Pablo Neruda është përkufizuar nga Gabriel Garcia Márquez si “poeti më i madh i shekullit XX në të gjitha gjuhët”. Në vitin 1971 fitoi çmimin Nobel për Letërsinë. Ka qenë diplomat e politikan. Pablo Neruda ndërroi jetë më 23 shtator 1973, në një spital në Santiago. Ja disa prej aforizmave më të njohura të tij:

“Droja është një gjendje e çuditshme e shpirtit, një kategori, një dimension që hapet në vetmi. Është gjithashtu një vuajtje e pandarë, sikur të kesh dy epiderma dhe lëkura e dytë e brendshme të irritohej dhe të kundërshtonte jetën. Midis grupeve njerëzore, kjo cilësi ose defekt është pjesë e një tërësie që përbën në kohë pavdekësinë e qenies”.

“Do të vdisja për një shikim tëndin, frymëmarrjen tënde që vjen aromë dashurie dhe një ledhatim që të ngroh zemrën. Nuk i ngjan më asnjërës qëkur të dashuroj”.

“Lindja nuk është asnjëherë e sigurt si vdekja. Kjo është arsyeja përse të lindësh nuk mjafton. Kemi lindur për të rilindur”.

“Në një puthje do të mësosh gjithçka për të cilën është heshtur”.

“Vetëm ai që dashuron pa shpresuar e njeh dashurinë e vërtetë”.

“Dua të bëj me ty atë që pranvera bën me qershitë”.

“Fjala është një krah i heshtjes”.

“Poezia është një akt paqeje. Paqja përbën poetin si mielli bukën”.

Poezi e shkruar nga Pablo Neruda.

Është e ndaluar:
të qash pa nxjerrë një mësim,
të çohesh një ditë pa ditur çfarë të bësh,
të kesh frikë nga kujtimet…

Është e ndaluar:
të mos u buzëqeshësh problemeve,
të mos luftosh për atë çfarë do,
të braktisësh gjithçka nga frika,
të mos realizosh ëndrrat…

Është e ndaluar:
të mos tregosh dashurinë,
të bësh dikë të paguajë
per dyshimet dhe humorin tënd të keq…

Është e ndaluar:
të mos jesh vetvetja para njerëzve,
të pretendosh nga njerëz që nuk të interesojnë,
të bësh qesharakun me qëllim që të të kujtojnë,
të harrosh të gjithë njerëzit që të duan…

Është e ndaluar:
të mos bësh gjërat për veten tënde,
të mos kesh besim në vetvete,
të mos plotësosh fatin tënd,
të kesh frikë nga jeta dhe angazhimet e saj…

Të mos jetosh çdo ditë
sikur të jetë frymëmarrja e fundit…

Është e ndaluar:
t’i japësh dikujt më pak nga sa mundesh,
të mos ndjesh lumturinë,
të harrosh sytë, buzëqeshjen e tij, gjithçka
sepse rrugët tuaja nuk kryqëzohen më,
të harrosh të kaluarën
dhe ta bësh të paguajë me të tashmen…

Është e ndaluar:
të mos përpiqesh të kuptosh njerëzit,
të mendosh se jeta jote vlen më shumë se e tyre,
të mos kuptosh se gjithkush ka rrugën dhe fatin e tij…

Është e ndaluar:
të mos besosh historinë tënde,
të mos kesh kohë për njerëzit që kanë nevojë për ty,
të mos kuptosh se jeta atë që të jep
mund dhe të ta marre prapë…

Është e ndaluar:
të mos kërkosh lumturinë,
të mos jetosh jetën
duke patur një qëndrim pozitiv ndaj saj,
të mos mendojmë se mund të përmirësohemi…

Është e ndaluar
Të mos mendosh se kjo botë
Do mund të ishte e njëjtë pa ty…

Pablo Neruda

Kam uri për gojën tënde, zërin tënd, flokët e tu,
dhe shkoj rrugëve i uritur e i heshtur,
nuk më ngop buka, agimi me ngasje më çorodit,
në kërkim të tingujve të ujshëm të hapave të tu nëpër ditë.

Kam uri për të qeshurën tënde që si lumë rrjedh,
për duart e tua në ngjyrë të grurit të pjekur,
Për të zbehtën e gurtë të thonjve të tu,
Kam uri për lëkurën tënde si bajame e paprekur.

Dua të ha rrufenë e djegur në hijeshinë tënde,
hundën kryeneçe të fytyrës tënde të bukur,
dua të ha hijen fluturake të qerpikut tënd

shkoj e vij i uritur i muzgut nuhatës,
ty duke të kërkuar, në kërkim të zemrës tënde ngrohtësi,
si një pumë që endet në të Kitrates vetmi.

Pablo Neruda, përktheu nga anglishtja Enkeleda Suti.

Nga çdo gjë që kam parë
Dua të të shikoj vetëm ty
Nga çdo gjë që kam prekur
Mishin tënd dua të prek
E adhuroj buzëqeshjen tënde të portokajtë
Mallëngjehem të të shikoj teksa fle

Çfarë të bëj unë, e dashur, më e dashura?
Unë nuk e si se si duan të tjerët
Ose se si kanë dashur njerëzit në të shkuarën
Unë jetoj, duke të të parë, duke të të dashur
Të jem i dashuruar është natyra ime.

Poezi nga Pablo Neruda, përktheu nga anglishtja Enkeleda Suti.

Kur të vdes, i dua duart e tua mbi sytë e mi
Dua dritën dhe ngrohtësinë e duarve të tua të dashura
Që ta përcjellin freskinë e tyre përmbi mua, edhe një herë
Dua të ndjej butësinë që më ndryshoi fatin

Dua që ti të jetosh, ndërsa pres për ty, i fjetur
Dua që veshët e tu të dëgjojnë ende erën,
Dua që ta nuhasësh aromën e detit që e deshëm bashkë
Dhe të ecësh mbi rënën që ku ecëm bashkë

Dua që ajo që dua, të vazhdojë të jetojë
Dhe ty që të dua
Dhe të këndoj mbi çdo gjë tjetër
Të vazhdosh të lulëzosh
Me boçe të plota

Që të arrish çdo gjë që dashuria ime e sjell te ty
Që hija ime të udhëtojë me flokët e tu
Që çdo gjë të mësojë përsenë e këngës sime./ KultPlus.com

Poezia “Nëse do të dish të më qëndrosh pranë”, një poezi e këndshme e Pablo Nerudës.

Nëse do të dish të më qëndrosh pranë,
dhe mund të jemi të ndryshëm,
nëse dielli do të na ndriçojë të dyve
pa i prekur hijet tona,
nëse do t’ia dalim të jemi “ne” në mes të botës
dhe bashkë me botën të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

Nëse në çdo ditë do të zbulojmë ata që jemi
dhe jo kujtimet se si ishim,
nëse do ta ndihmojmë njëri-tjetrin,
pa e menduar kush do të jetë i pari dhe kush do të jetë i fundit,
nëse trupi yt do të këndojë me trupin tim, sepse bashkë është kënaqësi…

Në këtë moment do të jetë dashuri
dhe nuk do të ketë qenë e kotë të prisnim kaq gjatë./KultPlus.com

Poezi nga Pablo Neruda

Nuk të dua si kristal kripe rozë, as si gur të çmuar
E as si shigjetë karafilash që përhap zjarrin :
Të dua siç duam ca gjëra të errëta,
Fshehtas, ndërmjet hijes dhe shpirtit.
Të dua si bima që nuk lulëzon
Dhe e mbart në vete, të fshehur, dritën e këtyre luleve,
E falë dashurisë tënde në trupin tim jeton aroma
E errët dhe e fortë që ngjitet nga toka.
Të dua pa e ditur si, kur dhe nga ku,
Të dua troç, thjesht e pa mburrje :
Të dua kështu se unë s’di të dua ndryshe,
Në mos në këtë mënyrë pa qenë unë e pa qenë ti,
Aq pranë sa dora jote mbi gjoksin tim është e imja,
E aq pranë sa sytë e tu mbyllen mbi timen ëndërr.