Me ndryshimin e masave AntiCovid, Festivali ReMusica ka bërë disa ndryshime, duke ri-adaptuar kështu programin në moment të fundit dhe t’i përshtatet masave të reja, duke realizuar Festivalin në formë hibride, përcjell KultPlus.
Për dallim nga viti i kaluar, sivjet Festivali do të vijë në një Edicion Hibrid (të kombinuar) të programit festivalesk.
Një mori aktivitetesh do të mbahen me prezencë fizike siç janë punëtoritë, ligjëratat, kurse pjesa tjetër e koncerteve, në të cilin prezentohen emra të shquar si Elbenita Kajtazi, soprano; Asasello String Quartet nga Gjermania, artistët e shquar nga Franca violinisti Pierre Fouchenneret dhe pianisti Théo Fouchenneret; Merita Rexha Tershana, piano; artistet tona kosovare Kaltrina Miftari, soprano dhe Tringa Sadiku, kitarë , artisti Holger Maik Mertin, Ilir Bajri do të vijnë në skenën e ReMusicas në formë dixhitale.
”Të themi në fund se edicioni jubilar i Festivalit ReMusica shënon 20 vjetorin e tij, duke hedhur një vështrim në arritjet e deritanishme, si themel i vlefshëm i asaj që do të pason. Siç thotë Kierkegaard: Jeta mund të kuptohet vetëm duke vështruar të kaluarën; por duhet jetuar përpara. Bashkohuni me ne në këtë edicion të 20-të të ReMusica-s për të RIKTHYER PARA”, thuhet tutje në komunikatën për media. / KultPlus.com
Sot, në 22 vjetorin e themelimit të Policisë së Kosovës ka reaguar presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani përmes një statusi në rrjetin social Facebook, ku ka uruar Policinë e Kosovës në 22 vjetorin e themelimit, përcjell KultPlus.
Ndër të tjera, presidentja Osmani ka theksuar se Policia e Kosovës për këto dy dekada ka rritur shkallën e profesionalizmit.
Statusi i plotë i presidentes Osmani:
Në 22-vjetorin e themelimit të Policisë së Kosovës, respekt e nderim për profesionistët, ruajtësit e rendit, kujdestarët e sigurisë sonë.
Megjithëse forcë e re e rendit, Policia e Kosovës prej dy dekadash ka rritur shkallën e profesionalizmit me të cilën mburremi.
Gra e burra të policisë së Kosovës janë shembull i përkushtimit dhe devotshmërisë ndaj shtetit dhe për këtë ju jemi mirënjohës.
Përpjekja jonë për sundimin e ligjit nuk duhet pushojë asnjëherë. Këtë rrugë të nisur duhet ta kemi synim të çdoditshëm në ofrimin i sigurisë publike në tërë territorin e Republikës së Kosovës.
Police e policë të dashur të Kosovës, urime 22- vjetori themelimit! Faleminderit që çdo ditë kujdeseni për garantimin e një mjedisi të qetë, të cilin e dëshirojmë të gjithë, e i cili bëhet i mundshëm në saje të profesionalizmit tuaj! / KultPlus.com
Këngëtarja e ‘Girls Aloud’, Sarah Harding, 39 vjeç, ka vdekur të dielën në mëngjes pasi vuante nga kanceri i gjirit, ka njoftuar nëna e saj.
Harding zbuloi në gusht të vitit 2020 se ishte diagnostifikuar me kancer, e që ishte përhapur në pjesë të tjera të trupit të saj.
Në fillim të këtij viti Harding zbuloi se mjekët i kishin thënë se nuk do të shihte Krishtlindje të tjera.
Shoqet e saj nga grupi ‘Girls Aloud’, Nicola Roberts dhe Nadine Coyle kanë shprehur ngushëllimet në tyre nëpër rrjete sociale.
“Unë nuk mund ta pranoj që kjo ditë ka ardhur. Zemra ime po dhemb dhe gjithë ditën gjithçka që kaluam së bashku më është rrotulluar në mendje … një pjesë e imja ose e jona nuk është më këtu dhe është e paimagjinueshme, e dhimbshme dhe krejtësisht mizore. “-shkroi Roberts duke ndarë një foto të tyre së bashku./KultPlus.com
Festivali më i madh i muzikës shqiptare “Alba Festival” me vendimin marrë nga autoritetet në Zvicër, nuk u mbajt siç ishte paraparë të fillojë më 4 shtator.
Kjo për shkak të parandalimit të përhapjes së virusit Covid-19.
Por, duke parë se festivalet tjera në Zvicër nuk janë ndaluar dhe po vazhdojnë të mbahen siç ishin paraparë, drejtues të “Alba Festival” kanë reaguar duke thënë se po diskriminohen dhe se nuk është aspak e drejt që festivali të mos mbahet ndërkohë që ka siguri të lartë, madje nuk është aspak e drejt t’u kumtohet lajmi vetëm 48 orë para se të fillojë.
Ndërkohë që, vetëm 48 orë pa filluar, ata u njoftuan se u është ndaluar mbajtja e këtij festivali dhe që i menjëhershëm ishte reagimi i tyre, të cilët deklaruan se janë të befasuar nga ky vendim i papritur.
Sipas tyre, janë më shumë se 50 festivale të tjera që po mbahen në Zvicër, njësoj siç është paraparë.
Kujtojmë se, ky festival në vitin 2019 ka mbledhur emrat më të njohur të estradës nga Kosova e Shqipëria, gjithashtu edhe numri i pjesëmarrësve ka qenë shumë i madh. Ky festival për herë të parë është mbajtur më 29 dhe 30 qershor, në vitin 2019 në Cyrih, ku pjesëmarrës kanë qenë mbi 20.000 vizitorë./KultPlus.com
Çdo muaj, ABC Arts, paraqet një listë të shkurtër të botimeve të reja të lexuara dhe të rekomanduara nga Kate Evans të The Bookshelf dhe Claire Nichols e Sarah L’Estrange nga The Book Show, së bashku me shkrimtarët dhe recensentët e pavarur të librave, transmeton KultPlus.
Këtë muaj, ata kanë paraqitur rekomandimet nga Declan Fry dhe Khalid Warsame.
Më poshtë mund të gjeni pesë librat që duhet t’i lexoni këtë shtator sipas ABC Arts:
1.Harlem Shuffle nga Colson Whitehead
Colson Whitehead actually started working on Harlem Shuffle before his last book, The Nickel Boys.(Supplied: Penguin Random House)
2. Empire of the Vampire nga Jay Kristoff
Jay Kristoff’s latest book features illustrations by Bon Orthwick.(Supplied: HarperCollins)
3. Philosophy for Spiders: On the Low Theory of Kathy Acker nga McKenzie Wark
Acker and Wark’s playful and, at times, analytical email correspondence was published in 2015 book I’m Very Into You: Correspondence 1995–1996.(Supplied: Duke University Press)
4. Tenderness nga Alison MacLeod
“There’s something about the human faculty of the imagination that I think is extraordinary,” Alison MacLeod told Sarah L’Estrange at the Big Weekend of Books.(Supplied: Bloomsbury Publishing)
5. Things We See in the Light nga Amal Awad
“This book is about someone who never acknowledges her true nature,” Awad told The Saturday Paper.(Supplied: Pantera Press)
Në mënyrë që t’u mundësohen disa të drejta bazike njerëzore, vajzat në Afganistan mund të veshin një palë pantallona, të presin flokët e të hiqen si djem. Kështu shprehet Jenny Nordberg, autore e librit “The Underground Girls of Kabul.
“Kjo praktikë mund të rezultojë e rrezikshme, por në disa raste mund të rezultojë e dobishme,” thotë Nordberg pasi gratë janë tejet të diskriminuara nga regjimi i talebanëve.
Herën e fundit që talebanët kishin në kontroll Afganistanin, pas luftës në vitet 1980, jeta për gratë në vend ishte torturë.
Siç thuhet në një raport nga Shërbimi Kërkimor i Kongresit, “talebanët i ndaluan gratë të punonin, të ndiqnin shkollën pas moshës 8 vjeç dhe të dilnin në publik pa një të afërm mashkull dhe pa u mbuluar. Gratë e akuzuara për thyerjen e këtyre ose kufizimeve të tjera ndëshkoheshin rëndë fizikisht, shpesh edhe në publik.”
Tashmë, pas largimit të amerikanëve vendi ka rënë sërish në duart e grupit militant duke bërë që grupet për të drejtat e njeriut të shprehin shqetësimin për sigurinë e vajzave dhe grave./KultPlus.com
Agjencia amerikane e hapësirës ka konfirmuar se roboti i saj “Perseverance” ka marrë mostrën e parë të shkëmbinjve në Mars.
Pas frikës të disa ditëve më parë se projekti mund të kishte dështuar, pasi roboti u përplas në një pllakë të trashë të quajtur “Rochette” duke shkaktuar rënien e thelbit, ka lajme të mira në horizont.
Imazhet e reja tregojnë mostrën në mënyrë të sigurt brenda mekanizmit. Kjo përbën një moment historik.
Bërthama përfaqëson pjesën e parë shkëmbore të mbledhur në një planet tjetër të destinuar për t’u kthyer në Tokë.
Roboti ka për detyrë të mbledhë më shumë se dy doza mostra të tilla gjatë vitit të ardhshëm ose më shumë që do të zbriten në Tokë nga një përpjekje e përbashkët amerikane dhe evropiane më vonë këtë dekadë.
Roboti “Perseverance” i NASA -s zbarkoi në kraterin “Jezero” të Marsit në Shkurt.
Për shkak të dyshimit se kjo zonë mund të ketë qenë një liqen, shkencëtarët mendojnë se sedimentet e Jezero-s mund të mbajnë gjurmë të jetës së lashtë mikrobiale, duke supozuar se biologjia ka pushtuar ndonjëherë Marsin.
Nga vendndodhja e tij, roboti ka pëshkuar më shumë se 2 kilometra në një kurriz pak të ngritur me nofkën Citadelle.
Kjo është zona ku ekipi “Perseverance” zgjodhi Rochette si objektivin për përpjekjen e fundit të shpimit.
Roboti është i pajisur me një sistem kapës që do të marrë një thelb guri të madhësisë së gishtit të prerë nga stërvitja dhe do ta vendosë në një tub titaniumi.
Sidoqoftë, para vulosjes së këtij cilindri, pajisja e NASA do të fotografojë përmbajtjen.
Ishte në këtë fazë në fillim të Gushtit gjatë një përpjekjeje të parë për marrjen e mostrave që shkencëtarët e NASA kuptuan se nuk kishin asgjë në tub pasi mekanizmi i shtrëngimit e kishte copëtuar shkëmbin në një pluhur që më pas ra përsëri rreth vrimës së stërvitjes.
Por, ekipi i misionit u inkurajua nga fotografitë e para të lidhura me Perseverance të enjten, të cilat dukeshin se tregonin material shkëmbor nga Rochette në kokën e bërthamës në hyrje të cilindrit. Fotografitë e fundit e konfirmojnë atë.
Roveri tani duhet të përpunojë plotësisht mostrën brenda sistemit të tij. “Perseverance” vazhdon të drejtohet nga droni ‘Ingenuity’.
Fillimisht i marrë në Mars si një demonstrim teknologjie, droni tani po përdoret në mënyrë rutinore për të zbuluar terrenin përpara robotit. Droni ka bërë gjithsej 13 fluturime./KultPlus.com
ta dini; sërish jam këtu, i dehur, po e dëgjoj Çajkovskin në radio. Jezu, e kam dëgjuar para 47 vjetësh, kur isha shkrimtar që vdiste urie, e ja tash këtu prapë, e tash kam fituar famë të pjesërishme si shkrimtar, e vdekja bredh nëpër këtë dhomë, poshtë-lart duke m’i pirë purot e mia, dhe verën time me gllënjka të vockëla, derisa Çajku me ngulm merr hakun me Pathetiquen e vet, njëfarë rrugëtimi ka qenë, e i gjithë fati që pata pasur qe, ai që zaret i pata hedhur bash ashtu si duhej:
vdisja urie për artin tim, vdisja sall që t’i shtija në dorë 5 minuta të mallkuar, 5 orë, 5 ditë – e krejt çka doja ishte ta nxirrja fjalën prej vetes;
fama, paraja, s’e çaja fare kokën për to: doja sall ta nxirrja atë fjalë nga vetja e ata më donin buzë presës së stampimit, linjës së montimit në fabrikë donin të bëhesha magacinier në shtëpi mallrash.
mirë de, thotë vdekja, derisa endej nëpër dhomë, kot e ke do të të rrëmbej çfarëdo që të kesh qenë: shkrimtar, shofer taksie, kodosh, kasap, parashutist, do të të kap…
mirë e ke zemër, i them, e tash pijmë së bashku derisa 1 pas mesnate kalon me ngadalë në 2 pas mesnate dhe sall ajo e di çastin e duhur, por unë përnjëmend e kam mashtruar: i kam pasur 5 minutat e mi të mallkuar e bile, bile edhe më tepër./KultPlus.com
Qytetit spanjoll të Valencias, iu rikthyen ngjyrat; rrugët gumëzhinë nga festa dhe qielli ndriçoi nga fishekzjarret. Në ditën e fundit të festivalit të famshëm, Las Fallas, qytetarët shijuan një spektakël piroteknik dhe skulpturës gjigantë të një infermiereje iu vu zjarri.
Festivali 5-ditor i cili tradicionalisht zhvillohet në mars, u anulua vitin e kaluar, mes pandemisë së Covid-19. Për shkak të kufizimeve shëndetësore që ishin në fuqi më herët gjatë 2021-shit, festimet e këtij viti u shtynë për në shtator.
Megjithatë, edhe tani mbajtja e maskës ishte e detyrueshme, e po ashtu u desh të repsktohej shtetrrethimi pas orës 1 të natës. Në ditën e fundit të festivalit, ninots gjigantë, siç njihen kukullat spanjolle, mbushën rrugët e Valencias dhe u dogjën si pjesë e traditës që nderon Shën Jozefin, mbrojtësin e artizanëve.
Kukullat, disa prej të cilave në madhësinë e godinave 4-katëshe, krijohen nga një grup artizanësh dhe kushtojnë qindra mijëra euro. Tematika, varion nga magjikja te muzika, politika dhe çështjet sociale.
Këtë vit festivali i bëri homazh punonjësve të shëndetësisë, me kukullën gjigante të një infermiereje. Pjesëtarët e publikut votojnë për skulpturën e preferuar dhe ruajnë dy më të mirat për t’u vënë zjarrin në ditën e fundit. Festivali e ka origjinën nga ritet pagane, që shënojnë fundin e dimrit boreal.
Në 2016, Unesco e shpalli Las Fallas, si trashëgimi kulturore të njerëzimit./KultPlus.com
Më 6 shtator 1878, në Gjakovë u vra Maxharr Pasha, mareshalli osman me prejardhje gjermane (Karl Detroit nga Magdeburgu).
Vrasja e Maxharr Pashës në Gjakovë paraqet konfrontimin e parë të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit me Perandorië Osmane në luftë për mbrojtjen e trojeve shqiptare nga copëtimet në përputhje me vendimet e Kongresit të Berlinit, sipas të cilave, Plava dhe Gucia duhej t’i jepeshin Malit të Zi.
Maxharr Pasha, i cili ishte edhe anëtarë i delegacionit të Perandorisë Osmane në Kongresin e Berlinit (bashkë me Karatheodej Pashën), erdhi në Kosovë që të bindë anëtarët e Kryesisë së Lidhjes për zbatimin e vendimeve të Kongresit të Berlinit, pra për dhënien pa luftë të Plavës dhe të Gucisë Malit të Zi. Në Prizren, ku qendroi fillimisht, u kundërshtua. Por, ai vazhdoi për në Gjakovë, i bindur se atje do të gjejë mbështetës. Edhe dega e Lidhjes në Gjakovë njësoj reagoi dhe kërkoi që pashai të largohej. Meqë këtë nuk e bëri, forcat e Lidhjes e rrethuan në kullën e Abdullah Pash Drenit – përndryshe njëri ndlr liderët e Lidhjes, ku kishte kërkuar strehim në formën e besës. Pas një lufte me forcat e Lidhjes, kryesisht malësorë të Krasniqes, vritet Maxharr Pasha bashkë me Abdullah Pashë Drenin dhe përcjellësit e tij.
Me këtë vrasje, Lidhja Shqiptare e Prizrenit, si organizatë politike, dëshmoi edhe gatishnmërinë ushtarake për mbrojtjen e trojeve shqiptare nga copotimi, që do të vazhdojë për tri vjet rrjesht me luftën në Plavë dhe Guci në vitin 1879, atë në Hot dhe Grudë si dhe përfundimisht në mbrojtje të Ulqinit, ku krahas forcave osmane, u ballafaqua me presionin e gjashtë fuqive europiane për ta dorëzuar Ulqinin Malit të Zi.
Ky konfrontim ushtarak i dha fizionomi konceptit politik të Lidhjes Shqiptate nga ai për mbrojtjen e etnisë, siç ishte në fillim dhe puçej edhe me interesat osmane, te ai për autonomi politike dhe administrative, që do t’ia hapë rrugën shtetndërtimit shqiptar si proces i pandalshëm historik, ku Kosova kishte rol kyq./KultPlus.com
Sipas raportit të fundit të INSTAT dhe të dhënave nga organizata të ndryshme joqeveritare ka një përkeqësim të fenomenit të emigracionit në dekadën e tretë që nga rënia e regjimit komunist.
Sipas buletinit vjetor tw INSTAT që mat emigracionin dhe Diasporën, nga viti 2011 deri më 2020, janë larguar nga vendi rreth 600 mijë persona.
INSTAT përdor metoda të tërthorta për kryerjen e një vlerësimi mbi numrin e emigrantëve, i cili bazohet në të dhënat e dy censeve të njëpasnjëshëm, edhe pse ka vështirësi ose kufizime.
Censi i popullsisë dhe banesave në Shqipëri jep një vlerësim të stokut të migracionit brenda periudhës midis censeve, i cili zakonisht kryhet çdo 10 vjet dhe përmban vetëm një numër të vogël pyetjesh, të cilat nuk mund të numërojë të gjitha ngjarjet e migrimit si: familje të tëra që lëvizin, migrimin sezonal të përkohshëm dhe qarkullues.
Metoda e tërthortë që INSTAT përdori ishte krahasimi i dy popullsive, asaj të popullsisë banuese dhe regjistrit civil nxori se numri i emigrantëve që jetojnë jashtë vendit arriti në 1,6 milionë persona në vitin 2020 në krahasim me 1.08 milionë që ishin nga rezultatet e censit të vitit 2011, ose rreth 600 mijë persona më shumë.
Sipas të dhënave të INSTAT nga viti 2001 në 2011 ishin larguar në emigrim 481 mijë persona, por përgjatë dekadës së tretë 2011-2020 numri i emigrantëve u rrit me 25%.
Tendenca në rritje në rritje e emigracionit u nxit nga kriza ekonomike e vitit 2008 dhe heqja e vizave me Bashkimin Europian në dhjetor të vitit 2010. Përgjatë dekadës së fundit emigracioni u zgjerua nga individë të veçuar në ikjen e të gjithë familjes. Shumë familje kërkuan azil ekonomik pas vitit 2015, fenomen i cili vazhdon të ndodhë.
Kjo shifër është gati dy herë më e lartë sesa ajo e një ankete të fundit të INSTAT parë, që gjeti se gjatë vitive 2011-2019 janë larguar nga vendi mbi 360 mijë persona, ose 13% e popullsisë banuese në vitin 2011.
Një studim i fundit i profesorëve Ilir Gëdeshi dhe Rusell King tregon se emigrimi ka prekur të gjitha shtresat e shoqërisë shqiptare, që nga elitat e deri te grupet më të varfra e më të margjinalizuara dhe ka tërhequr njerëz nga të gjitha rajonet e vendit
Sipas tyre, pas tri dekadash migrimi vijon të ndodhë ende, ndonëse natyra e tij ka ndryshuar – më pak një migrim për shkak të varfërisë, dëshpërimit dhe protestës, siç ishte ai gjatë viteve ‘90-të, dhe më shumë, në ditët e sotme, një veçori strukturore e shoqërisë dhe demografisë shqiptare, në veçanti tek të rinjtë, segmentet më të arsimuara të popullsisë.
Vendet të cilat kanë si qëllim përfshirjen e Diasporës së tyre në zhvillimin e vendit, nuk ju mjafton vetëm numri i tyre, por shumë i rëndësishëm është profili i tyre, si demografik ashtu dhe social e ekonomik. INSTAT rekomandon që nevojitet të kenë informacion mbi përqendrimin e tyre, statusin arsimor dhe atë në punësim. Këto karakteristika do të ndihmojnë më së shumti qeverinë për të kuptuar më qartë potencialin profesional dhe ekonomik që ka Diaspora. Ndërtimi i regjistrit të emigrantëve, nismë e ndërmarrë tashmë nga Ministria e Brendshme, do të ndihmojë shumë në këtë drejtim. Nga Ministria për Europën dhe Punët e Jashtme, do të bëhen përpjekje për mbledhjen e të dhënave cilësore, nga Përfaqësitë Diplomatike.
Ikin familjet
Një tjetër anketë e INSTAT, në bashkëpunim me donatorët në rreth 20 mijë familje vitin e kaluar (prill-korrik 2019) ka zbuluar një fakt të frikshëm në dekadën e kaluar, pasi fenomeni është zgjeruar në emigrimin e së gjithë familjes. Gjatë 10-vjeçarit të fundit janë larguar nga vendi 6,6% e familjeve, gjithsej 49,500 të tilla, ndërsa në vitet 2001-2011 ishin larguar 4.4% e njësive familjare.
Anketa ka zbuluar se kushtet ekonomike, duke përfshirë varfërinë, papunësinë dhe nënpunësimin, të ardhurat e ulëta nga punësimi, kushtet e vështira të jetesës, mbrojtja e kufizuar sociale dhe borxhet janë faktorët kryesorë për emigrantët shqiptarë.
Përveç këtyre faktorëve bazë, një tjetër shtysë është e ardhmja e fëmijëve. Përveç tyre, ka edhe të tjerë faktorë, si mangësitë dhe cilësia e ulët e shërbimeve të kujdesit shëndetësor, strehimi, konfliktet dhe siguria fizike që shkaktojnë stres të vazhdueshëm psikologjik, përfshi cilësinë e ulët të arsimit. Për disa nëngrupe (p.sh. romët dhe egjiptianët), një faktor shtesë është diskriminimi. Pjesa dërrmuese e personave që emigrojnë janë të rinj, ndërsa 14% e tyre ishin me arsim të lartë. Largimi i burrave ishte 200% më i lartë se ai i grave.
Emigracioni i dekadës së fundit ka përfshirë një pjesë të konsiderueshme të shtresës së mesme edhe nga ana e formimit arsimor. Sipas të dhënave të anketës, nga të larguarit, 54% e tyre kishin një diplomë të arsimit të mesëm, profesional ose të përgjithshëm, ose një diplomë të studimeve të larta. Gati 14% e emigrantëve gjatë periudhës 2011-2019 ishin me arsim të lartë./Monitor
Variante të reja janë shfaqur gjatë gjithë pandemisë në popullatat me mbulim të ulët të vaksinave që janë goditur rëndë nga transmetimi i pakontrolluar i Covid-19.
Shkencëtarët kanë paralajmëruar se koronavirusi do të vazhdojë të evoluojë ndërsa përhapet në të gjithë botën, dhe tani ka shumë variante të reja që po shikohen nga afër nga ekipet kërkimore globale.
Por, kjo nuk do të thotë që variantet e tjera në zhvillim nuk kërkojnë vëzhgim të afërt, siç është i fundit, “Mu”.
Thonë që kamera nuk gënjen, por në fotogalerinë e mësipërme kjo thënie rrëzohet.
Fotografi i rrugës Anthimos Ntagkas nga Athina, mund të konsiderohet si një ekspert i kapjes së fotove në momentin e duhur dhe në kohën e duhur, të cilat duhet t’i shikosh dy herë për t’i kuptuar për shkak të iluzionit optik që krijohet.
Një qen me këmbë njeriu, apo tym nga koka e një gruaje, janë mes fotove të kapura nga fotografi i njohur./KultPlus.com
Mbrëmja e së shtunës shënoi mbylljen e festivalit mbarëkombëtar të komedisë “Koko Fest”. Në këtë edicion çmimin e shfaqjes më te mirë e rrëmbeu “Ferma e Kafshëve” nën interpretimin e aktorëve të Teatrit Kombëtar, ndërsa Driada Dervishi fitoi çmimin “Regjia më e mirë”
Driada Dervishi – regjisore.
“Është vërtetë një moment shumë emocionues për mua, sigurisht të qenit regjisore e Teatrit Kombëtar në këtë projekt, ishte një përgjegjësi shumë e madhe. Jam shumë e lumtur që përveç këtyre dy çmimeve që do të thonë shumë për mua. Unë jam shumë e kënaqur që në “Koko Fest”edhe tre aktorë, të mijtë nëse mund ti quaj kështu, fituan çmime.”
Ndërsa me çmimin “Aktori më i mirë” protagonist u vlerësua artisti Gentian Zenelaj.
Edicioni i tetë i festivalit të komedisë duke patur parasysh edhe situatën e pandemisë, për drejtoreshën e Teatrit të Korçës, Zamira Kita ishte sprovë, por njëkohësisht edhe një event i rëndësishem për qytetin artëdashës të juglindjes.
Zamira Kita – drejtore e teatrit të Korçës.
“Patëm gati 10 çmime, u vlerësuan artistët më të mirë, ku siç e patë shfaqja më e mirë u shfaq ajo e Teatrit Kombëtar. Publiku e ndoqi me ëndje, sigurisht u përpoqëm të ruajmë të gjitha rregullat, dhe jurisë iu desh që të mendojë për ta bërë këtë vlerësim. Por kështu është “Koko Fest” ka fitues, por ka dhe nga ata që nuk quhen humbës, por që nuk arrijnë të marrin çmime.”
Për 7 netë me radhë “Koko Fest” dhuroi për të gjithë të pranishmit në sallën e teatrit “Andon Zako Cajupi” art, të qeshura por edhe mesazhe të rëndësishme./KultPlus.com
Brezi i ri në qytetin e Nju Jorkut ishte në moshë shumë të vogël ose ende nuk kishin lindur kur ndodhën sulmet e 11 shtatorit 2001. Por ata u rritën në qytetin që po përballej me pasojat e sulmit terrorist. Në materialin në vazhdim të rinjtë e qytetit të Nju Jorkut tregojnë për Zërin e Amerikës se çfarë nënkupton 11 shtatori për ata.
Noah Rodriguez ishte vetëm 2 vjeç kur ndodhën sulmet terroriste të 11 shtatorit. Ai mendon shpesh për këtë ngjarje të trishtë kur e gjithë bota shikonte në televizor se si digjeshin kullat binjake.
“Nuk mendoj se kjo ngjarje do të harrohet”, thotë ai.
Mes vorbullës politike të katër viteve të fundit, të shoqëruar nga pandemia, studenti i mjekësisë thotë se sulmet e 11 shtatorit ishin një nga shumë ngjarjet më katastrofike.
Reklamë
“11 shtatori ishte vetëm një nga ngjarjet e rënda që ka ndodhur gjatë jetës sonë”.
Sulmet ndaj Qendrës Botërore të Tregtisë padyshim që e ndryshuan qytetin e Nju Jorkut. Por fëmijët e asaj kohe dhe ata që janë më të rinj kanë ndjenja të përzjera ndërsa afrohet 20 vjetori i sulmeve. Sarah Malik lindi pak pas ngjarjes tragjike.
“Mendoj se shumica e fëmijëve e kuptojnë konceptimin e asaj që ka ndodhur. Ata mund ta kuptojnë se ishte një tragjedi, por nuk është njëlloj si ta përjetosh atë”.
16-vjeçarja nga Nju Jorku është njohur me ngjarjen falë babait të saj, i cili punonte në kullat binjake.
“Unë thjesht mendoj se shumë prej tyre nuk e dinë, por edhe ka nga ata që nuk kanë interes të dinë”, thotë Joan Mastropaolo me Muezumin e Kujtesës.
Ajo thotë se ngjarjet dhe pasojat e tyre mund të nguliten tek kujtesa e gjeneratave të reja kur dëgjojnë ngjarjet nga të mbijetuarit.
“Kur t’u flas atyre për ato që kam parë dhe perjetuar..”
Për 17-vjeçaren Silvana Davi, kjo ditë është personale. Ajo thotë për Zërin e Amerikës se nëna e saj duhej të ishte në kullat binjake kur aeroplanët goditën.
“Po të shkonte në punë mamaja ime, unë nuk do të isha këtu.”
E rritur në një periferi të Nju Jorkut, ku shumë fëmijë humbën prindërit nga sulmi, ngjarja ka qënë pjesë e jetës së saj. Kohët e fundit ajo bëri një shkrim për orën e historisë mbi ngjarjet e 11 shtatorit.
“Mendoj se ngjarja nuk duhet të harrohet kurrë, dhe gjeneratat e ardhshme duhet të mësojnë për të si pjesë e historisë sonë”.
Ajo gjithashtu po grumbullon fonde bamirësie.
“Shpresoj që kjo t’u mësojë njerëzve se jeta mund të ndryshojë në pak sekonda, dhe duhet të shijoni çdo moment që keni”, thotë ajo për Zërin e Amerikës.
Ndërsa vendi shënon 20 vjetorin, brezat e ardhshëm do të përcaktojnë vetë se çfarë nënkupton 11 shtatori për ta./VOA/KultPlus.com
Sot janë mbushur 14 vjet nga vdekja e tenorit, Luciano Pavarotti.
Luciano Pavarotti është tenori më i famshëm italian i tridhjetë viteve të fundit si edhe këngëtari më i famshëm jo vetëm në botën e operas, por ndër të gjitha zhanret.
Pavarotti lindi në Modena, Italinë e veriut, dhe vdiq po aty. I biri i një bukëpjekësi, Pavarotti kishte menduar të bëhej futbollist profesionist, por thoshte se dëshira e tij për të kënduar qëkur ishte katër vjeç kurrë nuk e kishte lënë.
Luciano Pavarotti pati një karrierë dyzetvjeçare në skenën botërore dhe brenda kësaj kohe u bë një prej artistëve më të shitur, krah për krah me artistë si Madona dhe Elton Xhon.
Ai i solli audiencë të re operës, në veçanti me melodinë karakteristike të tij Nesun Dorma nga Turandoti i Puçinit e cila u shndërrua në njërën prej himneve më të adhuruara të futbollit në botë.
Pavarotti vdiq më 6 shtator të vitit 2007./KultPlus.com
O Zot, Kur kam uri, më jep dikë që ka nevojë për bukë. Kur kam etje, më dërgo dikë që ka nevojë për ujë. Kur kam të ftoftë, më dërgo dikë ta ngroh. Kur ndjehem e pakënaqur, më dërgo dikë ta ngushëlloj.
Kur kryqi im peshon rëndë, më bëjë ta bashkëndajë kryqin e tjetrit. Kur jam e varfër, më dërgo te ata që kanë nevojë. Kur nuk kam kohë, ma jep dikë që ta ndihmoj për një çast. Kur jam e nënçmuar, bëjë të kam dikë që ta lavdëroj.
Kur jam e ligështuar, më dërgo dikë ta forcoj. Kur kam nevojë të më kuptojnë, më dërgo dikë që ta dëgjoj e ta kuptoj. Kur kam nevojë të kujdesen për mua, më dërgo dikë të kujdesem për të. Kur mendoj vetëm për vetveten, tërhiqe vëmendjen time tek të tjerët. / KultPlus.com
Në Vjenën e njohur në historinë shqiptare si vatër ku studiuan, figura të njohura të kombit, u prezantua shkrimtari arbëresh Mario Caliva me veprën e tij të fundit monodramë e titulluar “NOSTALGJIA”. Një promovim që përputhet me 533 vjetorin e themelimit të qytezës Hora e Arbërshëvet (Piana degli Albanasi) nga banorët e shpërngulur në ishull pasi perandoria osmane sulmoi trojet shqiptare.
Ambienti i Europahaus-it të njohur tani e më shumë në shërbim të aktiviteteve kulturore shqiptare falë kujdesit të aktivistit të vyer Arbër Marku.
Ideatori i këtij i organizimi ishte KA, kurse u përkrah nga Ambasadat e Republikës së Shqipërisë dhe Republikës së Kosovës në Austri, Europhaus, Lidhja e Shkrimtarëve dhe Krijuesve Shqiptarë “Aleksandër Mosisu” në Austri, Piana degli Albanesi- Hora e Arbërshëvet.
Në fillim Lirjeta Avdiu Vejsa, kryetare e KA, prezantoi autorin Mario Caliva duke dhënë pjesë nga biografia e tij e pasur e cila pastaj e drejtoi bisedën me autorin. Në fjalën e tij Mario Caliva foli mbi jetën e arbëreshëve, traditave, gjuhës dhe krijimtarisë artistike e letrare. Në vazhdim ai zbërtheu përmbajtjen e dramës NOSTALGJIA duke lexuar pjesë nga libri dhe krijimtaria e tij poetike. Leximet e autorit u shoqëruan me lojën instrumentale në violonçel nga Marigona Komani. Në emër të Lidhjes së Shkrimtarëve e Krijuesve Shqiptarë në Austri “Aleksandër Moisiu” në Austri përshëndeti Violeta Allmuça, shkrimtare.Pjesë nga vështrimi rreth monodramës NOSTALGJIA të autorit Mario Cavia shkruar nga Hazir Mehmeti.
Derisa para publikut vjen si monodramë, NOSTALGJIA, në realitet ngërthen në vete dramën e kombit tonë, respektivisht pjesës së tij i cili kërkoi fatet përtej Adriatikut. Tani kjo dramë vjen si nostalgji gjeneratave duke kaluar nivelin e kujtimit deri në përmasat e mitit. Rrjedha e ngjarjes ka rrënjët që nga toka e bekuar me kryetrimin Gjergj Kastrioti- Skënderbeu të cilit Papë Callisto i dha ati pseudonimin Atlet i Krishtit me gjithë lavdinë dhe tragjiken e bashkëkombëseve të tij si brumi i realitetit dramatik i shoqëruar me qëndresë dhe vuajtje e krenari deri në ditët e sotme. Fjalët kanë fuqinë të zbulojnë të gjitha sekretet dhe të tregojnë të gjithë historinë e ekzistencës, shprehet autori. Këto u shkruan në shumë libra nga vetë ata që e përjetuan nga fillim kur takuan tokën e Kalabrisë e Sicilisë dhe formuan Horën e Arbëreshëve. Kësaj rruge të kujtimeve në kohën tonë vjen edhe autori Mario Caliva.
Arbëreshet me gjysmë zemre të larguar nga mëmëdheu i tyre iu nënshtruar skenarit të drejtimit të jetës duke kujtuar me nostalgji deri në mit tokën e tyre, zakonet, traditën dhe bekimin e Krishtit në dramën ekzistenciale. Të pa lodhur në kujtimet e tyre, në tokën e zgjedhur nga Mbrojtësja Hyjnore në një distanca tokësore, Hora e Arbëreshëve kujtoj rrënjët me nostalgji mbi gjashtë shekuj përmes shpirtit poetik e artistik: “Ah sa e bukur ishte toka jonë! E lash e dhe më s’e pashë!” Melodia e këngës flet fuqishëm në çdo kohë, në çdo zemër shqiptare kudo në glob, edhe pse shpesh përcjell me lot malli, dashurie shoqëruar me tragjiken e mërgimit biblik.
Guri i parë i Arbërisë u skalit madhështor fillimisht në Truallin e Ri duke flakëruar Diellorin Pellazgë shekujve në muret e Virgjëreshës Odigitria, në “ E mësueme e Krishterë” si teksti i parë tek Arbëreshet pas Mesharit. Apo, Giorgio Guzzetta i cili mbolli vazhdimisht identitetin arbëresh.
Pa dyshim figura madhor kombëtare e periudhës së Rilindësve të Mëdhenj është Jeronim De Rada me shkrimet e tij që mbetën lapidar në kujtesën kombëtare. Dhe sot, pa dyshim, njëri nga ata që trason rrugën e shenjtë të kujtesës dhe ruajtjes së gjuhës arbëreshe është autori i NOSTALGJIA, Mario Caliva. Ai e ka kuptuar rrezikun që kërcënon arbërishten në kohën e uniformimit global. Ky uniformizëm rri si Shpatë Demokleu për të gjithë të mërguarit shqiptarë të cilët e anashkalojnë gjuhën e nënës duke iu folur fëmijëve në gjuhë të huaj.
Monodramës NOSTALGJIA i dëshiroj sukses në jetën dhe porosinë e saj gjatë rrugëtimit në qendra tjera evropiane. Vjena ishte dhe do mbetët qendër e kontakteve dhe njohjeve me vepra e veprimtarë falë aktivistëve të pa lodhur. Urime autorit, vëllait tonë, Mario Caliva!
Në fund autorit iu ndanë mirënjohje nga organizatorët e promovimit./diasporashqiptare/ KultPlus.com
Për gati 500 vjet, burrat në një ishull të vogël peruan kanë joshur partneret e tyre duke thurur kapelat tradicionale të Andeve.
Në Taquile, aftësitë e një burri nuk maten me aftësinë e tij për të gjuajtur ose peshkuar, por me atë për të thurur dhe qëndisur. Taquile është i famshëm për tekstilet dhe veshjet e tij. Gratë kujdesen për delet dhe sigurojnë leshin, ndërsa burrat janë ata që ekskluzivisht prodhojnë veshjet dhe kapelat. Përmes tyre, burrat mund të shfaqin kreativitetin që kanë.
Banorët e këtij ishulli ishin relativisht të shkëputur nga kontinenti deri në vitet 1950 dhe izolimi i ishullit ka ndihmuar në mbajtjen e paprekur të kësaj trashëgimie dhe mënyrës së tyre të jetesës. Vendasit i përmbahen kodit Inca të “Ama sua, ama llulla, ama qhilla”, (“Mos vidh, mos gënje, mos u bëj dembel”).
Në 2005, arti tekstil i Taquile u vlerësua edhe nga UNESCO që e cilësoi atë një Trashëgimi Kulturore Jomateriale të Njerëzimit. Alejandro Flores Huatta është një nga shtatë burrat në ishull të njohur si “Mjeshtrat e Tekstileve”, së bashku me presidentin e ishullit, Juan Quispe Huatta. Ata kanë mësuar të thurin chullo-n simbolike (një kapelë e gjatë tipike e Andeve) që të vegjël, nga baballarët apo gjyshërit e tyre, duke përdorur gjembat e një kaktusi si gjilpëra thurjeje.
Djemtë e ishullit mësohen të thurin në moshën 5 ose 6-vjeçare dhe kjo trashëgohet nga njëri mashkull te tjetri. Thurja e Chullo-ve gjithashtu luan një rol kyç në bashkimin e çifteve të reja. Burrat zgjidhen nga bashkëshortet e tyre, bazuar në aftësinë për të thurur me sukses një kapelë me gjilpëra të vogla. Cilësia e thurjes së Chullo-ve testohet duke parë a mund të depërtohen nga uji dhe kjo vlerësohet nga vjehrrat e mundshme kandidate.
Banesa me një peizazh baritor, burra me kapele kashte duke hipur në karroca me kuaj, mund të duken si elemente të kohëve të kaluara në Midwest-in amerikan. Në fakt, ky stil jetese ende vazhdon të ruhet në Belize, në Amerikën Qendrore, ku një komunitet i mbyllur protestant prej 12 000 vetash, shmangin teknologjinë moderne dhe në disa raste edhe energjinë elektrike. /konica/ KultPlus.com
Ai nuk pikturoi vetëm lule, por ata mbetën për të më të preferuarat dhe për kritikën më përfaqësueset. Bukuri e luleve të Henri Fantin-Latour është një bukuri që tejkalon perceptimin klasik të së bukurës, asaj të sipërfaqshme. Ai bëri pranverë në çdo stinë e të jetës së tij artistike. Ribëri natyrën duke e sjellë përmes luleve si përmes formës më delikate dhe më shprehëse.
Besoi në këtë tharm se do të krijonte një botë idilike, të cilën ai kishte po kaq nevojë të përjetësonte nga shpirti i tij, sa ç’ta përjetojmë ne nëpërmjet asaj ëndje që e ribën atë forcë shpirtërore, e ringre atë gjendje në lartësinë prej eteri të perceptimit estetik. Ai nuk ka qasje të imitojë natyrën, por të rikonceptojë atë sipas ndjimit të shpirtit, ta ribëjë botën e luleve nëpërmjet mënyrës se si sytë dhe zemra e tij e sheh dhe e ndjen botën e tyre delikate dhe mahnitëse. Sfondi që ai zgjedh, objektet shoqëruese shpesh, vendvendosja në vazo, etj., nuk janë gjetje të rastësishme, të atyshme e kalimtare, ato janë e harmonishmja e këtij këtij muzikaliteti, e gjalla e kësaj loje me ribërjen e natyrës, e zhvendosjes së e saj kudo ku njeriu ndodhet, si me qëllimsi të nevojës që ne kemi për të jetuar kudo me natyrën, me lulet si shembullin më tipik dhe përfaqësimin më të dinjitetshëm të shpërthimit së dehjes që stina, natyra kredhin.
Henri Fantin-Latour ishte një piktor francez i njohur më së miri për interpretimet e tij delikate dhe të një tejpërshkueshmërie ndjesore të së bukurës së luleve, vëzhgimit shpirtërorë të asaj delikatese që pjesëmerr në jetën tonë. Megjithëse i lidhur me Impressionistët dhe Édouard Manet në veçanti, Fantin-Latour mbeti një piktor tradicional akademik gjatë gjithë karrierës së tij. Lindur më 14 Janar 1836 në Grenoble, Francë, ai vazhdoi të studiojë në École des Beaux-Arts dhe të kopjojë piktura të mjeshtrave të Vjetër në Luvër. Punimet e Fantin-Latour janë në koleksionet e Institutit të Artit të Chicikagos, Muzeut të Hermitation në Shën Petersburg, Muzeut Metropolitik të Artit në New York, Musée d’Orsay në Paris, Rijksmuseum në Amsterdam dhe Galerisë Tate në Londër, ndër të tjera. Ai vdiq në 25 gusht 1904 në Buré, Francë. Si i ri, Henri Fantin-Latour mori mësime për vizatim nga babai i tij, i cili ishte një artist. Ai tërhoqi vëmendjen në Angli, ku jetësimet artistike, vazhdueshme u shitën aq mirë sa ato ishin “praktikisht të panjohura në Francë gjatë jetës së tij”. Përveç pikturave të tij realiste, Fantin-Latour krijoi litografi imagjinative të frymëzuar nga muzika e disa prej kompozitorëve të mëdhenj klasikë.
Në vitin 1875, Henri Fantin-Latour u martua me piktoren, Victoria Dubourg, me të cilën ai kaloi verën duke shijuar pasuritë e vendit dhe në praninë e të familjes së gruas së tij në Buré, Orne në Normandinë e Poshtme, ku vdiq në 25 gusht 1904. Prehet në Varrezat Montparnasse, Paris, Francë Marcel Proust përmend punën e Fantin-Latour në “Kërkimi të kohës së humbur”, si vijon: “Shumë duar të grave të reja do të ishin të paafta për të bërë atë që unë shoh atje,” tha Princi, duke treguar ngjyrosjet e papërfunduara të Mme de Villeparisis. Dhe ai e pyeti nëse ajo kishte parë pikturën me lule nga Fantin-Latour e cila ishte ekspozuar së fundmi. Ekspozita e tij e parë kryesore e galerisë në Mbretërinë e Bashkuar u zhvillua në Muzeun Boëes në Prill 2011. Musée du Luksemburg prezantoi një ekspozitë retrospektive të veprës së tij në 2016-7 me titull “À fleur de peau”. Megjithatë lulet e Henri Fantin-Latour mbeten një prej simfonive më të bukura dhe më dehëse të tablosë. Përmes sajë ne nuk njohim vetëm botën e magjishme të luleve, por edhe shpirtin e piktorit, atë brendi të ndezur ndijimesh kaq delikate, sa ç’mund t’i shërbejë në shndërrimin e luleve në monument. /Albert Vataj / KultPlus.com
Tri kampionet olimpike të Kosovës, Majlinda Kelmendi, Distria Krasniqi dhe Nora Gjakova, janë nderuar nga tifozët në stadiumin Fadil Vokrri para takimin kualifikues për Kupën e Botës 2022 mes verdhekaltërve dhe Greqisë të dielën.
Kosova është duke u përballur me Greqinë në një ndeshje të Grupit B kualifikues për Botërorin e Katarit në Prishtinë, transmeton KultPlus.
Para fillimit të ndeshjes, tifozët dardanë i shpalosën një pankartë të madhe me imazhet e tri kampioneve olimpike të Kosovës.
Krasniqi dhe Gjakova iu bashkuan Kelmendit si kampione olimpike, pasi fituan medalje të arta në Lojërat Olimpike Tokio 2020 gjatë kësaj vere në Japoni.
Kosova i fitoi dy medalje të arta në Tokio, duke e çuar në tri numrin e përgjithshëm të medaljeve në historinë e vet në Lojëra Olimpike, pas të medaljes së parë olimpike, të artë po ashtu, të Majlinda Kelmendit në debutimin e Kosovës në Olimpiadë në Rio 2016.
Distria Krasniqi e fitoi medaljen e artë në kategorinë 48 kilogramë, e cila ishte e para për Kosovën në Tokio dhe e para për të në karrierë. Nora Gjakova e përsëriti suksesin e saj duke e fituar medaljen e artë në kategorinë 57 kilogramë.
Kosova i dërgoi 11 atletë në Lojërat Olimpike në Tokio, prej të cilëve gjashtë ishin me normë olimpike. Duke e parë numrin e atletëve pjesëmarrës, rezultati i Kosovës vlerësohet të jetë fantastik. /gazetaexpress/ KultPlus.com
Jeta është sfiduese, dhe si student, ju mund të humbni motivimin si rezultat i sfidave të jetës. Kur keni nevojë për të balancuar punën dhe argëtimin, mund të jetë e lehtë të ndjeheni sikur nuk keni energji dhe nuk dëshironi të bëni asgjë.
Mblidhni veten mbase një punë e përditshme në vetvete, por kur ndjeheni të humbur, mund t’ju duhet koha joproduktive. Shikimi i një filmi motivues mund të rikthejë dëshirën tuaj për jetën, dhe ju jep rreth dy orë për t’u shkëputur nga bota.
Nëse jeni duke kërkuar një zgjedhje të mirë për t’ju përsëritur, këtu janë pesë nga filmat më të mirë motivues për studentët, shkruan FullCircleCinema, transmeton KultPlus.
Good Will Hunting
Ky film është një kujtesë e mirë që ndonjëherë studentët nuk e kuptojnë potencialin e tyre. Personazhi kryesor, Will Hunting, është një djalë i ri që punon si rojtar, por nuk e kupton që ai ka një IQ (koificient inteligjence) të nivelit gjenial dhe është i talentuar në matematikë dhe shkencë. Ai e gjen veten në disa telashe pasi sulmon një oficer policie, por dënohet me terapi dhe është detyruar të punojë me një profesor në universitet.
Ky film mund të frymëzojë çdo student që e gjen veten në rrugën e gabuar për të bërë një hap prapa dhe të shikojë pamjen më të madhe. Problemet dhe zhgënjimet tuaja mund të rrjedhin nga një keqkuptim i vetvetes dhe mund të jetë që ju të mos e kuptoni potencialin tuaj të plotë.
Kur nuk po kaloni kohën më të mirë, shërbimin e shkrimit, mund të përdorni shërbimin e njohur të shkrimit të letrave kërkimore Edubirdie. Nga teza deri te disertacioni dhe termat e letrave deri në ese, shkrimtarët e tyre ekspertë të lëndës mbajnë dorën tuaj derisa të arrini potencialin e plotë për sa i përket shkrimeve të detyrave.
The Blind Side
“Blind Side” është një film i ndjerë mirë me disa skena të trishtueshme. Ideale për yllin sportiv që aspiron, ky film flet për një lojtar futbolli studentor me një talent të mahnitshëm. Ajo bazohet në historinë e vërtetë të Michael Oher dhe tregon se si jeta e tij ndryshoi nga një i ri pa shtëpi në një yll sportiv sepse dikush i dha atij një shans dhe besonte në të.
Ky film është frymëzues për çdo student, por veçanërisht aspiruesit e sportit. Mund të jetë e vështirë të ndjeheni të vetmuar duke pasur sukses kur askush nuk beson në ju. Pra, si student, është e rëndësishme të zbuloni një person që beson në ju. Shpesh, talenti fshihet nën mungesën e mbështetjes, dhe kërkon vetëm një person të zbulojë atë që je vërtet i aftë për të arritur.
Whiplash
“Whiplash” mund të mos duket si filmi më inspirues në shikim të parë. Tregon historinë e një daulleri të talentuar të muzikës ‘jazz’, i cili është i shtyrë në pikën e pritjes nga një mësues abuziv. Ndërsa shumë njerëz do të shihnin rrethanat abuzive dekurajuese, personazhi kryesor, Andrew, e përdor atë si një burim frymëzimi për të nxitur veten e tij.
Në fund të filmit, shikuesit janë motivuar që të mos heqin dorë kurrë. Ky film do të tregojë se ju mund të arrini ëndrrat tuaja edhe përballë fatkeqësive dhe mendimi negativ i një personi për ju nuk ka pse t’ju dekurajojë.
The Social Network
“The Social Network” dokumenton se si filloi Facebook. Megjithëse mund të duket e paqëndrueshme të shikoni një film në lidhje me suksesin e një miliarderi, është e rëndësishme të mbani mend që themeluesi i Facebook, Mark Zuckerburg u përball me shumë sfida kur krijoi Facebook. Përkundër këtyre sfidave, Zuckerburg ishte në gjendje të fitonte të drejta të plota ligjore për gjigantin e rrjeteve sociale, i cili tani zotëron shumë uebsajte dhe rrjeteve sociale dhe Zuckerburg është një nga miliardererët më të rinj në botë.
“The Social Network” është një tjetër film frymëzues që tregon djalin e vogël që kapërcen korporatat e mëdha për të realizuar ëndrrat e tij dhe të pasurohet me këtë proces. Studentët mund të jenë në gjendje të lidhen drejtpërdrejt me karakterin e Zuckerburg, pasi ai ishte vetë një student kur filloi me Facebookun.
The Great Debaters
Ky film që duhet të shikohet nga studentët bazohet në një histori të vërtetë, ku një kolegj i njerëzve me ngjyrë historikisht përpiqet të mposhtë ekipin e tij të debatit kundër kolegjeve të njerëzve të bardhë në vitet ’30. Skuadra fiton me sukses, falë përkushtimit dhe përpjekjeve të trajnerit të tyre, dhe lejohet të futet në kampionatet e Harvardit. Ky film mund të frymëzojë çdo student që është përballur me padrejtësi ose diskriminim. Megjithë ligjet e pafavorshme dhe padrejtësitë e tjera me të cilat përballen studentët me ngjyrë, ata i mbanin kokat lart dhe u angazhuan për sukses.
Ata kurrë nuk lejuan që rrethanat e tyre të dekurajojnë dhe arritën qëllimet që ata përcaktuan për të arritur. Si studentë, është e rëndësishme të mbështeteni në ëndrrën tuaj pa marrë parasysh sa pengesa përballoni. Vetëm ju mund të arrini qëllimet tuaja dhe ta bëni veten krenar.
Konkluzioni
Studentët shpesh ballafaqohen me pengesa dhe vështirësi, të cilat i bëjnë qëllimet e tyre të duken shumë të kota dhe të paarritshme. Ndërsa mund të mos keni mbështetjen ose financimin që kanë personazhet në filma, shikimi i filmave ku njerëzit tejkalojnë pengesat mund t’ju frymëzojnë të ndryshoni mendimet tuaja.
Në secilin prej këtyre pesë filmave, personazhet e studentëve të kolegjit përballen me pengesat e tyre. Disa personazhe pengohen nga mungesa e besimit të tyre, ndërsa të tjerët përballen me sfida të jashtme. Ndonjëherë gjithçka që ju nevojitet është një perspektivë e re, ose të zbuloni se një person që nuk do të heqë dorë kurrë nga ju për t’ju ndihmuar të arrini gjithçka që dëshironi të jeni. / KultPlus.com
