Një pikturë nga Winston Churchill, që paraqet uiskin e parapëlqyer të pushtetarit britanik, u shit sot për 983 000 stërlina, pak më shumë se një milion euro, komunikoi shtëpia e ankandit “Sotheby’s”.
Natyra e qetë përshkruan një shishe “Johnnie Walker Black Label”, një pije që ai e konsumonte shumë, si edhe një shishe raki, një dekander dhe dy gota.
Piktura u nxorr në ankand me një vlerësim të lartë prej 250 000 stërlinash (rreth 277 000 euro).
Ajo u realizua nga Winston Churchill në rezidencën e familjes Chartwell në vitet 1930.
Një pikturë tjetër nga Winston Churchill, “The Goldfish Pond at Chartwell”, u shit për një rekord prej 1,8 milionë stërlinash në “Sotheby’s” në 2014./AFP/ KultPlus.com
Një indonezian është bërë milioner brenda nate, pasi që një meteorit me vlerë 1.4 milionë funte ka goditur në çatinë e shtëpisë së tij, shkruan “Daily Mail”.
Josua Hutagalung 33-vjeçar, një ndërtues i arkivoleve, po punonte në një arkivol afër shtëpisë kur meteoriti ra në shtëpinë e tij në Kolang në Sumatrën Veriore.
Meteoriti, me peshë 2.1 kilogramë, la vrimë të madhe në çatinë e shtëpisë së tij dhe u fut në dhe 15 centimetra në thellësi afër shtëpisë së indonezianit.
Ai e nxori meteoritin dhe tha se ende ishte i nxehtë, dhe pjesërisht i thyer kur e preku.
“Kur e ngrita lartë, guri ishte ende i nxehtë dhe e futa brenda në shtëpi”, tregon ai për “Kompas”. “Zhurma ishte aq e madhe sa pjesë të shtëpisë po dridheshin. Unë them se është gur që ka rënë nga qielli, që shumë e quajnë meteorit. Pasi është e pamundur që dikush qëllimshëm e ka gjuajtur nga lartë”.
Meteoriti, që dyshohet se është 4.5 miliardë vjet i vjetër, vlen 1.4 milionë funte. Babai i tre fëmijëve ka thënë se do të përdorë këto para për të ndërtuar një kishë në komunitetin e tij.
“Gjithmonë kam dashur një vajzë, dhe shpresoj se kjo është shenjë se do të jem me fat të kem një”, ka thënë Josua./KultPlus.com
Tre gjermanë janë arrestuar në Berlin lidhur me vjedhjen e stolive në vlerë prej një miliard eurosh në muzeun e qytetit të Dresdenit.
Policia ka bërë të ditur se ka kryer bastisje në Berlin mëngjesin e së martës dhe ka arrestuar tre të dyshuar për vjedhjen në njërin prej muzeve më të pasura të thesareve në Evropë.
Hajnat ia kishin dalë vjet të futeshin në muzeun e njohur si Grunes Gewolbe, duke vjedhur tri komplete të shekullit tetëmbëdhjetë, përfshirë diamante dhe rubinë.
Policia ka bastisur 18 banesa, garuzhda dhe makina në kërkim të thesarit dhe dëshmive tjera, përfshirë të dhëna digjitale, veshje dhe vegla në jug të qytetit.
Sipas zëdhënësit të policisë, do të ishte fatbardhësi nëse gjatë aksionit do të kthehen perlat e vjedhura./ KultPlus.com
Ndoshta jane ba kater vjet prej qe e kam shkru kete, e du po aq sa heren e pare qe e kam vnu n’leter. E di, ma nuk di t’shkruj kaq bukur, prandaj edhe kam hequr dore!
Ballkoni em ka pasun 37 shufra t’metalta n’kangjellat e tij, t’lyeme me bojë t’zezë, pa shkëlqim. I shtruem ka ken me pllaka keramike me siperfaqe t’vrazhdë. Pa e njehun rendin e fundit-anash murit, kan ken’ 137 pllaka t’vendosuna pa mjeshtri.
Prej atij ballkoni kam muejt me pa’ 93 dritare, 32 oxhaqe, nji copë qiell dhe hanën, natën.
E kam matun shpesh-herë, 21 kambë i gjat’ e 7 i gjân. I naltë sa dy herë un’, e un kam ken 2 pllâmbë mâ i naltë se kangjellat.
Ne jemi kanë familje e vogël, e lezetshme. Babai em ka punue si sharraxhi, njerëzit e kanë njohun si puntor i vyem, ka pasun pak gjâna ama i dashun e zemërgjân.
N’ditëlindjen e shtatë, kah fundi i shtatorit qe hera e fundit që pashë at’ dashuni për mrena shpisë.
At’ ditë Nâna m’dhuroi nji fletore me kopertina t’trasha, ka kenë ngjyrë bezhë, me shkronja t’imta qosheve.
Veç sa kisha fillue klasën e dytë dhe shkrim e lexim dija mjaftë mirë. N’ato revistat që na falnin n’shkollë pata lexue dikund se nji fletore si ajo mund t’ishte nji ditarë, n’ t’cilin mundesh me shkrue çdo gjâ që ndjen përmbrenda. Idenë se ç’âsht ditari e pata kuptue po at’ ditë, kur n’dollapin ngjyrë kafe-mbrapa teshave pata gjetun nji fletore t’mbështjellun me nji pëlhurë blu. Sipër kopertinave qe e shkrueme “Ditar i vonuem” dhe dy inciale : N.H. Kam hapun faqet e para, dy t’parat ishin bosh, n’ t’tretën qe e shkrueme “Për mue që mbaj sekrete”. Ai ishte ditari i Nânës, i shkruem me shkrim pa shije që s’arrija me lexue.
Ditarin nuk e fsheha aty ku e gjeta, e lash mbi shtrat, nër jorgan në dhomën e prindërve.
At’ natë me t’u errun, Babai erdhi n’shpi, i lodhun si perhere ama i qeshun. -M’kishte ble nji top Golfi, nji nderresë me figura dhe nji fotografi tonën si familje e kish futun n’kornizë.
M’puthi, m’tha se sa i ngjaja, mandej m’kërkoi t’ i’a thonja se sa e doja. Ishim t’lumtun, Mbasi që fika qirinjët e ditëlindjes, thash dëshirat, ata m’vunë n’gjumë, më puthën dhe ikën.
Po at’natë, me dritë t’llambës shkrova mbi kopertinat e fletorës që m’fali Nâna “Ditari i askujt”, se di pse, ashtu m’erdhi n’menje.
-Un at’here s’arrija me kuptue se ç’bâhej n’dhomën e Prindêrve ku ata bânin zhurmë. Veç nji here i pata shikue për vrime t’çelsit. Ishin t’mbuluem me çarçafë, luanin me njani-tjetrin dhe lëshonin zâna që për mue s’thonin asgjâ. Edhe at’ natë bânin zhurmë…për mua, luanin.
E nesëmja ishte ndryshe…
Babai s’kishte shkue n’punë, e Nâna kishte fëtyrën e mavijosun, flokë t’shprishuna. Ishte e mbështetun për muri dhe qante. Asnjani nuk m’shihte n’sy. Veç babai m’pa me mllef e m’shau keqas.
U trishtova at’ mëngjes.
Veç mbasi pashë Nânën me kujdes, vërejta që gjakoste n’dorën e djathtë dhe kish pizhamet e shkyeme. Për here t’parë shihja aso’lloj skenash, që më vonë mu bân t’çdo ditshme.
-Me t’shpejtë shkova për tek dhoma e Prindërve, atje ku ish zhvillue beteja. Qe rrëmujë, gjithçka ishte kthye mbrapsht, perdet ishin shkulun, dollapat e rrxuem, çarçafët ishin hudhun tutje, veç fletorja që tash ish pa pëlhurën blu rrinte për tokë, e hapun e me pika gjaku mbi fletat e bardha.
Vjedha ditarin e Nânës për herë t’dytë, e fsheha poshtë pizhamave që t’mos e vinte re. Hyra n’dhomën me ballkon dhe arrita me e deshifrue faqen e katërt, tjerat ishin bosh si jeta e asaj grue qe per mue ishte nane e mire.
N’pak rreshta zbulova sekretin e saj, sekreti i saj, isha unë.
-E mbaj mend mirë se ç’shkruhej n’at faqe.
” N.H.
Ç’âsht faji i nji gruaje si un’,që e lidhun kâmb e duer s’mundet me ndalue rrugën e nji sperme çetniku mbrenda saj. Ata që do m’fyejnë mbasi t’ken kuptue për mue, do i thoja ku ishit ju që s’më ndihmuet. Ku ishit ju kur mbrenda meje u ngjiz nji qenie e pafajshme ?
Për mue që mbaj sekretin e “pa ndershmërisë”, sekret që m’mbytë sa here shoh tim bir, dhe e di që âsht i imi dhe i askujt tjetër. Ai u ngjiz n’errësirën kur ju ikët, kujtojeni. Un’ gënjeva kur thash se u fsheha e s’më gjetën ata që ju frikësoheshit prej tynen, Gënjeja kur m’shikonit t’gzueme, gënjeva kur thash se im bir i ngjante tim burri.
Un’ do vazhdoj me gënjye deri at’here kur do më shfaqet kjo qe mbaj permbrenda.
Pastaj ju qê m’deshët do më urreni, ju që m’vlersuet, do m’fyeni. E di që do m’gozhdoni, do m’thoni lavire, e përdalun, por ama m’thuani veç nji fjalë: Ku ishit ju, kur nderi im humbte?!”
Kaq kishte.
At’mëngjes kam kuptue veç nji fjale “biri i askujt”, por nuk qava. Morra fotografinë që nji natë më parë mu dhurue, doja t’gjeja me çdo kusht ngjajshmëritë me at’ që e njihja si Baba. Nuk e kisha shikue kurr vetën ashtu n’detaje, vëreja: mollëzat e daluna, buzë t’holla, sy t’kaltër…
Un’ që deri dje i ngjaja t’dyve, at ditë isha Biri i askujt…
Çdo natë mbas asaj dite Nâna vdiste nga pak.
-Kur ndigoja t’shamet e goditjet e atij që për mue s’ishte ma Baba, mbyllnja veshët me duer, mallkoja zotin pse ekzistoja.
Tân ato muhabete mu duknin zhurma që s’ngjanin mâ me zânat që lshonin dikur… Nâna mbas asaj nate flinte me mue. Sa here rrijna çuet deri n’mengjes e shihja shenjat n’fëtyrë. Dikur ajo grue e bukur, me sy t’çelun e me vetulla t’ngrituna, ish rrudhun n’ më pak se gjysëm vjeti.
Asaj bashk me me mue na ishin rrudhun zemrat…
Un’ ende vazhdoj me u çu heret me plot ankth, ende vazhdoj me e mbulue kryet me jastëk mbasi t’i kem çel sytë, ngase ende kam n’mendje gjith ato mëngjese që i kam perjetue ashtu. Kur ai, t’cilit nuk i thash kurre ma baba, vinte e godiste derën fort e mandej kapte për flokë nânën.
Shpesh qaja, n’fakt qaj ende.
Ne t’dy që flinim n’dhomën me ballkon, ishim turpi i familjes, turpi i fisit. Isha gjak i huej.
N’mëngjesin e ditëlindjes t’tetë, kur s’prisja dhurate mâ, nânen se gjeta n’shtrat … Gjeta veç nji letër me ngjyrë t’kuqe n’ t’cilën shkruhej:
“Të Due,Un jam nalt”
-Nuk m’kujtohet ç’ngjau mandej, por mbaj mend mirë kur i’a hodha nji grusht dhe mbi arkivolin e saj, po at’ ditë.
N’ballkonin me kangjella t’zeza, prej t’cilit shihja vetem: 93 dritare, 32 oxhaqe, nji copë qiell dhe hânën-natën, kam pritun sa vjet me pa vetëm edhe diçka, vetëm edhe nji here siluetën e fytyrës t’saj…
-Un’ biri i askujt që s’pata kurr mâ familje, i dëbuem e i përjashtuem prej krejt njerëzisë, n’ditarin t’em, dy faqet e para s’kam bâ gjâ, n’ t’tretën kam shkrue:
“Un’që hapa kutinë e pandorës”. N’faqen e katërt asht kjo qe e lexuet, tjerat jan bosh,njete si jeta em./ KultPlus.com
Prestigjiozja amerikane “New York Times” i ka kushtuar një artikull interesant librit “Kukulla” të shkrimtarit Ismail Kadare, i cili pas pesë vitesh të botimit u përkthye në gjuhën angleze këtë vit nga John Hodgson.
ARTIKULLI I PLOTE I NYT
Detyrimi për të udhëtuar drejt shtëpisë i nxitur nga vdekja e një prindi është një nënzhanër i kujtimeve të udhëhequra nga vetë-simpatia- e kuptueshme, nëse jo gjithmonë e mjaftueshme për krijiminë e letërsisë së mirë.
Më e mira në natyrë mbështetet jo vetëm në kujtimet e pluhurosura, por dhe në ndjekjen e një informacioni të ri: një pjesë e kujtesës, një pjesë e historisë së treguar e detyruar nga një boshllëk i papritur që duhet të plotësohet.
Ismail Kadare, shkrimtari shqiptar, njihet më së miri si një ironist që ka fituar krahasime me George Orwell dhe Milan Kundera, duke shkruar përballë diktatorit të pamëshirshëm komunist Enver Hoxha, i cili drejtori Shqipërinë nga 1944 në 1985. Nga fillimi i viteve ’90, megjithëse Hoxha kishte vdekur, Kadare kishte nxitur mjaft inat brenda regjimit dhe do të duhej të largohej në Paris. Ai u kthye në vendin e tij pasi mori një telefonatë nga motrat e vëllezërit e tij që e informuan për sëmundjen e nënës, të cilën ai e quajti Kukulla. E tillë është premisa e romanit autobiografik të Kadaresë me të njëjtin titull, botuar fillimisht në shqip në 2015 dhe tani është përkthyer në anglisht nga John Hodgson.
Kjo nofkë (kukulla) përmban një informacion të madh në lidhje me nënën e narratorit, apo perceptimin e tij fëminor mbi të, brishtësinë e saj dhe çfarë do të “më godiste më vonë si ngjashmëriare e saj me letrën”, shkruan ai. Ka një mister si Kabuki që rrëfyesi, Ismail, gjen të gdhendur në fytyrën e saj, “një naivitet i pashoq” dhe “adoleshencë e zgjatur”, të gjitha shenjat e një ekzistence të kufizuar që ai tani kupton se ishte mbyllur në vend kur ajo u martua 17 vjeçe dhe u zhvendos në shtëpinë shekullore të bashkëshortit të saj, për të banuar nën sundimin perandorak të vjehrrës së saj.
Disa nga pjesët e këndshme të “Kukulla” lindin nga emocioni i dukshëm i Kadaresë në rikthimin e tij në Gjirokastër, qytetin magjepsës të lindjes së tij dhe ringjalljen e viteve të saj të luftës, kur Kukulla ishte e re. Gjeografia politike në Europë po vërshonte, por zakonte e jetës së nënës së tij ishin akoma aty dhe të gjalla. Lexuesi gjen intriga vojeristike në procesionin që e shoqëroi atë në vizitën e saj të parë post-martesore në shtëpinë e babait të saj dhe në lajmërimin e vjehrrës së saj se, si një grua në një moshë të caktuar, ajo kurrë nuk do të dilte më nga shtëpia. Një presion përçarës mbi botëkuptimin e Kukullës vjen në formën e një kushërire që zgjodhi të heqë dorë nga martesa për një karrierë në mjegullnajën politike gjithnjë e më të errët të Hoxhës.
Romani kthehet gjithashtu, pjesërisht në një ‘bildungsroman’ (shënim i redaksisë: një roman që merret me vitet formuese ose edukimin shpirtëror të një personi), ndërsa rrëfyesi përpiqet të ngacmojë se çfarë kishte të bënte me ndjeshmërinë e nënës së tioj që lindi “dhuratën e shkrimtarit” brenda tij. Ismaili bëhet i bindur se “gjithçka që e kishte dëmtuar Kukullën në jetë u bë e dobishme për mua në artin tim” dhe se nëna tij e kishte dorëzuar lirinë në jetën e saj “për të më dhënë të gjithë lirinë e mundshme si një qënie njerëzore, në një botë ku liria ishte aq e rrallë dhe e vështirë për t’u gjetur”.
Lexuesit e njohur tashmë me shkrimet e Kadaresë ka të ngjarë ta shohin këtë punë delikate si një përkujtim të dobishëm. Ata që nuk janë lexues të tij mund të luftojnë teksa teksti tenton të godasë, me një prirje feministe, megjithëse narratori është më pak i interesuar në politikë se sa të kalojë nga një vend në tjetrin, nga karakteri në karakter, duke imituar modelin e vetë kujtimeve teksa na çon gjatë ditëve të tij të universitetit në Moskë dhe prishjes së tij me zakonte e familjes. Por ai refuzon të mbushë hapësirat në mes. Kadare e krahason projektin e tij me një poezi ruse për “nënën”, “mat” tre herë dhe herën e katër e lë të papërfunduar fjalën matmatmatma. Rrokja e fundit “-tma” do të thotë “errësirë”. “Një cikël i pafund i matmës, ‘errësira e nënës”,” shkruan Kadare, “në të cilën nëna dhe errësira mbeten përtej kuptimit”./diaporashqiptare/KultPlus.com
Libri ‘Rrugëtime’ i autores Anisa Ismajli prej sot gjendet edhe në librarinë ‘Buzuku’, shkruan KultPlus.
Kjo është bërë e ditur nga vet autorja me anë të një postimi në rrjetin social Facebook.
“Rrugëtime! Prej sot, librin tim mund ta gjeni tek shtëpia botuese “BUZUKU”. Ju falenderoj për përkrahjen dhe për misionin e juaj Abdullah Zeneli, që ti mbështetni krijuesit e rinjë. Mirlinda Ramadani, të faleminderit për vizatimet e tua! Dhe natyrisht, që libri i parë i dhurohet mamit Fatmire! Të dua. E juaja Anisa”, ka shkruar ajo.
Libri ‘Rrugëtime’ përshinë tregimet dhe prozat e autores të cilat ishin shkruar e vazhdonin të shkruheshin përgjatë kohës.
Ky libër i cili është edhe i dyti me radhë i autores, Anisa Ismajli e që sjellë për lexuesin dashurinë, kërkimin, mllefin e imagjinatën. Mirëpo ‘Rrugëtime’ dallon nga libri i saj i parë ‘Momente’, ngase ky libër vie ndryshe, me personazhe të imagjinuara./ KultPlus.com
Liria është një gramatikë e tërë dhe vërtet ka emra, por ka edhe mbiemra, folje, lidhëza dhe shumë gjymtyrë tjera.
Nëse lirisë ia mësojmë vetëm emrin, ne s’e kuptojmë gramatikën e saj dhe kështu çalojmë kur flasim e shprehim mendime.
Të mençurit qëmoti na kanë porositë: liria duhet të jetë vetëm fryt i vlerave.
Ju kujtohet kur miqtë tanë na këshillonin: Ne fituam luftën, ju duhet ta fitoni paqen.
Përgjatë këtyre dy dekadave, ne kemi bërë shumë pak për të fituar paqen, që nënkupton lirinë e brendshme, atë lirinë e vërtetë që të jep krahë e energji për veprime solidare.
Është koha e fundit që të bëhemi nxënës të mirë të historisë. Së paku të mësojmë dhe të dëgjojmë. Deri sot kemi qenë nxënës të këqij dhe s’e kemi dëgjuar kënd, por kemi ecur si të çmendur në maratonën e egër për pushtet, duke shpërfillë çdo parim e vlerë./ KultPlus.com
Kosova kishte ndryshuar. Mirëpo ende nuk na dukej se gjithçka ishte kthyer në vend të vet. Ne gjetëm policë dhe ushtarë të huaj në vend të atyre serbë. Edhe pse me mision paqësor, dukja e tyre qe mbërthyer me armë e helmeta. Kjo nuk na linte një shije të mirë. Ne i konsideronim pjesë të lirisë sonë, dhe donim që ata të ndjenin të njëjtën gjë.
Ne po dilnim nga burgu dhe po hynim në një jetë të mbushur me plot të papritura. Kishte nisur ndërtimi i disa institucioneve. Jeta kishte marrë dinamikë tjetër. Ishin formuar parti e shoqata dhe të gjitha dëshironin të na dëshmonin “zemërgjerësinë” e tyre. Ato na përdornin si trofetë e tyre. Ndasi dhe armiqësi të reja po lindnin e po depërtonin me ngut në popull. U bë e frikshme përkatësia politike.
Ne kishim lënë shokët pas, ndërsa përpara kishim ofertat e partive dhe grupimeve. Ndaj u bashkoheshim protestave dhe demonstratave që organizoheshin për lirimin e të burgosurve të mbetur në Serbi. Një grup prej nesh u organizua dhe u fokusua në protesta. U formua Këshilli Organizativ për protesta dhe demonstrata. Liria jonë, bashkë më lirinë e Kosovës, po fillonte me protesta e demonstrata.
Klasës politike në formim e sipër i konvenonte brenga jonë. Ata i gëzoheshin faktit se ne kishim me çka të merreshim, sepse dhe ata kishin me çka të merreshin. Ata po ndërtonin institucionet e tyre. Ne e kishim autoritetin dhe dashurinë e popullit, por ishim të vonuar. Tani ishte viti i dytë që kur kishte mbaruar lufta dhe shumçka kishte ndryshuar. Ata kishin autoritetin dhe pushtetin, ata ishin të votuar.
Sot doli nga botimi numri i tretë i revistës vjetore letrare Fryma, revistë që udhëhiqet nga studentët e Fakultetit të Filologjisë dhe krijohet me shkrimet e tyre.
Ky numër i revistës i përkushtohet autorit të madh shqiptar Át Gjergj Fishtës, për nder të 80-vjetorit të vdekjes së tij.
Kjo revistë iu jep hapësirë të gjithë studentëve që merren me shkrime të dalin para lexuesit me punime të ndryshme.
Revista përmban recensione, poezi, prozë e përkthime, si format në të cilat kanë punuar më shumë studentët.
Këtë vit revista udhëhiqet nga:
Kryeredaktore: Eriola Çoçaj
Redaktore: Rrezarta Morina, Leonora Hajra, Laura Haradinaj
Edhe pse mund të duket një anije e së ardhmes, siç pretendon të jetë, Oceanbird – “Zogu i oqeanit”, bazohet tek e kaluara e lundrimit, sepse e merr energjinë nga era.
Anija transatlantike, e cila do të përdoret për transportin e makinave, po projektohet dhe ndërtohet nga Wallenius Marine, një kompani suedeze e prodhimit të anijeve, me mbështetjen e qeverisë suedeze dhe instituteve kërkimore.
Me kapacitet prej 7.000 mjetesh, anija 198 metra e gjatë do të sjellë një risi në transportin detar. Anija do të ketë pesë vela gjigante, secila gati 80 metra e lartë, që janë në gjendje të rrotullohen 360 gradë pa e prekur njëra-tjetrën. Gjithashtu ato mund të zvogëlohen deri në 60 metra, për të bërë të mundur kalimin nën ura, apo për të përballuar motin e keq. Velat, të cilat do të jenë prej çeliku dhe materiale të tjera, duhet të jenë kaq të mëdha për të siguruar energjinë e mjaftueshme për të lëvizur anijen me peshë 35.000 tonë.
Edhe pse parimet e lundrimit nuk janë të reja, dizajnimi i anijes ka qenë një sfidë e vërtetë, thotë Mikael Razola, arkitekt mjetesh lundrimi dhe menaxher i projektit. Këto do të jenë anijet më të larta të ndërtuara ndonjëherë.
“Ato mund të arrijnë deri në 100 metra mbi sipërfaqen e ujit”, thotë Razola. “Kur ngrihesh kaq lart në qiell shpejtësia dhe drejtimi i erës ndryshojnë shumë”.
Anijet e zakonshme të transportimit të makinave harxhojnë mesatarisht 40 tonë karburant në ditë, duke krijuar 120 tonë CO2, çka ka rritur presionin ndaj kompanive të prodhimit të anijeve, për të ulur këto shifra. Organizata Ndërkombëtare Detare, pjesë e OKB-së, ka vendosur një rregull që brenda vitit 2050 anijet të ulin me 50% sasinë e gazrave të dëmshëm që nxjerrin në atmosferë, me ambicien për ta çuar në zero këtë shifër brenda këtij shekulli.
“Zogu i oqeanit” është e dizajnuar për t’i tejkaluar këto objektiva, pasi kompania prodhuese thotë se ajo do të lëshojë 90% CO2 më pak se anijet tradicionale. Por gjithsesi do të ketë motorë, për të siguruar manovrimin në porte dhe për emergjenca.
Me një shpejtësi prej 10 nyjesh detare (18,5 km/h), “Oceanbird” do të lundrojë më ngadalë se anijet e deritanishme, që kapin një shpejtësi deri në 17 nyje detare (31,4 km/h). Kësisoj, udhëtimi transoqeanik do të zgjasë 12 ditë dhe jo 7. Kjo do të kërkojë miratimin edhe të kompanive të prodhimit të makinave, pasi afatet e tyre do të ndryshojnë. Megjithatë, thotë Razola, deri tani përgjigja ka qenë shumë pozitive.
Për ta nxjerrë në det “Zogun e oqeanit” do të duhet edhe pak kohë. Kompania ka prodhuar një model 7 metra të gjatë, të cilin do të nxjerrë për lundrimin testues në fund të këtij viti, por Razola thotë se objektivi është që anija në versionin origjinal të dalë në det në vitin 2024. \ A2News/ KultPlus.com
Gratë e vajit ruajnë në Greqi një traditë të vjetër. Puna që ato bëjnë duke vajtuar kundrejt një honorari është sot më aktuale se kurrë, mendon fotografja Ionna Sakellaraki.
Kur Ionna Sakellaraki-it i vdiq i ati, ajo që jeton dhe punon si fotografe në Londër u kthye në atdhe, në Greqi. Ajo donte të qëndronte disa kohë aty për të përpunuar dhimbjen dhe për të kaluar kohë me të ëmën. Në përpjekjen që ishte duke bërë për të kuptuar dhimbjen e vet, ajo u përballua me ritualet tradicionale të kulturës greke që kanë lidhje me vdekjen. Kështu ajo mësoi për një grup grash të moshuara, që jetojnë në fshatrat e largëta të Peloponezit dhe merren ende me një zanat të vjetër: vajtojnë kundrejt një honorari.
Guidë përmes kultit të të vdekurve
Moirologe quhen këto gra: “Moíra” do të thotë fat dhe “lógos” do të thotë gjuhë. Ato kërkohen të këndojnë dhe vajtojnë në ceremonitë e varrimit në Greqi, duke futur kështu familjet në ritualet komplekse të kultit tradicional grek të vdekjes. Vajtueset ngarkohen që të vajtojnë për një person që nuk e kanë takuar kurrë. Ashtu siç e kanë bërë para tyre vajtueset shekuj me radhë.
Ioanna Sakellaraki u magjeps shumë prej tyre. Pasi mori një bursë nga Londoner Royal Photographic Society, 31 vjeçarja shkoi në fshatrat ku ndodhen këto gra për të mësuar më shumë për këtë zanat të vjetër.
Projekti i saj me emrin “The Truth is in the Soils” (“E vërteta ndodhet në tokë”) dokumenton jetën e disa moirologeve. Këto fotografi u treguan gjatë muajit tetor në një ekspozitë në Berlin, në kuadër të “Muajit europian të fotografisë”.
Tradita e “këngëve të fatit”
Zanatçijet e vajtimit në gadishullin Mani e kuptojnë punën e tyre si punë për të ndihmuar familjet në zinë e tyre dhe për të shoqëruar të vdekurin në rrugën drejt botës tjetër. Vajet që ato këndojnë quhen „këngë fati”, thotë fotografja, e cila po mbron doktoraturën në filozofi, Sakellaraki kur flet për Deutsche Welle-n. „Ato vijnë nga një traditë e vjetër dhe janë një lloj improvizimi gojor.”
Nga pikëpamja historike, thotë Sakellaraki, “familjet i paguanin këto gra për këtë proces, sepse për ta ishte e rëndësishme, ishte një lloj ndarjeje e rëndësishme kolektive nga personi.”
Moirologjia bazohet tek koret e tragjedive antike greke, tek të cilat këngëtari kryesor fillon vajin, që vazhdohet prej korit. Gjatë shekujve ky zanat është bërë vetëm nga gratë. Dëshmi për vajtuese profesioniste varrimi gjenden edhe në Egjiptin e vjetër, ku dy gra që luanin rolin e motrave- perëndesha Isis dhe Nephtys, ndihmonin gjatë përgatitjes së të vdekurit.
Në Gjermani mbahet fjalim zie
Vajtues profesionistë dhe fjalimbajtës ka sot në gjithë botën, por duhet thënë se ata e ushtrojnë profesionin e tyre krejt ndryshe, në varësi të kontekstit kulturor. Në Gjermani angazhohen njerëz që mbajnë një fjalim, duke kujtuar të vdekurin në rastet kur ceremonia e varrimit bëhet pa shoqërimin fetar.
Në pjesë të Afrikës njerëz profesionistë paguen për të derdhur lotë. Romani “Rrugët e vdekjes” i shkrimtarit afrikano-jugor Zakes Mda tregon historinë e një vajtuesi profesionist, Toloki, që shkon nga një koloni barakesh në tjetrën në kohën e aparteidit në Afrikën e Jugut.
Në Rajasthan të Indisë, ekziston një traditë shfrytëzuese, ku gratë e klasave të ulta që punojnë për burrat e kamur dhe shprehin dhimbjen e tyre, që nuk është e pranueshme për anëtarët e familjes për shkak të klasës.
“Ka njerëz që nuk qajnë dot”
Në Kinë ekziston një histori e gjatë e vajtuesve profesionistë, që fillon që në periudhën e Dinastisë Han. Vitet e fundit ky lloj profesioni është ringjallur sërish, ndërkohë që gjatë revolucionit kulturor ishte i ndaluar.
Vajtuesit profesionistë sot në Kinë ofrojnë veç lotëve dhe vajtimit për të vdekurin edhe nderime emocionale ose shfaqje teatrale për të lehtësuar atmosferën e komunitetit vajtues. Një ndërprofesionistët më të famshëm të vendit, Hu Xinglian shpjegonte për një reportazh të stacionit radiofonik amerikan NPR: se “ka njerëz që nuk janë në gjendje të qajnë. Prandaj unë ofroj zemrën time, për të kënduar këngën që i prezanton brezit të ri humbjen.”
Rituale vajtimi që tregojnë diçka tjetër
Përdorja e teatrales si mjet për të treguar emocionet është e pranishme edhe sot në traditën greke. Vajtueset e Manit nuk hedhin në tokë lotët si kolegët kinezë, por ato vishen me të zeza dhe mbajnë shalle të qëndisur gjithë art, gjë që u jep atyre një katakter teatral.
“Këto gra bëhen agjente të vdekjes brenda një komuniteti”, tregon Ioanna Sakellaraki. “Ato duhet të shfaqen dhe të luajnë në një mënyrë të caktuar.” Prania e tyre dhe kënga e tyre i krijon mundësinë anëtarëve të familjes së të vdekurit, që të tregojnë hapur emocionet dhe dhimbjen dhe jo t’i fshehin ato. „Kjo do të thotë se ideja e pastërtisë, e katarsis në kulturën greke vjen prej këtij rituali,” plotëson fotografja.
Zia në kohërat e Coronës
15 nëntori është në Gjermani dita kombëtare kur kujtohen të vdekurit. Tema e vdekjes e preokupon shoqërinë sot më shumë se kurrë për shkak të pandemisë Covid -19. Prandaj studimi i ritualeve të zisë në procesin e zisë është më i rëndësishëm se kurrë. Por pikërisht në pandemi ritualet personale dhe private, megjithëse janë të rëndësishme nuk mund të mbahen si zakonisht, për shkak të rregullave të mbajtjes së distancës dhe higjenës.
Tradita e moirologjisë në gadishullin grek Mani rrezikon të humbasë shpejt, pavarësisht nga Corona. Shumë gra që ka fotografuar Ioanna Sakellaraki janë gati njëqind vjeçare. Dhe deri tani asnjë nga brezi i ri nuk e ka zënë vendin e tyre. Po mbase këngët e tyre do të mbijetojnë./ KultPlus.com
Mali i Kallabakut në Kukës është pjesë e Parkut Natyror “Korab-Koritnik”.
Është shkëmbor dhe 2174 m i lartë, ndërsa nën këmbët e tij, “nusërojnë” pllajat me lule, ujra dhe gjelbërim. Në majën e Kallabakut takohen kufijtë e tri shteteve, dy prej tyre shqiptare Shqipëri dhe Kosovë, ndërsa tjetri po me shqiptarë, Maqedonia.
Të ngjitesh në Kallabak, është relativisht e lehtë, përjashtim bën pjesa lindore e tij, nga ku për të kapur majën është paksa e vështirë.
Në periudhën e dimrit, mali nuk e heq gëzofin e dëborës, teksa muaji më i preferuar për t’u ngjitur në shpatet e tij, mbetet muaji Qershor.
Në majën e Kallabakut, syri i vëmendshëm ka rrokur peizazhin mahnitës, i cili nuk është gjë tjetër veçse një vallëzim i Alpeve, Sharrit dhe Korabit, rit ky i moçëm sa vetë Toka.
Pamja që ofron maja e Kallabakut është spektakolare dhe kohët e fundit është kthyer në një destinacion turistik dhe po tërheq shumë turistë, veçanërisht ata të apasionuarit pas alpinizmit.
Udhëtimi për në malin e Kallabakut nis nga Liqeni i Novosejit në drejtim të majës. Shtegu është shumë i përshtatshëm për çdo grupmoshë.
Bjeshkët e Cajës mes livadheve alpine plot lule shumëngjyrëshe kanë një pamje të mrekullueshme.
Në këtë zonë blegtoria është biznesi më fitimprurës, viteve të fundit edhe turizmi./ KultPlus.com
Del nga shtypi romani më i ri i autorit Ardian Haxhaj, “Mirë se vini zoti ambasador”, i cili prek në thelb realitetin kosovar të pasluftës.
Shkrimtari Ardian Haxhaj tashmë është konsoliduar si një lëvrues i mirë i romanit, me pesë romanet e tij të shkruara në periudha të ndryshme. Megjithatë ai nuk ndalet, vazhdon të shkruajë pandërprerë dhe sapo ka dalë nga shtypi romani i tij i gjashtë. “Mirë se vini zoti ambasador” titullohet romani më i ri i romancierit Ardian Haxhaj, i porsabotuar nga Shtëpia Botuese “Jakup Ceraja” në Prishtinë. Ky roman është paksa më ndryshe ndaj atyre pararëndës të autorit, pasi që ka një qasje sarkastike që ta ngrin buzëqeshjen me ironinë e zezë, ashtu siç shfaqen sarkastike fatet e shumë e shumë personazheve që veprojnë nëpër situata tragjikomike.
Romani më i ri i Haxhajt, me 350 faqe, është një tragjikomedi e shoqërisë sonë e ndërthurur mjeshtërisht përmes personazheve e situatave që paraqiten e ndërlidhen aq natyrshëm, është një çmitizim brilant romanesk i narrativave heroike. Të rralla janë veprat letrare, në të cilat ngërthehet kompleksiteti i tërë një shoqërie sa në romanin “Mirë se vini zoti ambasador”.
Romani “Mirë se vini zoti ambasador” prek në thelb realitetin kosovar të pasluftës, duke shfaqur reminishenca edhe të së kaluares jo shumë të largët.
Sikurse me romanet pararëndëse, me të cilat autori Haxhaj ka fituar edhe çmime, edhe me romanin e radhës, “Mirë se vini zoti ambasador”, ai e dëshmon dhuntinë dhe përkushtimin par excellence për krijimin e romanit, prandaj me të drejtë mund të themi se Ardian Haxhaj është një prej romancierëve më të mirë të letërsisë së sotme.
Romanin “Mirë se vini zoti ambasador” tashmë mund ta gjeni te libraria Dukagjini dhe libraria Artini./ KultPlus.com
Në Kaliforni po tërheq gjithnjë e më shumë vëmendjen e udhëtarëve, një shtëpi me një arkitekturë të çuditshme. E pagëzuar si Shtëpia “Flintstones”, për shkak të personazheve të serialit të famshëm të dinosaurëve vizatimorë, ajo ka një vlerë prej rreth 2.5 mln euro.
Kjo është shtëpia “Flintstones” në Kaliforni, me një vlerë marramendëse prej 2.5 milion euro. Ajo u krijua nga një arkitekt në SHBA, duke tërhequr vëmendjen e të gjithëve. E ngjashme me një kompleks shumëngjyrësh, superstruktura e lakuar qëndron pranë një autostrade.
Në mure, mbizotërojnë ngjyrat vjollcë e portokalli dhe statujat e mëdha të dinosaurëve, personazhe të Flintstones, familjes televizive parahistorike që hyri në shtëpitë amerikane nga vitet 1960.
Është e çuditshme pasi kur arkitekti William Nicholson krijoi këtë kompleks në 1976, ai nuk kishte ide për Fred, Wilma dhe heronjtë e tjerë të serisë legjendare të dinosaurëve vizatimorë. Frymëzimi i tij ka qenë arkitektura e Xhamisë Blu në Stamboll.
Pronarja e shtëpisë është Florence Fang, e cila në vite ka bërë edhe modifikimet e saj, duke e sjellë shtëpinë edhe më afër serialit “Flintstones”, me protagonistët dhe britmën e Fred Flintstone të shkruar me shkronja të mëdha në shtratin e luleve: Yamba Daba Du!
Megjithëse autoritetet lokale kanë ngritur një proces gjyqësor kundër Znj. Fang për ndryshimin e peizazhit në zonë… ajo me pëlqimin e arkitektit, premton të vazhdojë t’ia dhurojë këtë spektakël kujtdo që kalon përmes Kalifornisë./ KultPlus.com
Rasti më i hershëm me Covid-19 është zbuluar më 17 nëntor, disa javë para se autoritetet të vërtetojnë virusin e ri sipas mediave kineze.
Rasti i parë i dikujt të prekur Covid-19 mund të gjurmohet tek data 17 nëntor 2019, sipas raportimit të mediave nga të dhëna të publikuara të qeverisë kineze.
Raporti në median ‘South China Morning Post’ thotë se autoritetet kineze kanë identifikuar së paku 266 njerëz që janë prekur nga virusi vitin e kaluar të cilët u shtrinë për kujdes shëndetësor, dhe rasti më i hershëm ishte 17 nëntori, disa javë para se autoritetet të njoftojnë emergjencën e virusit të ri.
Qeveria kineze ishte gjerësisht e kritikuar mbi përpjekjet për të mbuluar shpërthimin në javët e hershme, përfshirë edhe goditjet mbi mjekët të cilët u përpoqën të paralajmërojnë kolegët rreth virusit të ri Sars i cili ishte duke dalë në qytet e Wuhan’it të provincës Hubei, shkruan The Guardian, transmeton KultPlus.
Të dhënat e medias kineze, të cilat The Guardian thotë se nuk ka mundur t’i verifikojë, thonë se një 55 vjeçar nga province Hubei mund të ishte personi i parë I prekur me Covid-19. Pas një muaji pas kësaj date ishin pesë raste të reja të raportuara çdo ditë, thotë raporti, dhe më 20 dhjetor janë konfirmuar 60 raste./ KultPlus.com
Organizatorët e Eurovisionit kanë konfirmuar se 41 vendet që pritej të merrnin pjesë në maj në Rotterdam të Holandës do të jenë pjesëmarrëse në vitin 2021.
Grupi i Konkursit të Eurovisionit është pajtuar që të mos vazhdojë me një short të ri të alokimit në muajin janar. Kjo nënkupton se të gjitha vendet që ishin caktuar për gjysmëfinalen e parë dhe të dytë do të performojnë në Ahoy Arena më 2021.
Në këtë formë ruhet edhe validiteti i biletave të blera nga fansat e Eurovisionit për edicionin 2020.
Shqipëria do të performojë në gjysmëfinalen e dytë.
Në gjysmëfinalen e parë, më 18 maj 2021 paraqiten këto shtete:
Kurse në të dytën, më 20 maj 2021, do të performojnë këto vende:
Ministrja e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi, ka vizituar Komunën e Podujevës me qëllim të përurimit të fushës multifunksionale sportive në Kërpimeh, ku Ministria ka investuar 25 mijë euro dhe të nisjes së punimeve për fushën tjetër multifunksionale sportive në Siboc të Podujevës, projekt të cilin e investon vet komuna.
Po ashtu, ministrja vizitoi edhe stadiumin e qytetit “Zahir Pajaziti”, në Podujevë, në të cilin janë duke u zhvilluar punimet e fazës së dytë dhe ministria po investon 750 mijë euro. Kurse në fazën e tretë do të investohen edhe 1 milion euro dhe fusha e stadiumit do të bëhet me bari natyral ashtu edhe siç kërkohet sipas standardeve. Në projektin e investimeve në këtë stadium janë paraparë edhe rregullimi i tribunave dhe ndriçimit, ndër shumë detaje tjera.
Ministrja Dumoshi me këtë rast vlerësoi se MKRS-ja e ka përkushtimin për zhvillimin e sportit ku përfitues në rend të parë janë të rinjtë, sportistët aktiv dhe qytetarët e komunitetit të kësaj rrethine.
“Përkushtimi im si ministre do të vazhdojë do jetë në secilën komunë, në çdo cep të Kosovës, për avancimin e sportit, por edhe në kulturë e në rini. Kjo është vizita ime e katërt në komunën e Podujevës me qëllim të fillimit, inspektimit dhe përurimit të shumë projekteve sportive”, tha ndër të tjera ministrja.
Ministrja Dumoshi tha se MKRS-ja ashtu siç ka bashkëpunim të shkëlqyer me Komunën e Podujevës, një bashkëpunim të tillë e ka me të gjitha komunat e Kosovës pa përjashtim, në shumë projekte në fushat në të cilat janë në domenin e MKRS-së.
Ndërkaq, u.d. kryetari i Podujevës, Nexhmi Rudari, tha se këto projekte sportive janë në interes të qytetarëve të këtyre lokaliteteve dhe do të plotësojnë hapësirat e munguara për aktivitete sportive.
Rudari e falënderoi ministren dhe MKRS-në për tërë përkrahjen që ka treguar ministria për realizimin e projekteve të ndryshme, e këtyre në Kërpimeh e Siboc, dhe në stadiumin e qytetit në veçanti./ KultPlus.com
Kulla e Sokol Dedës është një kullë tipike shqiptare, ndodhet në pjesën e sipërme të fshatit Vishnjevë komuna e Gucisë. Ka një pozicion të mirë. Është ndërtuar në vitet 1891/92 nga Sokol Deda Curanaj, tregon shkrimi në kullë. Tani pronar i kullës është Pjetër Prëka, nipi i Sokol Dedës.
Në të gjitha kullat e Plavës-Gucisë pllaka me shkrim është e vendosur në murin mbi derën. Tek kulla e Sokol Dedës është ndryshe. Pllaka me shkrimin në gjuhën Otomane është vendosur në murin e katit të dytë afër çardakut. Çardaku ka 8 dritare të vogla, katër nga Jugu dhe katër nga veriu. Me të vërtet nga kulla e Sokol Dedës neper kto dritare shifet nji pejzash i paharrueshëm i krejt lugut të Plavës dhe Gucisë. Kullën e kanë ndërtuar Dibranët. Është ndërtuar për 3 vite. Çdo vitë nga nji kat.
Kulla ka 40 dritare të vogla për mbrojtje ( dritare për pushkë, frangji) dhe në kohën e ndërtimit ka qënë nji kala që nuk ka mujtë të zaptohet dhe ka qënë e pajisur me të gjitha elementet tradicionale. Kjo është nji nder kullat ma të bukura e luginës Plavë-Gucisë./indeksonline/ KultPlus.com
Këngëtarja shqiptare më famë botërore, Dua Lipa, është bërë ambasadore e brendit ‘Puma, shkruan KultPlus.
Krahas sukseseve të shumta që ka arritur deri më sot në muzikë, Lipa përmes një postimi në Instagram ka bërë të ditur se tashmë është bërë ambasadore e brendit ‘Puma’.
Në foton e publikuar në Instagram ajo duket mjaft atraktive e veshur me këtë brend.
“Shumë e emocionuar të ju njoftoj se jam bashkuar me familjen e Puma, si ambasadore e markës së tyre. Mezi pres që të shihni se çfarë kemi për ju”, ka shkruar ajo./ KultPlus.com
Ushtruesja e detyrës së presidentit, Vjosa Osmani ka bërë të ditur se është infektuar me COVID-19.
Përmes një postimi në Facebook, ajo tregon se pas disa dyshimeve ajo ka bërë testin dhe ka rezultuar pozitiv me Covid-19.
Osmani ka treguar se do të punojë nga shtëpia në dy javët e ardhshme, po ashtu takimet do t’i mbajë përmes platformave elektronike.
Postimi i plotë i Osmanit:
Të nderuar qytetarë!
Pasi disa të afërm me të cilët kisha kontakt rezultuan pozitivë në testin për Covid-19, u testova në IKSHKP dhe pak më parë u njoftova se edhe unë kam rezultuar pozitiv.
Në dy javët e ardhshme do të punoj nga shtëpia, duke u kujdesur që secili dokument a vendim që kërkon shqyrtim e vendimmarrje dhe që lidhet me përgjegjësitë e mia në të dy funksionet shtetërore që i ushtroj, të trajtohet në kohë. Po ashtu, një numër takimesh do t’i vazhdoj nëpërmjet platformave elektronike.
Përkundër kujdesit maksimal, po shihet që këto ditë virusi është kudo, më i përhapur se kurrë më parë, njëjtë i rrezikshëm si çdoherë. Prandaj, uroj që ta tejkalojmë këtë sfidë bashkërisht, duke mos e injoruar rrezikun nga virusi dhe kujdesin që duhet treguar.
Koha ka qenë dëshmitare e shumë vargjeve lirike, himnizimeve dhe ngritjeve të shkrimtarëve nëpërmjet kultit të gruas. Mirëpo, përherë më e vështira ka qenë pasqyrimi i banorëve të shpirtit të saj, dhimbjes dhe fuqisë.
Shkrimtari Ag Apolloni ka vendosur të dal nga kornizat e frymëzimeve individuale, të mos bëhet kumt i historisë por, ai ta bëj historinë. Dy protagoniste me fate të ndryshme, por dhimbje të njëjtë, janë shpalosur në veprën e tij më të re “Një fije shprese, një fije shkrepëse”, shkruan KultPlus.
Në çdo faqe të romanit dokumentar merr banim pritja e Ferdonije Qerkezit, rrokullisja e syve të saj në katërmurëshin e ftohtë të mbushur me fotografitë e të dashurve të saj që lufta ia morri. Katër djemtë dhe burri i saj janë sinonime të fjalës ‘mungesë’ për të, ndërkaq ajo është kthyer në kuptimin dhe gjallërinë e fjalës ‘fuqi’. Në vitin 2005 ajo do t’ua hidhte dheun përmbi eshtrave të dy bijve të saj, teksa edhe sot vazhdon t’i pres gjurmët e burrit dhe dy djemve tjerë.
Kundër padrejtësive të jetës, dikush vendos të ‘protestoj’ në formën e vet. Pashkë Marku nuk mund të qëndronte indiferente karshi humbjes së dy djemve, andaj ajo vendosi të mbetet një vulë historike e mbështjellë me zjarr. Disa ditë pas varrimit të eshtrave të të bijve, ajo dogji veten me benzinë, si revoltë ndaj humbjes që kishte pasur.
Fati i këtyre nënave, të cilat janë përfaqësuese të mijëra të tjerave që lëngojnë nga humbjet e luftës, kanë marrë banim në veprën më të re të Apollonit, i cili ka vendosur ta ndaj me KultPlus rrugëtimin e “Një fije shprese, një fije shkrepëse”.
Ai rrëfeu se letrat e tij kishin filluar të mbushen me fjalë që në prill të vitit të kaluar, atëherë kur me shokët e tij, Dritan Dragushën dhe Gazmend Bajrin kishin vizituar shtëpinë-muze të Ferdonijes.
“Linjat i krijova ditën e vizitës, por përpunimet, saktësimet faktografike dhe lëmimet stilistike kanë marrë krejt kohën e mbetur”, nis detajimin e rrugëtimit të romanit dokumentar Apolloni.
Përveç në mendjet e lexuesve për nga aspekti tematik, vepra ka pasur veçanti edhe te shkrimtari për mënyrën e të shkruarit. Tanimë, ai kishte dal nga fiksioni dhe ishte kapur për realiteti.
“Kjo është hera e parë që shkrova këtë tip të romanit, pra dokuromanit, i cili është duke dominuar në letërsitë e vendeve të tjera”, thekson autori, i cili tregon se leximet e shkrimtarëve të huaj i kanë shërbyer si model.
Kthesa emocionale e çdo vepre qëndron në protagonistët dhe fatet e tyre. Apolloni i cili i ka lënë një vend të veçantë në krijimtarinë e tij këtyre dy zonjave të fuqishme, i portretizon në forma të ndryshme.
“Ferdonija është simbol i durimit, kurse Pashka – simbol i rebelimit. Përtej këtyre simboleve nuk ka një simbol të tretë, por natyrisht ka tragjedi të shumta ndërmjet”, vlerëson shkrimtari.
Teksa çdo nënë e Kosovës që ka ndjerë të njëjtën dhimbje është simbol i diçkaje, ai ka vendosur t’i zgjedh pikërisht këto dyja, arsyen e së cilës e rrëfen:
“I kam zgjedhur këto dyja, sepse nëpërmjet tyre arrihet te përgjithësimi filozofik i këtyre rasteve. Ferdonija pret, Pashka revoltohet. Njëra bëhet simbol sizifian i absurdit, tjetra simbol i revoltës. Thënë shkurt: çdo nënë ose pret, ose revoltohet”.
Një ndihmesë në këtë zgjedhje i ka dhënë filozofia e shkrimtarit Alber Camus.
“Figura e nënë Ferdonijes, përmban brenda vetes edhe rastin e Zoje Prendit, që ia vranë pesë djem, por edhe të shumë nënave të tjera që vazhdojnë të shpresojnë e të presin. Ndërsa figura e nënë Pashkës i përfaqëson rastet e nënave të revoltuara”, sqaron autori duke përmendur personazhe të Camus.
Ashtu siç është tërë libri, edhe titulli ka një peshë të rëndë. “Një fije shprese, një fije shkrepëse” ndërlidhet me fatin e dy grave të cilat do të mbeten të paharruara në historinë e Kosovës.
“Ferdonija kapet për një fije shprese, ndërsa Pashka e realizon revoltën nëpërmjet një fije shkrepëse. Kur fiket shpresa, ndizet shkrepësja. Por vetëvrasja e saj ishte edhe thirrje për kujdes ndaj nënave zemërdjegura”, shprehet Ag Apolloni.
Mesazhi i kësaj vepre kalon së qenuri në shinat e moraleve të protagonistëve të letërsisë, mirëpo ajo ndërlidhet me gjakun dhe shpirtin e dy qenieve reale. Andaj, ashtu edhe siç thotë autori, çdo histori e këtij libri është kod dhe mesazh në vete.
“Mesazhi që theksohet më shumë, është ai që përfaqëson shkrimtari hebre, Elie Ëiesel, që të mos rrimë indiferentë përballë krimeve. Mbi këtë motivacion është inkorporuar edhe ligjërata e tij, “Kurthet e indiferencës”, të cilën e pati lexuar në Shtëpinë e Bardhë, para se të ngarkohej nga presidenti Clinton për t’i vizituar kampet shqiptare dhe për ta bërë një raport mbi gjendjen e refugjatëve”, thotë shkrimtari Apolloni.
Ajo që do t’ia ‘heq’ pluhurin e harresës kësaj vepre do të mbetet versioni real i saj dhe thirrja për vëmendjen ndërkombëtare.
“Ky roman dokumentar mund të lexohet dhe të trajtohet edhe nga ata që merren me çështjet e drejtësisë. Pra, ky është roman që sjellë prova të pakontestueshme për spastrimin etnik dhe gjenocidin mbi shqiptarët”, thotë autori.
“Një fije shprese, një fije shkrepëse” do të mbetet gjatë në mendjen e lexuesve dhe do të jetë përherë një gjurmë me përplot dhimbje të Kosovës. /KultPlus.com
Karizmatik, joshës, elegant dhe talent kinematografik.
Është George Clooney, “Ikona e vitit”, sipas revistës GQ që i ka kushtuar ballinat e ardhshme me rastin e edicionit të 25-të, “Men of the Year”. Me syze dielli prej aviatori aktori që mbush 60-vjeç majin që vjen, i fotografuar nga Jason Nocito, konfirmohet ikonë e stilit klasik “cool kalifornian”.
“Clooney është e vetmja ‘gjë’ për të cilën jemi dakord në këtë moment, si komb, nuk dukemi shumë dakord për asgjë…”, shkruan Zach Baron në numrin e GQ, ku aktori jep një intervistë ekskluzive në të cilën flet për karrierën e tij të gjatë në Hollywood, por edhe për aksidentin e tij me motor dhe si arriti të shpëtojë.
Clooney flet në intervistë edhe për miqësinë e tij me Jon Biden, dhe për një rast kur i dhuroi disa miqve të tij 1 milion dollarë secilit në çantë. Ai gjithashtu tregon që është një bashkëshort krenar për gruan e tij, Amal Clloney, si dhe i lumtur për binjakët 3 vjeçar, Alexander dhe Elia/BW / KultPlus.com
Ganimete Hajdari sot do t’i gëzonte të 35-tat, ndërsa i vëllau Miftari, plotë 30, por një dorë krimi i ndërpreu vitet më të mira të jetës së tyre, e bashkë me ta “vranë” edhe shpirtin e të dy prindërve që sot jetojnë mes vuajtjeve e të rënduar nga sëmundja, shkruan KultPlus.
Për Ganimete dhe Miftar Hajdarin nga fshati Shtedim i komunës së Podujevës, viti 1999 ishte i kobshëm, njëjtë si edhe për 1133 fëmijë të tjerë të cilët u vranë nga lufta e fundit në Kosovë.
Ishin dy fëmijë që shkollën e kishin në plan të parë, por vendi ku dikur i gëzonin ditët më të mira, sot i ka hapur dyert për ta, ata ju kanë rikthyer shkollës, por kësaj radhe në bronz.
Në shenjë kujtimi, në oborrin e shkollës fillore “Sheqë Mirofci” të fshatit Shtedim të Podujevës u vendos dje pllaka përkujtimore në nderim të engjëjve martirë.
Forcat serbe ju lanë ëndrrën e shkollimit në gjysmë, por përmes kësaj vepre ata tashmë do të jenë përgjithmonë afër bashkëmoshatarëve të tyre.
Kjo është vepra e parë në Kosovë që është realizuar për fëmijët e vrarë gjatë luftës së vitit 1999 dhe autori i kësaj vepre, Bedri Kadriu, është shprehur se ndihet i nderuar dhe falënderues ndaj familjes Hajdari që ja besuan punën.
“Pikërisht në oborrin e shkollës së tyre ku ata vinin e shkonin çdo ditë të buzëqeshur e plotë shpresë, të lumtur e me shumë ëndrra, ata sot u kthyen në bronz, për të qëndruar gjithmonë pran moshatarëve të tyre. Si autor i kësaj vepre jam i nderuar dhe falënderues ndaj familjes Hajdari për punën që ma besuan”, shprehet Kadriu. / KultPlus.com
Billie Eilish e ka publikuar videoprojektin e fundit me titull, “Therefore I Am”, që është pjesë e albumit të saj të ardhshëm i cili do të ishte tërësisht ndryshe, po që se bota nuk do të përfshihej nga pandemia e koronavirusit.
Në një intervistë të fundit për “Apple Music”, Eilish citohet të ketë thënë se kënga “Therefore I Am”, nuk do të publikohej kurrë nëse nuk do të ekzistonte kjo pandemi, e cila duket se ia ka ndryshuar mënyrën e të menduarit.
“Sado që do të dëshiroja ta kisha një vit siç e kisha planifikuar, duke realizuar koncerte, turne dhe performanca të ndryshme promovuese, megjithatë pa këtë pandemi ne nuk do ta kishim realizuar këtë album. Dua te them, do të krijonim diçka të re, por do të ishte tërësisht ndryshe nga ky incizim. Dhe nuk është se kemi realizuar këngë për karantinën, por thjeshtë mënyra jonë e të menduarit ka ndryshuar”, ka deklaruar Eilish.
Videoklipi i këngës “Therefore I Am” është xhiruar tërësisht me iPhone, dhe e sjell këngëtaren 18-vjeçare duke vrapuar e vetme nëpër qendrën tregtare, “Glandale Galleria”, në Kaliforni.
“Therefore I Am” është pjesë e albumit të dytë të Billie Eilishit, të cilën e ka bashkëshkruar me vëllain e saj njëherësh producent muzikor, Finneas O’Connell, transmeton Koha.
Ndër të tjera Eilish ka deklaruar se në përgjithësi i pëlqen komplet albumi.
Derisa kantautorja e njohur ka qenë mjaft e zënë gjatë pandemisë duke e krijuar albumin e ri, ajo thotë se e dinte se kjo nuk ishte koha e duhur për ta promovuar veten.
Duke e marrë në konsideratë faktin se sa i tmerrshëm dhe sfidues ka qenë ky vit për shumë njerëz, Eilish deklaroi se gjithmonë kujdeset që të rishfaqet para publikut, sigurisht kur ndjenë se është koha e duhur për ta bërë një gjë të tillë.
Eilish e arriti famën botërore në një kohë relativisht të shkurtër. Prandaj, fama erdhi me sfida të shumta për këngëtaren e re, e cila në intervistën e fundit shpjegoi se në pjesën më të madhe të këtij viti, është ndier e ngujuar në fasadën e saj.
Ndër të tjera, Eilish foli edhe për albumin e saj debutues të vitit 2019, “When We Fall Asleep, Where Do We Go?”, duke e pranuar se mendon që ishte shumë e re në moshë kur e kishte realizuar atë, dhe se shumë gjëra kanë ndryshuar në jetën e saj brenda dy vjetëve të fundit.
Titulli dhe data e lansimit të albumit të dytë të këngëtares, nuk janë zbuluar ende për publikun e gjerë. / KultPlus.com
