Etiketë: Abdullah Konushevci

Poezi nga Abdullah Konushevci

(Në ditëlindjen e saj)

Ajo më deshi
Me më mbytë më shpejt
Pikë gjaku pa më thithur s’e la

Kur preka vetë fundin e vdekjes
Tue qenë jeta
Ajo më la

Pa mbyllur mirë dyert e parajsës
I hapa portën ferrit

Kur i mësova të gjitha
E pashë se kisha puthur
Buzë me kuptim
Dhe shtat me kuptim
Kisha shtruar

Pa e marrë mirë veten
Iu ktheva përsëri
M’i tregue fytyrën e vetë vdekjes
Dhe buzët, buzët që kanë
Ende kuptim

Abdullah Konushevci 

Poezi nga Abdullah Konushevci.

Nuk është e sigurt

Në më deshi më shumë se veten

Nuk është e sigurt

Në e desha me shumë se veten

Nuk është e sigurt

E ndoqën sigurinë nga unë

Apo e humba rrugës

Nuk është e sigurt

Ka sigurimi fytyrë burri

A bishe të trembur

Nuk është e sigurt

Jam një shuk drite

Apo njeri prej mishi e gjaku

Nuk është e sigurt

Po e shkruaj unë këtë vjershë

Po i shtyp unë shkronjat në tastierë

Këtë as sigurimi s’mund ta dijë

Nuk është e sigurt

Do të vdes në shtrat

Apo do të më vrasin

E sigurt është se dua

Të kem këmishë të bardhë

Të bjerë më shumë në sy gjaku

Nuk është e sigurt

Ç’do të bëhet me sigurinë e brendshme

Do të ma kthejnë një ditë

Apo do ta nxjerrin në treg

Nuk është e sigurt

Më përgjojnë telefonin

Apo ai jehon vetiu

Nuk është e sigurt

Cilën ditë do të më nxjerrin

Prapë në gjyq

Apo më parë do të më marrin në hetime

Nuk është e sigurt

Cilin rrugaç cilën kurvë

Do ta ndërsejnë nesër kundër

Nuk është e sigurt

Se nuk do të djersij

Se nuk do të pëlcas

E sigurt është vetëm vdekja

Dhe ringjallja po ashtu.

Abdullah Konushevci

Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast
Të këputesh si lule në erë
Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes
Me të gjallët e vdekur përreth
Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm
Si vashën e mallit të parë

Në Mozomazi jetohet për mrekulli
Aktor mund të jesh kur të duash
Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket
Si një aktor i palodhshëm tragjik

Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki
Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme
Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë
Karshi thneglave milingonave karkalecave

Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri

Zot
Në Mozomazi nuk shihet njeri
Se nata bie aq shpesh
Dhe terri është aq pis

Çdo gjë që lëviz ecën fluturon
Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash

– poezi nga Abdullah Konushevci

Mbase ikim ikim ikim
Nga dhomat e mbushura ofshamë
Dhe dalim shesheve
Po sheshet janë të lara në gjak

Ndodh largohemi nga rrugët
Që klithin në fytyra fëmijësh
Dhe i mbyllim sytë
Kur Mezia i ngul ushtën
Demit tonë të Zi
Në Mozomazinë e përhumbur
Dheu na rrëshqet nën këmbë