta na ikën.

T’i shijojmë fëmijët tanë në secilën prej etapave të tyre,
për aq kohë sa jemi gjallë. / KultPlus.com

Dashurisë

Poezi nga Ndoc Gjetja

O perëndeshë e gjithëpushtetshme
e universit mashkull-femër!
Bëj ç’të duash me veten time
jam instrumenti yt i verbër.

Në jetë më solle kaq shumë dhimbje
dhe shqetësime pa mbarim,
po s’jam ankuar kundër teje
as me gojë e as me shkrim.

Të jam nënshtruar e të nënshtrohem
gjersa në botë të jem i gjallë
në pushtetin tënd të përbotshëm
më pëlqen të jem skllav.

Ma ktheve gjuhën në përçartje
më bëre plak me shpirt fëmijë,
herë më hodhe qefinin krahëve
herë më ngrite gjer në yje.

Më hidh në zjarr, në det, në ferr!
Më hidh në baltë, më hidh në hon!
Veç të lutem mos më lër
në atë vend ku ti mungon! /KultPlus.com

Sot është e shtunë

Poezi nga Jamarbër Marko

Sot është e shtunë…
Për mua dhe për ty
Për të gjithë.
Për të gjithë ata
Që patën diçka në tokë.

Sot është e shtunë
Edhe për ata që janë mërzitur
Për ata që nuk dinë të jetojnë.
Është e shtunë edhe për ata
Që nuk janë më.

Sot është e shtunë
Për kuajt që tërheqin karrocat në errësirë
Për lodrat që u luajtën
Dhe për vendet bosh në sallat e lavdisë.

Sot është e shtunë
Edhe për ata që nuk e dinë këtë gjë
Që vuajnë e s’janë të lumtur.
Vetëm sot është e shtunë,
E dëgjova në rrugë
Në derën e spitalit.

Sot është e shtunë
Edhe sikur askush të mos e kujtojë…
Jo vetëm sepse unë sot jam mërzitur,
Por për madhështinë e një dite
Që veshi mbi vete pelerinën e vjetër të botës.

Është e shtunë
Sepse nuk ekziston asnjë ditë tjetër
Si kjo e sotmja
Dhe dikush mund të thotë
Se asnjëherë nuk ka qenë e shtunë,
Se asnjëherë, asnjë ditë
Nuk ka shpënë buzë greminës kuptimin e madh
Jetën e madhe përpara një bluze
Të thjeshtë dite
Siç është dita e shtunë.

Ditë e shtunë sot
Që u përsërit aq shumë
Mbi atë çka bënë ata që nuk jetojnë sot
Me lehtësinë e atyre që jetojnë
Të mbështjellë nga e shtuna
Që si letër karamelesh
Bie mbi butësinë e vjetër.

Sot e shtuna bie mbi kërcënimin e vjetër
Dhe thuhet nga të gjitha buzët kudo
Edhe atje ku dita është ngatërruar me një tjetër
Edhe atje ku dashuria është është zëvendësuar me një tjetër.

Kudo sot e shtuna përkëdheli plagët dhe buzëqeshi
Për t’ua bërë më njerëzore,
Për t’ua larguar sadopak nga pesha e kohës,
Që e veshur me hijen dhe dritën e një të shtune
Ndaloi lozonjare dhe tha:
Sot është e shtunë
Kur filluam të kuptojmë
Se vetëm në botën tonë është diçka

Të rrish pak më shumë në të ftohtë
Për të larguar diku drejt pafundësisë
Nyjen e vërtetë,
Që lëkundet me përkëdheli
Brenda thellë së shtunës
Që duket se nuk do të ndërrohet me asnjë ditë tjetër.

Sot është e shtunë
Për të vetmen thjeshtësi dhe mendim
Për të vetmen kënaqësi dhe trishtim
Për të bërë një hap
Në botën e vogël të njerëzve. / KultPlus.com

Do të zgjohem një ditë

Poezi nga Arbër Selmani

Do të zgjohem një ditë
një të diele me mëngjes të beharshëm
dhe pa fjalë
në vend të jogurtit do të të jap helm
do t’i lash dhëmbët me lëng sapuni
ujin e vaktë do ta bëj akull të ngrirë
me krem për shputa do të ta lyej fytyrën
dhomën do ta ngjyros veç të t’i dëmtoj sytë
do të rrëzohesh në pragun e derës mbushur me thika
masazhën e qafës do ta kesh fërkim me goditje
Diellin do ta kthej në 1000 re që pluskojnë me nervozë
do t’i ushqej me kujdes krejt alergjitë tua
nektarinën e butë të pasdites do ta shndërroj në ftua
brenda këpucëve do të gjesh iriqët e egër
do ta vras me ëmbëlsi çdo ndërrmarje, çdo ide, çdo veprim tëndin, çdo vepër
në frenat e veturës, ka diçka që gjithsesi nuk ndalon
në vend të ilaçeve, kutitë do t’i mbushi me mbetje të lumit të ndyrë
terrinë do të gjesh aty ku kërkon ngjyrë
nje gjullurdi do të jetë këndi ku ruan trofetë e jetës së fituar
do ta ç’orientoj gëzimin, ekzistencën tënde të sistemuar
mykun e ke poshtë shtratit, mbi të, në jastëk brenda
do t’i përzë shokët, do t`a copëtoj krenarinë
në ëndrrat tua kam ndjellur ardhjen e qindra insekteve
propolisi yt për fyt tash është lëndë djegëse.

Gjithçka do të jesh, por jo një mundës
një të diele do të shpërthej,
se më ka ardhur në maje të hundës. /KultPlus.com

Sllavisha me Yugo të Kuqe

Lulzim Tafa

Zotëri Gjykatës
Betohem në kry  t’vargut
se do ta flas të vërtetën,
të vërtetën dhe vetëm të vërtetën

Sllavishen e njoh,
ka jetu n’Magure

Ka pas një Yugo të kuqe
Me targa PR 

Në dakikun e ligë
Të ditës kritike
Ka ardhë me Yugon e kuqe
Bashkë me Saven.

Sava ka pas sy të kuq e 
mjekër të zezë.

A ishte edhe dikush?
Ishin edhe do ushtarë të zinj

Dhe?

Zotëri Gjykatës
Ma dogjën shtëpinë

(Pardon, para se të ma digjnin zemrën, 
ma dogjën shtëpinë)

Shtëpia kishte një bibliotekë
E biblioteka plot libra

Ju thatë se ju dogjën zemrën?

Në fakt zemrën nuk ma dogjën
Por kur m’i dogjën librat
Për hir të së vërtetës
Zemra u dogj vet

Zotëri Gjykatës
Unë po i fali
Fali edhe ti

Se edhe këta e kanë një Zot
E ndoshta i vret. / KultPlus.com

Rituali i përmallimit

Sali Bashota

Sa herë vjen vjeshta më merr malli për dashurinë
Asnjë çast nuk ngjan si zemërimi
Vargjet nuk e përfillin më melankolinë
Ndoshta kështu fillon tundimi

Një ditë më mori malli për pritjen e braktisur
Kur gjethet e mërzitura u vyshkën dalngadalë
Askush nuk mbërrin cakun pa u nisur
Nëse shpirtrat hidhërohen nga e njëjta fjalë

Malli më mori edhe për vetminë
Sa herë e zinte nata duke pëshpëritur
Askush s’kuptonte më zilinë
Kur këputej përgjysmë pa u venitur

Sa herë vjen vjeshta më merr malli për dashurinë
Ëndrrat luajnë me gjumin e fëmijërisë
Nuk vdesin kujtimet pa shuar fantazinë
As kur përfundon akti i nostalgjisë

(Prishtinë, 19 shtator 2022) / KultPlus.com



“I humba të gjitha, më mbetën vetëm kujtimet dhe kockat”

Poezi nga Dritëro Agolli

I humba të gjitha, po lypës s’u ktheva,
S’ia zgjata dorën askujt dhe vetën e mbajta.
C’u bënë vajzat më të bukura Drita, Maria dhe Eva?
Atyre dorën me gaz mund t’ua mbaja.

Po të gjitha ato u plaken si unë
Dhe bukurinë e dikurshme s’e kanë,
Megjithatë drejt tyre synoj nganjëherë më shumë
Sesa drejt guhakerve me qyrk e famë.

I humba të gjitha, më mbetën vetëm kujtimet dhe kockat,
Më mbeti lekura dhe bebja e syrit tok me shkendijat.
Tani përballë shtëpisë sime këndojnë bretkosat,
Gëzohem se janë të gjitha të mijat. /KultPlus.com

Fëmija

Alba Merini

Po gjete balonën e fantazisë tënde,
lidhe me inteligjencën e zemrës,
do të shohësh të lindin kopshte të magjishme
dhe mamaja jote do të bëhet bimë,
do të mbulojë me gjethet e saj.

Bëj me duart e tua dy pëllumba të bardhë
që të sjellin paqen kudo dhe rregullin e sendeve.
Por para se të mësosh të shkruash
shiko veten
në ujin e ndjenjës … / KultPlus.com

Mos pyet

Ibrahim Berisha

Faji pak para se të qajë
I kujt është?

Pse ujë pa hije, gjithë ky ujë
Në kashtën e frymëmarrjes?
Aromë e ngrirë në copa të murit, baltë
A jemi më të mëdhenj se zogjtë e pavërejtur?
Rrënjë e ngulur në peshë boshllëku
Ti a je mungesë e dëshmuar?
Apo, kush jemi ne?
Dyshim i mbathur me potkonj kuajsh
Në lamën e kalbur

Dele e zezë e fjalë pa zë
Apo, kush jemi ne?
Nuk ndryshon asgjë
Edhe nëse jemi errësirë e djegur
Në pambukun e dorës.
Shiko më mirë: A jemi ende
Lojë shpirtzbehtë në sytë e dhomës?
Shiko ende më mirë.
Nuk kuptoj pse nuk përgjigjesh
Insektet e mbajnë në duar të thara
Ditët e ardhme

Nëse është dikush pas shpinës së shtëpisë
Të kujt janë hapat bojëqielli?
Prandaj mos pyet:
Pse nuk jemi zemër e tokës, apo
Mëkatet pak para se të qajnë
Të kujt janë? /KultPlus.com

Vetëm gomarët e dinë të vërtetën

Poezi nga Sibel Halimi

Ka kohë që të
vërtetës
si lë vend
besoj të jetë vetëm
një sajesë
pushtetesh të
ngritura mbi mure

Mund të shtrojmë
qindra pyetje
vërteta në vrimë
çelësi
në halucinacion
shndërruar është

Nuk do të kemi më
hyjni rrotulluar mbi kokat
tona
Shtrirë janë në shtratin
e tempujve të boshatisur me shpirtrat e
lënguar
e vërteta më nuk ka
emër
e njeriu arratisur në birë të minit

Por gjithmonë do të
kemi një grumbull
gomarësh
që të vërtetën në samarë
do t`na sjellin. /KultPlus.com

Shiu

Poezi nga: William Carlos Williams

Ashtu sikur bie shi
bën edhe ti
me dashurinë tënde
gjithçka të zbuluar
lag kudo

Në shtëpitë
krejt të terura
dhomat
e dashurisë së paligjshme
ku jetojmë
dëgjohet rrebeshi
i shiut

Atje
pikturat
metalet e çmuar,
stofrat e shtrenjtë
harbimi ynë
i kënaqur
kundron
nga dritaret
rrebeshin pranveror
të dashurisë tënde
rënien
e shiut

Pemët
bëhen
si kafshë të lagura
nga ujët e detit
çurg
u kullon
gjithë trupi

Kështu më shkoi jeta
të mbaj larg dashurinë
me të cilën
si shi bie
mbi botën e pranverës,
çurgon
dhe kështu fjalët ndan
derisa gjen një shteg
për dashurinë e saj.

Përmes rrjedhin
pikat.

Shiu
si mjek dashamirës
shiu i mendimeve të saj
mbi oqean
e ngado
ku kalojnë
me këmbët e shpejta, të padukshme
mbi dallgët e pambrojtura

Dashuri jo e kësaj bote
ku shpresa për botën s’ka
dhe pas dëshirës
s’mund ta ndryshojë

Bie shiu përmbi dhé
mbi bar e mbi lule

Përsosmërisht vjen
në trajtë të lëngët
kthjelltësie

Por dashuria s’është
e kësaj bote
dhe prej saj
asgjë nuk vjen
pos dashuri
që pafundësisht
vazhdon të bjerë
nga mendimet e saj. /KultPlus.com

“Gjysmë historiani – përsëritet historia, Gjysmë idealisti, nuk bëhet Shqipëria”

Nga Fan Noli

Gjysmë mjeku – vdes njerëzia!
Gjysmë avokati – mbushet qelia!
Gjysmë komandanti – humb ushtria!
Gjysmë arkitekti – shembet shtëpia!
Gjysmë ekonomisti – vjen varfëria!
Gjysmë kleriku – nuk kuptohet Perëndia!
Gjysmë historiani – përsëritet historia!
Gjysmë idealisti – nuk bëhet Shqipëria! /KultPlus.com

Njeriu ka një kokë, një jetë, një dashuri

Poezi nga Musa Ramadani

Njeriu ka një kokë
Glob i gjallë për lule e predha
Ku drejtpeshohen hapësira e koha

Mos luani me kokën e tij!

Njeriu ka një jetë
Skenë e mirësive ndaj mëkateve
Pse lindin e vdesin çdo ditë

Mos luani me jetën e tij!

Njeriu ka një dashuri
Fjalë (vallë) e tepërt në histori
Nga ligjërojnë mëkatet e motivet

Mos luani kurrë me dashurinë e tij! / KultPlus.com

Mos jeto kurrë pa jetë

Poezi e shkruar nga Nënë Tereza.

Dita më e bukur? Sot.
Pengesa më e madhe? Frika.
Gjëja më e lehtë? Të gabosh.
Gabimi më i madh? Të heqësh dorë.
Rrënja e çdo të keqeje? Egoizmi.
Mëndjeheqja më e mirë? Puna.
Humbja më e madhe? Mospasja e kurajës.
Profesionistët më të mirë? Fëmijët.
Nevoja e parë? Komunikimi.
Lumturia më e madhe? Të jesh i dobishëm për të tjerët.
Misteri më i madh? Vdekja.
E meta më e keqe? Të qenit pa humor.
Personi më i rrezikshëm? Ai që gënjen.
Ndjenja më e shëmtuar? Mëria.
Dhurata më e bukur? Falja.
Ajo më e paçmuara? Familja.
Drejtimi më i mirë? Rruga e duhur.
Sensacioni më i kënaqshëm? Paqja e brendshme.
Pritja më e mirë? Buzëqeshja.
Ilaçi më i mirë? Optimizmi.
Kënaqësia më e madhe? Detyra e kryer.
Forca më e madhe? Besimi.
Personat më të nevojshëm? Shërbyesit e Zotit (priftërinjtë etj).
Gjëja më e bukur në botë? Dashuria./KultPlus.com

Poeti me kone

Nga Agim Vinca

(Për Lasgushin dhe qenin e tij)

Mesditë gushti. Verë. Vapë e zagushi…
Te café-bar Relax me veten time rri.
Rrufis kafenë ekspres e cigaren thith
Në ajrin e vakët një pulëbardhë klith.

Bën vapë, Lasgush, vapë e zagushi
Te café-bar Relax kuvendoj me ty…

Dhe ti si unë dikur andej matanë,
Veç kones sate – askënd pranë.
Më të flisje, me të qeshje e qaje…
Thonë se dhe shtratin me të e ndaje.

Përballë kam Eseninin, kaçurrelin bjond,
Që qenin e Kaçallovit e qau me lot…

Janë të marrë poetët dëgjon të thonë shpesh
E ndodh dhe t’i gërgasin ca laro e syleshë…
Po mua sakaq ndër mend një mendim më vjen:
«Më mirë një qen mik sesa një mik qen!»

Mesditë gushti. Verë. Zhurmë e vetmi.
Te café-bar Relax me veten time rri …

(Strugë, gusht 2015) / KultPlus.com

“Bijat e mija, bëhuni aq egoiste të ndyra sa që të shpëtoni”

Bijat e mija, jini egoiste të ndyra!
Merrni atë çfarë është e juaja!
Mëmësia nuk është mision.
As martesa, jo.
Ekzistenca juaj, po.
Jini egoiste kur ju kërkojnë të hiqni dorë në emër të familjes.
Mos u ngrini nga tavolina nëse një burrë nuk e ka bërë përpara jush.
Ndani hapësirat e nevojshme për ato që ju pëlqejnë: kinema, teatër, pasionet tuaja.
Jini egoiste kur ju kërkojnë të jeni “gjithçkaja” e tyre. Qofshin ata fëmijët, partnerët apo miqtë.
Mbani diçka për vete. Diçka sekrete. Të mbrojtur e të paarritshëm.
Jini egoiste. Mos ndani çdo gjë. Ka vende që duhet tju përkasin vetëm juve në mënyrë ekskluzive, që mund tu riktheheni kur gjërat nuk shkojnë mirë.
Jini aq egoiste sa të jeni të pavarura ekonomikisht.
Një llogari bankare vetëm tuajën, sepse të përziesh paratë me dashurinë bëhet lëmsh puna. Dhe nuk i dihet kurrë.
Jini egoiste kur tjetri ju ofendon sepse nuk jeni kthyer ende në ship apo pse darka nuk është gati. Durim. Mos e lini pa bërë atë që po bënit. Nëse jeni aty, do të thotë që ajo hapësirë meriton kohën tuaj.
Jini egoiste kur puna, karriera janë të rëndësishme dhe vijnë përpara gjithçkaje. Për burrat kështu është, e dhënë e njohur dhe e pranuar kjo. E pse nuk duhet të jetë edhe për ju?
Jini egoiste. Mos bëni dashuri nëse nuk doni. Mos u shtirni. Jini të sinqerta.
Kini etje për kënaqësinë, jini egoiste siç është një burrë.
Mendoni për vete. Përpara se gjithash, për vete. Bijat e mija.
Për trupin tuaj. Për dëshirat tuaja. Për shpirtin tuaj.
Mbrojtja e të drejtave tuaja është një nevojë deri sa të kemi të njëjtën peshë që kanë dhe burrat që keni përkrah.
Të drejta që shkojnë përtej familjes, një fëmijë apo një dashurie.
Ato janë kaq personale dhe ju përkasin vetëm juve dhe askujt tjetër.
E pamundur ti dhunoni, rreziku është mungesa e lumturisë e kamufluar nga lumturia. Sakrifica e kamufluar në dashuri.
Jini aq egoiste të ndyra sa që të shpëtoni.
Dhe s’ka rëndësi se sa do t’ju kritikojnë, do t’ju bëjnë të ndiheni në faj, do t’ju thërrasin tek hapësira e rolit. Mbase tek ai i gruas. Mbase tek ai i nënës.
Por ju, mos dyshoni tek vetja.
Zgjidhni gjithnjë të jeni gruaja që ju dëshironi.
Jini egoiste të ndyra.
Kjo është trashëgimia ime si nënë, për ju!
Penny/sosdonne.com / KultPlus.com

Hyjnizimi për nënën

Poezi nga Sabile Keçmezi-Basha

Në flokun e nënës sime 
Kaherë ka rënë borë 
Buzëqeshja në fytyrë si relikt i ka mbetur 
Në pasqyrë rrallë  

Shumë rrallë shikohet 
Thotë se pasqyra e përqesh 
Shoqet i numëron në gishta 
Fjalëpakë është me fëmijët 

Qudi 
Edhe përrallat i kanë sosur  
Fustanet e shumta i ka falur 
Disa po i zvogëlohen gjatë natës 
Thotë, Të dal jashtë mode janë 

Nënës sime 
Për çdo ditë të lume 
Këmbët po i shkurtohen 
Këpucët të mëdha po i bien 
Gishtat po i zgjaten 
Dioptria e syve të zinj 
Iu ka shtua çmendurisht 
Nganjëherë 
As mua nuk më thirre në të njëjtin emër 
Flet qetësisht pa iu trembur qerpiku 
 
Nëna ime 
Me shumë naze e bënë hapin 
Nipërit me engjëj i krahason 
Zhig më mbetet 

Të dijë 
Se cilën këngë e këndon në heshtje  

Nëna ime 
Sokëllimat i ka të rralla 
Lëkura e duarve në harta iu ka shndërruar 
Më as lot nuk ka 
Edhe buza gazi rrallë i duket në fytyrë 
Më tha mbrëmë 
Ku ishe ti 
Kur desha të dali nga ëndrra  

Nëna ime 
E dashura nëna ime 
Edhe në këto vite të vona 
Si gjithmonë 
Qëndron vertikalisht 
                               26 gusht 2022 /KultPlus.com

“Kur dikush ta fyen njerëzillëkun bija ime, prishi krejt urat, digji tërë anijet”

Poezi nga Shqiptar Oseku

kur dikush të kërkon bukë
ndaje koren e fundit me të bija ime
më mirë të jeni bashkë pak të uritur
se të ngopesh vetëm

kur dikush ta lyp një pikë ujë në orë zori
shpije te pusi i oborrit nën man
ka vite që është prerë ajo pemë e vjetër
por hija i bën ende fllad

kur dikush ta fyen njerëzillëkun bija ime
prishi krejt urat digji tërë anijet
mos ji kurrë as grua as nënë as bijë e askujt
po s’qe së pari njeri. /KultPlus.com

“Të rinjtë që dashurohen s´janë aty për askënd”

Poezi nga Zhak Prever

Të rinjtë që duhen puthen në këmbë
Përballë portës së natës
Dhe kalimtarët që kalojnë i tregojnë me gisht
Por të rinjtë që dashurohen
S´ndodhen aty për askënd
Është vetëm hija e tyre
Që dridhet në errësirë
Duke shkaktuar tërbimin e kalimtarëve
Tërbimin e tyre përbuzjen e tyre nënqeshjet e tyre
Zilinë e tyre
Të rinjtë që dashurohen s´janë aty për askënd
Ata janë gjetiu shumë më larg se nata
Shumë më lart se dielli
Janë në shkëlqimin verbues të dashurisë së tyre të parë./KultPlus.com