Këta janë dy fëmijët kosovarë që do të sfidohen në Festivalin për Fëmijë të RTSH-së

KultPlus ka raportuar ditë më herët për këngët që do të prezantohen në Festivalin për Fëmijë të RTSH-së, këngë që janë punuar nga kompozitori Florent Boshnjaku, kurse tekstet e këngëve janë shkruar nga Yll Limani, shkruan KultPlus.

Kompozitori i këtyre dy këngëve sapo ka plasuar në rrjete sociale edhe fotografinë me të dy fëmijët, duke i bashkëngjitë edhe këtë dedikim:

Me dy zemra te vogla , Jana Shala dhe Auron Ismaili do te marrin pjese ne festivalin e RTSh per femije (festival i cili dergon kengen fituese per ne Junior Eurosong ) po na mungon edhe Yll Limani i cili ka shkruar tekstet e bukura per te dy kenget . Suksese Jana dhe Auron./KultPlus.com

Përzgjidhen këngët për festivalin “Zambaku i Prizrenit 2017”

Juria e organizatorit të festivali “Zambaku i Prizrenit” në përbërje: Xhevdet Gashi, Besnik Krajku, Krist Lekaj dhe Osman Goranci (për tekst), ka përzgjedhur këngët që do të jenë pjesë e edicionit të 29-të të festivalit të këngës së vjetër qytetare “Zambaku i Prizrenit”, shkruan KultPlus.

Drejtori i Studio Helix, Istref Krasniqi njofton se pas organizimit të suksesshëm të edicionit të vitit të kaluar të “Zambakut të Prizrenit”, këtë vit interesimi i kompozitorëve për pjesëmarrje në edicionin e 29-të kanë qenë shumë i madh.

“Organizimi i suksesshëm i edicionit të kaluar nga Studio Helix ia ka kthyer namin festivalit dhe këtë vit në adresën tonë kanë ardhur 25 këngë, nga të cilat juria ka përzgjedhur 15. Juria e ka përzgjedhur një këngë më shumë këtë vit, sepse tradicionalisht në festival paraqiten 14 këngë. E kemi bërë këtë përjashtim, sepse kompozimet që kanë arritur janë me vlera të mirëfillta të natyrës së festivalit”, shprehet Krasniqi.

“Edhe këngët që kanë mbetur jashtë edicionit të 29 kanë vlera, por juria ka përzgjedhur kompozimet më të mira” ka shtuar Krasniqi.

Image
Ai shprehet i bindur se festivalit “Zambaku i Prizrenit” po i kthehet rëndësia që e kishte, prandaj, edhe për faktin se vitin e ardhshëm është edicioni jubilar i 30, do t’i propozojë Kuvendit Komunal që “Zambaku i Prizrenit” të mbahet dy net.

Krasniqi njofton se edhe për festivalin “Fluturat” dhe Rrock live, kanë arritur kompozime të mirëfillta dhe janë përzgjedhur këngët.

Edicioni i 29-të i festivalit “Zambaku i Prizrenit”, edicioni i 19-të i festivalit Fluturat dhe Rrock live do të mbahet në fund të muajit shtator.

Këngët e përzgjedhura për edicionin e 29 të festivalit “Zambaku i Prizrenit”

Lum Halabaku me këngën “Shpresë”

Gjergj Kaçinari – “Shekëlqimi në bar”

“Besim Berisha – “Balada me numër X”

Tomor Berisha – “O Zambak lule në parajsë”

Arsim Kryeziu – “Vitet po kalojnë”

Menan Kiseri – “Kujtimet e rinisë”

Nexhat Rexha – “Trëndafilin unë e zgjodha”

Gazmend Kraja – “Zambaku e lulebora”

Ylli Kalaja – “Sytë e zi vetull gjilpanë”

Nexhat Macula – “ “Loti”

Ylli Ramzoti – “Peisazh pranveror”

Artan Bakija – “Elegji për dashurinë”

Shefqet Hoxha – ngën “Gradu ljubavi” (Qyteti i dashurisë)

Hysein Kazaz – “Ugurlar Olsun”

Edon Ramadani – “Violina e vjetër”

Tom Hanks në Kroaci, “Black Money Games” realizon xhirimet në ishullin Hvar

Filmi “Black Money Games”, që konsiderohet të jetë një ndër filmat që do të thyejnë arkat e shitjes do të fillojë xhirimet në pranverën e vitit 2018, shkruan KultPlus.
Dhe ky film do të xhirohet në Kroaci, përkatësisht në ishullin Hvar. Dubrovniku ishte lokacioni i përzgjedhur për këtë film, deri në momentin kur producentët vizituan ishullin Hvar.
Në këtë film rolin kryesor do ta luaj aktori i njohur botëror Tom Hanks, kurse filmi është me regji të Adam Wright.
Dhe ky nuk është një ndër filmat e paktë që janë duke zgjedhur për lokacion Kroacinë, sa i përket xhirimeve, filmat si: Game of Thrones, Star Wars, Robin Hood dhe Mamma Mia, janë filmat që një pjesë të xhirimeve kanë realizuar në rivierën kroate. /KultPlus.com

Aktori amerikan në sulmet e 11 shtatorit punoi si zjarrfikës, asnjë fotografi dhe intervistë për publicitet

“Shumë pak fotografi dhe asnjë intervistë nuk ekzistojnë, sepse ai i refuzoi ato. Ai nuk ishte aty për publicitet”, thuhet me këtë rast për veprën e aktorit amerikan, përcjellë KultPlus.

Gjashtëmbëdhjetë vjet më parë, më 11 shtator të vitit 2001, aktori i Hollivudit Steve Buscemi, i njohur për rolet e tij edhe në filmat e Tarantinos, iu rikthye punës së tij të parë, atë të zjarrfikësit në New York, shkruan The Independent, përcjellë KultPlus.

Me rastin e sulmit terrorist që ishte bërë në atë kohë në New York, aktori amerikan punoi mbi 12 orë si zjarrfikës, për të kërkuar të mbijetuarit në Qendrën Botërore të Tregtisë.

Buscemi testin për zjarrfikës e kishte dhënë kur ishte 18 vjeç, dhe kishte punuar në këtë profesion gjatë viteve të 80-ta. Ai më pas la këtë shërbim për tu bërë aktor, por jo edhe angazhimin për këtë profesion, pasi që ai herë pas herë ka marrë pjesë me fjalimet e tij në tubimet e shërbimit të zjarrfikësve.

Dhe vetëm në vitin 2013, faqja zyrtare Brotherhood of Fire Facebook kishte publikuar një status për aktin e tij vetëmohues dhe guximin, duke shkruar edhe këtë status nën fotografinë e tij.
“Shumë njerëz e dinë se ai është një aktor dhe emri i tij është Steve Buscemi. Por vetëm disa e dinë se ai dikur ishte një guximtar i New York-ut”, është shkruar në këtë status.

Më pas bëhet e ditur se vëllai i aktorit punon si zjarrfikës në New York, dhe duke parë se ata kishin punuar mbi 12 orë pa pushuar, ai kishte veshur uniformën edhe i është përveshur punës.
“Shumë pak fotografi dhe asnjë intervistë nuk ekzistojnë, sepse ai i refuzoi ato. Ai nuk ishte aty për publicitet”, thuhet me këtë rast për veprën e aktorit amerikan./KultPlus.com

Anri Sala prezanton në Sidnei, si mesazh në shishe veprën e Mozartit

Anri Sala prezanton në edicionin e 33-të të “Kaldor Public Art Project” premierën e instalacionit “The last resort” (Resorti i fundit” (datë 13 tetor).

Instalacioni do të ekspozohet në kodrën “Observatory Hill” Sidnei të Australisë. “Kam dashur ta imagjinoj se si një udhëtim nëpër erë, valë, dhe ujë do të mundë të afektonte një kryevepër muzikore të periudhës së iluminizmit”, rrëfen Anri Sala teksa shpjegon instalacionin “The Last Resort” për mediet e huaja. Ai ngre pyetjet: “Çfarë do të bëhej me ‘Koncertin për klarinetë’ të Mozartit nëse do të fluturonte apo të dilte si një mesazh në shishe, derisa të lahej në breg pas një udhëtimi të gjatë”, shkruan albsprint.

Por, si është konceptuar “The last Resort”? Është konceptuar si një instalim i posaçëm për Projektet e Arteve Kaldor në një pavijon në natyrë, për një hapësirë me pamje nga porti i Sidneit. Kjo strukturë e hapur përmban 38 bateri të posaçme, që qëndrojnë pezull nga tavani në një pozicion të kthyer përmbys. Ansambli i baterive është një skulpturë që luan vetë. Secila nga bateritë është e krijuar enkas dhe përmban në brendësi dy altoparlantë: një altoparlant me shtrirje të ulët frekuencat e së cilës shkaktojnë dridhje në lëkurën e daulleve, duke nxitur një reagim tek shkopinjtë e daulleve, që krijojnë “rat-a-tat” karakteristike, dhe një altoparlantë me shtrirje të lartë dhe mesatare që luan fragmente muzikore. Bateritë që qëndrojnë pezull funksionojnë gjithashtu si shënjues i dukshëm i tingullit të këtij instalacioni.

Pika fillestare muzikore e “The last resort” është koncerti “Klarinetë” në A maxhor, K.622, i kompozuar nga Wolfgang Amadeus Mozart në 1791, pak para vdekjes së tij. Vetëm disa vite më parë “Flota e Parë” kishte zbarkuar në Australi dhe në 18 Janar, 1788 mbërriti në Botany Bay. Zona ku do të vendoset instalacioni është një hapësirë rrethore në një kopsht publik në kodrën më të lartë me pamje nga Sidnei. Kjo zonë i përkiste Fort Phillip-it, e ndërtuar në vitin 1800 dhe emëruar pas Guvernatorit të parë të kolonisë.

Mendohet të këtë qenë një vend vëzhgimi për populli Aborigjen. Për këtë arsye është e lidhur me kontaktin e parë të dy kulturave, të cilat më parë nuk kanë qenë në dijeni për njëra-tjetrën. Bateritë e varura janë të animuara nga koncerti Klarinet i Mozartit, në një regjistrim që Sala e përshtatë sipas kushteve specifike. Secila nga tri lëvizjet e koncertit është alternuar në bazë të një rregulli të vetëvendosur nga artisti: nga tonalitetet e para qendrore (A, C e mprehta, dhe E) të cilat janë hequr, në të dytën të gjitha indikacionet origjinale të kohës u zëvendësuan nga përshkrimi ditor i erës nga Gazeta e James Bell e vitit 1839 , për kalimin e detit nga Londra në Australi, ndërsa në lëvizjen e tretë rendi kronologjik i të gjitha pjesëve ‘solo’ dhe ‘tutti’ u ndryshua. Muzikantët që luajnë pjesë individuale në rezultatet e riorganizuara janë regjistruar njëkohësisht me mikrofon të ndryshëm. Shpërndarja e pjesëve të regjistruara në bateri bazohet në formimin e një orkestre klasike tipike. Kështu asambleja e baterive do të vendoset në përputhje me formimin tipik të një orkestre.

Pjesët individuale në rezultatin e riorganizuar të Mozartit do të caktohen në bateritë përkatëse. “The Last Resort” transformon punën e famshme të Mozartit, duke përdorur strategji të vendosura nga Sala për të demonstruar ndryshimin, që mund të ketë pësuar gjatë rrugëtimit për në Australi. Duke përmbysur tiparet kryesore të koncertit, ndjenjën e gravitetit dhe ritmin, puna e artistit krijon perceptimin e një koncerti që ka udhëtuar në një distancë të gjatë, duke duruar valët e larta të detit, që sipas fjalëve të artistit e kanë “gërryer atë”, shkruan “Estherschipper”. Bateritë e varura pezull nga tavani personifikojnë vetë Australinë, duke kujtuar njëkohësisht edhe dhelprat indigjene të fluturimit të varur me kokë poshtë nga degët e shtrira të pemëve. “The Last Resort” trajton karakteristikat historike dhe kulturore të objekteve të kulturës (ndër të cilat Sala konsideron edhe veprat muzikore), duke u fokusuar në një periudhë kritike të ngjarjeve dhe arritjeve gjatë të cilave iluminizmi që përfshin idetë e progresit, blerjes racionale si dhe organizimin e dijeve ndërvepron në thelb me kolonializmin./KultPlus.com

Meshë falënderimi për Shën Terezën në Londër (FOTO)

Në Kishën e Apostujve të Shejt në Londër, sot është mbajtur Meshë e Falënderimit kushtuar Shën Nënë Terezës, në shenjë të njëzetë vjetorit të vdekjes dhe një vjetorit të shenjtërimit të saj, shkruan KultPlus.

Në këtë meshë ka marë pjesë edhe ambasadori i Kosovës në Londër, Lirim Greiçevci i cili edhe ka njoftuar për këtë ngjarje.

“Sot kisha nderin të marr pjesë në Meshën e Falënderimit kushtuar Shën Nënë Terezës, në përkujtim të 20 vjetorit të vdekjes si dhe një vjetorit të shenjtërimit të saj. Në meshë, e cila u mbajt në Kishën e Apostujve të Shejt në Londër, morën pjesë komuniteti katolik shqiptar në Britani të Madhe dhe Belgjikë. Mesha u kryesua nga Ipeshkvi i Katedrales së Southëark, Peter Smith. Një falënderim i veçantë i dedikohet Meshtarit të komunitetit katolik shqiptar, Atë Gary Walsh”, ka shkruar ai./KultPlus.com

Realizim i dobët, busti i Adem Jasharit në Prekaz dhe shtatorja në Malishevë

Ilir Muharremi

Përveç shtatorëve të shëmtuara kemi edhe një bust sërish bastardues me defekte estetike kushtuar heroit tonë të madh Adem Jashari, i cili ndodhet para kullës së Jasharajve. Emri i skulptorit nuk ndodhet askund në Bust. Busti u punua si tendencë e ringjalljes së imazhit të heroit të madh, e në esencë zbehë komplet dhe fyen heroin tonë me defekte amatoreske, pothuajse një autodidakt do ta kishte punuar më mirë ose do ta stilizonte.

Skulptori para se të filloj të krijoj figurën e njeriut është mirë të skicoj në letër portretin e tij nga një fotografi sa më origjinale, nëse bëhet fjalë për personazh të njohur historikisht. Në rastin e Bustit, madhësia është me proporcione natyrale, kurse Busti në fjalë është tejet i madh. Duhet ta dinë skulptorët se koka shërben si bazë e modelit, konkretisht nga mjekra e deri te maja e kafkës andaj, duhet ta respektojnë origjinalitetin e kokës, sepse gjatë gjithë procesit të krijimit anatomik shërben si bazë siç u cek në hyrje të tekstit.

Shpesh artistët amatorë i kapin gabimisht proporcionet mes kokës dhe trupit, nuk i respektojnë vijat rregulluese p.sh. vertikale dhe horizontale si ndarje simetrike dhe matje të saktë anatomike proporcionale në harmoni me të gjitha pjesët e trupit. Në fillim duhet t’i shtrijmë vijat e diagramit, kuptohet me dorë të lirë duke krijuar vijën e gjatë vertikale të tërhequr e cila pastaj i lidh dhe bashkon me vijën e shkurtër në maje dhe fund, ose te busti kjo është më e shkurtër poshtë kraharorit. Kuptohet, rritet figura, sepse është fjala për skulpturën. Skulptorët duhet ta respektojnë këtë, se vija duhet të jetë më e gjatë se modeli, sikurse te vizatimi, dhe kjo matje le të minimizohet njëherë në letër, sepse ajo shumë më lehtë rritet, pastaj direkt ta punojmë në material të butë.


Fig. Busti i Adem Jasharit para kullës së Jasharajve

Figura ndahet përgjysmë, pastaj vazhdon në dy nga dy pjesë. Nëse fillohet të punohet koka, duhet krijuar një lartësi në boshtin vertikal, pastaj shënohet syri në maje të ballit që lidhet me rrënjët e flokëve dhe ndahet në treshë: distancën, largësinë në mes kësaj pike dhe asaj fillestare e cila lidhet me mjekrën. Kështu fitohet pozicioni i mjekrës nga maja, lart e deri në fund , poshtë, baza e hundës, pastaj vijojnë themelet e vetullave dhe balli i limituar. Nëse krijohet goja atëherë limiti i buzës së epërme dhe të poshtme i bie ndërmjet hundës dhe vetullave që fiksojnë gjerësinë e veshëve. Goja te Busti është e qitur jashtë fare, skulptori nuk e përfillë këtë matje. Duhet të kihet kujdes se koka nga përpara dhe pjesa saj e pasme, gjithmonë kur vështrohet nga shikuesi varet nga cili kënd e shikon skulpturën, është e prirur në lëvizje mbrapa dhe pas apo ngritja e mjekrës, Andaj, kur krijohet veshi duhet ulur paksa.

Busti i Adem Jasharit në këtë rast është në profil tej mase i ekzagjeruar, detajet e fryra pa matje të sakta nga flokët e deri te mjekra, veçanërisht pjesa e mjekrës është e qitur jashtë siç u cek merr pamje deformimi, defekt fizik dhe dihet që në realitet heroi nuk e kishte këtë defekt. Imazhi i heroit na del si një person me të meta fizike.

E sakta është që skulptori ta krijoj rrethin i cili e zgjeron kafkën duke marrë formën e elipsës. Veshi vendoset prapa vijës që e ndan kokën në dysh: në pjesën e përparme dhe atë pas kokës. Kurse figura e Jasharit ka veshët e ngjitura mezi i vërehen, duket si portret i shurdhër. Pjesa e ballit te busti është shumë e ngushtë, kjo si arsye e kapelës, por jo nëse e punojmë me pamje frontale (të ballit), gjerësia e hundës fitohet me dy vija të lëshuara poshtë nga këndet e brendshme të syve, por jo të jetë teje e shkurtër siç e kemi në bust, por zgjatet më poshtë, dhe nga kjo përfitohet edhe gjerësia e gojës e cila fitohet me dy vija të tërhequra poshtë nga kufiri syrit. Kjo krijon simetrinë e saktë të figurës. Kokërdhokët e syve në bust as që vërehen dhe vështirë t’i shtrijmë dy vija vertikale. Nëse analizojmë supet e bustit janë më të gjëra në raport me qafen e kokën, kurse te poshtë vjen e ngushtohet.

Dritë-hija në skulpturë

Kjo është shumë e rëndësishme ngaqë e pasuron këtë art tredimensional. Në momentin e dritës portreti i heroit krijon hije të cilat e plakin më shumë dhe e deformojnë, si duket këtë nuk e kishte parasysh skulptori. Para se ta ekspozonte veprën është dashur ta sprovonte nën dritën e fortë me qëllim të rishfaqjeve të hijeve mbi fytyrë. Tendenca për krijim të imazhit dramatik dështon, sepse pozicioni duket sikur rri te berberi me kokë pak të ngritur me qëllim t’ja ruaj mjekrën ose prerë flokët. Asnjë pjesë e linjave nuk është estetike, vetëm përshkulim dhe rrëmujë vijash të pakontrolluara. P.sh nofulla është jashtë përmasave të fytyrës, relief ekzagjerues a në realitet nofulla dhe mjekra harmonizohen me mollëzat, hundën dhe buzët.

Nofulla e gabuar dhe mjekra krijojnë disharmoni dhe disproporcion. Andaj, skulptori duhet të ketë kujdes sepse busti ka arrit një efekt të kundërt si rezultat i defekteve anatomike. Fytyra duhet ta ketë një simetri të pastër dhe duhet veçuar mirë detajet, muskujt të cilat fare nuk i vërejmë në bust. E tëra devijon për shkak rritjeve të elementeve të figurës, por edhe rritja shkon me harmoni me pjesë siç u përshkrua më lartë, vetëm se dallon vështrimi optik nga toka nëse kemi në një distancë tejet të lartë me bustin, p.sh kapela ose koka, por kjo krahas me krahët është shumë e madhe, dhe krijon ekzagjerim.

Nëse nga toka në një distancë tejet të lartë shikojmë një portret, pjesa në perspektivë duhet të rritet paksa, por jo të ekzagjerohet sikurse rasti në fjalë konkretisht koka dhe nofulla, ndonëse nofulla më e madhe shumë se pjesa e sipërme e kokës e cila ndodhet në perspektiv.
Pse dreqin ndodhin këto krijime të zbehta, fyese ndaj figurave heroike, dhe jo vetëm rasti i Ademit, por kemi shumë heronj të cilët u fyen nëpërmjet shtatoreve dhe busteve të ndryshme të krijuara nga njerëzit amator. Këto imazhe të turpshme tredimensionale nxjerrin vetëm humor, satirë, komedi, tallje, ndonëse sikur të ishin vepra individuale të skulpturuara vetëm në atelietë e artistëve. Por, jo shtatoret dhe bustet të cilat zënë vend në sheshe publike duhet të jenë të mirëfillta e jo qesharake siç kemi shumë tepër shumë. Këto buste dhe shtatore duhet rrëzuar sa më parë.

Unë nuk e fyej punën e skulptorit, përkundrazi e respektoj, sepse mesiguri ai ka dhënë maksimumin e tij për këtë bust, sikur edhe të tjerët që krijuan shtatore qesharake, ata i besuan “talentit të tyre”, dhe kujtuan se kapën kryeveprën. Euforinë e kuptoj, por ndërgjegjen dhe sinqeritetin ndaj vetes të cilat nuk i kanë skulptorët nuk mund t’i kuptoj.

Ky bust nuk mund të quhet bust e as art e aq më pak bust i Adem Jasharit, sepse heroi jonë nuk e meriton një të tillë. Është turp i madh dhe nuk e dijë në cilën kohë janë krijuar këto buste ofenduese ose qesharake, madje as në artin Dadaist. Ky bust vetëm me art nuk ka të bëjë, madje s’mund të them që është i tejkaluar sepse nuk është asgjë dhe çuditem si arriti të zë vend aty ku është ende. Heroi mund të paraqitet edhe pa plumba, pa revole, pa pushkë, por nuk guxojmë t’ja prishim fytyrën, ose t’ja zbehim karakterin, të mos ngjajë më në veten e tij. Ky lloj mungese kreativitet nuk mund ta bind askënd që të besoj në figurën e heroit tonë të madh. Nëse tentohet të përsëritet një bust i ri për heroin, atëherë është mirë të merren si shembuj bustet e metropoleve evropiane, veçanërisht i shkollave Italiane të cilat edhe sot prodhojnë skulptor më të mirë në botë.

Shtatorja e Adem Jasharit në Malishevë shumë e zbehtë

Si duket heroin tonë ende nuk ka arritur askush ta shkrij në bronz ose ta gdhend në gur ashtu siç i ka hije në të vërtetë. Në Malishevë, konkretisht në qendër qëndron shtatorja e heroit tonë legjendar Adem Jashari e punuar nga artisti Ainan Aliaj. Pozicioni i turpit i cili merr pamjen e gaditu, sikurse pranë tij parakalon një komandant tjetër e vet Ademi është ushtar, të jep përshtypjen kjo shtatore e punuar dobët artistikisht. Duke filluar nga koka e cila është tejet e madhe në proporcion me gjymtyrët tjera të trupit, dhe dihet gjithmonë që kafka e padefinuar në profil, merr pamjen e elipsës, bëhet fjalë për kafkë të papërfudnuar.

Nëse vazhdojmë matjet e tjera të kësaj shtatore do vërejmë duart tejet të shkurtra, por me shuplakë të zgjatur. Pjesa proporcionale ndërmjet gjymtyrëve nuk është saktë, dhe skulptori duhet ta dijë se proporcionet dhe harmonia luajnë rol të madh në skulpturë. Skulptori kurrë bënë matjen e lartësisë së trupit, merr shtatë koka të shtatores duke i vendosur në pozicion vertikal, për ta fokusuar gjatësinë, kurse në shtatore krahas me gjatësinë e kokës nga mjekra deri te flokët, trupi na del shumë i vogël, por me gjoks të fryrë, frymëzim nga skulpturat e pas luftës së dytë botërore. Kjo është e pamundur nëse marrim saktësinë proporcionale të gjymtyrëve. Heroi duhet të na del më i gjatë në raport me gjatësinë e kokës të cilën e shohim momentalisht në shesh. Da Vinçi matjen e trupit e shpjegoi shumë mirë te “Njeriu Vitruvian”, në të cilën mesin e trupit e fokusoj te kërthiza, dhe matjen e trupit e përpjesëtoj përmes shputës së dorës dhe parakrahut. Si do që të jetë rasti në fjalë nuk është proporcional. Edhe përmes shtrirjeve të duarve në pozicion horizontal, me matje, trupi ka mu atë gjatësi. Këtu prapë edhe kjo na devijon.

Ana estetike, është shumë e shëmtuar e vrazhdët, veçanërisht gjestet dhe stilizimi i cili tenton të nxjerr ca lakime, vija, por janë të kota të vakëta. Duket sikur pastrim balte apo modelim mbi trupin e shtatores pa fare estetik. Nuk ka lakime të kostumit mbi të cilin depërton dritë-hija, por vetëm heqje dhe heqje balte të njëjta në çdo anë të trupit. Unë e respektoj punën e skulptorit, por veprën e kritikoj sepse nga flokët e deri te këpucët nuk vërej asnjë element realist. Ndoshta edhe nuk është shtatore e përfunduar, por gjysmaket nuk bënë të zënë një vend të tillë.

Fig. Shtatorja e Adem Jasharit në Malishevë

Andaj, jam shumë i dëshpëruar me këso shtatoresh që vërtetë fyejnë figurën e heroit. Jo vetëm kjo por, të gjitha deri më tani asnjëra nuk ka arrit ta paraqesë mu ashtu si ishte në të vërtetë. Ndoshta duhet të hapet një konkurs ndërkombëtar, ku mund të aplikojnë edhe artistë botëror. Në fillim t’i prezantojnë bucetat, e komisioni mos të jetë në numër vetëm prej 5 anëtarësh. Minimum prej 10 dhe secili të votoj në formë të fshehur. Sepse vërtetë jemi duke u tall pa mëshirshëm me figurat e famshme që i kemi. Duhet të jemi të ndërgjegjshëm, artistët dhe vetë njerëzit e rëndomtë. Artistët mos të lakmojnë vetëm ta ngritin shtatoren me nënshkrimin e tyre pavarësisht dukjes së palaços apo defekteve shkollore.
Të kemi mëshirë së paku ndaj figurave historike dhe njerëzve që vërtetë dhanë çdo gjë për këtë vend./KultPlus.com

Kujtim Gashi, ministër i Ministrisë së Kulturës

PDK sapo ka zbuluar emrat e ministrave të Qeverisë së Republikës së Kosovës, në mesin e të cilëve është zbuluar edhe emri i ministrit të MKRS-së, shkruan KultPlus.

Kujtim Gashi është ministri i MKRS-së. Kujtim Gashi është kryesues i Kuvendit Komunal të Prizrenit, ndërkohë se a do të bartet Ministria e Kulturës në Prizren, deklaratë kjo e mëhershme e kryeparlamentarit Kadri Veseli, mbetet të shihet në ditët në vijim, pasi që tashmë edhe ministri vjen po nga Komuna e Prizrenit/KultPlus.com

“Eshtrat që vijnë vonë” nga Kosova, çmendin mediet maqedonase, e quajnë skandaloze mesazhin e shfaqjes për një Shqipëri të Madhe

“Fillim skandaloz i festivalit “Risto Shishkov”, në Strumicë të Maqedonisë, që është hapur zyrtarisht në mbrëmjen e së premtes, ku ky festival është hapur me shfaqjen nga Kosova, të cilët kanë shpërfaqë idenë e Shqipërisë së Madhe, nëpërmjet shfaqjes “Eshtrat që vijnë vonë””, kështu shkruajnë mediet maqedonase, duke e vlerësuar si një skandal të madh këtë temë të trajtuar në këtë festival, duke kujtuar se kjo shfaqje është përcjellë edhe nga kryeministri i Maqedonisë, Zoran Zaev, pikërisht në ditën e pavarësisë së Maqedonisë, përcjellë KultPlus.

“Dhe gjithcka do të ishte në rregull, nëse trupa nga Kosova nuk do të fuqizonte idenë e Shqipërisë së Madhe, e cila mbulon edhe territorin e Maqedonisë”, shkruan Kurir.

Poashtu Kurir ka shkruar se pikërisht nga këto provokime etnike dhe nacionaliste, në mënyrë demostrative salla e teatrit është zbrazur, kurse po sipas këtij mediumi, kryeministri Zaev dhe kryetari i Komunës së Strumicës Kostadin Kostadinov kishin qëndruar deri në fund.

Kurse Albulena Kryeziu Bokshi që është pjesë e kësaj shfaqje ka thënë për KultPlus se publiku e ka përcjellë shfaqjen, përpos disa personave që e kanë lëshuar sallën. “Dhe publiku na ka duartrokitur në fund, madje me duartrokitje na kanë kthyer edhe njëherë në skenë për tu përshëndetur”, ka thënë Kryeziu Bokshi.

Shfaqja “Eshtrat që vijnë vonë”, me tekst të Teki Dervishit dhe regji të maqedonasit Martin Koçovski flet për identitetin. “Kjo është shumë interesante sidomos për kosovarët. Shfaqja jonë shkon një hap më tej. Bëhen pyetjet për gjenezën e popullit shqiptar në këtë kontinent e më gjerë. Ka shumë pyetje dhe në mes tyre janë religjioni, territori e gjërat që ndodhin. Nuk jepen përgjigje. Por besoj se secili do të ketë përgjigje individuale”, pat thënë në një konferëncë më të hershme regjisori i kësaj shfaqje Koçovski.

Pjesë e kastës së aktorëve janë Bajrush Mjaku, Astrit Kabashi, Adrian Morina, Shkëlzen Veseli, Lumnije Sopi, Arta Selimi, Albulena Kryeziu, Armend Baloku e Bujar Ahmeti./KultPlus.com

Ka vdekur Ljubisha Samardzic, legjenda e kinemasë jugosllave (FOTO)

Aktori i njohur Lubisa Samardic ka vdekur në moshën 81 vjeçare, njoftojnë mediet serbe, përcjellë KultPlus.

Samardzic ka vdekur pas një sëmundje të gjatë dhe të rëndë. Ai ka lindë më 19 nëntor të vitit 1936 në Shkup,në një familje të minatorëve. Ai ka luajtur në 130 role të ndryshme.

Në mesin e filmave ku ka luajtur janë edhe: Među zapaženijim ulogama su filmovi “Bitka na neretvi”, “Sutjeska”, “Bombaši”, “Ljubavni život Budimira Trajkovića”, “Lude godine”, “Rad na određeno vreme”, “Moj tata na određeno vreme”, “Nije lako sa muškarcima”, “Magareće godine”, “Ubistvo sa predumišljajem”, “Nataša”.

Kurse ai është sprovuar edhe në rolin e regjisorit, ku si regjisor ka debutuar në filmin mbi luftën “Nebeska udica”, sikurse që ka bërë regjinë edhe për filmat “Nataša”, “Ledina”, “Konji vrani”./KultPlus.com

Gjoci sjellë industrinë e filmit hollivudian në Kosovë, për realizimin e filmit “Bregu i Diellit”

“Bregu i Diellit” me skenar dhe regji të Blerim Gjocit do të sjellë industrinë e filmit hollivudian në Kosovë. Përpos producentëve më me zë në Amerikë e Evropë, ky film ka pas vete edhe mjeshtrin e efekteve Michael Fink, që është i njohur edhe për filmin e famshëm “Avatar”. Vetë Blerim Gjoci në një intervistë për KultPlus ka treguar se në Kosovë, do të vjen edhe një aktore amerikane për të realizuar personazhin kryesor të gruas së këtij filmi, që 80% e filmit është e bazuar në jetën personale të Gjocit. Dhe jo vetëm për këtë film, ai për KultPlus ka treguar edhe për shumë projekte të tjera filmike që tashmë është duke i realizuar në Amerikë, sikurse që ka treguar edhe për projektet që për bazë kanë rrëfime shqiptare.

Ardianë Pajaziti

KultPlus: Filmi i metrazhit të gjatë “Bregu i Diellit”, i mbështetur nga QKK, është projekti më i madh që keni fituar në Kosovë, sa jeni duke besuar se do të sillni një film më ndryshe se sa ata që janë realizuar deri tashti në Kosovë, gjithnjë duke pasë parasysh se tashmë ju jeni shkolluar për film në Amerikë?
Blerim Gjoci:
Ky projekt i ka rrënjët qysh në vitin 1999. Kam pritë kaq gjatë, sepse nuk kam besuar që kam krijuar distancën që të tregoj këtë rrëfim. Me shkuarjen time në Amerikë, unë për tri vite rresht, përgjatë studimeve kam pasë edhe skenarin, jam trajnuar me skenaristët ndër më të mirët në botë, ku secili profesor i imi ka qenë fitues i Oscar për skenarë, dhe kemi punuar shumë në këtë drejtim.
Dhe filmi që kam punuar për diplomë “Pas territ”, më ka mundësuar që të kualifikohem edhe në një sfidë tjetër, atë të skenarit, ku pikërisht skenarin “Bregu i Diellit”, e kam punuar për një vit, nën monitorimin e katër mentorëve më të mirë për skenarë, ku nga 200 skenaristë, pikërisht skenari “Bregu i Diellit”, është përzgjedhur si skenari më i mirë, dhe tek atëherë skenari ka filluar me marrë formën që e kam dashtë dhe unë. Gati nuk ka asgjë me versionin e atëhershëm, sepse tek tashti e ka thellësinë që duhet ta ketë një skenar.
Në Kosovë, krejt filmat që bëhen për luftën, sepse edhe filmi im flet për luftën, e kanë nga një mallkim që i përcjellë, sepse, ne shpesh herë e humbim rrugën duke u munduar që të tregojmë cfarë na ndodhi, hapemi shumë rreth asaj të përgjithshmës dhe nuk fokusohemi në konkreten, ose cfarë u ka ndodhë atyre personazheve.
Unë duke ardhë prej këtij vendi, që nuk kemi trajnim për skenarë, nuk kemi njohuri se si duhet ti qasemi, qysh hetohet përralla…, përgjatë studimeve të mia, përkatësisht gjatë punimit të skenarit tim, me krejt këto gjëra jam ballafaquar dhe më pas i kam aplikuar në skenarin tim.
Unë po flas fjalë të mëdha për skenarin tim, por me të vërtetë skenari i mirë është baza e një filmi, prandaj shumë filma tek ne nuk funksionojnë, sepse kanë probleme në skenar, kanë probleme në shkrim. Unë jam munduar që njohuritë e mia ti aplikoj në këtë skenar, pa u rrëmbyer prej senzacionales, pa u joshë prej spektaklit, jam munduar të mbajë këtë rrëfim që është njerëzor.

KultPlus: Në bazë të asaj se cfarë po thoni, po nënkuptohet se filmi i juaj mund të konsiderohet edhe si filmi i parë mbi luftën, duke iu referuar qasjes që do të praktikoni në këtë film?
Blerim Gjoci:
Unë mendoj që filmi “Bregu i Diellit”, do të jetë filmi i parë për luftën që do të shkojë më larg, pasi që, qysh tash ka të involvuar producentë në zë, jo vetëm të Amerikës, por edhe të Evropës. Dhe pjesë e filmit janë pikërisht për shkak se ju ka pëlqyer rrëfimi.
Krejt parametrat tregojnë që ky film do të shkojë larg , edhe pse është shumë vështirë që të paragjykohet një film, ajo që i ka tërheqë producentë me zë që të jenë pjesë e filmit, kompani të mëdha, kompani serioze edhe të distribuimit, janë një matës që tregon se gjasat janë që të del një film shumë i madh.

KultPlus: Po flasim për një skenar që i ka rrënjët për 19 vite me radhë, një skenar kaq i heshtur brenda një shpirti artistik,vështirë të besohet se nuk ka dicka personale?
Blerim Gjoci:
80% e ngjarjes është ajo që e kam përjetuar, që e kam parë, kurse 20% është që kam marë nga rrëfimet e të tjerëve, pakëz fiksion, pastaj edhe përmbledhje interesante nga njerëz që kanë mbetë në Prishtinë, në kohën edhe kur është zbrazë Prishtina nga paramilitarët, pasi që po flasim për kohën e luftës. Filmi tregohet nëpërmjet dy personazheve të cilët e shohin luftën në vetën e parë.

KultPlus: Ndërkohë, këtë skenar e punove me mbiqkyrjen e skenaristëve që në shpatullat e tyre bartin Oscar, kurse pikërisht këtë skenar e solle në QKK, që të vlerësohej nga një juri kosovare. Pse e zgjodhe QKK-në?
Blerim Gjoci:
Ke të drejtë, unë në QKK kam konkurruar edhe më herët me një film tjetër, poashtu për luftë, një rrëfim shumë interesant. Me të vërtetë më vjen shumë keq që nuk është bërë, tash ai skenar i imi po realizohet me një producent irakian, dhe filmi po bëhet për luftën e Irakut, e ngjarja ka ndodhë në Kosovë, por lufta mund të përdoret si rrethanë në secilin shtet ku ka ndodhur lufta.
Një prej arsyeve se pse aplikova në QKK, ishte se po ti merrja paratë e para në Amerikë, atëherë filmi do të bëhej një film amerikan, me parametra të Amerikës, dhe nuk do të mund të imponoja ndjesinë e vendit tim. Kjo është arsyeja pse kam ardhë në Kosovë, që të kem një mbështetje bazë, që filmi të mbetet si filmi Kosovës. Dhe më pas të aplikoj edhe në fonde shtesë në rajon.
Mirëpo,edhe pse e kanë mbështetur filmin tim “Bregu i Diellit”, unë ende vazhdoj të mendoj se QKK është një prej institucioneve që nuk punon mirë, që punojnë me preferenca. Juritë që i kanë lexuar skenarët, mund të them me kompetencë se nuk kanë lidhje me skenarë. Por vazhdojnë të vendosin për ata që duhet të bëjnë filma në të ardhmen.

Blerim Gjoci me Michael Fink, mjeshtër i efekteve që do të punojë edhe në filmin “Bregu i Diellit”

KultPlus: Po shihet një entuziazëm për këtë film, si po mund të duroni deri në kllapën e parë të xhirimeve?
Blerim Gjoci:
Është e vërtetë që mezi po pres deri te momenti kur mund të them edhe ‘aksion’, por në të njëjtën kohë e di që pa u krijuar kushtet është gabim që të futemi në produksion, shumë më mirë është të presim deri sa të krijohen kushtet. Por po besoj që deri në vitin tjetër mund të jemi gati që edhe të fillojmë xhirimet.

KultPlus: Mund të na zbërthesh me pak fjalë se për cfarë flitet në këtë film?
Blerim Gjoci:
Jane grua e burrë, ideja e filmit është se si ky cift mundohen që të shpëtojnë vajzën ë tyre të sapolindur, në kohën e dyndjeve e të deportimit. E këta duke menduar që janë duke e shpëtuar vajzën, gjatë procesit e kuptojnë se vajza është duke i shpëtuar këta. Kjo është ideja, në krejt këto rrethana shihet tmerri i luftës së Kosovës.

KultPlus: Vetë jeni skenarist i filmit, dhe skenaristët përgjatë ndërtimit të karaktereve vec i shohin edhe fytyrat e aktorëve, i ke menduar këto personazhe.
Blerim Gjoci:
Unë jo që kam menduar për ta, po edhe kur bie në gjumë i shoh. Personazhi kryesor në këtë film është një grua amerikane,dhe aktorja që duhet të luaj në këtë film duhet të jetë amerikane.Një nga producentët e mi ka propozuar një aktore super të famshme amerikane, dhe pikërisht edhe ajo aktore pasi ka lexuar skenarin ka thënë një po të plotë. Mirëpo, nga frika se filmi do të merr fokusin pikërisht te kjo aktore, mediet si do të vërshojnë se pikërisht kjo aktore duhet të vijë në Kosovë për të xhiruar një film, na ka bërë që të mendojmë më thellë se mos po e zhvendosim foksuin.
Ende nuk jemi në një vendim të prerë, mirëpo në të njëjtën kohë jemi në diskutim edhe me tri aktore të tjera amerikane, që poashtu janë të njohura, por jo në formatin e së parës. Por gjithashtu duhet të presim edhe deri te hapja e audicionit, deri në vendosjen e rolit të mashkullit, pasi që, ata duhet të reflektojnë si një cift real. Por, përpos këtyre dy roleve ka edhe shumë role të tjera, që do të zgjidhen po nëpërmjet audicionit që do të hapet në periudhën e Vitit të Ri. Filmi do të ketë edhe skena masive, do të jenë skena reale sikurse që kanë ndodhë dyndjet në Prishtinë, kur edhe është boshatisë qyteti me urdhër të paramilitarëve serb. Xhirimet e eksterierit do të bëhen në Bregun e Diellit, kurse ato të interirerit do të realizohen ose në Zvicër ose në Gjermani.

KultPlus: Duke pasë parasysh se keni producentë të rëndësishëm, jeni duke e diskutuar se në cilin plan e keni më në fokus, atë të festivaleve apo atë të kinemave?
Blerim Gjoci:
Kemi shumë këso diskutime, në Amerikë është filozofia kinematë dhe festivalet, sepse edhe festivalet janë të rëndësishme për shkak të cmimeve, por edhe për kinematë, sepse duan që të shihet në krejt botën. Ne e dimë që asnjë film shqiptar nuk ka qenë në repertor të kinemave të botës, do të jetë nder i madh nëse e arrijë këtë. Një holokaust ka ndodhë në Kosovë në vitin 1999, po për fat ka intervenuar bota, dhe këtë duhet që ta tregojmë besushem, pasi që edhe ngjarja është e bazuar në ngjarje të vërtetë. Pastaj është edhe një film që ka një kosto prej 2 milionë dollarëve.

KultPlus: “Bregu i Diellit” po shihet të jetë një film i madh, po për projekte tjera sa ke pasë kohë që të angazhohesh?
Blerim Gjoci:
Unë kam shkruar një komedi, dhe jam në bisedime me disa producentë të tjerë po mbi këtë komedi. Pastaj jam duke e përgatitë një Look Book për Tv Show, për film serik të cilin e kemi kaluar në fazën e parë të prezantimit, po flas për një Tv Show të buxhetit të madh, jam në përgatitje të këtij seriali për katër sezona. Poashtu jam duke punuar edhe në një triologji, tashmë jam i angazhuar në këtë projekt. Triologjia do të jetë kulmi i asaj që do të bëj në Amerikë, sepse është një skenar që jam i angazhuar për ta bërë, mendoj që ajo do të jetë një ndër më të arrirat e mia.

KultPlus: Përvoja juaj në Kosovë, përvoja në Amerikë, qysh po e krahason karrierën para dhe pas jetës në Amerikë?
Blerim Gjoci:
Krejt koha që kam bërë filma në Kosovë është një bekim i madh, dhe gjithçka ka qenë e bazuar në instikte, e jo në njohuri në themel. E quaj fat të madh që nuk kam shkuar për të studiuar filmin diku në Evropë, sepse pata ardhë në një fazë kur pata thënë se sa instiktive është te ne krijimi i filmit. Nuk është një njohuri, se ne kemi kujtuar që dijmë të bëjmë filma, por në fakt ne nuk kishim ditur. Kur kam shkuar në Amerikë, muaji i parë më ka mundësuar që të kuptoj se më herët qasja me filmin kishte qenë sikur të shihje një film me perde të mbyllura, atje më kanë mësuar ti heq ato perde. Ne jemi popull emocional, jemi rrëfyes të mirë, jemi zanatlinj të mirë, fatkeqësia është që nuk po ka kush të na tregojë se si duhet të bëhen më mirë.

KultPlus: Dhe krejt këto projekte po dërgojnë një sinjal se e ardhmja e juaj është në Amerikë dhe jo në Kosovë, sa do të doje që pos “Bregu i Diellit”, të punoje prapë me rrëfime dhe me njerz të Kosovës?
Blerim Gjoci:
Michael Fink, mentori im, i cili është i njohur sidomos për punën e tij të efekteve në filmin e famshëm “Avatar”, i cili do të punojë edhe në filmin “Bregu i Diellit”, më pat pyetur se cfarë do të bëja pasi të përfundoj studimet. Unë i pata thënë se edhe unë jam duke kërkuar këtë vendim dhe po kërkoj dikë që të më ndihmoj për orientim. Ai me këtë rast më pat thënë: Unë nuk e njoh Kosovën, por e njoh Evropën, i njoh filmat e Evropës, dhe që të punosh atje film është njësoj sikurse të kryesh shkollën për pilot dhe të punosh në një taksi.
Dhe pikërisht kjo përgjigje më pat ndihmuar dhe më pat qartësuar se rruga ime është Amerika. Atje më janë dhënë të gjitha mundësitë për bërje të filmit, por në asnjë moment nuk do ta lë pa e kthy kokën nga Kosova. Se e kam kthyer kokën nga Kosova është dëshmia se tashmë jam duke punuar atje në një rrëfim për Skënderbeun, pastaj kam aplikuar me një rrëfim tjetër për Gjergj Elez Alinë. Dhe vazhdoj të besoj se Kosova ka plot njerëz me zemër prej ari, madje edhe në mesin e politikanëve. /KultPlus.com

Ka nisë ngjitja e Uta Ibrahimit në Majën e Manaslu, KultPlus sjellë foto ekskluzive (FOTO)

Uta Ibrahimi ekskluzivisht për KultPlus ka treguar dhe ndarë fotografi nga kjo sfidë e radhës, e cila ka treguar se tashmë për këtë rrugëtim të ri është nisë tash e njëmbëdhjetë ditë.

Uta Ibrahimit sapo i është dorëzuar certifikata për ngjitjen në majën e Everestit, ngjitje kjo që shënon edhe historinë, pasi që është gruaja e parë shqiptare që ka pushtuar këtë maje të lartë të botës, shkruan KultPlus.

Mirëpo kjo ngjitje vetëm sa ka zgjuar edhe më tej dëshirën e gjilanases, e cila së fundi po synon edhe një maje tjetër, atë të Manaslu, që është 8163 dhe është në dhjetëshen e majave më të larta të botës.
Uta Ibrahimi ekskluzivisht për KultPlus ka treguar dhe ndarë fotografi nga kjo sfidë e radhës, e cila ka treguar se tashmë për këtë rrugëtim të ri është nisë tash e njëmbëdhjetë ditë.

“Jam nisë që njëmbëdhjetë ditë, fillimisht nëpër katunde, e tash jam në bazë që pesë ditë”, ka thënë Ibrahimi e cila ka detajuar se ngjitja po shkon shumë mirë, edhe përkundër kushteve klimatike që sipas saj ka shumë shi dhe lagështi. “Ndryshe prej pjesëve tjera të Himalajeve”, ka thënë Ibrahimi.
Ajo ka treguar më pas se ditën e shtunë do të niset për kampin 1 dhe 2, për tu kthyer pas dy dite në kampin bazë.

Dhe realizimi i ëndrrës së saj që të pushtojë edhe këtë maje të Himalajeve që gjendet në pjesën e Nepalit, planifikohet të ndodhë në fund të muajit shtator.

Kurse kjo ngjitje në një ndër majat më të larta të botës është duke u mundësuar nga Shoqata Dajti, ajo e Pashtrikut, Frutomania, Komuna e Gjilanit, Birra Puka dhe Butterfly Outdoor Adventure. /KultPlus.com

“Vdes siç vdes një vend” sjellë në Teatrin Kombëtar të Tiranës, Alfred Trebickën e Rozi Kostani

Foto: Edvina Meta
Më 21 shtator është premiera e shfaqjes “Vdes siç vdes një vend”, me tekst të Dimitris Dimitriadis e me regji të Rozi Kostanit, në Teatrin Kombëtar të Tiranës, shkruan KultPlus.

Por jo vetëm regjinë do ta bëjë Rozi Kostani, pasi që e njëjta do të paraqitet edhe me rolin kryesor në këtë shfaqje, ku për partner ka aktorin e njohur Alfred Trebicka.

Kjo shfaqje është paralajmëruar që do të ketë reprizat e para më 22, 23 dhe 24 shtator, kurse shfaqjet me tekst të Dimitris Dimitriadis, tashmë kanë shënuar një sukses të paparë në teatro të ndryshme të Evropës. /KultPlus.com

Nita Deda dërgon nusen kosovare në “Documenta 14” në Gjermani

Në Documenta 14, që është duke u mbajtë tash e sa muaj në mes të Greqisë dhe Gjermanisë, do të prezantoht edhe një ndër projektet më të rëndësishme shqiptare, shkruan KultPlus.

“Nusja Jonë” apo “Our Bride”, i realizuar në vitin 2011 nga Yll Citaku dhe Nita Deda do të prezantohet në Kassel të Gjermanisë.

Ky projekt do të prezantohet në kategorinë Parliament of Bodies. “Nusja Jonë”, para audiencës gjermane do të shfaqet më 10 shtator, nga Nita Deda dhe Adama Szymczyk./KultPlus.com

Kinemaja “Milenium” në Tiranë: Ejani të takoni shtrigën

Pas premierës botërore në Glasgow, filmi i parë shqiptar i zhanrit horror do të vijë edhe për publikun shqiptar, përkatësisht në Kinemanë “Milenium”, shkruan KultPlus.

“Bloodlands” shpalos historinë e një gruaje të thjeshtë e cila dhunohet, mbetet shtatzënë dhe stigmatizohet nga banorët e lagjes së saj. Atë e dëbojnë në mal, duke e quajtur shtrigë. E lënduar, e urryer dhe e dëbuar kjo grua vendos që të shndërrohet në një shtrigë të vërtetë dhe të marrë hakun për krejt dhimbjen që i kanë shkaktuar.

Filmi me skenar dhe regji të Steven Kastrissios tashmë ka marë edhe shpërblime ndërkombëtare, duke përfshirë edhe çmimin për aktoren shqiptare Suela Bako, kurse pos saj, në këtë film me rolet e tyre kanë luajtur edhe aktorët: Gëzim Rudi, Emiljani Palali, Suela Bako, Alesia Xhemalaj, Florist Bajgira, Ilire Vinca, Dritan Arbana… Ky film në Kinemanë “Milenium”, do të shfaqet më 22 shtator./KultPlus.com

Don Lush Gjergji: Nuk i përdhosëm flamujt

Don Lush Gjergji, ishte i ftuar në emisionin “Mëngjesi në Tribunë” në Tribuna Channel, ku ka sqaruar vendosjen e flamujve në tokë, gjatë ceremonisë së shugurimit të Katedralës “Shën Tereza” që ndodhi para pak ditësh.

Ai ka thënë se nuk ka ndodhur përdhosja e flamujve, por simbolike e vendosjes së tyre në tokë ka qenë, për shkak se brenda flamujve ka qenë një grup i dheut të Kosovës, ku kemi dashur që përmes Kadrinalit Shqiptar, t’i përqojmë mesazh Papa Franceskut, që shqiptarët janë mirënjohës ndaj nderit që ky i fundit po i bën me shugurim të Katedralës në Prishtinë.

“Simbolike ka qenë se kemi mbështjellur vazo me dheun e trojeve shqiptare, ku përmes kësaj vazoje kemi dashur ta përqojmë mesazh përmes Kadrinalit shqiptar, tek Papa Franceku, se shqiptarët dëshirojnë ta përqojnë mesazhin se janë me ju, jo vetëm në kontekstin e territorit, por edhe të traditës sonë.

Dhe duke i falënderuar për mundësinë e shugurimit të Katedralës në Prishtinës me emrin e shqiptares Shën Nënë Terezës” ka thënë Don Lush Gjergji.

Ai ndër të tjera shtoi se gjesti më i bukur në atë ceremoni është keqinterpretuar dhe për të kjo gjë ka qenë shumë e pakuptimtë.

“Nuk ka qenë qëllimi sic është proklamuar. Mendoj se ky ka qenë njëri ndër gjestet më të të bukur gjatë asaj ceremonie, e që normalisht ka qenë e përgatitur nga ana jonë. Mirëpo, është e pakutimtë që është keqinterpretuar një gjest i tillë, që fare nuk ka pasur të bëjë me atë që është thënë” ka shtuar Lush Gjergji.

Brazilianët e meksikanët mrekullojnë me këngën e famshme shqiptare “Lule Lule” (VIDEO)

Bendi Čao Laru, një bend i përzier me artistë nga Brazili e Meksika kanë përzgjedhë edhe këngën e famshme shqiptare “Lule Lule”, që ta performojnë në një tur në Amerikën Jugore, përkatësisht në Argjentinë, shkruan KultPlus.

Duke mos i ikur këngës origjinale, por duke ngjallë një version të ri po sipas këtij bendi, kënga “Lule Lule” ka tingëlluar mjaftë ndjeshëm ku edhe ka emocionuar edhe audiencën e kësaj performance./ KultPlus.com

Marko Caka realizon ëndrrën, në sheshxhirim me De Niron, Al Pacinon e Joe Pesci

“Është ëndrra ime të luaj në një sheshxhirim me tre yjet dhe do të jetë një eksperiencë tre mujore që vetëm një herë të vjen në jetë. Aq më tepër si shqiptari i parë që luaj në rolin e mafiozit sicilian, në një film hollivudian me të gjithë yjet e Godfather-it”, ka thënë Marko Caka për KultPlus.

Më 18 shtator të këtij viti do të fillojnë xhirimet për aktorin shqiptar Marko Caka, i cili është pjesë kastës së filmit “The Irishman”, që po konsiderohet si filmi më i madh gangster- biografik i këtij mijëvjeçari, shkruan KultPlus.

Dhe pikërisht është po ky film i cili po ribashkon legjendat e filmit të famshëm “Godfather”, De Niro, Al Pacino e Joe Pesci.

Marko Caka ka thënë për KultPlus se ndihet të jetë i privilegjuar që ka marë rol në këtë film, duke specifikuar pikërisht rolin e tij me shumë skena që parashihet të përmbyllet brenda tre muajve xhirim.
“Është një rol me shume skena, pothuajse me tre muaj xhirime. Pra flasim për një film që deri tani ka një buxhet 100 milionë $ dhe një sfidë e madhe e produksionit Netflix me partnerët , Paramount e STX Entertainment dhe që kanë besimin e plotë në drejtimin e regjisë së Martin Scorseze, që do shfaqet në kinematë botërore nga mesi i vitit 2018”, ka shpjeguar Caka për KultPlus.

Ai ka thënë se deri në janar do të jetë me xhirime në këtë film, ku paraqitet në rolin e një mafiozi sicilian në grupin e Joe Pesci, që bëhen shumë të rrezikshëm për kohën, në Shtetet e Nju Jorkut dhe të Pensilvanisë, dhe që janë në opozitë me Rob De Niron, që luan Irishman Frank Sheeran.

“Është ëndrra ime të luaj në një sheshxhirim me tre yjet dhe do të jetë një eksperiencë tre mujore që vetëm një herë të vjen në jetë. Aq më tepër si shqiptari i parë që luaj në rolin e mafiozit sicilian, në një film hollivudian me të gjithë yjet e Godfather-it. Shpresoj që kjo eksperiencë të më ofrojë role protagonistike të këtij karakteri, në filmat e ardhshëm duke ditur që jam anëtar i Unionit të aktoreve SAG-AFTRA, dhe që janë më të favorizuarit e filmave hollivudiane për rolet e vogla”, ka thënë për fund Caka./ KultPlus.com

Shtatorja e Bill Clinton-it, krijim i shëmtuar

Duket si imazh ofendues për gjithë neve, por edhe për botën, ngaqë aty ka defekte tejet elementare shkollore që kanë të bëjnë me matjen e trupit dhe të kompozimit. Është shtatore që i mungon baza artistike estetike, estetika është qëllimi kryesor i skulpturës. Kjo skulpturë është vetëm material i keqinterpretuar për nga dukja, por edhe nga brendësia, veçanërisht te pjesa e syve që aspak nuk ngjanë me të Clinton-it.

Ilir Muharremi

Është mirë të ekzistojnë shtatoret, por jo realizmi i tyre të jetë i mangët, karikaturë, fyes ose turp i dhimbshëm, sepse fëmijët tanë do të besojnë në imazhin bastardues të skulpturuar dobët nga artistët. Kujdes skulptorë, mos u tallni dhe mos krijoni pseudoskulptura, shtatore të zbehta, monumente nga figurat e merituara. Mos krijoni imazhe tredimensionale të turpshme, e nëse i krijoni siç ndodhi me shumë figura, atëherë ato duhet të ulërijnë, të lëshojnë britma, për ofendimet që po ju bëhen. Vet artistët duhet t’i shkulin, t’i çlirojnë nga turpet siç po ja bëjnë vetes dhe njerëzve që po i vështrojnë.

Sapo artisti fillon ta ndërton një monument ai mendon për hapësirën, kohën dhe historinë. Pastaj radhitet cilësia e lartë, përmasat e sakta, pastërtia, lëmimi i detajeve, punimi i thyerjeve nga koka gjerë te këmbët dhe shpirti ose karakteri identik me figurën të cilën skulptori pretendon ta paraqes. Skulptori është më i kufizuar se piktori, e këtë pak e dinë skulptorët tanë, sepse ata lirohen aq shumë dhe monumenti nuk i ngjan fare figurës reale.

Rasti konkret i shtatores së Bill Clinton, ish-presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe mik i ngushtë i shqiptarëve. Kjo shtatore e cila është punuar nga skulptori Izeir Mustafa peshon 900 kg e derdhur në bronz dhe është e gjatë 3 metra. Po ashtu bazamenti është 3 metra.
Gabimi i parë i shtatores është hapësira në të cilën u vendos ajo. Këtu duhet edhe të bashkëpunohet me arkitektë. Harmonia ndërmjet arkitekturës dhe skulpturës. Harmonia dhe skulptura nuk ndërhyjnë te njëra-tjetra, secila mbanë kuptimin dhe arsyen e vet, dhe e tëra jep përshtypjen se nuk mund të bëhen njëra pa tjetrën. Skulptorët thellohen vetëm në veprën e tyre, kurse syri i njerëzve vështron në total, e në total kjo nuk rri aty ku është, e rrethuar me ndërtesa 15 katëshe, të cilat e përpijnë shtatoren. Tereni duhet të jetë më i hapur me hapësirë të madhe pa ndërtesa. Ndërtesat e mëdha nëse e rrethojnë një shtatore ato e minimizojnë atë (devijojnë proporcionet, shëmtohet) edhe syri nuk e pranon. Rreziku është që shtatorja kalon në kiç, krijim i pashije i një stili tashmë ekzistues artistik. Është shije e keqe shumë komerciale.

Duket si imazh ofendues për gjithë neve, por edhe për botën, ngaqë aty ka defekte tejet elementare shkollore që kanë të bëjnë me matjen e trupit dhe të kompozimit. Është shtatore që i mungon baza artistike estetike, estetika është qëllimi kryesor i skulpturës. Kjo skulpturë është vetëm material i keqinterpretuar për nga dukja, por edhe nga brendësia, veçanërisht te pjesa e syve që aspak nuk ngjanë me të Clinton-it. Skulptori disi përpiqet t’i fryj rrathët rreth syve duke tentuar të gjej ngjashmërinë e kokërdhokëve, mirëpo skulptura i ka më të hapura, më të ekzagjeruara, derisa Clinton-i më të tërhequra. Shtatorja më shumë ngjanë me figurën e presidentit Hashim Thaçi se me Bill Clinton-in.
Sipërfaqja e shtatores nuk është dinamike, ngjyra duket si natyrale, linjat janë të holla diku edhe të trasha, varet prej lakimeve të kostumit dhe fytyrës. Fytyra duhet ende të punohet, të minimizohen elementet, të krijohet simetria më e përkryer, t’i iket fryrjeve të elementeve të fytyrës. Nëse rritet koka, normal edhe pjesët tjera, por duhet më shumë të saktësohen ato me figurën origjinale të Clinton-it.

Si duket artisti nuk i njeh mirë ligjet e optikës: nga poshtë-lartë figura rritet në tërësi jo vetëm ca gjymtyrë, sepse humbet dhe krijon disproporcion. Dorën e majtë e mbanë të ngritur në formë përshëndetje, ndërkohë që e djathta është e ulur poshtë dhe mban një mirënjohje të dhënë, që simbolizon titullin “Honoris Causa”, e cila i është ndarë atij nga Universiteti i Prishtinës. Ndërsa, serbët mendojnë se në dorën e djathtë mbanë librin në të cilin ka shënuar datën 24.3.1999, datë kjo e bombardimeve të NATO-s ndaj caqeve serbe. Si duket nga shteti fqinj interpretohet mbas dëshirave të sëmura të tyre. Shuplaka e dorës është tejet e madhe si dhe koka krahas me harmoninë e trupit. Tërë vepra ka mungesën e karakterit nën pasqyrimin e vërtetë të Clinton-it.

Në këtë skulpturë unë nuk shohë vërtetësi dhe interesim të vërtetë artistik, por një tendencë politike dhe nacionale e humane lavdëruese, rrahje shpine për një shoqëri të ngushtë ndërmjet Kosovës dhe SHBA-së. Por, arti ka tjetër mision. Skulptura më parë ta shprehë gjestin, shprehjen e fytyrës origjinale e jo të zbrazët mbi të cilën vërshohen të gjitha shikimet e botës. Duhet të kemi kujdes kur bëhet fjalë për figura të famshme. P.sh në muzg dhe mbrëmje, kur lëshohen dritat artificiale mbi shtatoren ajo përhumbet dhe nuk ngjanë as me vetveten e as me Clinton-in, duhet të kemi kujdes ndaj hijeve kur depërtojnë mbi të, sepse menjëherë pason ndryshueshmëria.

Pjesët elementare të skulpturës janë: volumi, forma dhe hapësira. Pastaj, radhiten pjesët e tjera si vija, ngjyra dhe sipërfaqja. Për ta kurorëzuar tërë veprën, artisti duhet të ketë kujdes me kompozicionin, dritë-hijen, gdhendjen, modelimin… dhe ngjyrën. Sipërfaqja e shtatores konkretisht e skulpturës krijon lojën ndërmjet dritës dhe hijes, andaj gjithmonë i gjejmë të lakuara, lëmuara, jo të drejta, të ndrydhura… Të lëmuara siç e kemi në këtë rast shtatoren, krijojnë hije të lehta të buta, kurse në sipërfaqe të ashpra dhe drita është më e fortë, e ndjeshme, krijon kontrast të fuqishëm ndërmjet dritë-hijes, duke theksuar vrazhdësinë dhe vdekshmërinë e materialit. Shtatorja në fjalë ka shumë lëmime dhe krejt fokusohet në shkëlqimin prej ari sesa në karakterin origjinal. Figura e Clinton-it është ofenduar me këtë shtatore.

Nëse analizojmë pjesët e linjave të shtatores në fjalë, nxjerrim lidhjen ndërmjet hapësirës dhe vëllimit. Janë të pastra, të thjeshta, të thyera, të lakuara. Linjat shpesh këtu janë të vetëmjaftueshme duken sikur vizatim ose skicë. Skulpturat reale përbëhen vetëm nga linjat hapësinore që e rrethojnë tërë hapësirën, kjo më shumë referohet në artin klasik, por duhet t’i nxjerrim edhe në shtatoren e Clinton-it. Lartësia krahas me bazamentin është e devijuar nuk i ka proporcionet e sakta.
Skulpturat e mëdha nuk e kanë për detyrë të imitojnë, por të stilizojnë shprehjet domethënëse: trupin dhe qëndrimin. Normal duhet edhe t’i ngjajë, sepse bëhet fjalë për një emër. Skulptura është vepër artistike dhe nga skulptori më parë duhet ta kërkojmë veprën e pastaj anën patriotike dhe shoqërore. Diku gjejmë linja dekorative të lëmuara dhe gjest patetik që ndikon në sundimin politik të së shkuarës sonë. E mira e së mirës është se gjymtyrët nuk janë të fryra të trupit siç i bënin më herët artistët komunistë shqiptarë, vetëm kjo mund të vlerësohet, ndoshta se Akademizmi ynë qe më i lirë në ndërtim të skulpturave krahas me atë të Shqipërisë.

Nuk e di nëse Clinton-i u dëshpërua me pamjen e shtatores, ngaqë shtatorja nuk është aspak e denjë për figurën e mikut tonë më të madh. Është dashur të shpallet konkurs publik dhe të ftohen skulptorët të konkurrojnë me boceta të krijuara si bazë. Kjo shtatore nuk i tejkalon as ato në shtetet komuniste. Në kohën tonë duhet të ketë paksa nuanca të postmodernitetit, e kjo shtatore është tipike soc-realiste duke mos e patetizuar në tërësi. Ata i vendosnin shtatoret si zbukurim e jo si revoltë ose si miqësi reale me përmasa të natyrshme. Çdo shtatore komuniste ka defekte anatomike, sepse më shumë i referohen historisë sesa artit. Shtatorja në fjalë ka edhe bazamentin e dështuar. Aty Clinton-i buzëqesh, thuajse tërë populli jonë është i zhytur në humor dhe komedi. Të largëta janë ato shtatore që duhet të buzëqeshin. Tentimi për ta imituar skulpturën reale, e kthen në shëmti figurën, nuk e di përse skulptori nuk ka punuar me asistentë ose sugjerues. Nuk kemi ne skulptorë si Mikelanxhelo ose Rodeni. Realizmi edhe pse është i tejkaluar, nëse punohen figurat e famshme historike duhet të respektohet me përmasa të sakta. Bëhet fjalë për vendosjen e tij në sheshe publike. Shpesh, shtatoret me figura të famshme cilësohen si pika reference dhe atraksioni nga turistët dhe njerëzit./KultPlus.com

“Ofshamë” e Zake Prelvukaj mbërtheu edhe Galerinë Kombëtare të Kosovës (FOTO)

Një prezantim i mahnitshëm i këtyre pikturave nëpër muret e Galerisë Kombëtare të Kosovës, jo vetëm që e kënaqi publikun duke i parë, por edhe duke i ndjerë ato. Përmes syve mund të shihje secilën ‘Ofshamë’ të secilës vijë të krijuar nga Zake Prelvukaj.

Sarandë Selimi

E bardhë, e zezë, ngjyrë kafeje, e verdhë, e kuqe, krem, ngjyrë portokalli… Portret duke ulëritë, trup femre, dorë, mure, shtëpi… ‘Pa Mitrovicë nuk ka Kosovë’, ‘Rroftë Mitrovica’, ‘Stop Manifestimeve pa çlirimin e Mitrovicës’, ‘Mos e prek’, ‘Shpia e Zane’… ‘Art modern’, ‘Demokraci’, ‘Shoot’, ‘Madness’… e krejt kjo ‘OFSHAMË’.

Mbrëmja e së hënës në Galerinë Kombëtare të Kosovës solli këtë qasje përmes pikturave të artistes shqiptare Zake Prelvukaj. Kjo ekspozitë personale e Prelvukajt mblodhi rreth ‘Ofshamës’ shumë miq, artdashës e familjarë të artistes, për të cilën kryeqyteti kosovar ka pritë goxha gjatë që të vijë me një ekspozitë të tillë. Një prezantim i mahnitshëm i këtyre pikturave nëpër muret e Galerisë Kombëtare të Kosovës, jo vetëm që e kënaqi publikun duke i parë, por edhe duke i ndjerë ato. Përmes syve mund të shihje secilën ‘Ofshamë’ të secilës vijë të krijuar nga Zake Prelvukaj.

Kjo ekspozitë u hap me fjalët e drejtoreshës së Galerisë Kombëtare të Kosovës Arta Aganit, e cila menjëherë ia kaloi fjalën ministres në detyrë në MKRS, Vlora Dushmoshit. Dumoshi, tha që është e nderuar të marrë pjesë në ekspozitën e mikes së saj, e cila përveç pikturës dhe talentit të saj, veçori specifike, sipas Dumoshit është edhe gjuha e malësisë të cilën ajo e flet. “Vetë kjo ekspozitë me titullin ‘Ofshamë’ e tregon një rrugëtim të popullit tonë dhe këtë më së miri e shpreh Zakja”, tha Dumoshi.

Ndërsa një katalog më i veçantë se nëpër ekspozita të tjera ishte ky për ekspozitën e Zake Prelvukajt. Në këtë katalog një shkrim të veçantë kishte bërë Shkëlzen Maliqi, me ç’rast lexoi pak pjesë nga ai shkrim.

“Artet bashkëkohore lirinë dhe kuptimin e kërkojnë para së gjithash te vetvetja e jo nënshtrimet e detyrimeve sociale, politike, religjioze… edhe në raste kur këto detyrime duken plotësisht të arsyeshme, ose për më shumë, si vlera sublimë, imponuese, të shenjta. Nga ana tjetër, kuptohet se nga artisti nuk mund të pritet që ai, si qenie sociale dhe politike që është, të shkëputet plotësisht nga jeta dhe zotimet sociale, të cilat në kohërat e krizave dhe të mbijetesës bëhen pothuajse të pashmangshme”, theksoi Maliqi, i cili vazhdoi tutje të thotë se Zake Prelvukaj shprehet plotësisht e vetëdijshme për këtë situatë ekzistenciale të artit.

“Në një bashkëbisedim me sinqeritetin më të madh ajo më kishte thënë: “Në vitet 90-ta, kur unë seriozisht pata filluar të merresha me art, krijimtaria ime motivohej jo vetëm nga dëshira dhe dashuria për artin, por edhe nga revolta””, pohoi Maliqi.

Pasi të pranishmit që ishin në një numër të madh shikuan e shijuan këtë ekspozitë, KultPlus foli me kritikun e artit Ilir Muharremi. Ai tha se Zakja konsiderohet si artiste e guximshme, mirëpo, sipas tij, koha ka ndryshuar, pasi që atëherë sistemi dhe femrat pak merreshin me art, kurse sot merren shumë.

“Motivet nuk qenë më të ndryshme nga ato që i kemi parë të Zakja, si për shembull: Demokracia tani trageti në mesin e këmbëve të femrës. Tashmë janë tejkaluar këto, nuk janë më atraktive, sepse femra është avancuar, duhet të avancohet dhe artistja të jetë përpara kohës së sotme e jo të jetoj me të kaluarën. E veçanta e ekspozitës ishte realizimi i punimeve në stilin e Zakës, herë abstrakt e herë ekspresiv abstrakt, sidomos portretet e shpërqendruara që ma kujtonin Dr. Zhivagon. Por edhe motivi nga lufta e fundit, mbishkrimet. Ka formën, vijën dhe ngjyrën por edhe kompozicionin. Është art i ndërdies, nuk i jep rëndësi veç figurës, por tërë kompozicionit. Ka përjetime individuale, ulërimë, ulërimë e munkut piktorit, klithma por nuk ka krijim të ri mbi sistemet, mbetet me të kaluarën e sistemeve”, u shpreh Muharremi i cili përfundoi të thotë se e sheh më shumë si art individual.

E vetë protagonistja kryesore e kësaj ngjarje, artistja Zake Prelvukaj, iu tha të pranishmëve se e kanë nderuar në rrugëtimin e saj jo të lehtë. Ajo tha se stacioni i saj ishte Prishtina e këndshme dhe e mira, ishte shtëpia e saj e cila gjithmonë u mor me art.

“Mora një rrugë që nuk e dija se ku të qet e ku do të shkoj, mirëpo ajo rrugë ishte më i rëndësishmi në jetën time, në atelienë në të cilën u rrita, studiova, krijova. Këto rrugë nuk duhet t’i shikojmë si të vështira, se njerëzit thonë që ndoshta nuk të shpërblehet puna, por unë për të gjithë ju them se puna shpërblehet dhe kjo puna ime është puna juaj, puna juaj është puna ime dhe në çdo”, u shpreh artistja e cila pas këtij fjalimi morri shumë duartrokitje e pastaj edhe shumë urime.
‘Ofshamë’ e Zake Prelvukajt do të qëndroj e hapur në Galerinë Kombëtare të Kosovës deri më 5 tetor të këtij viti./ KultPlus.com

Dy artistë shqiptarë do të tundin Argjentinën

Janë duke u realizuar provat e fundit të shfaqjes “La Traviata” në Buenos Aires, shfaqje kjo që në të njëjtën skenë do të prezantojë dy ndër artistët më të fuqishëm në skenat prestigjioze ndërkombëtare, Ermonela Jaho e Saimir Pirgu, shkruan KultPlus.

Kjo shfaqje operistike e Verdit që do të prezantohet në Shtëpinë Operistike në Buenos Aires më 12 shtator, do të vijë me rolet kryesore pikërisht nëpërmjet artistëve shqiptarë, ku Ermonela Jaho do të paraqitet në rolin e Violetës, kurse Saimir Pirgu në atë të Alfredos. Kjo shfaqje më pas do të ketë edhe reprizat më 15, 17 dhe 19 shtator.

Ermonela Jaho dhe Saimir Pirgu janë dy nga artistët shqiptarë, të cilët janë prezantuar në skena të mëdha prestigjioze të botës./KultPlus.com

Datëlindja e Dritëro Agollit do të shënohet me publikimin e një libri të ri

Dritëro Agolli sërish do të jetë pranë lexuesve, pikërisht nëpërmjet një botimi që është në përfundim e sipër, shkruan KultPlus.

Bëhet fjalë për një libër me aforizma nga Dritëro Agolli,dhe për këtë publikim ka njoftuar vetë vajza e tij Elona Agolli.

Ajo ka njoftuar se libri është drejt përfundimit të përgatitjes për botim, sipas saj, të një vepre të rrallë, tepër të veçantë e shumë të pelqyer si zhaner nga lexuesit besnikë të librit dhe shkrimtarit të zemres : Aforizma nga Dritero Agolli . “Tetori i datëlindjes së Dritëroit vjen i begatë …”,ka njoftuar Elona Agolli./KultPlus.com

Agim Sulaj do të sjellë 20 vepra nëpërmjet ekspozitës “Autokton”

Artisti shqiptar Agim Sulaj, i cili pas vete ka një numër të madh të çmimeve të rëndësishme ndërkombëtare, është në përgatitje e sipër të ekspozitës së radhës, por kësaj here duke gjurmuar thellë në kulturën shqiptare, shkruan KultPlus.

Vetë Sulaj ka thënë për KultPlus se kjo ekspozitë do të përfshijë 20 punime, të cilat do të vijnë para publikut të Tiranës, nën petkun e emërtimit “Autokton”. Artisti shqiptar ka thënë se kjo ekspozitë është një dedikim artistik për historinë shqiptare, dhe vetë shqiptarëve.

“Dua të ekspozoj dedikimin moral për njerëzit që kanë bërë historinë e vendit tim, trojeve, traditave, natyrës, heronjve, por mbi të gjitha njerëzve të thjeshtë, që kanë rritur breza e breza dashurinë për vendin dhe tokën e Arbrit”, ka thënë Sulaj.

Ai duke specifikuar se kjo ekspozitë do të vjen në Tiranë, pikërisht në ditët e ftohta të dhjetorit, ka shtuar se edhe pse ka edhe angazhime të tjera, me një përpjekje të madhe është duke punuar që të mbarojë këtë ngacmim frymëzues, për vendin edhe ku ka lindur. Sulaj poashtu ka shpjeguar se nëpërmjet kësaj ekspozite do të vijnë edhe kostumet dhe laramania e tyre e pafund e historisë së Shqipërisë, prej jugut e në veri./KultPlus.com

Për çmimin “Gruaja e Vitit 2017” në Skoci, e nominuar edhe shqiptarja Remzije Sherifi

Janë bërë publike nominimet në The Scotish Women’s Awards, dhe në mesin e shumë grave të famshme skoceze, në kategorinë e bamirësisë është edhe emri i Remzije Sherifit, e cila tash e shumë vite jeton dhe vepron në Glasgow, shkruan KultPlus.

Edhe vetë Remzije Sherifi është shprehur të jetë e nderuar për këtë nominim, e cila ka specifikuar se ndihet të jetë e privilegjuar që është e nominuar për punën e saj në fushën e bamirësisë. Ndërkohë, finalja e madhe e këtij çmimi prestigjioz do të mbahet më 30 gusht.

Remzije Sherifi është nga Gjilani dhe ka shkuar në Skoci në vitin 1999 kur u evakuua nga një kamp në Maqedoni. Deri në vitin 1992, kur u përjashtua nga puna, Remzija ka punuar si radio-gazetare dhe producente. Në Skoci ajo ka treguar sukses duke e udhëhequr shoqatën ‘Maryhill Integration Network’ e cila merret me zbatimin e programeve që kanë të bëjnë me shëndetin, arsimin, artin dhe vallëzimin e që kanë për qëllim afrimin e komuniteteve.

Dhe puna e saj në Skoci është vlerësuar edhe në më herët, pasi që në çmime të ngjashme prestigjioze është nominuar edhe viteve të shkuara. /KultPlus.com