Poezi nga Sibel Halimi
Elegji për boshllëkun
Në të gjallë
Ecin rrugës pavërejtshëm
gra që mungesa
ua përcakton rëndësinë
Me qenë âsht pezm
As me ndejt as me ikë
Kur nuk janë më të pranishme
qajnë burra e fëmijë
Kur ikin i madh e i vogël
u thurr elegji
Rikthehen me marrë fuqi
lënë emrat e tyre në rrugë
sërish ikin pa marrë asgjë
ato që njerëzimin rrisin
që foshnjë
Kur nuk janë më
seç na zë trishtimi
Ndërrojmë rrugë përjetësisht të bëhemi
për të mos ikur më!/KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Në trupin tënd
dëshira grumbull lëmsh – nyje
e sotmja i zgjidh për t`i lënë një emër
Në trupin tënd
mbahet mend historia
për pjellorinë e shtyllën
për oxhaqet që pështyjnë liri
Në trupin tënd
kocka e mish
të mësuara tanimë me drejtimin
kuptimi nuk t`mban mend ty
Në trupin tënd
të pa prekur
nofullën e shtrënguar nga një dorë
paska lindur një dramë tragjikomike
që botës ia kumtoj lajmin
Trupi yt na qenka sall një brinjë./ KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Kur nana ik nga kjo botë
Në pragun e jetës
Ta lë këmishën e njeriut t`rritur
T`i lë me qindra fjalë të heshtura
N`kornizë muri hijen e saj
Kur nana vendos me shku
I ka veç pak ditë
shikimin e lëshon përtej
është përshëndetja e saj
Mos ki frikë njeriu im i vogël
Kur nana pështillet rreth vetes
ajo nuk ka pësuar amnezion
siç e mendon ti
njeriu im i vogël
I kthehet shpisë së çiknisë
Puth në ballë e merrë n`gryk t`kalumën e saj
Kur nana s`mundet
me të thirrë n`emër
do m`ja kujtue fytyrën
kur ti gjunjëzohesh
ka mu t`u shfaq e drejtë si hyjni
se ajo nuk do të jetë
me t`plotnue me fjalë
tu t`dhanë dashni
kështu ta lë fytyrën
si shenjë me u çua e me lëvizë
Njeriu im i vogël
Tani je rritur më
lëre të qetë n`lirinë e saj./ KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Tri hallat e mia
braktisën kujtesën
ia dhuruan historisë me plot dashuri
zbrastësi çdo udhëtim i tyre
ndalur në kohën dhe hapësirën plotë hata e mjegulli
Tri hallat e mia
Nuk njoftën fytyrën e fëmijëve të tyre
Çdo ditë është takimi i tyre i parë
Tri hallat e mia
Stinët i futën dhe i fshehën
në valigjen e viteve
që i lëvizin njëtrajtshëm
Tokën, braktisur njerëzve
që lumturinë harruar kanë
Tri hallat e mia
I mbijetuan të tashmes
Duke lënë gjithçka rrugës së mëndafshtë të kujtesës
Tri hallat e mia po lozin, fisnike, të buzëqeshura, të brishta
shtrirë në dhomë fshehurazi mbajnë n’gji ikjen
…Në pasqyrë po e sodisin fytyrën
në vathë i valëvitet hareshëm vetëm fëmijëria
Tri hallat e mia
Vetëm në ecje mbajnë veten
Tanë jetën me ikë dikah nga koha.\KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Ne jemi vazhdimësia e braktisjes
Strehuar në njërën prej çative
Këndet fshehin shikimet
Divanet pagjumësitë e dashurive të pa jetuara
Nën shkallë
Botën marrim në gji
E të nesërmen ecim tutje mbi kalldrëmet e historisë
Me qafën mbuluar në shall valëvitur si vetë liria
Presim lindjen e njërës
Pasnesër varrosim bardhësinë
E mbase e harrojmë veten
Në fjalën e pathënë
Fati i gruas nuk është anonim
Poezi nga Sibel Halimi
Copëza jete kam mbledhë
Si tapëseria e nanës
N’kohë lufte
Kur krijonte imazhe shumë ngjyrëshe
Me luftua të hirtën ditë
Varur në dhomën e saj plot vetmi
Penjtë e shpërfillura nga hutia e saj
Të tokëzuara si vet jeta
I gëlltita si fëmijë
Kur koha iu rikthye ritmit të saj
Në vetmi për çudi mu shfaqën
ngazëllyer mijëra fytyra të buzëqeshura
brenda shpirtit tim /KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Rrobat e verës
i kthehen sirtarëve
valixheve pluhur – dheut të thërrmuar
që mund t`ia lëmë një emër
Nuk rritemi më
vjeshta kujton
jetën palë-palë të fjetur qetësisht
n`fytyrën e natyrës që bie në gjumë
Mikja ime më thotë
‘po plakemi
e po i sorollatemi vetes
rreth e qark’
N`vjeshtë
për çudi ndjej një mall për veten
sikur ta takoja për herë të parë / KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
E kaluara është sëmundje kronike
shtrirë në botën e përgjumur
të shfaqet hija shpartalluese
që s`i lë dot emër
Në luftën e njeriut
e sotmja kurrë nuk është kanë
pushtuar zbrazëtirat e së kaluarës
zgërdhirë me të pajetuarën
kështjellë ndërtuan kanë
Ikja
është dorëzim për pushtime
t`reja anonime
që zhurmën pullaz kanë
Më gjykoni,
është punë e juaja
kam një tokë t`krijuar
me pamje gruaje
pagane
n‘gji mbajë natën
yjet e hënën gëlltitur i kam
Ne të gjithë e dimë
shtëpitë mbajnë shpirtrat
e të ikurve
po e hape derën
janë aty
më pas korridoret avullohen
në pasqyrë; një fytyrë lirie
Megjithatë, lëvizja është dritë / KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Babai im jetoj
në të nesërmen time
u njoh pas vdekjes
si njeri i mirë
N`testament
kishte shkruar
rastësinë e jetës
e një grumbull shkronjash
pa kuptim
Babain tim e njohën
fqinjët e mi
e rastësisht më treguan
se si atë ditë që vdiq
kishte blerë një kuti bosh
për t`ma dhuruar mua
Sot mbaj në sirtarët e mi
të nesërmen e sime bijë
dhe një fije shprese
për njerëzinë e saj
një grumbull shkronjash
mbase sot mund të
duken të pakuptim / KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Ne jemi vazhdimësia e braktisjes
Strehuar në njërën prej çative
Këndet fshehin shikimet
Divanet pagjumësitë e dashurive të pa jetuara
Nën shkallë
Botën marrim në gji
E të nesërmen
ecim tutje mbi kalldrëmet e historisë
Me qafën mbuluar
në shall
valëvitur si vetë liria
Presim lindjen e njërës
Pasnesër varrosim bardhësinë
E mbase e harrojmë veten
Në fjalën e pathënë
Fati i gruas nuk është anonim./KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Sot ndihem e bukur
Se arrita t`i shoh drunjtë
E tokën e qëndisur nga vjeshta
Dritën e shtrirë në shtratin e qytetit të bronztë
Ecur këmbëzbathur
Çliruar nga detyrimi i të qëndruarit pingul në këmbë
E mbyllur në qetësinë e Kutisë së Pandorës
Sot jeta është veshur në kostumin ditor
E gjethet brosh i ngulur në gjoks
Sot ndihem e bukur
Ndjej fjalën teksa del nga goja e marrëzisë
E shkrimtarëve që ditën thurin lavde lirisë
E natën përsiatin dhe pjellin autoritetin
Si rreze hëne përplasur në dritare
Sot ndihem e bukur
Mbase pse do të ishte e kundërta
Liria është fustani im i preferuar …/ KultPlus.com