Pianistja kosovare Ardita Statovci do të prezantohet me koncert recital në Washingtom DC, shkruan KultPlus.
Për këtë paraqitje ka njofruar vet Statovci e cila ka njoftuar se koncerti do të mbahet më 3 maj prej orës 19:30 në Washington Conservatory of Music.
Pianistja Statovci është prezantuar me shumë koncerte brenda dhe jashtë vendit, e cila është vlerësuar lart për performancën e saj pianistike./ KultPlus.com
Me rastin e Akademisë solemne organizuar në shenjë të 20 vjetorit të themelimit të Albanian University.
Prof. Dr. Hivzi Muharremi
Në sallën solemne të Internacional Hotel Tirana u organizuan: hapja solemne e Manifestimit qëndror në programin e paradites dhe Konferenca Shkencore Ndërkombëtare me rastin e 20 vjetorit të themelimit të këtij Institucioni Universitar me temën boshte: “Innovattion and Sustainobility: Challenges for a better future”.
Fjalën e hapjes në solemnite e kishte Rektori i Universitetit Prof. Dr. Pavllo Kongo ku ekspozeu i Rektorit u prezantu ne pika të shkurtëra rreth Historikut të Albanian University. Ai në mes të tjerash për ketë Universitet u shpreh: “ Albanian University është Institucion privat, i pavarur dhe laik i Arsimit të Lartë, i cili është licensuar në prill të vitit 2004, nga Ministria e Arsimit dhe Shkencës, Këshilli i Ministrave i Republikës së Shqiperisë. Ky Institucion sivjet shënon 20 vjetorin e funksionimit të saj shumë të suksesshëm në të gjitha departamentet e fakultetve”. Pas përfundimit të Akademisë solemne në orët e pas ditës filloi Konferenca Shkencore me tema nga te gjitha Deprtamentet e Fakulteteve të Albanian University dhe përfundoi ditën e dyte të datës 27 prill 2024.
Në ketë manifestim pjesmarrës isha edhe unë nga Departamenti i dizajnit grafik të Fakultetit të Shkencave të Aplikuara me temën: LEONARDO DA VINÇI (1452 – 1519) JETA DHE KRIJIMTARIA ARTISTIKE Në studimin t’im për jetën dhe krijimtarinë artistike të Leonardos, kryesisht ekspozeu i kumtesës sime është përqendruar në jetëshkrimin dhe krijimtarinë e tij artistike dhe shkencore. Nga punimi i studimit do t’i shkoqisë momementët më interesante të krijimtarisë artistike te kolosit artistit dhe shkenctarit më të njohur botëror veprimtaria e të cilit ka qenë shumë e begatë dhe i nduardnuarshëm. Krijimtaria artistike i të cilit fillon kah vitet e shtatëdhjeta të kuatroqentos.
Me prejardhje ka qenë toskan i lindur në fshatin Vinçi. Duke parë babai që Leonardo interesim të madh është duke i kushtuar pikturës ai vendos që disa vizatime t’ia dërgon piktorit dhe skulptorit të famshëm Andrea Verokios. Piktori i shquar ka qenë i mahnitur me punimet e Leonardos, sa që pa kurfarë dileme menjëherë e pranon në ateleun e vet si nxënës. Ishte viti 1470. Për talentin dhe universialitetin e tij më së miri dëshmojnë fjalët e nxënësit të tij Françesko Melcit dërguar në telegramin ngushllues familjës së Leonardo Da Vinçit ku në mes të tjerash thotë: “Cdo kujt sikurse edhe mua i dhimbëset humbja e një njeriut, të cilin natyra nuk do jet në gjendje edhe njëherë ta krijoj”, vdekja e Leonardo Da Vinçit është humbja më e madhe që ka pësuar arti italian e botëror”.
Këto fjalë nuk janë shkruar si fjalë mortore për një njeri të madh, por, ato përmbajnë një vlerësim shumë të saktë për personalitetin e piktorit. Me të vërtetë me mijëra vjet gjatë historisë së njerëzimit duhet kërkuar një përsonalitet të tillë sic ka qenë Leonardo Da Vinci. Vitet e kaluara në Firencë kanë përfunduar formimin themelor, shpirtëror e artistik të Leonardos. Pikërisht ky qytet i kulturës dhe traditës, i bujarisë dhe i lartësisë, do t’i lënë ndikim të përhershëm tek ai. Të gjitha lëvizjet e mëvonshme që do t’i ndërmer piktori drejtë veriut të Italisë dhe në jug të Francës, nuk kanë mundur t’ia zvetnojnë vetitë dhe frymën-shpirtin fiorentinase. Duhet theksuar se Firenca nuk është veçuar vetëm me artist të fushave të ndryshme pamore. Aty kanë vepruar edhe emra të njohur e të rëndësishëm nga fusha e filozofisë, shkencave ekzakte, poet dhe udhëheqës ushtarak. Leonardo është interesuar për idet e reja të pasaardhësve të Platonit, Këndveshtrimi i tij është kthyer në drejtim të shkencës. Andaj, edhe tërë periudha e parë e krijimtarisë artistike e Leonardos dëshmon pjekuri drejtë synimit që bota dhe arti duhen të shqyrtohen shkenctarisht. “I mjerrë është ai mjeshtër, shkruan Leonardo, vepra e të cilit shkon para shqyrtimit të tij; ai shqyrtim i cili sado pak shkon para veprës do të përparojë drejtë artit të përkryer”. Ky moment mendor i qartë për të cilin ishte bazë themelore e zhvillimit do të dominojë në të gjitha kompozicionët e Leonardos. Vepra më e njohur nga kjo periudhë është “Falja e Dijetarëve”, e cila është punuar në bazë të porosisë për njërin manastir afër Firencës. Leonardo nuk ka arritë ta përfundon këtë kompozim, ndonëse në atë kohë e ka lëshuar Firencën dhe ka vajtur në Milano. Kjo vepër njëherit paraqet edhe kthesën më të madhe në artin e rilindjës, e cila bashkë me veprën e Mazaços, “Zonja” nga Piza, apo “Tatimbledhësit” ndërpren tërë atë ç’ka ka ndodhur deri në këtë moment, dhe definitivisht e përcakton kahjen e drejtimit fiorentinas, krahas saj tërë pikturës italiane. Prej Firencës Leonardo ka arritë në Milano, ndërsa në vitin 1482 ka kaluar në shërbim të Lodovigo Moros, Dukës së hareshëm e galant të Milanos.
Ekziston letra të cilën Leonardo i’a dërgon Lodovigut, dhe ku shkruan tërë ajo që mund të realizohet nga dora e piktorit për te. “.. Unë di, shkruan ai, të ndërtoi ura të cilat lehtësisht mund të bartën… E di mënyrën se si mund të rrënohet çdo kështjellë, vetëm nëse nuk është ndërtuar në shkëmbinjë… mund të ndërtojë qerre të mbyllta e të sigurta për artileri… Unë di se si duhet pas rrethimit të qytetit të armikut ta lëshoj ujin nga istikamet (hendeqet)… ti punoj mburojat për sigurime të sulmeve, shkallët… Gjithashtu di që t’i realizoj top armë ushtarake, të cilët mund t’i punoj makinat e mbyllura, të sigurta me të cilat mund të deportohet me lehtësi në frontin e armikut. Në kohë të qeta mendojë se mund të jem i barabart me çdo mjeshtër në ndërtim të objekteve private e shoqërore… mund të realizojë vepra skulpturale në mermer, bronx dhe argjil, e gjithashtu si piktor, unë jam në gjendje të realizojë tërë atë ç’ka mund të realizojnë piktorët e tjerë… Gjithashtu po ju informoj se jam në gjendje ta ngrisë përmendoren kalorsiale për babain e juaj. Gjithashtu duhet cekur se Leonardo ka hulumtuar anatomin e trupit të njeriut, duke u shërbyer me autopsi, ka studjuar ligjet e valëve lëvizse, ka vëzhguar e analizuar flutrimin e zogjëve dhe të insekteve duke kërkuar principe konstruktive për krijimin e makinave fluturuese, harmonin e tingujve, zhvillimin e bimëve etj. Leonardo ka ditur edhe më shumë në fushën e fizikës, për makinat fluturake, në principe “më e rëndë se ajri; ai është kimist, mekanik, anatom, botanik, gjeolog…. Në bazë të kësaj letre të firmosur nga Leonardo shihet se fjala është për një përsonalitet universal, për një kolos dhe gjeni që pas vete më vonë do të lënë vepra kapitale jo vetëm për Italinë por padyshim, që emri i tij do të bëhet sinonim i të gjitha shkencave me të cilat do të mirret. Për Darkën e fundit – kryevepra nga kisha Santa Maria della Grazie, salla e ngrënies. Vepër e porositur nga duka i Milanos Lodovico Moro. Darka e fundit ka qenë motiv i shpesht që është përdor nga shumë krijues të pikturës italiane, ku zakonisht është evokuar si ilustrim i ngjarjës religjioze kur Krishti duke ndar apostujve bukë e verë thotë: “Ky është gjaku im dhe trupi im”. Për këtë arsye e ka pikturuar çastin kur Krishti shpall para apostujve tradhtinë e afërt të tyre duke u shprehur: “Sinqerisht po i’u them, njeri prej juve do të më tradhton”. Pra, idea kryesore për realizimin e pikturës është marr nga tregimi i Ungjilit. Vepra më e njohur në tërë opusin krijues të Leonardo da Vinçit është Mona Liza. Për portretin dhe buzëqeshjen e Mona Lizës është shkruar më se një herë. Vërshimi literar veç ka filluar me Vasarin: “Kush dëshiron të dijë se ç’nivel është arti kuadër të përmbaj natyrën, le ta kundron këtë portret. Gjithashtu duhet cekur se madhështin më të madhe portreti e arrinë me buzëqeshjen karakteristike, me duartë e kryqëzuara dhe peizazhin fiorentinë në prapavi. (40). Veprat nga periudha e mëvonshme e Leonardos janë: “Joan Pagëzuesi”, dhe “Bahusi” nga Luvri. Nga Leonardoja kanë mbetur mjaftë vizatime. Pjesa dërmuese e tyre kanë qenë në shërbim të ilustrimit të dorëshkrimeve të tija. Ndër më të njohurit janë: Portreti i Izabellës nga Esti, “Autoportreti”, “Fillesa në miter”, studimi i kokës së Krishtit për Darkën e fundit etj. Në vitet e mëvonshme të jetës Leonardo shumë më tepër i përkushtohet interesimeve të tija shkencore. Arti dhe shkenca për herë të parë janë sintetizuar në zbulimet shkencore të përspektivës së Bruneleskit; ndërsa në këtë drejtim vepra e Leonardos është kulminante. Ai mendon se artisti duhet të njoh jo vetëm rregullat e përspektivës por, edhe ligjet tjera të natyrës. Gjerësia e jashtzakonshme e hulumtimeve të tija është dëshmuar me qindra vizatime dhe shenime, për cka ka qenë i bindur se më vonë do t’i përmbledhë në një serë shqyrtimesh enciklopedike. Pra, lirisht mund të themi se Leonardo Da Vinci ka qenë shkenctar po aq sa ishte edhe piktor. Është vecuar në fusha të ndryshme të veprimtarisë hulumtuese dhe ka ardhur deri të rezultatet e reja. Ka hulumtuar anatominë e trupit të njeriut, duke u shërbyer me autopsi, ka studjuar ligjet e valëve lëvizse, ka vëzhguar e analizuar fluturimin e zogjve dhe të insekteve duke kërkuar principe konstruktive për krijimin e makinave fluturuese, ka studjuar efektet e dritës mbi objekte, format e shkëmbinjëve dhe reve, harmonin e tingullit, zhvillimin e bimëve etj. Në vitin 1506 Leonardo e braktisë Firencën.
Përveç një numri të madh të punimeve-vizatimeve, e ka bartur edhe portretin e vetë shumë të preferuar Mona Lizën dhe nga ky portret më nuk është ndarë asnjëherë. Pra përkundër tërë asaj që krijoj dhe u dëshmua si krijuesi më i njohur italian, fillojë një tatpjetë dhe dëshprim i vërtetë në shpirtin mjaftë suptil të krijuesit. Mirëpo, në ndërkoh nuk pushojnë ofertat dhe ftesat e mbretit francez Francoa I i cili e fton Leonardon që të vie në Shërbim të tij dhe ia lë në disponim kështjellën Klu në afërsi të Ambuazit. Aty, në nënqiellin e qetë të Loarit Leonardo do t’i kalon ditët e fundit të jetës, i koncentruar në shkrimet e veta dhe thellësisht i vetmuar me 2 maj të vitit 1519 i pushon të rrahurit e zemrës gjeniut më të madh të artit në përgjithësi. Edhepse fizikisht Leonardo Da Vinci largohet nga skena e artit dhe krijimtaria e tij e begatshme, ai – emëri i tij mbetet i shënuar në historinë e shpikjeve më të mëdha njerëzore të asaj kohe, ndërkaq, këto vepra të mëdha për brezat e reja mbesin si burim i pashtershëm i fitimit të njohurive mbi botën dhe cdo gjë tjetër që ndjen nevojë njeriu i sotëm.
Sonte, më 29 prill, në Qendrën Barabar, hapet ekspozita “UKRAINA: NJË KRIM LUFTE” me punën e 93 reporterëve nga e gjithë bota.
Ekspozita rrjedh nga libri me të njëjtin titull botuar nga FotoEvidence, i cili përfshin mbi 360 fotografi dhe rrëfime të dëshmitarëve që hedhin dritë mbi pushtimin rus. Këta fotoreporterë të guximshëm rrezikojnë jetën e tyre për të kapur të vërtetat e tmerrshme të luftës, duke na ofruar një vështrim të rrallë në koston njerëzore të konfliktit.
Si pjesë e hapjes, merrni pjesë në panel diskutimin me kuratoren Svetlana Bachevanova dhe fotografin e njohur Brendan Hoffman, më 30 prill, nga ora 18:00 në Kino Armata.
Pas diskutimit, zhytuni në narrativën mbërthyese të “20 ditë në Mariupol”, film dokumentar fitues i çmimit Oskar, i cili vë në pah betejat e gazetarëve ukrainas në mes të rrethimit.
Kjo ekspozitë, e prezantuar nga FotoEvidence dhe e mbështetur nga Fondacionet e Shoqërisë së Hapur të Ballkanit Perëndimor, nuk është vetëm një pasqyrim i ngjarjeve të kaluara, por edhe një fener shprese për dialog, ndjeshmëri dhe mbështetje për ndjekjen e drejtësisë dhe shërimit të Ukrainës. Bashkohuni me ne në solidaritet./KultPlus.com
Kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama, ka thënë se Shqipërisë nuk i duhet thjeshtë rritja e numrit të turistëve të huaj, por duhet që të kthehet në një destinacion për të gjitha kategoritë e turistëve.
Rama të hënën Konferenca Kombëtare “Për sigurinë e turizmit në Shqipëri” tha se Shqipërisë nuk i duhet një turizëm masiv. Ai nënvizoi se 100 mijë turistë që konsumojnë shumë janë më mirë se 1 milion turistë që konsumojnë pak.
“Ne nuk na duhet një Shqipëri destinacion i turizmit masiv. Ne nuk na duhet thjesht të rrisim numrin e vizitorëve të huaj, ne na duhet një vend që i ekuilibron të gjitha shtresat dhe kategoritë e turistëve dhe që arrin të formulojë një ofertë, ku nuk janë numrat në pamje të parë që kanë rëndësi, por është cilësia e numrave. Çfarë do të thotë cilësia e numrave, do të thotë që në varësi të konsumit të një turisti përcaktohet edhe sa interes ke dhe me çfarë pasojash e ushqen këtë interes, që të kesh 1 milion turistë që konusmojnë pak çdo ditë, apo sa interes ke që të kesh 100 mijë turistë më shumë që konsumojnë shumë çdo ditë. Ata 100 mijë që konsumojnë shumë mund të sjellin të ardhura më shumë se ata 1 milion që konsumojnë pak. Ama nuk e vendosin vendin nën presion e jashtëzakonshëm që lidhet me pastrimin, me trajtimin e mbetjeve. Pasi tjetër është të pastrosh dhe të trajtosh mbetje për 100 mijë dhe tjetër është të trajtosh dhe të pastrosh mbetje për 1 milion turistë”, tha Rama./EuroNews Albania
Vjen për here të parë në Lezhë festivali i vallëzimit.
“Shtojzovallet Lezhë 2024” u mbajt për here të parë në Lezhq ku në skenën e pallatit të kulturës “Ded Ndue Lazri”, ku prej dy ditësh u ngjiten në skenë kërcime të zhanreve të ndryshme nga Shqipëria dhe ato të ardhur nga Kosova.
Për Drejtoreshën e Qendrës Kulturore të Fëmijëve “Gjergj Lacaj” në Lezhë, ky ishte vetëm starti i një aktiviteti me synimin për ta kthyer në traditë, ndërsa për koreografen Rudina Demaliaj, përformancat koreografike prezantuan pjesë nga përditshmëria, realiteti dhe dëshirat e fëmijëve.
“Është koha më e mirë e shfrytëzuar duke ndjekur këta fëmijë”, tha për këtë aktivitet kryetari i Bashkisë në Lezhë, Pjerin Ndreu.
Shtojzavallet Lezhë 2024, u mbajt në kuadër të ditës botërore të vallëzimit, duke vendosur në kalendarin e aktiviteteve të përvitshme kulturore të Lezhës një tjetër event kulturor.tch//KultPlus.com
Fotografitë: EBU
”Titan” është titulli i këngës së Besa Kokëdhimës, që do të përfaqësojë Shqipërinë në ”Eurovision 2024”, që këtë vit do të mbahet në Suedi.
Kënga “Titan” është kompozuar nga vetë Besa në bashkëpunim me Kledi Bahitin dhe teksti nga Gia Koka. Videoklipi dhe kënga në total është nën drejtimin e një ekipi turk. Besa është e përgatitur për të rrezikuar. Që në fillim ajo e bëri të qartë se synonte të rinovonte këngën e saj. Rindërtimi është tërësisht në anglisht, me qëllim përcjelljen e mesazhit në mënyrë më efektive. Besa është shprehur në rrjetet sociale se kënga ka evoluar ndjeshëm nga versioni fillestar dhe dëshiron që të gjithë ta kuptojnë tekstin e saj prekës. Ajo sapo ka realizuar provën e parë në Malmo/ KultPlus.com
Shkrimtari i burgosur palestinez, Basem Khandakji, fitoi çmimin e 17-të ndërkombëtar të Romanit Arab, i njohur si “Arabic Booker”, çmimi kryesor letrar i botës arabe, me romanin e tij “Një maskë në ngjyrën e qiellit”. Në deklaratën në faqen e internetit të Çmimit Ndërkombëtar të Romanit Arab thuhet se fituesi është shpallur në aktivitetin e mbajtur në kryeqytetin e Emirateve të Bashkuara Arabe, Abu Dhabi.
Në deklaratë thuhet se libri i Khandakji është zgjedhur si “romani më i mirë i botuar në periudhën korrik 2022-qershor 2023” mes 133 veprave. Thuhet se çmimin në emër të Khandakji e ka marrë Rana Idris, pronarja e Shtëpisë Botuese “Dar Al-Adab”, ku është botuar romani.
Në deklaratën me shkrim të Shoqatës së të Burgosurve Palestinezë bëhet e ditur se Khandakji është ndaluar në qytetin Nablus në veri të Bregut të pushtuar Perëndimor më 2 nëntor 2004 dhe është dënuar tri herë me burgim të përjetshëm.
Khandakji para se të burgosej ka studiuar në Departamentin e Gazetarisë në Universitetin “En-Najah” në Nablus. Para se të burgosej gjatë kohës së qëndrimit në burg, Khandakji ka shkruar dy libra me poezi, shumë romane dhe 250 artikuj, ndërsa disa nga veprat e tij janë përkthyer në frëngjishte.
Pasi romani u nominua për Çmimin Ndërkombëtar për Romanin Arab, në mediat izraelite filloi një fushatë shpifjeje kundër librit. Romani i Khandakji i vlerësuar me çmime trajton përvojat e arkeologes Nur, e cila jeton në një kamp refugjatësh në Ramallah, duke u përzier me izraelitët dhe duke marrë pjesë në gërmimet arkeologjike./trtbalkan/KultPlus.com
Muzeu Historik Kombëtar përkujton sot në ditën e lindjes, poetin disident Trifon Xhagjika (1932-1963).
Xhagjika lindi në Peshtan të Tepelenës. Shkollën fillore e kreu në fshatin e lindjes dhe në vijim tek “Lidhja e Prizrenit” në Tiranë. Studioi në pedagogjiken e Elbasanit (1947). Në vitin 1951 filloi punë si shef redaksie në revistën “Pionieri”. Më 1954 mbaroi Shkollën e Bashkuar në degën Artileri Kundërajrore. Ka punuar në Degën e Rregulloreve në Ministrinë e Mbrojtjes.
Gjatë viteve që shërbeu si oficer, Trifon Xhagjika ka botuar cikle me poezi në shtypin e kohës, në revistën “Nëntori”, “Letrari i ri”, “Zëri i Rinisë” etj. Më 1959 boton librin e tij të parë “Gjurmët”. Trifon Xhagjika “rebeloi” shumë shpejt, sepse donte lirinë dhe poezinë. Fillon të bjerë në konflikt të hapur me regjimin diktatorial dhe më 6 dhjetor 1963, dënohet për tradhëti, vepra terroriste dhe agjitacion e propagandë. Gjyqi e dënoi me vdekje, ndërsa Trifoni në sallë recitoi poezinë e tij “Atdheu është lakuriq”. Trifon Xhagjikën e pushkatuan më 23 dhjetor 1962, në moshën 31-vjeçare.
Në Muzeun Historik Kombëtar janë të ekspozuara katër dorëshkrime origjinale të tij. Mbas rënies së diktaturës janë botuar librat e tij “Atdheu është lakuriq” (1994) si dhe një përmbledhje me poezi (2002). Gjithashtu, Trifon Xhagjika ka lënë në dorëshkrim librin “Stina mendimi”. Muzeu Historik Kombëtar e konsideron poetin e pushkatuar, Trifon Xhagjika, si një meteor drite në poezinë shqipe.
Në vitin 1994, Trifon Xhagjika u dekorua nga Presidenti i Republikës me titullin e lartë “Martir i Demokracisë” me motivacionin: “Disident politik dhe letrar, kundërshtar i hapur i diktaturës komuniste, dënuar me vdekje dhe pushkatuar prej saj”. Kohët e fundit në fshatin e tij të lindjes, në Peshtan të Tepelenës është vendosur një bust në kujtim të veprës dhe jetës së tij./atsh/KultPlus.com
GoEast Film Festival këtë vit pati një seksion të veçantë të quajtur “Albanien und Kosovo: Fokus”, që është dedikuar për kinemanë nga Kosova dhe Shqipëria. Ky seksion është krijuar për të shfaqur një përzgjedhje të filmave të shkëlqyer nga këto dy vende, duke ofruar një platformë për të eksploruar kinemanë e tyre dhe për të prezantuar tregime dhe perspektiva unike.
Në këtë seksion, janë shfaqur një përzgjedhje e filmave nga Kosova dhe Shqipëria, duke përfshirë titujt si: “Era dhe lisi” nga Faruk Begolli, “I dashur armik”, “Daullet e Rezistencës”, “The Guardian”, “Another Day”, “Daybreak”, “117” nga Besim Sahatçiu, “Në kërkim të Veneres” nga Norika Sefa dhe “I Love You More” nga Erblin Nushi. Këta filma përfaqësojnë një gamë të gjerë zhanresh, përfshirë drama, komedi dhe dokumentarë.
Një mbështetje e veçantë për këtë fokus ka ardhur nga këngëtarja me famë botërore, Rita Ora. Ajo ka treguar përkushtimin e saj për të promovuar kinemanë nga Shqipëria dhe Kosova, duke u bërë një ambasadore e fuqishme për filmin dhe kulturën e këtyre dy vendeve. Kjo mbështetje ka sjellë vëmendje të shtuar ndaj seksionit dhe ka ndihmuar në rritjen e ndërgjegjësimit për kinemanë nga Kosova dhe Shipëria./ KultPlus.com
29 prilli festohet si Ditë Ndërkombëtare e Vallëzimit pasi që në këtë datë në vitin 1727 lindi veprimtari i baletit bashkëkohor, Zhan-Zhorzh Nover.
Që nga viti 1982, çdo vit nëpër botë mbahen shfaqje në të cilat loja dhe vallëzimi janë gjuhë universale me mision t’i afrojë dhe miqësojë njerëzit.
Përshkrimi i mëposhtëm është pjesë e mesazhit që përcillet këtë ditë:
Vallëzimi është disiplinë, punë, mësim, komunikim. Me të kursejmë fjalë të cilat ndoshta disa njerëz nuk do t’i kuptonin, ndërsa si kthim krijojmë gjuhë universale, të kuptueshme për të gjithë.
Vallëzimi na jep kënaqësi dhe mbështetje, na bën të jemi të lirë për pamundësinë të fluturojmë si zogjtë dhe të afrohemi nga qielli, bota, pafundësia./KultPlus.com
Në 28 nëntor të vitit 1938 shqiptarët do të njiheshin me radion, por vetëm pas 22 vjetësh përpjekje do të sigurohej edhe sinjali televiziv.
Më 29 prill të vitit 1960 filloi nga puna Qendra Eksperimentale e Televizionit Shqiptar, që pas themelimit u emërtua Radio Televizioni Shqiptar. Dita e parë e transmetimit televiziv nisi me një film për fëmijë, më pas një dokumentar, një koncert e në fund një film. Në 29 prillin e vitit 1960 televizioni shqiptar dha me sinjalin e parë edhe mesazhin se RTSH do të ishte për të gjitha grupmoshat.
Në vitin 1963 u transmetua edhe edicioni i parë i lajmeve, ndërsa në vitin 1965, kamera e vetme e TVSH u zhvendos në stadium, për të transmetuar një ndeshje futbolli. Gjithçka nisi në një banesë të thjeshtë nga ku përshëndeti imazhi i ekranit Stoli Beli./atsh/KultPlus.com
Shakespeare konsiderohet si shkrimtari më i shkëlqyer i gjuhës angleze, në mënyrë absolute, një ndër shkrimtarët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Njeri nder shkrimtarët më të famshëm në botë. Ai ka qenë komediograf, dramaturg, por edhe aktor. Ai jo vetëm që shkroi disa tragjedi të jashtëzakonshme të cilat hynë në historinë e letërsisë botërore, por edhe shumë komedi dëfryese që nuk u shfaqen kurrë
Më 23 prill shënohet Dita Botërore e librit ndërkaq po bëhen 456 vjet nga lindja e kurse 404 vjet që kur ndërroi jetë autori William Shakespeare. William Shakespeare ishte një dramaturg anglez që lindi më 23 prill 1564 në Stratford mbi Avon dhe vdiq më 23 prill 1616 në po të njëjtin qytet. William Shakespeare e ngriti artin poetik në majat më të larta. Kur flitet për të shumë pak autor i qëndrojnë përkrah dhe asnjë përsipër. Studimet, analizat dhe komentet rreth tij janë të panumërta por përfundimi është i njëjtë: vepra shekspirane është e admirueshme si tërësi dhe në të tërë përbërësit e veçantë. Vepra e tij së bashku me Biblën dhe Deklaratën e të Drejtave të Njeriut janë shtyllat në të cilat ngritet identiteti i Evropës historike.
Shakespeare konsiderohet si shkrimtari më i shkëlqyer i gjuhës angleze, në mënyrë absolute, një ndër shkrimtarët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Njeri nder shkrimtarët më të famshëm në botë. Ai ka qenë komediograf, dramaturg, por edhe aktor. Ai jo vetëm që shkroi disa tragjedi të jashtëzakonshme të cilat hynë në historinë e letërsisë botërore, por edhe shumë komedi dëfryese që nuk u shfaqen kurrë.
Veprimtaria dramatike e Shekspirit u zhvillua në kuadër të teatrit elizabetian dhe ka si kuadër historik mbretërimin e Elizabetës I (1558-1603). Kjo epokë njihet dhe si epoka e artë e teatrit anglez. Përkrah teatrit klasik, ky teatër përbën dukurinë më të rëndësishme e më të mrekullueshme për teatrin botëror në përgjithësi. Në këtë periudhë lëvrohen të gjitha llojet e dramatikes me të njëjtin sukses madje pasurohen me elemente të reja. Por kulmin e arrin tragjedia, e cila i paraqet heronjtë para konfliktesh e dilemash të skajshme, prej të cilave dilet me vullnet e forcë shpirtërore të paepur ose dalja nuk ekziston fare. Gjatë krijimtarisë së tij, Shekspiri realizoi 37 vepra për teatrin, nga të cilat 13 tragjedi, 10 drama historike dhe 14 komedi. Pjesa tjetër e krijimtarisë përfshinë 154 sonete që mbahen si realizimi poetik më i çmueshëm i gjithë kësaj periudhe dhe 2 poema të gjata.
Aftësia e tij qëndronte në të hedhurit e rrëfimit përtej, për të përshkruar kështu pamjet e brendshme dhe të thella të natyrës njerëzore. Mendohet se pjesën më të madhe të veprave të tij t’i ketë shkruar midis viteve 1585-1611, edhe pse kronologjia e veprave që i atribuohen atij nuk njihen me saktësi, duke shkaktuar kështu mangësi në lidhje me hartimin e një biografie të thellë dhe të plotë për këtë figurë madhështore të letërsisë.
Shekspiri përdori rreth 20 mijë unitete gjuhësore ndërkohë që fjalori aktiv i njeriut të epokës nuk përmbante më shumë se 1500 fjalë. Kishte një gjuhë jashtëzakonisht te gjallë dhe të pasur. Përdorte neologjizmat, lojërat e fjalëve dhe fjalë me shumë kuptime./koha.mk/KultPlus.com
Një martesë që zgjati vetëm 40 orë, mbase do të ishte subjekti ideal për një novelë, si për shembull, ato të Cvajgut. Por, çudia ka ndodhur me diktatorin më të paprecedent. Hitleri dhe Eva Braun, ritkthehen në vëmendjen e historianëve, të cilët, zbulojnë fakte të reja mbi gruan e diktatorit dhe rolin e saj.
Kërkimet mbi detajet e marrëdhënies së Hitlerit me Eva Braunin, nisën sa kohë që ai ishte ende gjallë. Fyhreri, përgjithësisht binte vonë për të fjetur. Mëngjesin e vonë, pasi largohej nga dhoma e gjumit që nga dera lidhëse me vendbanimin e Braunit e teksa stafi ndërronte çarçafët, punonjësit kuriozë i shihnin me shumë vëmendje çarçafët e këllëfët e jastëkëve, në kërkim të shenjave të një nate më parë…
“Zhbironim gjithçka përreth krevatëve”, ka thënë disa dekada më vonë, në një intervistë televizive, Herbert Dëring, menaxher i Berghofit, shtëpia e Hitlerit në alpet bavareze. Por nuk gjenin asgjë, çfarë e bënte Derhingun të mendonte se marrëdhënia mes diktatorit dhe Braunit, vajzës 23 vjet më të re, duhet të ketë qenë platonike.
Në Rajhun e Tretë, D0ehringu ishte njëri prej një grupi shumë të vogël njerëzish, të cilët kishin dijeni për marrëdhënien e ngushtë të Braunit me Hitlerin. Ndërsa publiku, vetëm pas lufte e mësoi faktin se diktatori kishte kaluar shumë muaj nën shoqërinë e një bjondeje tërheqëse nga Mynihu, me të cilën, u martua vetëm pak orë para se të kryenin vetëvrasje, më 30 prill 1945, në bunkerin e Fyhrerit, në Berlin.
Fshehtësia e çiftit bazohej në përllogaritje politike. “Shumë grave u dukem më tërheqës sepse jam i pamartuar”, besonte Hitleri. “Është e njëjta gjë, me një aktor kinemaje: kur martohet, ai e humbet vlerën në sytë e adhuruesve femra dhe këto, nuk e duan si më parë”.
Për shkak të natyrës relativisht të fshehtë të marrëdhënies së tyre, pas luftës publiku ishte edhe më i intriguar nga historia e bijës së një mësuesi nga Mynihu, që kish kaluar një dekadë e gjysmë krah tij – kryesisht në Berghof, në Alpet gjermane dhe pas here, edhe në Berlin. Por, përgjigjet e para nuk e kënaqën kuriozitetin. Historiani britanik, njëkohësisht oficer zbulimi, Hugh Trevor-Roper, i cili mori në pyetje shoqëruesit e Hitlerit menjëherë pas fundit të luftës, nxori konkluzionin se Eva Brauni ishte “jointeresante”. Çdo biograf i njohur i Hitlerit, më vonë do të nxirrte të njëjtin konkluzion.
A është e vërtetë?
Historiania nga Berlini, Heike Gërtemaker ka marrë tashmë përsipër, detyrën e korrigjimit të këtij imazhi për Eva Braunin, duke shkruar biografinë e parë të saj. Vepra është paraprirë nga disa të tjera, më të lehta.
Me një qasje strikte akademike, Gërtemaker arrin të përjashtojë shumë prej anektodave që kanë argëtuar lexuesit. Sipas njërës prej këtyre historive, supozohet që Brauni të jetë ankuar në bunkerin e Fyhrerit, për zënkat e vazhdueshme me Hitlerin, në lidhje me vaktet e ngrënies. Hitleri, një vegjetarian i paepur, thuhet se kërkonte që ajo të hante vetëm qull dhe lëng kërpudhash, që asaj ia shpifnin (“Nuk mund t’i ha këto gjëra”).
Sipas një tjetër historie, rrëfyer nga një prej sekretareve të diktatorit, Brauni godiste në fshehtësi me shkelma qenin gjerman të Hitlerit, Blondie, sipas tyre, sepse ishte xheloze për të. Thuhet se, ajo rrinte e vështronte e kënaqur teksa qeni ulërinte nga dhimbjet (“Adolfi është i habitur me sjelljen e çuditshme të kafshës. Kjo është hakmarrja ime”).
“Historia e atij divani”
Gërtemaker i kushton shumë pak vëmendje, historive të tilla për tabloidë. Historiania shkruan, se çifti ka pasur një jetë normale, të ngushtë, siç do të tregonin më vonë, miqtë dhe të afërmit e Braunit. Sipas rrëfimeve, kur Brauni kishte parë fotografinë ku kish dalë Kryeministri britanik, Neville Chamberlain i ulur në divan, në apartamentin e Hitlerit në Mynih, më 1993, kishte qeshur dhe kishte thënë: “Sikur ta dinte ai, historinë e atij divani”.
Historiania e merr seriozisht personazhin kryesor të librit të saj dhe në materialin që ka analizuar, ka prova të besueshme se për Hitlerin, Brauni ishte më shumë sesa një “e re tërheqëse”, tek e cila, diktatori “kishte gjetur, pavarësisht, apo ndoshta për shkak të dukjes së saj të pashije, llojin e çlodhjes e qetësisë që kërkonte”, siç do të thoshte më vonë, fotografi personal i Hitlerit, Heinrich Hoffmann.
Në testamentin që Hitleri e shkroi në vitin 1938, emri i Braunit shfaqej menjëherë pas atij të Partisë Naziste. Sipas kushteve të testamentit, partia do të duhej t’i paguante asaj një goxha pension të përjetshëm, që do të përftohej prej aseteve të tij. Ministri i Propagandës dhe i besuari i Hitlerit, Joseph Goebbels vërente disa herë, se, sa shumë e vlerësonte Fyhreri, të dashurën e tij (“Një vajzë e mençur, e cila ka shumë rëndësi për Fyhrerin”).
Ajo u angazhua në planet për shndërrimin e qytetit austriak të Linzit në kryeqytetin kulturor të Fyhrerit, ku Hitleri, i cili kishte lindur në Austri, kishte në plan të tërhiqej pas fitores përfundimtare të nazistëve. Dhe po t’i kish ecur siç kishte menduar, Brauni do t’i kishte mbijetuar edhe rënies së Rajhut gjerman. Ai i kërkoi vazhdimisht që të largohej nga Berlini, në ditët e fundit të luftës, për të shkuar në Bavari. Por, Brauni refuzoi. Deri në fund, Hitleri fliste për të “me shumë respekt e nderim”, ka thënë Albert Speer, princi i kurorës i Hitlerit, në deklaratat e tij të para për aleatët, në vitin 1945.
Pa miq?
Ideja që Brauni kish rëndësi për diktatorin nuk është aq banale sa mund të duket në pamje të parë. Perceptimi për të si një vegël e parëndësishme kontribuoi shumë për imazhin e Hitlerit, si një qenie e pastër politike. Ky është një këndvështrim që është përcjellë nga biografë me libra bestseller mbi Hitlerin, si Joachim C. Fest, Sebastian Haffner dhe Ian Kershaw.
Sipas versioneve të tyre, Hitleri bëri një jetë pa miq, pa dashuri dhe pasion – një jetë që ishte e lehtë ta hidhje poshtë dhe kështu, shoqërohej gjithmonë nga një gatishmëri konstante për të kryer vetëvrasje. Të paktën për Haffnerin, vetëvrasja e Hitlerit në vitin 1945, në bunkerin e tij në Berlin “duhej pritur”. Në një kuptim më të gjerë, politikat “gjithçka ose asgjë” që ndoqi Hitleri, deri në humbjen totale, mund të interpetohen gjithashtu edhe si pasojë e boshllëkut emocional të diktatorit.
Gërtemaker shmang kritikën e drejtpërdrejtë ndaj këtij interpretimi, por është e qartë se rrëfimi i saj e ngre si çështje, edhe një herë, psikikën e Hitlerit. Sigurisht, libri i saj tregon edhe sesa e vështirë do të jetë të gjenden përgjigje, për shkak të urdhrit që Hitleri nxori në vitin 1945, për të shkatërruar të gjitha të dhënat private. Me shumë gjasa, urdhri u shtri edhe në korrespondencën e tij me Braunin, i vërtetuar se ka ekzistuar dikur.
Për këtë arsye, historiania mundet të shfrytëzojë vetëm disa letra që Brauni, ua niste shoqeve të saj dhe të afërmve, si dhe disa fragmente të një ditari të vitit 1935, ndonëse autenticiteti i tij është vënë në diskutim. Ajo përdor gjithashtu deklaratat nga shërbëtorë të Hitlerit, truproja, si dhe disa zyrarë të lartë nazistë në dekadat e para pas luftës, megjithëse këtë informacion e trajton me doza skepticizmi dhe me të drejtë. Një linjë konstante gjatë të gjithë librit, është pranimi prej Gërtemakerit, se ka shumë pyetje, të cilave ajo nuk u jep dot përgjigje.
Edhe fillimi i lidhjes është relativisht i turbullt. Hitleri u takua me Braunin në vitin 1929, kur ajo ishte 17 vjeç në “NSDAP PHOTOHAUS HOFFMANN”, një dyqan fotografish në Amalienstrass, në Mynih. Vajza e re, që në fotografi duket çapkëne dhe e hedhur, kish vazhduar më parë një shkollë vajzash për ekonomi dhe menaxhim zyre, ndërsa tani punonte në dyqanin e fotografive. Shefi i saj, Heinrich Hoffmann, që më vonë u përzgjodh si fotografi zyrtar i Hitlerit, ishte një nga anëtarët e hershëm të partisë naziste në Gjermani. Një antisemit, që pinte shumë alkool, Hoffmanni fitoi shumë para me fotografi propagande dhe libra me foto, duke përfshirë edhe një libër me titull: “Hitleri që askush nuk e njeh”.
Sa politike?
Për Hitlerin, në atë kohë një politikan opozitar 40-vjeçar, kishte shumë shanse për të bërë vizita në dyqanin e Hoffmannit. Zyra kombëtare e Partisë naziste ishte pas qoshes, po kështu edhe zyrat e gazetës së partisë, “Völkischer Beobachter” ashtu sikurse dhe restoranti i preferuar i Hitlerit, “Osteria Bavaria”.
Ashtu sikurse ka konfirmuar edhe më vonë, vajza e Hoffmannit, lideri i partisë e joshi adoleshenten me një sharm fals prej vjenezi. “A mund t’ju ftoj në opera, miss Eva? E dini, unë jam gjithmonë i rrethuar nga burra dhe kështu që mund ta çmoj shumë fatin e mirë, kur e gjej veten në shoqërinë e një gruaje”.
Kur ishte me gra, manierat e vrasësit masiv rafinoheshin, dhe ai asnjëherë nuk tregonte as prirjen më të vogël për t’u dhënë pas femrave. Eva Brauni, një vajzë naive, e cila fantazonte për botën e filmave dhe që pëlqente shumë revistat e modës, u përthith prej fuqive të forta sugjestionuese, që edhe vëzhguesit më neutralë ia kanë atribuar Hitlerit. Menjëherë pasi takoi Braunin, lideri nazist urdhëroi menjëherë që të shihej, se mos familja Braun kishte ndonjë paraardhës hebre.
Askush nuk e di se kur ngacmimi u kthye në një marrëdhënie. Në vitin 1932, Brauni u përpoq të kryejë vetëvrasje me armën e babait të saj, që disa bashkëkohës dyshonin se kish qenë një përpjekje për t’i bërë presion Hitlerit, që t’i kushtonte më shumë vëmendje asaj. Lideri nazist e kishte syrin nga kanceleria, dhe kjo do të ishte vetëvrasja e dytë e një vajze të re që kishte lidhje me Hitlerin. Mbesa e tij, Geli Rauball qëlloi veten për vdekje, thuhet për t’i shpëtuar xhaxhait të saj xheloz.
Prapa grupit
E reja Eva Braun, nga ana tjetër, dukej se kish vuajtur nga një mungesë vëmendjeje nga Hitleri. Veterani i Luftës së Parë Botërore, që në jetën civile kish qenë një dështim, vazhdoi të bëjë një jetë boheme pasi erdhi në pushtet në 1933. Ai shpesh herë mungonte me ditë nga puna e drejtimit të qeverisë në Berlin. Kohën e kalonte duke bredhur nëpër Mynih, duke shkuar në opera dhe teatër me shoqëruesit e tij misteriozë dhe duke vizituar sheshe ndërtimi që, Hitleri, një i dashuruar pas arkitekturës, i konsideronte të rëndësishëm. Në kohë të mirë, grupi do të shkonte në fshat, dhe shpesh herë në këto dalje shkonte edhe Braun.
Sigurisht, asaj i kërkonte të udhëtonte veçmas, bashkë me sekretaret dhe gjatë shëtitjeve në fshatra, vendi i saj ishte prapa grupit. Herë pas here, Hitleri i jepte asaj një zarf të mbushur me para, gjë që Speeret i kujtonte “filmat amerikanë me gangsterë”.
Në vitin 1935, Brauni u përpoq sërish të kryejë vetëvrasje, këtë herë me hape gjumi dhe ka disa të dhëna që pas kësaj, marrëdhënia u bë edhe më e ngushtë. Hitleri pagoi për apartamentin e saj dhe më vonë e mori në shtëpi, me qëllim që ajo, më në fund, të largohej nga shtëpia e prindërve. Eva u bë zonjë shtëpie në Berghof, ku Hitleri shpesh herë kalonte edhe javë të tëra, edhe gjatë luftës. Titulloi i saj zyrtar, ishte “Sekretare private”. Por erdhi një moment që Hitleri dhe Brauni, u bënë më të afërt me njëri-tjetrin edhe në sytë e të tjerëve.
Sigurisht, diktatori vazhdoi ta mbajë marrëdhënien larg vëmendjes së publikut. Vetëm një fotografi e çiftit, u shpëtoi censorëve dhe doli në shtyp. Në të, Hitleri shfaqet në Lojrat Olimpike të vitit 1936, në Mynih, në “Garmisch-Partenkirchen”, me Braunin të ulur një radhë pas tij.
Dëmtim i imazhit
Pavarësisht përpjekjeve të tij për të fshehur këtë marrëdhënie, shtypi i aleatëve mësoi herët a vonë se Hitleri kishte një të dashur që quhej Braun, dhe “Time” e nxori këtë lajm në vitin 1939. Por në Gjermani mbeti një sekret, dhe Hitleri ndoshta kishte të drejtë në supozimin se nëse do ta bënte publike marrëdhënien e tij dashurore, atëherë do t’i bënte dëm imazhit të tij si Fyhrer.
Reinhard Spitzy, një nazist i vendosur dhe i punësuar i ish-ambasadorit gjerman në Londër, Joachim Ribbentrop, u befasua kur pa që një vajzë e re të cilën nuk e njihte, ndërpreu krejt papritur bisedën ndërmjet Ribbentropit dhe Hitlerit në Berghof dhe tha se dy burrat duhej që më në fund të vinin të hanin darkë. Një koleg i shpjegoi Spitzyt pozicionin e Braunit. Ai u befasua, sepse Hitlerin e kish menduar “si një asket, mbi seksin dhe pasionin”. Por, tani, këtu mësoi se heroi i tij nuk ishte i ndryshëm nga gjithë të tjerët.
Brauni kishte një interes të madh për fotografinë dhe filmat e gjithashtu i pëlqente të fotografohej. Albumet fotografike dhe filmat që kanë mbijetuar e tregojnë një grua të shkujdesur, tip atlete dhe ekstroverse, e cila pëlqente të pozonte me kostum banjoje dhe madje, edhe filmonte të motrën tek shkonte të bënte not lakuriq. Pas luftës, një ish pjesëtar i SS-ve do të deklaronte se, “ajo nuk ishte në përputhje me idealin e një vajze gjermane”.
Sipas oficerit SS, Brauni fillonte të bënte “përgatitjet fillestare për gjithfarëlloj dëfrimesh – festa në vendin e fshehtë në mal – menjëherë pasi limuzina e Hitlerit ish larguar nga Berghofi”.
Deklarata të tilla janë në përputhje me një enturazh apolitik që të gjithë ata që ishin të përfshirë – nga shërbëtore deri tek njerëz të njohur si Labert Speer – e kanë përshkruar pas luftës, dhe në të cilin Brauni u integrua me lehtësi. Thuhet se në Berghof kishte një rregull: nuk duhej që të diskutohej për politikë në prani të grave. Në vend të kësaj, temat e diskutimit ishin moda, qentë dhe operetat.
Politikë e pastër
Biografia Gërtemakerit nuk e ka problem të hedhë argumenta kundër ekskluzivitetit të këtij versioni. Një vështrim i albumit fotografik të Braunit, që përfshin fotografi që ajo ka nxjerrë në 23 gusht 1939, mjaftojnë për të vërtetuar këtë ide. Në atë ditë Ribbentropi, që ishte promovuar në postin e ministrit të jashtëm tashmë, ishte në negociata me Stalinin në Moskë në lidhje me ndarjen e Evropës Lindore mes Gjermanisë Naziste dhe Bashkimit Sovjetik. Hitlerit i duhej aleanca, me qëllim që të pushtonte Poloninë. Fotografitë tregojnë se sa i tensionuar dhe i paduruar ishte ai, teksa priste rezultatin e bisedimeve të Ribbentropit me Stalinin. Ishte politikë e pastër, dhe Brauni ishte aty.
Gërtemakeri beson gjithashtu se gruaja në krah të tij “ndante pa asnjë kritikë këndvështrimin për botën dhe bindjet politike të Hitlerit”. Vetë rrethanat tregojnë se kjo është e vërtetë. Brauni e kaloi gjysmën e jetës 33 vjeçare nën shoqërinë e nazistëve fanatikë.
Dihet mirë se në vitin 1939, Hitleri foli hapur në Reichtag për shkatërrimin e hebrenjve europianë – dhe në testamentin e tij të dytë, të cilin e shkroi pak para se të kryente vetëvrasje, ai nënvizonte edhe një herë urrejtjen për hebrenjtë. Eshtë e vështirë të besosh që Brauni do të kish duruar ato 2280 ditë mes dy testamenteve, nëse nuk do të kish qenë edhe vetë një antisemite. Megjithatë, ndoshta nuk do ta mësojmë asnjëherë nëse ajo u përpoq ta influenconte.
Legjendat
Brauni ishte besnike deri në vdekje dhe ishte kjo besnikëri pa kushte, që Hitleri vlerësonte më shumë se çdo gjë tek ajo. “Vetëm Miss Braun dhe Pastori im gjerman, janë besnikë ndaj meje dhe më përkasin”, thuhet se ka thënë ai, aty nga fundi i luftës, kur Evropa ishte nën rrënoja dhe vrasja e hebrenjve europianë ishte kryesisht, një fakt i kryer.
Në atë pikë, Brauni kish vendosur tashmë të qëndronte me Fyhrerin. Madje, ajo i kërkoi dikujt t’i mësonte si të përdorte pistoletën, kur Ushtria e Kuqe të hynte në Berlin. “Këtu po luftojmë deri në fund”, i shkruante ajo nga bunkeri i Fyhrerit, në 22 prill, një mikeshës së saj. “Do të vdes ashtu si kam jetuar. Nuk do të jetë e vështirë për mua”.
Sipas të dhënave të Gjykatës së Distriktit të Berschtesgadenit, Eva Brauni vdiq në 30 prill 1945, në orën 3:28, pasi kapërdiu një kapsulë cianid kaliumi. Hitleri e ndoqi pas, dy minuta më vonë.
Tanimë, njerëzit mund t’ia fillonin me legjendat…/ KultPlus.com
Alfred Joseph Hitchcock – Alfred Jozef Hiçkok (13 gusht 1899 Londër – 29 prill 1980 Los Angeles), regjisor dhe producent filmi amerikano-anglezë dhe shkrimtar i librave me temë kriminalistike dhe horror.
Jeta e hershme
Alfred Joseph Hitchcock u lind më 13 gusht 1899 në Londër në paralaxhen Leytonstone si djali i dytë dhe fëmiu mëi ri i tregtarit William Hitchcock dhe i gruas së tij Emme Jane Hitchcock (para Whelan). Familja e tyre ishte e besimit katolik. Alfred vijoi në shkollën katolike. Fëmijërinë e kaloi i vetmuar dhe i mbyllur.
Në atë kohë, në fëmijërinë e hershme, tregon se babai i tij e dërgon me një letër në stacionin policor. Pasi që komisarit ia dorëzon porosinë ata e burgosin për një kohë të shkurtër. Kjo ishte një ankdodotë shumë e njohur dhe ai tregon se ky ishte shkaku për mosbesimin në polici të cilën e ka paraqitë më vonë në shumë filma të tij.
Në moshën 14 vjeçare Hitchcok e humb babanë dhe e braktisë kolegjin shën Ignacisë në Stamford Hill, shkollë e tij e deriatëherëshme dhe pastaj vijon në Shkollën e inxhinierisë dhe navigacionit. Pas diplomimit bëhet vizatues dhe dizajner i reklamave në një fabrikë të telefonave.
Në atë kohë Hitchcock interesohet për fotografinë ku fillon të punojë në Idustrinë e filmit në Londër në vitin 1920, dhe e fiton një punë të përhershme në Islington Studio, si dizajner i titujve për filmi pa zë.
Filma
No. 13 (Unfinished, also known as Mrs. Peabody) (1922)
Always Tell Your Wife (Uncredited) (1923)
The Pleasure Garden (1925)
The Mountain Eagle (1926)
The Lodger: A Story of the London Fog (1927)
Downhill (1927)
Easy Virtue (1928), bazur në një luajtur nga Noel Coward
The Ring (1927), një tregim origjinal nga Hitchcock.
The Farmer’s Wife (1928)
Champagne (1928)
The Manxman (1929)
Blackmail (1929)
Film me fjalë
Blackmail (1929)
Juno and the Paycock (1930)
Murder! (1930)
Elstree Calling (1930)
The Skin Game (1931)
Mary (1931)
Number Seventeen (1932)
Rich and Strange (1932)
Waltzes from Vienna (1933)
The Man Who Knew Too Much (1934)
The 39 Steps (1935), me Robert Donat
Secret Agent (1936),
Sabotage (1936)
Young and Innocent (1937)
The Lady Vanishes (1938), me Michael Redgrave
Jamaica Inn (1939), me Charles Laughton
Rebecca (1940), i vetmi film i tij që ka fituar Academy Award për filmi më miri.
Foreign Correspondent (1940)
Mr. & Mrs. Smith (1941), written by Norman Krasna
Suspicion (1941)
Saboteur (1942),
Shadow of a Doubt (1943)
Lifeboat (1944), Tallulah Bankhead’s roli më i njohur
Aventure Malgache (1944),
Bon Voyage (1944),
Spellbound (1945),
Notorious (1946)
The Paradine Case (1947)
Rope (1948)
Under Capricorn (1949)
Stage Fright (1950)
Strangers on a Train (1951)
I Confess (1953)
Dial M for Murder (1954)
Rear Window (1954)
To Catch a Thief (1955)
The Trouble with Harry (1955)
The Man Who Knew Too Much (1956), remake të filmit e tij të 1934.
The Wrong Man (1956)
Vertigo (1958)
North by Northwest (1959)
Psycho (1960)
The Birds (1963)
Marnie (1964)
Torn Curtain (1966)
Topaz (1969)
Frenzy (1972)
Family Plot (1976)
Episode televizive
Alfred Hitchcock Presents: “Revenge” (1955)
Alfred Hitchcock Presents: “Breakdown” (1955)
Alfred Hitchcock Presents: “The Case of Mr. Pelham” (1955)
Alfred Hitchcock Presents: “Back for Christmas” (1956)
Alfred Hitchcock Presents: “Wet Saturday” (1956)
Alfred Hitchcock Presents: “Mr. Blanchard’s Secret” (1956)
Alfred Hitchcock Presents: “One More Mile to Go” (1957)
Suspicion: “Four O’Clock” (1957)
Alfred Hitchcock Presents: “The Perfect Crime” (1957)
Alfred Hitchcock Presents: “Lamb to the Slaughter” (1958)
Alfred Hitchcock Presents: “Dip in the Pool” (1958)
Alfred Hitchcock Presents: “Poison” (1958)
Alfred Hitchcock Presents: “Banquo’s Chair” (1959)
Alfred Hitchcock Presents: “Arthur” (1959)
Alfred Hitchcock Presents: “The Crystal Trench” (1959)
Ford Startime: “Incident at a Corner” (1960)
Alfred Hitchcock Presents: “Mrs. Bixby and the Colonel’s Coat” (1960)
Alfred Hitchcock Presents: “The Horseplayer” (1961)
Alfred Hitchcock Presents: “Bang! You’re Dead” (1961)
The Alfred Hitchcock Hour: “I Saw the Whole Thing” (1962)
Literatura
Truffaut, François: Hitchcock
Leitch, Thomas: The Encyclopedia of Alfred Hitchcock
DeRosa, Steven: Writing with Hitchcock
Deutelbaum, Marshall; Poague, Leland (ed.): A Hitchcock Reader
Spoto, Donald: The Art of Alfred Hitchcock
Spoto, Donald: The Dark Side of Genius
Gottlieb, Sidney: Alfred Hitchcock: Interviews
Conrad, Peter: The Hitchcock Murders
Rebello, Stephen: Alfred Hitchcock and the Making of Psiho
McGilligan, Patrick: Alfred Hitchcock: A Life in Darkness and Light
Modleski, Tania: The Women Who Knew Too Much: Hitchcock And Feminist Theory
Wood, Robin: Hitchcock’s Films Revisited
Stampa:Str rightmost/ Alfred Hitchcock në IMDb
Hitchcock’s article ‘Why I Make Melodramas’ from 1936
Alfred Hitchcock — The Master of Suspense
Senses of Cinema’s “Great Directors” Alfred Hitchcock profile
Hitchcock’s Style—online exhibit from screenonline, a website of the British Film Institute
Multi-Language Website
Official Universal Website
Hitchcock at the SoundtrackINFO project
Warner Video: Alfred Hitchcock
The Alfred Hitchcock Scholars/”MacGuffin” Web Page – the online extension of the Alfred Hitchcock journal The MacGuffin
Writing With Hitchcock – Companion site to Steven DeRosa’s book of the same name, includes original interviews, essays, script excerpts, and extensive material on Hitchcock’s unproduced works.
The Hitchcock DVD Information Site – details of Hitchcock DVD releases from around the world
The Man Who Knew Too Much – Watch the movie online for free
Basic Hitchcock Film Techniques A checklist of his top 13 film techniques.
In-depth interview with Hitchcock from 1963} /KultPlus.com
Nga Londra në Tiranë, kryeqyteti dinamik i Shqipërisë, ky udhëtim nëpër Evropë të ofron kënaqësi në çdo hap, shkruan Rachel Mills në të përditshmen britanike “The Guardian”.
Kujtimet e mia kryesore, duke lëvizur nëpër vendet me tren, gjatë udhëtimit nga Londra në Shqipëri janë fshatrat e mbuluara nga shkëlqimi i këndshëm portokalli i perëndimit të diellit.
Më kujtohen selvitë, fshatrat me çati të kuqe, kishat katrore, tokat bujqësore të ndara në ngastra të rregullta dhe vreshtat e vendosura në rresht.
I gjithë udhëtimi im Londër-Paris-Chambery-Torino-Bari-Tiranë me rrugë tokësore dhe detare zgjati katër ditë.
Dita e parë: Londër – Chambéry
Dita e dytë: Chambéry – Torino
Dita e tretë: Torino – Bari
Dita (dhe nata) e katërt: Bari – Tiranë
Mbërrij në traget dhe nisem drejt Shqipërisë. Në mëngjes herët dalloj një qiell rozë përmes dritares së kabinës sime komode dhe ngjitem në kuvertën e sipërme për të parë lindjen e diellit mbi panoramën e largët të Shqipërisë.
Pasi zbres në portin e Durrësit, një autobus për në kryeqytet qëndronte në pritje, por unë zgjodha një udhëtim pesëminutësh me taksi në qendër të qytetit, për të shijuar atë mëngjes një ekspres dhe një ëmbëlsirë në një rrugicë të mbushur me butiqe dhe palma.
Më pas, mar autobusin publik me të cilin shkoj në Tiranë dhe zbres në një zonë urbane disa milje larg qendrës.
Vetë Tirana është një zbulim. Hoteli ku unë u akomodova, “Padam Boutique”, ishte një vilë madhështore me dhoma të bukura dhe dritare nga dyshemeja deri në tavan, dhe një arkitekturë mahnitëse drejt qiellit në çdo rrugë aty pranë.
Aty pranë ndodhej Piramida historike e Tiranës, e cila është një simbol dhe monument i transformimit dhe ndryshimit të Shqipërisë, dhe është argëtuese për t’u ngjitur gjatë perëndimit të diellit.
Sheshi Skënderbej – një grumbull ndërtesash të ngritura në një rrethrrotullim në kohën e festimeve për të shënuar rënien e komunizmit në 1992 – tani është shndërruar në një hapësirë publike të shkëlqyer për këmbësorët.
Natyrisht, historia e Shqipërisë pas ‘perdes së hekurt’ zbulohet në muzetë Bunk’Art 1 dhe Bunk’Art 2, bunkerët bërthamorë të paharrueshëm.
Udhëtimi im përfundoi këtu, dhe mesa duket Tirana ka hedhur hapa të shpejtë drejt zhvillimit turistik./atsh/KultPlus.com
Poezi nga Federico Garcia Lorca
Hija e shpirtit tim
Fluturon në një perëndim alfabeti,
Mes librash
Dhe fjalësh.
Hija e shpirtit tim!
Kam arritur në vijën ku bie
Malli,
Dhe pika e vajit shndrrohet,
Në albastër shpirti.
(Hija e shpirtit tim!)
Kupa e dhimbjes
u mbarua,
por kjo është arsyeja dhe përmbajtja
e buzëmbledhjeve të vjetra të mesditës
e vështrimeve të vjetra të mesditës.
Një labirinth i mjegullt
Yjesh të tymtë
Grackon iluzionet e mia
Aq të venitura.
Hija e shpirtit tim!
Dhe një aluçinacion
Mëkon vështrimet.
E shoh fjalën dashuri
Të zhveshur.
Bilbili im!
Bilbil!
A po këndon?./KultPlus.com
Sot janë zhvilluar ndeshjet finale të Kupës së Kosovës në Hendboll. Të dy ndeshjet ishin plot emocione dhe dhuruan atmosferë të veçantë për publikun.
Në konkurrencën e femrave u shpall kampion “Ferizaji”, ndërsa në konkurrencën e meshkujve “Kastrioti”.
“Kupën për klubin e Ferizajit, në konkurrencën e femrave e ndau kryeministri Albin Kurti, ndërsa medaljet për ekipin zëvendëministrja e MKRS, Daulina Osmani. Ndërsa në konkurrencën e meshkujve, kupën e ndau kryetari i FHK-së, Eugen Saraçini.
Urime të dy ekipeve për fitoren dhe përgëzime Federatës së Hendbollit të Kosovës për organizimin” thuhet në njoftim./KultPlus.com
Thënie nga Sami Frashëri
• Njerëzit janë të njëjtë para natyrës, edukata i bën të dallohen.
• Njerëzit e mirë janë të gjykuar të bëhen skllevër të të këqijve.
• Çdo mizori e ka ditën e vet të gjykimit.
• Zbavitja më e bukur për njerinë është leximi; shoku më i mirë libri.
• Liria është thelbi i shpirtit dhe i mendjes. Aty ku s’ka liri, mendja dhe shpirti thahen si bima pa ujë.
• Njeriun e bëjnë të përhershëm veprat e tij.
• Në vend që të shesësh dituri dhe zotësi, përpiqu t’i fitosh ato.
• S’ka gjë më të keqe se të përqeshurit, sepse më shumë prek të mirët se të këqijtë.
• Shoku më i pavlefshëm është ai, i cili, për një fjalë që ka dëgjuar për shokun e tij, nuk e do më atë.
• Ai që pëlqen veten e tij, nuk pëlqehet nga askush.
• Duhen shumë mend që të mund shoqërohesh me njerëz pa mend.
• Shpagimi më i ëmbël është të bësh mirë kundër të keqes që të është bërë.
• Po të përdoret mirë koha, do të mjaftojë për të kryer çdo punë.
• Bukuria e njeriut përbëhet nga bukuria e fjalës që flet.
• Njeriu duhet të përpiqet të mësojë çdo gjë, jo të tregojë veten e tij.
• Më i forti i njerëzve është ai që është i zoti të përmbajë vetveten.
• Thjeshtësia e një gruaje është më e vlefshme se stolitë e të gjitha grave të botës.
• Shpata e grave është gjuha e tyre, prandaj nuk e lënë të ndryshket.
• Gruaja duhet të ketë në dorën e djathtë gjilpërën e në të majtën librin.
• Çdo gabim i gruas së ndershme është i falur nga burri i saj.
• Shumica e njerëzve, sidomos gratë, nuk i donë ata që i donë por ata që i përbuzin.
• Vjehrra nuk e kujton asnjëherë kohën e nusërisë.
• Për dashurin s’ka gjë më të ëmbël se lotët e syve që fshihen me dorën e së dashurës.
• Fytyra e qeshur është kripa e bukurisë.
• Personi që do ti, s’ka asnjë të metë, fillo të mos e duash, pa shih sa të meta ka.
• S’ka lumturi më të madhe në botë se dashuria dhe harmonia.
• Kush i shtrohet gjithkujt është kokëdele.
• Më i poshtri njeri është ai i cili kërkon mirësi nga një i poshtër.
• Qesja nuk zbrazet duke dhënë lëmoshë.
• Delen që ndahet nga tufa e ha ujku.
/ KultPlus.com
Mbahet për herë të parë në Lezhe festivali i dancit. “Shtojzovallet” Lezhë 2024, ngjiti përgjatë dy ditëve në skenën e pallatit të kulturës “Dede Ndue Lazri” trupa të baletit me fëmijë nga e gjithë Shqipëria dhe Kosova.
Drejtoresha e Qendrës Kulturore të Fëmijëve “Gjergj Lacaj” në Lezhë, thotë se ky aktivitet është vetëm fillimi, pasi synohet të kthehet në traditë në vitet në vazhdim.
Me performancat e tyre koreografike fëmijët prezantuan pjesë nga përditshmëria dhe realiteti.
“Trupat e baletit nga 15 qytete të Shqipërisë dhe nga Kosova. Çdo qytet ka sjellë perfomanca të ndryshme, kemi edhe surpriza”, tha koreografja Rudina Demaliaj.
Për kreyebashkiakun Pjerin Ndreu koha nuk mund të kalohet më mirë sesa duke ndjekur këta fëmijë të talentuar në kërcim.
“Më bukur se kaq nuk do e kalonim këtë ditë. Një energji që rrallë gjendet.”, tha Pjerin Ndreu.
“Shtojzovallet”, Lezhë 2024, u mbajt me rastin e ditës botërore të dancit./abcnews/ KultPlus.com
“Shpella e Murgjve”, 40 km larg qytetit të Pukës, të befason me bukurinë dhe misterin e saj.
Ky vendstrehim natyror është zbuluar nga banorët e trevës.
Dikur e panjohur, sot “Shpella e Murgjve” është kthyer në një objekt me vlera të rralla duke ngjallur interesin e shumë studiuesve dhe vizitorëve vendas e të huaj.
Kryeministri Edi Rama, në vijim të publikimeve të fotove që tregojnë Shqipërinë turistike zgjodhi “Shpellën e Murgjve” në fshatin Levrushk, Pukë.
Për të mbërritur tek Shpella e Murgjve, pas pak minutave udhëtim me makinë, duhet të marrësh varkat që ofrohen nga banorë të zonës, buzë liqenit të Komanit.
Sipas gojëdhënave, Shpella e Murgjve daton që para lindjes së Krishtit. Gjatë periudhës së pushtimit otoman, shpella ka shërbyer si vendstrehim i malësorëve për t’iu fshehur pushtuesit turk që i detyronte ata të ndërronin fe.
Që në hyrje të shpellës gjenden shumë gjurmë të krishtërimit në vizatime murale, ndërsa nuk mungojnë edhe disa prej almisçeve (vegla dhe enë prej guri të përdorura nga banorët e zonës) që e vërtetojnë këtë.
E formuar si shpellë karstike në formacionet e gëlqerorëve të periudhës së trias–jurasit, kjo shpellë është e gjatë 110 m./ atsh/KultPlus.com
Drama e nobelistit gjerman Gerhart Hauptman prej javësh ne Teatrin Metropol, sjell një baba përballë të bijve dhe pushtetit financiar e moral dhe një tragjedi mbi lirinë e qenies. Aktori Alfred Trebicka që interpreton personazh kyç të veprës rrëfen detaje nga puna me rolin.
Drama “Para perëndimit” ka në qendër mungesën e lirisë me të cilën individi përballet për shkak të normave shoqërore dhe interesave financiare. Cili është kufiri mes lirisë e detyrimeve dhe ku kujdesi i tepërt bëhet lak? Një baba përballë të bijve dhe individi para pushteteve. Personazhi kryesor, Matias Klasuen vjen i interpretuar nga Alfred Trebicka që përmes një loje të jashtëzakonshme, i jep jetë gjithë përjetimeve tragjike, me një plastikë që nuk lë vend për mëdyshje.
“Autori shfrytëzon konfliktin e një historie dashurie mes një burri në moshë dhe një vajze të re për të shpalosur idetë e tij. Është një shfaqje mbi lirinë e qenies”, thotë Trebicka.
23 artistë në skenë, krijojnë një ansambël karakteresh e personazhesh që plotësojnë një panoramë të shoqërisë njerëzore, me të gjitha ekstremet dhe luhatjet, përfshirë të pavendosurit qëndrimi i të cilëve ka po aq rol. A kemi të drejtë të vendosim për veten, apo dëshira jonë për liri mund të kërcënohet së pari nga familja?
“Ka dy mënyra se si mund t’i japësh jetë një roli, duke e jetuar atë ose duke e përjetuar atë. Njëra prej tyre ka efekte të jashtëzakonshëm ndaj duhet të dish zgjedhësh”, thotë Trebicka.
Shfaqja me regji të Andia Xhungës, prej një muaji vihet çdo fundjave në teatrin Metropol duk bashkuar emra të njohur e të rinj të skenës në një dramë familjare, përballë së cilës kisha, shkenca dhe shoqëria kanë rolin e tyre./balkanweb/ KultPlus.com
Ka ndërruar jetë Marla Adams.
Lajmin e ka bërë të ditur Matt Kane, i cili tha se ajo vdiq të enjten në moshën 85-vjeçare.
Shkaku i vdekjes nuk është zbuluar.
Marla filloi të luante Dina Abbott Mergeron në “The Young and the Restless” në vitin 1983. Ajo e mbajti rolin për shumë kohë deri në vitin 2020.
Ajo u shfaq gjithashtu në filma të tillë si Days of Our Lives, dhe The Bold and the Beautiful në vitet ’90.
Papa Françesku, pas shtatë muajsh këtë të diel bëri udhëtimin e tij të parë jashtë Romës.
Ai kishte një vizitë të ngjeshur në Venecia, ku përfshiu një ekspozitë ari, një burg dhe një meshë.
87-vjeçari pranoi se jeta mund të jetë e vështirë, raporton Reuters, transmeton Klankosova.tv.
I penguar nga periudhat e fundit të sëmundjes, Papa lexoi tre fjalime dhe një predikim gjatë qëndrimit të tij pesë-orësh, duke lëvizur nëpër qytetin e lagunës me karrige me rrota, karrocë golfi dhe me motor.
Ndonëse dukej mirë dhe fliste me zë të qartë, ai bëri gjithashtu një pranim të rrallë për sforcimet e punës.
“Ju lutem lutuni për mua sepse kjo punë nuk është e lehtë”, u tha ai mijëra besimtarëve të mbledhur në sheshin e Shën Markut.
Ai e nisi ditën duke fluturuar me helikopter për në një burg të grave ku Vatikani ka ngritur një ekspozitë që është pjesë e Bienales së Venecias — një shfaqje prestigjioze ndërkombëtare e artit që nuk është vizituar kurrë nga një papë më parë.
Vendimi i pazakontë për të vendosur pavijonin e Selisë së Shenjtë në një burg theksoi thirrjet e përsëritura të Françeskut që shoqëria të mblidhet rreth të varfërve dhe të lënë pas dore, përfshirë popullsinë e burgjeve.
“Burgu është një realitet i ashpër dhe probleme të tilla si mbipopullimi, mungesa e objekteve dhe burimeve, si dhe episodet e dhunës, shkaktojnë shumë vuajtje. Por ai mund të bëhet gjithashtu një vend i rilindjes morale dhe materiale”, tha ai.
Vjollca Duraku
Mbrëmë, në Atelienë e Pallatit të Rinisë është mbajtur koncerti i radhës i Filharmonisë së Kosovës me solisten Alba Shkreli, nën drejtimin e dirigjentit Dario Salvi, shkruan KultPlus.
Pianistja shqiptaro-zvicerane, Alba Shkreli, dhe repertori romantik i zgjedhur nga Filharmonia në të dy pjesët e koncertit si duket kishin qenë shkaqet që e stërmbushën gjithë sallën, e cila tashmë është shëndrruar në shtëpi të të gjitha aktiviteteteve të institucionit.
23 vjeçarja Shkreli, fituese e shumë çmimeve në Zvicër, këtë herë erdhi që përvojën e saj ta ndajë në vendin e origjinës, me vepra të cilat ajo i kishte përzgjedhur vetë. Ajo e kishte ndjerë energjinë e popullit të saj si asnjëherë më parë, nga ku edhe me entuziazëm potencoi që pas kësaj përvoje nuk ka dëshirë të kthehet në Zvicër.
Me Koncert për Piano “Nr.1 në e-mol, Op.11” të Frederic Chopin u paraqit pianistja Shkreli, e cila la një shije shumë të mirë te të gjithë pjesëmarrësit. Tinguj mbizotërues të pianos, në sfond me tinguj konstant të harkorëve u dhanë në Allegro maestoso, përderisa tinguj të qetë, serioz, të lartë e të butë u ekzekutuan me mjeshtëri nga Filhamonia dhe solistja që rrezatonte mirësi në Romanze- Larghetto dhe Rondo- Vivace.
Pjesa e dytë e koncertit u mbajt nga Filhamonia e Kosovës në dirigjimin e Dario Salvi me Simfonia Nr. 5 në D-dur/d-mol, Op.107 të kompozitorit Felix Mendelssohn me Andante- Allegro con fuoco, Allegro vivace, Andante, Andante con moto- Allegro vivace- Allegro maestoso.
Në këtë performancë, përpos që pati tinguj të larmishëm në polaritet, herë të rrallë e herë të shpeshtë, me tone të ulta dhe të larta u vu në dukje profesionaliteti i Orkestrës së Filharmonisë e cila iu përgjigj mjaft bukur laureatit për çmimin Globi i Artë, Dario Salvit. Vetë eleganca, mjeshtëria e paraqitjes duke përfshirë lëvizjen e mimikës dhe gjymtyrëve në harmoni me tingujt e Orkestrës së Filharmnisë tregonin shumë për këtë figurë që ka interpretuar në sallat më prestigjioze në botë.
Duartrokitjet e publikut në fund të pjesës së parë dhe të dytë të koncertit duke i bërë që të ktheheshin në skenë disa herë solistja Shkreli dhe dirigjenti Salvi, dhanë mesazhin që koncerti i mbrëmjes së kaluar ishte i mrekullueshëm.
Krejt në fund të ngjarjes në një prononcim për media pianistja Alba Shkreli tha se nga energjia pozitive të cilën e kishte përjetuar këto ditë me Filharmoninë në Kosovës, nuk dëshironte të kthehej përsëri në Zvicër.
“Jam shumë e lumtur. Me qenë në Kosovë është një gjë shumë e veçantë për mua duke e pasur parasysh faktin që unë nuk kam qenë që pesë vite këtu. Ftesa për të ardhur këtu e për të luajtur Chopin-in, program i cili më pëlqen shumë, vërtetë më ka bërë shumë të lumtur. Kënaqësi ishte edhe interpretimi me Salvi-n që ishte një dirigjent shumë i mirë. Gjithashtu edhe komunikimi në shqip me anëtarët e Filharmonisë, ka qenë shumë interesant për mua. Këto katër ditë që kam qenë këtu kanë shkuar shumë shpejtë, gjatë këtyre ditëve unë kam qenë veç duke qeshur dhe shumë e lumtur aq sa s’kam dëshirë të kthehem në Zvicër.
Pianistja Shkreli më tej tha se ishte ndarë mjaft e kënaqur me interpretimin e Orkestrës së Filharmonisë së Kosovës.
“E kam përzgjedhur vet veprën e Chopin-it, dhe më pëlqen sepse është diçka shumë intime, ai e ka shkruar kur i ka pasur 20 vite, gati në moshën time, pak më i ri. Edhe pse Orkestra në këtë vepër nuk ka pasur shumë për të interpretuar pasi programi është si me si me qenë piano komplet solo, në pikat interpretaive në prapavijë ajo më ka ndihmuar shumë”, ka thënë Shkreli.
Më tej ushtruesi i detyrës së drejtorit të Filharmonisë, Dardan Noka ka thënë se koncerti i mbrëmshëm në dy pjesët e tij ka sjell një repertor romantik, vepra që janë luajtur prej Filharmonisë së Kosovës shumë vite më parë.
“Piano koncerti i Chopin-it ndoshta ka më shumë se 20 vite që nuk është luajtur nga Filharmonia për publikun e Prishtinës. Ne jemi të lumtur që e kemi rikthyer njërën prej pianisteve e cila në kohën kur ndoshta Filharmonia e ka interpretuar për herë të parë ka qenë vetëm një ose dy vjeçe, kurse sot është një nga pianistet më të dalluara të gjeneratës së saj. Ajo është e Kosovës, pavarësisht se gjithë edukimin e saj e ka ndjekur në Zvicërr, Gjermani dhe Francë. Ndërsa Simfonia e pestë e Mandelsonit kemi konsideruar që është e nevojshme të rikthehet në kohë pas shumë vjetësh, një prej veprave që ka lënë gjurmë në literaturën e muzikës klasike dhe e kemi bërë pjesë të këtij sezoni përmes këtij koncerti”, ka thënë drejtori Noka.
Drejtori Noka po ashtu foli edhe për repertorin e koncerteve pasuese të Filharmonisë, nga ku premtoi një program mjaft të pasur artistikisht me vepra të njohura me të cila synohet ngritja e kapaciteteve të institucionit.
“Deri në fund të këtij sezoni në muajt maj, qershor e korrik do të vazhdojmë që të sjellim vepra simfonike si në çdo koncert tjetër. Kanë mbetur në radhë Simfonia e tetë e Dvořák dhe pastaj simfonia e katërt e Schubert-it. Derisa në 25 vjetorin e Çlirimit të Kosovës do të sjellim një vepër premierë botërore sepse do të vij edhe në një verzion ndryshe siç ka qenë para 10 vjetësh. Do të jetë një prej koncerteve që po besoj do të pëlqehet nga publiku. Gjithçka do të përmbyllet me “Meshën për Paqe” të Karl Jenkins sepse kemi konsideruar që do të jetë vepra më e mirë për të shënuar dy ngjarje që do të bëjnë pjesë në kalendarin e Filharmonisë për shënimin e 25 vjetorit të çlirimit të vendit” ka potencuar Noka.
Ndërsa sopranoja e njohur Adelina Paloja e cila ishte pjesë e publikut në këtë koncert tha se ishte një mbrëmje që ka për tu mbajtur në mend, krejt kjo sipas saj nga ngritja e kapaciteteve të Filharmonisë si në nivelin repertuarit të përzgjedhur e po ashtu edhe në nivelin interpretativ.
“Një befasi e këndshme për publikun kosovar ishte prurja e një pianisteje, e cila veçse ka para vetes një karrierë internacionale shumë të suksesshme që e pret, Alba Shkrelin, dhe kjo për faktin se përveç një puneje të jashtëzakonshme si pianiste gjithashtu sonte dallova një sensitivitet të lartë në interpretimin e saj, një shije të hollë në zgjidhjen e temave muzikore, do të thosha e gjitha kjo e kurorëzuar me një koncept muzikor nga syri dhe mendja e dirigjentit Dario Salvi, i cili me një aurë pozitive dhe me një energji të jashtëzakonshme, arriti që të nxjerrë më të mirën nga kjo orkestër sonte”, ka thënë Paloja.
Sopranoja Paloja me tej e potencoi edhe mungesën e sallës koncertale, ndërtimi i së cilës është një nevojë emergjente për punën e artistëve në mënyrë që të mos pësoj puna të cilën ata e kanë ndërtuar me vite.
“Në çdo koncert që ne kemi sallat janë të mbushura, pa çka se faktikisht po e kemi shumë të vështirë që t’i akomodojmë të gjitha ato kërkesa dhe në kushte aspak të favorshme akustike që veçse dihet të sallës koncertale. Ndoshta tingëllon pak si klishe, por me të vërtetë është e nevojë emergjente nga institucionet përkatëse që ta kenë në fokus që këto interpretime të mrekullueshme dhe këta artistë të mrekullueshëm vendas por edhe mysafirë që i kemi të luajnë në kushte të përshtatshme ashtu siç e meritojnë, adekuate, ashtu si nga ana strukturore si nga ana e akustikës, në mënyrë që të mos e pësojë puna që ata e kanë ndërtuar ndër vite si pasojë e kushteve jo të favorshme” ka përfunduar sopranoja Paloja e cila së bashku me shumë artistë të tjerë e kishte shijuar pafund koncertin/KultPlus.com
