Çun Lajçi për adhuruesit e poezisë së tij do të sjellë librin “Përgjërim e fjalë”, shkruan KultPlus.
Promovimi i librit bëhet më datë 29 shtator në ora 12:00 në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës.
Libri “Përgjërim e fjalë” vjen i përgatitur nga Shtëpia Botuese “Buzuku”.
“Poezia e Çun Ljaçit tingëllon si eposi, ngërthen mençurinë dhe idealin, qesh dhe qan, di ta vajtojë hallin, që njerëzit i mbjellin tokës”, thotë Klara Buda. / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Ndue Ukaj.
Lajmet e fundit fillojnë si përrallat e bukura:
Na ishte njëherë shpresa dhe qyteti i gëzuar.
Tani ka tym, mjegull e gurë pikëllimi.
Njerëzit shëtisin të hutuar.
Pinë kafe bashkë me fantazma
Dhe rrëfehen para tyre si Konstandini kur e sillte Doruntinën te ëma.
Nëpër rrugët e ngushta mendimet janë të ngushta
Dhe marrin n’ thua edhe ata që sytë i bëjnë katër.
Na ishte njëherë një kohë kur lirinë e prisnim nga lajmet.
Tash lajmet na dëftojnë hijet që kukurisin dhe njollosin lirinë.
Përtej horizontit në malet e thepisura
Shihet dëborë dhe një dimër i acartë pa fund.
Oh! Në një ditë vjeshte si kjo,
Me lirinë e tepruar të imagjinatës
Shoh gra të bukura që luajnë me gjethe vjeshte.
Dhe matanë ekraneve një çetë politikanësh
Si bëjnë plane të mjegullta.
Një ditë vjeshte si kjo:
Njerëz pa skrupuj shëtisin rrugëve të boshatisura
Ata kanë abortuar lirinë
Dhe shfaqen çdo mbrëmje në ekranet tona të mëdha.
Na dëftojnë si formohet mbretëria e marrëzisë
Para syve që s’shohin gjë nga mjegulla.
Një ditë vjeshte në fund
Ndala orën dhe nëpërmjet dritares
Pashë silueta njerëzish të mërzitur
Një qytet të mërzitur
Gra të mërzitura
Fëmijë të mërzitur
Dhe një grusht politikanësh të lumtur.
( Ndue Ukaj, Gjithmonë diçka mungon, OM, 2017, ©)
Poezi e shkruar nga Mirko Gashi.
Unë kam këngë
ti shtëpi
dhe që të dy jemi poetë
unë s’kam shtëpi
as ti këngë
që te dy jemi te shkretë
mua fjalët më mungojnë
ty me duar të tregojnë
veshët myku m’i vërshoi
në erë një thirrje e preka
andaj
cdo gjë mire u bë –
ti ke shtëpi
unë këngë
dhe kështu
që të dy jemi poetë në ty.
Poezi e shkruar nga Donika Dabishevci.
Fole ni fjalë burrë
pashë ata sy tu
shkrepe t’shkretën
t’fundmen fjalë me mu
e ik i qeshun – vetëkënaqu!
Digjmë…!
Le t’em diftohet sontja,
ti dritë tuj ba
e unë tuj u gjunjëzu
veç për ni fjalë burri
për ni fjalë mu.
Shkrepe t’shkretën
gjuhëvrazhdë.
Shkrumom e ik!
E more lirinë?
Fllad mali t’duhej?
Ty burrë i përtejmë,
burrë i betejave për jetë a vdeje,
burrë i t’rrnuemit n’zgripc,
burrë që se shkrepe asni fjalë e ikë!
Poezi e shkruar nga Ag Apolloni.
Fre n’gjuhë asht standardi, kmishë e ngushtë për mue,
Kostum i premë keq,
As për darsëm as për deke.
Shkurt e shqip: me folë n’standard s’due,
As me heshtë n’standard s’di
Se muzikën ma bân hunda e ma nxjerr goja gege.
Të jesh gegë,
S’asht si me qenë gegë,
As si me kenë gegë,
As si m’u kanë gegë.
Fati jonë i nemun asht
Mbas Babelit nëpër gjuhë me u rrekë.
Oh, e di,
Ma mirë asht me pasë nji gjuhë n’botë
Po menia e Akilit s’âsht gjâ para asaj t’Zotit
Gurët e gjuhës që Kullën s’e bânë dot
Bien pa prâ’ e na i ndjejmë si pikat e lotit.
Shqiponja jonë ka dy krahë e dy krena,
Po Standardi mban veç nji dialekt mrena,
Tjetri rrnon si endacak
Herë fle në ndonji prag,
Herë kollitet nëpër sokak,
Nerth n’shi e n’borë, pa gjetë kund konak.
Lumtunia e tyne e kufizueme
Andrron me qenë e pafund
Si dhimbja e gegës n’paskajore.
Me qenë Gegë
A don me thanë me pasë nji motër si Toska
Që knaqet pranë oxhakut derisa ti n’acar,
Edhe pse pa ngrânë, le t’themi “mbas darkës”,
Shtyp hundën për dritare tu’ e pa motrën
Dhe nis e ngrohesh vetëm prej imazhit të flakës?
Me qenë Gegë
A don me thanë me qenë fmijë bastard
I babës Standard?
Po prit!
Kur leu baba, fmija kish moshën e Drakullës.
Pra, babë a bir, ndëgjo mirë: po s’u bane burrë,
Ke me ra dekun prej gurëve të Kullës!
Poem kosovar – kënga e tretë e shkruar nga Mitrush Kuteli.
Ta shemba shkjah kufirin
që ngrite ti
në vendin tim e përmbi varr
të babës tim.
Ta shemba,
ta dogja,
me zjarrin e shpirtit,
të vuajtjes
dhe të urrejtjes.
Me zemërim,
me vrull të madh,
e bubullimë
që s’ka mbarim
Se vjete ti më çave,
më ndave,
më vrave,
armik – lugat,
armik -xhelat!
Ti bëre azape:- s’u tremba.
Ti ngrite kufire me gjemba,
fortesa ti ngrite:
t’i shemba!
Tani!
Tani!
Atje ku ti
o Mal i Zi
ngrite kufi
që ndanin,
e çanin
vëllazëri:
Hej!
Sot,
shkon
e valon,
parmenda!
T’i bëra të gjitha rrëmujë
dhe ty
gjyrma t’u çduk
si në ujë.
Ta shemba armik kufinë
–derë burgu–
dhe është tani
si ish!
–si do të jetë–
përjetë:
Lëndinë!
Poeti i njohur kosovar, Fahredin Shehu ka përfaqësuar shtetin e Kosovës në edicionin e 32-të të Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë “Vilenica 2017” i cili është mbajtur në Slloveni, shkruan KultPlus.
Në këtë festival, poeti Shehu ka bërë tre prezantime në qytete të ndryshme të Sllovenisë në mesin e poeteve si Andrej Blatnik, Lidija Dimovska, Thorsten Ahrend, Dubravka Ugrshiq, Lidija Bakiq, Kerrie O’ Brien, Esther Kinski…
Shehu është prezantuar në tre okazione, me tri poezi, ‘Ana kristalinë e kohës’, ‘Atje’ dhe ‘Dragoi’.
Në natën përmbyllëse në këtë festival u bë edhe ndarja e çmimit për shkrimtarin ukrainez Yurij Andrukovich në shpellën Vilenica./ KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Mitrush Kuteli.
Jam shkëputur e kam ikur shumë herë
Nga vendi im për në vende të largët,
Për një mot, për shumë vjet, përgjithënjë…
Dhe jam kthyer rishtas e rishtas
Në çerdhen time,
Nën qiellin tonë të lehtë,
Në ajrin e tejdukshëm.
Se malli i madh më digjte
Më hiqte në plëngun tim
Te varret e gjyshërgjyshërve.
Por kësaj here – më falni,
Do ik e s’do kthehem më:
– Ku? ku?
Në vendin e heshtjes së përherèshmejetshme,
Ku s’ka dhimbje e ankthe,
Por gjumë harrese
dhe qetësi të katërciptë…
Fëmijë,
Mos bëni gjëmë,
Po ngazëllohi, se prehem
Pas netesh pa gjumë.
Tani pushuan të gjitha dhembjet
Dhe ankthet.
Jam mirë
Dhe qetë
I parafjetur
Përngaherë.
…U nginja nga të lehtët e qiellit,
Nga ajri i tejdukshëm
Dhe dua
Peshën e rëndë të dheut
Dhe mugëtirën e heshtjes.
Qofshi shëndoshë,
Të lumtur!
Vargje të shkëputura nga poezia “Baresha”, e gjetur dorëshkrim në një fletore të dramaturgut, shkrimtarit Hasan Dajaku.
Randë asht më mbajtë
peshën e zemrës së
thyeme,
Pesha e tokës besoj asht
ma e lehtë,
Shpirti randohet tepër,
lajthit… dëshiron t’mos jetë!
Kështu mendon e rënduar
n’kujtime Syzana
Bareshë!…
Të bukura kanë qenë ato
mote t’kaluara, t’fëminisë,
Me andrra e thura t’ardhmen e lumnueshme,
Jetën e qendisa me plot
lule, si këto tash n’këtë rizë,
Vallë, ç’të baj kur jeta s’mi
fali, ishin të andrrueshme.
Qyqja këndon mbi shkamb,
Baresha vrahet n’kujtime….
Lulet e bardha t’pranverës
sime…
Jeta vijë e gjatë me shtigje
e humnera,
Koprrace asht, lumninë
shpesh nuk e falë,
Kanga e vajit gufon
në zemra të shterruna,
Njerëzit gdhendin n’to pa
ditë zjarrin që djeg i valë.
Prej qiellit kah toka si rrufe
vërsulet nji korb i zi,
Qyqja e tmerruar ndal
kangën, struket poshtë në
vërri,
Zogjtë pushojnë së
kënduari, shikojnë plot
habi,
Nga zemra e vërrinit jehon
kanga e fyellit të ri.
Kokëulur ec Syzana, si lule
e vrame prej bryme,
E randë, e madhe mbi kokë
i peshon nji peshë,
Fytyrën të mbështjellë e
mban në nji kornizë
shamije,
“Anëve më shique s’asht
mirë, bota qesh!”
Vjollcë e mbetun n’vetmi
prej kohës e lanë n’harresë,
Lule e fikun n’errësi, dafinë e thame
pa vesë,
Drandafile e vyshkun, herët
e ndarë prej dijes,
” – Çikë e shtëpisë së
ndershme je, i thonë,
shkolla nuk të ka hijë!”
O diell i zjarrtë, jetë e kësaj
toke,
Gjallëri i jep çdo gjëje kur ti
ngroh, buzëqesh,
Buzët e kësaj drandofileje
që u fikën ndër mote,
Si shëron të shohim duke
qesh’.
Poezi e shkruar nga Ali Asllani.
Un’ jam un’, saksi e vjetër!
Lule gjirit që stolisa shkoi stolisi një gji tjetër
Un’ e nisa e stolisa me ç’i jep e s’i jep sisa
dhe me këngë ylyveri buz’ e gushë ja qëndisa
Nëpër vapëz i dhash’ hije, nëpër hije er’ e shije
i dhash’ shije poezie, gjith’ fuqit’ e një magjie
gjith ato, që fllad i ëmbël nëpër lule mbar e bije
ari i diellit me tallaze, ari i hënës fije-fije
dashuria me dollira dhe me thelp lajthije pije…
Po u bë ajo që s’bënej, si, pra, zemra do duroj’,
syri lotin ta qëndis, loti syrin ta harroj?
Si, pra, zëmra do durojë un’saksia tash të vuaj
edhe këngë e gjirit tim të këndoj’ në gji të huaj?
Un’ e nisa i stolisa me ç’i jep e s’i jep sisa,
dhe me këngë ylyveri buz’ e gushë ja qëndisa
buz’ e gushë ja qëndisa, e ormisa mu në zëmër
plasi hëna ziliqare që shikonte me sy vëngër!
Më së fundi i dhash’ lotin, kryepajën time pajë
i dhash’ lotët që pikonin ku i shkelte këmbë e saj’
i dhash’ vjershën time valë, dy herë valë tri her’ zjarr
që buçet në maj të penës edhe bënet këng e marr’
këng’ e marr’ e mallit tim, që tani e paskëtaj
do t’i shtrydh të dy sytë nëpër gjurmëtë e asaj!
Poezi e shkruar nga Donika Dabishevci.
Jepmu i tani,
i keq…
Shkujdesshëm
kam me t’fshi para
plandosun ke me u dergj,
shpirti ka me t’u shkri,
trupi kruspull
ka me t’psher’ti.
Ke me lshu kujën, ke me vajtu,
po kush s’ka me ta pa pikllimin,
kush s’ka m t’ngu,
kush s’ka me ia vu veshin lutjeve,
kush s’ka me ndi përgjërimin tand,
ke me plasë i vetëm
si murg i helmuem
si murg i zi.
Jepmu i tani,
i keq…
Përhant’ jam sonte,
e veç me fshikullu di.
Larg meje,
ose, jepmu qysh di ti!
Poezi e shkruar nga Eli Krasniqi.
Asht qetësi, ora e kuzhinës numron
Sonte sa autobusë ikin?
Sonte sa kufij kalohen?
Asnjiherë ata të mendjes,
Pos ata të maleve, kaçubave
Njerzit kushtojnë lirë sot
Sonte a ka fëmijë që kalojnë mbi koka të njerzve?
Për me u ngulfatë në autobusët që dikund çojnë
40 deri në 60 euro nji njeri.
Sot asht mot me shi e borë
Muret e lagshta nuk thahen në mushknite e njoma të fëmijve
A ka nxemje sot në spitalet me njolla gjaku
Po shtretër? 4 fryma në 1 shtrat
2 gra, e 2 fryma brenda trupave të tyne
Po glukozë, penicillin, anti-shok?
Oh vdiq edhe nji
edhe 1
edhe 1
‘Kaq e ka pasë të shkrume’
Sa gra në strehimore?
6 muj ikin nga dhuna e pastaj ku shkojne?
Sa landë në gjykata?
Sa kushton 1 rast?
Sa kushton 1 landë?
A ka nji qenie pas ‘landës’?
Radiatorët a përçojnë vërshimën e kilovatëve
Sa kilovat? Sa euro?
Po dru? A ta djegim vetën ma mirë.
Bombola gazi shperthyn
1 fëmijë i lëndum rand në rrezik jete, nanës ju dogj
shpirti
mendja
krahët
gjinjtë
duert
barku
Shkrumi ra mbi kokat tona.
Borë e shi bashkë bijnë sot
Nxitimthi paketohen valixhet, pak pak gjësende
Si në kohën e luftës
Maro gurabia, ato qëndrojne gjatë, mos harro ujë.
1 litër
5 anëtarë
40 gurabia.
“Oh pa shihe, paska oferta të lira për Dubai”
“Po ikim pak, ta harrojmë për pak llumin e këtij vendi”
“Ah pa shihe 399 euro në Paris për shën Valentin”
Nji njeri kushton ma pak.
Po dalim edhe ne, po dalim, po ikim
Jo, thojnë hallku e la atdheun
Cilin atdhe? A hahet atdheu?
Edhe po deshëm me e hangër, e kanë ba para nesh
Ja kanë grry malet e bjeshkët
Na rrijmë këtu, po e hajmë dheun
2 metra nën tokë.
A ka sot protesta në Prishtinë?
A janë shkurtu ditët a janë zgjatë?
Orët nuk numrojnë njësoj
Matet koha me vaktin e ushqimeve
‘Mos ikni, mos e lini atdheun’
Cilin atdhe bre? Cilin?
A hahet atdheu?
3 vakte në ditë.
2015, Graz – Eli Krasniqi
Tre poetë shqiptarë janë prezantuar në Antologjinë e PEN international. Antologjia 2017 e PEN Corean Center përfshinë letërsinë më të mirë të botuar në 40 vende të botës, përcjellë KultPlus.
Në mesin e këtyre vendeve Shqipëria përfaqësohet me dy autorë, Entela Safeti – Kasi dhe Agron Tufa të cilët janë prezntuar me nga një cikël poetik. Ndërsa Kosova përfaqësohet me poezitë e Ilire Zajmit.
Antologjia është botuar në gjuhën angleze, ndërsa do të promovohet në kuadër të kongresit të PEN International i cili mbahet këtë muaj në Ukrainë.Antologjia do të ketë edhe dy edicione të tjera derisa të bëhen gjithsej 150 shtete. / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Elona Çuliq.
Brenda trupit tonë
errësina gëlon të kuqën e dëmonëve.
Ne nuk na mësuan dashninë,
prandaj vrasim,
nuk na mësuan të flasim,
prandaj vrasim.
Fminia jonë, raketë prej letre
lazdrohet në qiellin e duerve të nanës
vetëm ajo ishte gjithmonë
duke na gatue të ardhmen,
duke na la e shpërla nga idhëtinat e kohës,
duke na veshë e zhdeshë në rritjen tonë,
duke na hedhë grushtin e ujit mbas çdo dite të parë të shkollës.
Vetëm nana ishte, gjithmonë,
baba që rrinte deri vonë në punë,
baba që vinte i lodhun në shtëpi e s’duhej idhnue,
baba që flente e tanë shtëpia bzante,
baba që kishte halle e s’duhej trazue,
baba që kishte të drejtë me e çue zanin se ishte shtylla e shtëpisë.
Nana ishte vetëm, gjithmonë.
Grue që lind e vritet,
grue që rrit e vritet,
grue që të mëson dashninë e vritet,
grue që të mëson faljen e vritet,
grue që martohet për dashninë e vritet nga dashnia e vet,
grue që lind fëmijë në emën të dashnisë e vritet në sytë e fëmijëve të vet,
grue që asht nana e baba i munguem i çdo fëmije e vritet nga mirësia e vet,
grue që lind e vritet,
nga burri që nuk diti,
që refuzoi,
që nuk mundi,
që dështoi së mësuemi forcën e dashnisë së saj.
Brenda trupit tonë
errësina gëlon të kuqën e dëmonëve.
Ne nuk na mësuan dashninë,
prandaj vrasim.
Shtator, 2017.
Poezi e shkruar nga Alma Papamihali.
Një baba, s’është thjesht një baba,
Por dera e një shtëpie të hapur.
Vazhdimësi shkruar në ballë,
Mbi flok’, përkëdhelje e zgjatur.
Një baba, s’është thjesht një baba,
Por fjalë me peshë të artë,
Ky emër që s’njeh të këmbyer,
I vetmi çelës i saktë…
Një baba është krahu në trup,
Kujdesi në njeri shndërruar,
Mendimi që s’flet por të ndjek,
Mirësi, njëher’ në jetë dhuruar.
Poezi e shkruar nga Mirko Gashi.
Populli
e di
kur duhet bërë kryq
me tre
e kur
me pesë gishtërinj
e kur
të thuhet dova
Ai
më së miri
të thotë
s’ka përëndi të tjerë
përvec meje
Populli të thotë
se s’ka kryeplak
më të urtë se fshati
Ai e ka meteorologjinë
e vet
në gjunjtë e pleqëve e të plakave
kur ky yll apo ai
gjendet këtu apo aty
Populli di
pse
s’duhet përqeshur lumin
për rrugën e tij gjarpërore
rrjedhën mund ta gabojë ndonjë pikë
po lumi kurrë.
2.-
pasi vetëm ai e di
rrugën e vet
vallen e popullit
askush
s’do ta mësojë
as t’i marrë erë
për një jetë kalimtare
Kurrë mos humb besë
ndaj Zotit tënd të ri
beso
e po të besoj
në këtë aksiomë
Populli e di
se vetëm fëmijët dhe kafshët
të duan pa hile
Cdo fjalë që të thuhet
për Popullin
është e stërvockël
Ai e ka celësin
për cdo rebus
vetëm për të s’ka enigma
Eu
Ai
di
se cili mashkull i shtëpisë
është për pazar
e cili jo
Ai e di
mu si Luli i vocërr
3.-
ku është hija
e ku gjendet dielli
kush është Mark
kush Januz
e kush Janus
Populli e ka syrin
të thellë
sa një oqean
populli të thotë
se kënga
është vaji i burrit
se kështu e ka jeta
Ai ka
cka s’ka
asnjë kryevepër s’e ka krijuar Dante Aligieri
apo ndonjë tjetër
po Ai
i mjeri
Për cdogjë që ke ndier
mos beso as ti
po populli
e di
Ai
para se ta capojë
të njëmbëdhjetin hap
dhjetë i ka kaluar
Populli
s’ka epiqendër
të gjitha trojet
e skajet
e tij
ashtu mund të quhen
4.-
Populli të mëson
me proverba
ai të thotë:
“I di Meta punët e veta”
Poezi e shkruar nga Sibel Halimi.
Në shkallët e fëmijërisë sime
Miliona grimca të ardhmes
S’ka fshesë t’i fshijë
Fidanet e tua, babi- të mijat janë
Imazh i pajetuar i rinisë
Të mbëltuara në alegorinë e Platonit
Të rinuara në broçkullat e Sokratit
Fundi që veshur kam
Ëndrra jote është
E mora vesh babi sot
tek pash detin në fytyrën time qullë
Tek pashë kodrat hije mbi kokë
Imazhi yt mu dëftua në pafundësi
Vrulli që ma jepje çdo natë
Për të sotmen
Pas shumë moteve ndrinë si flakada
Seç m’u kujtove – baba
Kur shtroja batanijen
Kur në filxhanë shumëngjyrësh
gjurmë fati kërkoja
Kur kafenë e zezë katran
E pinim për një ditë të bardhë
Atë fytyrë kurrë më s’e shohë
S’mund, s’arrij
Bredh rrugëve
Dënes si fëmijë
Vrapoj
S’lozë
Përhumbem
Në përjetësi
Babi,
Ma ndiz zjarrin
T’i trembim hijet alegorike
Se vdekja jote është dritë për mu’
A po e ndjenë, sa shumë të du’
Poezi e shkruar nga Edi Shukriu.
Të dashuroja
Si
Zogjtë që duhen
Mbi të vetmen degë
Të lindjes.
Të dashuroja
Si
Deti që puth shkëmbinjtë
Në perëndim.
Të dashuroj
Si e tërë bota
Dhe pak më shumë.
Të dua,
Si
Të dashuroja
Dje.
Poezi nga Shqiptar Oseku.
Jetojmë në apartamentin që s’e blemë kurrë.
Pasdite luajmë me vogëlushen
të cilën nuk e bëmë:
ajo i ka kaçurrelat tua
e rritet me shumë gjuhë.
Ti qesh kur të them që të ngjan ty.
Je e lumtur më në fund.
Nëna jote plakë, motrat, vëllai,
që s’më njohën asnjëherë,
ndjejnë lehtësim të mirë,
si kur arrin njeriu dikur te pika
pas një fjalie të gjatë e komplekse.
Nganjëherë ne mblidhemi pa ty,
vec pse na shkon biseda
që s’e nisëm ndonjëherë.
Kur vogëlushja jone flen
ulemi në anët e kundërta të divanit
që s’e kemi, e lexojmë secili librin e vet,
duke flirtuar me këmbë
mun ashtu si thonim se do të bënim,
para se të ndaheshim.
Nganjëherë rrimë me miq të përbashkët
që nuk i zumë kurrë, që duan të ikin.
Ata na pyesin se ku eshte jeta më e mirë.
Përgjegja, qe nuk e thamë kurrë troç, është
se jeta është e mirë kudo ka dashuri.
Ish-drejtori i Bibliotekës Kombëtare, Aurel Plasari ka postuar në rrjetet sociale disa foto që tregojnë krijimin e parë të Mitrush Kutelit në moshën 12-vjeçare.
Ai shkruan se sprova e parë e adoleshentit Kuteli ishte një vjershë naive e asaj moshe, dedikuar Skënderbeut.
Ky krijim i tij është botuar në një kalendar “të humbur” të Pogradecit në vitin 1919.
Mitrush Kulteli 12-vjeçar
“I pari krijim i adoleshentit Dhimitër (Pandi) Pasko, më vonë Mitrush Kuteli, i botuar në një kalendar “të humbur” të Pogradecit më 1919, pra kur shkrimtari i ardhshëm ishte vetëm 12 vjeç, ndonëse mund ta ketë shtuar një vit moshën që t’ia botonin “veprën”. Padyshim një vjershë naive e asaj moshe, por domethënës fakti që e para sprovë e adoleshentit i kushtohej pikërisht Skënderbeut. Botuesit e kalendarit i kanë shtuar edhe një shënim interesant për prejardhjen e tij tok me urimin: “Rroftë filizi i ri e vaftë gjer në veshët e Perëndisë!” Urim profetik në atë moment sot historik”, shkruan Plasari. / KultPlus.com
Komuna e Çairit në Shkup planifikon te sheshi “Skenderbej” të organizojë orën letrare me pjesëmarrjen e poetëve nga Maqedonia, Kosova, Shqipëria e mërgata.
Poetët që konkurrojnë për pjesëmarrje në këtë orë letrare duhet që tekstet e tyre t’i kenë të shkruara në gjuhën shqipe ose në ndonjë gjuhë tjetër, por edhe me variantin e përkthimit në shqip. Poezitë ose prozat e shkurtra nuk duhet të jenë më të gjta se 40 vargje ose prozat jo më shumë se një faqe shkrimi, të jenë të shkruara pa gabime të konsiderueshme gjuhësore, me porosi e qëndrueshmëri ideore e artistike. Tematikisht poezitë duhet të lidhen për figurat e ngjarjet me rëndësi historike shqiptare dhe frymëzime të tjera poetike. Juria letrare nuk lejon vargje që më vete ngërthejnë urrejtje, shund letrar dhe mangësi strukturimi poetik, tematik, refleksiv e motivues për dashamirët e vargërimit poetik.
Juria letrare ka vendosur që pjesëmarrësit duhet të paraqiten me krijimet e tyre deri më 28 gusht 2017, që të ketë lehtësi t’i përzgjedhë poezitë dhe t’ua bëjë me dije pjesëmarrësve të lejuar nga juri deri më 30 gusht 2017 se cilët do të marrin pjesë në orën letrare. Adresa elektronike ku duhet t’i dërgojnë krijimet letrare janë: [email protected], ose në FB e Fadil L. Curri, [email protected] ose në FB e Ahmet Selmani, [email protected] apo dhe në FB e Rexhep Bajrami. Të gjitha shkrimet dërgohen në rubrikat interne (inbox).
Mbrëmja letrare do të mbahet më 2 shtator në ora 20:00.
Me kërkesën e jurisë letrare, Komuna e Çairit e motivon financiarisht pjesëmarrjen e autorëve, gjegjësisht heq shpenzimet e udhëtimit. / KultPlus.com
Jam Shpëtim Selmani.
Motherfucker i shkencës së njohjes njerëzore.
Endacak bastard i rrugëve ku u vra shpirti.
Dhe nderi. Dhe turpi. Dhe faji. Dhe arsyeja.
Po endem atypari.
Unë dhe macja
Pa sy e Edgar Allan Po-esë.
Ende kam mundësi të bëj marrëveshje
Të fshehura me veten.
E vetmja lumturi në duar.
Po merrem me teatër. Teatri
Tjetër, dhuratë nga perënditë
Është një shfaqje pa shije
E mbipopulluar nga aktorët e këqinjë.
Jam kundër të gjitha qeverive.
Jam kundër të gjitha bashkësive atdhetare.
Dhe lirisht mund ta përdhosni
Idenë time sakate, e cila qëndron e varur
Nëpër shtyllat elektrike.
Shkruaj poezi. Kohëve të fundit
Më duket se të gjitha janë të njëjta
Dhe habitem me veten pse nuk
Heq dorë nga kjo gjë.
Por kur ndalem e mendoj.
Mendja e qenies njerëzore
Është një shkëmb fanatik
Që duhet të cahet në dysh.
Kam vibrime të frikshme kur
Gjëra të liga më rrethojnë.
Në mes errësirës rri i heshtur,
Vështroj dhe ha thonjët.
Jam romantiku i fundit
Hedhur si copë trëndafili
Në planetin e pajetueshëm.
Shel Silverstein është
Miku im më besnik,
Ngase nuk e njoha kurrë.
Jam Shpëtim Selmani.
Edhe nëse nuk do të isha
Nuk do të kishte farë rëndësi.
Fund e krye i rrahur nga
Grushtat e realitetit.
I dëbuar politikisht.
I urryer nga bombëkurdisësit.
I bekuar nga një grua
Dhe tragjikisht i zbathur në
Fushën e madhe të prushit.
Përgjithmonë hajvan vetmitar duke i dhënë
Botës dicka, për të cilën ajo nuk
Ka fare nevojë.
Një poezi.
“Festivali Ndërkombëtar i Poezisë” i cili mbahet në Rahovec, në këtë edicion të tretë do të sjellë poetë të shquar ndërkombëtar të cilët vijnë për herë të parë në Kosovë, përcjellë KultPlus.
Pjesëmarrës në këtë festival janë poetë që vijnë nga shtetet si Cuba, Filipine, SHBA, Greqia, Turqia, Tunizia, Italia, Bulgaria, Gjermania, Maqedonia, Mali i Zi, Britania e madhe, Jordania, Shqipëria etj.
Gjatë këtij festivali i cili zhvillohet përgjatë datave 4, 5 dhe 6 shtator, do të promovohet edhe libri i poetit amerikan William S. Peters, “Kosovë e dashur…ëndrrat e Rahovecit”.
“Vera dhe poezia, janë antike po aq sa edhe dashuria për to, prandaj me këtë nismë të re, do t’ia shtojmë Kosovës vëmendjen kulturore”, thuhet në komunikatë. / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Klara Buda.
Sa praroi drita, përqafova agimin
Varur rreth supit të tij,
Vrapova.
Aq larg sa askush s’do t’më ndalonte,
Aq larg sa askush s’do t’ma pushtonte,
Agimin tim,
Blunë e mrekulluar,
E të pashijuar, as edhe një mëngjes.
Putha prarimin, flladin
E zbraza brengën, mallin
E laga syrin, mbresën
Dhe e rinova shpresën.
Me afshin tim,
Nën fantazinë time,
Sipas mënyrës sime.
Pa ata rregullin e paracaktuar,
Në idealet e imponuar.
Jetova mëngjesin tim të parë,
Qoftë kjo e mënçur a e marrë !
Në të u shkriva,
U bëra një me k’të mëngjes,
Qoftë ky i fundit,
Që i lirë do të më mbesë !
Jonufer 30 Qershor 1989
Kjo poezi është shkruar, një mëngjes, në një aksion rinie. Mesazhi is aj është i qartë, ai shpreh revoltën e autores kundër idealeve të imponuar dhe pushtimit të hapësirës individuale nga kolektiviteti…