Muaj: Shtator 2018

Me kapele në kokë dhe gazetat në dorë, Isai, 54-vjeçari nga Dushku i Lushnjes, shet gazeta për pushuesit në zonën e Plepave në Durrës.

Isai, që të gjithë e njohin me emrin Noçja, nofkë që i ka mbetur për shkak të një personazhi të Big Brother, ka mënyrën e tij të të dhënit të lajmeve.

Për t’i bërë interesante, komenton me zë të lartë zhvillimet, ndërsa shëtit mes çadrave të pushuesve, duke i joshur të blejnë gazetat me të cilat siguron të ardhura, edhe pse të pakta.

Ka 22 vjet që shet gazeta dhe stina e verës është e preferuara e tij.

Shpesh i duhet edhe të emigrojë drejt Greqisë për të punuar, por thotë se e do vendin e vet, ndaj kthehet përsëri: “Shtegtoj në Greqi, por kam edhe ullinj në Dushk”.

Edhe pse shumë pushues i lexojnë lajmet në internet dhe shumë gazeta kanë kaluar “online”, Noçja thotë se nuk e njeh krizën. Në fund të ditës, çanta e tij mbetet bosh, por edhe kur kjo nuk ndodh, kriza është e lexuesve. Jo e tij.

Një pushues thotë: “Gazetat i lexojmë nga pak. Marrim opinionin e tyre mbi ngjarje të politikës e të ditës. Noçja na tërheq vëmendjen. I ka atraktive. Natyrisht i blejmë”.

E tani që verës po i vjen fundi dhe më 10 shtator pushuesit e fundit largohen nga plazhet e shtëpive të pushimit të Ministrisë së Brendshme dhe asaj të Mbrojtjes, Isai nuk udhëton më nga Dushku në Durrës. Ndërpret shitjen e gazetave, por jo punën. Ullinjtë dhe përpunimi i tyre e presin në Dushk të Lushnjës, po ashtu edhe puna sezonale në Greqi, shkruan TCH./ KultPlus.com

Nga Egzon Krasniqi

N ‘dhomën e ngushtë me sipërfaqe nëntë metër katror, ku errësira dominon pothujse tërësisht, mendimet mbulojnë çdo grimcë t ‘errësirës, mendja ndeshet në mijëra kryqëzime t’ngjarjeve, ngjarje që shpesh s’dojmë me i kujtu.
Rastësisht reflekton nji dritë nga jashtë n’qosh t ‘dhomës.
N’qosh asht tavolina e vogël, që n’fmini baba e pat punu me copa t’drunjëve, e pat gdhend aq mirë sa që atë kohë m’ka ndodh me qëndru ulun me orë t’shumta tuj lexu, ka ndodh që edhe kam fjetë n’ta.

Ktu nis rrugëtimi i mendjes, n’rrugën e fminisë.

Nana m’ka kallzu që hapat e parë i kam ba n’errësirë tuj u mundu me kap dritën e vogël që ndodhej n’shtekun te dera.

Shpesh këtë rast e meditoj, kshtu si sonte, ku e shoh t’kalumen me nji kandvështrim që shfaq shumë errësirë, ama mes saj ka pika t’vogla t’dritës, ashtu si drita e vogël te dera që m’ka ba kurioz me i afru e me i hedh hapat e parë.
S’jam fmiu i vetëm i familjes, e as i vetmi që kam rrugëtu n’errësirë, ama unë sonte jam vetëm, dhe i vetmi që mendja e ka fokusu.

Qysh n’fmini m’asht dasht me kërku driten, me kërku dituni.
Çdo njeri ka vujtje, por asnjëri në mënyrën e njajtë.
Ditunia asht kan drita e vogël që m’asht dasht me kap, ama e tan jeta errësirë.
Kur kam fillu klasen e parë, ditën e parë kam vesh teshat ma t’mira që i kam pas, jam nis i lumtun, lumtuni që zgjat shumë pak.

Kam shku i buzëqeshun, buzëqeshje t’cilën e kërkoj prej kohësh ama s’munem me e gjet, jo s’munem, ajo m’asht ngri prej momentit kur nji bullist fillon me përqesh veshjen tem, fillon me përqesh pantollonat e mia t’arrnume te gjuri.
Ishin pantollonat ma t’mirë për mu se t’vetmet ato ishin t’arrnume vetëm në një vend, të tjerat ishin aq t’grisuna që dhe arrnat që i qepte nana n’dritën e qirit ishin grisun.

Aty m’asht ngri buzëqeshja e lotët kanë mbulu t’tanë ftyren tem t’imët.
Kam marr rrugën për shpi, me lot n’sy, shikimin poshtë e nji gur tu e shkelmu pavetëdije deri në nji moment që kam pa veten n’gjysmë t’rruges.
Jam ndal kam kërku arsyen që kam me i dhan nanes pse s’kam qëndru n’shkollë.
S’gjeta asnji arsye t’rreme, vec se me ja than t’vërtetën, gjë që do ta pikëllonte tej mase.
Pata dëgju diku që nji lot i nanes vërshon tokën.
Jam ndal kam fshi lotët e jam kthy prap n’shkollë, mësuesi vec sa kish fillu orën e msimit, than ma mirë kish fillu prezantimin me nxansit e ri.
Mësuesi më kërkoi arsyen e vonesës, e vetmja arsye që m’erdhi n’mendje atë moment ishte ” kam harru me perqafu nanen”

Arrnat m’kanë ba me udhëtu n’errësinë ama shkronjat e para me shkru emnin tem kan ken e vetmja dritë e vogël.

Errësira asht ba pjesë e pandashme e jetës tem, n’gjimnaz e n’studime.
Gishtin e madh t’kames t’majtë e kam shumë inat, mbase asht msue me qëndru jashtë patikave t’mia, për dreq edhe kur blija patikat e reja ai për tre dite ka ba vrimën e ka dal jashtë.

Shpesh n’shoqni jam emnue si Luli i Migjenit, e kur dikush ka dasht me m’përshkru te dikush që nuk m’ka njoft, m’ka përshkru përmes gishtit t’madh t’kames t’majtë ose përmes jelekut t’zi t’punum prej durëve t’nanes.

Etja për dituni, asht e vetmja rrugë me mposhtë errësirën, e me ndez qofte dhe vetëm nji kandil.

Studimet i kam përfundu me libra t’huazumë prej miqëve, e sa here huazoja një libër e andrroja me pas biblotekën e tyre n’shpinë tem.
Sot, n’dhomën e ngushtë, rron tavolina e vogël, rron jeleku i punuar prej dorës t’nanes, rron bibloteka n’shpinë tem ama nana e baba jo, ato rrojnë n’shpitë e tyre t’përhershme.

Baba pat ndrru jetë kur unë isha n’klasën e tretë, ka qenë i sëmurë nga asma e shumë probleme me zemër, vdekja i pat ardh si rezultat i nji sulmi n’zemër prej gzimit se e pata marr pesë n’matrmatikë.
Nana s’ka pas probleme shëndetsore ose t’paktën ashtu ka qëndru para meje, e forte e asnjiherë s’i kam pa lot n’sy.
Ajo ka ndrru jetë ditën kur unë jam kthy n’shpi me diplome universiteti, kjo jo prej sulmi n’zemër, por aksidentalisht.
Prej gzimit se djali saj u certifiku me diplomë ka fillu me përgaditë bakllaven ma t’mirën që vec durt e saj kanë dijtë me ba aq t’shijshme, e për fatkeq në vend t’bakllaves ma servoi trupin e saj t’vdekun, vdekje e ardhun si rezultat i gjakderdhjes n’tru, e cila asht rrzu nga shkalla e katit e kryet e saj asht përplasun n’tavolinën e vogel t’punume prej babës e që atë kohë e mbaja n’koridor.

Kshtu errësira n’jetën tem asht dendsu, ama jo e tan drita jem asht shu.
Ai kandil që asht dhez dikur ka me qëndru edhe sot, dhe për aq sa unë rroj.
Kandili i vetëm n’jetë asht ditunia, cdo kandil tjetër mund të shuhet.
U zgjova prej shtratit ndeza llampen, mora nji libër që kishte kohë që se kisha hapun, në brendsinë e kopertinës shkruante ” ma mirë ta andrrosh nji biblotekë e ta lexosh nji libër n’dritë t’hanes në qoshe të ures, sesa ta kesh nji biblotekë e të andrrosh me lexu nji libër” , ky libër ishte dhurata nga një profesor gjuhe./KultPlus.com

Kjo është një nga letrat që bashkëshortja e Teodor Kekos i bën të ndjerit herë pas herë dhe që janë plani i një botimi, i cili do të vijë së shpejti…

Dori im i dashur,
Kam disa kohë pa të shkruar, e di, por
unë çdo mbrëmje bisedoj me ty. Pasi
mbyllet dita dhe bëhem gati për gjumë sigurisht që mendimi shkon te gjërat që kanë shkuar mirë ose jo, apo tek ato që priten të ndodhin. Gjithnjë pyes veten se si do kishte vepruar Dori po të ishte në vendin tim dhe sinqerisht shpesh e marr përgjigjen e duhur.
Do të doja që të mos kisha nevojë të shkruaja këtë letër në prag të ditëlindjes tënde të 60-të por të isha e okupuar bashkë me djemtë për përgatitjen e një feste surprizë për ty. Pastaj, do të doja që në ditëlindjen tënde të të thosha plot gjëra Dori, duke të parë në sy… Të tregoja për Teon e vogël që mban emrin tënd, për Martinin që tashmë është shoku im më i mirë, për Elion, dikur aq të përkëdhelur, që është bërë një baba i kujdesshëm, që i jep Teos dhe Kitit aq shumë dashuri e mua aq shumë mbështetje shpirtërore.
Çfarë të të them më o Dori në këtë përvjetor tëndin?… Kanë kaluar plot 16 vjet nga ikja tënde e, çdo ditë që shkon më mungon më shumë mua dhe fëmijëve, çdo festë jona është e trishtë pa ty, çdo ardhje në Tiranë është dhimbje sepse e bën edhe më evident faktin që ti nuk je më, çdo kafe në kafenenë tënde të preferuar është e pabukur. E vetmja gjë e bukur që mund të të them është fakti se të gjithë të kujtojnë: miqtë, të afërmit, lexuesit e tu të shumtë. E kjo, pavarësisht se më bën të mos ndihem krejtësisht vetëm por të të kem pranë në 100 mënyra, sërish nuk mjafton për të gjetur forca e festuar ditëlindjen tënde përveçse të të sjell një buqetë të madhe me lule, dy gota konjak për ne të dy, e për të ndezur nga një cigare duke biseduar…
Të të them një sekret… e di ku po e shkruaj këtë letër…. jam buzë liqenit në Pogradec, pikërisht në hotelin ku kaluam muajin e mjaltit. Natyrisht hoteli ka ndryshuar shumë por dhoma ime është pothuajse mbi liqen, njësoj si atëherë. Edhe Pogradeci ka ndryshuar por për mua do të mbetet përherë ai qyteti i vogël e i ëmbël ku u ngjiz Martini. Të gjithë qeshin kur u tregoj se djali i madh, tashmë 33 vjeç, është produkt i pastër i peshkut belushk dhe shumë gotave verë të prodhuar në Pogradec, shijuar nga ne në verën më të bukur të jetës sime, atë të vitit 1984.
Përpara se ta mbyll dua të të tregoj për Teon, i cili e ka ndryshuar e gëzuar jetën tonë. Mua më duket, siç çdo gjysheje, fëmija më i ëmbël në botë. Është një ndjesi që nuk e kisha provuar në jetë, dashuri sublime. Shpesh Kiti qesh me mua e më thotë: “Më duket se ke rënë në dashuri me këtë burrin e vogël”. Sa herë e shoh dhe e përkëdhel të kujtoj ty, më vjen mirë që mban emrin tënd por besomë aq keq që nuk u takuat kurrë, megjithëse jam e sigurtë që do jetë krenar për gjyshin e tij. Sa herë i tregoj përralla, gjithnjë në shqip sepse jam e vendosur t’i mësoj gjuhën tonë, në fund i them se sa bukur do të ishte sikur këto përralla të t’i tregonte gjyshi Dori dhe besomë më sheh me ato sytë e tij të mëdhenj blu dhe buzëqesh thua se më kupton.
Po iki përpara se të të trishtoj jetën tënde tashmë të paqtë me përditësinë time tokësore të mbushur me mungesën tënde.
Të dua shumë,
Xhuli
Pogradec më, 28 gusht 2018