Sa fort më mundon Vetmia, o nanë E votër braktisa një ditë N’vendlindje ishte vjeshtë Tani vonë Të presin të korrat e brengat
N’mendime më ke tretur Tani, o nanë Për birin që të la në vetmi Shikim imi kah dera, kah dera më përgjon Trokitje të lehta dëshiron.
Ktheu shpejt më ke pas thënë Se brengat më kanë molisur Të presin sokët në varr nën bli Porositë e babit tënd
Kaluan pranvera dhe vjeshta o nanë Që kur të ndjell veç një kthim Nëse vetë nuk do të mundem Do i them birit tim Në vendlindje të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë Se një ditë dikush do të trokllojë Në atë votër ku së pari zëri im jehoi Andej nipat do të ngrej shtëpinë. /KultPlus.com
Në shtator të vitit 1980, Jusuf Gërvalla ishte larg nënës së tij. Dashuria e pastër e saj megjithatë e ka shoqëruar Jufusin në udhëtimet, tragjeditë e të mirat e jetës së tij.
“ Nanë e dashtun! Rruga e jetës na pruni deri këtu. Zor sa të duesh. Po kollaj, s’ka qysh bahet ma kollaj. Ti vetë sa e sa herë, në prag të gjumit, kur ishim fëmijë e kur kishim dalë prej lojnave të fëminisë, na ke kallxue përralla që kanë të njëjtin përfundim: rruga e nderës asht ma e zorshmja, po ma e mira dhe e vetmja rrugë e vërtetë për njerin. Dhe, kush u mundue për nder, nder ka gjetë!
Sot, në vjeshtën e kësaj rruge, kur s’po kemi qysh me i dhanë gjevap bereqetit kaq të pasun, farën e të cilit e kemi mbjellë vetë, kush lodhet i pari mundet me thonë: a vyen me luftue për nder, tuj i ngarkue vetit kaq të liga në shpindë?!
Unë, besoj, nanë, se ti nuk je ajo që thotë kështu. Ti gjithmonë u ke përballue burrnisht rrebesheve të mëdha. Unë besoj se ti nuk je lodhë. Rruga jonë, mendja e shpirti ynë kanë pasur strofull fjalën tande, dashuninë e kujdesin tand të pashoq. Kur i kujtoj këto, më del se ti, në vend se të mërzitesh, duhet të gëzohesh e të përtërihesh. Ma në fund, veç tuj mos u dorëzue në këtë kohë të vështirë, ti nanë, do ta qitësh edhe hapin tand të fundit burrnor, që të bon si të gjitha ato nana trimnesha e fisnike shqiptare, të cilat, kur e ka lypë puna e vatanit, s’e kanë kursye e s’e kanë kajtë me lot jetën e djemve të tyne dhe kanë këndue kur kanë kukatë qyqet.
Jam shumë i lumtun që për këtë pikë, pra, për mërzinë tande, shpirtin e kam të fjetun. Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë. Pse, pra, dridhesh aq fort prej lagshte e prej bryme?
Në përfytyrimet e mia të gjalla, këtu në tretdhé, të shoh tuj ecë me atë krejninë tande të pashoqe, sa herë që nisesh me e pa djalin tand në burg, e rrugës të bjen me u shpërndrrue me anmiq të mëdhenj e të vegjël të pjellës sate. Le të pëlcasë anmiku, gjithë ai që e ka ba synin qorr e veshin shurdh kur e do puna me lufte për nderën, për ato që ti jau ke kushtue jetën e shëndetën. Dhe dije se krejnia jote përballë fërfllazës së sotme, asht helmi ma i fortë për anmikun” . / KultPlus.com
Jusuf Gërvalla, poeti e muzikanti që vazhdon të jetojë nëpërmjet artit të tij përtej aktivizmit kombëtar, la shumë krijimtari pas vetes, shkruan KultPlus.
Një ndër veprat e tij të paharrueshme është “Do të kthehem nënë”, e cila ka një tonalitet edhe më emocional për ata që e njohin historinë e Gërvallës.
I detyruar për në rrugën e mërgimit nga përndjekja jugosllave, Gërvalla vdiq në dheun e huaj, pa mundësinë e kthimit për herë të fundit te vendi i nënës së tij.
Kjo i ngjau edhe vëllaut të tij, Bardhosh Gërvallës.
KultPlus ua sjell tekstin dhe këngën “Do të kthehem nënë”:
Sa fort më mundon Vetmia, o nanë E votrën braktisa një ditë N’vendlindje ështe vjeshtë Tani është vonë Më presin të korrat e brengat
N’mendime më ke tretur Tani, o nanë Për birin që të la në vetmi Shikimi përhera kah dera përgjon Trokitje të lehta dëshiron.
Kthehu shpejt më ke pas thënë Se brengat më kanë molisur Të presin shokët një varr nën bli Porositë e babait tënd
Kaluan pranvera e vjeshta o nanë Që kur ti e ndjell veç një kthim Nëse vetë nuk do të mundem Do i them birit tim Në vendlindje le të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë Se dikush një ditë do të trokllojë Në atë vatër ku së pari zëri im jehoi Andej nipat do të ngrejnë shtëpinë. / KultPlus.com
Ata të cilët arrijnë t’i rezistojnë pluhurit të kohës janë artistët e vërtetë, që kanë një stil të veçantë dhe shprehësi të thellë. I tillë ka qenë edhe Jusuf Gërvalla, këngët e të cilët kanë vlerë të lartë artistike, shkruan KultPlus.
Përveç që ka arritur të lë gjurmë me tekstet e tij, Gërvalla hyri në histori edhe me muzikën e veçantë, e cila ishte një përzierje mes klasikes dhe muzikës të lehtë.
Një këngë tejet e njohur e tij, e që edhe albumit ia ka falur po këtë emër është kënga “Njeri ku je”, të cilën e sjell bashkë me vëllaun e tij, Bardhosh Gërvalla.
KultPlus ua sjell tekstin dhe këngën “Njeri ku je”:
Njeri ku je
E di fort mirë, se nuk do t’shkruaj rima,
kjo penë që pahir m’ka mbetur n’dorë,
shërbëtorët e djallit s’mund t’i quaj dasmorë,
bonjakë do t’mbesin vargjet, do t’i marrë fryma.
Sa m’përket mua pra, le të rrënohet,
Piramida e Keopsit,
le t’i ndërrojnë vendet Parisi e Moska,
le të vjellë plot vrer po desh Vezuvi.
Le t’u bjerë pluhuri ligjeve të Njutn-it,
Lizës s’DaVinçit le t’i zbresë çmimi,
Me simfoninë e nëntë të Bethoven-it,
le t’merren xhelatët në gijotina.
E në pallate të larta t’kulturës,
le t’bredhin qentë, mos e teprova,
n’ekuator le t’rrëshqasë Antarktiku,
brenda një nate le t’bashkohet Berlini.
Sikur për s’dyti të lindej Sokrati,
do t’ia besonim një kope derrash,
i zhgënjyer do të ngiste pas qejfesh e shqerrash,
e dimë sa fort i donte i ngrati.
Pas tij Diogjeni me fener në dorë,
do të shëtiste duke reviduar,
mos emisionet propagandisktike,
të dobëta sallamat i kanë ekspozuar. / KultPlus.com
Jusuf Gërvalla i cili vdiq nga plumbat e atentatit për shkak të veprimtarisë atdhetare, njihet shumë pak për muzat e tij krijuese, shkruan KultPlus.
Përtej pjesëmarrjeve aktive në lëvizjet shqiptare brenda dhe jashtë vendit, Jusuf Gërvalla ka qenë një poet që ka kapur lapsin për dashurinë, nënën e vendlindjen. Fjalët e tij nuk kanë mbetur vetëm në vargje, por janë shndërruar edhe në tinguj muzikor.
“Njeri ku je” mban emrin e albumit të këngëve të Gërvallës, të cilat kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në historinë e artit shqiptar.
Të përbëra prej dy CD, “Njeri ku je” mund ta konsiderojmë si album të tij.
Në pjesën e parë renditen këngët “Kënga e Bilbilit”, “Do të kthehem nënë”, “Këta janë fëmia”, “Maji”, “Vena e Spanjës”, “Njeri ku je”, prej ku edhe e mori emrin albumi.
Në pjesën e dytë gjenden këngët e riorkestruara, e që janë: “O bilbil ta bër benë”, “Kjo zemër e trishtuar”, “Mos të të tremb bora”, “Burimi”, “Rruga që shkela dikur”, “Mrika” dhe “O ju korba”.
Jusuf Gërvalla do të vazhdoj të rroj përmes veprimtarisë jo vetëm atdhetare, por edhe artistike. / KultPlus.com
Në shtator të vitit 1980, Jusuf Gërvalla ishte larg nënës së tij. Dashuria e pastër e saj megjithatë e ka shoqëruar Jufusin në udhëtimet, tragjeditë e të mirat e jetës së tij.
Sot, në 39 vjetorin e vdekjes së tij, KultPlus ju sjell këtë letër mjaft emocionale të Jusuf Gërvallës.
“ Nanë e dashtun! Rruga e jetës na pruni deri këtu. Zor sa të duesh. Po kollaj, s’ka qysh bahet ma kollaj. Ti vetë sa e sa herë, në prag të gjumit, kur ishim fëmijë e kur kishim dalë prej lojnave të fëminisë, na ke kallxue përralla që kanë të njëjtin përfundim: rruga e nderës asht ma e zorshmja, po ma e mira dhe e vetmja rrugë e vërtetë për njerin. Dhe, kush u mundue për nder, nder ka gjetë!
Sot, në vjeshtën e kësaj rruge, kur s’po kemi qysh me i dhanë gjevap bereqetit kaq të pasun, farën e të cilit e kemi mbjellë vetë, kush lodhet i pari mundet me thonë: a vyen me luftue për nder, tuj i ngarkue vetit kaq të liga në shpindë?!
Unë, besoj, nanë, se ti nuk je ajo që thotë kështu. Ti gjithmonë u ke përballue burrnisht rrebesheve të mëdha. Unë besoj se ti nuk je lodhë. Rruga jonë, mendja e shpirti ynë kanë pasur strofull fjalën tande, dashuninë e kujdesin tand të pashoq. Kur i kujtoj këto, më del se ti, në vend se të mërzitesh, duhet të gëzohesh e të përtërihesh. Ma në fund, veç tuj mos u dorëzue në këtë kohë të vështirë, ti nanë, do ta qitësh edhe hapin tand të fundit burrnor, që të bon si të gjitha ato nana trimnesha e fisnike shqiptare, të cilat, kur e ka lypë puna e vatanit, s’e kanë kursye e s’e kanë kajtë me lot jetën e djemve të tyne dhe kanë këndue kur kanë kukatë qyqet.
Jam shumë i lumtun që për këtë pikë, pra, për mërzinë tande, shpirtin e kam të fjetun. Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë. Pse, pra, dridhesh aq fort prej lagshte e prej bryme?
Në përfytyrimet e mia të gjalla, këtu në tretdhé, të shoh tuj ecë me atë krejninë tande të pashoqe, sa herë që nisesh me e pa djalin tand në burg, e rrugës të bjen me u shpërndrrue me anmiq të mëdhenj e të vegjël të pjellës sate. Le të pëlcasë anmiku, gjithë ai që e ka ba synin qorr e veshin shurdh kur e do puna me lufte për nderën, për ato që ti jau ke kushtue jetën e shëndetën. Dhe dije se krejnia jote përballë fërfllazës së sotme, asht helmi ma i fortë për anmikun” . / KultPlus.com
I lindur në Pejë, Gërvalla ndërroi jetë në Gjermani në vitin 1982.
Ai njihet si këngëtar dhe bashkë me Bardhosh Gërvallën na lanë disa melodi e këngë të cilat e bëjnë të pavdekshëm talentin dhe zërin e këtij njeriu.
Jeta e Jusuf Gërvallës ka qenë e vështirë, vdekja e tij ka qenë tragjike. Për këtë është thënë e shkruar shumë dhe do të thuhet e do të shkruhet shumë. Por, edhe shkrimtari J. Gërvalla pësoi vështirësira të mëdha. Për poetin, prozatorin dhe dramaturgun Gërvalla është thënë e shkruar relativisht pak. Vepra e tij letrare nuk është tepër e njohur, me gjithë botimin shembëllor që ia bëri J. Gërvallës më 1992 Sabri Hamiti (Jusuf Gërvalla: Vepra letrare. “Ora”, Prishtinë, 1992). Opinioni e respekton dhe adhuron dëshmorin e kombit, simbolin e luftës për liri, shembullin e kurajës prej qytetari dhe intelektuali, ndërsa duket se e harron shkrimtarin e rëndësishëm që ishte dhe mbetet. Roli i tij prej simboli të qëndresës e hijesuaka faktin se ishte poet i dorës së parë.
Në letërsi, ai nuk i takonte qarkut të “lapidaristëve” të poezisë fjalëpakë që e shoshiste të tashmen me shkrimin simbolplotë alegorik në petkun e arkaikes mbikohore e në frymën e visarit të traditave të lashta gojore.
Sonte po ju sjellim këngën kur Jusufi i këndonte mallit për nënën. Bashkangjitur gjeni videon dhe tekstin e këngës.
Sa fort më mundon Vetmia, o nanë E votrën braktisa një ditë N’vendlindje ështe vjeshtë Tani është vonë Më presin të korrat e brengat
N’mendime më ke tretur Tani, o nanë Për birin që të la në vetmi Shikimi përhera kah dera përgjon Trokitje të lehta dëshiron.
Kthehu shpejt më ke pas thënë Se brengat më kanë molisur Të presin shokët një varr nën bli Porositë e babit tënd
Kaluan pranvera e vjeshta o nanë Që kur ti e ndjell veç një kthim Nëse vetë nuk do të mundem Do i them birit tim Në vendlindje le të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë Se dikush një ditë do të trokllojë Në atë vatër ku së pari zëri im jehoi Andej nipat do të ngrejnë shtëpinë. / KultPlus.com
17 janari i vitit 1982, dita kur u vranë mizorisht vëllezërit Gërvalla e Kadri Zeka, është një datë e dhimbshme në historinë e shqiptarëve.
Edhe pse kanë kaluar 39 vjet, ajo ditë mbetet përgjithnjë e freskët me zinë e saj jo vetëm për familjet, por edhe për një numër njerëzish që kanë qenë të lidhur shpirtërisht e organizativisht me ta.
Atentati mbi dy vëllezërit Gërvalla dhe Kadri Zeka ka ndodhur në Untergrupenbach të Gjermanisë. Nga autoritet shtetërore gjermane është lajmëruar se vrasës të panjohur kanë vrarë tre jugosllavë dhe se ky ishte kulminacion i ri në luftën e fshehtë në të cilën agjentët e sigurimit jugosllav dhe kundërshtarët e pushtetit luftojnë mes tyre. Pas kroatëve në ekzil, Qeveria e Beogradit u ka shpallur luftën të përgjakshme shqiptarëve që vijnë nga Kosova.
Atentati ka ndodhur derisa drejtuesi i veturës (BMW 316, targa: HN CY 353) nxirrte veturën nga garazhi, duke e drejtuar prapthi në drejtim të udhëkryqit. Në mot me borë, diku në 40 metrat e para vetura ka ndaluar pasi që nga një vend ndërtim në anë të djathtë, një person nga një distancë pre tre metrave ka shtënë. Krahas kësaj, një person tjetër ka gjuajtur dhe ju ka afruar asaj për të vërtetuar se ia kanë arritur qëllimit. Fqinjët, të frikësuar nga krismat, i shohin dy persona të gjinisë mashkullore duke ikur.
Vetura ka mbetur e ndezur, pasi që drejtuesit i kishte mbetur këmba në pedalin e gazit. Si pasojë e kësaj, vetura ka vazhduar më tutje të ecën derisa përplaset me një garazhe. Gjatë kësaj kohe, drejtuesi ka vdekur, ndërsa pas përplasjes është fikur motori. Në vendin e ngjarjes policia ka gjetur të vdekur drejtuesin e makinës, Bardhosh Gërvallën, 31 vjeç, i goditur nga gjashtë plumba, Kadri Zekën i vrarë nga dy goditje me plumba në trup dhe Jusuf Gërvallën, 36 vjeç, gjithashtu i plagosur rëndë nga dy goditje me plumba.
Der Spiegel (25 janar 1982) për motivin e krimit shkruan se identifikimi i shpejt i viktimave e ka sqaruar edhe motivin dhe drejtimin politik të tyre: “Jugosllavë në ekzil që i takonin kombësisë shqiptare nga provinca e Kosovës në jug të shtetit ballkanik, dhe që të tre veprimtarë kundër qeverisjes së Beogradit”.
Edhe për autorët e vrasjes pati shënjime. Në vendin e ngjarjes, Jusuf Gërvalla, i cili më vonë vdes, i kishte pëshpëritur policisë:”Ka qenë UDB-ja”.
Dymbëdhjetë herë ishte gjuajtur mbi të tre burrat nga pistoletat e kalibri 7,65, dhjetë goditje kishin qëlluar zemrën, mushkëritë dhe qafën. Një polic në vendin e ngjarjes thotë: “E tëra dukej si pas një ekzekutimi”.
Ishte metodë që përdoret nga shërbimi sekret, siç thoshte snajperisti dhe instruktori i policisë nga Stuttgart-i, Siegfried Hübner: duhet qëlluar me katër plumba, “tre për ta mbërthyer viktimën nëse ajo qëndron ende, pra për ta rrëzuar dhe për ta bërë të paaftë për kundërvënie, dhe pastaj rigjuajtja e katërt e domosdoshme dhe vdekjeprurëse”, shkruan KP. Koha dhe atentati ishte kulminacion i grindjeve të shërbimit sekret jugosllav me kundërshtarët e regjimit në botën e jashtme në këto vite.
Gjatë kësaj kohe shtetasit jugosllavë në ekzil i kanë sulmuar ambasadat, konsullatat dhe përfaqësuesit e qeverisë jugosllave. Reagimet kriminele dhe terroriste të Beogradit në këto raste kanë qenë gjithnjë të ngjashme./ KultPlus.com
Jusufi i këngës, i lapsit e letrës, shkrimtari e poeti, zëri i këngës shqipe, por edhe veprimtari i çështjes kombëtare, për disa minuta që ishin pak, u bë i gjallë në mesin e të pranishmëve që kishin zënë karriget për të marr pak nga ajo që Jusufi la pas. Dikur fëmija i një fshati të vogël, kurse sot një ndër krenaritë më të mëdha, Jusuf Gërvalla, shënoi një tjetër përkujtim, natën e dytë të nëntorit, në ambientet e ngrohta të KultPlus Caffe Gallery, në kuadër të Orës së Shkrimtarit të organizuar nga PEN Qendra e Kosovës, shkruan KultPlus.
“Lajmin për vrasjen e Jusufit e mora në Algjer ku gazetarët shqiptarë të Kosovës me gazetarë jugosllav qëndronin për një vizitë. Dhe lajmi më shokoi shumë. Por më shumë se lajmi më pati shokuar gëzimi i gazetarëve të Beogrdit tek flisnin me britma ngazëllimi rreth vrasjes së tij”, tha kështu Binak Kelmendi, teksa bëri hapjen e ‘Orës së Shkrimtarit’, natës së Jusufit e veprës së tij.
Ndonëse me një fat tragjik, Jusuf Gërvalla i fali letërsisë shqipe poezi, përkthime e romane që i qëndruan kohës, po njëlloj si vetë figura e Jusufit. Por, për poeten Naime Beqiraj, Jusufi, sikur të mos kishte një fat të tillë, Jusufi krahas letërsisë, do t’i dhuronte artit edhe vetë kombit shqiptar një shije ndryshe për muzikën, zëri tij do t’na bënte të dashuronim rishtas.
“Por, u këputën krahët e poetit për tu kthyer në një marathonomak, një luftëtar që nuk u harrua asnjëherë. Brezat u ndërruan, emrat u harruan, edhe mbiemrat, por letërsia mbet. Ashtu siç mbeti i ri, vetëm 36 vjeçar – Jusuf Gërvalla”, tha me zërin përplot emocione poetja.
Beqiraj theksoi faktin se poezia e Jusufit, e rikthen lexuesin në fëmijërinë e vet autorit. Sipas saj, sikur Jusufi t’i përkushtohej më shumë poezisë, sot nën emrin e tij do të ishin të jetësuara poezi edhe më të arrira.
“Mjeshtër i përzgjedhjes së fjalëve, i ndërtimit të togfjalëshave, Gërvalla, po t’i ishte përkushtuar poezisë, sot do të kishim nën emrin e tij krijimtari të bollshme e poezi edhe më të arrira. Fëmijëria, herë e nxjerrur jashtë hullinave, herë e thelluar në hullinat e saj bashkë me hithërat që ia djegin këmbët fëmijës ëndërrimtar, e risjellin në një ditë kur do ta ndiqte rrugën e dëshirave të veta, do të bëhej poet plot muzikalitet kur do të shkruante për fëmijërinë”, shtoi ajo.
Jusuf Gërvalla nuk shkroi vetëm për fëmijërinë, fjalët që hidhte në letër nuk i dhanë jetë vetëm fshatit ku ai jetoj jetën. Fëmijës të kullës së Dubovikut, të pashlyer në kujtesë, e mbi të gjitha kujtimet e veprimtaritë e tija, qëndronte Nëna Ajshe.
E për poeten Beqiraj, pikërisht nëna e Jusufit ishte ajo që u kthye në simbol të qëndresës, Ajshen që lexuesi para se ta njihte si qënderstari, u njoftua me Nënë Ajshe, personazhin poetik, të letrave, poezive e këngëve të Gërvallës.
“Ajo grua e cila u kthye shënjesë e qëndrestarisë, ishte person i gjallë, i prekshëm, ajo grua e cila pas vrasjes së të bijëve, e dyfishoi ashtin e qëndresës e të kujtesës dhe u bë ngushllimtare e qindra nënave shqiptare që i humbën bijat e bijtë për ta luftuar armikun. Nënën Ajshe, lexuesi, më parë e njohu si personazh poetik, pastaj si qëndrestari”, theksoi Beqiraj.
Naime Beqiraj shtoi se Jusuf Gërvalla mbetet poet, shkronjës e artist. Ai arriti që ti shoqëronte vargjet e tij me atmosferë muzikore, përshkrimi i të cilave krijoj në mënyrë vizuale katër dimensione. Ai ishte autori modern i kohës, por edhe një këngëtar modern i tingujve.
Poetja vuri në pah faktin që ndonëse për vrasjen e Jusufit është shkruar shumë, madje janë krijuar edhe dokumentar, këngë e intervista, fati i krijimtarisë së tij poetike ishte ndryshe. Kompleti i librave të tij që u botua një herë të vetme, sot nuk arrin të gjej vend në librari, e të rralla janë rastet kur ato i gjen në bibliotekat publike.
“Veprimtaria ta quajmë atdhetare, jetën e Jusufit e ndau në dysh. Përgjatë këtyre gati katër dekadave është shkruar aq shumë për aktin e vrasjes së Jusufit me vëlla e me shok, janë punuar dokumentarë, janë bërë këngë e intervista, akademi e komemoracione, tubime e përvjetorë, janë shkruar libra: romane, novela, drama e mijëra poezi, por është botuar vetëm një herë kompleti i librave të tij. Librat e Jusufit nuk gjenden as në librari, e rrallë në biblioteka publike”, përfundoi poetja, Naime Beqiraj.
Ndërkaq Agron Gashi tha se Gërvalla më mirë se kudo tjetër, la gjurmë në poezi. Sipas tij poezia e Jusuf Gërvallës vie me e pasur me figura, por edhe më e pasur për nga ana stilistike.
“Jusuf Gërvalla më mirë se ku tjetër la gjurmë në poezi. Poezia e Jusuf Gërvallës parë në kontekstin kohor a hapsinorë, përgjithnjë vjen më e ardhun si nga figuratika në t’menduem, ashtu edhe për nga stilistika në të shprehun, gjithnjë duke latue vargun e shkri fjalën”, pohoi Gashi.
Tutje ai shtoi se Gërvalla ishte edhe erudit, veprat e të cilit vënë në pah figurën shumëdimensionale të tij. Sipas tij vepra letrare e Jusuf Gërvallës është shpirti i tij që ka mbetur gjallë në jetë, zëri prej këngëtari, poeti, prozatori, kitaristi e piktori.
“Jusuf Gërvalla ishte erudit. Vepra e tij, duke qenë e gjerë dhe e larmishme, vë në pah figurën shumëdimensionale të tij, si publicistin e regjur e këngëtarin e ndejës së hollë. Në tanësi, vepra letrare e Jusuf Gërvallës është shpirti i tij i mbetur gjallë në jetë, është zani i tij prej këngëtari, poeti e prozatori, kitaristi e piktori, është zani i thelllë i medituesit të madh”, përfundoi Agron Gashi.
Përkujtimi për Jusuf Gërvallën ishte mbrëmja e gjashtë e PEN Qendrës së Kosovës që mbahet në kuadrin e projektit “Ora e Shkrimtarit” që përkrahet nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit. Një mbrëmje që ngërtheu shumë emocion e nostalgji.
PEN Qendra ka paraparë edhe katër mbrëmje përkujtimore për shkrimtarët e ndjerë që do të mbahen gjatë javëve në vijim./ KultPlus.com
Nesër, duke filluar nga ora 17:00 në ambientet e KultPlus Caffe Gallery, PEN Qendra e Kosovës organizon një mbrëmje kulturore në kujtim të shkrimtarit, poetit, këngëtarit e veprimtarit Jusuf Gërvalla.
Për veprën e gjithanshme të Gërvallës, do të flasin Naime Beqiraj dhe Agron Gashi, ndërkaq mbrëmja do të udhëhiqet nga Binak Kelmendi.
Përkujtimi për Gërvallën është mbrëmja e gjashtë e PEN Qendrës së Kosovës që mbahet në kuadrin e projektit “Ora e Shkrimtarit” që përkrahet nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit.
PEN Qendra ka paraparë edhe katër mbrëmje përkujtimore për shkrimtarët e ndjerë që do të mbahen gjatë javëve në vijim. / KultPlus.com
Në shtator të vitit 1980, Jusuf Gërvalla ishte larg nënës së tij. Dashuria e pastër e saj megjithatë e ka shoqëruar Jufusin në udhëtimet, tragjeditë e të mirat e jetës së tij.
Sot, në 77 vjetorin e lindjes së tij, KultPlus ju sjell këtë letër mjaft emocionale të Jusuf Gërvallës.
“ Nanë e dashtun! Rruga e jetës na pruni deri këtu. Zor sa të duesh. Po kollaj, s’ka qysh bahet ma kollaj. Ti vetë sa e sa herë, në prag të gjumit, kur ishim fëmijë e kur kishim dalë prej lojnave të fëminisë, na ke kallxue përralla që kanë të njëjtin përfundim: rruga e nderës asht ma e zorshmja, po ma e mira dhe e vetmja rrugë e vërtetë për njerin. Dhe, kush u mundue për nder, nder ka gjetë!
Sot, në vjeshtën e kësaj rruge, kur s’po kemi qysh me i dhanë gjevap bereqetit kaq të pasun, farën e të cilit e kemi mbjellë vetë, kush lodhet i pari mundet me thonë: a vyen me luftue për nder, tuj i ngarkue vetit kaq të liga në shpindë?!
Unë, besoj, nanë, se ti nuk je ajo që thotë kështu. Ti gjithmonë u ke përballue burrnisht rrebesheve të mëdha. Unë besoj se ti nuk je lodhë. Rruga jonë, mendja e shpirti ynë kanë pasur strofull fjalën tande, dashuninë e kujdesin tand të pashoq. Kur i kujtoj këto, më del se ti, në vend se të mërzitesh, duhet të gëzohesh e të përtërihesh. Ma në fund, veç tuj mos u dorëzue në këtë kohë të vështirë, ti nanë, do ta qitësh edhe hapin tand të fundit burrnor, që të bon si të gjitha ato nana trimnesha e fisnike shqiptare, të cilat, kur e ka lypë puna e vatanit, s’e kanë kursye e s’e kanë kajtë me lot jetën e djemve të tyne dhe kanë këndue kur kanë kukatë qyqet.
Jam shumë i lumtun që për këtë pikë, pra, për mërzinë tande, shpirtin e kam të fjetun. Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë. Pse, pra, dridhesh aq fort prej lagshte e prej bryme?
Në përfytyrimet e mia të gjalla, këtu në tretdhé, të shoh tuj ecë me atë krejninë tande të pashoqe, sa herë që nisesh me e pa djalin tand në burg, e rrugës të bjen me u shpërndrrue me anmiq të mëdhenj e të vegjël të pjellës sate. Le të pëlcasë anmiku, gjithë ai që e ka ba synin qorr e veshin shurdh kur e do puna me lufte për nderën, për ato që ti jau ke kushtue jetën e shëndetën. Dhe dije se krejnia jote përballë fërfllazës së sotme, asht helmi ma i fortë për anmikun” . / KultPlus.com
Sytë e tu qiell çerdhe e lumë i pakapërcyeshëm ndërsa jam përgjumur përmbi tavolinë im vëlla dhe fëmijëria ime pemën e kanë vjelë kanë korrur kallinj ime ëmë ka zier ftonj shelgjet kanë vajtuar si poeti sentimental në vjeshtë – po asgjë s’është zverdhur.
Duart e tua pushim diçka si ujë zgjojnë ndërsa kam ecur shtegut rrëzë mali krejt vetëm në njërin krah shkurre zogjsh në tjetrin gështenjat dhe gjarpërinj. Im vëlla të ka dashur të ka marrë dhe tash nuk je as ti as ai s’jeni dridhmë plot fletë nga fluturimi yt tash vetëm ngjyrë dhe pluhur ka mbet’.
Tash po vij fëmijë që buzëqesh mbi krahun e nënës kur pret para shitores qumështin – tash po vij i pikëlluar në shportën time pemë e fletë dhe shije gjumi. Kur të zgjohem do të iki tash po vij në prehrin tënd, mëmë tokë e zezë e lapidar, bajame e verdhë. Dashuri e paluar si arni në arkë oh s’mund ta them as ta rrëmbej. Tash po vij por di se në ngjyrën e pelhurës vetëm pluhur mbi buzëgazin tënd të shtrenjtë./ KultPlus.com
Në fshatin Dubovik të Deçanit më 1 tetor 1945 lindi Jusuf Gërvalla, i cili më vonë do të bëhej një veprimtar i çështjes kombëtare, shkrimtar, poet e këngëtar, shkruan KultPlus.
Ishte fëmiu i dytë i familjes, ndërkaq vëllezërit e tij ishin Hyseni, Bardhoshi dhe Avdyli. Shkollën fillore e kreu me sukses në vendlindje, teksa shkollën e mesme e vazhdoj në Pejë. Jusuf Gërvalla më vonë hyn në listën e studentëve në Degën e Albanologjisë në kuadër të Fakultetit Filozofik në Universitetin e Prishtinës. Përgjatë kësaj kohe ai e filloj punën si pëshpëritës në Teatrin Krahinor, i cili sot njihet si Teatri Kombëtar i Kosovës. Dikur ai vendos që shoqes së fëmijërisë dhe vajzës me të cilën këmbente letra t’ia jepte mbiemrin e tij. Me Suzanën, me të cilën njiheshin familjarisht, u martuan më 27 shkurt 1967, atëherë kur ajo i kishte 18 vjet, ndërkaq Jusufi 21. Nga kjo martesë ata i dhuruan jetë djalit Premtonit dhe vajzës Donikës.
Jusufi punoj në gazetën ”Flaka e Vëllazërimit”, si përkthyes nga maqedonishtja, serbishtja e sllovenishtja në shqip. Më 1 shtator 1973, Jusufi vazhdon në Rilindje si gazetar kulture. Madje, të tjerët e kujtojnë si gazetarin i cili udhëhiqte emisione muzikore dhe njëkohësisht shkruante për to. Më shumë sesa si gazetar, Gërvalla njihet si aktivist i çështjes kombëtare te publiku. Madje, në një moshë të re, ai bëhet pjesë e Lëvizjes Nacionalçlirimtare, e cila në atë kohë udhëhiqej nga Adem Demaçi. Në të njëjtën kohë ai dha kontribut edhe në letërsinë shqiptare.
Ai është autor i veprave “Fluturojnë e bien” (1975), “Kanjushë e verdhë”, (1978) , “Shtёpia nё kornizё”, “Skena nga jeta e fshatit” dhe “Shejat e shenjta” (1979). Këto përmbledhje u botuan në qytetet si Prishtina, Shkupi dhe Tirana.
Cështja kombëtare për të nuk mbeti vetëm aksion dhe kontribut, por edhe sakrificë jetësore, për të cilën përveç që e la keq familjen, e dha edhe jetën. 17 janari i vitit 1982 do të mbetet në kujtesën shqiptare si një datë e cila rezultoj me humbjen e tre veprimtarëve të çështjes kombëtare. Mesnata e ftohtë e janarit do të nxirrte zjarr nga arma e personave ende të panjohur, në afërsi të Untergruppenbach të Heilbronn-it, duke lënë të vrarë Jusuf e Bardhosh Gërvallën, bashkë me Haxhi Zekën.
Ndërkaq, sot nga Gërvalla kemi këngët e tij me përplotë mall për vendlindjen dhe me shije të veçantë artistike (“Do të kthehem nënë”, “Njeri ku je”, “Vena e Spanjës”, etj), veprat letrare si dhe kontributi atdhetar, ndër të cilat kujtojmë fjalimin e tij përgjatë vitit 1981: “Populli është i pagabueshëm, unë, ti, ai tjetri edhe mund të gabojmë, kurse populli që po tregohet kaq i durueshëm për realizimin e kërkesës që Kosovës t’i njihet statusi i Republikës, pa kurrëfarë dyshimi se do të dijë se deri ku shtrihen kufijtë e durimit për fitimin e statusit të Republikës”. Gërvalla do të mbetet përherë i gjallë në historinë dhe kujtesën e shoqërisë kosovare./KultPlus.com
“Një ditë kemi me u dhanë fund të gjitha këtyre”, kështu përfundon poezia “Jeta” e poetit Jusuf Gërvalla, e njëmend jetës së tij i erdhi fundi, por jo edhe kujtimit të krijimtarisë së tij. Ai e sakrifikoi edhe artistin brenda vetes për hir të çlirimit kombëtar nga pushteti jugosllav.
Elizabeta Bajrami, Medina Pasoma, Vlerë Mehmeti*
Gati 75 vjet më parë, më 1 tetor 1945, në fshatin Dubovik të Deçanit, lindi një djalë me emrin Jusuf nga familja Gërvalla, i cili më vonë do të bëhej një veprimtar i çështjes kombëtare, shkrimtar, poet e këngëtar.
Ishte fëmiu i dytë i familjes, ndërkaq vëllezërit e tij ishin Hyseni, Bardhoshi dhe Avdyli. Pas mbarimit të shkollës fillore me sukses të shkëlqyeshëm, vie koha për të vazhduar në shkollë të mesme, mirëpo kushtet materiale familja e tij nuk i kishte stabile. Në krah i del daja nga Peja, i cili vendos që ta marrë përsipër shkollimin e tij, ashtu edhe siç e tregon nëna Ajshe bisedën me vëllanë e saj.
“Tha: djali duhet me u shkollu. I thashë: bac, çka me ba se s’po është mundësia, ish mjerim”, tha ajo.
“Gjithqysh duhet me shkollu djalin. A mundesh ti me ba dert me Hysenin, Hyseni edhe ai ish i ri, po me ba dert me Hysenin e me ma lanë djalin (Jusufin) këtu, me e shti në shkollë këtu”, e kujtonte bisedën ajo sa ishte ende në jetë.
Nëna Ajshe u bind që Jusufi të qëndronte me dajën e tij, kështu ai e ndoqi shkollën e mesme në Pejë, për të vazhduar pastaj në Prishtinë, në Fakultetin Filozofik, në Degën e Albanologjisë. Përgjatë kësaj kohe ai e filloi punën si pëshpëritës në Teatrin Krahinor, i cili sot njihet si Teatri Kombëtar i Kosovës.
Nëna Ajshe theksonte se jo materializmi, por diçka tjetër cilësohej si pasuri për të.
“Na pasunin ma të madhe e kem pas, vonë e kom marr vesh moj nanë se po merren djemt e mi me veprimtari, po ata me gojë të vet gjithmonë janë mbulu, gjithmonë janë mbulu, jo pse nuk kanë pas besë në nanën, po kanë pas qef sa ma sekret’’, thotë nëna e Jusuf e Bardhosh Gërvallës.
Dikur ai vendos që shoqes së fëmijërisë dhe vajzës me të cilën këmbente letra t’ia jepte mbiemrin e tij. Me Suzanën, me të cilën njiheshin familjarisht, u martuan më 27 shkurt 1967, atëherë kur ajo i kishte 18 vjet, ndërkaq Jusufi 21.
Suzana dhe Jusuf Gërvalla në ditën e martesës së tyre. (Marrë nga grupi “Albanian Vintage Photography, people, cities, culture and history”)
Një vit pas martesës, lindi djali i madh i tyre, Premtoni, më 1968. Ndërkohë familja Gërvalla shpërngulet në Shkup, ku Jusufi vazhdon punën në gazetën ”Flaka e Vëllazërimit”, si përkthyes nga maqedonishtja, serbishtja e sllovenishtja në shqip.
Jusuf Gërvallës i erdhi koha për ushtri, ndërkaq ai nuk i la studimet anash gjatë kësaj kohe dhe u bë baba për të dytën herë me lindjen e vajzës së tij, Donikës.
“Ushtrinë 1 vit (e ka kry), ndërkohë ai shkonte, vinte dhe i jepte edhe provimet, e përfundoi Fakultetin, se nëse e përfundonte Fakultetin e kishte 1 vit, përndryshe e kishte 2 vjet ushtrinë”, tregon gruaja e tij, Suzana, për “Oral History Kosovo”.
ATDHETARI QË PËR PUSHKË E KISHTE PENËN
Më 1 shtator 1973, Jusufi punësohet në Rilindje si gazetar kulture. Madje, të tjerët e kujtojnë si gazetarin i cili udhëhiqte emisione muzikore dhe njëkohësisht shkruante për to.
“Ai është pranu në Rilindje bashkë me një grup të rinjësh e të rejash, edhe ata krijues, si Flora Brovina, Shyqri Galica e të tjerë. Jusufi ka udhëheq pastaj edhe emisionet muzikore, ka qenë kritik i mirë’’, thotë Emin Kabashi, studiuesi i letërsisë, në emisionin “Arkivi”.
Më shumë sesa si gazetar, Gërvalla njihet si aktivist i çështjes kombëtare te publiku. Madje, në një moshë të re, ai bëhet pjesë e Lëvizjes Nacionalçlirimtare, e cila në atë kohë udhëhiqej nga Adem Demaçi. Jusufi bashkëpunëtor kryesor e kishte Sabri Novosellën.
“Jusufi shkruante traktet, shkruante statuset. Ato i shkruante te shtëpia, pastaj nga shtëpia jonë shpërndaheshin”, e kujton Suzana Gërvalla kohën kur burri i saj punoi ilegalisht për Kosovën, në intervistën e realizuar nga “Oral History Kosova”.
Madje, për shpërndarjen e këtyre trakteve dhe statuseve, e Gërvalla kishte vënë në rrezik edhe jetën e familjarëve të vet.
‘’Djali im, Premtoni, shkonte në shkollë. Ky Sabri Novosella e kishte një rrobaqepësi edhe djalit tim Premtonit ia mbushnim çantën e shkollës se e kishte afër shkollës së tij (rrobaqepësinë), ia mbushnin çantën me trakte, edhe ai shkonte te ai në mëngjes, i dorëzonte ato”, rrëfen Suzana.
Në vitin 1979, pushteti jugosllav e zbuloi punën e fshehtë të familjes Gërvalla. Kështu, njerëzit e pushtetin e bastisën shtëpinë e familjes Gërvalla në Dubovik, gjetën materiale dhe i arrestuan dy vëllezërit e Jusufit, Hysenin dhe Avdylin. Në banesën e Jusufit në Prishtinë, ata kishin arritur qysh në 9 të mëngjesit dhe kishin kontrolluar deri në orën 3 pasdite.
“Ne kemi pasë shumë libra, tepër, secilin libër e kanë shfletu rend, lëre mo dyshekët e gjithçka, gjithçka, gjithçka, e kanë përmbys gjithë shtëpinë”, thekson Suzana.
Ajo shpejt kishte shkuar në vendin e punës së Jusufit, në Rilindje, për t’i treguar që e kishin bastisur banesën e tyre dhe ua kishin marr makinën e shkrimit.
‘’Shkova dhe ju thashë se më duhet urgjent me ma thirr Jusufin, dhe erdhi ai poshtë në holl/bufe, edhe i thash kështu, kështu, kështu ka ndodh, i tregova krejt çka ka ndodh edhe në Dubovik edhe aty, i thashë, veç ta dish. Ma bani: Shko ti te shpija, shikoj fëmit dhe çka kanë marrë, i thashë: Veç makinçn e shkrimit, e kështu letra s’kanë marr. Ma bani: Makina do kohë që ta verifikojnë, tjetër gjo? I thashë: jo, asni gja tjetër s’kanë marrë’’, tregon Suzana.
SABIT RRUSTEMI: NËN VELLON E NJË FIGURACIONI ARTISTIK, MBËSHTILLESHIN POROSI QË REFLEKTONIN KËRKESAT TONA SI KOSOVË
Jusuf Gërvalla, krahas veprimtarisë në çështjen kombëtare, bashkë me të tjerët, e mori edhe pendën dhe e zbrazi shpirtin e tij në letër, duke lënë gjurmë kështu në letërsinë shqiptare.
Ai është autor i veprave “Fluturojnë e bien” (1975), “Kanjushë e verdhë”, (1978) , “Shtёpia nё kornizё”, “Skena nga jeta e fshatit” dhe “Shejat e shenjta” (1979). Këto përmbledhje u botuan në qytetet si Prishtina, Shkupi dhe Tirana.
Vargu i tij poetik e fjala e tij në prozë nuk mbetën të vlerësuara vetëm nga lexuesit e tij, por edhe nga qarqet e shkrimtarëve të asaj kohe. Kështu, në vitin 1978 ai pranohet në Shoqatën e Shkrimtarëve të Kosovës, për të cilën pati shkruar edhe ‘’Rilindja’’.
Shkrimtari dhe studiuesi i letërsisë, Sabit Rrustemi, e kujton kohën e takimit me Gërvallën kur ky i fundit punonte në ‘’Rilindje’’. Ndër të tjera, Rrustemi e veçon veprën “Kanjushë e verdhë”. Sipas tij, kjo vepër i mundësoi Gërvallës të radhitej në mesin e shumë shkrimtarëve siç ishin: Ymer Shkreli, Teki Dervishi, Beqir Musliu, Musa Ramadani, Ibrahim Kadriu, Mehmet Kraja, Jusuf Buxhovi e Rexhep Elmazi.
“Poezia e këtij libri ishte më e afërt dhe më e kapshme për lexuesin, jo pse në shikim të parë sillte pamje nga natyra dhe jeta rurale e Kosovës, po, nën vellon e një figuracioni artistik, mbështilleshin porosi që reflektonin kërkesat tona si Kosovë”, rrëfen Rrustemi.
Faktin se për krijimtarinë e tij poetike nuk është shkruar shumë e pohon përmes një shkrimi edhe përkthyesi i letërsisë shqipe në Gjermani, Hans-Joachim Lanksch.
‘’Poezia e tij e përmallshme e këndon dashurinë, e kujton dhimbshëm (dhe pa idilë ruraliste) vendlindjen dhe na e rrëfen porosinë e saj qendrore, kërkimin e poetit për “pak frymë njeriu e pak dritë qiriri’’, shkruan Hans-Joachim Lanksch.
Megjithatë, vendlindja për Gërvallën nuk mbeti vetëm frymëzim mes rreshtave, por ajo u shndërrua edhe në këngë me përplot mall. E tillë është kënga ‘’Do të kthehem, nënë’’, teksti i së cilës thotë:
Kaluan pranvera e vjeshta o nanë
Që kur ti e ndjell veç një kthim
Nëse vetë nuk do të mundem
Do i them birit tim
Në vendlindje le të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë
Se dikush një ditë do të trokllojë
Në atë vatër ku së pari zëri im jehoi
Andej nipat do të ngrejnë shtëpinë.
PËR ATDHE NUK E KURSEU AS FAMILJEN
Momentin e bastisjes e kujton edhe e bija e Jusufit, Donika. Ajo e thekson kohën kur policia shkon edhe në “Rilindje” në kërkim të makinës se shkrimit të babait të saj. Sipas saj, ishte mjaft e dukshme arsyeja e bastisjes, pra aktivizmi i Jusufit kundër regjimit jugosllav.
“Babi ishte pjesё e njё organizate e cila pёrpiqej t’i vetёdijësonte shqiptarёt nё Kosovё qё liria duket pak më ndryshe, nuk ёshtё kjo liri e cenuar, tё cilёn na e ofron Beogradi”, tha ajo për emisionin “Press-ing” të KTV-së.
Jusufi ishte kujdesur që t’u rrëfente fëmijëve të tij për gjendjen në Kosovë. Ai ua ka përmendur edhe mizorinë e burgjeve jugosllave, ku ai nuk do të donte të përfundonte. E kjo ishte edhe njëra nga arsyet se pse Gërvalla vendosi të largohej në drejtim të Gjermanisë, aty ku e kishte vëllanë e tij, Bardhoshin.
Kështu, Jusufi detyrohet ta braktisë Kosovën dhe ta marrë rrugën drejt mërgimit në fillim të vitit 1980. Gruaja e tij, Suzana, për ta ruajtur Jusufin nga ndjekësit jugosllavë, të gjithëve iu thotë se atë e ka burgosur pushteti, ndërkaq realitetin e ikjes ia kumton vetëm nënës Ajshe. Në anën tjetër, familja e Jusufit një muaj rresht bëhet pre e kërcënimeve të regjimit jugosllav për t’ua treguar atyre vendndodhjen e tij, derisa edhe bashkohen në Gjermani me të.
Sa i përket veprimtarisë së Jusufit në Gjermani, ai e vazhdoi atë me Lëvizjen Nacionalçlirimtare. Përveç këtu, ai i ndihmonte edhe Organizatën Marksiste Leniniste të Kadri Zekës dhe Shoqatën “Fronti i Kuq” të Ibrahim Kelmendit, së bashku me gruan e tij, Suzanën, në redaktimin dhe publikimin e revistave. Sipas Suzanës, në intervistën për “Oral History Kosovo”, edhe pse të ndarë në organizata, ata dilnin gjithmonë bashkë në demonstrata.
“Populli është i pagabueshëm, unë, ti, ai tjetri edhe mund të gabojmë, kurse populli që po tregohet kaq i durueshëm për realizimin e kërkesës që Kosovës t’i njihet statusi i Republikës, pa kurrëfarë dyshimi se do të dijë se deri ku shtrihen kufijtë e durimit për fitimin e statusit të Republikës”. Ky citat është marrë nga fjalimi i Jusuf Gërvallës në vitin 1981, transmetuar nga emisioni “Pa rrotlla”, dhe i përçon entuziazmin dhe besimin që kishte ai në popullin shqiptar.
Jusufi nuk e ndaloi penën as në mërgim, madje atje iu shtua edhe më shumë muza poetike. Ai i përdori të gjitha aftësitë e tij për të vetmin qëllim, lirinë. E këtë qëllim e kishin edhe gazetat “Bashkimi” dhe “Lajmëtari i lirisë”, të botuara nga Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe të tjerë në vitin 1980. Në këto gazeta, ai nuk heziton t’i shprehë haptazi bindjet e tij kundër sistemit të Jugosllavisë. Kështu, në letrën e tij të hapur ndaj Titos, ai si revoltë shkruante: “Njeriu ka një të metë, ai di të mendojë!”
PËRVEÇ ME FJALË, BRENDIA E TIJ FRYMONTE EDHE ME MELODI
Jusuf Gërvalla ishte edhe këngëtar dhe kishte zë unik në këngët e muzikën shqiptare.
Madje, në dokumentin “Dosja- Jusuf Gërvalla” shkruhet se Donika, vajza e tij, kujton momente me kitaristin e asaj kohe.
“Babi e donte shumë kitarën e tij. Në Gjermani, të dy vëllezërit, Bardhi dhe Jusufi, i merrnin shpesh kitarat e tyre në dorë dhe këndonin”, thuhet se kujtonte ajo.
Madje, përveç që vet merrej me muzikë, ai tentonte që këtë botë artistike t’ua përcillte fëmijëve të vet, ashtu siç kujton Donika:
“Ai më këshilloi ta merrja flautin. “I biem bashkë”, më pati thënë, “ti flautit e unë kitarës”. Edhe pse unë ende nuk dija t’i bija flautit mirë, më ftonte herë pas here ta luanim melodinë shumë të thjeshtë të këngës aq kuptimplote, “Për mëmëdhenë”.
Suzana Gërvalla, për “Oral History Kosovo”, teksa i kujton sfidat materiale që i kanë kaluar me bashkëshkortin, shton:
“Mjaftonin dashuria e tij edhe prania e tij. I thojsha hajde merre kitarën e këndonim e këndonim e binim flenim, edhe pa hangër”.
E kur flasim për muzikën, s’kishim si të mos kërkonim një mendim edhe nga kompozitori Rafet Rudi, i cili ishte bashkëpuntor i Gërvallës. Ashtu siç ky i fundit konsideron, publiku e njeh Gërvallën më shumë në bazë të veprimtarisë politike e më pak në aspektin kulturor.
Përveç shoqërisë me Jusufin, ai shpreh edhe mendimin e tij për profesionalizmin dhe njohurinë e Gërvallës për botën muzikore. Rudi e thekson faktin se ata që e kanë njohur nga afër ‘’botën magjike të Gërvallës’’ e dinin se në ç’nivel mund të arrinte ai me talentin e tij, po të mos e kishte angazhimin politik.
“Ndjeshmëria e tij për artin, subtiliteti i tij si krijues, na bën të mendojmë që ai në të vërtetë ishte i destinuar për t’u bërë nje artist i madh në fushën e muzikës”, thotë Rudi.
Ai këndonte me pasion për ta plotësuar dëshirën e tij dhe të atyre që e dëgjonin me zell, ashtu siç edhe kompozitori Rudi e përshkruan këtë pjesë:
“Muzika ishte thjesht një fushë në të cilën ai shëtit shlirshëm me hapa të çiltërt si të një fëmije, natyrisht pa ngarkesa dhe kritere rigjide me të cilat ai, gjithmonë si intelektual, udhëhiqej.”
Për të pasuruar me shumë shkrimin e kësaj dosjeje lidhur me veprimtarinë muzikore të Gërvallës, Rudi nuk hezitoi që të ndante me ne disa nga shkrimet e tij për këtë çështje. Në vazhdim e sipër ai e bën një analizë të hollësishme në lidhje me përmbajtjen e këngëve të Jusufit, prej së cilës po shkëpusim një pjesë.
‘’Ndonjëherë, në këngët e tija do të gjejmë ironi inteligjente si në këngën “Ç’është kjo”, ndonjëherë metafora politike si në këngën “Motiv i përjetshëm” apo humanizëm të angazhuar drejtuar botës fëmijërore si në këngën “Dashuria ëndërr”, por sikur në to gjithmonë hetohet një frymë bunti, proteste. Natyrisht pa ngarkesa dhe kritere rigjide, me të cilat ai gjithmonë udhëhiqej si intelektual. Ai ishte njeri që zgjidhjen e problemit kombëtar nuk e shikonte nga prizmi i ngushtë nacional apo nacionalist, përkundrazi, ai e vështronte atë nga niveli i lartë intelektual, gjithmonë nga konteksti humanist e universal, nga e drejta universale e kombit, kulturalisht dhe politikisht të formuar, të vendosë për fatin e vet”.
Gjithë ato vite pune e përkushtim dhe mjaftoi një kohë shumë e shkurtër e një dore pushtuesi që të ktheheshin në hi. Këngët e Jusufit, disqet dhe shiritat muzikorë të tij u asgjësuan nga pushteti jugosllav.
Në kohën kur kompozitori Rudi punonte si dirigjent i korit te Radio Televizionit të Prishtinës, në vitin 1979 u bë asgjësimi i këngëve. 18 vjet më vonë, Rudi me disa miq gjejnë në Shkup 7 incizime tё reja dhe njё disk me dy kёngё, e që aty ka pasur edhe incizime tё tij bashkё me Bardhin.
Veprimtarin i cili u flijua për liri e kujtoi në 65-vjetorin e lindjes se tij edhe bilbili kosovar, Nexhmije Pagarusha, duke dalë në skenë në vitin 2010. Pagarusha i dha zë këngës me të cilën kishte fituar në Akordet e Kosovës për tekstin më të mirë, të cilin e kishte shkruar vetë Jusufi.
Me t’u ngjitur në skenë, ajo mallëngjyeshëm e kujtoi atë si poet, gazetar e këngëtar.
“Nëse shpirti i njeriut nuk vdes – kështu thonë -, atëherë shpirtin e Jusufit e kemi këtu te ne, sonte. Ai na dëgjon edhe na sheh, ne jo atë. Jusufi ishte një engjëll. Ishte një poet i mirë, ishte një këngëtar i mirë, ishte një gazetar i mirë. Kurrkush nuk ka besuar se çfarë vullkani është në shpirtin e tij, në zemrën e tij, për dashninë e madhe të popullit të vet. U diktua atëherë kur dora e tradhtarit e nxori atë fuqi, atë vullkan, mirëpo ai vullkan nuk humbi. Shkoi tek të gjithë të rinjtë, të cilët (bashkë me) edhe të tjerët e dhanë jetën për lirinë’’, tha Pagarusha e emocionuar, pastaj e interpretoi këngën, refreni i së cilës është:
Ky qe cak i fundit
Unë po largohem përgjithmonë
Le të ngelë buzë lumit kjo melodi e fundit
Pa fjalë dhe gënjeshtra
Ma shtri veç dorën dhe mos qaj
Stinët që kaluan ishit plot vaj.
Jusufi në këngët e tij trajtoi tema të ndryshme. Ai u këndoi dashurisë e femrës, por u përkujdes që të pçrcillte edhe nje mesazh me veprën e tij, atë të emancipimit të saj, temë kjo e cila edhe sot përflitet, ndërkaq Jusufi i dha zë qysh në vitin 1978.
Në videon e paraqitur në emisionin “Arkivi”, ai flet me shumë optimizëm për këtë çështje. Sipas perspektivës së tij, liria e femrës është e garantuar dhe kjo gjë nuk kërkon diskutim, zhvillimi i saj intelektual është më se normal. Edhe pse është një temë që ka nevojë per vetëdijësim, prapëseprapë ai shihte një dritë në fund të tunelit.
“Sipas përshtypjes sime, edhe besimi ndaj saj, qoftë nga familja, qoftë nga shoqëria, përgjithësisht është shtuar dhe për ditë e më tepër çështjes së arsimimit të saj dhe inkuadrimit të saj po i kushtohet kujdes gjithnjë më i madh”, thoshte Gërvalla.
I BËN ATENTAT, POR AI EDHE PAS 38 VJETËSH ËSHTË GJALLË
17 janari i vitit 1982 do të mbetet në kujtesën shqiptare si një datë e cila rezultoi me humbjen e tre veprimtarëve të çështjes kombëtare. Mesnata e ftohtë e janarit do të nxirrte zjarr nga arma e personave ende të panjohur, në afërsi të Untergruppenbach të Heilbronn-it, duke lënë të vrarë Jusuf e Bardhosh Gërvallën, bashkë me Haxhi Zekën.
Që nga vdekja e tyre e deri më sot, ka pasur spekulime e polemika se kush ishte autori i krimit. Suzana, bashkëshortja e Jusufit, e ka sjellur versionin e saj për këtë ndodhi në një intervistë për “Oral History Kosovo”. Ajo e kujton në detaje natën kur burri i saj humbi jetën duke treguar se Jusufi ishte gjallë kur ajo e gjeti. Ndër të tjera, Suzana kujton një frazë të thënë nga Jusufi kur ajo e pyet se a e kishte parë vrasësin, frazë kjo që përËon një mesazh tejet të rëndësishëm.
“Po, e pashë, po nuk e njofta. Çikë, në koftë shqiptar ishalla s’e gjojnë kurrë, se gjithmonë po na e lojnë që po e vrajmë njoni-tjetrin”, kishte thënë ai.
Fjalët “Tre ranë, me mijëra u ngritën” nuk mbetën vetëm titull gazete, ato u shndërruan në rezistencë e protestim të popullit kundër atentantit ndaj treshes. Për rënien e tyre heroike dhe të të tjerëve e ngritjes së lirisë kishte shkruar edhe Hasan Ukёhaxhaj, bashkёveprimtar i Jusuf Gёrvallёs dhe aktivist i Lёvizjes Popullore tё Kosovёs.
“Qindra e qindra tё tjerё ranё heroikisht nё altarin e atdheut nё njё luftё dhёmbё pёr dhёmbё me hordhitё sllave, por nga gjaku i tyre po shkёlqejnё rrezet e lirisё”, tha Ukёhaxhaj.
Madje, edhe Adem Demaçi, si bashkëpunëtor i Gërvallës, e vlerësonte lart kontributin e tij.
“Ai ishte shumë trim, shumë i vendosur. Nuk përtonte të vdiste për atdheun e vet”, kishte thënë Demaçi për dokumentarin kushtuar treshes heroike, të publikuar në faqen “YouTube” nga Radio Kosova e Lirë.
Ata të cilët e dhanë kontributin e tyre në rrugëtimin artistik dhe në misionin e madh atdhetar vazhdojnë të kujtohen gjeneratë pas gjenerate, së paku nga ata të cilët e njohin mirë vlerën e këtyre personave.
Për nder të kujtimit të Jusufit, Peja shënon ‘’Ditët kulturore Jusuf Gërvalla’’; për ditëlindjen e tij, Gjilani e organizon muajin e manifestimeve ‘’Flaka e Janarit’’; për hir të Gërvallës dhe të veprimtarëve të tjerë, Shtëpia Kulturore Artistike ‘’Jusuf Gërvalla’’ në Komunën e Deçanit ka vepruar në ilegalitetin e viteve të 90-a për t’i bashkuar shqiptarët në lufën drejt lirisë, bashkë me kulturë e art.
NËNA AJSHE: KA NANA PLOTË JUSUFA
Kontributi i tyre vazhdon të dëgjohet e kujtohet nga njerëzit, por të shikosh nga afër është një tjetër ndjenjë. E përjetimi i këtij emocioni u bë i mundur kur shtëpia në të cilën është rritur Jusufi me familjen e tij bëhet muze.
Madje, përveç si muze, ajo dikur shërbente edhe si vatër e bashkimit të shqiptarëve, të cilët përmes kulturës tentonin të përqonin një frymë patriotike. Kështu, në këtë shtëpi mbaheshin takimet e Shoqates Kulturoro-Artistike ‘’Jusuf Gërvalla’’, në të cilën Djellza Jasiqi, si interpretuese e poezive, i kujton rastin e hyrjes së policisë jugosllave aty dhe bisedën me nënën Ajshe.
“Ku i ki djemtë? A e ke pa, ta kem vra Jusufin? I kanë thonë (Ajshës). Gjith kanë me m’u kujtu. Ajo tha: Uh, Jusufi është gjallë. A s’po e shihni a? Ka nana plotë Jusufa, krejt oda është Jusufa’’, kujton Jasiqi.
Për epitetet e Gërvallës flet edhe Emin Kabashi, studiues i letërsisë dhe shkrimtar, në emisionin e RTK-së, “Arkivi”. Ai i radhiti veprimtaritë e Jusufit si poet, romancier, dramaturg dhe veprimtar i çështjes kombëtare. Ndër të tjera, Kabashi e cilëson si fatkeqësi mënyrën se si rrodhi veprimtaria e Gërvallës, nga poet në veprimtar politik.
“Për kulturën e një populli është fatkeqësi kur poeti, për shkak të rrethanave, angazhohet në veprimtari të çlirimit kombëtar, nëse vokacioni i tij është shkrimi, marrja me krijimin e veprave të artit”, tha shkrimtari.
Këtë mendim ia mbështet edhe Donika, vajza e tij, përmes kujtimeve se babai i saj kishte lënë anash shkrimin:
“Babi im, shkrimtari dhe poeti, njeriu i artit dhe i letërsisë, në dy vjetët e kaluar në Gjermani nuk shkroi as edhe një poezi të vetme. E kishin privuar nga vendlindja, për lirinë e së cilës luftonte tani nga Gjermania me mjetet e tij, me forcën e fjalës dhe penës së tij. Gjatë këtyre 30 vjetëve kam gjetur nga ajo kohë vetëm një strofë të shkruar me stilograf në këndin e një faqeje të një gazete. Strofa titullohej: Vdekja’’, kujton ajo për një shkrim të publikuar në “Dosja-Jusuf Gërvalla”.
*Elizabeta Bajrami, Medina Pasoma dhe Vlerë Mehmeti (autore të këtij artikulli) janë studente të Departamentit të Gazetarisë në Fakultetin e Filologjisë të Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina”./ KultPlus.com
I lindur në Pejë, Gërvalla ndërroi jetë në Gjermani në vitin 1982.
Ai njihet si këngëtar dhe bashkë me Bardhosh Gërvallën na lanë disa melodi e këngë të cilat e bëjnë të pavdekshëm talentin dhe zërin e këtij njeriu.
Jeta e Jusuf Gërvallës ka qenë e vështirë, vdekja e tij ka qenë tragjike. Për këtë është thënë e shkruar shumë dhe do të thuhet e do të shkruhet shumë. Por, edhe shkrimtari J. Gërvalla pësoi vështirësira të mëdha. Për poetin, prozatorin dhe dramaturgun Gërvalla është thënë e shkruar relativisht pak. Vepra e tij letrare nuk është tepër e njohur, me gjithë botimin shembëllor që ia bëri J. Gërvallës më 1992 Sabri Hamiti (Jusuf Gërvalla: Vepra letrare. “Ora”, Prishtinë, 1992). Opinioni e respekton dhe adhuron dëshmorin e kombit, simbolin e luftës për liri, shembullin e kurajës prej qytetari dhe intelektuali, ndërsa duket se e harron shkrimtarin e rëndësishëm që ishte dhe mbetet. Roli i tij prej simboli të qëndresës e hijesuaka faktin se ishte poet i dorës së parë.
Në letërsi, ai nuk i takonte qarkut të “lapidaristëve” të poezisë fjalëpakë që e shoshiste të tashmen me shkrimin simbolplotë alegorik në petkun e arkaikes mbikohore e në frymën e visarit të traditave të lashta gojore.
Sonte po ju sjellim këngën kur Jusufi i këndonte mallit për nënën. Bashkangjitur gjeni videon dhe tekstin e këngës.
Sa fort më mundon Vetmia, o nanë E votrën braktisa një ditë N’vendlindje ështe vjeshtë Tani është vonë Më presin të korrat e brengat
N’mendime më ke tretur Tani, o nanë Për birin që të la në vetmi Shikimi përhera kah dera përgjon Trokitje të lehta dëshiron.
Kthehu shpejt më ke pas thënë Se brengat më kanë molisur Të presin shokët një varr nën bli Porositë e babit tënd
Kaluan pranvera e vjeshta o nanë Që kur ti e ndjell veç një kthim Nëse vetë nuk do të mundem Do i them birit tim Në vendlindje le të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë Se dikush një ditë do të trokllojë Në atë vatër ku së pari zëri im jehoi Andej nipat do të ngrejnë shtëpinë. / KultPlus.com
Në shtator të vitit 1980, Jusuf Gërvalla ishte larg nënës së tij. Dashuria e pastër e saj megjithatë e ka shoqëruar Jufusin në udhëtimet, tragjeditë e të mirat e jetës së tij.
Sot, në 38 vjetorin e vdekjes së tij, KultPlus ju sjell këtë letër mjaft emocionale të Jusuf Gërvallës.
“ Nanë e dashtun! Rruga e jetës na pruni deri këtu. Zor sa të duesh. Po kollaj, s’ka qysh bahet ma kollaj. Ti vetë sa e sa herë, në prag të gjumit, kur ishim fëmijë e kur kishim dalë prej lojnave të fëminisë, na ke kallxue përralla që kanë të njëjtin përfundim: rruga e nderës asht ma e zorshmja, po ma e mira dhe e vetmja rrugë e vërtetë për njerin. Dhe, kush u mundue për nder, nder ka gjetë!
Sot, në vjeshtën e kësaj rruge, kur s’po kemi qysh me i dhanë gjevap bereqetit kaq të pasun, farën e të cilit e kemi mbjellë vetë, kush lodhet i pari mundet me thonë: a vyen me luftue për nder, tuj i ngarkue vetit kaq të liga në shpindë?!
Unë, besoj, nanë, se ti nuk je ajo që thotë kështu. Ti gjithmonë u ke përballue burrnisht rrebesheve të mëdha. Unë besoj se ti nuk je lodhë. Rruga jonë, mendja e shpirti ynë kanë pasur strofull fjalën tande, dashuninë e kujdesin tand të pashoq. Kur i kujtoj këto, më del se ti, në vend se të mërzitesh, duhet të gëzohesh e të përtërihesh. Ma në fund, veç tuj mos u dorëzue në këtë kohë të vështirë, ti nanë, do ta qitësh edhe hapin tand të fundit burrnor, që të bon si të gjitha ato nana trimnesha e fisnike shqiptare, të cilat, kur e ka lypë puna e vatanit, s’e kanë kursye e s’e kanë kajtë me lot jetën e djemve të tyne dhe kanë këndue kur kanë kukatë qyqet.
Jam shumë i lumtun që për këtë pikë, pra, për mërzinë tande, shpirtin e kam të fjetun. Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë. Pse, pra, dridhesh aq fort prej lagshte e prej bryme?
Në përfytyrimet e mia të gjalla, këtu në tretdhé, të shoh tuj ecë me atë krejninë tande të pashoqe, sa herë që nisesh me e pa djalin tand në burg, e rrugës të bjen me u shpërndrrue me anmiq të mëdhenj e të vegjël të pjellës sate. Le të pëlcasë anmiku, gjithë ai që e ka ba synin qorr e veshin shurdh kur e do puna me lufte për nderën, për ato që ti jau ke kushtue jetën e shëndetën. Dhe dije se krejnia jote përballë fërfllazës së sotme, asht helmi ma i fortë për anmikun” . / KultPlus.com
“Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë”, i thotë ai nënës së tij.
Letrën e Gërvallës, mund ta lexoni të plotë më poshtë.
“Nanë e dashtun!
Rruga e jetës na pruni deri këtu. Zor sa të duesh. Po kollaj, s’ka qysh bahet ma kollaj. Ti vetë sa e sa herë, në prag të gjumit, kur ishim fëmijë e kur kishim dalë prej lojnave të fëminisë, na ke kallxue përralla që kanë të njëjtin përfundim: rruga e nderës asht ma e zorshmja, po ma e mira dhe e vetmja rrugë e vërtetë për njerin. Dhe, kush u mundue për nder, nder ka gjetë!
Sot, në vjeshtën e kësaj rruge, kur s’po kemi qysh me i dhanë gjevap bereqetit kaq të pasun, farën e të cilit e kemi mbjellë vetë, kush lodhet i pari mundet me thonë: a vyen me luftue për nder, tuj i ngarkue vetit kaq të liga në shpindë?!
Unë, besoj, nanë, se ti nuk je ajo që thotë kështu. Ti gjithmonë u ke përballue burrnisht rrebesheve të mëdha. Unë besoj se ti nuk je lodhë. Rruga jonë, mendja e shpirti ynë kanë pasur strofull fjalën tande, dashuninë e kujdesin tand të pashoq. Kur i kujtoj këto, më del se ti, në vend se të mërzitesh, duhet të gëzohesh e të përtërihesh. Ma në fund, veç tuj mos u dorëzue në këtë kohë të vështirë, ti nanë, do ta qitësh edhe hapin tand të fundit burrnor, që të bon si të gjitha ato nana trimnesha e fisnike shqiptare, të cilat, kur e ka lypë puna e vatanit, s’e kanë kursye e s’e kanë kajtë me lot jetën e djemve të tyne dhe kanë këndue kur kanë kukatë qyqet.
Jam shumë i lumtun që për këtë pikë, pra, për mërzinë tande, shpirtin e kam të fjetun. Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë.
Pse, pra, dridhesh aq fort prej lagshte e prej bryme?
Në përfytyrimet e mia të gjalla, këtu në tretdhé, të shoh tuj ecë me atë krejninë tande të pashoqe, sa herë që nisesh me e pa djalin tand në burg, e rrugës të bjen me u shpërndrrue me anmiq të mëdhenj e të vegjël të pjellës sate. Le të pëlcasë anmiku, gjithë ai që e ka ba synin qorr e veshin shurdh kur e do puna me lufte për nderën, për ato që ti jau ke kushtue jetën e shëndetën. Dhe dije se krejnia jote përballë fërfllazës së sotme, asht helmi ma i fortë për anmikun.
Të përqafojmë me mall prej së largu, djemtë, rejat e nipat.
Sa fort më mundon Vetmia, o nanë E votër braktisa një ditë N’vendlindje ishte vjeshtë Tani vonë Të presin të korrat e brengat
N’mendime më ke tretur Tani, o nanë Për birin që të la në vetmi Shikim imi kah dera, kah dera më përgjon Trokitje të lehta dëshiron.
Ktheu shpejt më ke pas thënë Se brengat më kanë molisur Të presin sokët në varr nën bli Porositë e babit tënd
Kaluan pranvera dhe vjeshta o nanë Që kur të ndjell veç një kthim Nëse vetë nuk do të mundem Do i them birit tim Në vendlindje të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë Se një ditë dikush do të trokllojë Në atë votër ku së pari zëri im jehoi Andej nipat do të ngrej shtëpinë. /KultPlus.com
1 tetori shënon datëlindjen e Jusuf Gërvallës. Në 76- vjetorin e lindjes, sot kujtojmë ideatorin e lëvizjes kombëtare për liri e pavarësi, shkruan KultPlus.
Gërvalla ka qenë veprimtar,
shkrimtar dhe muzikant shqiptar. Gjithashtu ka qenë themelues i grupit
marksist-leninist ‘’Lëvizja Kombëtare për Çlirimin e Kosovës’’.
Jusuf Gërvalla
u vra mizorisht më 17 janar të vitit 1982 bashkë më vëllain dhe Kadri Zekën.
Vrasja e tyre ka ndodhur në Untergrupenbach të Gjermanisë. Nga autoritet
shtetërore gjermane është lajmëruar se vrasës të panjohur kanë vrarë tre
jugosllavë dhe se ky ishte kulminacion i ri në luftën e fshehtë në të cilën
agjentët e sigurimit jugosllav dhe kundërshtarët e pushtetit luftojnë mes tyre.
Pas kroatëve në ekzil, Qeveria e Beogradit u ka shpallur luftën të përgjakshme
shqiptarëve që vijnë nga Kosova.
Atentati ka
ndodhur derisa drejtuesi i veturës (BMË 316, targa: HN CY 353) nxirrte veturën
nga garazhi, duke e drejtuar prapthi në drejtim të udhëkryqit. Në mot me borë,
diku në 40 metrat e para vetura ka ndaluar pasi që nga një vend ndërtim në anë
të djathtë, një person nga një distancë pre tre metrave ka shtënë. Krahas
kësaj, një person tjetër ka gjuajtur dhe ju ka afruar asaj për të vërtetuar se
ia kanë arritur qëllimit. Fqinjët, të frikësuar nga krismat, i shohin dy
persona të gjinisë mashkullore duke ikur.
Vetura ka
mbetur e ndezur, pasi që drejtuesit i kishte mbetur këmba në pedalin e gazit.
Si pasojë e kësaj, vetura ka vazhduar më tutje të ecën derisa përplaset me një
garazhe. Gjatë kësaj kohe, drejtuesi ka vdekur, ndërsa pas përplasjes është
fikur motori. Në vendin e ngjarjes policia ka gjetur të vdekur drejtuesin e
makinës, Bardhosh Gërvallën, 31 vjeç, i goditur nga gjashtë plumba, Kadri Zekën
i vrarë nga dy goditje me plumba në trup dhe Jusuf Gërvallën, 36 vjeç,
gjithashtu i plagosur rëndë nga dy goditje me plumba.
Der Spiegel (25 janar 1982) për motivin e krimit shkruan se identifikimi i
shpejt i viktimave e ka sqaruar edhe motivin dhe drejtimin politik të tyre:
“Jugosllavë në ekzil që i takonin kombësisë shqiptare nga provinca e Kosovës në
jug të shtetit ballkanik, dhe që të tre veprimtarë kundër qeverisjes së
Beogradit”.
Edhe për
autorët e vrasjes pati shënjime. Në vendin e ngjarjes, Jusuf Gërvalla, i cili
më vonë vdes, i kishte pëshpëritur policisë: ”Ka qenë UDB-ja”.
Dymbëdhjetë
herë ishte gjuajtur mbi të tre burrat nga pistoletat e kalibri 7,65, dhjetë
goditje kishin qëlluar zemrën, mushkëritë dhe qafën. Një polic në vendin e
ngjarjes thotë: “E tëra dukej si pas një ekzekutimi”.
Ishte metodë
që përdoret nga shërbimi sekret, siç thoshte snajperisti dhe instruktori i
policisë nga Stuttgart-i, Siegfried Hübner: duhet qëlluar me katër plumba, “tre
për ta mbërthyer viktimën nëse ajo qëndron ende, pra për ta rrëzuar dhe për ta
bërë të paaftë për kundërvënie, dhe pastaj rigjuajtja e katërt e domosdoshme
dhe vdekjeprurëse”, shkruan KP. Koha dhe atentati ishte kulminacion i grindjeve
të shërbimit sekret jugosllav me kundërshtarët e regjimit në botën e jashtme në
këto vite.
Gjatë kësaj kohe shtetasit jugosllavë në ekzil i kanë sulmuar ambasadat, konsullatat dhe përfaqësuesit e qeverisë jugosllave. Reagimet kriminele dhe terroriste të Beogradit në këto raste kanë qenë gjithnjë të ngjashme./ KultPlus.com
Tutje gjithnjë akull Këndej gjithnjë zjarr Unë jam syri i Aladinit E shoh veten si digjem në betejën e tmerrshme të fjalës e të mendimit
Me shenjtëri të mallkuar me përfytyrimin e qartë e krijoj Në mua shushurijnë dete të qena në ëndërr
S’po flas kotnasikot Mund t’i merrni fjalët e mia e të niseni nëpër botë Unë s’kam guxim Kuptoj se pa dritën e tyre Nuk do ta di rrugën nëpër dritë Janë krijuar prej frenimesh prej kthesash theqafjesh dhiaresh të shenjta zigzage
Unë nuk i shoh yjet pështjellë në terr Gjithësia e ftohtë nuk e ka gji diellin Sikur të mos e ftohte ana e errët e planetit
Rruga e jetës na pruni deri këtu. Zor sa të duesh. Po kollaj, s’ka qysh bahet ma kollaj. Ti vetë sa e sa herë, në prag të gjumit, kur ishim fëmijë e kur kishim dalë prej lojnave të fëminisë, na ke kallxue përralla që kanë të njëjtin përfundim: rruga e nderës asht ma e zorshmja, po ma e mira dhe e vetmja rrugë e vërtetë për njerin. Dhe, kush u mundue për nder, nder ka gjetë!
Sot, në vjeshtën e kësaj rruge, kur s’po kemi qysh me i dhanë gjevap bereqetit kaq të pasun, farën e të cilit e kemi mbjellë vetë, kush lodhet i pari mundet me thonë: a vyen me luftue për nder, tuj i ngarkue vetit kaq të liga në shpindë?!
Unë, besoj, nanë, se ti nuk je ajo që thotë kështu. Ti gjithmonë u ke përballue burrnisht rrebesheve të mëdha. Unë besoj se ti nuk je lodhë. Rruga jonë, mendja e shpirti ynë kanë pasur strofull fjalën tande, dashuninë e kujdesin tand të pashoq. Kur i kujtoj këto, më del se ti, në vend se të mërzitesh, duhet të gëzohesh e të përtërihesh. Ma në fund, veç tuj mos u dorëzue në këtë kohë të vështirë, ti nanë, do ta qitësh edhe hapin tand të fundit burrnor, që të bon si të gjitha ato nana trimnesha e fisnike shqiptare, të cilat, kur e ka lypë puna e vatanit, s’e kanë kursye e s’e kanë kajtë me lot jetën e djemve të tyne dhe kanë këndue kur kanë kukatë qyqet.
Jam shumë i lumtun që për këtë pikë, pra, për mërzinë tande, shpirtin e kam të fjetun. Ti je nji lis, që nuk don me ditë për fërfllazat e forta. Bile, nji lis, madhështia e të cilit del në pah bash kur merr mot me fërfllazë. As bora as ngricat e mëdha nuk të kanë ba kurrë shejë.
Pse, pra, dridhesh aq fort prej lagshte e prej bryme?
Në përfytyrimet e mia të gjalla, këtu në tretdhé, të shoh tuj ecë me atë krejninë tande të pashoqe, sa herë që nisesh me e pa djalin tand në burg, e rrugës të bjen me u shpërndrrue me anmiq të mëdhenj e të vegjël të pjellës sate. Le të pëlcasë anmiku, gjithë ai që e ka ba synin qorr e veshin shurdh kur e do puna me lufte për nderën, për ato që ti jau ke kushtue jetën e shëndetën. Dhe dije se krejnia jote përballë fërfllazës së sotme, asht helmi ma i fortë për anmikun.
. . .
Të përqafojmë me mall prej së largu, djemtë, rejat e nipat.
Djali yt – Isufi
Tash po nisemi në mundshim të heshtim pak
E të flemë. Po jemi lodhur. Këmbët të ënjtura
Nën tryezë. Koka që rëndon. Aspirinë?
Tash po nisemi? U bë vonë. Edhe ylli i fundit
Ra përmbi tryezë.
Jemi bërë si planeti që kërkon ta pranojnë
Si palaço të punojë
Në cirkun e verdhë.
Unë hënë e zbehtë ai diell i zjarrtë
-që të dy prej letrës së verdhë-
Që me nesër na pret takim’ i ri, bisedat për shëndetin
Dashurinë, poezinë.
E mbaruam bisedën mbi sëmundjen e poetit shëndetlig
-të ngrihemi, u bë vonë në këtë tavernë
Vetëm tym duhani e fjalë që shkëlqejnë
Prej fjalësh të pathëna
Dhe prej mëlçisë së zezë.
Shtrati i madh nën një çati diku do të ftohet
Në pritjen e vet
Rrugicat e përgjumura ritmin e mugën dritareve
Të fikura derdhin kot
Si një pikë në det
Jemi si yje
Në qiell.
Tash po nisemi në mundshim të heshtim pak
Dashuria s’është ilaç as helm.
Me kokën time e krijoj
Me duart e mia dhe eci nëpër planet.
Natën e mirë:
Mua më duhet të shkoj atje prej nga mund t’ju gjej.
Një nga fushat e dashura të mia, të cilat shënjuan rritjen, ishte gazetaria.Koha shqiptare prodhoi histori, gjatë gjithë periudhës së ushtrimit tim të profesionit.Njoha vendin tim pëllëmbë për pëllëmbë, njoha njerëzit, bukuritë e dëshpërimin, u rrita udhëve të tij me shenja e dëshmi… Vite më pas, në auditor ligjëroj ende edhe për gazetarinë televizive, si një nga aplikimet e mëdha e më të dashura të këtij profesioni aq të dashur nga të rinjtë. Një nga lëndët e mia, ishte edhe Faqja e tretë, të cilën e kam përgatitur me dashuri e vëmendje të veçantë, nxitur edhe nga përkushtimi i Profesor Artan Fuga, atëbotë drejtues i Departamentit të Gazetarisë e Komunikimit.
Më ra në dorë reportazhi letrar Me kompleksin e Anteut, të Jusuf Gërvallës, të nr.3.Jehona. Shkup.1972.
Sot flitet shumë mbi raportin e narrativës në gazetari, mbi raportet e reales, lajmit, faktit dhe fiksionit në mjeshtërinë e gazetarisë, siç kemi dëgjuar se letërsia nuk është lexuar ende, ndërsa gazetaria është e palexueshme, thënë prej Wajlld.
Rasti Ryszard Kapuściński, si rasti më i përfolur i ligjësive të reportazhit të udhëtimit, i dëshmuar edhe në librin e ish-nxënësit të tij, Artur Domoslawski, Kapuściński non fiction ( titulli në original), si dhe polemikat mbi faktin,kanë përfshirë botën gazetareske e më gjerë. Të gjitha argumentet sillen rreth pyetjes- bosht: A informojmë përmes letërsisë, detajit si pjesë e tekstit letrar, nga ana tjetër a duhet të marrim kënaqësi estetike nga leximi i faktit gazetaresk? A mund të jenë bashkë këto dy fusha të shprehjes njerëzore? Në të gjitha pyetjet e gritura gjejmë shembuj autorësh, të cilët kanë eksploruar të dy kampet, si Balzak, Dikens, gjatë viteve 1800 e më vonë Zola e Matilde Serao, Passolini, Calvino, Orwell,i cili nisi polemikat e më pas solli veprën e tij Animals Farm, të paralajmëruar pikërisht në Faqen e tretë.
Termin reportazh, të lindur fillimisht në Itali e shohim të evoluojë edhe në terma si :non fiction writing e/o travel literaturee më vonë me togfjalëshin New Giornalsm në SHBA, me përfaqësues si:Truman Capote, Norman Mailer ose Gabriel García Marquez. Prej fillimit të konceptit të Faqes së tretë, faqes së dedikuar narracionit, romanit shtojcë, rubrikës me thelb të dukshëm letrar e deri në raportet konceptuale të përfshira në analiza transgjenerike, thelbi mbetet i njëjtë. Reportazhi dhe natyrat e tij, si dhe kërkimi i mjeteve, larg leksikut stereotipik, për të kapërcyer “paplotësinë” përmes letërsisë- si për të përligjur mendimin e Kapuściński -shkaktuar nga gjuha e shtypur e pamjaftueshme në krahasim me shumëllojshmërinë e realitetit të kulturave, traditave apo feve të huaj. Ndaj ende mbetet në këmbë përkufizimi i Clifford Geertz, referuar letërsisë së udhëtimit e reportazhit letrar, si zhanre konvergjence e vijave paralele. Gazetaria e Re amerikane, u cilësua pikërisht për përshkrimin e ngjarjeve dhe njerëzve në mënyrë autentike, përmes formave dhe stilit të asaj që ne e quajmë narrativë apo fiksion anglo-sakson.
Dhe duket se Jusuf Gërvalla ndjek këtë metodë përshkrimi…
Reportazhi i tij ka një pikënisje: Një stacion treni, ku toka lëviz nën rrota, me vete ka një hajmali që do ta ruajë nga qyteti mëi madh i atyre anëvë, ku po shkonte si destinacion udhëtimi, kish një copë vendlindje të ndryrë në parzëm, si mit, si kompleksi i Anteut, birit te Geas( Perëndisë së tokës) e i Poseidonit ( perëndisë së ujrave), ani pse i vetëdijshëm për dobësinë e tij…
Me se ta peshonte një dridhmë, që ende nuk ia dinte shkakun?
Kësaj nuk ia doli as Anteu i madh…
Rëndë, rëndë, lehtë e ëmbël,
rrëmbyeshëm… kjo qenka masa !
I rri pranë e pandashmja, kitara, e dashura e shpirtit, ajo që i gëzon edhe askun erotik, ajo që i kupton dhimtën e shpirtit, e pagojta kur duhet, e gjithëdijshmja kur flet…
Mbërrin në Qytetin e Madh, me shushurima të rrëmbyeshme të çisternave që lajnë me vrer trotuaret, në dhomën 337 takon Ehat Musën, në fakt kujdeset të rrëfejë se e gjen në gjumë, një natë më pare, ai ka qenë në koncert. Ndërsa lë shokun të kotet, autorin e rrëmbejnë kujtimet, në retrospektivën autoriale, qyteti prej nga mori një copë Anteu nuk po fle, një burrë tjetër para tij ka shpejtuar me partitura nën sqetull, më pas një tjetër, një tjetër, që kanë shënjuar vlerat e vërteta të artit, po sikur nuk po dëgjohet më për ta…
Dhe dikur Ehati këndellet e miqtë flasin e flasin per muzikën, shokët, autorët e mëdhenj, duke u përpjekur të mos flasin për të arriturat personale, siç bëjnë në fakt miqtë…
Eh, ta shihje Ehatin duke nxjerrë nga këllëfi kitarën, duke mbështetur belin e saj mbi gjunjë, duke i ledhatuar lehtësisht gushën, duke i ngrohur me gishtërinj fijet e holla të zërit dhe ajo që nxirrte ofkëllima lozonjare, si mëz i llastuar duke u hedhur herë në gjymtyrët e parme e herë në të prapmet,,rëndë, rëndë, lehtë e ëmbël, rrëmbyeshëm…derisa triptikut i afrohet fundi.
Ndarja, miqtë duhet të ndahen, vetëm se nuk duhet bërë pyetja se si u dashurua me kitarë, ajo pyetje, jo.
Në kupenë e trenit, nën të cilën toka lëviste, ai e di një gjë: Eterin do ta shpojë edhe për një kohë tingulli i një kitare edhe pse qyteti mban shushurimën e çisternave që lajnë me vrer trotuaret, ligjërima e kitarës, paralajmërohet, se do të vijë në trojet e Jusuf Gërvallës. Jemi në vitin 1972…
Dhe do të vijë dendur, dendur, ëmbël e hareshëm, allegro con esperanza…
I gjithë arkivi i mjeteve që paraqitëm, duke dashur të risjellim në vëmendje falubën, konsiderohet i vlefshëm për të parë situatën fakt, por ndërkohë, ato qëndrojnë si pushka e Çehovit, koncept i njohur dramatik, si parakusht detajor, që sjell aksion e suspancë. Nga njëra anë kemi një rrëfim real, me koordinata të sakta e konkrete, me situate të udhëtimit, duke pasur para syve praninë e autorit, si dëshmi reale e faktit raportues, në anën tjetër, associimin me situata metaforike, që dëshmohen në retrospektivë e në kohën e tashme të rrëfimit të reporterit- shkrimtar, të cilat janëprodhim i ligjërimit fiksional. Si pasojë mbërrijmë në të ashtëquajturën Tregim i tregimit. Reportazhi i tij narrativ, shfaqet si një tipologji tekstuale, ku përshkruhet subjekti narrativ nga këndvështrimi subjektiv personal. Në të nuk kemi një rregjistrim të thjeshtë faktik të udhëtimit të tij, udhëtimi i tij nuk është më një justifikim realist, nuk është i mjaftueshëm dhe mbi të gjitha synim i selektimit tëtoposit, çka na jep tablonë e një zhanri hibrid, ku dallimi fiction– nonfiction, nuk ka më kufij të saktë , po aq sa edhe raporti mimesis- invencion, apo subjektit që vëren dhe objektit të vëzhguar.
Aq sa dallojmë koordinata udhëtimi, aq shohim përsiatjen e trajtuar si fiktion, dialogët, përshkrimet realiste nga ana tjetër, por edhe figurat si metafora, epitete,krahasimet e bëjnë leximin të rrjedhshëm e imagjinativ si dhe konfirmon idenë e Bakhtin, rreth polifonisë karakteriale, që ndërton mozaikë të pasur socialë,pluralitetin e ideve, të cilat mbajnë raportin ide konsensuale- kundërshtinë e fuqisë, ku zërat, personazhet, teksti, autori, mbivendosen.Rrëfimi shndërrohen në një arenë, ku subjekti, diskursi dhe realitetet e botës konfrontohen.
Mjeshtri i fjalës si ai, synimit faktik i ka veshur gjithë aureolën e kënaqësisë estetike të leximit, duke synuar të kumtojë idenë e tij dhe të dekodohet përata që kuptojnë.
Në ndarje me mikun, por në të njëjtin vend nga mbërriti për tu bashkuar, diktoi se po kthehej me një shqetësim më të vogël e një përshtypje më tëpër…
Ai pyet ekzistencialisht, gjatë udhëtimit triptik, ku shenjat shihen dendur, dendur…
– Ç’pe ashtu mbi tela, Jusuf Gërvalla ?!/KultPlus.com
