Etiketë: Albert Vataj

Puthja e dorës, nga gjest kalorësiak tek përkorja dhe devocioni i këtij gjesti fisnik

Posted on by KultPlus

Nga Albert Vataj

Një dorë-puthje u konsiderua si një mënyrë e respektueshme për zotëri të përshëndes një zonjë. Praktika origjinën në polake-Lituanisht Commonwealth dhe gjykatat spanjolle të shekujve 17 dhe 18. Gjest është ende në kohë të vëzhguara në Evropën Lindore, përkatësisht Qendrore dhe, Poloni , Austri , Hungari, Sllovaki, Rumani dhe Rusi. 

Tradicionalisht, -puthje dore ishte iniciuar nga një grua, e cila ofroi dorën e saj për një njeri të puth. Lady duke ofruar dorën e saj pritej të ishte i statusit social të njëjtë ose më të lartë se njeriu. Ishte një gjest i mirësjellje dhe ekstreme edukatë , dhe ajo u konsiderua primitive për të refuzuar një dorë e ofruar. Sot, praktikë është shumë e pazakontë në vendet e Europës Veriore, dhe është zëvendësuar kryesisht nga një puthje në faqe ose një shtrëngim duarsh .

Gjest i besnikëri

Ajo ishte gjithashtu një gjest i dorëzimit formal ose pengut të besnikërisë së njeriut ndaj njeriut apo si një gjest diplomatik. Gjest do të tregojë dorëzimin duke puthur me vulë (një formë e vulës veshur si një unazë bizhuteri ), simbol i autoritetit e personit. Gjest ishte e zakonshme në klasën e sipërme Evropian gjatë shekujve 18 dhe 19. Ajo filloi të zhduket në shekullin e 20, të zëvendësohet me egalitare dridhen dorës . Megjithatë, ish-presidenti francez Zhak Shirak i bërë dora-kissing markën e tij dhe gjest është hasur ende në situata diplomatike. 

Sot,-puthje dorë është përdorur ndonjëherë si një romantike gjest, zakonisht ndaheshin dhe iniciuar zakonisht nga një njeri. Ajo mund të përdoret për të përcjellë një ndjenjë e një tërheqje më tradicionale dhe emocional, më tepër se një sipërfaqësore që është bërë një stereotip i shekullit të 21-të. Gjest mund të keqinterpretohej si një parodi apo tallje e gjest origjinal, dhe në të vërtetë në kohë ajo mund të përdoret si i tillë, por kjo nuk është gjithmonë qëllimi i vetëm.

Për shembull, ajo nuk do të ishte tallje për një njeri duke thënë natën e mirë për të dashurën e tij për të puthur dorën e saj, por një person i cili ekzagjeruar në masë të madhe këtë praktikë do të shihet qartë si e tallur atë si dhe personi dorën e të cilit është duke u puthur.

Përdorimi fetar

Në Kishën Katolike Romake, një takim katolike Papa apo një kardinali , apo edhe një prelat ulët rangut të lartë, do të të puth unazën në dorën e tij. Kjo është bërë e pazakontë në qarqet nuk përdoren për të protokollit formal, madje shpesh kanë shpëtuar midis klerit. Ndonjëherë, katolik i devotshëm kombinon dorën puthjeve me gjunjëzuar në gju majtë si një shprehje edhe më të fortë të respektit birnore për babain clerically i rangut të lartë. Klerik mund pastaj në një mënyrë atërore të vërë dorën tjetër mbi kokën e kisser-së apo edhe të bekoj atij / asaj nga një shenjë manual kryq.

Në Kishën Katolike, ajo është edhe tradicionale për laikët për të puthur duart e një prifti të sapo-shuguruar pas masës së tij të përurimit , në nderimin e Trupit të Krishtit, e cila është mbajtur në duart e priftit gjatë Eukaristisë së Shenjtë.

Në Kishën Ortodokse Lindore , duke përfshirë edhe Kishën Ortodokse të Ukrainës e Patriarkanës Kyivan , Kisha Ortodokse Maqedonase , dhe Kishës Ortodokse të Malit të Zi , është e përshtatshme dhe e përbashkët për Laikët të përshëndes klerin, nëse priftërinjtë apo peshkopët, duke dhuruar një të thellë hark dhe tha: ” Ati, bekoj “(një prifti) ose” Master, bekoj “(për një peshkop) duke vendosur të djathtën e tyre, palme lart, para organeve të tyre. Prifti pastaj i bekon ata me shenjën e kryqit dhe pastaj e vendos dorën e tij në tyrja, duke ofruar mundësi për të puthur dorën e tij. Të krishterët ortodoksë puth duart e priftërisë së tyre jo vetëm për të nderuar rrëfehet tyre shpirtërore atin, por në nderim të Trupit të Krishtit që prifti merret gjatë Liturgjisë Hyjnore si ai përgatit Kungimin e Shenjtë . Hark i thellë është lënë jashtë shpesh.

Një ritual i ngjashëm ndodh kur një i krishterë ortodoks i afrohet një ikonë ai dëshiron të nderoj. I parë i krishterë bën një hark të thellë dhe e bën shenjën e kryqit dy herë. Pastaj ai afrohet ikonën më nga afër, kissing ikonën, zakonisht mbi përfaqësimin e këmbëve të Krishtit apo dora e shenjtori. Së fundi, ai do të bëjë një hark përfundimtar të thellë dhe bëjnë shenjën e kryqit. Teologji ortodokse mëson se, nder dhënë Shën Marisë, ngjitet atij që u enfleshed prej saj.

Kjo vlen për gërmadha Saint-së ose ikona dhe në këtë rast, në dorë, prifti. Së fundi, kjo është një praktikë e zakonshme kur shkrim një letër të një prifti për të filluar me fjalët “Ati bekoj” në vend se “I dashur Ati” dhe dhënë fund letër me fjalët “puthur dorën tuaj të djathtë” në vend se “Sinqerisht”. / KultPlus.com

‘Ende pres që ti të vish dhe asnjë ardhje nuk të sjell, sepse zemra ime ka kaq shumë dhimbje’

Posted on by KultPlus

Nga Albert Vataj

IDILIKE

Më lë plagë mungimi yt, por e dua këtë dhimbje që më lë ndarja… ndaj unë pres që ti të vish

Ti nuk erdhe as sonte edhe pse pritja kishte ndezur kaq shumë drita e zjarre. Qielli kishte derdhur thellësi brenda meje. Kthjellimi e horizonti tehutej skajeve, tej në kërkim të cakut dhe pragut që të mban kyçur. Prita edhe sonte, si çdo mbrëmje që ngrysi në vetmi, prita se po troket porta dhe të shfaqeshe ti.
Por jo.

Pëshpëritja e zhurmave të mbytura të ditës dhe heshtja cingëritëse e natës, nuk solli asnjë trokitje. Në portën time të pritjes, mbeti i largët ai zë e zjarr që pengimi ndalon të vish.

Shkon nuk e di se ku. Ngrys e zbardh diku tej në skajin tjetër të kohës.
Atje ku ndoshta harrimi i ka zhbërë të gjitha trajtat, e ndarja i ka shkulur me rrënjë premtimet dhe së bashku me ta, fjalët ka këputur, e flakët e mallit ka shuar.

Ti mbete sërish pa ardhur, por tek unë nuk pati heshtja ta mbyste hënën që doli nga pellgu, e të thyente diellin që shkrepi nën qerpikun e pemës, pemës që lëshon hijen e vet uloke, e fërgëllon trishtueshëm në lakuriqësinë e vet.
Përtej këtij muri të lartë ndarjeje, e ajri të ftohtë të vetmimit, gjithçka reale ka një kuptim të ndryshtë, në mungimin tënd.
E tjetërllojtë është panorama e ditës që derdhët në dritimin e mekur të gjërave që shterren prej vegimit.
Ngjizet nga azgjëja, e vdiret si një vegim çdo shkreptim i beftë pamësimi që më vështron pendueshëm.

Kujtesa jote ka mbetur e shpërbërë në gjërat që rrinë pezull në frymën e frikës që tendosin dritat e pakuara, ku idili im rreket të të krijojë, pa mundur t’i japë trajtë, veç puthjeve që le peng tek unë.
Ani, mbetëm të ndarë në botët që shtyjnë me erërat. Velat e anijeve tona, mbetur pa brigje, shkojmë kah i çon dallga e thërrmohen në pafundësi.
Sytë tuaj, mozaikun e dehjes së përmallimit, kërkoi horizonti, e valët përpihen brigjeve me ndarjet që lënë gjurmët e tyre mbi rërë, plagët e pritjeve.

Ani, ti bëre mirë që nuk erdhe as sonte, edhe pse unë ende pres trokitjen në portën që hesht e përgjoj erën që përplas mbi xham, gjethet e fundit të pemës që pikëllon.

Nata ka rënë mbi gjithçka, edhe mbi përfytyrimin tënd që rrekem të end në gjërat e avullta që mbesin nderur në erën e ftohtë që fishkëllen.
Bëre mirë që nuk erdhe, sepse pritja të gjithë gjërat që sjell, i stolis me dhimbjen e ndarjes.

Pata zemër për dëshirë, por jo shpirt për plagë.
Lë të vuaj më mirë mungimin tënd, se sa lëndimin e ndarjes që vjen me ty e mbetet në mua.

Nëse nuk di që unë jam duke të të pritur ende, më mirë do të jetë për ty.
Për mua?!… Dhimbjen do të ma shërojë më shpejt mungimi se ndarja.
Ende pres që ti të vish… dhe asnjë ardhje nuk të sjell, sepse zemra ime ka kaq shumë dhimbje… dhe ende do të vuaj ikjet tënde që vjen me ty dhe mbetet në mua, ndarje, dhembje, plagë. / KultPlus.com

Asnjëherë nuk do ta njohim veten nëse nuk do t’i mundësojmë asaj të rrijë me ne dhe të na flasë me zemër në dorë për vetën tonë

Posted on by KultPlus

Nga Albert Vataj

Ij vetveja, kaq mjafton

Mjafton që ju të keni dëshirë dhe gjithçka për të cilën keni nevojë, bëhet e juaja si me magji. Fatkëqij janë ata që ndjejnë brena vetes nevojën për trazim, dhimbje, pikëllim… dhe ankimimi është i vetmi mol ku ata ankorojnë varkën e tyre të drobitur nga përpjekja për të mbërritur brigjet.
Besoni tek vetja dhe ky altar i dëgjon lutjet tuaja, i pranon fajet dhe shuguron pendesat e mëkatimeve që të kanë gjunjëzuar në ngulmin për të pranuar të mbeteni vetja, në një realitet i cili kërkon të të robërojë duke shkatërruar ditë pas dite çdo gjë që ju ishit, gjithçka që ju kishit të shtrenjtë në shenjtërinë e misionit të përsosjes.

Asnjëherë nuk do ta njohim veten nëse nuk do t’i mundësojmë asaj të rrijë me ne dhe të na flasë me zemër në dorë për vetën tonë. Atë vetvete që shumë nga ne janë detyruar ta braktisin, për t’iu vardisur një modeli apo arketipi të fabrikuar në të sotmen e shumësimit të përngjasimeve. Sepse që të jesh kohanik, që të mbijetosh në një xhungël, domosdoshmërish duhet të pjesëmarrësh në tërësinë e gamës së saj, qofshin këto ligjësi edhe prej atyre që bien ndesh me integritetin tuaj.

Të duhet të bësh si të tjerët, duke sakrifikuar gjithçka që të identifikon?!
Ne lidhemi me njerëzit, me objektet, me situatat, me sipërmarrjet, me tërësinë rrethuese në përditshmërinë që konfirmon veprimtarinë jetësore, sepse tek kjo marrëdhënie ne i japim kuptim reciprocitetit si thelb. Ne japim dhe marrim sipas një ligjësie korrektese të paravendosur, nxitur nga nevoja imediate. Por këto ekuilibër me kalimin e kohës degjenerojnë duke prishur çdo rregull, shkallmuar çdo normë, dhe kërcënuar në mënyrë insistuese atë që na përfaqëson dhe që duhet ta mbrojmë me çdo çmim.

Ja ku gjendemi tani, ne dhe realiteti, ballë për ballë. Vetja jonë dhe realiteti; ai i një përzierje egrashe i egove të sëmura, ambicieve narciziste, paranojës së sundimit absolut, perversitetit të neveritshëm, llamburtjes cingëritëse të një shkëlqimi fals, mëshirës si modë dhe propagandë poshtërimi, idealizimeve boshe, mjaftueshmërisë së të sipërfaqshmes, megalomanisë që jargitet e përmjerr, nderit të nëpërkëmbur e kreshtave të thyera të krenarive që zvarriten, moralit që ndërron fytyrë e shtrat, krekosjeve që baltosin çdo nder e virtyt, llojshmërive të budallallëkut që serviren me një ekselencë bajate, ideve iluministe që shkëmbehen me para, hirësive të blatuar në altarë që përçuden e blasfemojnë, ëndrrave që kyçen komave, syve që të ç’jerrin e buzëqeshjeve që kafshojnë, ajrit toksik që marrim dhe vetes që lejon ta fyej çdo frymor.

Bota nuk ka gjasë t’i bindet emergjencës për ndryshim, por vetja jonë nuk ka pse të mbetet në grackën ku e ka flakur jeta. Atëherë ai duhet të thërrasë veten në takim. Një vetmi e nevojës për pendesë, shpagim dhe paqe. Kjo vetmi nuk është thjeshtë një shkëputje nga njerëzit. Një “armiqësi” me ata që janë pjesë e pandashme e jetës sonë, është zhvendosje në një dimension tjetër, është një zgjim prej një gjumi të rëndë ngërthyer në ëndrra dhe përpëlitje cfilitëse, është një ç’burgosje prej zhguallit të rutinës dhe apokalipsit ku e çdoditshmja na mban të ngujuar, duke na shndërruar në njësi, pjesëz të së tërës.

Ne jemi ajo vetvete që meriton të na njohë, sepse vetëm kështu ne rifitojmë pavarësinë nga bota që na rrethon, duke i’u qasur asaj si identitete unike që arrijnë ta bëjnë atë një realitet të larmishëm ku të gjithë jetojnë brenda vetes së tyre dhe jo brenda të tashmes si një lëndë që ka të kushtëzuar tjetërsimin.

Në kushtet kur e gjithë bota ka marrë flakë, e vetmja mundësi që të ka mbetur është të shpëtosh veten. Koha, doktrina, idealet, parimet, kauza, nuk kanë nevojë për martirë. Është vetja juaj që kërkon të bashkohet me ju në këtë përballim të vështirësive, në këtë sfidë të nevojës për të konkuruar dhe triumfuar si një vetvete që t’i rikthen të gjithë territoret e lëna, përfshi dhe njohjen me të.
Ij vetja, mëton filozofia. /KultPlus.com

N’Shkodër me syt e mallit

Posted on by KultPlus

Poezi nga Albert Vataj

T’shoh me syt e qiellit, e lumja Shkodër,
me loçkën e zemrës t’ndij n’hir,
e amël je, e dlirë, e dashtun e fort e mir’.
U bana zog e fllad, erdha te ti
t’gjeta t’lame me ves
nadjeve t’tuja t’mylmye n’tamël legjende,
buzën ma njome me lot,
t’putha edhe pse dreshta me t’nguc zjarmin.

Gzuemja e tana gazmimeve qi përkunden n’prehnion tand,
Shkodë, m’nep syt e shpirtit me shue mallin,
zemrën jepma, ta ndij prushin e dashnis tande,
e shenjta e n’tana t’shtrenjtave, ninulla jeme,
andrra e krejt andjeve, mbetun ke,
lëngimi i plagve tuja, dhembin n’shtatin tem.

Beha me ret e n’ball t’pikova, Shkodër loce,
vezullim mu bane n’syt e qiellit,
yll shkrepe, hyjnesha e tana legjendave.
Krahë m’dha lumnimi jot, e sy më mëkoi shpirti,
t’mallshemet jaret tuja, zanin ma flakën,
u ndeza, n’diellin tand me u fik.

N’zjarm t’shpirtit t’djegi shpirti jem
n’zemra dashnish t’përpush tue t’puth.
T’rroki bash fort, njashtu siç din veç malli
e ngihem me ty zoja Shkoder
njaq sa me ledhat e nanave qi vjeshta i nder gjetheve
shikimet tinzare t’vajzave
e prekjet e ndrojtuna t’dëshirimit.

Shkodër, e lumja ti,
Prap erdha e shkova, tue t’lan bekue,
n’za, n’zemër e n’shpirt,
si prej syve t’zogut qi t’kqyri s’nalti
njashtu edhe prej urdhnimit t’përuljes.
Sot e sa dritë dielli e flak malli
t’kallet n’ty.
Amen! /KultPlus.com

Puthja qi m’bani me faj

Posted on by KultPlus

Albert Vataj

U gjindëm nji ditë të dy njaq ngat,
njaq sa fryma m’frymonte në frymën e saj,
njaq sa syt, shkreptinin n’detin e dhanun tallaz,
ishim njaq ngat, sa me mujt me e ndigjue shkulmin e kurmit
mishit qi epshëm i kridhej në zjarm.

N’kyt tërbim e trazim gjimueshëm n’zemër e gjak,
hutimi, ngurimi e cytje me ngulm,
u epëm pa ja da t’anshmeve dëshirime,
syt, syt prekën tue u dridh tulin e hepuem t’buzëve,
buzëve qi epshi i kuqlonte, me adh, tue i kall.

U epëm n’kyt çast pror, si pend sfinksi, nderej mbi prush,
dhe… ngulmueshëm e rrëmbeva kryet e saj,
qafën qi i’u kput, mbi mua u prarua si nji han,
gishtat i’a ngërtheva rrëmbyeshëm mbi floknajë,
t’mijat buzë i’a ngjesha ngulmueshëm mbi buzët e saj.

I’a nduka me zjarm e afsh t’lumet buzë, shpuzë,
t’amlat buzë, qi njaq fort andës po mi hidhnin prush,
dhe t’mija buzë kafshonte ajo me huj,
u puthëm, u puthëm hujshëm e mujshëm… s’di se sa.

Pambarim i’u dhamë atij ngazëllimi epshi, n’hy blatue
njaq, sa edhe tash…
n’buzt e mia e ndjej zjarmin e buzëve t’saj,
përskuqjes s’hepueme qi struket e djeg,
nën hinin e atij çasti që e kallën ato puthje, ai purtek.

Ndalëm s’di se kur njat turr me huj e újë,
tue lan, sa shumë eshkë e etje në buzë,
e harruem me u pa në sy t’përshkënditur Vezuv,
heshtëm, ndonji fjal s’xumë mes vedi me than,
me buzët e shkrumuna, n’zjarmin e epjes s’mbram.

Ndërmendem se munda me than vetëm një fjalë,
kurrnji ma shumë jo, vetëm nji… m’fal!
Atëditë e sot
tue kafshu n’buzt e mija puthjen e saj
hala ndihem i xanun n’faj./KultPlus.com

Me gjithë mend e ke, asnjëherë nuk ke ndier dhembje të dashurisë?

Posted on by KultPlus

Këtu vjen një përzgjedhje e përkufizimeve poetike mbi një fenomen të veçantë që është njëherësh më i patrajtë sesa arti, më i njëmendshëm sesa shkenca, dhe më filozofik sesa vetë filozofia. Këtu janë të mbledhura disa nga përceptimet më ngulitëse dhe të çdo kohe mbi dashurinë, të zgjedhura nga qindra vite histori letërsie- shijojini.

Gjithqysh unë rrekem te kumtimi se: Dashuria është çështje e ndjenjave e jo e dëshirave. Nuk mund të dashuroj pse dua, e më së paku pse duhet, ndaj dashuria e përkushtuar është gjithnjë e çmendur, arsye mbi të gjitha arsye, urtësi e sfidave të pandalshme. Është forca që vë në lëvizje gjithçka, është motivimi i të drejtës sublime për të jetua, sido dhe kudo. Ajo është ajo që na sundon, është skllavëria jonë vullnetmirë. Është tançka shohim, ndjejmë, është metafizika e gjërave dhe gjendjeve.

Erich Fromm

Dashuria nuk kërkohet, ajo vjen atëherë kur nuk mendon për të, atëherë kur je i pastër shpirtërisht. Dashuria nuk të lëndon kurrë, nëse të lëndon nuk është dashuri o mik, ajo nuk është e ashpër, lënduese apo hidhëruese. Ajo është ndjenjë qetësie, të fal paqe, besim dhe shpresë. Të lejon të mbushësh thellë me frymë pa patur frikë se do të dalin lot. Sa pak të dashuruar që ka në botë…!

OSHO

Një asket shëtitës u strehua në një fshat. Vjen një njeri dhe i thotë se dëshiron ta realizoj Hyjnoren. Asketi e pyet: “A ke dashuruar ndonjëherë?” Njeriu i përgjigjet: “Jo, unë asnjëherë s’kam gabuar në gjëra të tilla të shenjta. Asnjëherë nuk kam rënë aq poshtë, sepse unë dua të arrij tek Zoti”.

“Me gjithë mend e ke, asnjëherë nuk ke ndier dhembje të dashurisë?” – e pyet murgu i habitur. “Ua them të vërtetën” – vazhdon besimtari me bindje, “por, më falni, pse vazhdimisht më bëni të njëjtën pyetje? As që i jam afruar ndonjëherë dashurisë. Dua ta arrij Vetërealizimin, Hyjnoren”. Atëherë asketi i përgjigjet: “Ti duhet të më falësh, të lutëm, shko tek dikush tjetër. Përvoja ime më ka mësuar se nëse ke dashur të paktën dikë, këdoqoftë, nëse e ke pasur madje vetëm një shkëlqim dashurie, unë mund të të ndihmoj që ta zgjerosh atë, që të rritet e rritet e ndoshta të arrijë edhe te Zoti. Por, nëse ti nuk ke dashuruar asnjëherë, ti asgjë nuk ke në vete; në ty nuk ndodhet fara që të mugullojë në dru. Miku im, pa prezencën e dashurisë, unë nuk shoh kurrfarë mundësie të hapjes ndaj Zotit. Shko e kërko dikë tjetër!”

Xhakomo Kazanova

“Dashuria është një ndjenjë që nuk mund të shpjegohet! Është Zoti i të gjithë natyrës! Është një ndjenjë e hidhur dhe e ëmbël njëkohësisht! Dashuria! Një përbindësh i bukur që është e pamundur ta kuptojmë! Zot, që në mes të gjithë gjembave që na shpojnë e na shkaktojnë dhembje, ti shtron kaq shumë trëndafila në rrugën ku ecim, dhe pa të cilën ekzistenca dhe vdekja nuk do të kishin më dallime e do të ishin një!”

Leo Buscaglia

Po të dashurosh, rrezikon të mos marrësh dashurinë si këmbim. Edhe kjo është e drejtë. Por ju nuk dashuroni për të marrë diçka si shkëmbim, ndryshe nuk mund të quhet dashuri. 

Kahlil Gibran

Dashuria i jepet të gjithëve pa dallim dhe gjithnjë, por disa nuk munden as ta shohin, as ta degjojnë, kjo sepse veshët dhe syt e tyre janë zënë nga iluzione ndjenjash dhe nga zhurmë fjalesh.

Kurt Vonegut:

Një qëllim i jetës së njeriut, nuk ka rëndësi se kush e kontrollon atë, është të dojë këdo që është përreth për t’u dashur.

Stendhal:

Dashuria është si një temperaturë që ikën edhe vjen në mënyrë të pavarur nga vullneti… dashuria nuk ka limite të moshës… (dashuria nuk njeh moshë).

C.S.Levis:

Nuk ka investim të sigurtë. Të duash në përgjithësi është të jesh i pambrojtur. Dashuria është çdo gjë, dhe me siguri zemra jote do të shtrydhet dhe mbase dhe thyhet. Nëse do që të sigurohesh që të mbetet e paprekur, nuk duhet t’ja japësh zemren askujt, madje as një kafshe. Mbështille me kujdes  me zbavitje dhe pasuri të vogla; anashkaloji të gjitha gërvishtjet; kyçe në kutinë e egoizmit tënd. Por në atë kuti- të sigurtë, të errët, pa ndjenja, pa ajër- ajo do të ndryshojë. Nuk do të thyhet; do të bëhet e pathyeshme, e padepërtueshme, e pazëvendësueshme. Alternative e tragjedisë, ose së paku e rrezikut të tragjedisë, është dënimi. I vetmi vend jashtë Parajsës ku mund të jesh tërësisht i mbrojtur nga të gjitha rreziqet dhe trazimet e dashurisë është Ferri.

Lemoni Sniket:

Dashuria mund të ndryshojë një person ashtu siç prindi mund të ndryshoje një bebe- me delikatesë, dhe shpesh duke shkaktuar rrëmujë.

Susan Sontag:

Agjë nuk është më e mistershme, asnjë marrëdhenie njerëzore. Përveç dashurisë.

Çarls Bukovski:

Dashuria në një farë mënyre është sikur shikon një mjegull kur zgjohesh në mëngjes përpara se të dalë dielli. Shfaqet vetëm për pak kohë dhe pastaj largohet… dashuria është një mjegull që zhduket me të parin agim të realitetit.

Uilliam Shekspir:

Dashuria nuk shikon me sy, por me mendje.

Ambros Biers:

Dashuria, emër. Një çmenduri e përkohshme që shërohet nga martesa.

Katerin Hepburn:

Dashuria nuk ka të bejë me atë çfarë pret të marrësh-vetëm me atë çfarë pret të japësh – që është gjithçka.

Bertrand Rusel:

Nga të gjitha format e maturisë, maturia në dashuri është mbase vërteta më fatale e lumturisë.

Fjodor Dostojevski:

Çfarë është ferri? Unë pohoj që është vuajtja e të qënit i paaftë për të dashur.

Çarls Doukins:

Njerëzit ndonjëherë thonë se duhet t’u besosh ndjenjave në thellësi, përndryshe nuk do të kesh kurrë besim në gjëra të tilla si “Gruaja ime më do.” Por ky  është një argument i keq. Ka shumë menyra për të zbuluar që dikush të do. Gjatë gjithë ditës që je me dikë që të do, ti shikon dhe dëgjon shumë pjeseza të dhënash, që shtohen. Nuk është tamam një ndjenjë e brendshme, si ajo të cilën priftërinjtë e quajnë shpallje. Ka gjëra të jashtme që përforcojnë ndjenjat e brendshme¨shikimet në sy, pëshpëritjet me zë, nderet e vogla dhe mirësitë; dhe e gjitha është e dhëna e vërtetë.

Paulo Koelo:

Dashuria është një forcë e egër. Kur mundohemi ta kontrollojmë, ajo na shkatërron. Kur mundohemi ta burgosim, ajo na skllavëron. Kur mundohemi ta kuptojmë, na lë me ndjenjën e humbjes dhe paqartësisë.

Xhejms Baldvin:

Dashuria as nuk fillon as nuk mbaron sipas mënyrës që ne mendojmë. Dashuria është një betejë, dashuria është një luftë; dashuria është një rritje.

Haruki Murakami:

Çdokush që bie në dashuri është në kërkim të pjesëve të humbura të vetvetes. Kështu çdokush që është në dashuri mërzitet kur mendon për të dashurin e vet. Është si të shkelësh në një dhomë nga e cila ke kujtime, të cilat nuk i ke parë për një kohë të gjatë.

Antoine de Saint-Exupéry:

Dashuria nuk qëndron në soditjen e njëri tjetrit, por të shikuarit sëbashku më tutje në të njejtin drejtim.

Honore De Balzak:

Sa më shumë dikush gjykon, aq më pak ai dashuron.

Luis de Bernieres:

Dashuria është një çmenduri e përkohshme, ajo shpërthen si vullkan dhe më pas qetësohet. Dhe kur qetësohet, ti duhet të marrësh një vendim. Duhet të zbulosh nëse rrënjët e tua janë të gërshetuara në një mënyrë që është e papërfytyrueshme t’i ndash. Sepse kjo është ajo çfarë është dashuria. Dashuria nuk është e pafrymë, nuk është kënaqësi, nuk është shpallje e premtimeve të pasioneve të përjetshme, nuk është dëshira të rrokësh çdo sekondë dhe minutë të ditës, nuk është të qëndrosh natën zgjuar duke imagjinuar sikur ai po të puth çdo pjesë të trupit. Jo, mos u skuq, po të them disa të vërteta. Të jesh “në dashuri” është diçka që mund ta bejë çdokush. Vetë dashuria është ajo çfarë ngelet kur të qënit në dashuri është larguar, dhe kjo është të dyja, një art dhe një aksident me fat.

E.M. Forster:

Ti mund ta shndërrosh dashurinë, ta injorosh, ta çrregullosh, por nuk mundesh kurrë ta largosh nga vetja. E di nga eksperienca që poetët kanë të drejtë, dashuria është e përjetshme.

Iris Murdok:

Dashuria është mundimi për të kuptuar qe diçka tjetër përveç teje është e vërtetë./përgatiti Albert Vataj/KultPlus.com

Ti grua që beson në ëndrra dhe në dashuri…

Posted on by KultPlus

 Nga  Albert Vataj

Tokësore janë të gjitha të mundshmet, e dëshirimeve të yshtura nga vërshimi uturitës i gjakut dhe përpushjet e prushta të plagës së epshit. Qiellore mbeten vetëm dashuritë, ata që jetojnë në ëndrrat tua, grua prej zjarri dhe ajri, grua prej mishi dhe fryme. Grua që dëshiron çfarë mundesh dhe do çfarë do të jetë gjithnjë jotja… afsh yjesh.

Ti grua që beson në ëndrra dhe në dashuri, dhe gatitesh t’i jepesh çdo sakrifice që hyji yt dorën nga ty shtrin… dhe i ofrohesh mish e shpirt, si asaj që e lartëson në idil kurmin tënd dhe e qëndis me yje mantelin e dritës që vesh, ndërsa shndërrohesh nga gjendje në frymë.

Ti grua, ti që di të dashurosh hyjshëm, ti që mund t’i zbresësh qiejt e t’i mëkosh çastit sublim frutin më të ëmbël të dalldisjes. Ti që dëshiron gjithçka dhe bën tënden përmes këtij kodi sekretesh qiellore, çdo të mundshme, duke rrënjëzuar në yje thirrje epshi.
Ti… jeton në çdo thërrmijë të krijimit dhe pjesmerr në të gjitha trajtat e shkrepëtimës së dritës.

Tek ti nuk ka gjak që vërshon në deje, por magmë e gufimit të shkëmbit, vlim i kahmotshëm i thalbit të ngjizjes. Pulsi yt rreh në çdo vetëtimë të syrit tënd, syrit që sheh epshëm e djeg potershëm. Prek me petale lulesh e ndërsen tërbimin e të gjithë etjeve, që kanë përcëlluar verën e dëshirimit të mishit që puprron nën rrëkenë e një zjarri që të kthen në frymë.

Kridhesh në andje flijuese, si blatim i një perëndie që të shndërron në altarin e besimit te mrekullitë e hireve adhuruese që mbajnë pezull kurmin tënd… e ashtu prej ajri lëviz nëpër gishtat që zgjaten, si re dhe derdhesh me rrebesh ku joshja përpush e prush.

Prehesh ashtu puhizshëm në tërbimin që ngërthen. Buzët t’i nduk puthja si në një etje epike, e frymëmerr ne jehonën e thellë ku sakrifikohen shpirtrat.

Kur hap sytë sheh një dritë verbuese që të është derdhur mbi ty si një mantel, rrëzohesh mish mbi mish, për të mos u zgjuar më, derikur drita të shuhet çdo hukam e të fiket çdo drithërimë… e terri të të thërrasë në një gjumë letargjik, si në një sakrificë.

Ti, grua që dashuron hyjshëm, nëse do të mësosh të urresh, s’pari duhet të mësosh të urresh vetveten që di të dashurojnë me kaq forcë dhe të jepet me kaq përkushtim e përkorje si asaj epjeje që të merr si send e të kthen në gjëndje.

Nëse unë të dua, të dua sepse nuk mund të dëshiroj asgjë më shumë se atë çfarë në mishin tënd është qiellore, në shpirtin tënd është e hyjshem. Dashuro siç di vetëm ti dhe gjithçka tjetër në gjithësinë e gjërave dhe gjendjeve ka një emër, dashuri.

Ti grua që di të dashurosh kësisoj e të jepesh flijuese, veten e ke bekur me shenjtëri dhe mua më ke shpërblyer me besim në mrekullinë e shndërrimit; në çdo epje, në çdo prekje, në çdo puthje, në çdo kopulim… qiell mbetsh në mua.

Ti, grua që dashuron hyjshëm… je një e pamundur cfilitëse, je si një lule dehëse në rrëpirën e një shkëmbi të thepisur… ai që guxon të meriton.
Unë druej!/ KultPlus.com