Po bie trishtimi

Poezi e shkruar nga Mirlinda Koxha.

Brishtësisë ja lëmon gjoksin
Po ngjyhet si thinjat
Nëpër flokët e grave
Që sodisin mjerimin.

Askush si vëren grimcat e dhimbjes As ato vet….

Drunjtë e zhveshur
Si nudot e bareve që shesin veten
Tundin ndonjë copë gjethi të verdhë.
Shiu me retë po mundohen
Të mësojnë me të dashtë
Edhe në dimër
Me një copë qielli.

Ta arnoj mjerimin
Në sytë e brishtë
Tingujt e vengos spanjolle
Mbledhin dromcat e vjeshtës.

Në zemrën boshe
Në fund vdes
Duke e dashtë vetminë.

“Qeleshja e bardhë” prek zemrat e poetëve zviceranë

“Sherifi kërkon përkthyes, gjen një shtëpi botuese, hap dritare dhe na fton; hajde të flasim së bashku se, kush flet, nuk është i vdekur” -thërret në stilin e një slam-poeti, shkrimtari dhe publicisti i njohur zviceran, Fred Kurer.

“Një rezultat mahnitës qëndron sot para nesh”, thotë Kurer për librin e titulluar: “Die weisse Filzkappe”.

“Sherifi kërkon përkthyes, gjen një shtëpi botuese, hap dritare dhe na fton; hajde të flasim së bashku se; kush fletë nuk është i vdekur” -thirrë në stilin e një slam-poeti, shkrimtari dhe publicisti i njohur zviceran, Fred Kurer.

Poeti Isuf Sherifi, ka vite që shkruan, por kështu qartësisht, e me një gjuhë të rrjedhshme gjermane nuk ka folur më parë.

“Qeleshja e bardhë” është libri i fundit i poetit Isuf Sherifi i përuruar mbrëmë në St. Gallen para një numri të madh të lexueseve dhe lexuesve shqiptarë e zviceranë.

“Një i huaj, një emigrant, përpiqet t`i njohë poetët e Zvicrës me shqiptarët. Poezitë e Isuf Sherifit janë patetike atje, ku ai këmbëngul mbi dashurinë e tij ndaj vendlindjes. Ato janë të hidhura, e të kujtojnë çfarë ka ndodhur politikisht- dhe do të ndodhë. Në “Qeleshen e Bardhë” rri ulur pikëllimi dhe humbja e vendlindjes- por trishtimi, pavarësisht hidhërimit ka një qetësi melankonike”, shprehet Kurer.

Poetët zviceranë janë mahnitur me stilin goditës të poezive lirike të poetit Isuf Sherifi, i cili këtë vit po e mbyll jo me kërkesat e urimet e rëndomta për më tepër dashuri e mirësi, por për më tepër mirëkuptim, kurajë njerëzore në një botë ku jeta mes ferrit dhe parajsës kalon këmbëzbathur duke mos lënë gjurmë në shpirtrat tanë të etur për pushtet e pasuri.

Shkronjat e tij prekin trishtimin njerëzor, skajin e vuajtjeve të njerëzimit, luftërat, vrasjet, pikëllimin për vendlindje e mallin për dashurinë. Ai i shkruan Srebrenicës, Aleppos, refugjatëve, vendlindjes e Plisit. Emocioni ndaj gruas, diellit, yjeve e lirisë janë shputat e këpucëve të shpirtit të vjedhur, shkruan albinfo.ch.

“Libri i Isufit me poezi është një libër i çmuar, nuk janë poezi dashurie. Ato janë shpjegime me pyetje të mëdha mbi integrimin të cilat ai i sjell në dhjetë variacione mbi vendlindjen, e jetën me një të kaluar që është në kërkim të orientimit”, ka përcjellë fjalët e Rheinhard Mermit, moderatori i mbrëmjes, gazetari Richard Butz.

Libri me 54 poezi mbanë titullin “Die weisse Filzkappe” dhe është i pari i këtij lloji i shkruar në gjuhën gjermane nga poeti tetovar, Isuf Sherifi.

Librin e ka botuar shtëpia botuese “Waldgut” në Frauenfeld kurse kritikën letrare i kanë dhënë mbrëmë në librarinë e qytetit St. Gallen “Comedia”, kolegët e tij zviceranë, të cilët kanë vlerësuar në superlativ poezitë e Sherifit. Ky i fundit, ndonëse me një zë të mekur e i mbushur me emocione, por krah tingujve të muzicentit Altin Asllani, u doli përballë edhe një herë shkronjave që dukej se kishin marrë rolin e “Ujkut të stepave” të shkrimtarit të madh gjerman, Herman Hesse.
Në krijimtarinë poetike, Sherifi ka dëshmuar veten në më së paku shtatë botime të tjera, si “Plisi”, Ndarjen nuk e nënshkruaj“, “Udha e kripës”, “Hyrje për në agim“, “Tej harrimit”, “Hije mbi tokë”, “Blick durchs geöffnete Fenster”, “Vështrim nga dritarja e hapur”./ KultPlus.com

Një natë nga netët pa gjumë

Poezi e shkruar nga Ali Podrimja.

Zgjohu Kosovë! Zgjohu nana ime e dashur,
balli dhe emni im i shkelur,
zgjohu,oj! A po e ndien vajin tim?
A po sheh si ti kam ngulur sytë
mu në zemër, mu në shpirt,
si t`i kam hedhë duart rreth belit
me të përqafu unë, ashti yt?
Zgjohu,Kosovë!

Nga degët e mia të thyera kush po dahet,
këtë vatër kush po e le?
Ç’janë këto gjurmë gjaku që po shtohen
nëpër fytyrën tënde,
këto varre e murana që po sillen vërdallë
rreth shtëpisë sime?…
Zgjohu, Kosovë! Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
Zgjohu, Kosovë!…

Sonte vetëm mbeta e
në derë të oborrit askush s’po më troket,
askush më, thua vdekur jam e harruar
Në këto troje e suka gjaku.

Thua më është shkrimbur hisja
e mbyllur dera e konakut…..
Zgjohu, Kosovë, flakë e hershme e ashtit tim
t`pëlcitur.
Bota në ty le të kallet!

Elona Çuliq, sjellë një mbrëmje letrare në Prishtinë

Qendra Multimedia do të organizoi një mbrëmje letrare me shkrimtaren shkodrane Elona Çuliq në kuadër të rezidencës letrare “Prishtina nuk ka lum” , shkruan KultPlus.

Elona është duke qëndruar në Prishtinë gjatë muajit nëntor ndërsa në fund të këtij muaji do sjellë edhe mbrëmjen letrare për publikun e kryeqytetit. Elona Çuliq është një shkrimtare e re në moshë por me një stil të veçantë të poezisë.

Ajo është e lindur në Shkodër. Rrugëtimi i saj ka filluar si nxënëse në Shkollën e Muzikës “Prenkë Jakova” për piano, duke vazhduar liceun për gjuhën frënge, për t’i përmbyllur me studime te thelluara më pas në Psikologji Organizative dhe Shkollore.

Ajo thotë se burimi i inspirimit të saj janë poezia, fotografimi, biçikleta, hapësira, njeriu, kafshët, pema, hana, rrënja, pra çdo gjë që përbën përditshmërinë e njeriut./ KultPlus.com

“Tek e ëma s’vinte sa ish gjallë”

Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.

Tek e ëma s’vinte sa ish gjallë,
Mbase vinte , por besoj se rrallë.

Erdhi kur e shpuri në varreza
Sypërlotur , veshur me të zeza .

Ah , tek nëna s’vinte sa ish gjallë,
Dhe tani në varr i shkon çdo javë.

Një mëkat , që ndofta s’lahet kurrë,
Shkon e lan , ku nëna fle nën gurë…

Dimri

Poezi nga Ismail Kadare.

Dhe vjeshta i shkoi ‘fletët e saj’
i vërtit era, i përpjek
dimri si perandor kinez
ngjyrën e verdhë kudo e ndjek.

Dhe këto re qe tani vijnë
ndryshe nga retë e gjertanishme
të shkretat janë pa vetëtima
porsi djerina te mërzitshme.

Veçse nën to qyteti zien
me drita,zhurma dhe trafik
dhe flokët e tymta të uzinave
mbi supe i bien madhërisht.

Ja horizonti i bardhë i dimrit
përballë peisazhit që leviz
harxhon të fundmen vetëtimë
si reporteri të fundit blic.

Në mundesh…

Poezi e shkruar nga Rudyard Kipling

Në mundesh të ruash arsyen
Kur bota e humbet fillin
E fajin ta hedhin, e vetes t’i besosh
Sa here për ty dyshojnë, e s’të përfillin
Por dhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.

Në mundesh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur
E kur të urrejnë, urrejtje të mos ushqesh
Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur
Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…

Në mundesh të mendosh, por jo gjer në shkatërrim
Të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh
E të trajtosh njëlloj e pa dallim
Ngadhënjim e shpartallim, burim mashtrimesh.

Në durofsh dot që thëniet e tua të drejta
Në kurthe për trutharët, kopukët do t’i kthejnë,
Të thyejnë gjërat më të shtrenjta, e prapë t’i ndërtosh
Me vegla pune që nuk vlejnë!

Në mundesh, fitoret qe ke korrur, t’i flijosh
Si në kumar, në një të vetme lojë
Të rrezikosh, të humbësh, e prapë te fillosh
Dhe humbjet kurrë të mos i zësh me gojë!

Në i detyrofsh dot muskul, nerv, dhe puls e zemër
Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë
E të qëndrosh, kur s’ka asgjë veç vullnetit,
Që veç një fjalë, ‘qëndro’ gjithnjë të thotë.

Në mundesh të flasësh me maskarenjtë
Por nderin tënd ta ruash
E të ecësh përkrah mbretit pa krenarinë që të verbon
Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash
Dhe gjithçka në e çmon, përveç sa e meriton.

Në mundesh të mbushësh ti minutat,
Aq të rënda, me vepra që peshojnë,
Dije, dhe mos ki asnjë dyshim
E jotja do jetë bota me ç’ka brenda
Dhe burrë do jesh, o biri im….

Vallja shqiptare

Poezi e shkruar nga Ismail Kadare.

Tri herë opinga rrahu dheun
Sikur kërkoi leje prej tij;
Pastaj shamia palët ndehu
Me qetësi dhe madhështi.

Kështu mes qiellit dhe tokës
Vallja u lind, vallja u shpall;
Këmba sinjale i çon tokës
Dhe dora qiellit i jep lajm.

Dhe vallja rrokulliset tutje
Mbi kohra hedhur si hobe;
Prilli përsipër i hedh lule,
Dhjetori borën shkund atje.

Valle shqiptare, shënja në erë
Ylbere tirqesh tej-e-tehu;
Kush ju kërceu ju njëherë
Dhe këmbët rob s’i mbenë tek ju?

Kush ra midis vorbullës suaj
Dhe s’u përzhit dhe s’u përflak,
Ju bubullima me opinga
Që nëpër shekuj brodhët varg?

Letrat

Poezi nga Dritëro Agolli.

Kur dashuroheshim në kohën tonë,
Kur tretesha dhe digjesha për ty,
Nga njëri-tjetri letrat vinin vonë,
… Kalonte dhe një muaj apo dy.

Po ndofta dashuria mbahej gjallë,
Se zjarrin mbanin letrat në udhëtim
Me biçikletë a mushkë apo me kalë
Në vapë e shi, dëborë dhe thëllim.

Kur dashuroheshim në kohën tonë
Me zor na vinin letrat fshat-qytet
Nuk kishim nëpër dhomë telefon
Dhe në ëndërr s’kishte faks dhe internet.

Megjithatë më mirë që nuk kishte
As telefon, as internet, as faks,
Se fjalë e nisur shpejt dhe mund ta vriste
Një dashuri të vjetër për një çast.

Si bëhet kënga rome

Poezi e shkruar nga Kujtim Paçaku.

nuk ka shumë marifet!
merre një grusht dhembje
shtoji ca pika loti
e pak pluhur rrugësh të pasosura
pak aromë stinësh të dashurisë
në fund
i shton erëza djegëse dashurie
dhe i hedh ca yje përsipër
dhe e lë të piqet
të piqet në zjarr të shpirtit
gjer në agim.

ja pra, kështu bëhet kënga rome…

Unë, biri yt, Kosovë

Poezi e shkruar nga Ali Podrimja.

Unë, biri yt, Kosovë t’i njoh dëshirat e heshtura,
t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj,
t’i njoh vuajtjet, gëzimet, vdekjet,
t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara;
ta di gjakun që të vlon në gji,
dallgën kur të rrahë netëve t’pagjumta
e të shpërthej do si vullkan:-
më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë.
Unë biri yt.

Rrno për me m’harrue

Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.

Flej e dashtuna jeme
e çohu pa mue…

T’kam pa tinëz
tuj ba dashni me mungesën teme
si nji dashnore e hazdisun
t’kam pa e kam lotue,
e kam pa vetminë tande shtri n’vendin tem
si nji dashnor i ri
flej e dashtuna jeme,
un’ sonte nuk vij…

Harroi krejt sonte,
hijen teme dembele tuj u endë nëpër shpi,
flokët e mia t’fjetuna n’gjoksin tand
si rrugë t’shtrume gjethesh
që ke dashtë me i ecë pa mue,

rrno e dashtuna jeme,
rrno për me m’harrue…

Vjeshtë

Poezi e shkruar nga Naime Beqiraj.

Në palestër hartash, objekte të verdhme moti
Zhurmat si trokitje, hijëzuar ultë, krejt pa taka
Një kopsht me vete dhe rrugën kah mediton Zoti
Prap vjeshtë, prap prush i kuq, edhe kur s’i del flaka

I dua pemët që thur ti, edhe në mos i hëngsha
Kur me shije planeti syrin ma thirrin mes rreshtash
E praruar me drita, mollë e ftua në mos u bëfsha
Në dorë më ke, n’krahëror, sa e ëmbël vjeshta

Duke i pyetur xhamat të pasqyruar me shije
Drita është e ëmbël edhe kur nuk qet sy dielli
Si ta kthej vjeshtën kur bora të ndjell fryrje
Atëherë, kur urtas, nuk nis të errët as qielli

Vjeshta vjen e prajshme si urtake e Zotit
Pushon pak, kur i kthen ngjyrat në simfoni
Si palë ëndërrash barkas kur ndryshon moti
E si copa perlash, kur pikat ju bijnë përbri

E priste edhe me hënën që fshihej përballë
Atë krijesë të vogël që i rrinte duke qeshë
Në netët e njoma as cigare nuk kishte kallë
Mister lajmëronte qielli, mandej vinte vjeshtë

Qëlloi e bukur e madhe – për tu zvogëluar
Vec rrezja përbirohej në skaj buze duke qeshë
Askush nuk nxirrte fuqi për ta zëvendësuar
Ajo vec një ishte, mandej bëhej vjeshtë

Nisi t’i studionte prap ngjyrat e Van Gogut
Plepat e praruar, dritat, gjethet, shiun duke reshë
Impresionizmin, diellin dhe erën e sfondit
Si pika të gravuara, si malli që lind në vjeshtë

Kur kapërceu shkallët, pika gjethi luanin mbi kokë
Pemët elegante, sytë prapë ia kishin dehë
Bukuria jote nuk mësohet në asnjë shkollë
Bukuria jote nuk qetësohet, sepse është vjeshtë

E një erë e jugut pikë pikë i zhduk kurorat
Bijnë në tokë të vet, përzihen me hijeshi
E ndërton prap ngjyrshmëri sa do janë të vogla
E mbas gjurmëve të vjeshtës – pikon dashuri

Ngadalë vdes…

Poezi e shkruar nga Pablo Neruda.

Dalëngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalëngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.

Dalëngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi te vetja e tij.

Dalëngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.

Dalëngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.

E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.

Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

Manjola Brahaj vjen me librin e saj të tretë “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue”

Në Panairin e 20-të të librit në Tiranë, librave të letërsisë shqipe do ju shtohet edhe një titull “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue” i poetes Manjola Brahaj, shkruan KultPlus.

Ky vëllim është i treti në radhë që vjen pas “Vajtimit të Kalipsosë” dhe “Na nuk jena t’ktuhit” që të dy këto vëllime të vlerësuara me çmime kombëtare dhe ndërkombëtare. Sipas vlerësimeve të bëra nga kritika ky libër i saj vazhdon të ruajë frymën dhe brumin e autenticitetit të menjëherëkapshëm nga lexuesi, ndaj këtu po sjellim edhe mendimet e Primo Shllakut dhe të Ag Apollonit për poezitë e poetes Manjola Brahaj.

“Ka ma se nji dekadë e gjysëm që në rrafshin e letrave shqipe asht shfaqë nji çetë poetesh, ose ma mire me thanë, poeteshash të cilat, në njifarë mënyre po shkruejnë nji letërsi “feministe”. Mbas zhvillimit të nji revolucioni gjinor ktu tek na, mbas viteve ’90, marrëdhaniet ndërgjinore u liberalizuen në të mire të çlirimit të energjive krijuese dhe lirive personale. Kjo çetë poeteshash që sot janë shumëzue në numër e që unë kam pas dëshirën me i quejtë “amazona”, amazona letrare gjithsesi, pa e matë se deri ku mund të ketë avancue ky revolucion gjinor, pa e ditë se ku ata ndodhen në raport me frontin e tij praktik, lëshojnë klithmen e tyne vetmitare ndaj lexuesit, me bindjen e plotë se të paktën janë ato që po e përçojnë këtë “revolucion” në sferën kulturore si sanksionim i nji statusi social që ai ka marrë edhe bekimin e arteve. ManjolaManjola Brahaj që ka librin e saj të tretë me poema, asht konseguente sa ndaj vetes aq edhe ndaj rrymës së “amazonave”, të cilës i përket me cilësinë e një elementi të skeletit të saj. Ajo sjell në vargje nji frymë të ngjeshun erotizmi konsumativ, plot me afrime deri në të gjitha zonat e rreptësisë së ksaj tabuje jo shum të vjetër të struktures mendore të shqiptarit. Manjola Brahaj buron kulturalisht nga nji zone folk-tradite ku vargnimi erotik asht ma i avancuemi i të gjithë trevave shqiptare, ajo buron prej nji gjuhë-tradite ku risitë letrare u shfaqen ma së pari e ma së forti se askund tjetër. Mbi shpinën e Manjolës Brahaj shtyjnë me brinat e tyne dy tradita lokomotiva : ajo e sensualitetit të guximshëm e sugjestiv dhe ajo e gjuhës kapilare që “ia merr saktë masën mendimit”. Manjola Brahaj e ka plot koshin me fruta të nxehtë të Shqipnisë së Epër. Manjola asht femën edhe në letërsi…”, shkruan Primo Shllaku për librin e Manjola Brahajt.

Ndërsa shkrimtari Ag Apolloni, thotë se Manjola Brahaj ka krijuar stilin e saj autentik në poezinë më të re shqipe.

“Manjola Brahaj poezinë e artikulon si palimpsest gjinocentrik, duke ia bashkuar zërit të saj edhe jehonën e zërave femërorë që vijnë nga miti për t’i folur njeriut bashkëkohor. Poezia e saj është lirikë e thelbit, jo e gëzhojës, prandaj shpërthen emocionalisht, duke shpërfillur skemat morale, strukturat formale dhe standardin gjuhësor. Në këtë mënyrë poetja Manjola Brahaj ka krijuar stilin e saj autentik në poezinë më të re shqipe”, ka shkruar Ag Apolloni./ KultPlus.com

Kjo është poezia e shkruar nga burgu e shkrimtarit Kasëm Trebeshina

Melankoni

Në dritare të dy rrimë
dhe nga hëna po shikojmë
s’jemi parë dhe të mërguar
njëri-tjetrin po kërkojmë.

Jemi fare pran’ në jetë
dor’ për dore gati zënë:
Diku rrugët na takojnë,
po kalojnë nëpër Hënë!

Burg 1954
Kjo është një poezi e hershme e Trebeshinës, që dëshmon për melankolinë dhe mendimin filozofik, karakteristika thuaj të krejt krijimtarisë së autorit të cilit i pëlqen kurdoherë t’i shikojë e t’i pikturojë dukuritë e jetës e të shoqërisë në tërë ashpërsinë dhe konkretësinë e tyre. Tek kjo poezi, shkruar në burg, hasim absurditetin e jetës (jemi fare pranë e prapë larg njëri-tjetrit etj)./ KultPlus.com

Plot me ty

Poezi e shkruar nga Donika Dabishevci.

Nata mi fali sytë e tu
hajnisht m’fali edhe
puthje n’gushë
magjishëm m’dha
yshtje prej udhtareje
thirrjet e shpirtit
pa tutë me i përmbushë

Ag e muzg, err e terr
shtigjeve t’lakueme
asni rrapllimë guri
s’jam tu e ni
asni kandërr
s’po m’ varet themrash
as n’zhgjandërr
e as n’kllapi.

Krejt n’paqe jam,
plot me ty.

Mos ma kujto

Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.

E shkuara ka çaste dhe orë të hidhura, mos ma kujto
për shembull, më pe me duar të lidhura, mos ma kujto!

Për shembull më pe në rrugë të pirë, mos ma kujto,
Të pirë e të humbur, të sharë e të grirë, mos ma kujto!

Për shembull më rrahën dy-tre vagabondë, mos ma kujto,
Tek shihja një grerëz tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!

Për shembull pesova diku një disfatë, mos ma kujto,
Dhe gjumi s’më zinte me ditë e me natë, mos ma kujto!

Për shembull më pe duke ecur e qarë, mos ma kujto,
Mbështetur pas murit me zemër të vrarë, mos ma kujto!

Për shembull më pe duke ngrënë e gënjyer, mos ma kujto,
Të prishur, të shthurur, të rënë e të thyer, mos ma kujto!

Për shembull në shtrat s’u bëra për burrë, mos ma kujto,
I turpshëm u drodha si qengj nën lëkurë, mos ma kujto!

E shkuara ka orë dhe çaste të hidhura, mos ma kujto,
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen të thirrura, mos ma kujto!

Kam qarë aq shumë, me lot të hidhur

Poezi e shkruar nga Gertrud Kolmar.

Gabohesh. A mendon ti se ngaqë je larg
e që unë po vdes nga etja, dhe s’mund të të gjej ?
të mbërthej me sytë e mi,
me këta sy që secili strehon terr dhe yll.
të tërheq nën qepallë,
e mbyll dhe brenda je ti.
E si kërkon t’iu ikësh shqisave të mia, rrjetë gjahtari
ku asnjë bishë ska mundur të shpëtojë ?
mos më lësho më nga dora
si një buqetë të vyshkur,
që sillet poshtë në rrugë, e shkelur
para derës, e shpërhapur nga të gjithë.
Të kam dashur. Shumë të kam dashur
Kam qarë aq shumë… me lot të hidhur
dhe të dua ende më shumë sepse jam e lidhur me ty nga vuajtja,
e nga pena jote asnjë letër, ti s’më shkruan kurrë.
Kam pyetur miqtë, zotërinjtë dhe rojen e fanarit
të ishullit aq të vogël si një vizë,
kopshtarin tënd të pemëve të mia,
dhe me mijëra qenë të urtë e asnjëri s’qe i drejtë.
Thuajse s’e kisha ndjerë që strofka ime e paqes ishte prishur,
ajo që mbante rininë time – dhe diej të vegjël,
që kishin pikuar në rërën që i ka bërë të shkrijnë.
Jam ngritur dhe të kam shikuar.
Kalimi yt mbetet në ditët e mia
si një parfum që mbetet i varur në një rrobë,
sepse ajo s’e njeh më, s’e llogarit më, ajo thjesht e pret
për të vazhduar gjithmonë ta mbajë

Sh’pia e madhe

Poezi e shkruar nga Ragip Sylaj.

Ajo është ama e dashurisë
Dhe e mylkut

Në myjën e dimrit
Është zjarri

Në kulmin e vapës
Është flladi

Aty është djepi i legjendave përrallave
I vajeve dhe i këngëve

Aty përkunden vdekja dhe jeta

Fuqia e ëndrrave harbon pranverën
Griha e vuajtjeve mpreh mendimin

Zanat plot dalldi hyjnë e dalin
Për Shën Gjergj e për Bajram

Mbi të fryjnë erëra mallkimi
Por nga brendia e ruan Ora e saj –
Perëndia e shtëpisë

Ajo i jep bukë të panjohurit
Të përndjekurin e merr në mbrojtje

Kur mbetet shtatzënë me engjëj
Sh’pia e madhe vjetrohet
Pjell shtëpitë e reja

Gjella jonë këndon
Në hatulla, n’tavan e n’kulm

Sh’pia me zemër të madhe

(2017)

Trajtat e mbinjeriut

Poezi nga shkrimtari Migjeni.

Një vegim shpirtnuer n’errsin të paskajshme
në botën e mjerimit,
një rreze e diellit
me ngrofë zêmrën e ngrime të kësaj botës së varfshme.

Shpejt zdhuken pranverat, po si shkumbë e detit
dhe shembet hareja,
e stinat e vjetra
pa ngjyra pa trajta mjellin fara helmit.

Nana-dhé vejushë dhe me gjitë shitue
na pjellë fryte t’egra,
na p jell hitha, ferra
– s’u gjet burr i dêj andjet me i a zgjue.

Kot e kanë sot njerzit, dhe më kot dikojnë djersën…
Sa qesharak mbesin!
sa qesharak vdesin!
Ndër éthe mundimi për me shijue jetën.

Hafrojnë buzët té gota, dojnë një hurmë të vetëm…
por pah! bjé në tokë gota
thehet në njëmijë copa
shuhet drit’ e synit, vdesin njerzit t’ etshëm.

Shpirt i kryqzuem, mârrzi e vulosun
esht kjo jetë njeriu…
(zgërdhiu, zgërdhiu
deri në kupë të qiellës ironí e poshtun!)

Por… po! po! por diç po due me thanun…
ndoshta ka me ardhun…
ndoshta ka me zbardhun…
një agim i pritun, dit’ e parathanun.

N’ardhemeni të trash’gueme Mbinjeriu vrehet,
ndërgjegjë pa dyshime,
ndërgjegjë pa trillime,
me një grusht graniti që kurr nuk do thehet.

Një sfinks i madhnueshëm Mbinjeriu i ardhshëm,
pa zêmër, pa ndjenja,
syt e tij rrufena –
qarkullojnë rreth rruzllit tue synue vrânshëm.

Kohnat e kalueme në ballë të Mbinjeriut
janë gjurma luftimi
janë shenja hidhnimi
– se jetë e ré lindet me vdekje të njeriut.

Qarkullojnë rreth rruzllit tue synue vrânshëm.

Kur prishet paqja biblike

Poezi e shkruar nga Ndue Ukaj.

Ndodh ndonjëherë mos m’u kuptue
kufini mes natës e ditës,
as mes t’mirës e t’keqes
as mes t’ drejtës e t’padrejtës.
Ndodh ndonjëherë rrugët ngatërrohen
e në pështjellimin e madh nuk dallohen ngjyrat.
Krejt kjo ndodh kur shuhen dritat n’ horizont.

Papritun, si në një skenë teatri hapet një perde;
skena asht boshe, e thatë, e ftohtë, e errët…
sikur një jetë e fshehtë plot mistere
dhe një i pendum që rrëfen vetveten
pa fund e pa fillim.

I kredhun në kontekstin e rutinës
pa liri, as me robëni.
Ndodh ndonjëherë njeriu s’ ka horizont
dhe çdo gja përmbyset
sikur para një cunami që merr përpara gjithçka.

Ndodh ndonjëherë njeriu s’ka lartësi as thellësi
ndodh t’ kujtojë se s’ishte asgja,
s’ishte askund
s’ishte askush…
në botën që fundoset në sytë e tij pa horizont,
thotë: gjithçka ekzistoi si në një ulërimë t’ frikshme.

Po, ndodh ndonjëherë, njeriu dëshiron m’u ulë kambëkryq
në Pemën e Dijës
me pa si u prish paqja biblike, kur digjej Edeni./ KultPlus.com