Koronavirusi vazhdon të përhapet në vende të tjera të botës. Duket sikur Kina e kaloi rrezikun e madh, ndërsa në vendet si: Itali, Iran, Japoni, Australi virusi po përhapet me shpejtësi të madhe.
Në Vietnam u publikua një këngë rreth koronavirusit, por që tashmë është bërë virale. Kënga e shoqëruar me kërcim u bë virale me anë të rrjetit Tik Tok.
Teksti i këngës bën fjalë për larjen e duarve në mënyrë që të mos infektoheni me koronavirus.
Ju ftojmë të ndiqni videon e mëposhtme:
Lindur në 6 Mars 1475 në Caprese, një qytet i vogël në Toskan, afër Arezzo, Michelangelo Buonarroti ende në pelena u soll në Firence nga familja e tij. Djali i Ludovico Buonarroti Simoni dhe Francesca di Neri, ai u dërgua nga babai i tij për studime humaniste nën drejtimin e Francesco da Urbino. Por ai shpejt tregoi prirje për vizatim dhe, ndryshe nga planet e të atit, shkoi në shkollën e tashmë të famshmit Mjeshtër Firence Ghirlandaio. Mjeshtri është i mahnitur kur sheh vizatimet e bëra nga trembëdhjetë vjeçari Michelangelo.
Duke pasur një personalitet shumë të fortë dhe një vullnet të hekurt që në moshë të re, Michelangelo duhej të mbetej, me kontratë, të paktën tri vjet në dyqan në Ghirlandaio, por brenda një viti ai hoqi dorë nga akomodimi i rehatshëm, edhe për shkak të pasionit të tij të madh për skulpturën që ai ushqeu, për të kaluar në Kopshtin e San Marcos, një shkollë falas e skulpturës dhe kopjen e antikës që Lorenzo de ‘Medici sapo kishte krijuar në kopshtet e San Marco (ku, përveç të tjerash, Medici kishte mbledhur tashmë një koleksion të shquar statujash klasike), duke vendosur në krye skulptorin Bertoldo, dishepull i Donatellos.
I vërejtur nga Lorenzo i Madhërishëm, Michelangelo është i mirëpritur prej tij në pallatin e tij, ku, në kontakt me mendimtarët e mëdhenj humanistë (përfshirë Marsilio Ficino, Pico della Mirandola, Poliziano), ai ka mundësinë të pasurojë kulturën e tij. Në gjykatën e Medici ai bëri skulpturat e tij të para, “Beteja e Centaurs” dhe “Madonna della Scala”. Më 1494, i frikësuar nga thashethemet për një rënie të ardhshme të Medici (në nëntor të atij viti Charles VIII kishte hyrë në Firence), Michelangelo iku në Bolonjë ku, duke admiruar lehtësimet nga Jacopo della Quercia, ai skaliti një basoreliev për Katedralen e San Petronios.
Pas një udhëtimi të shkurtër në Venecia, ai kthehet në Bolonjë dhe qëndron për rreth një vit si mysafir i Gianfrancesco Aldrovandi, duke iu përkushtuar studimeve letrare dhe përbërjes skulpturale të arkës së San Domenicos.
Ai u kthye në Firence më 1495 dhe – në të njëjtën periudhë në të cilën Savonarola gjëmoi kundër luksit dhe artit pagan – ai krijoi Bacchus Ubriaco (Bargello). Ai më pas shkoi në Romë, ku skaliti në Vatikan të famshmen “Pietà”.
Midis 1501 dhe 1505 ai ishte përsëri në Firence, iu nënshtrua disa sugjerimeve Leonardesque dhe prodhoi një seri kryeveprash: “Tondo Doni” (Uffizi), “Tondo Pitti” (Muzeu Bargello), afreskun e “Betejës së Kaskinës” dhe Davidin e famshëm në mermer, i vendosur në hyrje të Palazzo Vecchio si një simbol i Republikës së Dytë, por edhe si kulmi i idealit të Rilindjes së njeriut të lirë dhe arkitektit të fatit të tij.
Në mars të vitit 1505 Papa Julius II e thirri artistin në Romë për të porositur monumentin sepulkral, duke filluar kështu një histori të kontrasteve me pontiffin dhe trashëgimtarët e tij, e cila do të përfundonte vetëm më 1545 me realizimin e një projekti shumë të vogël krahasuar me planin e madh fillestar: mosarritja e kësaj pune ishte shumë e dhimbshme për Michelangelo, i cili foli për të si një “tragjedi varrosjeje”.
Ndërkohë, angazhimet e vazhdueshme e detyrojnë artistin të lëvizë vazhdimisht midis Firences, Romës, Carrara dhe Pietrasanta, ku ai personalisht kujdeset për guroren e mermerit për skulpturat e tij.
Në maj të vitit 1508, pas një pushimi të bujshëm dhe pajtimit me Papën Julius II, ai nënshkroi kontratën për dekorimin e tavanit të Kapelës Sistine, të cilit ai priste vazhdimisht nga vera e atij viti deri në 1512. Pesëqind metra katrorë të dekoruar nga një i vetëm njeri në katër vjet punë të zjarrtë dhe që përfaqëson shprehjen e plotë të idealeve artistike të Rilindjes, i besuar një interpretimi neo-platonik të Zanafillës.
Julius II vdiq në 1513 dhe problemi i monumentit të funeralit u ngrit përsëri: nga kjo detyrë e dytë ne kemi mbetur me Moisiun dhe dy Skllevërit (Schiavo Ribelle dhe Schiavo Morente) të ruajtura në Louvre, edhe nëse në fakt varri i plotë do të përfundojë vetëm në 1545, me një version i fundit, i besuar kryesisht në ndihmë.
Sidoqoftë, Michelangelo gjithashtu punon në projekte për fasadën e San Lorenzo, dhe mbi ato për varret e Medici, mbi Krishtin për Santa Maria sopra Minerva. Në vjeshtën e vitit 1524 Papa i ri i Medici, Clement VII, filloi punën për bibliotekën Laurentian mbi artistin dhe vazhdoi ato për varrin, i cili, filloi në 1521, do të përfundonte vetëm në 1534, vit në të cilin Michelangelo përfundimisht vendoset në Romë.
Nga shtatori 1534 u bënë negociatat e para për Gjyqin e Fundit, i cili ishte për të mbuluar pjesën e altarit të Kapelës Sistine; kjo punë, e cila duhej të provokonte kaq shumë sukses dhe aq shumë fanatizëm, do të përfundojë nga artisti më 1541.
Ngjarjet personale të kësaj periudhe kanë një jehonë edhe në artin e Michelangelo-s, veçanërisht miqësia e tij me Tommaso de ‘Cavalieri, të cilit i kushton poezi dhe vizatime, dhe dashuria e tij për poeten Vittoria Colonna, markeze nga Pescara, e cila e afron për problemet e reformës dhe idetë që qarkullojnë në mjedisin e Valdes.
Midis viteve 1542 dhe 1550 artisti merret me afresket për kapelën e Paolinës, gjithashtu në Vatikan, ai iu përkushtua ndërmarrjeve arkitekturore, si përfundimi i Palazzo Farnese, rregullimi i Kapitolit, dhe mbi të gjitha punimet për San Pitro, në fabrikën e të cilit ai u emërua nga Pali III në 1547, dhe përfundoi disa skulptura, nga devotshmëria e katedrales së Firencës, për të cilën ai punoi në 1555, e deri te pambarimi ekstrem i Pietà Rondanini.
Michelangelo tashmë u vlerësua nga bashkëkohësit si artisti më i madh i të gjitha kohërave, dhe ndikoi shumë në të gjithë artin e shekullit. I admiruar pa rezerva nga disa, i urryer nga të tjerët, i nderuar nga papë, perandorë, princë dhe poetë, Michelangelo Buonarroti vdiq më 18 shkurt 1564. /KultPlus.com
Pas krizës së refugjatëve sirianë në Evropë, Shqipëria po përgatitet për një situatë të mundshme emergjente.
Fluksi i emigrantëve në vendet fqinje nga vendet e lindjes pas hapjes së kufirit nga Turqia ka vënë në lëvizje autoritetet shqiptare që po planifikojnë ngritjen e qendrave të pritjes, shkruan sot “Koha Ditore”.
Autoritetet shqiptare kanë nisur përgatitjet për ngritjen e gjashtë qendrave pritëse për emigrantët nga Siria në rast se Shqipëria do të përballet nga një situatë fluksi.
Kapaciteti pritës i vendit përllogaritet në 30 mijë persona, ndërsa akomodimi i tyre do të bëhet në vendstrehime pranë pikave kufitare në Korçë, Sarandë dhe Gjirokastër. / Koha.net / KultPlus.com
Qendrim Badalli
Salla e Bibliotekës Universitare ishte mbrëmë e stërmbushur me njerëz të fushave të ndryshme e adhurues të këngës së Erza Muqollit. Aty pas pak do të performonin fëmijët dhe të rriturit e korit “Siparantum”, si paraprirje për performancën e yllit francez në ngritje me prejardhje shqiptare, Erza Muqolli, në koncertin që hapi Javën e Frankofonisë në Kosovë, shkruan KultPlus.com
Ishte kori i fëmijëve “Siparantum” të cilët me pesë vepra ndezën emocionet në sallë me një publik i cili gjatë gjithë kohës po duartrokiste e incizonte performancën e tyre. Kur koha e tyre përfundoi, radha ishte për të rriturit e po të njëjtit kor nën udhëheqjen e Memli Kelmendit. Performanca e korit të të rriturve, kohë pas kohe kërkonte edhe angazhimin simpatik të publikut, Kelmendi po kërkonte lëvizjen e gishtërinjve e ndonjëherë fërkimin e duarve, me ndonjë të qeshur e me plotë emocione publiku i bindje drejtimit të tij.
Kështu performanca e dy gjeneratave të korit “Siparantum” kishte krijuar një atmosferë shumë të ngrohtë dhe kishte ambientuar mirë publikun me koncertin në fjalë. Pas formacioneve kolektive, radha ishte për një soliste në skenë, dhe ajo tashmë dihej, ngadalë me një ecje modeste, nën duartrokitjet e publikut, Erza Muqolli doli në skenë.
La Bohem, Back to Black, Dommage, Je t’aimais je t’aime et je t’aimerai, si dhe Vous etiez la, ishin pesë këngët të cilat Muqolli me zërin e saj magjik i këndoi për publikun në Prishtinë, në hapjen e Javës së Frankofonisë në Kosovë.
Valon Ibraj nga Ambasada e Francës tregoi shkurt për programin e Javës Frankofone në Prishtinë.
“Gjatë muajit Mars në Kosovës, Java e Frankofonisë do të jetë e pasur me një shumëllojshmëri të ngjarjeve, koncerteve, konferencave, filmave, ekspozitave, filma të metrazhit të gjatë dhe të gjatë”.
Sopranoja,
Urta Haziraj, e ka quajtur ‘të mrekullueshme’ Erza Muqollin, teksa vlerësoi
edhe performancën e saj.
“Erzën e kam përcjell prej audicionit të parë që e ka bërë, Erza është e mrekullueshme
dhe sonte na ka kënaq.”
Tutje Haziraj, ka folur edhe për ndjenjat që ka pasur gjatë performancës së saj në korin e të rriturve.
“Në fakt kur
je bashkërisht nuk janë emocionet e njëjta sikurse kur je vet, kështu që nuk
kisha shumë emocione. Performanca jonë e korit ka qenë shumë më e mirë se në
prova, kështu që ishte një ndjenjë shumë e veçantë.”
Ylli shqiptar në ngritje, Erza Muqolli, ka shprehur për KultPlus ndjenjat e saj
pas koncertit.
“Koncerti ka qenë shumë i mirë, unë jam kënaqur dhe jam shumë e lumtur dhe mezi
s’po pres ta mbaj koncertin tjetër nesër.”
Muqolli ka
shprehur mendimin e saj edhe për publikun të cilin e ka vlerësuar si ‘shumë të
mirë’, dhe të cilit ia ka theksuar disa detaje.
“Shumë mirë është pritur ky koncert, publiku ka qenë shumë i mirë, të gjithë
kanë duartrokitur dhe kanë incizuar e në të njëjtën kohë më kanë bërë të ndihem
shumë mirë.
Erza Muqolli, e vlerësoi edhe performancën e koreve, atë të fëmijëve dhe të rriturve. “Ma kanë rrëqeth trupin”, u shpreh ylli francez.
Pjesë e kësaj mbrëmjeje ishte edhe Ambasadorja e Francës, Marie Christine Butel, filozofi Muhamedin Kullashi, filozofi Elvis Hoxha si dhe një numër i madh i personaliteteve të njohura në fushën e kulturës.
Mbrëmja vazhdoi me plotë mysafirë të cilës u afruan për ta bërë ndonjë fotografi me Erza Muqollin, teksa të tjerë po cakërronin gotat në koktejin e organizuar pas përfundimit të koncertit.
Kujtojmë që në kuadër të Javës së Frankofonisë, një nga ngjarjet do të zhvillohet nën organizimin e gazetës online, KultPlus për të cilën do të ju njoftojmë me kohë. / KultPlus.com
Xhemile Hysenaj
Baletit Kombëtar i Kosovës mbrëmë dha shfaqjen e parë për këtë vit të titulluar ‘Pushimi i kalorësve’, nën koreografinë e balerinës dhe koreografes së mirënjohur Natalia Osipova, shkruan KultPlus.
Në Teatrin Kombëtar të Kosovës, balerinët zunë skenën për të shpalosur një ngjarje që në vete përmbante ndodhi të shumta.
Ngjarja zinte vend në një fshat të vogël austriak, ku dy shoqe ishin të dashuruara me një kalorës të pashëm, i cili herë pëlqen njërën dhe herë tjetrën. Dy shoqe të cilat luftuan pothuajse gjatë gjithë kohës me njëra tjetrën për të fituar dashurinë e kalorësit.
Kalorësi arrestohet dhe në ndërkohë të gjithë kalorësit tjerë kërkojnë dashurinë e njërës nga dy shoqet që dashuronin atë, nuk shkon gjatë dhe ai martohet më në fund me atë tek e cila qysh në fillim vërehej se e dashuronte pak më shumë.
‘Pushimi i kalorësve’ si një balet klasik i zhanrit të komedisë, i cili gjatë gjithë kohës mbante publikun në emocion me ngjarjet e njëpasnjëshme që ndodhnin sa hap e mbyllë sytë, shpalosi para publikut luftë e dashuri, intriga e lajka, e që në fund të gjitha përfundonin me të qeshura e zbavitje.
Koreografja e shfaqjes Natalia Osipova, tregoi për KultPlus se edhe pse nuk është hera e parë që punon me trupën e Baletit Kombëtar të Kosovës, për të ka qenë një eksperiencë mjaft e mirë të punojë edhe këtë herë me ta.
‘’Duartrokitjet janë nota më e mirë që unë mund të marr në karrierë dhe poashtu jam shumë e kënaqur me trupën e Baletit Kombëtar pasiqë për një kohë shumë të shkurtë ata kanë bërë një punë shumë të madhe”, potencoi Osipova për KultPlus.
Behie Murtezi, njëra nga balerinat, për KultPlus tregonte se përjetoi emocione të mëdha gjatë shfaqjes dhe pas saj, dhe poashtu u shpreh tejet e kënaqur që edhe njëherë pati rastin të punojë me koreografen e mirënjohur Osipova.
“Kjo është shfaqja ime e parë pas një viti e gjysmë pauzë dhe të marrësh aq shumë duartrokitje nga publiku ka qenë një ndjenjë e jashtëzakonshme”, tha Murtezi për KultPlus.
Ndërsa Vjollca Llugiqi e konsideronte punën e koreografes si një punë madhështore, ndërsa tregoi për KultPlus se përjetoi emocione të mëdha në këtë shfaqje që ishte edhe premiera e parë e këtij viti.
‘Pushimi i kalorësve’ la mbresa të mëdha tek publiku, i cili me minuta të tërë vazhduan me duartrokitje e brohoritje pas përfundimit të shfaqjes.
Repriza e ‘Pushimi i kalorësve’ pritet të shfaqet sonte në Teatrin Kombëtar, duke filluar nga ora 20:00. / KultPlus.com
Në pamje të parë është teoria më absurde, vetë Aristoteli është i pari që e pranon. Pyesni, përgjigja do jetë gjithmonë e njëjta. Lumturia? Dikush ndoshta do të vërejë se arrihet në angazhimin publik, në një jetë dedikuar të mirës së përbashkët. Duke besuar vërtet?
Të tjerët, shumica dërrmuese, nuk kanë asnjë hezitim: i lumtur është ai që mund ta shijojë jetën – vila spektakolare, ekskluzivitete, dreka dhe darka në restorantet më luksoze, shumë argëtim dhe pak lodhje, gjithmonë me stil. Ja pra, jeta e lumtur. Ne italianët madje kemi gjetur përkufizimin e përsosur: dolce vita. A mund të dëshirosh më shumë se kaq? Absolutisht po, përgjigjet Aristoteli: e vetmja jetë me të vërtetë e lumtur është një jetë studimesh. Vështirë të mbështesësh diçka më absurde. Por ai ka të drejtë.
Ndërkohë duhet të kuptohemi: nuk po flasim për momente gëzimi intensiv – në të tilla momente, pothuajse pa e kuptuar, e reduktojmë lumturinë ne modernët – por për një jetë të lumtur. Ato janë dy gjëra shumë të ndryshme. Nëse lumturia mund të reduktohej në momente të mirëqenies, në fakt, problemi nuk do të ishte aq i komplikuar: ndonjë moment entuziazmi nuk i mohohet askujt. Por, a janë të mjaftueshme këto momente për ta bërë një jetë të lumtur? Jo. Një jetë e lumtur, e përmbushur është një jetë në të cilën kam realizuar talentin tim, kam zhvilluar potencialin tim, jam bërë ai që doja dhe ndihesha që të bëhesha. Për ta arritur këtë duhet së pari të kuptoj kush jam. Duket e vështirë, por nuk është.
Çdo gjë zotëron diçka, që e dallon nga gjithë të tjerat, dhe aty është esenca e saj, ajo çfarë është në të vërtetë. Eshtë në natyrën e thikës, që të presë: një copë druri dhe një copë metali të bërë bashkë, të vetme nuk mjaftojnë për të bërë një thikë. Duke prerë, thika realizon natyrën e saj të thikës. Po ne? Ajo që na dallon, në krahasim me çdo krijesë tjetër, është zotërimi i arsyes. Njeriu, kafsha racionale. Pra, kur përdorim trurin realizojmë natyrën tonë të të qënit racionalë, potencialin tonë të të qënit njerëz. Aty është lumturia jonë. Nuk do të thotë që të heqim dorë nga kënaqësitë, përkundrazi. Por një jetë dedikuar vetëm kënaqësive, e vetme nuk mjafton.
Lumturia, ajo më origjinalja dhe jetëgjata, shoqërohet me një vetëdije të caktuar mbi veten, vetëdijen se je duke jetuar sipas një projekti. Për këtë arsye, jeta e atyre që janë tëangazhuar, në fund është më e kënaqshme: sepse po ndërton diçka njerëzore. Dhe më thellë akoma, është dëshira për të njohur, për të kuptuar. Gëzimi i Ajnshtainit, kur zbuloi misteret e relativitetit – a është ndokush që dëshiron ta krahasojë me një drekë të mirë?
Nuk duhet ta harrojmë asnjëherë: në këtë Univers shumë të madh, deri kur të kemi gjetur provë për të kundërtën, ne jemi të vetmit që mundemi të reflektojmë dhe mendojmë, që nuk kufizohemi thjesht tek të jetuarit, por që mundemi të kuptojmë atë që po bëjmë dhe atë që po ndodh. Kjo dëshirë për të kuptuar, për t’i dhënë një kuptim ekzistencës sonë është diçka unike, është vetëm e jona. Pse jemi këtu, nga vijmë dhe ku shkojmë? Si mund të jetojmë një jetë të drejtë? Nuk janë pyetje të thjeshta. Por a nuk është pikërisht në këto momente, që ne jemi vetvetja? Të lindur jo për të jetuar në shëmti / por për të ndjekur virtytet dhe dijen. Për këtë arsye Uliksi ishte nisur në udhëtim… / Mauro Bonazzi /KultPlus.com
Organizatorët e Eurovision Contest Song po shikojnë ‘skenarë të ndryshëm të mundshëm’ të transmetimit të ngjarjes më të madhe televizive në botë, nëse Koronavirus vazhdon të përhapet.
Ngjarje të shumta janë anuluar pas shpërthimit të Koronavirusit, duke përfshirë një numër ndeshjesh dhe festivalin Tomorrowland Winter.
Dhe me Eurovisionin që do të zhvillohet brenda vetëm dy muajve në Roterdam, vëmendja po kthehet në garë, i cili do të sjellë mijëra turistë, plus delegacionet nga secili vend pjesëmarrës.
Një përfaqësues nga Unioni Evropian i Transmetuesve tha se: ‘EBU, sigurisht, po monitoron nga afër situatën në lidhje me përhapjen e Koronavirusit dhe do të marrë të gjitha masat e nevojshme shëndetësore dhe të sigurisë në përputhje me udhëzimet e OBSH dhe autoritetit kombëtar.
‘Ne do të vazhdojmë të ndjekim zhvillimet në të gjithë Evropën; dhe po shikojmë skenarë të ndryshëm të mundshëm së bashku me transmetuesit organizatorë të Eurovisionit NPO, NOS dhe AVROTROS.
Mes këtyre masave, është sugjeruar që gara të mbahet edhe përmes lidhjeve online për secilin shtet pa pasur nevojë që gjitha delegacionet të shkonin në Rotterdam.
Nëse Eurovisioni do të anulohej, kjo do të ishte kryesisht e dëmshme për Hollandën, e cila do të humbiste në një nxitje të madhe të turizmit, mijëra fansa të Eurovisionit tashmë kanë rezervuar bileta, fluturime dhe akomodim në qytetin Rotterdam./Eurovision Kosovo/ KultPlus.com
Sot festohet “Dita e Mësuesit”, që na përkujton ditën kur më 7 mars 1887, u hap në Korçë, nën drejtimin e Pandeli Sotirit, Mësonjëtorja kombëtare shqipe. Ajo ishte shkollë me karakter kombëtar e laik ku të gjitha mësimet jepeshin në gjuhën shqipe. Drejtues të saj ishin figura të njohura të Rilindjes shqiptare, si: Pandeli Sotiri, Petro Nini Luarasi, Nuçi Naçi, Thoma Avrami. Në këtë ditë në të gjithë së bashku kujtojmë mësuesit tanë të parë që na mësuan shkronjat shqipe, na mësuan se si ta duam dhe ta respektojmë atdheun.
Na mësuan poezitë e bukura të autorëve tonë të mrekullushëm që çdo fjalë e varg i saj të mbetet e të ngulitet thellë në mendjet tona. Me aq dashuri e respekt janë sjellë me ne për të na mësuar e kritikuar me atë metodën dashamirëse kur ne bënim gabime. Mësimet e mësuesve tonë u bënë udhërrëfyes për rrugën tonë në të ardhmen. Ato mësime na ndjekin edhe sot që kemi dalë në jetën tonë të pavarur. Le t’ua dedikojmë suksesin tonë në jetë mësuesve tanë.
Mësuesit shqiptare në çdo kohë e në çdo krahinë, kanë qenë jo thjeshtë profesionistë të arsimit, por në radhë të parë ishin patriotë dhe njerëz të emancipuar, agjitatorë të shqiptarizmës dhe idealistë, humanë dhe artistë të fushave të ndryshme. Cdo njëri nga ne ka në zemër monumentin e mësuesit të tij të preferuar, të cilit i falet me mirënjohje. Pra çdo njeri pavarësisht se çfarë detyre ka sot, qoftë ky ministër apo politikan , biznesmen apo punëtor, ka qenë dikur nxënës, ka pasur përballë mësuesin, mësuesen që s’kursente kohën, frymën, pasionin, jetën, për të brumosur vogëlushët me dije, me kulturë dhe edukatë. /KultPlus.com
Në vitin 2006, pesë foshnja për njëherë në Siegen, Gjermani. Ishte ky një sensacion. Me mbarsim të natyrshëm pesënjakët lindin vetëm në çdo 50 milionë lindje.
Lindja e pesënjakëve është dukuri jashtëzakonisht e rrallë. Megjithatë, në vitin 2006, pesë foshnja për njëherë lindën në Klinikën Jung-Stilling Diakonie në Siegen, Gjermani, shkruan pm.de. Ishte ky një sensacion. Me mbarsim të natyrshëm pesënjakët lindin vetëm në çdo 50 milionë lindje, shkruan pm.de. Tani, 14 vjet më vonë, vëllezërit dhe motrat: Leonarda, Vanessa, Ganimete, Gjuljeta dhe Lulzimi kanë ardhur për të vizituar vendin ku filluan gjithçka (spitalin ku janë lindur).
Kur, më 17 tetor 2006 kanë lindur pesënjakët, familja ende jetonte në Wilnsdorf. Ndërsa Heidelbergu tani është shtëpia e tyre e re dhe nga pesë janë bërë tashmë shtatë fëmijë, transmeton albinfo.ch. Një motër tjetër me emrin Gresa u është bashkuar në vitin 2008, ndërsa në vitin 2017 vëllai Liridoni e ktheu familjen tetë anëtarëshe në nëntë anëtarëshe.
Dhe, si duket jeta në një familje të tillë, “të zgjeruar”?. “Thjesht e bukur. Gjithçka po shkon mirë, të gjithë janë mirë. Fëmijët sjellin vetëm nota të mira në shtëpi. Nuk mund të ankohemi”, thotë babai 43 vjeçar Bekim Salijaj me krenari. “Unë pothuajse do të thoja që ishte më lehtë me pesënjakët në të kaluarën. Tani, në moshën trembëdhjetëvjeçare e gjysmë, ata kërkojnë rroba moderne, këpucë, telefona celularë etj”.
Të kujtojmë: Të katër vajzat dhe djali kanë lindur në spitalin “Diakonie Klinikum Jung-Stilling” në javën e 30-të të shtatëzanisë. Të porsalindurit kishin qëndruar akoma në inkubator për disa javë, por ishin mirë. Nëna, atëherë 21-vjeçare Agnesa ishte po ashtu mirë pas lindjes, transmeton albinfo.ch. Por, ndërsa ajo po lindte, mjekët dhe prindërit pësuan një befasi. Ata gjithë kohën kishin menduar se bëhej fjalë për katërnjakë. Dr. Flutura Dede, mjeke kryesore e obstetrikës dhe mjekësisë prenatale, kishte qenë aty në vitin 2006: “Foshnja më e vogël thjesht ishte fshehur. Të pesë fëmijët kishin një fillim të mbarë në jetë. Është bukur të shohësh se sa mirë janë zhvilluar dhe sa të bukur janë”, thotë ajo
Sot, kryefamiljari nga Kosova thotë: “Si zdrukthtar me zanat, unë vetë i pata ndërtuar shtretërit për fëmijë dhe shpejt e pata punuar edhe një shtrat të pestë për fëmijën e befasisë, Leonardën, pasi që kisha përfunduar tashmë katër shtretërit tjerë”.
Përveç punës përreth bebeve, bashkëshortët gjithashtu kujdeseshin për pjesën tjetër të punëve, pa ndonjë mbështetje, përcjell albinfo.ch. Pastaj, Salijajt morën një vendim për t’u transferuar në Heidelberg: “Në një qytet më të madh, ne duam t’u ofrojmë fëmijëve tanë më shumë mundësi, për shembull për studime të mëvonshme”, shpjegon Bekim Salijaj.
Megjithatë, Siegeni do të mbetet një vend i rëndësishëm për familjen jo vetëm si vendlindja e pesënjakëve. Por për faktin se në Wilnsdorf jetojnë gjyshërit e fëmijëve të cilët i vizitojnë rregullisht ata. / KultPlus.com
Drejtoria e Arsimit në Komunën e Prishtinës u është drejtuar mësimdhënësve dhe udhëheqësve të shkollave me një letër ku thuhet se mësuesve u ndalohet të pranojnë dhurata për 7 dhe 8 mars.
Komuna thotë se 7 marsi duhet të kuptohet si ditë reflektimi për mangësitë e evidentuara.
“Dita e Mësuesit duhet të kuptohet si ditë reflektimi për mangësitë e evidentuara në procesin edukativo-arsimor, por edhe si moment vlerësimi për rezultatet e arritura”, thuhet në shkresën e Komunës së Prishtinës.
Në shkresë gjithashtu thuhet se në të kaluarën mësuesit janë pajisur me dhurata të ndryshme nga nxënësit duke e ngarkuar buxhetin modest të prindërve të fëmijëve për 7 dhe 8 mars. Ndërsa sot, pranimi i dhuratave nga fëmijët është jo etike dhe e ndaluar.
“Në të kaluarën, këto dy data të rëndësishme, më shumë janë perceptuar si ditë kur mësimdhënëset e të gjitha niveleve të arsimit parauniversitar, sidomos edukatorët dhe mësueset e nivelit 0 dhe 1, janë pajisur me dhurata të ndryshme nga nxënësit, duke ngarkuar buxhetin edhe ashtu shumë modest të prindërve të fëmijëve tanë”.
“Drejtoria e Arsimit e Komunës së Prishtinës fton të gjithë prindërit që mos të investojnë në dhurata të ndryshme, përveç luleve dhe paralajmëron drejtorët e shkollave se dukuria e marrjes së dhuratave nga fëmijët është jo etike dhe e ndaluar”, thuhet në shkresën e Komunës.
Drejtoria e Arsimit e Komunës së Prishtinës premtoi se do të angazhohet me të gjitha potencialet për krijimin e vlerës shtesë në arsim.
“Drejtoria e Arsimit e Komunës së Prishtinës, uron të gjithë mësimdhënësit e të gjitha niveleve të arsimit parauniversitar për këto dy data të shënuara dhe premton se do të angazhohet me të gjitha potencialet për krijimin e vlerës shtesë në arsim”, përfundon shkresa. / KultPlus.com
Në vitet 1962-1966 isha student në Fakultetin Histori dhe Filologji të Universitetit të Tiranës. Fakulteti përdorte dy katet e para të asaj godine, kurse në katin e tretë kishin zyrat e tyre Instituti i Historisë dhe i Gjuhësisë dhe Instituti i Folklorit. Gjatë pushimeve midis orëve mësimore, në oborrin e fakultetit rastiste të shikonim duke ecur ngadalë për të vajtur tek kafja aty pranë Prof. Eqrem Çabejn, të shoqëruar prej treshes shkodrane: Pashko Geci, Anton Krajni dhe Filip Fishta, intelektualë të shkolluar në Austri, Gjermani ose Itali.
Ashtu si Profesor Çabej, edhe ata shquheshin për njohjen e thellë të disa gjuhëve të huaja, por në Institutin e Gjuhësisë dhe të Historisë punonin si forca teknike për vjeljen e fjalëve të gjuhës shqipe në gazeta dhe libra të ndryshëm. Profesor Eqrem Çabej jepte në degën Gjuhë Letërsi Shqipe të Fakultetit të Historisë e të Filologjisë kursin e plotë të leksioneve Historia e Gjuhës Shqipe, vepër origjinale e tij. Këtë lëndë ai e zhvillonte në dy semestra, gjatë semestrit të dytë të kursit të tretë dhe gjatë semestrit të parë të kursit të katërt.
Ai ishte pedagogu më mbresëlënës i fakultetit, ndoshta dhe i gjithë Universitetit të Tiranës. Ai ishte nga ato rastet kur përputhen te një person i vetëm gjithë të mirat: pamja e bukur fizike, bukuria shpirtërore, aftësitë profesionale, sjellja fisnike dhe talenti. Mbas shkërmoqjes së diktaturës, kur shpërtheu shfaqja e pakënaqësive të ndrydhura, ky profesor ishte një nga personalitetet e pakta të kulturës sonë që nuk u kritikua për asgjë prej askujt, dëshmi e vlerave të tij. Ishte burrë i gjatë e i pashëm, elegant, me një shikim të ëmbël, gjithnjë i natyrshëm, asnjëherë pozant ose kërcënues.
Mbante kapelë republikë, kur ecte i vetëm, ecte shpejt me hapa të gjatë, si atlet. Përshëndetja e tij na bënte përshtypje: të shikonte në sy dhe, pasi përulte kokën, e çonte pak kapelën me dorën e djathtë. Në sallën e leksionit, ose në korridoret e fakultetit, si dhe gjatë viteve që punova në institut, nuk e pashë kurrë të parruar dhe asnjëherë nervoz. Gjithnjë i matur në të folur, madje pak i ngadalshëm. Na sillej sikur ishim të barabartë me të. Leksionet i mbante gjithnjë duke folur në këmbë te katedra, kurse fragmentet që sillte për ilustrim mendimesh prej stujuesve të tjerë i lexonte. Kur lexonte vinte syzet. Vënia dhe heqja e syzeve i kishte shumë lezet. Disa fjalë kyçe të leksionit i shkruante në dërrasën e zezë. Fliste me zë jo të lartë, gjë që e shtonte qetësinë në sallë. Ato që shqiptonte ai, ne përpiqeshim t’i përpinim.
Në pamjen dhe sjelljen e tij kishte diçka madhështore që të tërhiqte e të bënte për vete. Leksionet e tij, ndonëse trajtonin probleme të vështira, ishin plotësisht të kuptueshme. Në to sundonte analiza logjike dhe argumentimi, rrallë përdorte fjalë të huaja, gjithçka ishte e qartë. Profesori përdorte disa shprehje të vetat, midis të cilave më kanë mbetur në mendje dy. Shprehjen: Për hir të së vërtetës, duhet pranuar se, e përdorte për të miratuar një mendim të kundërshtuar më parë, kurse shprehjen: Këtë, një Zot e di, e përdorte për të treguar dyshim ndaj një mendimi ose hipoteze të pazgjidhur. Këtë shprehjen e dytë, e cila ishte një shprehje popullore shumë e vjetër, e shqiptonte duke ngritur deri te fytyra e tij gishtin tregues të dorës së djathtë. Shprehjen e parë filluan ta përdornin me gojë e me shkrim dhe disa pedagogë, studiues e studentë, por shprehjen e dytë nuk guxonte ta thoshte askush tjetër veç tij. Për bindjet e tij fetare ishte e vështirë të krijoje një mendim të qartë.
Ai asnjëherë nuk hapi ndonjë bisedë me temë fetare. Botëkuptimi dhe sjellja e tij ishin brumosur që në rini gjatë jetës në Austrinë e qytetëruar, prandaj ishte i çliruar prej shumë dobësive që manifestonin shqiptarët e lindur dhe plakur brenda atdheut. Në sjelljen dhe pamjen e tij binin në sy tipare prej një evropiani të vërtetë, tipare që nuk i gjeje as në të krishterët e muhamedanët e përkorë. Ora e fundit e mësimit me të, aty nga fundi i dhjetorit 1965, më ka mbetur në mend. Atë orë, profesori nuk shpjegoi lëndë nga teksti, por duke na konsideruar kolegë, na dha disa këshilla për jetën tonë të ardhshme. Për të krijuar afrimitet me ne, atë orë ai foli ulur. Këshillat e asaj ore më kanë lënë mbresë, ndoshta sepse kujtimi i mjaft prej tyre më bën të ndihem fajtor.
Ndihem fajtor, sepse në rininë time dhe më vonë nuk i vlerësova sa duhej dhe nuk i zbatova si duhej… Mbasi u vendos qetësia, profesori filloi:
“Ju do të bëheni mësues. Mësuesia nuk është profesion, ajo është mision. Ju do të punoni për formimin e njeriut. Gabimet që mund të bëni ju me nxënësit, janë të pakorrigjueshme. Po ta formosh shtrembër karakterin e një njeriu, është shumë, shumë e vështirë, në mos e pamundur, ta ndreqësh atë. Ju duhet të edukoni përmes sjelljes suaj, përmes shmbullit tuaj. Në rast se ju silleni keq, edhe sikur të mbani dhjetëra leksione morali, ose leksione për nevojën e sjelljes së mirë, nxënësit nuk do të përfitojnë asgjë, ata do të ndikohen kryesisht prej sjelljes suaj. Shembulli të bën ta ndjekësh njeriun. Kur punoni, punoni seriozisht dhe me ritmin e duhur. Mos u merrni me biseda gjatë punës. Kur të pushoni, pushoni vërtet. Mos e përzieni kohën e punës me kohën e pushimit dhe as kohën e pushimit me atë të punës.
Ata të cilët gjatë punës bëjnë muhabete dhe gjatë pushimit përpiqen të kryejnë ndonjë punë të mbetur në mes, nuk arrijnë rezultatet e duhura. Mos jini kategorikë kur shprehni mendimet tuaja. Gjithçka shikojeni me sy kritik. Kur mendoni ndryshe, mos e konsideroni veten tepër të rinj dhe të paformuar për të shprehur dyshime, për të hapur diskutime. Mos kini turp të pyesni për gjëra që nuk i keni të qarta. Gjërat e paqarta nuk mbahen mend. Mos bëni asnjë punë shkel e shko. Mos filloni të shkruani diçka pa e pasur të qartë në kokën tuaj. Mos lini asnjë punë pa e përfunduar plotësisht dhe si duhet. Mos merrni dhe mos lejoni t’ju marrin dinjitetin nëpër këmbë. Jeta e njeriut është një fragment i planeve, dëshirave dhe ëndrrave të tij, prandaj kushtojuni planeve, dëshirave dhe ëndrrave tuaja kryesore…” Thanas L. Gjika /KultPlus.com
30 shprehje të Satrit për krizën tuaj ekzistenciale të radhës.
1- “Dua të largohem, të shkoj diku ku me të vërtetë është vendi im, ku përshtatem…por vendi im është askund, jam i padëshiruar”.
2- “Jeta nuk ka kuptim në momentin që ju humbisni iluzionin e të qënit të përjetshëm”.
3- “Çdo gjë, çdo gjë do të ishte më mirë se agonia e mendjes, kjo dhimbje që të gërryen, por që nuk dhemb kurrë mjaftueshëm”.
4- “Ferri janë njerëzit e tjerë”.
5- “Ne nuk dimë çfarë duam dhe përsëri jemi përgjegjës për atë që jemi”.
6- “Çdo gjë është zbuluar përveç faktit se si jetojmë”.
7- “Çdo gjë që ekziston është lindur pa arsye, përzgjatet në gjendje të dobët dhe vdes rastësisht”.
8- “Ne duhet të zbulojmë pasionin tonë përpara se ta ndjejmë atë”.
9- “Njeriu nuk është shumatorja e gjërave që ka, por shumatore e atyre që nuk kanë dhe atyre që mund të kishin”.
10- “Ora tre e natës është gjithnjë shumë herët ose shumë vonë për të bërë atë që ti do”.
11- “Dikush është çfarë ai do të kërkojë të jetë dhe çfarë do të bëhet”.
12- “Zoti është mungesa. Zoti është vetmia e njeriut”.
13- “Njeriu është një pasion i kotë”.
14- “Njeriu është i dënuar për të qenë i lirë, sepse sapo hidhet në botë, ai është përgjegjës për çdo gjë bën”.
Këngëtarja me famë botërore, Dua Lipa triumfoi edhe në një ceremoni të radhës shpërblyese.
Para pak orësh, këngëtarja me prejardhje kosovare u nderua me çmimin “Best Britisht Act”, në edicionin e sivjetmë të ndarjes së shpërblimeve “Global Awards” e cila mbahet në Londër.
Megjithëse mbi qilimin e kuq bukuroshja Lipa parakaloi e vetme, në këtë ngjarje ajo shoqërohej nga i dashuri, Anwar Hadid dhe familja e saj, babai Dukagjini, e ëma Anesa si dhe motra dhe vëllai i saj i vogël, Rina dhe Gjini.
Këngëtarja e cila shkëlqente me fustanin e elegant të markës “Mugler” që i shfaqte vetëm njërën anë të këmbës, doli në skenë e emocionuar për ta pranuar çmimin, me ç’rast i falënderoi fansat për përkrahjen e madhe që ja japin çdo ditë e më shumë, si dhe nuk harroi t’ia urojë ditëlindjen babait të saj, Dukagjin Lipa.
Shpërblimet “Global Awards” ndahen nga të gjitha radio stacionet muzikore, duke u bazuar në suksesin e artistëve gjatë gjithë vitit. /KultPlus.com
Thënie nga Angelina Jolie
1. “Jeta vjen me shumë sfida. Ato që nuk do të duhej të na frikësonin, janë ato që mund ti kontrollojmë.”
2. “Pa dhimbje, nuk do të kishte vuajtje. Pa vuajtje kurrë nuk do të mësonim nga gabimet tona. Për të bërë gjënë e duhur, dhimbja dhe vuajtja janë çelësat e të gjitha dyerve.”
3. “Nëse nuk dilni nga kutia në të cilën jeni rritur, kurrë nuk do ta kuptoni se sa e madhe është bota.”
4. “Ne nuk dashurojmë kur gjejmë njeriun perfekt, por kur mësojë të shohim një njeri jo perfekt në mënyrë perfekte.”
5. “Nëse pyetni njerëzit, shumica nuk kanë bërë atë që kanë dashur. Kjo më dhemb në zemër. “
6. “Nëse mendoj për vdekjen më shumë se të tjerët, është për shkak se unë vlerësoj jetën më shumë se ta.”
7. “Unë do të mundohem të bëj më të mirën time të mundshme në këtë botë.”
8. “Ti mendon, “çfarë nëse do ta bëj një gabim sot dhe do të pendohem’. Por unë nuk besoj në pendim, unë besoj që çdo vendim çon tek të kuptuarit se kush jemi, dhe thjesht duhet të hedhim një hap para, të përkushtohemi dhe të shohim se çfarë do të ndodhë.”
9. “Sa herë që ndihem e humbur, marr një hartë dhe e vështroj deri sa ti kujtoj vetës sime se jeta është një aventurë e gjatë, sa shumë për të bërë e sa shumë për të parë!”
10. “Njerëzit thonë që je duke ndjekur rrugën e gabuar, por ajo është thjeshtë rruga yte.”/KultPlus.com
Artistët e Teatrit të Operas dhe Baletit, sapo shijojnë ambientet e reja në shtëpinë e re. Ata thonë se komoditetit të ambjenteve duhet t’i shtohet edhe investimi në vegla të reja muzikore, pasi nuk është investuar për to prej 30 vitesh.
Artistët e operas, instrumentistë, solistë dhe balerinë, janë kthyer në shtëpinë e tyre edhe pse ende e pa përfunduar.
Këto janë provat e para që zhvillojnë në studiot e rikonstruktura, përshtypjet e para për ambientin janë këto.
“Një nga gjërat më të mira që ka ndodhur është se studio e orkestrës është një ndryshim shumë cilësor për ne, edhe akustika është e mirë”.
Instrumentisti i parë i operas violoncelisti, Kujtim Vorpsi e cilëson domosdoshmëri investimin në vegla të reja dhe cilësore.
“Meqenëse për teatrin është bërë gjithë ky investim, investimi i dytë i rëndësishëm është që muzikantët të pajisën me instrumenta kualitativë”.
Shumë artistë instrumentat i kanë personal, por ata do të donin për ambjente të jashtë, violina të institucionit.
“Kam bërë një kërkesë, pavarësisht se kam vegla perosnale, por duhet të kemi edhe vegla të tjera muzikore”.
Ndërkohë që në studion e baletit, po zhvillohen provat për “Carmina Burana”. Balerinët të cilët po testojnë ambjentet kanë si shqetësim kryesor dyshemenë, e cila është më e fortë se duhet.
“Ndjehemi mirë sepse jemi aty ku duhet të jemi, edhe pse ka disa problematika të vogla. Specifikisht sektori jonë ka problematikën e parketit pasi është pak më e fortë”.
Teatri i Operas dhe Baletit nga data 13 mars deri me 16 mars rikthen operan “La Bohem” në Pallatin e Kongreseve dhe “Carmina Buran” me datat 19 dhe 20 në “Ar Turbinë”. Ndërsa skena e re pritet të hapë dyert për publikun në muajin qershor. /abcnews.al /KultPlus.com
Është publikuar traileri i hit- serialit “La Casa De Papel” i njohur edhe si “Money Heist” që pritet të kthehet me sezonin e katërt në muajin prill.
Kanë mbetur më pak se një muaj për rikthimin e pritshëm të “La Casa De Papel 4” dhe pas një pritjeje të gjatë Netflix lansoi këtë të enjte trailerin e parë të serisë së suksesshme që mund të shihet nga e premtja, 3 prill.
Në rimorkio mund të shihni përplasjet midis anëtarëve të bandës dhe një propozim të jashtëzakonshëm nga inspektorja Alicia Sierra për Raquel: liri në këmbim të bashkëpunimit për të kapur bandën e hajdutëve.
Përndryshe, “Lisbona” duhet të kalojë 30 vjet në burg, ndërsa profesori supozon se Lisbona është ekzekutuar.
Përfundimi është më intrigues: Berlini shfaqet përsëri, duke vrarë një person që nuk e di kush është.
Banda më e famshme e hajdutëve në televizione kthehet nga dora e Alvaro Morte (Profesori), Úrsula Corberó (Tokio), Pedro Alonso (Berlin), Alba Flores (Nairobi), Itziar Ituño (Lisbona), Miguel Herrán (Río) , Esther Acebo (Stockholm), Jaime Lorente (Denver), Darko Peric (Helsinki), Luka Peros (Marseille), Hovik Keuchkerian (Bogotá) dhe Rodrigo de la Serna (Palermo).
Najwa Nimri (Inspektorja Sierra), Fernando Cayo (Coronel Tamayo), Juan Fernández (Coronel Prieto), Fernando Soto (Angel) dhe Mario de la Rosa (Su (rez) u japin jetë pjesëtarëve të policisë që do të përpiqen të shkatërrojnë “rezistencën” .
Kasti kryesor është kompletuar me Pep Munné (Guvernator), Enrique Arce (Arturo Román), Kiti Manver (Mariví) dhe José Manuel Poga (Gandía).
Xhirimet e sezonit të katërt të këtij seriali kanë përfunduar në korrik të vitit 2019, por dilema vazhdon të jetë akoma nëse ky do të jetë apo jo sezoni i fundit i serialit. /KultPlus.com
Poezi nga Fan S. Noli
Dale, moj, se kam një fjalë
Se më rjedhin djersët valë;
Dale, moj, se s’jam më djalë
Dhe më s’ecënj dot.
Dale, moj, se më kapite,
Më këpute, më sfilite,
Prite, moj, ashikun, prite
Që të vjen me not.
E arriva dhe ia thashë,
Asnjë gur pa tundur s’lashë,
Dhe mëgjunjazi i rashë,
Ç’u mundova kot.
Hapi gojën, dhe vajtova,
Qenkam plakur, e kuptova,
M’ardhi keq, po s’e mohova,
Syri m’u përlot.
Dhe nga jeta u mërzita,
Dhe nga lumi u vërvita
Që të vdes, se u korita
Dy-tri herë sot.
Po ti, Zot, më ngushëllove
Pas një tjatre më lëshove,
Dhe nga mbytja më shpëtove,
Lavdi paç, o Zot.
Dale, moj, se kam një fjalë,
Se më rrjedhin djersët valë;
Dale, moj, se jam i çalë
Dhe më s’ecënj dot. /KultPlus.com
Xhemile Hysenaj
Në ambientet e Galerisë Kombëtare të Kosovës, u hap ekspozita ‘World Press Photo Exhibition 2019’, një ekspozitë kjo që trajtonte fuqinë e madhe që posedon fotografia, luftën kundër lajmeve të rreme dhe lirinë e shprehjes, shkruan KultPlus.
Për të hapur zyrtarisht ekspozitën, fjala iu dha ambasadores së Holandës në Kosovë, Gerrie Willems e cila falenderoi të pranishmit, duke e konsideruar një nder që gjendet në mesin e artistëve dhe artdashësve kosovarë.
‘Në një botë ku përçarje politike dhe shoqërore është në rritje, shtypi i lirë është absolutisht esencial. Pa të, le të jemi të sinqertë, ne nuk do të dinim se çfarë po ndodh në Siri apo vende tjera të botës. Ne nuk do të mësonim rreth korrupsionit. Prandaj, liria e shtypit është një prioritet për ne’, deklaroi ajo për të pranishmit
Pas ambasadores holandeze, fjalën e mori drejtoresha e Galerisë Kombëtare Arta Agani, e cila tregoi pranishmit se programi i Galerisë Kombëtare ka të bëjë me projektet që reflektojnë mbi realitetin e skenës së artit kontemporant.
‘Ne përpiqemi të trajtojmë sa më shumë çështje globale dhe lokale, në mënyrë që arti jonë të frymëzojë dhe të ndikojë në artin dhe kulturën e botës dhe të vendit tonë’, vazhdoi tutje Agani.
E pranishme ishte edhe ambasadorja kroate Danijela Barisic, ku shpalosi edhe arsyet se pse sonte ishte e pranishme në këtë ekspozitë, ajo tregoi se njëra nga e shumta është fakti që edhe ajo dikur në karrierën e saj profesionale është ballafaquar me media dhe se është në dijeni të plotë për fuqinë e madhe që këto të fundit posedojnë.
‘Fotografia, e veçanërisht fotografitë që dokumentojnë është arma më e fuqishme kundër lajmeve të rreme. Dhe një nga prioritetet tona është që të mbrojmë këtë dhe të luftojmë kundër lajmeve të rreme në platformat digjitale’, potencoi Barisic
Ambasadorja kroate ndër të tjera tregoi se fotografitë në media janë ato që mund të përdoren për të shprehur lirinë e fjalës po edhe për të manipuluar.
‘Nëse njerëzit do të prodhonin e shkruanin gjëra të mira, nuk do të kishim nevojë për lirinë e shprehjes. Disa nga këto fotografi janë kontraverse, disa janë të dhimbshme e disa ta bëjnë zemrën që të rrahë më shpejt. Këtu, në këtë ekspozitë ne shohim fuqinë që ka fotografia.’ u shpreh për të pranishmit ambasadorja suedeze, Karin Nernmarck.
Ndërkaq pjesë e kësaj ekspozitë ishte edhe paneli diskutues, kur të pranishëm ishin ministrja e Kulturës Rinisë dhe Sportit Vlora Dumoshi, përfaqësuesi i OSCE-së Kilian Wahl, fotografi Arben Llapashtica dhe drejtoresha e Asociacionit të Gazetarëve të Kosovës Gentiana Begolli dhe kuratorja e ekspozitës Samira Damato, të cilët diskutuan rreth lirisë në shtyp, keqpërdorimit të fotografisë e lajmeve të rreme.
Fjalën e mori kuratorja e ekspozitës, Samira e cila tregoi të jetë mjaft e kënaqur që këtë fotografi po zënë vend edhe në muret e Galerisë Kombëtare të Kosovës. Ku ndër të tjera tregoi se për këtë projekt kishin aplikuar më shumë se 80.000 fotograf, gjë që punën e ka bërë edhe më të vështirë dhe se përzgjedhja e fotografive është bërë në mënyrë anonime.
Pas kuratores, fjalën e mori fotografi Arben Llapashtica ku për të pranishmit tregoi edhe mangësitë e shtetit tonë në raport me mbrojtjen e të drejtave të fotografisë, pasiqë fotografitë sipas tij janë keqpërdorur shumë herë, jo vetëm nga mediat në Kosovë por edhe në ato ndërkombëtare.
‘Për mua ka qenë e rëndësishme që fotografitë e mia të përçojnë një mesazh dhe të rregullohet imazhi i Kosovës nëpër botë.” deklaroi Llapashtica
Drejtoresha e Asociacionit të Gazetarëve, Gentiana Begolli shprehi keqardhjen e saj që ky asociacion dhe institucionet tjera i kanë anashkaluar deri diku fotoreportetët pasiqë sipas saj këta të fundit bëjnë një punë shumë të madhe dhe shpesh herë janë pre e kërcënimeve e keqtrajtimeve të ndryshme dhe se nuk kanë shumë hapësirë në Asociacionin e Gazetarëve të Kosovës.
Një ekspozitë me përmasa botërore ku prezentohen vende të ndryshme, fotografi këto që dhëjnë një mesazh që bota disi është e trazuar dhe ne si qytetar të Kosovës por edhe në përgjithësi si shoqëri kërkojmë më shumë paqe jo vetëm për Kosovën por edhe për botën. Fotografia si shprehje e artit vizual tash në kohën moderne është informata e parë që vjen tek shoqëria dhe kjo na bën më shumë kurreshtar drejt informacionit të shkruar. Për Kosovën është nder të ketë një ekspozitë të tillë.
‘World Press Photo Exhibition 2019’ është një ekspozitë që shpalos para botës ngjarje të rëndësishme nga gjithë globi dhe që mbledh më shumë se katër milionë vizitorë në 45 shtete dhe 100 qytete çdo vit.
Kjo ekspozitë pritet të jetë e hapur për publikun për tre javë rresht. / KultPlus.com
Nga: Ago Nezha
Para disa ditësh u nda nga jeta shkencëtari i shquar i bujqësisë shqiptare, Profesor Ahmet Osja. Shqipëria humbi një personalitet të përmasave Europiane, një njeri të madh, një shkencëtar, qytetar, mendimtar e atdhetar shembullor, që rrallë i gjen në mjedisin tonë intelektual. Njerëz të tillë janë perla në gjirin e shoqërisë. Ky personalitet me cilësi të veçanta, që ishte i njohur jo vetëm në fushën e bujqësisë dhe të shkencës agronomike, por edhe në fushën e historisë, letërsisë, shkencave shoqërore, iku pa u ndier, në opinionin shoqëror dhe atë shtetëror. Ahmeti, nuk ishte një njeri i zakonshëm, por një shkencëtar që kishte kryer dhe detyra të larta shtetërore si Ministër i Bujqësisë, deputet I Kuvendit, drejtues institucionesh shkencore dhe të gjitha këto vlera të çmuara nuk sensibilizuan as organet shtetërore dhe ato shoqërore. Ministria e Bujqësisë, duhej të tregonte vëmendje të veçantë, pasi kontributi i tij në sektorin e bujqësisë ishte i pakrahasueshëm me asnjë ministër në vitet e demokracisë, që kanë ngrohur karriget dhe kanë mbushur xhepat e tyre, ndryshe nga profesor Ahmeti, që bënte një jetë tepër modeste dhe për kapital la pas një shtëpi dy dhoma e një kuzhinë në Shkodër që brenda vetes mban një bibliotekë personale që do ta kishte zili çdo intelektual i shquar i vendit. Edhe mediat e shkruara dhe vizive ku Ai, pati shkruar dhe ishte intervistuar e thirrur në studio disa herë, nuk shkruajtën apo linçuan një episod nga jeta e tij plot aktivitet e kontribut të veçantë në fushën e bujqësisë, e më gjerë. Pa dashur këtu të përmend një të ashtuquajtur “Shoqata e gazetarëve të Bujqësisë”, me pseudo gazetarë, që duhej të sensibilizonte opinionin shoqëror edhe për faktin se profesor Osja e ka frekuentuar atë shoqatë fantazmë duke ardhur me tren, kur kishte tren, e më vonë me mikrobus, duke përcjell ide e mendime të vlefshme për bujqësinë në veçanti dhe për kulturën e ekonominë në tërësi. Shkencëtari, dijetari dhe patrioti zemërzjarr për vendin e vet, Ahmet Osja, qëndronte në panteonin e njerëzve të shquar jo vetëm të bujqësisë, por të komunitetit të intelektualëve më të zëshëm të Shqipërisë. Një shoqëri si e jona që nuk ka hierarki vlerash dhe nuk nderon jetën dhe veprën e njerëzve të shquar të kombit, është e destinuar të humbas shkëlqimin e saj, jo vetëm brenda vendit por dhe në arenën ndërkombëtare. Mediat në tërësi, kanë humbur rolin e tyre informues dhe kanë marrë profil komercial. Shumë pak medie gjen të pozicionuara për të pasqyruar vlerat kombëtare pa anësi, e me vërtetësi. Ndahet nga jeta një sportist që ka shënuar disa gola, apo një këngëtar që ka kënduar disa këngë dhe mediat nuk pushojnë së shkruari dhe së foluri. Ndërsa për një shkencëtar të përmasave të Ahmet Osjes, që ka krijuar hibride gjenetike të misrit, së bashku me kolegun e tij dijetarin Hysen Laçej, që janë shënuar rezultate të larta në prodhimin kombëtar, ku kanë tejkaluar rendimentet dhe në vendet më të zhvilluara të Europës, nuk shkruhet e as thuhet asnjë fjalë për gjenialitetin e tyre shkencor. Këtu nuk ka xhelozi, pse rropaten mediat pas një futbollisti që bëri një gol apo pas një këngëtari që këndoi një këngë, por duke injoruar personalitetet shkencore tregon se shoqëria ka rënë në prehrin e vulgaritetit provincial, që ka asfiksuar hierarkinë e vlerave.
Në librin tim “Shtëpia në amfiteatrin e pemëve”, me skica, portrete dhe reportazhe për njerëz të shquar të bujqësisë, kam një skicë kushtuar Ahmet Osjes, që titullohet: “Mik i mirë”. Të gjithë ata që e kanë njohur Ahmet Osjen dhe që janë të shumtë nga të gjitha shtresat e shoqërisë, në të gjithë Shqipërinë, flasin me një vlerësim të veçantë për dijet, kulturën, komunikimin, patriotizmin dhe modestinë e tejskajshme.
Kush ishte Ahmet Osja dhe si e kujtojnë miqtë, shokët dhe fshatarët në të katër anët e vendit, pasi Ai, si rrallë kush e kishte shkelur Shqipërinë cep më cep, duke mos harruar asnjë fshat të saj, po e prezantojmë me disa përshtypje të miqve dhe shokëve të tij.
Mik i të gjithëve
Njeriu në jetë ka shumë miq. Miq që vijnë nga burime të ndryshme. Filozofia e urtë popullore e shpreh me fjalët: “Më mirë një mik, se një çiflig”.Në teatrin e jetës, miqtë shfaqen si meteorë dhe pa u kuptuar zhduken.Një mik që lëviz në hapësirat e mëdha të shoqërisë njerëzore, nuk shuhet kurrë. Një mik që notonte në detin e miqësisë së pafundme, e ky ishte Ahmet Osja. Një personalitet i veçantë që kishte shumë miq. Miq nga të gjitha lartësitë. Miq nga fshati, miq nga qyteti. Miq fshatarë, miq intelektualë. Një sinonim i miqësisë. Ai jepte dhe merrte miqësi të pakufishme si një serrë diellore. Mikun zgjidhe më mirë se veten. Siç shkruan persiani i madh Sadiu: “ Një mik më të mirë se veten kërko, po qe si t’i, nuk ke çe do”. Ahmeti, ishte ndër ata miq, që nuk kursente dijet, këshillat, ndihmën kur miku ishte në vështirësi.
Ishte nga ata miq që sakrifikonte veten për të tjerët. Ishte një mik me mendje brilante, zemër të kristaltë, me karakter të brishtë. Një mik që të flet hapur, ai është mik. Kishte një ndershmëri shtatore. Një patriotizëm vetëmohues. Një dashuri arbërore. Një kulturë admiruese. Një sakrificë rrëqethëse. Një modesti emblematike. Një atdhedashuri flijuese. Një njeri që dhuronte dashuri, mirësi e lumturi të tjerëve dhe s’kërkonte shpërblim prej tyre. Një njeri që nuk e njihte grindjen, mërinë, armiqësinë. Një njeri i thjeshtë, përtej thjeshtësisë. Një krenari kombëtare deri në fisnikëri. Një njeri që lumturia e të tjerëve e bënte të lumtur. Shkodrani Ahmet Osja, ishte lajmëtar i paqes, i dashurisë, i miqësisë njerëzore. Me fjalën e tij ëmbëlsonte çdo helmatisje të bisedave mes kolegësh dhe bashkëbiseduesish. Me kulturën e tij të rrallë ndriçonte çdo problem historik, kombëtar, artistik e profesional. Ai, ishte njeriu që dinte të notonte në oqeanin e diturisë, në të gjitha thellësitë e dijes. Njeriu që s’mbytej kurrë, as në cektësi, e as në thellësi. Notonte njëlloj, në lumë, në liqen, dhe në detin e bisedave intelektuale dhe shoqërore. Ai komunikonte natyrshëm, si me të moshuarit ashtu edhe me të rinjtë, me gratë dhe fëmijët. Njeriu që ishte kudo, i barabartë dhe i mirëpritur si pjesëtar i familjes, në çdo cep të Shqipërisë. Njeriu që i thonin kudo mirë se erdhe.
Në jetën e tij tepër aktive, mbahet mënd si njeriu që më shumë ka bërë mirë për të tjerët, sesa për veten dhe familjen e tij. Lumturinë e vet, e maste çka bërë ai për miqtë, shokët e përparimin e vendit. Me dashurinë e tij vullkanike nuk bënte dallime, krahinore, qofshin ata verior, jugor, apo Shqipëria e mesme,katolik, mysliman apo ortodoks. Kudo dhe për këdo, dhuronte miqësi, dashuri e respekt të pakufishëm. Kur rrije pranë tij, Ai, të çlodhte, të mrekullonte dhe optimizonte me ide e mesazhe për jetën. Sa më shumë të rrije pranë tij, aq më shumë e zbuloje botën e tij të pasur shpirtërore. Ishte i palodhur dhe i kudondodhur. E shije të përcillte dashuri e respekt me fshatarin më skajor, qytetarin modern, intelektualin bashkëkohor, dijetarin mendjendritur. Ishte kjo arsyeja, që kudo ku shkonte Ahmet Osja, nga Vermoshi në Konispol, e donin dhe e respektonin me nderimet më të mëdha dhe e prisnin si birin e tyre të zemrës. Ishte puna, fjala dhe sjellja e tij, që Ai, ishte bërë mik i të gjithëve. Në arkivin e tij të korrespondencave do të gjesh një mozaik letrash të viteve, të zonave dhe autorëve të niveleve të ndryshme. Ai, dinte të komunikonte me politesë me të gjithë shtresat dhe kategoritë shoqërore. Me fshatarin, ishte fshatar, me intelektualin, intelektual, me diplomatin, diplomat, me historianin, historian; ishte i gjithanshëm. Ishte një shkencëtar që i ka dhënë shumë prodhimit kombëtar, por, që s’ka përfituar asgjë për vete. Ahmet Osja, në tërë jetën e tij kontributive, nuk ka synuar të ketë pasuri, prona, para, privilegje, në asnjë rrethanë shoqërore, politike apo shtetërore. Ai i gëzohej pasurisë kulturore. Kënaqësinë e gjente në bibliotekën e tij shumë të pasur, ku argëtohej pa u lodhur, këshillohej pa u mërzitur dhe mësonte pa u fyer. Lodhej duke punuar, çlodhej duke mësuar. Ishte tepër energjik, i papërtuar, jashtë luksit e komoditetit që është bërë modë e kohës së sotme. Si askush tjetër merr rrugën me tren nga Shkodra në Tiranë dhe frekuentonte institucionet kulturore, shkencore, botuese apo historike, për tu njohur me literaturën bashkëkohore. Kur i dhuroje një libër Ahmetit, Ai, s’pushonte së falënderuari sikur t’i kishe dhuruar thesare. Me angazhimin e tij të papërtuar, sfidonte moshën, vitet e mundimshme. Shkruante e botonte artikuj në gazeta, revista e buletine shkencore. Botonte libra, mbante kumtesa dhe merrte pjesë aktive në simpoziume shkencore, veprimtari kulturore e konferenca pune. Gjithçka e bënte me përkushtim, pa shpërblim. Ishte tejet idealist dhe aspak materialist. Duke e parë me syrin e kohës që jetojmë, ai ishte tjetër njeri. Figura kaq të përkushtuara të patriotizmës e privacioneve personale, i gjen rrallë në kohën e sotme. Ahmeti ishte, njeriu që nuk ndryshoi kurrë karakterin dhe sjelljen, kudo që shkoi. Ai, shfaqej njësoj kudo, si shkencëtar në Institutin e Misrit dhe Orizit në Shkodër, deputet i kuvendit, Ministër Bujqësie. Komunikonte si i barabartë pavarësisht nga hierarkia shtetërore. Shokët, në çdo pozicion që kaloi, nuk i ndërroi. Përgëzonte çdo autor që nxirte në dritë një botim të ri. Çdo gjë që shkruhej e botohej, e quante një tullë në godinën e kulturës kombëtare. Për thjeshtësinë, mençurinë dhe madhështinë e tij, flasin qëndrimet dhe prezantimet që ka bërë në momentet kulmore të jetës hierarkike. Mjafton të kujtojmë dy episode të karrierës së tij pushtetare. Kur erdhi Ministër i Bujqësisë, në kabinetin e Qeverisë së Stabilitetit, ishte ndër të vetmit ministra që refuzoi të marrë armë. Përgjigja ishte: “unë e kam armën që më duhet, stilolapsin”.Momenti tjetër ishte se nuk pranoi shoqërues, sipas protokollit shtetëror. Argumenti që paraqiti, ishte fare i thjeshtë: “ Nuk ka ç’më duhet shoqëruesi, nga kush do më ruaj, nga populli im”. Unë s’dua barriera. Ai do të më takoj dhe unë dua ta takoj, që të komunikoj për hallet dhe shqetësimet që ka sektori i bujqësisë. Dhe tejet modestia dhe patriotizmi i tij del në pah pabesueshmërisht, që gjatë kohës që ishte Ministër i Bujqësisë, vinte nga Shkodra në Tiranë me tren dhe asnjëherë nuk pranoi që të merrte makinën e ministrit për të udhëtuar drejt familjes në Shkodër në ndonjë fund jave. Brenda kësaj filozofie, Ahmet Osja ishte njeri i veçantë, me cilësi morale të rralla dhe me një zemër të madhe që e bënte një mik të mirë për të gjithë. /KultPlus.com
Për nderë të Ditës së Gruas, platforma e njohur muzikore “Spotify” e ka publikuar listën e përbërë nga dhjetë artistet më të suksesshme në botë.
Renditja në këtë listë është bërë sipas llogaritjeve të marra nga 1 janari deri më 1 mars të këtij viti. Kështu kanë bërë të ditur zëdhënësit e platformës muzikore.
Billie Eilish renditet e para në listë, duke u emëruar edhe artistja me më së shumti shkarkime në këtë platformë, transmeton Koha.net. Taylor Swift gjendet në vendin e dytë, e përcjellë tutje nga këngëtaret Ariana Grande, Halsey, Camila Cabello, Selena Gomez, Dua Lipa, Nicki Minaj, Karol G dhe Tones and I.
Me datën 8 mars, “Spotify” do ta lansojë një vegëz të re në faqen e saj, me titull “Women’s History Month”, dhe ku do të përfshihen vetëm këngët dhe transmetimet e artisteve femra. /KultPlus.com
Ambasadorja e SHBA në Shqipëri Yuri Kim ka zhvilluar një takim ditën e sotme me Ministren e Kulturës Elva Margariti.
Nëpërmjet një postimi në Twitter, Kim shprehet se SHBA do të shpenzoje 800,000 dollarë për restaurimin e kalasë së Krujës nga dëmet e pësuara nga tërmeti i 26 nëntorit, si dhe për zonat historike në Durrës dhe Prezë.
Në fund ambasadorja tha se SHBA do qëndrojë gjithmonë në krah të Shqipërisë. /KultPlus.com
Nga: Flutura Açka
Këto ditë kanë qenë të shumta gazetaret që më kanë kërkuar të them diçka për gruan shqiptare, për gratë që vriten çdo ditë, por edhe për ato që kanë nevojë të festojnë ndryshe, qoftë edhe një ditë të vitit. Unë nuk jam shkrimtare e natyrës feministe, por besoj se vepra ime ka qasjen për kah çlirimi, liria, edhe e gruas. Nuk jam në këtë trend për një arsye të thjeshtë, sepse jam e bindur që treni i feminizmit, ai “virusi” i çlirimit mental e seksual, na ka kaluar. Atëbotë kur shoqëria po tronditej, ne ishim me kominoshe kantiereve, në koret e koncerteve të kongreseve, në arat e misrit me kubik, në burgje, ose duke firmosur privimin e lirisë së të tjerëve. Ne ishim si të gjithë të tjerët në këtë vend, në burgun e madh nga nuk e shihnim atë trenin “dritaret e të cilit qeshnin të gjitha”, siç thotë Nabokovi për trenat që ecin nëpër dritë. Ne ishim në errësirë. Por kishte mes tyre edhe gra që e mbajtën thelbin e tyre, dhe tonin, kështu që kur të vinte liria, të mos rrëzoheshim. Kishte nga ato që vdiqën burgjeve, kampeve e shtrëngesave dhe do ta na frymëzojnë përjetë, kishte nga ato që sfidonin kostumet klishe të tekstileve tona me fundet e tyre me kinda që elektrizonin ajrin në xhiron e madhe, kishte nga ato që dilnin në skena dhe jepnin modelin e së bukurës dhe feminiles, por ishte brenda mureve të vet secila prej tyre që jepte dashuri pafund fëmijës, qoftë duke bërë detyrat, duke i mësuar si të dojë, si ta shprehë dashurinë. Dashuria duhet shprehur dhe këtë e ka në dorë të ta mësojë Nëna, asisoj që të ndiesh përherë nevojën që ta japësh atë energji të bukur që ke marrë prej saj. Sepse djemtë që mësohen që së vogli ta shprehin dashurinë, janë gjithnjë, dhe do të jenë gjithnjë, larg shndërrimit në vrasës. Kështu, atë, Dashurinë, siç ia shprehin nënës, do t’ia dhurojnë edhe motrës, do t’ia shpallin edhe mikeshës, do t’ia mirosin edhe të dashurës, do t’ia blatojnë edhe gruas dhe kujtdo femre që do të ndeshin. Vetëm kështu, miket e mia, duke dhënë dashuri dhe duke patur durimin që t’i dëgjojmë deri në fund djemtë tanë, duke u ulur e bërë detyra me ta, duke shkruar në kinema e teatro me ta, duke lexuar libra bashkë me ta, duke ecur maleve, shtigjeve, duka ua dhuruar botën me ngjyrat e bukura të dashurisë, do të mund të krijojmë një gjeneratë që e sheh gruan si qenie të barabartë me veten dhe si qenien së cilës i duhet dhënë reciprokisht edhe dashuri. Mësoje Birin tënd që ta bërtasë dashurinë. Unë dëshmoj se e kam bërë këtë dhe besoj se vetëm kështu do t’ia dalim… /KultPlus.com
N’go e M’so është një platformë online, e cila më vonë do të plotësohet edhe me një aplikacion për pajisjet e mençura, në të cilën njerëzit do të kenë qasje online në libra të lexuara me zë në gjuhën shqipe.
Duke e parë që zhvillimi i teknologjisë informative, që nga zbulimi i interneti deri të pajisjet e mençura, si telefonat, tabletat e kompjuterët dhe duke e parë që përdorimi i tyre tashmë është bërë përditshmëri, por edhe nevojë e domosdoshme për njerëzit në gjithë botën, duke mos përjashtuar as vendet ku jetojnë shqiptarët, menduam që krijimi i një librarie online, ku do të ofrojmë vepra të ndryshme nga autorët shqiptarë e të huaj për lexuesit, do të kishte një efekt shumë pozitive në edukim, rritje të lexueshmërisë, por edhe në ngritjen e vetëdijes shoqërore ndër shqiptarë.
E veçanta e kësaj biblioteke online është se ne, për adhuruesit e leximit do të sjellim libra në formatin audio, pra me zë, çka e bënë leximin (dëgjimin) e tyre shumë me të lehtë dhe me të thjeshtë.
Marrë parasysh dinamiken jetësore që kanë njerëzit sot, më shumë angazhime, duke filluar nga puna e përditshme, udhëtimet e ndryshme, familja, fëmijët e shumë çka tjetër, ndikon jo pak që leximit t’i mbetët pak e hiç kohë.
Një nismë e tillë përveç atyre që zgjedhin të dëgjojnë në kufjet e tyre apo gjatë vozitjes, do të ishte ndihmesë shumë e madhe edhe për ata që për çfarëdo arsye, e kanë të pamundur leximin.
Konsiderojmë që posedimi i librave në gjuhën shqipe në formatin audio, është një lehtësim edhe për diasporën që të qëndrojnë afër gjuhës amtare.
Po ashtu, pjesë e platformës mendohet të jenë edhe librat apo lekturat obligative shkollore për nxënësit e të gjitha cikleve.
Këtu mendohet të përfshihen edhe librat për nxënësit e minoriteteve, përfshi këtu serbisht, turqisht dhe anglisht.
Prandaj, ne mendojmë se posedimi i një platforme të tillë në telefonin tuaj do të ndihmonte që qasja në literaturë të jetë shumë më e lehtë dhe më e thjeshtë, pavarësisht se ku ndodhesh dhe çfarë jeni duke bërë.
Qëllimi ynë është që qytetarët shqiptarë ku do që ndodhën të lexojnë e mësojnë sa më shumë sepse vetëm me dituri gjërat edhe mund të na ecin për së mbari.
Ne ftojmë të gjithë të interesuarit, që të propozojnë libra që mendojnë që duhet të jenë në listën e “N’go e M’so”.
Për të gjithë juve që keni dëshirë të kontribuoni duke lexuar titujt tuaj të preferuar, mund të na shkruajnë përmes faqes ne Facebook N’go e M’so apo edhe email-it [email protected]. /KultPlus.com
Federata Mjekët Shqiptarë në Europë, faktor me rëndësi në integrimin e Shqipërisë dhe Kosovës në BE.
Dy motrat, Elona Meta- Haubrich dhe Aurora Meta- Dollenberg, janë intelektuale me vizion, të afta dhe njëherësh krenare për origjinën e tyre
Të dy motrat janë nga Shqipëria dhe jetojnë dhe punojnë si mjeke në Gjermani, në qytetin Wolfenbüttel, afër Hanoverit. Kjo ishte një histori suksesi e mjekeve nga Patosi, të cilat që tani zhvillojnë karrierën profesionale në këtë vend nga viti 2006 dhe udhëheqin Federatën e Mjekëve Shqiptarë në Diasporë.
Janë dy lidere dhe lobojnë për “Mjekësinë e të Ardhmes”. Federata e Mjekëve Shqiptarë në Europë është themeluar në vitin 2019, me seli qëndrore në Wolfenbüttel-Gjermani si dhe vazhdim i OMA (Organizates Mjekët e së Ardhmes) themelluar në Tiranë në vitin 2006.
Prioritet i Federatës ëshë të bëjë lidhjen e mjekëve shqiptarë në gjithë Europën e më gjerë, SHBA. Qëllimi ështe rritja e metëjshme akademike, shkëmbimi profesional dhe lobizmi pozitiv e konstruktiv në nivel europian për shqiptarët dhe trojet tona etnike.
Elona Meta, kryetare e “Federatës së Mjekëve Shqiptarë në Europë” dhe Aurora Meta, nënkryetare pranë kësaj Federate në Gjermani, synojnë një rrjetëzim të mjekëve shqiptarë në Diasporë me qëllim njohjen me njëri-tjetrin dhe shkëmbimin e përvojave mes tyre.
Po ashtu, aty janë ftuar të marrin pjesë edhe mjekët shqiptarë në diasporë që ushtrojnë aktivitetin në vende europiane, si Itali, Gjermani, Francë, Zvicër dhe kanë prezantuar aty punimet e tyre mbi të rejat në mjekësinë moderne. /Albinfo.ch /KultPlus.com
