Mjekët kinezë janë filmuar fshehurazi, ku dëgjohet se ata ishin në dijeni sesa i rrezikshëm ishte koronavirusi që po bënte kërdinë në Wuhan, transmeton KultPlus.
Mirëpo, ata theksojnë se ishin detyruar që të gënjenin për të. Ekspertët e Shëndetësisë në Wuhan thonë se ata e dinin për vdekjet nga virusi që në dhjetor të vitit 2019, por vetëm në mes të janarit Kina informoi për herë të parë OBSH-në për në fatalitet.
Ata gjithashtu rrëfejnë se e kuptuan se virusi po transmetohej mes njerëzve, por spitaleve u thanë “të mos e thoshin të vërtetën”.
Madje autoritetet refuzuan thirrjet për të hequr dorë nga festimet e Vitit të Ri, pasi kërkonin të paraqisnim para syve të botës një shoqëri në harmoni dhe në prosperitet. / KultPlus.com
Ilir Meta dekoroi sot me titullin “Mjeshtër i Madh” rapsodin e njohur Viktor Paloka, të cilin e cilësoi “një emër të njohur në fushën e trashëgimisë sonë kulturore kombëtare”.
Titulli i lartë iu dha rapsodit Paloka me motivacionin; “Në shenjë vlerësimi ndaj kontributeve të çmuara si njëri prej rapsodëve të njohur të këngës popullore, udhëheqës dhe organizator i veprimtarive të shumta dhe autor tekstesh këngësh. Me mirënjohje ndaj veprës së tij artistike, që e bëri të spikasë në fushën e kulturës e të trashëgimisë kulturore jo materiale, si në arenën kombëtare, ashtu edhe në atë ndërkombëtare, duke lartësuar vlerat e rralla të artit popullor shqiptar”.
Duke iu drejtuar të familjarëve dhe artistëve të pranishëm në ceremoninë solemne të vlerësimit, Presidenti tha se “është thelbësore ruajtja e këtyre elementëve, që na bëjnë të themi me krenari që jemi shqiptarë dhe për të cilat, shumë patriotë shqiptarë kanë dhënë jetën. Sot, nderimi për rapsodin e shquar Viktor Paloka, është nderim dhe mirënjohje për të gjithë kontribuesit e shquar të folklorit tonë, qofshin krijues apo interpretues të tij”.
“Paloka ka një kontribut rreth 50-vjeçar në skenë, në krijimtari dhe në drejtim artistik. Jeta e tij ka qenë e lidhur pazgjidhshmërisht, që në lindje, me këngën dhe rapsoditë. Familja Paloka ka një traditë të vjetër dhe njihet si familje e shquar, që ka nxjerrë nga gjiri i saj, për pesë breza, mjaft artistë popullorë. Gjatë gjithë karrierës së tij Paloka është kontribues i shquar i folklorit, jo vetëm si rapsod interpretues, por edhe si krijues i qindra teksteve. Paloka ka qenë, gjithashtu, drejtues artistik i Ansamblit Folklorik të Vaut të Dejës dhe organizator i veprimtarive të shumta brenda dhe jashtë vendit, për të cilat është vlerësuar shpesh me çmime, trofe e diploma nderi”, – nënvizoi Meta.
Dashuria e tij për folklorin, vijoi Meta dhe përhapjen e tij është e jashtëzakonshme, duke e bërë pjesëmarrës në shumë simpoziume, konferenca e panele shkencore rreth trashëgimisë kulturore.
“Ndërkohë, që në fushën e publikimeve, për vlerat e trashëgimisë kulturore, zoti Paloka ka dhënë kontributin e tij me botimin e tre librave me tematikë traditat kulturore të zonës, botimin e disa albumeve muzikore, disa dokumentarëve dhe emisioneve televizive. Ajo që e bën Viktor Palokën të veçantë, si rapsod interpretues dhe organizator artistik është njohja e thellë dhe puna me pasion e përkushtim në drejtim të ruajtjes dhe përhapjes së trashëgimisë kulturore të zonës dhe asaj shqiptare”.
“Ekspozimi dhe përhapja e kësaj trashëgimie është shprehur përmes këngëve, valleve, instrumentave dhe kostumeve origjinale, për të cilat zoti Paloka dhe grupi nga Vau i Dejës kanë gjetur vlerësimin maksimal nga publiku dhe nga specialistët”, – tha Meta.
Edhe pse sot është në pension, shtoi Meta, ai vazhdon me dashuri e përkushtim punën e tij për përhapjen e trashëgimisë kulturore jo materiale, si shprehje e pasurisë sonë shpirtërore kombëtare.
“Në nderim të kontributit të gjatë e të çmuar për ruajtjen dhe pasurimin e trashëgimisë sonë kombëtare jo materiale, si dhe të veprës së tij artistike, kam kënaqësinë të vlerësoj Viktor Palokën me Titullin e lartë ‘Mjeshtër i Madh’”, – u shpreh Kreu i Shtetit.
Në fund të ceremonisë, “Mjeshtri i Madh” i rapsodisë shqiptare Viktor Paloka, së bashku me të vëllain, Toninin dhe mbesat e tij Elisën dhe Glorian, interpretuan tri këngë: për Heroin tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu, për folklorin si dhe “Vallen mirditore” /atsh/ KultPlus.com
Edhe pse jo në gjendje të mirë shëndetësore, aktori i njohur Mirush Kabashi, nuk mund të mos ishte i pranishëm në aktivitetin e organizuar sot paradite nga Forumi i Shoqërisë Civile mbi reformën zgjedhore.
Mirush Kabashi nuk fshehu dot shqetësimin për situatën në të cilën ndodhet vendi dhe mesazhi i tij ishte për një reformë të vërtetë politike
“Reforma jo elektorale, por reforma politike. Pasi tek reforma elektorale kemi diskutuar si të vjedhim votat apo si të ruajmë nga armiqtë por të vjedhim ne brenda familjes politike. Po kush i futi, vetë partitë politike. E kanë perfeksionuar deri në këtë formë sa sot nuk po arrijmë dot ti gjejmë zgjidhjen dhe kanë harruar kryesoren nuk kemi sistemin politik. Shoqëria shqiptare sot është si anije që nuk ka pusull dhe as destinacion.
Të mos thotë njeri që kemi demokraci, ku është shprehur. Aty ku mund të shprehej demokracia ishte parlamenti shqiptar. Por kush thotë që është i popullit? Çfarë lidhje ka populli me sistemin? Nuk ka asnjë akses.”
Fjalimi i plotë i Mirush Kabashit
Jam më i vjetri këtu 72 vjeçar. Më i preferuari i COVID-it që mezi pret ta kapë. Nëse ka ndonjë gjë të mirë covidi, është kriteri i moshës që ka zgjedhur, nuk e themi se nuk duam të jetojmë por do të ishte mbivdekje të mos shikonim fëmijët tanë e aq më tepër nipërit e mbesat. Ky motiv më nxiti që në një gjëndje jo fort të mirë shëndetësore të jem këtu, për të ardhmen.
Artistët e kanë një parti është arti.
Reforma jo elektorale, por reforma politike. Pasi tek reforma elektorale kemi diskutuar si të vjedhim votat apo si të ruajmë nga armiqtë por të vjedhim ne brenda familjes politike.
Po kush i futi, vetë partitë politike. E kanë perfeksionuar deri në këtë formë sa sot nuk po arrijmë dot ti gjejmë zgjidhjen dhe kanë harruar kryesoren nuk kemi sistemin politik. Shoqëria shqiptare sot është si anije që nuk ka pusull dhe as destinacion. Të mos thotë njeri që kemi demokraci. Aty ku mund të shprehej demokracia ishte parlamenti shqiptar. Por kush thotë që është i popullit? Çfarë lidhje ka populli me sistemin? Nuk ka asnjë akses.
Në më 8 shkurt 1991 organizova të parin koncert recital për demokracinë. Nuk ishte punë e lehtë në atë situatë ku nuk dihej nëse mund të kthehej mbrapsht. Kujtoj dhe i kam ndjekur të gjithë aktivitetet që janë bërë në Durrës e Tiranë.
Nuk harroj vargjet e Bardhyl Londos ku mitingjet i përshkruante me vargjet: Mbaruan duartrokitjet, thirrjet entuziaste, u ulën krahët me “V”-të e gishtave në erë. Pastaj filloi shiu si për të na kujtuar se këpucët na fusnin ujëdhe se lata e druve duhej prerë…
Më duken aktuale dhe këto vargje. Kur gjithcka do të ketë mbaruar përfundimisht. Të njëjtat ministra me të njëjtat detyra. Me të njëjtët shoferë do të drejtojnë të njëjtët ministri
Po si kështu. Fitimtarët, fitimtarë dhe të mundurit të mundur në përjetësi
A jo, në qoftë kështu mos ardhsh kurrë moj Demokraci”
Si profet më duket Bardhyl Londo. Drejt kësaj do të shkojmë nëse do të vazhdohet kështu, do të formojmë dhe diktator të ri. /ora/ KultPlus.com
Më 19 janar të vitit 1943 lindi njëra nga këngëtaret më të njohura në botë. Bëhet fjalë për Janis Joplin, këngëtarja rebele që pati një karrierë të shkurtë në skenën e muzikës Rock, por që rezultoi në famë të përjetshme, shkruan KultPlus.
Janis Joplin ishte një këngëtare dhe tekstshkruese Amerikane nga Port Arthur, Texas. Si e re Joplin është përqeshur nga kolegët e saj për shkak të pamjes së saj jo të zakonshme dhe besimeve personale. Ajo më vonë këndoi për eksperiencën e saj në shkollë përmes këngës së saj “Ego Rock”. Joplin si e re, ka kultivuar një rebelizëm dhe një lifestyle jo të zakonshëm. Ajo filloi karrierën e saj te këndimit si një këngëtare folk dhe bluz në San Francisko, duke performuar në klube dhe bare me kitarën e saj.
Joplin filloi të ngritet në skenë në vitet e ’60 si këngëtare kryesore e psychedelic-acid rok grupi i quajtur Big Brother and the Holding Company, dhe me vone si solo artiste me grupet mbështetëse si The Kozmic Blues Band dhe The Full Tilt Boogie Band.
Përgjatë karrierës se saj te shkurtër 4 vjeçare, Janis Joplin ka bere shume kënge hite, dhe ndër këngët me te famshme te saj ishin “Down On Me”, “bye, bye baby”, “Coo Coo”, “Summertime”, “Piece of my heart”, “Turtle Blues”, “Ball’n’Chain”, “Try”, “Maybe”, “To love somebody”, “Cry Baby”, “a woman left lonely”, “Mercedes Benz” etj.
Joplin ishte e njohur për performancën e sa te jashtëzakonshme, fansat e saj i referoheshin prezencës se saj në skene si ‘Elektrike’. Në kulmet e saj te karrierës ajo ishte e njohur si “Mbretëresha e Rock and Rollit” si dhe “Mbretëresha e Psychedelic Soul” dhe u be e njohur si një Përl në mes te shokëve. Ajo përveç këndimit kishte talent edhe në vizatim, vallëzim dhe aranzhim te muzikës.
Janis Joplin i ka inçizuar katër albume në karrierën e saj. Dy albumet e saj të para ishin të inçizuar me grupin e saj ‘Big Brother and the Holding Company’ dhe dy albumet e tjera ishin solo albume. Disa këngë të mëparshme të palansuara i’u shtuan këtyre albumeve dhe u lëshuan si mbledhje në Fareëell Song në vitin 1982. Performaca e hershme e Joplinit kur ajo ishte folk-bluz këngëtare u bashkua në një album të ri të quajtur ‘Blow All My Blues Away’. Në vitin 2012 The Pearl Sessions ishte lansuar për ta sqaruar brendësinë e procesit të saj kreativ. / KultPlus.com
Se Faruk Begolli mbetet ndër aktorët më të mirë të kinematografisë mbarëshqiptare, kjo tashmë dihet.
Begolli la gjurmë të përjetshme në historinë e artit shqiptar, tash edhe pas 13 vjetëve që prej vdekjes së tij miqtë, kolegët e adhuruesit, akoma e kujtojnë atë me nostalgjinë e adhurimin më të madh, shkruan KultPlus.
Sot, KultPlus, ju sjell një intervistë nga Arkivi i RTK-së, të cilën Begolli e kishte realizuar me Ekrem Kryeziun në vitin 1970 në Beograd.
‘…se ti shumë po kërkon prej meje e unë s’mundem më tepër për të dhënë. Unë vetëm jam në mes të çmendurëve, në mes të verbërëve, vetëm në mes të zotave. Vetëm jam dhe para vedit’, janë këto vargjet që në një sekuencë të këtij reportazhi interpretohen nga Begolli me një magji skenike që vetëm ai ka ditur ta interpretojë. / KultPlus.com
Në një nga odet e tij, poeti romak Horaci deklaroi se “harku i shkurtër i jetës na ndalon të ndërmarrim shpresa të gjata”. Fatkeqësisht, njerëzit nuk i lexojnë shumë klasikët këto ditë. Dhe megjithëse shtrirja e jetës është pak më e gjatë për shumicën prej nesh tani sesa në kohët romake, industria e argëtimit duket e vendosur të mbushë vitet tona shtesë të jetës me filma të gjatë, seri panumërta të Netflix dhe podcast pafund.
Ne shpesh flasim për kohë të varfër, por kjo sepse artistët bashkëkohorë gllabërojnë aq shumë prej saj. “Irlandezi” i Martin Scorsese ishte i gjatë tre orë e gjysmë. “Game of Thrones” u shtri në 60 episode dhe katër nga gjashtë finalet zgjatën më shumë se 75 minuta secila. Netflix kohët e fundit festoi mrekullitë e super heronjve të Marvel në një serial me 13 episode.
Ana e ndritshme e rritjes së masës është shansi për zhytje të plotë. “Lufta dhe Paqja” e Tolstoit është një roman tërheqës dhe madhështor, sepse kërkon kohë për të treguar një histori në një kanavacë të gjerë. Pse drejtorët e sotëm të televizionit dhe filmit nuk duhet të bëjnë të njëjtën gjë? “The Wire” dhe “The Sopranos” janë shikim maniakal, pikërisht sepse krijuesit e tyre kanë kohë për të eksploruar personazhe dhe botët e tyre në thellësi. “Game of Thrones” ishte i bujshëm në krijimin e një universi alternativ të populluar nga një kastë magjepsëse.
Premtimi për t’u përhumbur në një ekzistencë tjetër është veçanërisht tërheqës gjatë një pandemie. Netflix dhe Amazon Prime – dhe po, edhe BBC dhe HBO – na japin të gjitha llojet e përfitimeve të mrekullueshme gjatë izolimit. Kjo botë dixhitale ofron një zëvendësim të jetës shoqërore të lokaleve, restoranteve dhe kafeneve; një pushim nga presioni i tele-udhëtimit (në vend që të gabosh në zoom, thjesht mund të qëndrosh i qetë dhe të shohësh figurat regëtitëse); dhe një hyrje në një fushë ku kërcënimi i covid-19 mungon, ose të paktën zbehet në parëndësi në krahasim me kërcënimin për t’u pjekur nga një dragua, ose për t’u vrarë nga mafia.
Këto pasuri janë më të rëndësishme ndërsa netët zgjaten dhe temperaturat bien. Megjithatë, sa më shumë kam parë ekranin e televizorit gjatë këtyre muajve të errët, aq më shumë jam zhgënjyer: në vend se të zhytem, jam endur; në vend të argëtimit më është dhënë vetë-kënaqësi. Edhe autorët më të talentuar kanë dashur ta zvarritin shumë gjatë.
A i duhej vërtet “Kill Bill” të Quentin Tarantino dy pjesë apo “Once Upon a Time in Hollywood” ajo orë shtesë? “Game of Thrones” ngeci ndërsa kapi serinë e fundit dhe u përpoq të mbushte kohën e zgjerimit. “Breaking Bad”, një nga shfaqjet e shkëlqyera të viteve të fundit, hodhi poshtë një episod të tërë duke u fiksuar në gumëzhitjen e një mize.
Kur bëhet fjalë për më shumë talente të mizës, moda për mbivendosje nuk është aq një barrë, sesa një katastrofë. Regjisorët kanë marrë përsipër të plotësojnë kohën e disponueshme me ekuivalentin e ajrit të nxehtë – komplotet që enden, personazhe të vegjël që shfaqen pa ndonjë arsye, shëtitje mbushëse buzë detit ose biseda rreth kuptimit të jetës. “Amerikanët”, një serial për spiunët rusë në Amerikë që e heqin veten si qytetarë të rregullt, duket se zgjat më shumë se vetë Lufta e Ftohtë. Një episod i tërë merret me një personazh, Olegun, që rrethon një supermarket të madh amerikan.
Moda për mbushjen e hapësirave drejtohet nga bashkëpunimi i teknologjisë dhe egos artistike. Në botën e vjetër, programet televizive duhej të ndaheshin në feta të qarta për t’u vendosur në mes të reklamave: gjysmë ore për komedi dhe një orë për drama, ose dokumentarë. Kokat e fuqishme të studiove dhe bosët e televizioneve i detyruan shkrimtarët të zotëronin artin e tregimit efikas – për të mbajtur audiencën në shikim (ata kishin nevojë t’i merrnin nga një shumë reklamave, që paguanin faturat për tjetrën). Në botën e re, artistët nuk janë prekur nga kufizime të tilla. Hapësira dixhitale në dukje është e pakufishme dhe “platformat” e ndryshme konkurruese janë të dëshpëruara për përmbajtje.
Oportunizmi gjithashtu ka luajtur një rol. Në një botë në të cilën kokërdhokët janë monedhë, krerët e studiove nuk mund të durojnë t’i sakrifikojnë ato, pasi të jenë kapur. Kështu që edhe serialet e suksesshme, zvarriten për shumë kohë, pasi u ka mbaruar avulli krijues. “Narcos” po tërhiqte në fillim, por ndërsa episodet u rreshtuan redaktimi u bë më i paqëndrueshëm dhe rrëfimi i historisë përsëritej. Unë dyshoj se sezoni i katërt i “Crown” tashmë të zbehur do ta teproj me konkursin e dasmës me përgatitje të pafund dhe me filmime të vazhdueshme të fustanit të Dianës.
Është koha për ndryshim. Disa nga shfaqjet më të suksesshme të viteve të fundit kanë qenë edhe ato më të disiplinuarat: “Little Fires Everywhere” arritën të ndërthurin ritmin e suspansit së vjetër me shtrirjen e të re dhe zgjatën vetëm tetë episode. “Unorthodox” ishte tronditshëm i shkurtër (dhe i shkëlqyer), me katër pjesë.
Sot, ekuivalentët e krerëve të studiove kanë filluar të kuptojnë se njerëzit janë lodhur, kur ua marrin kohën për të mirëqenë: Netflix madje ka prezantuar një veçori që ju lejon të luani programet e tij me shpejtësi të dyfishtë. Reed Hastings, shefi i Netflix, dikur e përshkroi televizionin e modës së vjetër si “pakënaqësi të menaxhuar”, sepse duhej të prisni një javë për episodin tjetër. Ai dhe të ngjashmit e tij janë në rrezik të zëvendësojnë pakënaqësinë e menaxhuar me “pakënaqësinë e pakontrolluar”. Në rrugën e tyre qëndron vetëm një gjë: të gjithë mund të vdesim së pari nga mërzia, ende duke u përpjekur ta çojmë deri në fund një serial të ri me një mijë pjesë. /gazetasi/ KultPlus.com
Në Kalabrinë e brigjeve të Tirrenit qyteza më e njohur dhe më e rëndësishme e “gjegëve” të zonës është Falconara Albanese.
Në autostradën Salerno-Rexho Kalabria, menjëherë sapo kalon Paola-n (qytezë kalabreze), tabelat rrugore të japin drejtimin për në Falconara e në udhëkryqin e parë drejt saj gjen të shkruar në shqip Fallkunarë.
Mali përballë është guida drejt “gjegëve” të Tirrenit. Kthesat janë aq të shumta, rruga e ngushtë e shtruar mirë, tek-tuk ndonjë makinë, e sy brenda tyre që të shikojnë kuriozisht deri sa humbet pas anës së malit. Herë majtas, herë djathtas, gjithnjë e në ngjitje duke shpresuar që përballë të shfaqet Fallkonara.
Asnjë shtëpi nuk ndesh buzë rrugës, veç nga një anë pyje e nga ana tjetër një masë e pafundme deti e qielli, lidhur në një ngjyrë unike që të lë pa frymë nga bukuria.
Gjendesh gjithnjë e më lart duke iu larguar detit e duke përshkruar malin rreth e qark. Kur mbërrin pothuajse në majë të tij, 700 metra mbi nivelin e detit e krejtësisht në anën e kundërt të asaj pjese që më parë shihte në horizont Tirrenin, shfaqet Fallkunara.
Banorët e parë të Falkunarës ishin shtatë familje shqiptare të ardhur nga Kruja e Shkodra. Quheshin: Musacchio, (pa dyshin Muzaka në shqip), Candreva, Manes, Staffa, Fionda, Scuragreco e Ioschi. Familjet Musacchio, Scuragreco e Ioschi janë zhdukur e veç nga kjo e fundit ka mbetur toponimi i një përroi në rrethinat e Fallkonarës i quajtur “Përroi Josh”.
Legjenda popullore që arbëreshët kanë ruajtur e që i tregojnë çdokujt që i pyet se s’dinë mbi historinë e vendndodhjes së banorëve të parë në këtë tokë, thotë se brigjet e deti Jon qenë destinacioni i këtyre shtatë familjeve të larguara nga Shqipëria për t’i shpëtuar pushtuesve turk. Bregdeti jonik për afërsinë territoriale e lidhjet miqësore midis dy popujve duhej të ishte vendqëndrimi i kërkuar nga ata. Të gjendur në det, stuhia e fortë e një nate i shtyn në ngushticën e Messinës duke i detyruar të ndërrojnë drejtim. Vazhduan udhëtimin duke mos iu larguar bregdetit në kërkim të një toke të sigurt për ti mirëpritur. Ndaluan në afërsitë e Fiumefreddo Bruzzio-s, pronë e princit Girolamo Sanseverino, i cili i priti mjaft mirë duke i caktuar një territor banimi të quajtur “Campo”.
Në këtë pikë legjenda merr disa versione: ai më popullori thotë se një ditë prej ditësh shtatë familjet shikojnë së largmi në det anije turke që i afroheshin brigjeve. Braktisin gjithçka duke iu ngjitur malit gjithnjë e më larg detit. Versioni tjetër thotë se shtatë familjet u përzunë nga banorët e Fiumefreddo-s, të frikësuar nga sulmet e piratëve turk, e nga diferencat gjuhësore, fetare e zakonore. Një tjetër akoma tregon se qenë vetë arbëreshët e ardhur që u larguan nga mikpritja e princit Sanseverino, në kërkim të tokave më pjellore për t’u kultivuar.
“Gjeg” e ujqër takon lehtësisht në atë pjesë të Kalabrisë ku horizonti të ofron çdo ditë panoramën e detit me qiellin në një ngjyrë të vetme, që veçse shikimi i vendaliut arrin t’i japë kufirin ujit e ajrit.
“Gjeg” e ujqër janë banorët shekullorë të maleve në këtë pjesë të Kalabrisë që shtrihet mbi brigjet e detit Tirren. Pyjet e shkurret mesdhetare mbulojnë çdo pëllëmbë toke duke krijuar vendbanimin normal për një kafshë të egër e të shpejtë si ujku, por dhe territorin jetësor dikur perfekt për “gjegët” e zonës. Ky reliev malor, shumë kohë më parë krijoi për ta banesën e domosdoshme e të sigurt nga sulmet e turqve, në një terren që aq shumë i kujtonte vendlindjen.
“Gjegët” janë arbëreshët e Kalabrisë Tirrenike, prej shekujsh popullojnë territore në këtë zonë, duke shënuar fatkeqësisht humbjen e rëndësisë së tyre si minorancë etnike. Disa prej qytezave janë asimiluar me popullsinë autoktone, disa të tjera kanë pasur fatin e shumë fshatrave kalabrezë me një popullsi gjithnjë në pakësim, për shkak të emigrimit të kushtëzuara nga një ekonomi e orientuar veç në blegtori. Po të gjendesh në anën tjetër të Kalabrisë, në atë që laget nga brigjet e detit Jon, realiteti është krejt ndryshe, qytezat arbëreshë janë të shumta, të lidhura mes tyre e më një rol të respektueshëm në jetën sociale-ekonomike të territorit.
Fallkunara ka shumë rrugica të ngushta, që lidhin mes tyre shtëpi e ndërtesa publike. Duke i përshkruar ato habitesh kur ndeshesh me makina që xhirojnë lirshëm në këto hapësira e që më shumë qetësi presin sa ti të spostohesh në ndonjë kthinë porte për t’i lejuar kalimin. Nga rrugët e qytezës, më kryesoret janë: rruga “Jeronim De Rada”, rruga “Felice Staffa”, shkrimtar e poet falkonar, rruga “Nënë Tereza” e sheshi “Skanderbeg”.
I ndodhur në sheshin “Skanderbeg” me kokën e ngritur lart mund të admirosh në distancë një nga pamjet më të bukura të Fallkunarës. Quhet “Castellucio”, vendi piktoresk që çdo banor në shesh të fton ta vizitosh. Është një masë gjigande shkëmbi i lartë 50 metra, pak i përkulur para, që i ngjan një kulle shkëmbi të mbirë nga toka. Nuk është një ndërtim i epokës mesjetare, siç mund të mendosh në vështrim të parë, nuk ka as urë e as kullë brenda tij, është një krijim i natyrës veshur nga të gjitha anët me gjelbërimin e bimëve të zonës. Për t’u ngjitur deri aty mjaftojnë 127 shkallë guri e në pikën e tij më të lartë është vendosur një kryq i madh çimentoje. Pak shkallë poshtë kryqit ndodhet një kishë e vogël “Madona dell’ Assunta” e ndërtuar më 1544, e pranë saj një hark me formën e një kulle ofron përballë dy kambana, që në një anë të tyre shënojnë datën 1757.
Zona ku ngrihet “Castellucio”, quhet nga banorët “Kurtina” emër që i ka nominativ të tillë gjithë lagjes përreth. Çdo vit në ditën e Pashkëve, mblidheshin aty gjithkush që ka marrë pjesë në ceremoninë e quajtur “Motrat” duke konsumuar drekën me bazë vezë të gatuara në furrë, salsiçe e pije vendase. “Motrëmat” është një ceremoni e rizbuluar pak kohë më parë në Fallkonarë, e rinovuar në thjeshtësinë e saj e në respekt të kuptimit të saj autentik. Ashtu siç ndodhte në kohët antike një grup vajzash e djemsh, pasi kanë marrë pjesë në meshën e Pashkës, kanë rrethuar altarin më të lartë të kishës ku është vendosur një kryq.
Mbi të vendosin dorën e tyre të djathtë duke krijuar një grumbullim duarsh. Ceremonia kërkon që lartësia e duarve të arrij atë të kryqit e veç atëherë një djalosh e puthte atë e më pas të gjitha vajzat, që quheshin mes tyre motrëmat, e djaloshi i ri thërritej vëlla. Ky rit që veç një betim ku çdo i ri i premtonte tjetrit e bashkërisht impenjoheshin dikur për ta mbrojtur Shqipërinë përherë nga pushtimi turk. Sot është një thirrje e arbëreshëve ndaj atdheut të tyre, për të vazhduar e për te jetuar në traditat, zakonet, gjuhën e historinë e tyre.
Fallkonara është përbërë si çdo qendër urbane nga lagje, secila e quajtur me emra që kujton shtatë familjet e para që e themeluan si qytezë, por dhe njerëz të rëndësishëm të jetës sociale, fetare e politike të saj, si dhe kushtëzuar nga prezenca e një çezme apo të një kishe.
Por gjitonia është një prezencë e fortë e ende e pranishme jetën e arbëreshëve, një përbërje më intime e më thjeshtë e jetesës urbane të qytezës. Çdo gjitoni ka sheshin e saj ne formë rrethi, me shtëpitë përreth me shkallë jashtë e plot lulemëllage, karafila e lulebore që i zbukurojnë. Mbajnë emra të ndryshëm si “Dera e Baut”, “Mbrunkunxhilli”, “Kasteli”, “Kurtina”, “Kroi i vjetër” etj. Rregulli kryesor i gjitonisë kërkonte e impononte që në raste vdekjesh, fatkeqësisht natyrore, apo nevojëshmëri të rëndësishme të liheshin mënjanë mëritë e grindjet e të jepnin secili kontributin e tyre duke shprehur një solidaritet të sinqertë.
Në sheshin e gjitonisë kujton Mikele ka dëgjuar për herë të parë historinë e princit Skanderbeg, përralla e legjenda të treguara me zërin e pleqve.
Udhëza e bukur, Mbikatundi, Kaprikatundi, Kroj i Bardhë, Shoshi i Djallit, Kaiëndulla, Prroi Markes, Hjimaza, Kori Moll, Fikthi, Shola Belës etj janë disa toponime vendesh rreth e qark Fallkunarës, lidhur secila me një histori antike. /Ora News/ KultPlus.com
Melania Trump deklaroi se roli i saj si Zonjë e Parë e SHBA ishte nderi më i madh i jetës së saj.
“Katër vitet e kaluara kanë qenë të paharrueshme”, tha 50-vjeçarja përmes një mesazhi video.
Melanie bëri thirrje për kujdes dhe “mendje të shëndoshë për të mbrojtur të prekshmit” ndërsa bota vazhdon të merret me pandeminë e koronavirusit.
Ajo gjithashtu bëri thirrje për mbështetje për iniciativën “Bëhu më i miri” që ajo e nisi gjatë kohës së saj në Shtëpinë e Bardhë “për të siguruar që ne amerikanët të bëjmë gjithçka që mundemi për t’u kujdesur për brezin e ardhshëm”.
“Jini të pasionuar në gjithçka që bëni, por gjithmonë mbani mend se dhuna nuk është kurrë përgjigjja dhe nuk do të justifikohet kurrë”, theksoi ajo duke iu referuar sulmit në Capitol Hill. /atsh/ KultPlus.com
Këto çaste po ikin, zotëri i vogël. Pavarësisht se sa përpiqem t’i mbaj, do të më ikin nga duart.
Kështu është jeta.
Ndonjëherë pyetem nëse të kam mbajtur mjaftueshëm.
Por shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Një ditë, krahët e tu nuk do të zgjaten më drejt meje për të të kapur. Në fakt, mendoj se kjo më ka ndodhur.
Nuk do të kesh nevojë të ta puth gjurin e lënduar, as të të përqafoj para gjumit.
Do të më kujtohen këto netë dhe do të dua t’i përjetoj përsëri.
Dhe shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Më nuk do të vish në dhomën tonë të gjumit në mëngjes, ndonjëherë edhe para se të lind dielli, kur ne jemi të lodhur.
Nuk do të ngjitesh më në krevat e të na lusësh të zgjohemi.
Në vend të kësaj, unë do të zgjohem e do të të gjej në kuzhinë duke bërë ushqim për veten.
Do të të shikoj dhe do ta kuptoj se gjërat janë më të lehta tani, e disi më të vështira gjithashtu.
Dhe do të shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Më nuk do të zgjohesh duke më thirrur në mes të natës. Nuk do të më thuash që më do disa herë në ditë. Shpresoj që përsëri do të ma thuash, por e di që nuk do të jetë me ato duart e vockla në fytyrën time.
Nuk do të jetë. Dhe kjo është në rregull.
Por shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Do të ma lëshosh dorën një ditë, dhe do të më thuash që mund të shkosh vetë në shkollë. Do të më japësh një përqafim që asnjëherë nuk zgjat mjaftueshëm.
Një ditë, do të jesh një burrë e do të kesh fëmijën tënd.
Atëherë do ta di që ti çdoherë do të kesh nevojë për nënën tënde, por në mënyra të ndryshme.
Kështu kam dashur të të rris.
Kështu që do t’i çmoj këto momente.
Do të vazhdoj të të mbaj në duar.
Do të të përqafoj para gjumit.
Sepse një ditë, edhe nëse ke më pak nevojë për mua, do ta dish që unë do të jem aty. /supergrate.net/ KultPlus.com
Faji për këtë gjendje varfërie intelektuale nuk bie vetëm mbi politikanët, por edhe mbi intelektualët. E vërteta, kjo përzierje e mediokërve politikanë për t’u paraqitur dhe qenë intelelektualë të mëdhenj dhe e mediokërve intelektualë për të qenë politikanë të mëdhenj, është fatkeqësia që vazhdon të ndodhë, shijen e së cilës e ndjejnë më së miri të rinjtë e arsimuar.
…
Intelektuali përkufizohet si njeri që mendon. Po, secili njeri mendon. Por, inelektuali e ka punë dhe profesion mendimin. Jeton, fiton, prej mendjes së tij. Po jo secili që e ka punë dhe profesion mendimin, është edhe intelektual. J. Le Goff shkroi një përkufizim që citohet shpesh, me të cilin ai intelektualin e përcakton jo vetëm si njeri që ka profesion mendimin, por ka edhe aftësinë për të përcjellur mendimet e tij tek të tjerët.
Filozofi Zhan Pol Sartër ia pranon intelektualit, krahas mendimit profesional edhe angazhimin e tij kritik. Pra, krahas përkatësisë një profili kontribuues shkencor apo krijues, ai mund të jetë edhe i angazhuar, po ky angazhim social, natyrisht nuk nënkupton agresionin publik jokritik, johuman.
Pastaj, ka përkufizime skematike që intelektualin e lidhin me shkallën, studimin, akademizmin. Prapë, do thënë se as ky përkufizim nuk përmbledh gjithë koloritin e mendimtarit. Ani tash kur titujt akademikë mund të gjenden në mintregje. Mund të jetë dikush me gradat më të larta akademike, por të mos di të mendojë kurrë me mendjen e tij, kuptohet krijuese, logjike, objektive, kritike, dhe e kundërta, një autodidakt, shkëlqen me mendime dhe ide origjinale, lucide.
…
Intelektuali disponon me fakte dhe ide, prandaj nuk është e rastit pse zuri vend edhe qasja se ai zotëron të drejtën mbi të vërtetën, qasje kjo jo rrallë e shndërruar në prodhues keqkuptimesh në marrëdhënien e tij me publikun dhe me standardin komunikues publik kulturor. Fjala vjen, servilizmi është një nga adutet e dobishme. Parimisht, jo pak gjoja fakte dhe të vërteta, janë të krijuar dhe nisur tutje nga pozita sistemore, sikur që krijohet dhe shpërndahet një virus nga një institut biologjik. Kanë infektuar dhe infektojnë edhe sot, ngjarje, realitete, duke i mbajtur sferën publike në orbitin e një epidemie vazhdimisht kërcënuese.
Në fund të fundit, agresiviteti i intelektualëve dhe i pesudointelektualëve, tashmë nga ai ideologjik në klientelik, buron nga kjo qasje adoptimi, se e vërteta qoftë ajo edhe krejtësisht e pavërtetë, është e padiskutueshme dhe të gjitha të vërtetat e tjera janë të pavlefshme. Fama, privilegjet, suksesi skematik, këto i arsyetojnë. Por, si thotë, Mario Vargas Llosa, ata që shohin suksesin si qëllim kryesor, përziejnë ambiciet me lavdinë. Duan lavdinë me çdo kusht dhe pa zgjedhur asnjë mjet arritjen e tij. Edhe, ata që e duan tepër shumë lavdinë lehtë nuk vdesin pa lavdi të përkohshme.
…
Të vërtetat e tilla të lavdishme janë ditore. Nuk janë as javore, mujore, aq më pak shekullore. Ngase ato krijohen në rrethana shërbimi, pragamatizmi, emocionaliteti, kryesisht me qëllim dhe atmosferë përfitimi, madje, duke përdorur edhe dhunë dhe forcë të imponueshme politike apo parapolitike. Duket kjo me mënyrën e komunikimit. Gjuha shtrembërohet, ndotet, varfërohet. Rigjiditeti nuk shtrihet vetëm në mbatjen e diskursit kërcënues, që është jo edhe aq shqetësues në një shoqëri parademokratike, porse ai shndërrohet në realpolitikë, në diskurs publik politik, me lumë kërcënimesh, përjashtues, fyes, sharës, shkatërrues, etiketues dhe ekskluziv. Madje, ata bëjnë që të krenohen me kontributin për të finalizuar konflikte dhe agresione publike.
Ky soj paraintelektuali jeton nga krizat, fshihet dhe bëhet pjesë e tyre, duke provuar të ruajë statusin e privilegjuar, pameritueshëm. E kuptueshme, është ai gjithmonë në anën e mosndryshimit. Prandaj edhe në Kosovë, në këtë sferë, krijuese, kulturore dhe shkencore, pothuajse, nuk ka asnjë reformë më shumë se 20 vjet. Konservatorët i kanë privilegjet gjerësisht. Ata flasin për reformën. Ata paraqiten si reformatorë. Po, nuk lejojnë reformën. Nuk duhet harruar, siç thotë ekonomisti kanadez, Xhon Kenet Galbrait, intelektualët mund t’u shërbejnë jo vetëm forcave radikale, por edhe konservatore.
Prandaj, politikanët gjejnë frymëzim dhe mbështetje tek këta vegjetues në shoqëritë e krizës, për të arsyetuar shkeljet dhe dështimet që i bëjnë, po njëherësh këta intelektualë, vegjetimin e tyre e shesin si autoritet dhe status kreativ e modern duke marrë privilegjet për merita të veçanta, qoftë të jenë edhe plagjiatorë recidivë.
…
Demokracitë sikur edhe tiranitë – diktaturat, nuk u krijuan dhe as nuk funksionojnë pa pjesëmarrjen e drejtpërdrejtë apo të tërthortë të intelektualëve politikë, pikërisht me autoritetin dhe diskursin e tyre moralizues. Vështirë të gjendet veprim barbar i ndonjë prijësi apo sistemi represiv, mbas të cilit të mos qëndrojë një garniturë ideatorësh, nxitësish intelektualë apo paraintelektualë, të cilët krysesisht projektojnë vendimin kolektiv të kombit apo ideologjisë që duan ta bëjnë realitet pushteti. Komuflimi i tillë, i cila i nënshtrohet domosdoshmërive gjoja morale, në fakt, bart tendencën që ajo të kontrollojë dhe të sundojë plotësisht politikën reale. Kështu edhe në institucionet kulturore dhe shkencore, flihet si në zyrat arkaike administrative.
Në një gjendje të tillë krize, vërtet, cili mund të jetë veprimi më i mirë i mundshëm i intelektualit? Një përgjigje lidhur me këtë dilemë ka provuar të japë Pinter Harold, dramaturgu kundërthënës anglez, fitues i Çmimit Nobel për Letërsi, në esenë Të jesh intelektual sot. Ai, ndër të tjera, vlerëson se përpara intelektualit ekzistojnë disa mundësi: të heshtë dhe të bëhet i marrë, të protestojë, duke menduar se lufta për një botë më të mirë është më e rëndësishme se fusha e krijimtarisë së tij apo të vëhet në funksion të pushtetarëve dhe të rrijë e të bëjë sehir, se si pafundësisht keqpërdoren vlerat e punës së tij.
…
Me intelektualët pa frymë logjike dhe kritike, frymëmarrja kolektive e secilit vend është e dobët dhe pa shenja se do të forcohet. Kolektivja, është çadra e madhe e vegjetimit. Prandaj, nuk ka një përgjegjësi për punët, aty ku ka edhe refuzim masiv për ndryshime. Si të ndodhë ndryshimi? A duhet një treg më i hapur, më konkurrues dhe më vlerësues që të shamnget profili ideologjiko-politik e klientelist që është dominues gjithmonë nëpër institucione, nëpër të cilat përzihet secila dora e zgjatur e mediokritetit politik?
E qartë, nuk është e lehtë, sepse privilegjet titullare të autoritetit publik nuk i janë shtruar një vlerësimi thjesht profesional.
Prandaj, nuk pranohet se ekziston kriza e privilegjeve, e cila nuk i është shtruar asnjëherë një vlerësimi të plotë, për të qartësuar hierarkinë e krijuar, bazuar kryesisht në trashëgiminë politike, klineteliste apo edhe administrativo-burokratike. Jo pak intelektualë shfrytëzojnë autoritetin e qeveritarëve apo të qendrave të forcës, për të rritur autoritetin e tyre publik.
Prandaj, nuk është risi. Në shoqëritë ku ka pasur dhe ka konfuzion real, nuk është pranuar dhe as nuk pranohet ndonjë kriza. Pranimi do të thotë rishikim, rivlerësim, reformë, në të cilën humben piramidat e krijuara me mjegull të natës.
Faji për këtë gjendje varfërie intelektuale nuk bie vetëm mbi politikanët dhe politikat mediokre, por edhe mbi intelektualët politikë. E vërteta, kjo përzierje e mediokërve politikanë për t’u paraqitur dhe qenë intelelektualë të mëdhenj dhe e mediokërve intelektualë për të qenë politikanë të mëdhenj, është fatkeqësia që vazhdon të ndodhë, shijen e së cilës e ndjejnë më së miri të rinjtë e arsimuar. / KultPlus.com
Në Cineplexx dita e martë shënon Ditën e Kinemasë, e cila është ditë e rezervuar për çmime më të ulëta të biletave, ku çmimet e tyre fillojnë nga 2,80€.
Dita e martë është dita që kinemaja më e madhe në vend, Cineplexx, ka rezervuar për filmdashësit, duke ofruar çmime më të lira të biletave, duke filluar nga 2,80€ për filmat 2D, dhe 3,60€ për filmat 3D. Me zbritje në të dy kinematë, në Prizren dhe Prishtinë, sot mund t’i shikoni 9 filma të ndryshëm, të cilët shfaqen në orare të ndryshme nga ora 15:00 deri në ora 19:00 në kinemë në Prishtinë, ndërsa deri në ora 21:30 në kinemanë në Prizren. Top 3 filmat të cilët mund t’i shikoni sot me çmime të zbritura në Cineplexx janë:
1) Wonder Woman 1984 Në vitet 1980 aventura e rradhës e Wonder Woman e gjen atë përballë dy armiqve të rinj: Max Lord dhe Cheetah. Në film, rikthehet në rolin e saj aktorja e njohur Gal Gadot, ndërsa përveç saj, në film luajnë aktorët e famshëm si Kristen Wiig, Robin Wright, Pedro Pascal, ndërsa si regjisore e filmit rikthehet Patty Jenkins, të cilën po e ndjek suksesi që kur filmi i parë i Wonder Woman entuziazmoi fansat.
2) Come Away Alisa tetë vjeçare dhe vëllai i saj djallëzor Peter udhëtuan për në Londër për të shitur një trashëgimi të çmuar. Duke u kthyer në shtëpi, Alisa kërkon strehim të përkohshëm në një vrimë magjike të lepurit, ndërsa Peter hyn në një fushë magjike si udhëheqës i djemve të humbur. Në këtë film luajnë aktorë të njohur si Angelina Jolie si dhe Michael Caine e Chiwetel Ejiofor.
3) The War with Grandpa I mërzitur që i duhet të ndajë dhomën që do me gjyshin e tij, Peter vendos të shpallë luftë në një përpjekje për ta marrë atë përsëri. Në këtë film, në role kryesore shfaqen disa nga yjet e vjetra të Hollywood, si Robert DeNiro, Christopher Walken, Umma Thurman, etj. Përveç këtyre tre filmave, në të dy kinematë po shfaqet edhe komedia 10 Days without Mom, Bye Bye Morons, super-thrilleri Cross the Line, aksioni The Doorman ndërsa nga filmat familjarë po shfaqen ende The Elfkins, Trolls World Tour si dhe Yakari, A Spectacular Journey.
Kinemaja në Prishtinë dhe Prizren me orarin e ri, nis punën nga ora 15:00, ndërsa për të gjithë filmat që po shfaqen dhe oraret e shfaqjeve mund t’i gjeni në linkun këtu (e lidhni me këtë link: https://www.cineplexx-ks.eu/filma/programi-i-filmave/)
Një letër e hapur për prindin që mendoi se ishte shumë në rregull të ftonte të gjithë klasën në ditëlindjen e fëmijës së vet, përveç djalit tim…
Përshëndetje
Unë e di që ne nuk njihemi mirë, por djali im Sawyer dhe fëmija juaj janë në të njëjtën klasë. Kam marrë vesh se fëmija juaj së fundmi i ka dërguar ftesa ditëlindjeje të gjithë klasës, përveç Sawyer-it, i cili nuk ishte i ftuar. Gjithashtu kuptoj që kjo nuk ishte një çështje neglizhence nga ana juaj; përjashtimi i djalit tim ishte krejtësisht i qëllimshëm.
Dua që ta dini se ne nuk pretendojmë të ftohemi në çdo festë. Në fakt, Sawyer festoi ditëlindjen e tij vitin që shkoi, dhe ne ftuam vetëm disa miq të afërt sepse donim një festë të vogël, duke qenë se ishte pak pas festës së Krishtlindjeve. Por në rastin tuaj, nuk ishte për të njëjtën arsye. Në fakt, ju keni ftuar të 22 fëmijët e tjerë të klasës, përveç djalit tim. E di që nuk është për shkak se im bir është i keq, pasi ai është fëmija më i lumtur që mund të njohësh. E di që nuk është për shkak se im bir nuk ka humor, pasi ai ka një sens të atillë humori që të shkrin gazit. E di që nuk është sepse djali im dhe fëmija juaj nuk shkojnë mirë, pasi e kam dëgjuar që ia përmend shumë shpesh emrin. E vetmja arsye që juve ju duk e arsyeshme të mos e ftonit djalit tim në ditëlindjen e fëmijës suaj, është sepse im bir ka Sindromën Down.
Më vjen keq që ju nuk jeni të informuar, e ndoshta keni frikë, ose jeni të paqartë për atë se çfarë do të thotë të kesh Sindromën Down. E di se, nëse do të dinit më shumë për Sindromën Down, nuk do ta kishit marrë këtë vendim. Nuk jam e inatosur me ju. Më shumë e shikoj si një mundësi, që ju ta njihni më mirë djalin tim. Që ta dini, të kesh Sindromën Down nuk do të thotë se nuk dëshiron të kesh shokë. Nuk do të thotë se nuk ke ndjenja. Nuk do të thotë se nuk të pëlqen të shkosh nëpër festa ditëlindjeje. Njerëzit me Sindromën Down kanë të njëjtat dëshira si të gjithë të tjerët. Duan të krijojnë marrëdhënie të afërta, të ndjejnë dashuri, të japin kontributin e tyre, t’i japin jetës kuptim, dhe të shkojnë në festa ditëlindjeje. Ndonjëherë, mund të jetë e vështirë ta kuptosh tim bir. Por buzëqeshja dhe dashuria që përcjell, nuk ka nevojë për interpretim.
Dua që ta dini gjithashtu se edhe unë kam qenë si ju. Kam përjetuar frikë, turbullira dhe keqinformim për Sindromën Down, përpara se të lindja djalin tim. Isha e shqetësuar sepse mendoja se fëmijët e mi të tjerë nuk do të mund të krijonin me të një lidhje vëllazërore, si të gjithë fëmijët e tjerë. Por gabohesha. Në fakt, fëmijët e mi janë më të afërt se shumë vëllezër të tjerë. Të pasurit një vella me Sindromën Down, i ka ndihmuar të bëhen njerëz të ndjeshëm, të cilët e dinë se të jesh paksa ndryshe nga të tjerët, është OK. Nuk kanë frikë ta ndihmojnë dikë që po vuan probleme. Nuk kanë frikë t’i afrohen dikujt që nuk arrijnë ta kuptojnë plotësisht. Si shpërblim, kanë marrë kaq shumë dashuri dhe gëzim, pasi vëllai i tyre është shoku i tyre më i mirë.
Ndoshta nuk keni ditur ç’ti thoshit fëmijës suaj sepse ndoshta ai nuk e donte djalin tim në festën e tij. Ndoshta e keni lënë atë të vendosë, e të besojë se është OK të përjashtosh dikë. E di që është e vështirë t’i mësosh fëmijës tënd diçka që nuk arrin ta kuptosh plotësisht as vetë. Edhe unë përballem me këtë. Por është mundësia më e mirë për t’i dhënë vetes një mësim të mirë, bashkë me fëmijën tënd. Me kohë, do ta kujtojnë atë që i keni thënë, se nuk është OK të përjashtosh dikë vetëm prej aftësisë ndryshe, racës apo gjinisë. E di që edhe ju doni për fëmijën tuaj të njëjtat gjëra që unë dua për fëmijën tim. Si prindër, duam që fëmijët tanë të kenë simpati, të kenë miq, dhe të mos lihen vetëm. Këtë e arrijmë duke u dhënë shembullin tonë, duke u dhënë kurajo që të bëjnë zgjedhje që ndoshta tani nuk mund t’i kuptojnë plotësisht. Por kur të kthejnë kokën pas një ditë, kur të jenë të aftë të kuptojnë dhe të njohin atë çfarë u patët thënë. Jam e bindur se me pak shtysë nga ana juaj, fëmija juaj mund të krijojë një miqësi të vërtetë me djalin tim, që do t’u lërë një mbresë të mirë për të gjithë jetën.
Derisa kjo ndodhi, nuk e kisha kuptuar se Sawyer nuk është ftuar pothuajse në asnjë festë ditëlindjeje të shokëve të klasës vitin e fundit. Fëmijët po arrijnë atë moshë kur ftesat e tyre janë shumë të përzgjedhura, dhe Sawyer mesa duket nuk është përfshirë nga asnjëri prej tyre. Prindërit e tjerë të fëmijëve me Sindromën Down që njoh, e kanë nisur vitin shkollor duke edukuar klasën mbi këtë sindromë, por unë këtë s’e kam bërë.
Për mua, ai ka qenë gjithmonë thjesht, Sawyer, e nuk e kam ndier nevojën për t’i folur klasës së tij mbi Sindromën Down, deri në këtë moment. Po kuptoj se e kam zhgënjyer tim bir. Kam lënë të kalojë një vit të tërë pa bërë asgjë për të edukuar edhe familjet e tjera. Ndoshta, nuk do të ishim në këtë situatë tani. E kuptoj se është detyrimi im si prind, që të edukoj më shumë njerëz, mbi atë se çfarë do të thotë të kesh Sindromën Down, dhe sesi ata kanë më shumë ngjashmëri me të tjerët sesa ndryshime. E di që është shumë e rëndësishme të flasësh për këtë, dhe unë jam mëse e përkushtuar që ta përmirësoj këtë pjesë.
Ju lutem, ta dini se unë jam këtu për të folur, nëse dëshironi. Mund të jem një nënë tepër mbrojtëse, por nuk jam njeri i frikshëm. E kuptoj që gabime bëjmë të gjithë, dhe në fund të ditës, të dy ne mund të kishim bërë më mirë’
*Letra është publikuar në Facebook nga nëna, zonja Jennifer Kiss-Engele, nga Kanadaja. / KultPlus.com
Llogoraja prej ditësh ështe veshur me petkun e dëborës. Pamjet që përcjell kryeministri Edi Rama nga Llogorja tregojnë një vend të mrekullueshëm për t’u vizituar edhe në mot të ftohtë.
Ndërkaq, rruga e vështirë deri atje është e hapur për qarkullim, pasi ekipet e mirëmbajtjes hedhin kripë dhe monitorojnë aksin. / atsh/ KultPlus.com
Shkolla “Zenel Hajdini” në Prishtinë ka kthyer prapa nxënësit në paraditen e sotme. Një problem me kaldajën në këtë shkollë ka pamundësuar ngrohjen, për çka është marrë vendimi që mësimi të pezullohet paraditen e sotme.
Drejtuesit e shkollës kanë intervenuar menjëherë, duke zgjidhur ndërkohë problemin me kaldajën.
“Ka qenë një problem me kaldajë, i cili është rregulluar më pas. Mësimi do të fillojë sot në orën 13:00, andaj ftojmë të gjithë nxënësit që të vazhdojnë mësimin në këtë orar që nga dita e sotme”, ka thënë koordinatori i shkollës, Afrim Gërbeshi.
Mësimi nuk është mbajtur dhe nuk do të mbahet fare gjatë ditës së sotme në shkollën “Mehmet Xhevori”.
Një prishje e trafos ka lënë shkollën pa energji elektrike, duke pamundësuar ngrohjen në temperaturat e ulëta të dimrit. Me vendim të drejtorit të shkollës, mësimi ka kaluar në sistemin online në këtë shkollë./Indeksonline/ KultPlus.com
David dhe Victoria Beckham janë shumë krenarë me djalin e tyre Romeo, pasi ky i fundit arriti që për herë të parë të përfshihet në ballinën e revistës, “L’Uomo Vogue”.
Ylli 45-vjeçar i futbollit David dhe gruaja e tij disenjatore e modës, Victoria, folën me shumë emocion dhe krenari për debutimin e djalit të tyre 18-vjeçar, në revistën që konsiderohet si ‘bibla e modës’.
Ish-anëtarja e grupit “Spice Girls”, Victoria Beckham, e ka postuar ballinën e revistës “Vogue” në llogarinë e saj në Instagram, të shoqëruar me mbishkrimin: “Krenare me ty @RomeoBeckham”.
Prindërit krenarë gjithashtu i kanë postuar disa fotografi nga fotosesioni i realizuar nga, Mert Alas dhe Marcus Piggott, dhe një video të djalit të tyre duke modeluar.
Romeo, tinejxheri biond dhe simpatik i cili i me fizikun i ka ngjarë babait kur ishte në moshë të tij, ndërsa me qëndrimin dhe dashurinë për modën i ka ngjarë së ëmës, po ashtu morri lëvdata të shumta nga Davidi i cili në profilin e tij kishte shkruar: “Çfarë debutimi i jashtëzakonshëm në ballinën e ‘L’Uomo Vogue’. Shumë krenar me ty”.
Ndërkohë, së fundmi u raportuar në media se edhe vëllai i madh i Romeos, Brooklyn Bleckham, po e konsideron një karrierë në industrinë e modës.
Fotografi 21-vjeçar mezi pret të kalojë para kamerave, dhe tashmë ka nënshkruar kontratë për t’u përfaqësuar nga Robert Ferrelli, i cili në të kaluarën e ka menaxhuar karrierën e supermodeleve Kate Moss, Naomi Campbell dhe Claudia Schiffer. Besohet se nuk do të kalojë shumë kohë para se Beckham, të arrijë marrëveshje me ndonjë markë të njohur të modës si imazh i kompanisë së tyre.
Brooklyn Beckham u bë i famshëm si fotograf kur ishte vetëm 18-vjeçar. 46-vjeçarja Victoria Beckham dhe futbollisti i njohur britanik, David Beckham, janë prindër edhe të djalit tjetër Cruz dhe vajzës shtatë vjeçare, Harper. / Koha.net/ KultPlus.com
“Mendime të çastit më vinë në kokë sa herë që shoh veten, ose rri në odë dhe s’më lexohet. Shikoj me sytë e mendjes dhe peshoj gjithë sa ka ndodhur në jetën time dhe rrotull meje.
Ky revolucion përmbysi çdo gjë që kishim trashëguar nga e kaluara. Vazhdimisht është një luftë shoqërore me njerëz që një çikë ndahen, bien thyejnë hundët. Është një gjyq i pandërprerë që bëhet me të gjallët, me të afërmit, me të njohurit dhe me të vdekurit. Sa njerëz në rrugën e nisur e kanë ndihmuar në kuptimin e vërtetë zhvillimin shoqëror dhe sa prej tyre, në emër të këtij zhvillimi e kanë penguar atë. Marrëdhënie të ndërlikuara. Në mendjen time kam menduar vazhdimisht se dobësia e shtresës demokratike që u gjend në kontradiktë të hapur me regjimin e sotëm duhet të kishte ruajtur solidaritetin në dinjitetin personal, duke i bërë ballë punës së krahut, duke punuar në kushte e duke jetuar në mënyre modeste. Dhe përse vallë duhet t’i shmangeshim kësaj rruge kur gjithçka që menduam e vepruam nuk e bëmë për ndonjë interes personal. Gjersa na e dhanë punën e krahut pse të trembeshim, duke humbur atë nevojë morale që duhet të na lehtësonte këto kthesa të rënda në jetën tonë?. Duhet të mbanim lidhjet tona. S’kishim asgjë për të humbur më tepër dhe asgjë për të fituar. Pse u shkëputem?
Një e vërtetë e hidhur! Sido që kemi qenë vërtet njerëz të mirë, mbaruam shumë keq. U shpartalluam dhe moralisht. Duke rënë ne burg si shumica, në vend që t’u shmangeshim ne heshtje, t’u linim udhë, shumica u kacafytën me informatorët. U dhamë shkas që duke na zënë në fyt, shumë prej nesh u kthyen vetë në informatorë, me premtimin se do të merrnin një vend të mire në jetën e lirë.
Këta nuk janë më të mençur se ne. Vetëm u treguan aq të vendosur, aq të palodhur duke na mbajtur ne burg, sa që persekutimi i pandërprerë dhe frika e kazmës varrosi solidaritetin demokratik. Kështu të përçarë na shtrydhën, na shtypën dhe harruam që ne i përkasim një të kaluare të ndritur demokratike 100 vjeçare.
Por prapë këta, nga gjiri i tyre, megjithëse kanë kaluar 35 vjet pushtet, gjer më sot s’kam parë individualitet të formuar, veç ligësisë”.
Ky është imazhi i shpërndarë në rrjetet sociale mëngjesin e sotëm, ku një mësuesi nga Mokra i cili së bashku me çantën e punës ka marrë edhe drutë e zjarrit për ngrohur nxënsit e shkollës në këto temperatura acari.
Foto është publikuar në Facebook nga studiuesi Erald Kapri.
Ja postimi i plotë:
Shqipëria tjetër. Mësuesi Maliq Torra në fshatin Velçan të Mokrës niset tek nxënësit e tij, bashkë me drutë e zjarrit për të përballuar të ftohtin -12 gradë. Mirënjohje. / KultPlus.com
Martin Luther King Jr III, djali i madh i ikonës për mbrojtjen e të drejtave civile në Shtetet e Bashkuara, Martin Luther King, tha se babai i tij do të ishte shumë i dëshpëruar me gjendjen e kombit, nëse ai do të ishte gjallë.
“Babai im gjithmonë besonte në popullin e kombit tonë. Qartazi, ai do të ishte thellësisht i dëshpëruar me atë se si kemi zgjedhur të sillemi në këtë moment, por më e rëndësishmja, ndoshta i zhgënjyer me komandantin suprem (presidenti i ShBA-së), sepse komandanti suprem duhet t’i bëjë bashkë njerëzit dhe jo t’i bëjë bashkë që në fakt ta pengojnë qeverinë”, tha ai.
“Nëse ai do t’i shihte problemet e varfërisë dhe pabarazisë sa u përket të ardhurave, të cilat ekzistojnë sot, do të ishte shumë i zhgënjyer”, shtoi i biri i figurës së famshme botërore.
“Ai kuptonte që jemi Shtete të Bashkuara të Amerikës, jo shtet i ndarë i Amerikës, dhe do të na thoshte që ne të afrohemi me njëri-tjetrin, jo ta bëjmë cak njëri-tjetrin”, tha më tej Martin Luther King Jr.
Djali i udhëheqësit të famshëm të lëvizjes për të drejtat civile tha se beson që presidenti i zgjedhur, Joe Biden, dhe administrata e tij duhet të përqendrohen në udhëheqjen e vendit dhe ta bashkojnë popullin për t’i adresuar të gjitha çështjet që e prekin Amerikën, përfshirë pandeminë e koronavirusit, brutalitetin e policisë dhe ndryshimet klimatike, shkruan Daily Mail, transmeton Gazeta Express.
Sipas tij, do të nevojitet kohë që shteti ta tejkalojë atë që e quajti moment shumë të vështirë. “Do të bëjmë më mirë. Jemi shumë më mirë sesa sjellja që e kemi parë ditëve të fundit”, tha ai. / KultPlus.com
Një gazetare 71 vjeçe nga Turkmenistani është përfshirë në mesin e tre finalistëve për një çmim prestigjioz për të drejtat e njeriut për raportimin e saj nga shteti i lindjes, që është një ndër vendet më shtypëse në botë.
Zyrtarët e Çmimit “Martin Ennals” për Mbrojtësit e të Drejtave të Njeriut në Gjenevë thanë të hënën se zonja Soltan Achilova i dokumenton shkeljet e të drejtave të njeriut dhe problemet sociale që i prekin turkmenët dhe jetën e tyre të përditshme.
Juria e përbërë nga 10 grupe të aktivistëve, përfshirë organizatën “Amnesty International”, e njohën punën e Achilovës në një shtet ku, sipas kësaj jurie, liria e të shprehurit nuk ekziston dhe ku gazetarët e pavarur punojnë duke e bartur vetë rrezikun, shkruan Free Europe, transmeton Gazeta Express.
“Pavarësisht mjedisit shtypës dhe vështirësive personale, ajo është një nga reporterët e paktë në vend që guxon në nënshkruajë artikuj të pavarur”, thuhet në deklaratën e jurisë.
Achilova është kontribuuese në faqen e pavarur të lajmeve me bazë në Vjenë, “Khronika Turkmenistana” (“Kronikat e Turkmenistanit”), e cilat merret më shumë me lajmet dhe zhvillimet në Turkmenistan. Në të kaluarën, ajo ka punuar edhe për Radion “Evropa e Lirë”.
Kjo gazetare ka qenë cak i përndjekjes dhe shtypjes nga autoritetet shtetërore, të cilat nuk e tolerojnë gazetarinë e pavarur. Ajo është ndaluar nga policia dhe është sulmuar fizikisht nga zyrtarët, bandat dhe sulmues të tjerë të paidentifikuar, ndërsa edhe të afërmit e saj janë përballur me trysni nga autoritetet.
Dy të nominuarit tjerë për këtë çmim janë mbrojtësja saudite e të drejtave të grave, Loujain Al-Hathloul, dhe avokati e aktivisti kinez për të drejtat e njeriut, Yu Wensheng. Të dy këta persona aktualisht ndodhen në burg për punën që kanë bërë.
Ceremonia e ndarjes së çmimit prestigjioz do të ndahet përmes një organizimi online më 11 shkurt./ KultPlus.com
Janë bërë publike nominimet për shpërblimet e përvitshme televizive “Critics Choice”, dhe drama e Netflixit e bazuar në familjen mbretërore britanike, “The Crown”, po e kryeson listën e të nominuarve në gjashtë kategori gjithsej.
Seria e pëlqyer nga publiku “The Crown”, ka arritur të nominohet në kategorinë kryesore të mbrëmjes, “Drama më e mirë”, derisa aktori i këtij projekti Josh O’Connor, i cili e ka portretizuar princin Charles në sezonin e tretë dhe të katërt të saj, ka marrë nominim për çmimin “Aktori më i mirë në dramë”. Në kategorinë “Aktorja më e mirë në dramë”, garojnë dy aktore të kësaj serie televizive, e ato janë Olivia Colman dhe Emma Corrin, të cilat konkurrojnë kokë më kokë për këtë shpërblim. Tobias Menzies, i cili e portretizon Princin Philipe dhe Gillian Anderson, e cila e luan rolin e Margaret Thatcherit, janë në garë për çmimin “Aktori përkatësisht aktorja më e mirë në rol dytësor”.
Në kategori të tjera udhëheq komedia e shumëshpërblyer, “Schitt’s Creek”, e cila i ka marrë gjithsej pesë nominime. Ky projekt interesant televiziv i befasoi kritikët me suksesin që e shënoi qysh në sezonin e parë, derisa i sjell publikut të qeshura të pafundme falë temave që i trajton, por edhe sensit të mrekullueshëm të humorit të aktorëve të përfshirë në seri. “Schitt’s Creek” ka arritur të nominohet në kategoritë: “Seria më e mirë komike”, “Aktori më i mirë në komedi” nominim ky i cili shkon për protagonistin Eugene Levy, “Aktorja më e mirë në komedi”, për Catherine O’Hara dhe “Aktori dhe aktorja më e mirë në rol dytësor”, ku janë nominuar yjet e serisë, Daniel Levy dhe Annie Murphy.
Seria “Normal People” ka fituar nominime në kategoritë “Seria më e mirë e limituar”, dhe “Aktori përkatësisht aktorja më e mirë në seri të limituar”, që shkojnë për yjet e këtij projekti që shënoi rekorde të shikueshmërisë gjatë pandemisë, Paul Mescal dhe Daisy Edgar-Jones.
Paul Mescal në kategorinë për aktorin më të mirë, garon krahas yjeve John Boyega, Hugh Grant, Chris Rock, Mark Ruffalo dhe Morgan Spector, ndërsa Daisy Edgar-Jones përballet me aktoret e njohura të hollywoodit Cate Blanchett, Anya Taylor-Joy dhe Tessa Thompson.
Këngëtarja e shndërruar në prezantuese, Kelly Clarkson, ka arritur të nominohet në kategorinë “Emisioni më i mirë televiziv”, ku garon krahas emisioneve “Late Night with Seth Meyers”, “The Late Show with Stephen Colbert” dhe “Red Table Talk”.
“Jemi të lumtur që do ta festojmë punën e jashtëzakonshme të cilën e kemi krijuar dhe lansuar gjatë këtij sezoni jo të zakonshëm. Në një vit kur nevoja për t’u argëtuar ishte e padiskutueshme, industria e televizionit arriti të ekranizojë seri të mrekullueshme të cilat na kanë kënaqur, edukuar, sfiduar dhe më e rëndësishmja, na kanë bërë bashkë të gjithëve”, citohet të ketë thënë Joey Berlin, kryeshefi ekzekutiv i shoqatës “Critics Choice”, në një prononcim për media.
Ceremonia e ndarjes së shpërblimeve “Critics Choice TV Awards” do të mbahet më 8 mars. / KultPlus.com
Presidenti i zgjedhur i SHBA-së, Joe Biden, planifikon ta publikojë një projektligj për imigracion në ditën e tij të parë në administratë, duke shpresuar që të ofrojë një rrugë tetëvjeçare drejt shtetësisë amerikane për rreth 11 milionë qytetarë që jetojnë në SHBA pa status ligjor, shkruan agjencia AP.
Është një ndryshim i madh nga administrata e Donald Trump, që kishte politika të ashpëra ndaj imigracionit.
Ky legjislacion e vë Bidenin në rrugën e duhur për të mbajtur premtimin e dhënë ndaj votuesve latinë dhe komuniteteve tjera imigrantë gjatë fushatës parazgjedhore. Po ashtu do të jetë një dallim i madh i politikave, pasi nën presidentin Donald Trump pati politika kufizuese dhe po ashtu dëbime masive.
Ky projektligj ofron rrugën më të shpejt drejt shtetësisë për ata që jetojnë pa status ligjor, por pritet ta ketë të vështirë kalimin në Kongres, pasi nuk pritet të ketë përkrahjen e republikanëve.
Projektligji pritet të prezantohet nesër, kur Biden të marrë drejtimin.
Nën legjislacionin, ata që jetojnë në SHBA nga 1 janari i vitit 2021, pa status ligjor do të kenë një rrugë pesëvjeçare drejt një statusi të përkohshëm ligjor, apo kratonit të gjelbër, nëse kalojnë gjitha kontrollet e nevojshme, paguajnë taksat dhe plotësojnë kushtet tjera bazë. Nga atje, janë edhe tri vjet drejt natyralizimit, nëse ata vendosin të ndjekin rrugën drejt marrjes së shtetësisë.
Pikërisht të hënënë, presidenti i Meksikës, Andres Manuel Lopez Obrador, i ka bërë thirrje SHBA-së të bëjë reforma të mëdha në politikat e imigracionit, pasi mijëra migrantë janë bllokuar nga policia në Guatemala.
Lopez Obrador ka thënë se shpreson që presidenti i zgjedhur i SHBA-së, Joe Biden, të pajtohet të punojë me Meksikën dhe shtetet tjera në këtë çështje.
Rreth 7000 migrantë, kryesisht nga Hondurasi, janë futur në Guatemala. Ata shpersojnë të udhëtojnë për në Meksikë e nga atje të arrijnë në SHBA. / KultPlus.com
Ish –deputetja e Partisë Demokratike të Kosovës, Eliza Hoxha, e cila përsëri i ka hyrë garës dhe për një mandat tjetër në zgjedhjet parlamentare, ka hedhur akuza për keqmenaxhim ndaj Fahredin Spahijajt, ish-drejtorit të Galerisë së Arteve të Kosovës.
Madje në studion e Edicionit të Analizës në Klan Kosova, ka pasur një përplasje të ashpër mes tyre, lidhur me pretendimet e Spahijajt se Hoxha kishte ndikuar në shkarkimin e tij.
Megjithatë këto akuza të Spahijajt, kandidatja e PDK-së për deputete i hodhi poshtë.
”Zotri Fahredin Spahija ka qenë drejtor, dhe në mandatin e Memli Krasniqit janë deponuar 11 vërejtje dhe ankesa nga komplet stafi i Galerisë Kombëtare në emër të tij”.
”Më pas është shqyrtuar rasti i tij si drejtor, në Komisionin Disiplinor në Ministrinë e Kulturës”.
”11 ankesa, incizime me ofendime ndaj grave aty dhe asistente që kanë qenë – por kjo është process që ka ndodhur para se unë të jem presidente e bordit të Galerisë Kombëtare”.
”Unë s’i kam dëgjuar vërejtjet ato janë në Komision Hetimor. Unë kur kam marrë mandatin si Presidente e Bordit bashkë me të gjithë akterët e bordit”.
”Edhe për faktin se Komisioni Disiplinor ka theksuar që nuk ka më klimë pune për shkak të të gjithë atyre ankesave, Ministria e Kulturës nuk ka mundur ta shkarkojë juridikisht sepse në ligj thuhet se bordi duhet ta shkarkojë dhe bordi s’ka qenë jofunksional”.
”Aktakuzat që kanë ardhë ndaj jush, kanë ardhë në Ministri, nuk kanë ardhur tek unë dhe i ka studiuar Komisioni Hetimor”.
”Juridikisht në një institucion ku nuk ka klimë pune, dhe asnjë person nuk komunikon me ju, atëherë normal që ju duhet të shkoni”.
Tutje Eliza Hoxha pretendon se gjatë kohës sa ishte drejtor në GAK, Fahredin Spahija kishte keqmenaxhuar dhe me fonde të Ambasadës së Holandës, të cilat këto ky i fundit vazhdimisht i mohonte.
”Mos të flas për abuzimet me: paratë e ambasadës së Holandës, që janë marrë me krijuar faqen e Galerisë Kombëtare, dhe asnjëherë nuk është krijuar dhe faturat për kompaninë që ka krijuar atë faqe janë fatura fiktive sepse nuk ekziston ajo kompani. Hard-disku marrë nga kompjuteri i Galerisë, dhe shumë gjëra të gjuajtura në tavan”.
”Faktet ekzistojnë kushdo që do mundet t’i gjejë në Komisionin Disiplinor”.
”Jam shumë e lumtur për mandatin tim që kam kryer. Puna flet për ju, dhe puna flet mua. Galeria flet për ju, Galeria flet për mua. Kam kryer punët e mia. Ne jemi një bord që kemi pasur një program”.
Në anën tjetër, ish-drejtori i Galerisë Kombëtare, Fahredin Spahija ka insistuar që Hoxha ta fliste të vërtetën.
“S’është e vërtetë që ka qenë jofunksional sepse të gjithë anëtarët kanë qenë aty. Jofunksional është kur mungojnë anëtarët e bordit”, është shprehur Spahija.
Në anën tjetër, ai e ka akuzuar Hoxhën që është emëruar vetëm për t’ia kryer punët Memli Krasniqit.
“Ti je emëruar anëtare e bordit dhe kryetare e bordit vetëm për t’ia kryer punën Memli Krasniqit. Ti je emëruar vetëm dy ditë pa më shkarkuar mua. Brenda dy dite ti i kuptove të gjitha?”, iu është drejtuar Spahija Hoxhës.
Për vërejtjet dhe ankesat që Hoxha i ka përmendur se kanë ardhur nga stafi , Spahija e pyeti disa herë me radhë arkitekten nëse i kishte studiuar ato.
“I keni mbyllur dyert për artistët e vendit”, ka thënë Spahija, teksa Hoxha tregon për ndryshimet sipas saj që kanë ndodhur në Galerinë Kombëtare në krye me Erzen Shoshkolin.
“Ti je persekutore e Memli Krasniqit. Ke nënshkruar dokumente për ta shkarkuar drejtorin. Kjo pozita jote politike është vetëm falë argatllëkut që ia ke bërë Memli Krasniqit dhe PDK-së”, ka vlerësuar Fahredin Spahija. /klankosova/ KultPlus.com
Ndalimi i kërkuar i peshkimit është pjesë e një plani 10-pikësh të veprimit “për t’i shtuar standardet” për arritjen e caqeve të biodiversitetit, për të cilat ata thonë se nuk do të arrihen me premtimet e tanishme, siç është zotimi i vitit të kaluar i liderëve botërorë në samitin e OKB-së për biodiversitet në New York për rikthimin e natyrës deri në vitin 2030
Një grup i organizatave joqeveritare ka adresuar thirrje për ndalimin urgjent të peshkimit me rrjeta në zonat e mbrojtura detare të Bashkimit Evropian, pas dështimeve të vendeve anëtare për t’i mbrojtur detet.
Ndalimi është pjesë e një plani 10-pikësh të veprimit “për t’i shtuar standardet” për arritjen e caqeve të biodiversitetit, për të cilat ata thonë se nuk do të arrihen me premtimet e tanishme, siç është zotimi i vitit të kaluar i liderëve botërorë në samitin e OKB-së për biodiversitet në New York për rikthimin e natyrës deri në vitin 2030.
Një cak i ligjeve të BE-së për ta ruajtur jetën detare – përfshirë një detyrë të shteteve anëtare të BE-së për të arritur “statusin e mirë mjedisor” në dete deri në vitin 2020, për të pasur ekosisteme të shëndetshme dhe për ta paraqitur një menaxhim të qëndrueshëm të peshkatarisë – nuk ka hyrë ende në fuqi, ka thënë grupi, ku përfshihen organizatat “Oceana” në Evropë, “Greenpeace” dhe “ClientEarth”. Ato kanë paralajmëruar se ky dështim, i kombinuar me presionin ekzistues në detet evropiane, përfshirë edhe ndryshimin klimatik, rrezikon që të shkaktojë ndryshime të pakthyeshme në kushtet ekologjike, në të cilat njerëzimi ka evoluar dhe lulëzuar.
Thirrja 10-pikëshe për veprim, të cilën grupi do ta paraqesë para liderëve të BE-së, deputetëve dhe shteteve anëtare, vjen pas zotimit të kryetares së Komisionit Evropian, Ursula von der Leyen, dhe shumë udhëheqës të BE-së për ta rikthyer humbjen e biodiversitetit deri në vitin 2030. Thirrja është publikuar si kundërpërgjigje ndaj një draft-raporti të Parlamentit Evropian për strategjinë e biodiversitetit të BE-së për vitin 2030. Ky draft-raport, i cili do t’i paraqitet Komitetit Mjedisor të enjten, shpreh keqardhjen e thellë se BE-ja “as nuk i ka përmbushur plotësisht objektivat strategjikë të biodiversitetit për vitin 2020 e as caqet globale të biodiversitetit Aichi”.
Edhe pse OJQ-të e kanë mirëpritur draft-raportin, ato kanë bërë të ditur se nuk shkon aq larg sa për ta siguruar hyrjen në fuqi të ligjeve të tanishme të BE-së apo për të caktuar plane veprimi për ta rikthyer humbjen e biodivetsitetit deri në vitin 2030.
Rebecca Hubbard, drejtuese e programit të “Our Fish”, që ka për qëllim që ta ndalojë peshkimin e tepërt, ka thënë se BE-ja ka dështuar që ta ketë një status të mirë mjedisor për detet e saj”.
“Dhe strategjia e BE-së për biodiversitet duhet të zbatohet nëse duam ta kapim mundësinë për ta shpëtuar atë – ky zbatim duhet të përfshijë 10 pikat e veprimit që i kemi në raportin tonë”, ka shtuar ajo.
Hubbard ka thënë po ashtu se BE-ja ka dështuar t’i japë fund peshkimit të tepërt dhe t’i mbrojë habitatet detare nga peshkimi me rrjeta.
“Çfarë vërtet duhet të bëjmë është që të kalojmë nga strategjitë dhe qëllimet te veprimet dhe rezultatet. Zotimet kombëtare, qëllimet dhe marrëveshjet janë të rëndësishme për ta caktuar një drejtim, por nëse duam ta shpëtojmë planetin duhet të veprojmë”, ka thënë Hubbard.
Plani 10-pikësh kërkon të bëhet një rrjet i mbrojtjes së plotë të oqeanit, i cili do të mbulonte të paktën 30 për qind të oqeaneve deri në vitin 2030, si dhe përmirësimin drastik të mbrojtjes së peshkatarisë. Ky plan e nxit Bashkimin Evropian që të shtojë burimet, të zbatojë dhe të fusë në fuqi legjislacionin ekzistues për ta mbrojtur jetën detare.
Grupet kanë kërkuar gjithashtu që BE-ja t’i kryejë vlerësimet për ndikimin në mjedis të aktiviteteve të peshkimit, ashtu që të vendosen kufij peshkimi me “amortizatorë paraprakë” për ndryshim klimatik dhe pajisje për t’i monitoruar sistemet për të gjitha barkat peshkuese. Ato kërkojnë që të merren masa për ta zvogëluar kapjen e rastësishme dhe për mbrojtje të detit të thellë, të tilla si mbyllja e zonave të ndjeshme për eksplorim të hidrokarbonit. Kërkohet gjithashtu që të përfundojnë subvencionet dhe kontrollet e dëmshme të peshkimit të zhurmave nënujore. /Koha/ KultPlus.com
“Simpatia”, është njëra ndër këngët që ka shoqëruar rininë shqiptare kudo që ishin në kohërat më të vështira. Kjo këngë e cila ishte bërë hit, është realizuar në vitin 1998 nga këngëtarja e njohur Edona Llalloshi në bashkëpunim me Memli Krasniqin, shkruan KultPlus.
Por, një rëndësi e veçantë në atë kohë i është kushtuar edhe teksteve të këngës, për ndryshim nga sot ku tekstet në të shumtën e rasteve as nuk kuptohen mirë.
Për tekstet e këngëve të artistëve në atë kohë kujdesin tekstshkrues profesionist apo poetë e shkrimtarë.
“Simpatia” është shkruar nga Fakete Rexha e cila sot nuk shkruan më tekste të këngëve por e kujton me nostalgji atë kohë.
KultPlus ju sjell tekstin dhe këngën “Simpatia” që edhe sot dëgjohet me shumë nostalgji:
Deri në flokë mbuloja trupin
të bëja zap mendimet e mia, lidhesha fort për zemrën tënde
simpatia, simpatia.
As s’u puthëm as s’u prekëm , nuk e dinim ç’është me dashtë, shkonim në shkollë vinim tok 90 ditë u ulëm bashkë, rastësisht i prekëm gjunjët natës gjumi deri në zemër sërish nesër kur të takoja, më zinte turpi që te ëndërroja.
Vetëm sytë t’i kujtoj, të humbur në përgjërime të gjelbër nën kaçurrela, përmbi ballin tënd të bukur seç ma fshehë emrin tënd në ato ëndrra fëmirije, sot i qeshëm, turp i djeshëm nuk më njeh më simpatia.
Deri ne flokë mbuloja trupin
të bëja zap mendimet e mia, lidhesha fort për zemrën tënde
simpatia, simpatia.
As s’u puthëm as s’u prekëm, nuk e dinim ç’është me dashtë, shkonim në shkollë vinim tok 90 ditë u ulëm bashkë, rastësisht i prekëm gjunjët natës gjumi deri në zemër sërish nesër kur të takoja, më zintë turpi që të ëndërroja.
Deri në flokë mbuloja trupin
të bëja zap mendimet e mia, lidhesha fort për zemrën tënde
simpatia, simpatia .(x2)
As s’u puthëm as s’u prekëm, s’dinim vallë se ç’eshte me dashtë, shkonim në shkollë e vinim tokë, 90 ditë u ulëm bashkë. Me rastësi i preknim gjunjët, natës gjumi deri në zemër, sërish nesër kur të takoja, më zinte turpi që t’ ëndërroja.
Vetëm sytë t’i kujtoj të humbur në përgjërime të gjelbër nën kaçurrela përmbi ballin tënd të bukur seç ma fshehë emrin tënd në ato ëndrra fëmirije sot i qeshëm, turp i djeshëm nuk më njeh më simpatia.
As s’u puthëm as s’u prekëm, s’dinim vallë se ç’eshte me dashtë, shkonim në shkollë e vinim tokë , 90 ditë u ulëm bashkë. Me rastësi i preknim gjunjët, natës gjumi deri në zemër, sërish nesër kur të takoja, më zinte turpi që të ëndërroja.
Deri në flokë mbuloja trupin, të bëja zap mendimet e mia, lidhesha fort për zemrën tënde, simpatia, simpatia. / KultPlus.com
