Vendndodhja e Göbeklitepes (ose Göbekli Tepe) ka pasur fatin në fatkeqësi. Që nga viti 1963, arkeologët nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës e kanë zbuluar këtë vend vetëm 15 kilometra larg qytetit Shanliurfe (Urfe) në juglindje të Turqisë.
Për shkak të formave të gurit të ngjashëm me kryqin dhe hulumtimit të pamjaftueshëm kanë menduar që me siguri i takon varrit bizantin apo kryqtarëve të cilët gjatë shekullit të mesëm kanë bredhur gjerë e gjatë në rrugën deri në “Tokën e shenjtë”.
Tridhjetë vjet më vonë, arkeologu gjerman Klaus Schmidt i cili ka hulumtuar këtë rajon, ka vendosur që sërish t’ia hedhë një sy vendit të braktisur në bashkëpunim me Muzeun Arkeologjik të Shanliurfes.
Kur është zbuluar rëndësia e tij e vërtetë, lajmi ka shkaktuar habi të plotë – është gjetur tempulli më i vjetër në botë, më vjetër se cilido qoftë para tij, ndërkaq historia e gjinisë njerëzore dhe e fillimeve të tij në Mesopotami është dashur që të revidohet.
Disa herë, vjetërsia e mbetjeve është verifikuar me ndihmën e karbonit radioaktiv C-14, dhe çdoherë është marrë i njëjti rezultat – tempulli daton nga koha prej rreth 11.500 vjetëve.
Në studimet e përbashkëta të Institutit Gjerman Arkeologjik në Berlin dhe Muzeut të Şanlıurfa-s, studime këto që zgjasin që nga viti 1995, janë gjetur gurë në formë të kafshëve të egra që ngjasojnë “T”-së, të gjata 3-6 metra dhe të rënda 40-60 tonë.
Gjatë gërmimeve janë gjetur dhe mbetjet e tempullit më të vjetër në botë, mbetje të larta 8-30 metra dhe me forma rrethore dhe drejtkëndore. Gjithashtu janë gjetur dhe vepra të llojllojshme historike si statuja 65 centimetërshe të njeriut.
Në mesin e strukturave rrethore të Gobeklitepesë, diametri i të cilave shkon deri në 30 metra, janë zbuluar 2 obeliskë prej gëlqerori të fortë të periudhës neolitike me trajtën e germës “T” dhe me lartësi 5 metra.
Për më tepër, në këtë zonë janë konstatuar edhe tempuj të tjerë që presin të shohin përsëri dritën e diellit.
Gërmimet arkeologjike në Gobeklitepe vazhdojnë për të zbardhur të panjohurat rreth ndërtimit të kësaj qendre besimi dhe jetës së njerëzimit në atë periudhë shumë të hershme të historisë.
Gobeklitepe është shtuar në Listën e Trashëgimisë Botërore të #UNESCO-s.
Shumë larg na rrinë gratë. Çarçafët e tyre erëmojnë natën e mirë. Vënë bukë mbi sofër që të mos ua ndjejmë mungesën. Pastaj kuptojmë se qemë gabim. Ngrihemi nga karriget dhe themi: «Je shumë e lodhur sot», apo «ja, e ndez unë kandilin».
Kur ndezim shkrepsen, ajo kthen krahët me hijshi, e shkon me një përkushtim që s’gjen shpjegim drejt kuzhinës. Kurrizi’ saj është një mal i vogël, i trishtë, përplot me të vdekur – të vdekurit e oxhakut, të vdekurit e saj dhe të tutë.
Dëgjon hapat e saj të kërcasin mbi shtrojën e vjetër dëgjon dënesën e enëve brenda bufesë dhe pastaj tingullin e trenit që merr ushtarët për në brez të luftës.
Në kuadër të përkrahjes së drejtpërdrejtë të organizatave sportive, Ministrja e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi, nënshkroi edhe pesë memorandume bashkëpunimi.
Memorandumet u nënshkruan me Komitetin Paraolimpik të Kosovës, Federatën e Bjeshkatarëve Alpinistë, Federatën e Bilardos, Federatën e Sporteve për të Verbër dhe Organizatën e Tifozerisë Kombëtare ‘Dardanët’.
Memorandumet të cilat u nënshkruan janë në vazhdën e mbështetjes së përvitshme që MKRS-ja bën për organizatat që merren me sport në Republikën e Kosovës dhe mjetet që u ndahen atyre kanë për qëllim që ato t’i realizojnë planet dhe aktivitetet që kanë për objektivë për këtë vit.
Ndër tjera, ministrja Dumoshi i njoftoi drejtuesit e këtyre organizatave sportive se MKRS-ja po bën të pamundurën që t’u gjendet pranë sportistëve në këtë kohë të vështirë nëpër të cilën po kalojmë si pasojë e pandemisë. “Besoj se përkrahja që MKRS-ja po e jep, do ta bëjë më të lehtë tejkalimin e sfidave që po përballeni ju si organizata me veçantitë që keni secila prej jush. Unë si ministre do të angazhohem me të gjitha mundësitë që të dëgjoj dhe përkrah organizatat sportive”, u shpreh ministrja.
Ndërkaq, drejtuesit e organizatave sportive të cilat nënshkruan memorandumet e bashkëpunimit e falënderuan ministren Dumoshi dhe ministrinë për vëmendjen dhe përkrahjen e kushtuar ndaj organizatave sportive në vendin tonë. Ata theksuan se pas qetësimit të gjendjes kur hiqet izolimi do të fillojnë menjëherë aktivitetet dhe përgatitjet që përpos realizimit të garave, pjesëmarrjes në to, do të angazhohen në rritjen e cilësisë dhe korrjen e rezultateve sa më të mëdha. / KultPlus.com
Beyonce, ylli i muzikës, po jep ndihmën e saj në betejën kundër pandemisë.
Iniciativa “BeyGOOD” e këngëtares së “Love on Top” do të dhurojë 6 milionë dollarë për fondet e ndihmës për punonjësit dhe njerëzit e prekur nga shpërthimi i koronavirusit.
“Komunitetet me ngjyrë po vuajnë shumë për shkak të pandemisë COVID-19. Shumë familje jetojnë në zona të pamerituara, me shtëpi që e bëjnë të vështirë distancën sociale”, shkroi fondacioni në një deklaratë, transmeton ATSH raportimin e DPA-së.
“Komunitetet që kishin mungesa të fondeve për arsim, shëndetësi dhe strehim, tashmë i duhet të përballen dhe me nivele alarmante të infeksioneve dhe fatalitete. Këtyre komuniteteve i mungon aksesi në testime dhe kujdesi i barabartë shëndetësor”, thuhej në deklaratë.
Në partneritet me iniciativën “#startsmall” të shefit ekzekutiv të Twitter, Jack Dorsey, paratë do të shkojnë në organizata të ndryshme me bazë komunitare, si UCLA dhe Aleanca Kombëtare në Sëmundjet Mendore, për të ofruar nevoja thelbësore dhe shërbime të shëndetit mendor në Nju Jork, Detroit, Nju Orleans dhe Houston, qyteti i lindjes së Beyonce/ DPA. /KultPlus.com
Violonçelisti i njohur Hauser, anëtar i 2Cellos, i njohur për interpretimet e mahnitshme dhe shumë të veçanta, do të vijë këto ditë me një performancë në vendlindjen e tij, në Pula të Kroacisë, shkruan KultPlus.
Këtë shfaqje ai dëshiron të ju kushtojë të gjithë punëtorëve që janë në vijën e parë të frontit dhe gjithë njerëzve që po kontribuojnë në këtë situatë ku e gjithë bota po përballet me Covid-19.
Përmes një video në Facebook, Hauser ka njoftuar për kohen se kur mund ta përcjellni performancën e datës 27 prill që sipas tij do të jetë e veçantë. / KultPlus.com
Angelina Jolie thotë se vijimi i shkollimit nga shtëpitë është sfidë më e madhe për prindërit se sa për fëmijët.
Ylli i njohur foli për përvojat e saja nga karantina së bashku me gjashtë fëmijët, Maddox 18 vjeç, Pax 16 vjeç, Zahara 15 vjeçare, Shiloh 13 vjeç, dhe binjakët 11-vjeçar Knox dhe Viviene dhe tha se mbyllja në shtëpi mund të jetë gjë e vështirë për prindërit.
”Të gjithë jemi të mbyllur, po na shkon mirë, sipas meje gjërat që ndikojnë më së shumti te fëmijët janë se nuk po shkojnë në shkollë dhe edukimi e sfidat e të edukuarit. E di që prindërit në tërë botën po sfidohen me shkollimin nga shtëpitë dhe kjo mund të jetë sfidë më e madhe për prindërit se sa për fëmijët”, tha ajo.
Angelina gjithashtu e shfrytëzoi rastin për të ngritur vëmendjen rreth dhunës në familje në këtë kohë pandemie.
Duke folur për rreziqet e izolimit në këtë periudhë, ajo shtoi: “Kemi aq shumë pasiguri në botë, shumë fëmijë nuk kanë as ushqim, pastaj kemi dhunën në familje dhe e dimë që kjo është në rritje në tërë globin, sepse jemi duke dëgjuar gjëra të tmerrshme. Andaj, brenda shtëpisë mund të jetë vendi më i rrezikshëm për disa njerëz. Fëmijët tanë nuk duhet të jetojnë në një botë kaq të brishtë. Nuk duhet të arrijmë në këtë pikë, jo është kohë për ndryshime të mëdha në tërë botën”.
Aktorja 44-vjeçare tha se ende beson në njerëzimin.
Ajo i tha revistës Time: “Unë besoj te njerëzimi. Kam shpresë. Deri sa të dimë se si të ndihmojmë dhe çka të bëjmë, ka shpresë për neve”. /KultPlus.com
“Bella ciao” është një këngë popullore – protestë italiane që buronte nga vështirësitë e grave punëtore të shtresave më të ulëta, punëtorët e fushës “paddy field” në fund të shekullit XIX që e kënduan për të protestuar kundër punës së ashpër në fushat me gjelbërim të Italisë së Veriut, shkruan KultPlus.
Kënga u modifikua dhe u miratua si një himn i rezistencës antifashiste nga partizanët italianë midis 1943 dhe 1945 gjatë Rezistencës Italiane, rezistencës së partizanëve italianë kundër forcave naziste gjermane që pushtuan Italinë, gjatë Luftës Civile Italiane, dhe luftës partizane italiane kundër Republikës Socialiste Fashiste Italiane dhe aleatëve të saj nazistë gjermanë. Vargjet e “Bella ciao” këndohen në të gjithë botën si një himn antifashist i lirisë dhe rezistencës.
Kësaj kënge shumë njerëz i janë rikthyer edhe përmes serialit të famshëm “La Casa de Papel” ku kënga përdoret si himn i rezistencës.
Teksti i plotë i këngës në gjuhën italiane:
Una mattina mi sono svegliato,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
Una mattina mi sono svegliato,
e ho trovato l’invasor.
O partigiano, portami via,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
O partigiano, portami via,
ché mi sento di morir.
E se io muoio da partigiano,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
E se io muoio da partigiano,
tu mi devi seppellir.
E seppellire lassù in montagna,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
E seppellire lassù in montagna,
sotto l’ombra di un bel fior.
Tutte le genti che passeranno,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
Tutte le genti che passeranno,
Mi diranno «Che bel fior!»
«È questo il fiore del partigiano»,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
«È questo il fiore del partigiano, morto per la libertà!» / KultPlus.com
Ky tregim i shkurtër është i shkruar enkas për Librin/ Katalogun ‘CONTAINPORARY‘ KosovaPavilion2020, për Pavilionin e Kosovës në Biennalen e Venedikut kuruar nga M. Vezgishi.
Fati e kishte përkëdhelur ato me emërtime të shumta. Duke kërkuar nëpër harta të vjetra i gjeja të shënuara me emra të ndryshme dhe kjo më bënte të vështirë ta dalloja nëse bëhej fjalë për të njëjtin qytet. Secili autor duhet ta ketë quajtur ate sipas preferencës së vet, mendoja. Afrodita, Atena, Artemida, Hestia, Demetra, Hera apo Kora ishin emërtimet më të shpeshta të saj, por kishte ajo edhe emra të tjera në përdorim. Se cili prej kartografëve e kishte me të drejtë, këtë nuk mund ta dija, megjithatë për një gjë te të gjithë gjeja pajtim… qytetin në fjalë e njihnin për më të bukurin vend.
Sebep saj, pas një dekade të kaluar në karantinë, pa hezituar shumë vendosa të merrja udhën andej. Se si ishte e bukur këtë do të zbuloja gjatë udhëtimit.
Së pari me kompas ia nxorra afërsisht pozitën në hartë. Më patën udhëzuar se në rrugën tokësore që i lidh dy kryeqytetet e botës, ate do ta gjeja në mes. Ajo herë kishte qenë qyteti më lindor i Perëndimit, e herë më perëndimori i Lindjes. Në mënyrë ciklike i kishte ndryshuar padronët për të qenë herë pas here edhe krye në vete. Rrugës mes këtyre dy superfuqive kishte edhe disa qytete të tjera që kishin ndikuar shprehitë e saja dhe më duhej ti takoja. Pastaj u ula dhe skicova një hartë për rrugëtim (shih. hartën) dhe u nisa pas saj.
Isha ende i ri dhe kisha kohë pa kufi. Më priste jeta, më prisnin të gjitha, secila nga shtatë qytetet sa ishin atëbotë, duhej të ishte më e mirë se tjetra. Në udhëtim e sipër, kuptimi i emrave të saja do të bëhej nge për imagjinatën time.
***
Nga kryeqyteti madhëshor që deti e ndante në dy gjysma, udhëtova te e shoqja me pallate vezëlluese të ndërtuara mes kanaleve të ujit, prej nga erërat jugore më fërfëlluan te fortesa e ndërtuar me tulla të argjenta, për të lundruar më tej te porti që ruhej prej nimfave të detit, kaluar matanë te qyteti i plleshëm me lumenj e liqe, e deri te ajo me kala në udhëkryqin e rrugëve që më dërgonte te qyteti që po e synoja. Secila ishte ndryshe nga tjetra, me dukje, me karakter, me qëllime e me kujtime, megjithatë dolën të ishin kryevepra. Magnetike, të mençme, gjuetare, virgjëresha, amnore e mashkullore, të gjitha i adhurova si hyjnesha. Por në gjirin e tyre nuk mund të rrije përherë, mua më priste ajo tjetra.
Ashtu si u tha, qyteti i fundit gjindej në mesin e tyre. Ate nuk e mbanin fort për hyjneshë, por ajo i ngërthente të gjithat në vete. Përkundër se gjindej larg detit, rregullisht vizitohej prej pulëbardhave. Ndahej në dy gjysma, ama nuk ishte e madhe. Rrugët e saja kishin shumë kanale uji, mirëpo ato nuk i shërbenin për lundrim. Kalaja me ushtri i qëndronte si kurorë në kokë, por ama aty kurrë askush nuk kishte luftuar. Thuhej se ishte rritur me lugë të argjendit dhe kishte mësuar gjuhët e qyteteve të tjera. Mirëpo përtej saj, kishte diçka tjetër që i jepte asaj një cilësi të dalluar.
Ajo zhdukej, argëtohej dhe kthehej përsëri. Ishte si ato vajzat lozonjare që nuk mund t’i mbaje veç për veti. Vajtje-ardhjet e saja, kishin përkëdhelur me emra të shumta, varësisht se cili kartograf e kishte vizituar ate. Megjithatë duhej ta vizatoja vet për të kuptuar se nga i buronte hijeshia.
Përkundër se të gjithë e kishin pushtuar, ate kurrë taman nuk e kishin rrënuar. Përfundi saj, njëra mbi tjetrën i gjeje të shtresuara plot qytete të tjera. Mjafton të hapje një temel shtëpie dhe mund të hasje në ura, sheshe, faltore, kroje, tempuj dhe hamame të tjera nga kohrat e kaluara. Objektet që të kapte syri në rrugë ishin vetëm pjesë të ndonjërës prej shtatë qyteteve të saja, tërësia e të cilave jetonte nën dhe. Në mesin e tyre i gjeje poetë, piratë e pelegrinë. Kish mbretër e princesha. Pushkatarë, argjentarë, bari e bahçegji, që të gjithë ia kishin dhuruar asaj një diçka nga vetja.
Bukuria e saj gjindej në mesin e shumësive të saja. Ndërsa ajo, endej mes tyre duke i mirëmbajtur miqësitë me banorët e saj të gjithëhershëm. Endej me këmbëngulje nga emri në emër, mahallë më mahallë, prej gjuhe në gjuhë, të gjitha i dashuronte. Sa shumë histori që rrëfente. Shquhej për emra të shumta, ndërsa e quanin bukuroshe.
Më kujtohet si sot, se si isha mahnitur kur më ra të shihja për herë të parë. Nga atje lart dukej si një vaginë gjigante e shtrirë në natyrën e plleshme. Me plepa të radhitura në deltën së saj, e me petale të lagura në atë mes, po e strehonte tërë një qytet. I vinte aromë e tre mijë luleve të egra të maleve të vjetra. Ajo më joshte me harenë e saj, ndërsa unë i jepesha për aq sa më linte. Sa herë që ngrohej koha, zhytesha dhe notoja në ujërat e saja të argjenta. Nuk e mohoj se ende e dua, por një herë moti para asaj thatësire të madhe që e kaploi planetin, ajo vajti dhe nuk u kthye më. Nuk e di se nga më mbeti, por qysh prej asaj kohe qyteti i saj i bukur u kaplua nga shterpësia. /KultPlus.com
Në këto kohë distancimi social, jemi të të detyruar që të gjitha blerjet e nevojshme që kemi për të bërë, t’i bëjmë sa më shpejt. Një propozim i çuditshëm vjen nga kryetari i Bashkisë së Osakës i cili kërkon që të gjitha pazaret për shtëpinë të kryhen nga burrat pasi gratë janë të pavendosura dhe vonohen shumë nëpër dyqane.
Kryebashkiaku Ichiro Matsui shprehet se burrat shkojnë në markete dhe marrin ato që iu është thënë dhe largohen me shpejtësi dhe kjo sipas tij është diçka e mirë pasi shmanget kontakti njerëzor.
Por reagimet nuk kanë qenë shumë të mira për këto deklarata. Kryebashkiaku Matsui është sulmuar online nga mijëra njerëz të cilët e kanë akuzuar atë si paragjykues dhe që nuk respekton as burrat e as gratë.
Kur u pyet nga një gazetar, Ichiro Matsui e pranoi se këshilla e tij mund të jetë dukur pak e pa takt, por kjo gjë sipas kryebashkiakut është e vërtetë në familjen e tij. /KultPlus.com
Duhet të merret mësim nga disa femra. Më bëjnë përshtypje disa gra me durimin e artë që kanë, më të cilin arrijnë të mbulojnë çdo plagë, çdo dhimbje, dhe çdo formë dhune.
Nuk shprehen, nuk flasin, janë të ngurta kundrejt çdo lloj provokimi që mund t’u bëhet në familje apo në shoqëri dhe me sjelljen e tyre fisnike dallojnë nga pjesa dërmuese e grave që pikëllohen për gjënë më të vogël.
Njoh nga ato që janë abuzuar fizikisht e seksualisht nga meshkujt, por nuk flasin kurrë për gjërat që kanë kaluar. Janë disa të tjera që durojnë një bashkëshort jo të rregullt se bashku me familjen e tij. Ka dhe gra që nuk flasin kur u jepet mundësia të tregojnë të vërtetën e pse nuk e bëjnë këtë e dimë të gjithë. Por kemi harruar një kategori femrash pa përmendur.
Janë ato femra që nuk e pranojnë të quhen të dhunuara dhe për hir të këtij mendimi mohojnë gjithçka. Mund t’i quash diktatoret e vetes por ja që ekzistojnë dhe të tilla që sakrifikojnë veten për të krijuar imazhin e një familje të lumtur dhe pa probleme. E menduar në mënyrë racionale e kupton pse e bëjnë gjithë këtë. Do theksoja dhe që shoqëria e bastardon imazhin e një “gruaje të dhunuar” dhe kështu e shfuqizon atë nga shumë aspekte duke e parashtruar si të dobët e të paaftë, kur vetë shoqëria është fajtore për indiferentizmin e treguar kundrejt këtyre fenomeneve.
Po ashtu po kjo shoqëri që ngrihet vetëm në ditën e dhunës ndaj grave dhe e lufton dhunën ndaj tyre duke bërë vrap e duke veshur bluzë me ngjyrën personifikuese të gjinisë femërore, po kjo shoqëri që pranon rryma të reja floreshente, po kjo shoqëri e dhunon më shumë se çdo gjë tjetër e shformon imazhin e gruas.
Këto gra që heshtin e kanë një arsye. E respektojnë aq shumë veten sepse e njohin shoqërinë “që proteston” për to. Nuk ia lejojnë shoqërisë luksin t’ua bëjë jetën “gazetë” apo kronike e radhës për t’u lexuar. Pranojnë me dhimbje dhe shpresojnë për ndryshim të situatës ku ndodhen dhe refuzojnë poshtërimin që mund t’u japë një shoqëri e tërë.
Kjo po e vret shoqërinë tonë sot. Këto lajme frymëzuese për burrat e sëpatave, levave, thi-kave, pis-toletave, etj, etj. Të bësh lajm jetën private të dikujt duke dhënë informacione sfumuese e depresive, duke e përshkruar me imtësi sikur të ishin prova për prokurorinë… Ju lutem, mjaft i bëtë share./KultPlus.com
Kajmekami, i futur midis Ibrahim Pashës dhe Izet Agës, dukej i zymtë. Na vidhte me shikim dhe prapë i kthehej letrave që mbante në dorë sikur aty ta kapte fillin e atyre që duhej të na i thoshte gjatë atij takimi që na kishte thirrur me ngut. Dikur ia la letrar para Ibrahim Pashës dhe tha se tash e tutje do të kishim punë me të. “Fermani po shkilet”, foli gjenerali kërcënueshëm. Mbas një pushimi të shkurtër, gjithnjë me shikimin kah unë dhe Sheh Alia, shtoi se nga Reka e Hasi në sheher futën tebdil festaqinjë të shumtë. Nëpër kisha e teqe flasin sikur fermani është me sherr dhe se duhet me e kundërshtue me heqjen e mbylljes. Thonë se Gjakova dhe Malësia janë ndarë për t’u shkatërruar tinëzisht dhe çmos… “Ne po luftojmë me vdekjen, ndërsa këta shpifin sikur ne nuk bëjmë tjetër pos hapim varre të fshehura… Dikush këtu po lyp sherr. Hyqymeti nuk do të rrijë duarkryq!” Lam Mula po ziente. Mbase do të shpërthente, por ishte Sheh Alia i Teqes së Madhe, që si përherë, Ibrahim Pashës i tha se shtëpitë e zotit ishin të hapura për të gjithë. Ndërsa shqetësimi për të keqen që po na kërcënon nuk është kurrfarë armiqësie… “Shpifjet e tilla kanë për qëllim revoltën deri në shpërthim dhe kryeneçësinë kundër fermanit… Ne nuk hamë barë!…” Në fund Ibrahim Pasha, gjithnjë me atë shikimin kërcënues tha se dikush po kërkon llugë, por ajo ia ha kokën… “Ne e dimë se kush hedh gurin dhe fsheh dorën…”
(Shkëputje nga romani “Shënimet e Gjon Nikollë Kazazit”, 1982) / KultPlus.com
Artisti gjerman, fituesi i çmimit “Turner”, Wolfgang Tillmans, është duke shitur posterët e veprës së tij për 50 euro, në mënyrë që të mbështesë klubet e natës dhe hapësirat për art e muzikë që janë në rrezik për të mbetur jashtë biznesit për shkak të përhapjes së COVID-19.
Tillmans, të cilit i janë bashkuar edhe 40 artistë të tjerë ndërkombëtarë, përfshirë Mark Leckey, Betty Tompkins dhe Andreas Gursky, ka lansuar kampanjën për grumbullimin e mjeteve me qëllim që t’iu japë mbështetje financiare hapësirave kulturore “që mungesa e publikut po u shkakton krizë ekzistenciale”.
“Ka shumë vende që mund të mos marrin ndihmë apo të lihen jashtë pasi që janë vende informale në kulturë, në jetën e natës e në muzikë. Kam ndier një nevojë që të bëj diçka që ato të mos mbyllen përgjithmonë”, ka thënë ai.
Me përshkrimin si “ një edicion i palimituar, por i qasshëm vetëm për një periudhë të caktuar kohore” çmimi prej 50 eurosh është caktuar si një zgjedhje për të bërë artin të përballueshëm.
“Është një çmim që e bën donacionin serioz dhe është një shumë e ngjashme me atë që do të kishit shpenzuar në një nga këto hapësirat gjatë një natë”, ka thënë ai.
Posterët e qasshëm për t’i blerë përfshijnë portretin e James Baldwinit, realizuar nga Marlene Dumas, që mbështet revistën e Berlinit “Siegessaule”, një printim të Gilian Wearingut, duke mbajtur pankartën “All I Ever Wanted Was Love” për të ndihmuar klubin e natës “Renate”, përderisa shitjet nga “A Changeling Can Change” e Mark Leckey do të shkojnë për hapësirën shumëdimensionale të “ACUD MACHT NEU” po ashtu ne Berlin.
Aktori amerikan Tom Hanks i ka shkruar letër dhe i ka dërguar një makinë të shkrimit të brendit Corona, një djali australian i cili ishte ngacmuar në shkollë për shkak të emrit të tij, Corona.
Corona De Vries, 8 vjeçar, i kishte shkruar i pari, Tom Hanksit dhe gruas së tij, Rita Wilson, pasi kanë qenë sëmurë nga virusi.
“Kam dëgjuar në lajme që ti dhe gruaja jote jeni sëmurë nga koronavirus, a jeni në rregull”, ka shkruar ai, shkruan BBC.
Ai ka shtuar se e do emrin e tij, por në shkollë po e thërrasin koronavirus.
“Jam shumë i mërzitur dhe i zemëruar kur njerëzit më thërrasin kështu”, ka shkruar ai.
Tom Hanks në përgjigje i ka shkruar “I dashur shok Corona”. “ Letra jote na ka bërë mua dhe gruan time të ndihemi mrekullueshëm. Faleminderit që je një shok kaq i mirë- shokët i bëjnë shokët të ndihen mirë”, transmeton KOHA.
Hanks dhe Wilson janë kthyer nga Queensland në SHBA, pasi kanë shpenzuar tri javë për t’u shpruar nga koronavirusi.
Aktori i ka thënë djaloshit se “ti je njeriu i parë që e kam njohur dhe që mban emrin Corona”, ka thënë ai. / KultPlus.com
Daniel Defo lindi në Londër më 1660. Ai ishte djali i një kasapi të quajtur Xhejms Fo (Danieli më vonë e ndryshoi mbiemrin e tij në Defo sepse tingëllonte më bukur). Danieli i ri mëson në një shkollë fetare dhe më pas filloi tregtinë duke shitur dhe blerë mallra të ndryshëm. Kështu, ai udhëtoi në të gjithë Europën.
Daniel Defo luftoi kundër mbretit Xhejms ll dhe më vonë u bashkua me ushtrinë e mbretit Uilliam lll. Ai u burgos dy herë, sepse shkroi disa tekste kundër kishës dhe qeverisë. Daniel Defo punoi shumë edhe me gazetën e tij, në të cilën shkroi më shumë se 500 shkrime me emrin e vet, më shumë se çdo shkrimtar tjetër në gjuhën angleze.
Ai pati një jetë shumë aktive. Vdiq në 1731 në Londër. Kur ishte pothuajse 16 vjeç, Daniel Defo filloi të shkruante novela. Të kësaj periudhe janë veprat: “Kapiten Singëlltoni”, “Moll Flanders” dhe “Roksana”, por libri që e bëri të famshëm në të gjithë botën është “Robinson Kruzo”. Kjo ishte novela e tij e parë, e shkruar më 1719 dhe pati sukses të menjëhershëm. Defoja u mbështet në historinë e vërtetë të një detari të quajtur Aleksandër Selkirk, i cili u braktis nga piratët në ishullin Juan Fernandes, një ishull i vogël në Oqeanin Paqësor.
Ai jetoi atje i vetmuar për katër vjet dhe mundi të largohej me ndihmën e një anijeje në vitin 1709. Shumë studiues letërsie e mbajnë Robinson Kruzonë si novelën e parë në krijimtarinë letrare angleze. Ajo është përkthyer në mjaft gjuhë të botës, madje konsiderohet nje ndër veprat më të përkthyera në të gjithë botën pas Biblës.
Ai është një nga katër shkrimtarët më popullor dhe themelues i romanit anglez. Defoe ka shkruar edhe shumë trakte politike të cilat i kanë shkaktuar shqetësime autoriteteve angleze, të cilat e kanë ndëshkuar duke e futur në burg për pak kohë. Njëherësh ai ishte pionier i gazetarisë ekonomike dhe të biznesit. /KultPlus.com
Piktori shqiptar Kristo Dëfrim Hasa, ka vendosur që dy piktura të tij t’ia dhurojë spitalit të qytetit Amaliada të Greqisë, ku jeton prej 30 vitesh.
Hasa e ka cilësuar këtë si një gjest simbolik sipas tij, për të dhënë një kontribut në këto ditë të vështira sidomos për sistemin shëndetësor.
Piktori është shprehur se i ka ngelur në mendje një shprehje e presidentit amerikan John F. Kennedy e cila thotë, “mos shiko çfarë bën atdheu për ty, por çfarë bën ti për atdheun” dhe sipas mundësive të tij modeste ka dhuruar dy punimet që do të vendosen në pavijonin e ri.
Më përpara Hasa ka dhuruar punime të tij në spitalin e Gramshit, qytet ku kishte planifikuar të hapte dhe një ekspozitë me punimet e tij, së shpejti.
Gjatë ceremonisë së mbajtur me këtë rast drejtoresha e spitali të Amaladias, Irini Aggelaku e ka falenderuar piktorin shqiptar për dhuratën e tij.
Gjesti i piktorit shqiptar është pasqyruar edhe në mediet lokale greke./ atsh/ KultPlus.com
(Përsiatje mbi librin e ri me kujtime: “Ky është Dritëroi im”)
Ditët e fundit, Shtëpia Botuese “Dritëro”, nxorri në qarkullim librin me mbresa dhe kujtime kushtuar njërit prej personaliteteve më të shquara dhe qëndrore të Letrave Shqipe, DRITËRO AGOLLI. Në këtë botim janë përfshirë plot 120 autorë. Mes tyre, ka emra mjaft të njohur dhe shumë të respektuar të shkrimtarisë dhe publicistikës, artit dhe kulturës, politikës dhe shkencës, botës akademike e personalitete nga fusha të ndryshme të jetës e veprimtarisë shoqërore.Janë autorë brenda dhe jashtë vendit, të ndodhur kudo nëpër botë, në tërë hapësirën mbarëshqiptare, të cilët kanë rrëfyer lirshëm dhe pa doreza, në mënyrën më të sinqertë dhe të dëlirë gjithçka dinë, kanë parë e përjetuar për shkrimtarin dhe poetin tonë të madh.
Në veçanti, ata rrëfejnë me zemër të hapur shumë të pa thëna për NJERIUN Dritëro, ashtu siç e kanë njohur, duke sjell para lexuesve një libër të rrallë, me mbi 1000 faqe, për të cilin, Elona, e bija e shkrimtarit, është përkujdesur me merak e zell të admirueshëm për të nxjerrë në dritë një botim dinjitoz në përvjetorët e largimit nga jeta të dy prindërve të saj të mrekullueshëm, Dritëro dhe Sadije Agolli. Por, me një peng të madh, ashtu siç shprehet në parathënien e librit, kur ajo shkruan: “Një libër i vështirë dhe një “ëndërr e prerë”, për nënën time të jashtëzakonshme, paska qenë ky libër; përmbledhje kujtimesh të miqve dhe jo miqve, të dashamirësve, por edhe ata më pak dashamirës, të të njohurve zemërgjerë dhe largpamës, por edhe atyre më individualistë e pragmatistë. Dritëroi i vëzhguar nga shumë sy, zemra dhe mendje, në epoka thuajse të ndryshme, në etapa të ndryshme të jetës së tij…”Në fakt, libri befason dhe zgjon një kërshëri të skajshme tek lexuesi përmes narracionit, përjetimeve, mbresave, emocioneve dhe kujtimeve që autorët i ruajnë ende të freskëta nga takimet dhe lidhjet e shpeshta që kanë patur me shkrimtarin dhe poetin e madh, që në gjallje të Tij. Të gjitha këto rrëfenja, vijnë si dëshmi të jetuara, dhe rreken gjallërisht e në mënyrë harmonike të sendërtojnë jo vetëm profilin, por edhe institucionin e shejntë e të pa cënueshëm të një individi jo të zakonshëm, me kaq shumë impakt në qarqet intelektuale dhe ato krijuese, me një ndikim të pa diskutueshëm edhe në jetën shoqërore e politike midis dy kohëve, duke zbuluar çdo skutë të shpirtit njerëzor të patriarkut të mençur e zemërbardhë, me një pamje e shpirt të praruar, ashtu siç edhe mbeti deri në fund të jetës së tij. Ato, pasurojnë në mënyrë natyrale duke ndriçuar anë të tëra të personalitetit të Tij; kryesisht, synojnë të skalitin dhe të paraqesin më qartë duke e latuar edhe më bukur profilin human të Dritëroit si NJERI, përpos asaj që të gjithë e njohim si personalitet me shumë peshë, jo vetëm në Trashëgiminë e Kulturës sonë Kombëtare që tashmë ka zënë një vend mjaft të rëndësishëm në gjysmën e dytë të shekullit të ‘20 – të dhe në dy dekadat e para të shekullit ‘21.
“KY ËSHTË DRITËROI IM”, është titulli i librit më të ri kushtuar këtij rilindasit të fundit të kohës tonë… Personalisht, ndjehem i privilegjuar që jam përfshirë në këtë botim special si bashkëautor modest, por, edhe si dëshmitar i shumë çasteve mbresëlënëse dhe bashkëkohës me shkrimtarin dhe Poetin tonë të madh. Jam i bindur se, lexuesit e shumtë që e kanë njohur Dritëroin në tërë kompleksitetin dhe dimensionin e Tij real, që e duan dhe e çmojnë shumë letërsinë e Tij, do të mrekullohen, e, patjetër do të impresionohen kurnë këtë libër do të gjejnë mjaft referenca si pikëtakime të përbashkëta, ashtu siç ata e kanë njohur dhe perceptuar përmes jetës dhe veprës së Tij! Në vitet e fundit të jetës, Dritëroi shkroi për vete, pse jo edhe për skeptikët apo të keqkuptuarit e Tij, një epitaf mjaft domethënës e filozofik. Në këtë epitaf, i cili duket si amanet testamentar i Dritëroit dhe që është vendosur dukshëm mbi pllakën e varrit të Tij, qartësisht Ai shprehet në mënyrë të sinqertë dheme shumë përulësi e dhimbje për një nga pengjet e Tij, kur thotë: “….Përjetësisht këtu fle Dritëroi/, Me etërit, gjyshërit dhe shokët pranë/. Të mira bëri pak gjersa jetoi/, Më tepër mund të bënte, por s’e lanë….”.
Në fakt, të gjithë ata që e kanë njohur nga afër Dritëroin,edhe ata që kanë bashkëpunuar dhe kanë ndjerë nga afër dashamirësinë, përkushtimin, këshillën e mençur dhe të urtë, ndihmën dhe përkujdesjen vëllazërore e atërore të Tij, (dhe të tillë janë të shumtë; mjafton të lexoni librin me kujtime), jam i bindur se, për herë të parë nuk do të ishin në një mendje me Njeriun – Dritëro. Ngase, pakkush si Ai, për aq sa e lejonin rrethanat e kohës, bëri aq shumë të mira sa mundipër bashkëkombasit, bashkëqytetarët e bashkëfshatarët e tij, për njerëzit e thjeshtë, të njohur dhe të panjohur, anembanë Shqipërisë, veçanërisht për ata që ishin në nevojë, aq sa, për të gjitha këto, do të duheshin të shkruheshin vëllime të tëra me libra si ky, që lexuesit fatmirësisht do ta kenë tashmë në dorë.
Kjo e vërtetë e pamohueshme, rikonfirmohet edhe njëherë përmes dëshmive në këtë libër të rrallë në llojin e vet nga emra mjaft të njohur, koleg, bashkëpunëtorë, bashkëkohës, dashamirës dhe adhurues të Dritëroit, si: Ismail dhe Helena Kadare, Rexhep Qosja, Moikom Zeqo, Zija Çela, Frrok Çupi, Teodor Keko, Ilir Meta, Pandeli Majko, Arben Malaj, Besnik Mustafaj, Preç Zogaj, Sabit Brokaj, Bardhyl Londo, Muntaz Dhrami, Ali Aliu, Margarita Xhepa, Diana Çuli, Natasha Lako, Shaban Sinani, Pëllumb Kulla, Visar Zhiti, Bujar Kapexhiu, Ekrem Bardha, Skënder Buçpapaj, Timo Flloko, Mevlan Shanaj, Luan M. Rama, Aleksandër Frangaj, Ardit Gjebrea, Zhani Ciko, Piro Milkani, Mimoza Ahmeti, Mentor e Shpëtim Nazarko, Meri Lalaj, Thoma Gëllçi, Petrit Ruka, Justina Aliaj, Lazër Stani, Martin Leka, e shumë të tjerë, që janë rrëfyer me respekt dhe mirënjohje të thellë për shkrimtarin tonë të madh.Ka shumë e shumë të tjerë që nuk kanë mundur të rrëfehen, e, që padyshim, në çastin e duhur do ta bëjnë këtë, sepse, përtej bindjeve politike e ndasive krahinore, Dritëroi së pari ishte një patriot e atdhetar i mirë, mik i çmuar i të gjithë shqiptarëve, nga jugu e deri në veri. Kudo ku shkeli këmba e Dritëroit, aty edhe u mbrujt vepra e tij e ndritur, në thelb të së cilës sintetizohen, materializohen dhe mishërohen luftrat, qëndresat dhe rezistenca e shqiptarëve, këtej dhe andej kufirit, hallet dhe përpjekjet e vazhdueshme për mbijetesë, brengat dhe gëzimet, shqetësimet e dhimbjet proverbiale të popullit të cilit ai i përkiste.
Padyshim, atje është gdhendurçdo gjurmë e Dritëroit tonë, të cilat do ti gjesh gjithmonë si dëshmi të kohës, sot e në të ardhmen. Kjo lidhje e fortë dhe e natyrshme me njerëzit, me tokën, me vendlidjen dhe me Atdheun, e dallojnë Dritëroin veç të tjerash si pararendës e mesazhier të dhembshur universal të paqes, e bëjnë një humanist klasik e të pangjashëm në llojin e tij, me kontribute të çmuara për emancipimin dhe përparimin shoqëror. Dritëroin e bezdisnin deri në sëkëlldi mungesa e humanizmit dhe padrejtësitë shoqërore, mungesa e meritokracisë, inferioriteti, servilizmi, diletantizimi, mediokriteti dhe konformizmi që asokohe buronte nga klishetë e propagandës dhe mbanin gjallë stereotipin burokratik, pasojat e të cilave binin mbi popullin, mbi njerëzit e thjeshtë. I gjithë ky realitet i bjerrjes së sistemit të vlerave, u trajtua me forcë, plot elegancë e qësendi,por, edhe me kurajo të admirueshme e në mënyrë groteske në një nga kryeveprat e tij, në romanin satirik më të zëshëm të letërsisë shqiptare, “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo”, i cili, edhe sotmbetet aktual dhe përcjell mesazhe universale për kohën që jetojmë. Në piramidën më të lartë të hierarkisë së Partisë – Shtet, të rregjimit represiv që lamë pas, administrata e asaj kohe kishte edhe mjaft zyrtarë nopran, pushtetarë partiakë arrogant, injorantë e fanatikë të pashpirtë, që frerët e rregjimit i kishin mjaft të liruara, ku e ku me ato të Dritëroit.
Por, shumë prej tyre, në asnjë rast të vetëm nuk u vetëdijësuan, nuk patën asnjë moment reflektimi e pendese për faktin e thjeshtë ngase jetonin jashtë realitetit dhe ishin shkëputur tërësisht nga hallet dhe shqetësimet e popullit. Për këtë arsye, atyre u mungonte empatia humane dhe sentimenti njerëzor. Të ngujuar në ngrehinën e tyre militanteske të propagandës mediokre e dogmatike të kohës, ata i frikeshin novacionit intelektual, mendimit të lirë e të përparuar, ngase nuk deshën dhe nuk pranuan asesi të ecnin përpara me zhvillimet dhe konceptet e reja liberale që i diktonte koha. Për rrjedhojë, ata mohonin me çdo mjet progresin, refuzonin të bënin punë të mbara në dobi të shoqërisë e të përparimit të vendit, ngurronin të demonstronin një sjellje të mirë, të zgjatnin qoftë edhe një dorë për ndihmë, edhe atëherë kur rasti ua sillte në derë për ta bërë një gjest të tillë, ashtu siç dinte të bënte në mënyrë kaq origjinale dhe të vërtetë Njeriu i mirë Dritëro. Ishte koha e rrënimit shpirtëror, ku, dukshëm binte në sy mungesa e sitemit të vlerave. Jeta e vështirë dhe varfëria masive kishte prekur çdo qelizë të shoqërisë, kishte rrënuar dhe pllakosur të gjithë vendin në kushtet e një tiranie të pashembullt ku sundonte censura dhe diktati absurd.
Ndërkohë, dinjiteti njerëzor nëpërkëmbej dhunshëm e pa shkak…(!!!) Skutave të errëta ku thurreshin intrigat e paimagjinueshme në ish aparatet e zyrave të Partisë së Punës, këta mercenarë të pashpirtë, shumë prej tyre, jo rrallë herë, djallëzisht e tinëzisht i ngrenin kurthe poetit dhe shkrimtarit popullor; përplaseshin pafytyrësisht me të dhe i hapnin punë liberalit Dritëro, pikërisht atëherë, kur ai sapo gjente një dritare shprese, apo sajonte një mundësi për të krijuar shanse dhe të ndihmonte sa më shumë të rinjtë e talentuar me “cene në biografi”. Dhe nuk kishte si të ndodhte ndryshe. Ngase kjo specie konservatore, servile dhe e pandreqshme, ishte dhe mbeti deri në fund vegël e verbër represive e sistemit, ingranazhi kryesor dhe besnikja fanatike e diktaturës më të pashembullt që ia zgjati edhe më shumë jetën rregjimit, edhe atëherë kur ai po lëngonte në shtratin e vdekjes në agoninë e vet. Tashmë që kanë kaluar plot tre dekada e rrodhën shumë ujëra që nga ajo kohë, mendoj se është çasti të gjykojmë me objektivitet në vlerësimin e gjithçkaje ka ndodhur në të shkuarën. Pa pasione, pa mllefe, pa emocione të cilat na errësojnë shikimin dhe arsyen, ashtu siç shosha e ndan miellin nga krundet për të gatuar bukën e mirë….!
Dritëroi, gjithë jetën e Tij na gëzoi me të gjitha mënyrat që mundi, na inspiroj dhe na inkurajojë duke na frymëzuar, na mbajti gjallë shpresën dhe optimizmin, na ngrohu zemrat duke na dhuruar pafundësisht mirësi e dashuri pa kushte, na ushqeu në mënyrë të pamatë e të shëndetshme me “bukën” e mirë të letërsisë që rrallëkush e bëri si Ai. Dhe jo vetëm përmes prozës, publicistikës dhe poezisë së gatuar në magjen agolliane. Ashtu siç shprehet shkrimtari dhe poeti i njohur Preç Zogaj në mbyllje të kujtimeve të tij, se: “Dritëro Agolli është shembulli që ilustron të vërtetën e vjetër, se jo çdo njeri zemërbardhë është poet, por nuk mund të ketë poet të madh pa zemër të madhe…”. E, nëse kjo sentencë i shkon për shtat NJERIUT Dritëro, kjo do të thotë se tashmë Ai jeton edhe përtej vdekjes i përjetësuar në zemrën e një populli që aq shumë e ka dashur dhe do ta dojë përgjithmonë. Sepse Dritëroi, jeton dhe do të jetoj në kujtesën kolektive të një kombi të tërë. Ky libër i ri, që vjen si homazh për nder të poetit tonë të madh, na e dëshmon këtë… /KultPlus.com
Pas ngjitjes në Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor (ISS) në korrik të vitit 2019, astronautët amerikanë tani janë kthyer në një botë krejtësisht të ndryshuar nga pandemia e koronavirusit.
Andreë Morgan, një nga astronautët në një intervistë tha se ndërsa ishte “një përvojë e jashtëzakonshme dhe nder i madh” të jesh në gjendje të përfaqësosh vendin dhe planetin si pjesë e ekuipazhit të ISS – “ai filloi të ndërtojë pamjen se Toka në të cilën do të kthehesha nuk do të ishte e njëjta që lashë”.
Në një karrierë të mëparshme, Morgan shërbeu si mjek urgjent dhe oficer ushtarak.
“Dhe kështu, unë kam një respekt të madh dhe dashuri për profesionistët që vënë jetën e tyre në linjë, kur vendi i tyre, kur bota, kur njerëzit, kur njerëzimi ka nevojë për to’’, tha ai.
“Por gjithashtu,” shtoi Morgan, “ishte shumë e vështirë për mua të shikoja këtë nga lart dhe të mos isha në gjendje të jem atje dhe të marrë pjesë dhe të kontribuoj vetë. Dhe kështu, mendova se gjëja më e mirë që mund të bëja është të frymëzoj të gjithë duke iu treguar se sa krenar jam për ta dhe se jam i vetëdijshëm që herë si këto nxjerrin në pah sakrificat e profesionistëve mjekësorë.’’
“Por këto janë lloji i sakrificave dhe mënyra se si ata rrezikojnë jetën e tyre në baza ditore,” theksoi ai.
Me 27 maj, NASA dhe SpaseX do rifillojnë dërgimin e astronautëve nga SHBA pas 8 vitesh varësi nga Rusia. / KultPlus.com
Dhjetë aktorët e serialit të famshëm “Doctor Who”, nga pesëdhjetë vjetët e fundit, do të bashkohen për t’iu shprehur falënderime mjekëve të vërtetë dhe pjesëtarëve të tjerë të Shërbimit Kombëtar britanik të Shëndetësisë, në një videokonferencë për mbledhje fondesh organizuar nga BBC-ja. Organizimi i “BBC One” – “The Big Night” – do të përfshijë aktoren Jodie Whittaker, mjeken aktuale të “Doctor Who”, si dhe aktorët e tjerë që e kanë portretizuar rolin e mjekut të famshëm të serialit.
“Little Britain”, “Peter Kay”, “The Vicar of Dibley” dhe “Catherine Tate” do të rikthehen po ashtu, gjatë speciales triorëshe.
“Children in Need” dhe “Comic Relief” i kanë bashkuar, po ashtu, forcat për herë të parë për këtë ngjarje, e cila do të mbahet në orët e vona të mbrëmjes.
Mjekët e serialit kanë xhiruar mesazhe falënderimi për të gjithë mjekët e vërtetë që janë vënë në vijën e parë të frontit, gjatë kohës së pandemisë së koronavirusit. Dhe mesazhet e tyre do të transmetohen përgjatë manifestimit që pritet të zgjasë për të paktën tri orë.
Aktorët që do të marrin pjesë janë të shumtë, duke nisur prej Tom Bakerit, i cili e ka luajtur këtë rol midis viteve 1974-1981, deri te Whittaker dhe Jo Martini që dukej si inkarnimi alternativ i mjekut në dy episodet e mëhershme të këtij viti.
Në pjesën tjetër të manifestimit gjatë natës do të përfshihen Matt Lucas dhe David Walliams, duke e portretizuar “Little Britain”-in në ekrane për të parën herë gjatë më se një dekade.
Dawn French do të ringjallë “The Vicar of Dibley”, ndërsa Kay do ta shpalosë një videoxhirim të ri.
Tate do ta rikthejë nxënësen rioshe Lauren, e cila i shfaq telashet e arsimimit nga distanca me mësuesin e saj, rolin e të cilit e luan Tennant.
Shfaqja treorëshe synon mbledhjen e miliona funteve për personat e rrezikuar kudo nëpër Britani të Madhe, të cilët tanimë janë prekur nga pandemia. Qeveria britanike ka premtuar po ashtu që t’u bashkohet donacioneve publike, me minimum 20 milionë funte. Programi premton, po ashtu, që të “lartësojë mirësinë, humorin dhe frymën e shpresës, si dhe rezistencën që po e shtyn kombin që të ecë përpara”’.
Në të do të përfshihet edhe shfaqja e një videoje në kushte shtëpiake e një kënge të punuar në bashkëpunim, prej këngëtarëve Dua Lipa, Chris Martin dhe Rita Ora. Ata – bashkë me këngëtarët, si Ellie Goulding, Jess Glyne, Paloma Faith dhe Rag ‘N’ Bone Man – kanë regjistruar një kover të këngës së “Foo Fighters” nga viti 2003 – “Times Like These”.
Gary Barlow, Steve Coogan, Rob Brydon, Jack Whitehall, Romesh Ranganathan, Miranda Hart dhe ekipi i aktorëve të serialit “People Just Do Nothing” janë mes aktorët të tjerë që priten të shfaqën në këtë organizim. Dhe profesionistë të “Strictly Come Dancing” kanë përgatitur një rutinë të re vallëzimi, në mënyrë që njerëzit të mund ta mësojnë nga shtëpitë e tyre.
Programi do të udhëhiqet Matt Baker, Zoe Ball, sir Lenny Henry, Paddy McGuinness dhe Davina McCall. “Është gjë aq drithëruese që në fakt të jeni në gjendje të bëni diçka pozitive… sidomos kur është fjala për bashkimin e ‘Comic Relief’ dhe ‘Children in Need’ brenda një nate të vetme”, ka thënë McCall për “BBC Radio 5 Live”. “Në fakt, ne do të jemi në studio, për të cilën gjë unë personalisht jam shumë i gëzuar – të jesh pra në një dhomë me persona të tjerë. Do të jemi në studion e ‘BBC One Show’, e aty do të jemi Matt, Lenny dhe unë gjatë orës së parë dhe të gjithë do të jemi të paktën dy metra larg njëri-tjetrit”.
Sir Lenny tha, po ashtu, për BBC-në se megjithëse do të jenë në një vend, të gjithë do të jenë të distancuar.
“Do ta mbajmë distancën sociale dhe pastaj do të ecim tutje, të gjithë do të bëjnë diçka nga shtëpitë e tyre apo nga një lokacion më i largët. Do të jetë mrekullueshëm”.
Synimi i gjithë kësaj nate është “që t’i bëjmë punëtorët kryesorë të shëndetësisë dhe përkujdesjes shëndetësore që të kuptojnë se ne përnjëmend e çmojmë atë që ata janë duke bëtë”, ka thënë ai.
Duke folur rreth mbledhjes së fondeve, ai ka shtuar: “Shumë projekte që ne i mbështesim na janë drejtuar dhe na kanë thënë se janë vërtet duke kaluar nëpër vështirësi gjatë këtyre kohërave. Ata kanë nevojë për ndihmën tonë”. / KultPlus.com
Me rastin e Ditës Botërore të Librit, Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina”, ka mbajtur një diskutim virtuarl për librin në kohën e karantinës, transmeton Klan Kosova.
Sipas njoftimi të UP-së thuhet se nga kjo ligjëratë, qindra studentë përfituan këshilla e sugjerime për shfletimin e librave.
“Prof. dr. Sali Bashota, prof. ass. dr. Nerimane Kamberi, prof. asoc. dr. Rrahman Paçarizi dhe prof. ass. dr. Majlinda Bregasi, nën moderimin e ass. Durim Abdullahut, dhanë opinionet e tyre në lidhje me librin në kohën e karantinës, falë diskutimit virtual të organizuar nga Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina”, me rastin e Ditës Botërore të Librit”.
“Nga kjo ligjëratë, qindra studentë përfituan këshilla e sugjerime për shfletimin e librave, të cilat u cilësuan si libra që duhet lexuar në këtë kohë karantine. Ndër të tjera, në këtë ligjeratë u diskutua edhe për ndërlidhjen e leximit me mediat, universitetin dhe shoqërinë”.
“Përmes këtij aktiviteti, UP-ja ka shënuar 23 Prillin, ditë e cila është shpallur nga UNESCO si Dita Botërore e Librit dhe e së Drejtës së Autorit”, thuhet në këtë njoftim.
Grupi i rokut “The Rolling Stones” publikoi një këngë të re, të frymëzuar nga izolimet globale që kanë për qëllim frenimin e përhapjes së koronavirusit, të quajtur “Living in a ghost town”, “Të jetosh në një qytet fantazmë”.
Kënga u regjistrua në Los Anxheles, Londër dhe në izolim”, deklaroi grupi.
“Pra, ishim në studio, duke regjistruar disa materiale të reja para izolimit dhe ishte një këngë për të cilën mendova se do të përshtatej me periudhën në të cilën po jetojmë”, theksoi Mick Jagger, këngëtari kryesor i grupit.
“Quhet ‘Living in a ghost town’ dhe shpresoj t’ju pëlqejë”, shtoi Jagger.
“Është pjesë e një albumi të ri”, shtoi kitaristi kryesor i grupit, Keith Richards. /KultPlus.com
Kryesia e Akademisë së Shkencave uron sot, në Ditën Ndërkombëtare të Librit dhe të së Drejtës së Autorit, gjithë njerëzit e punës mendore, të gjithë ata që kanë privilegjin fisnik të krijuesit dhe krijimtarisë.
E caktuar në nderim të ditës së ndarjes nga jeta të dy gjenive të letërsisë, Shekspirit dhe Servantesit, sot në gjithë Botën 23 prilli festohet si dita e studiuesve dhe e shkrimtarëve, dita e projektuesve dhe e vlerave origjinale krijuese.
“Urojmë njëherësh të gjithë ata që e duan leximin, që i shijojnë kumtet e shkruara, që prej papirusit deri tek e-Book, që prej dorëshkrimit deri tek teleshkrimi. Autori, libri dhe lexuesi janë një trini e pandashme, që si e tillë bën të ekzistojë krijimtaria. Në ditën e pranimit në Akademinë e Shkencave Morale dhe Politike të Francës akad. Ismail Kadare pati thënë: “Vepra ime është shkruar në kushte burgu. Nëse kjo “bukë burgu” është e shijshme për ju që keni jetuar dhe jetoni në liri, për mua kjo është një kënaqësi e madhe”.
“Le të na kujtojë kjo thënie e shkrimtarit dhe akademikut tonë sa e sa vepra janë shkruar në kushte izolimi, deportimi, karantine; në kushte të mungesës së lirisë, që këto javë pandemie të nxisin autorësinë për krijime e studime të reja. Le të çmojmë gjithashtu se në këta muaj të vështirë libri dhe lexuesi janë afruar dhe miqësuar aq shumë dhe se leximi sot është shoqëruesi më i mirë i tij”, thekson Akademia e Shkencave.
“Sipas programit të Akademisë së Shkencave dhe protokollit të bashkëpunimit me Akademinë e Shkencave dhe Arteve të Kosovës, sot në mjediset tona duhej të hapej një ekspozitë e librit akademik. Veprat më cilësore të anëtarëve të dy akademive dhe të bashkëpunëtorëve të tyre do të paraqiteshin për një publik të interesuar. Shprehim keqardhjen që, për shkak të pandemisë, këtë kënaqësi do ta kemi në një datë tjetër, deklaron Akademia e Shkencave.
“Mendja e Njerëzimit sot është impenjuar për të gjetur zgjidhjen e përballimit dhe zmbrapjes përfundimtare të pandemisë. Sa më shpejt të ndodhë kjo, aq më e afërt do të jetë koha që libri, autorët dhe autorësia të gëzojnë si në kuptimin simbolik që ka dita e sotme, Dita Ndërkombëtare e Librit dhe e së Drejtës së Autorit”. /KultPlus.com
Alban Skënderaj është një nga këngëtarët më të njohur të skenës shqiptare, i cili ndë vite ka realizuar hite të pavdekshme, shkruan KultPlus.com
‘Vetëm ty’ është një nga këngët e tij më të vjetra dhe njëkohësisht një ndër hitet më të njohura që këngëtari nga Lushnja ka realizuar ndër vite. Alban Skënderaj ka mbajtur me dhjetra koncerte edhe në Kosovë.
‘Vetëm ty’ nga Skëderaj është një baladë që ngërthen në veten një tekst unik me një gjuhë artistike.
“Me mire te isha une nje shkemb dhe dallget te rrihnin ne koken qe s’me dhemb Mbase me mire do te ishte te isha une nje mal dielli me rrezet te me griste kemishen e bardhe
Edhe me mire do te ishte te isha une nje peme me fruta e gjethe te blerta qe kurre te mos bien me mire akoma do te ishte te isha une nje kenge tinguj e nota te mbloja ne cdo vend
Por une e di, e dashur kam nje detyrim gjithmone me ty, ne lindje perendim jo s’mund te jem as shkemb, as mal, as peme thjesht nje njeri per ty une do te jem
Chorus: Se ti je motiv i jetes time vec per ty do te jetoj ti me ben te fle pa mendime vetem ty une enderroj
Sikur te isha une nje cope qielli i ftohte ne zemren tende do te vija te qendroja ngrohte edhe nje yll te isha me diellin e drite ne sy driten time te gjithen do te ta falja ty
Ty vetem ty, ty vetem ty Ty vetem ty, ty gjithmone ty,ty vetem ty
Por un e di tani cdo gje ka nje kuptim Eshte thjesht nje ndjenje pa fund pa perendim Tani po mund te jem dhe shkemb dhe mal dhe peme Gjithcka per ty, per ty un do te jem
Chorus: Se ti je motiv i jetes time vec per ty do te jetoj ti me ben te fle pa mendime vetem ty une enderroj”
