‘Çfarë lloj kosovari jeni’ sonte solli kosovarët e ndryshëm në Muzeun e Kosovës

Alberina Haxhijaj

Të rinjtë të cilët morën pjesë sot në diskutimin “Çfarë lloj kosovari je ti?”, u përpoqën që të shuajnë barrierat në mes tyre dhe sidomos të mos bëjnë paragjykime, kjo për të kuptuar më mirë se çfarë lloj i kosovarit janë.

Diskutimi i cili kërkonte përgjigje për pyetjet: kush jemi dhe çka po bëjmë këtu, është organizuar nga Termokissi, Asociacioni i Shoqatës së Shkëmbimeve Kulturore të Kosovës dhe Taivanit, në bashkëpunim me Muzeun e Kosovës.

Mergimtare Kelmendi nga Termokiss tha se ky diskutim u bë që të zbulohet dhe të jepet një mendim se çfarë në të vërtetë nënkupton të jesh një kosovar.

“Na po dojmë me e ditë kush jemi dhe çka nënkupton, jo vetëm etnia, përkatësitë e ndryshme, por çka do të thotë të jesh kosovar. Kurse sot deshtëm me i testu përshtypjet e para të njerëzve dhe si ndryshojnë ato prej asaj që njerëzit janë në të vërtetë. Edhe gjatë debatit u pa se përshtypjet e njerëzve ndryshonin shumë nga ato që ata ishin në të vërtetë”, tha ajo për KultPlus.

Njëri nga pjesëmarrësit në diskutim, Veton Gorani, e cilësoi këtë aktivitet si të mirë dhe që i ndihmoi për të kuptuar më mirë se çka do të thotë të jesh kosovar.
“Na u dha edhe hapësirë për me fol për vetën tonë, si ndihemi dhe si e identifikojmë veten, pra cili është identiteti jonë. Po ashtu në anën tjetër diskutuam edhe sesi po ndihemi që jemi kosovarë dhe jetojmë në Kosovë, për anët pozitive dhe negative të saj, për perspektivën dhe çfarë mendojmë se na pret në këtë shtet ku jetojmë”, tha ai për KultPlus.

Në anën tjetër Charles Lowe i cili ka një vit e gjysmë që ka ardhur në Kosovë nga Shtetet e Bashkuara, mori pjesë në këtë diskutim pasi edhe ai ka ndjenjën e të qenit kosovar.

“Kjo ka qenë shumë interesant për mua, kam takuar një grup shumë të mirë dhe sidomos grupin qe vjen nga Termokiss, të cilët mendoj se janë modern dhe kanë ide shumë të mira. Ky aktivitet që përfshiu edhe shtatë pjesë të personalitetit ishte shumë interesant. Kosova është vendi më i ri dhe debate të tilla janë shumë të mira pasi që pikërisht të rinjtë në Kosovë duhet që të reflektojë mbi veten e tyre” tregoi Lowe për KultPlus.

Kjo është vetëm një nga diskutimet dhe punëtoritë të cilat janë duke u mbajtur në kuadër organizimit “Kosovo Future”, kurse në qershor do të hapet edhe një ekspozitë pikërisht në Muzeun e Kosovës. / KultPlus.com

Monumenti NEWBORN, pjesë e ekspozitës në Londër

NEWBORN – monumenti me të cilin Kosova shënoi edhe ditën e pavarësisë së saj dhe deri sot monumenti më pëfaqësues në Kosovë, nga sonte është pjesë e një ekspozite në Londër.

Shkronja N e NEWBORN është ndërtuar me dimensione reale enkas për ekspozitën “Hope to Nope: Graphics and Politics 2008-18” e cila u hap sot në Design Museum në Kesington, Londër.

Ekspozita fokusohet në ngjarjet politike turbulente në dhjetëvjeçarin e fundit, duke e përdorur rolin e dizajnit në bindjen, bashkimin dhe zemërimin e audiencës, shkruan KultPlus.

Përpos N nga NEWBORN, monument me ideator Fisnik Ismailin, pjesë e ekspozitës janë edhe brendingu i kampanjës së Hillary Clinton, posterat e Barak Obamës dhe Donald Trump. Hapësira është ndarë në tri pjesë: fuqia, protesta dhe personaliteti, gjithmonë duke dashur të analizohet efekti i teknologjisë në botën e dhjetë viteve të fundit.

“Hope to Nope: Graphics and Politics 2008-18” është kuruar nga Margaret Cubbage, Lucienne Robers dhe David Shaw.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur deri me 12 gusht të këtij viti. / KultPlus.com

‘Para konviktit numër 5’

Një këngë e veçantë e Sabri Fejzullahut, “Konvikti Numër 5” është një histori dashurie e studentëve që takohen te konvikti me numër pesë.

Prishtina, qytet universitar, ka plot histori të tilla të dashurisë brenda konvikteve studentore.

KultPlus sonte po e sjellë këngën e njohur të këngëtarit Sabri Fejzullahu – “Konvikti Numër 5”, e cila është realizuar para disa vitesh.

https://www.youtube.com/watch?v=_tl6bxca_30

Ku më mbeti ky qytet
e shikoj por nuk e shoh.
Çdo i dyti në rrugë më flet
unë nuk i njoh, nuk i njoh.
Ku janë rrugët me kalldrëm
shputat m`i kanë puthur.

Ku mbet vajza që kam lënë
e nuk pat më të bukur.
I njëjtë paska mbet veç korriku
që e puthë për trupi këmishën.
Lumturia ime iku
ëndrrat u prishen.

Mbrëmë me lot të kam kujtuar
para konviktit nr.5.
Tjerë të ri të dashuruar
ëndërronin plot me shpresë.
Jo,jo hëna s`ka treguar
se ky shpirt ende dënes.
Ku u pamë e ku u ndamë
para konviktit nr.5.

Ku janë rrugët me kalldrëm
shputat m`i kanë puthur.
Ku mbet vajza që kam lënë
e nuk pat më të bukur.

I njëjtë paska mbet veç korriku
që e puth për trupi këmishën.
Lumturia ime iku
ëndrrat u prishen.
Mbrëmë me lot të kam kujtuar
para konviktit nr.5.
Tjerë të ri të dashuruar
ëndërronin plot me shpresë.
Jo,jo hëna s`ka treguar
se ky shpirt ende dënes.
Ku u pamë e ku u ndamë
para konviktit nr.5. / KultPlus.com

Omar Zatriqi fiton çmimin si kompozitori më i mirë në Irlandën Veriore

Omar Zatriqi, një djalë me prejardhje nga Peja, ka fituar çmimin e parë në një konkurs të rëndësishëm ndërkombëtar.

Bëhet fjalë për Peter Rosser Composition Award 2018, një çmim që i ndahet një kompozitori në fillim të karrierës së tij.

Çmimin për këtë edicion të tretë e fitoi Omari nga Peja, i biri i Nusret Zatriqit. Omari ka kohë që jeton në Irlanë atje ku edhe është shkolluar për muzikë.

1 mijë dollarë i merr fituesi i Peter Rosser Composition Award 2018. Zatriqi në natën e performancës së tij ka sjellë “Fata Morgana”.

Anselm McDonnell dhe Stephen Coyle kanë marrë vendin e dytë, përkatësisht të tretin në këtë garë për kompozitorët e rinj, shkruan KultPlus.

Çmimi në fjalë mban emrin e Peter Rosser, një kompozitor i Irlandës Veriore i njohur për pjesëmarrjen e tij në festivale të ndryshme në Angli.

Omari ka një vëlla binjak, Eduardin. Punë të ndryshme të Omarit luhen nga Ansamble të ndryshme nëpër Irlandë, përfshirë këtu edhe The Quangle Ensemble. / KultPlus.com

Nesër në Prishtinë diskutohet për orkestrat dhe financimin nga shteti

Festivali DAM dhe EUICC – Qendra Informative dhe Kulturore e Bashkimit Evropian në Prishtinë, nesër sjellin diskutimin ‘Menaxhimi i orkestrës: A kemi nevojë për orkestra të financuara nga shteti?’

Në panel për të diskutuar do të jenë të ftuar Momchill Georgiev – Sekretar i Përgjithshëm i Shoqatës së Punonjësve të Kulturës, në Sofje, pastaj Paul McEwen – Drejtor i “Orkestrës Simfonike të Bregut Perëndimor” Vancouver, Kanada si dhe Baki Jashari – Drejtori i Filharmonisë së Kosovës.

Diskutimi do të mbahet nesër, më 28 mars, duke filluar nga ora 13:00 në Qendrën Informative dhe Kulturore të Bashkimit Evropian në Kosovë. / KultPlus.com

Shqipëria, befasia që ia vlen të vizitohet

Për të aplikuar filozofinë e turizmit të qëndrueshëm fillojmë të zbulojmë Shqipërinë, këtë vend befasues, ende pak i njohur dhe larg turizmit masiv, shkruan faqja e njohur turistike italiane e internetit “GoodTrekking.it”.

Kombi për vite ka qenë nën regjimin komunist (nga viti 1946 deri në vitin 1990) dhe shumë bunkerë të dukshëm në të gjithë territorin e dëshmojnë. Për të kujtuar këtë periudhë të historisë ushtarake dhe jetën e përditshme të njerëzve, u ndërtua një bunker muze BUNK’ART 2 pranë zonës së këmbësorëve të Tiranës, e cila rindërton ngjarjet e Ministrisë së Brendshme të Shqipërisë nga viti 1912 deri në 1991 dhe zbulon sekretet dhe tmerret e saj.

Një tjetër simbol është Blloku, lagja e modës e qytetit me restorante, bare, dhe kafene që dikur ishte zonë “e ndaluar” dhe e paarritshme në të cilën diktatori Enver Hoxha jetonte me anëtarët e vet dhe ku është akoma ish-rezidenca e tij e banimit.

Shtëpitë me ngjyra pastel që i japin një atmosferë të gëzuar kryeqytetit janë një kontrast i këndshëm; ato janë rilyer në sajë të një projekti rizhvillimi nga ish-kryetari i bashkisë, Edi Rama.

Nuk ka qendër të vërtetë historike, por nuk mungojnë edhe vendet interesante siç janë Sheshi Nënë Tereza, Xhamia Ethem Beut dhe Sheshi Skënderbej (hero kombëtar) ku ndodhet monumenti i tij, i hipur mbi kalë, Teatri, Biblioteka Kombëtare dhe Kulla e Sahatit.

Me përmirësimin e kohës, njerëzit shëtisin në parqet e panumërta të qytetit, që janë pjesë e programit të Gjelbër, po me iniciativën e Edi Ramës, i cili ka krijuar hapësira të gjelbra.

Nëse shkojmë më tej në veri, arrijmë në Krujë, një qytet piktoresk mesjetar, simbol i rezistencës anti-osman, të vendosur në shpatet e malit me një pamje spektakolare të luginës poshtë dhe detit Adriatik, ku në ditë të qarta mund të shihni Ostuni (Puglia).

Ndër atraksionet e ndryshme, përveç pazarit të vjetër, ekziston edhe kalaja, brenda mureve të saj, muzeu Skënderbej dhe një fshat mesjetar i banuar ende.

Pranë, nga një rrugë e paasfaltuar, mund të arrini në shpellën mbresëlënëse të Bektashinjve.

Në “tokën e shqiponjave” ka ende shumë për të parë, siç është Berati, qyteti i një mbi një dritareve, pjesë e Trashëgimisë Botërore të UNESKO-s, ose Durrësi, kryeqyteti i portit më të vjetër në Mesdhe, ose Pogradeci, ndodhet në brigjet e liqenit të Ohrit me ujin kristal të qartë dhe sigurisht … detin e mrekullueshëm!

Shqipëria ka pësuar disa sundime, ajo e Perandorisë Osmane, ajo e Mbretërisë së Italisë dhe më në fund ajo e Partisë Komuniste, tani është një republikë, jo larg prej nesh, që ia vlen të vizitohet.

Feride Rushiti flet për gratë e dhunura të Kosovës, në Pensacola të Amerikës

Feride Rushiti, gruaja që këtë vit është një nga dhjetë laureatet e çmimit “Gratë e guximshme” nga Departamenti Amerikan i Shtetit, po vazhdon me vizitën e saj në ShBA.

Ajo po qëndron në Pensacola, një qytet në Florida, ku edhe po e tregon rrëfimin e saj dhe angazhimin e saj në kauzën për gratë e dhunuara gjatë luftës së fundit në Kosovë.

Ajo ka treguar në Pensacola, në një ligjëratë, se si gjatë luftës së vitit 1998-99 në Kosovë ka qenë studente në Shqipëri dhe e ka kuptuar më pas mizorinë që po ndodhë në Kosovë.

“Takova nëna që e kanë parë dhunimin e vajzave para syve të tyre, familje që kanë humbur fëmijët në luftë. Dhe e kuptova që duhet të veproj, duhet të ndërmarr diçka” tregon Rushiti.

Në këtë kohë Rushiti u shndërrua nga një praktikuese mjekësore në një aktiviste për të drejtat e njeriut. Ajo më pas e themeloi Qendrën Kosovare për Rehabilitimin e Viktimave të Torturës.

Gjatë vizitës në Pensacola, ajo po viziton disa organizata, përfshirë FAVORHouse dhe Gulf Coast Kids House. Ajo u takua edhe me profesorët Kimberly McCorkle dhe Richard Hough nga Universiteti i West Florida.

Rushiti do të përfundojë këto ditë udhëtimin e saj në SHBA bashkë me laureatet tjera të programit të njohur amerikan, që e njeh angazhimin e grave në fusha të ndryshme. Sot ajo do të jetë e pranishme në një Forum Publik në Los Angeles, California. / KultPlus.com

Hapet thirrja për të qenë pjesë e Sarajevo Talents

Është hapur thirrja për të qenë pjesë e Sarajevo Talents.

Programi Sarajevo Talents mbahet në kuadër të Festivalit të Filmit në Sarajevë, që këtë vit mbahet nga 11 deri me 16 gusht.

Deri me datë 15 maj, aktorët, fotografët, regjisorët, kritikët e filmit dhe producentët e skenaristët nga Kosova, Shqipëria, Rumania, Serbia, Bosnja, Kroacia, Qipro, Greqia e shtete tjera mund të aplikojnë për programin i cili është një punëtori e veçantë dhe mësim i nevojshëm për secilin person që bën pjesë në njërën prej këtyre profesioneve.

Gjatë këtyre ditëve, të përzgjedhurit dëgjojnë ligjërata, marrin pjesë në panele, në punëtori të ndryshme, marrin pjesë në masterklasa dhe takohen me artistë të ndryshëm nga mbarë bota.

Këtë vit mbahet edicioni i 24-të i Festivalit të Filmit në Sarajevë, ndërsa këtë vit programi do të fokusohet në nevojën për të gjetur qetësi në një botë plot dinamikë dhe kaos.

Më shumë informacione rreth programit dhe se si mund të aplikoni, klikoni në këtë link. Në të kaluarën ka pasur disa pjesëmarrës nga Kosova e Shqipëria në këtë program që ndihmon në ndërtimin e aftësive personale. / KultPlus.com

Gruaja nga Jugosllavia që lindi fëmijë në trenin për Aushvic

Gjatë një prej masakrave më të mëdha që kanë ndodhur në shekullin e kaluar, Holokausti, miliona hebrenjë nga vende të ndryshme të Evropës gjetën vdekjen në kampet e përqëndrimit.

Holokausti, tmerri që nisi nga Hitleri dhe u përqafua nga shtetet tjera evropiane, ka prekur asokohe edhe qytetarët e Jugosllavisë. Sidomos vlen të kujtohet historia e Lea Ofner Szemere, një grua e cila pati fatin e keq të mos e shijojë asnjëherë jetën e saj.

Po e kujtojmë Lea Ofner Szemere. E lindur në vitin 1922, në Sombor të Jugosllavisë, sot një pjesë e Vojvodinës, Lea do të shkonte në Vjenë ku e kaloi fëmijërinë.

Nëna e saj po jepte mësim në Austri, gjuhët angleze dhe franceze. Fëmijëria e saj do të ishte e këndshme në Vjenën e bukur. Ajo megjithatë nuk do ta dinte çka po e priste, njëjtë si shumë hebrenjë të tjerë.

Në mesin e viteve 1933-1939 ajo çdo verë do të kthehej në Sombor në Jugosllavi për të qenë më afër familjes së saj. Këtu do të kalonte kohë të mirë me vëllaun – Francis, dhe me motrën Julia.
Në vitin 1940-44 Lea shkon në Budapest ku punon si infermiere në një spital për hebrenjtë. Këtu edhe gjen dashurinë e jetës, Tamasin, një doktor, me të cilin ajo më pas martohet.

Në vitin 1944, ajo ishte shtatzënë kur trupat gjermane pushtojnë Hungarinë. Bashkë me 96 hebrenjë të tjerë, Lea dhe burri i saj dërgohen për në Aushvic, aty ku thuhej se njërzit po vriteshin në baza ditore dhe më as nuk po mbahej llogari. Tri ditë, ky udhëtim do të kalonte pa ujë e pa ushqim, shkruan KultPlus.
Kur hapet treni nga burrat e SS, Lea është e vdekur me foshnjën e saj të cilën e kishte lindur gjatë udhëtimit. Tamas është i shtrirë afër tyre, ai e ka vrarë veten.

Pos kësaj historie, janë edhe të tjera histori të tmerrshme të grave nga Jugosllavia të cilat pësuan në Holokaust. / KultPlus.com

“Nuk e nderojnë titujt njeriun, por njeriu i nderon titujt”, 50 thënie gjeniale nga Makiaveli

Më 2 maj të vitit 1469, në Firence, Itali, lindi Nikolo Makiaveli (Niccolo Machiavelli), politikan, diplomat, shkrimtar, i njohur për Princin, libër xhepi për politikanë të paskrupullt, dinakë e të pabesë.
Përveç Princit, Makiaveli shkroi traktatin për Artin e Luftës, si dhe poezi e drama. Së bashku me Leonardo da Vinçin cilësohet si një shembull tipik i njeriut të rilindjes. Ky përcaktim, veçorizon në mënyrë më të kryer qoftë njeriun ashtu edhe letrarin dhe jo emërtimin makiavelizëm, që ka hyrë për tjetër gjë në gjuhën e tanishme për të treguar një mençuri dhe një mprehtësi të mendimit kurdoherë të hollë e kulmor.

Vitet e fundit të jetës, Makiaveli i kaloi i vetmuar në një fshat të vogël larg qytetit; vdiq më 1527, u varros në kishën Santa Croce, Firence, ku ironikisht i ishte ndaluar hyrja sa ishte gjallë.
“Qëllimi justifikon mjetin”

Në fakt fraza e famshme “qëllimi justifikon mjetin” nuk është shkruar kështu nga Makiaveli, por nga një tjetër kolos i letrave italiane, Francesko De Sanktis, që përmblodhi mënyrën e gabuar të interpretimit që i bënin mendimit të Makiavelit. Këto janë 50 thëniet gjeniale të Makiavelit.

1- Politika nuk ka lidhje me moralin.

2 -Një princi nuk i mungojnë kurrë arsyet legjitime për të thyer premtimin e tij.

3 -Një sundimtar i mençur nuk duhet ta mbajë besën kurrë nëse duke bërë kështu do të jetë kundër interesave të tij.

4 -Para së gjithash, armatosu.

5 -Përfitimet duhet të jepen gradualisht, dhe në këtë mënyrë ato do të shijohen më mirë.

6 -Sipërmarrësit janë thjesht ata që e kuptojnë se ka pak ndryshim mes pengesë dhe mundësisë. Dhe janë në gjendje t’i kthejnë të dyja në avantazhin e tyre.

7 -Urrejtja është fituar me anë të veprave të mira aq shumë sa me anë të veprave të këqija

8 -Ai që dëshiron të jetë i bindur duhet të dijë se si të komandojë.

9 -Kështu del se pothuaj që të gjithë Profetët e armatosur kanë qenë fitimtarë, dhe të gjithë profetët e paarmatosur janë shkatërruar.

10- Unë nuk jam i interesuar në ruajtjen e status quo-së, unë dua ta shkatërroj atë.

11- Nëse duhet bërë një lëndim ndaj një njeriu, atëherë ai lëndim duhet të jetë shumë i rëndë saqë nga hakmarrja e tij të mos kesh aspak frikë.

12 -Është kënaqësi e dyfishtë të mashtrosh mashtruesin.

13- Është shumë më e sigurt kur ta kanë frikën, sesa kur të duan.

14- Nuk e nderojnë titujt njeriun, por njeriu i nderon titujt.

15 -Njerëzit janë shumë të thjeshtë dhe shumë të prirur për t’iu bindur nevojave të menjëhershme saqë një mashtruesi nuk do t’i mungojnë kurrë viktimat për mashtrimet e tij.

16 -Njerëzit ngjiten nga një ambicie tek një tjetër: së pari, ata kërkojnë të sigurojnë veten kundër sulmit, dhe pastaj ata i sulmojnë të tjerët.

17 -Një bir nuk mund ta durojë me qetësi humbjen e babait të tij, por humbja e trashëgimisë së tij mund ta çojë atë në dëshpërim.

18- Mendjet njerëzore janë tre llojesh: e para të afta për të menduar për veten, e dyta të afta për të të kuptuar mendimet e të tjerëve dhe e trete nuk është as e aftë të mendojë për vete dhe as të kuptojë mënyrën si mendojnë të tjerët. E para është ekselenca e lartë, e dyta është ekselenca dhe e treta është e pavlerë.

19- Nuk ka asgjë më të vështirë për të marrë në dorë, më të rrezikshme për të kryer, apo më të pasigurte në suksesin e vet, se sa të marrësh udhëheqjen gjatë hyrjes në një rend të ri të gjërave

20- Asgjë e madhe nuk është arritur ndonjëherë pa rrezik.

21- Lufta nuk shmanget; ajo mundet vetëm të shtyhet, në avantazh të të tjerëve

22- Kushdo që dëshiron të ketë sukses të vazhdueshëm, duhet të ndryshojë sjelljen me kalimin e kohës.

23- Premtimi i dhënë ishte një domosdoshmëri e të kaluarës; premtimi i pambajtur është një domosdoshmëri e të tashmes.

24- Njerëzit instinktivisht nuk ju besojnë gjërave që nuk i kanë eksperimentuar vetë.

25- Sa më shumë rërë që ka zbritur nga ora e qelqtë e jetës sonë, aq më qartë shohim nëpër të.

26- Asnjë sipërmarrje nuk ka më shumë shanse për të dalë me sukses, se sa ajo që i fshihet armikut, deri në momentin e vënies në zbatim.

27- Njerëzit ngrihen nga një ambicie në tjetrën; në fillim ata përpiqen të sigurohen prej sulmeve, pastaj sulmojnë të tjerët.

28- Nëse një njeri duhet ta lëndosh, duhet që ta bësh aq fort, saqë të mos ia kesh frikën hakmarrjes së tij.

29- Njerëzit ose duhet të trajtohen me mirësi, ose të shkatërrohen. Sepse ata hakmerren për lëndimet e vegjël – për ata të rëndët, nuk munden.

30- Metoda e parë për të vlerësuar inteligjencën e një sundimtari, është të shohësh ata që i rrinë rreth e rrotull.

31- Ai që mashtron, do të gjejë gjithmonë nga ata që lejohen të mashtrohen.

32- Lufta është e drejtë kur është e domosdoshme; armët janë të lejueshme kur nuk ka shpresë, përveç se tek armët.

33- Princërit dhe qeveritë janë shumë më të rrezikshëm se sa elementët e tjerë të shoqërisë.

34- Njerëzit janë kaq të thjeshtë, dhe jepen kaq shpejt pas dëshirave të momentit, saqë ai që mashtron, do të gjejë gjithmonë nga ata që janë gati të mashtrohen.

35- Njerëzit ose duhet të trajtohen bujarisht ose të shkatërrohen, sepse ata marrin hak për lëndime të lehta, për ato të rëndat nuk mund të hakmerren.

36- Asnjë vepër e jona nuk ka më shumë gjasa të ketë sukses se ajo që na e këshillon armiku teksa është gati për ekzekutim.

37- Për njerëzit mund të themi në përgjithësi se ata janë të lëkundur, hipokritë, dhe të babëzitur për fitime.

39- Themelet kryesore të çdo shteti, shtetet e reja si dhe ato të lashta dhe të përbëra, janë ligjet e mira dhe armët e mira. Nuk mund të kesh ligje të mira, pa armë të mira, dhe ku ka armë të mira, ligjet e mira në mënyrë të pashmangshme i ndjekin.

40- Ai i cili ia përshtat politikën e kohës, përparon, dhe nga ana tjetër politika e atij që përplaset me kërkesat e kohës, nuk përparon.

41- Njeriu i mençur e bën menjëherë atë çfarë budallai e bën në fund.

42- Nuk ka luftë për t’u shmangur, por vetëm mund të shtyhet për avantazhin e të tjerëve.

43- Lufta duhet të jetë studimi i vetëm i një princi. Ai duhet të konsiderojë paqen vetëm si një kohë sa për t’u mbushur frymë, çka i jep atij kohë të lirë për të shpikur, dhe e furnizon atë me aftësinë për të ekzekutuar planet ushtarake.

44- Kur të çarmatosësh popullin, ti fillon t’i poshtërosh ata dhe të tregosh mosbesim ndaj tyre ose nëpërmjet frikës ose nëpërmjet mungesës së besimit, dhe të dyja këto mendime burojnë urrejtje.

45- Kur vullneti është i madh, vështirësitë nuk mund të jenë të mëdha.

46- Kushdo që pushton një qytet të lirë dhe nuk e shkatërron atë, kryen një gabim të madh dhe mund të presë që të shkatërrohet ai vetë.

47- Nëse nuk kanë një mundësi aftësitë janë të pavlera dhe pa një aftësi mundësitë janë të panevojshme.

48- Të qeverisësh do të thotë t’i bësh të tjerët të të besojnë.

49- Synimet e popullit janë shumë më të ndershme se synimet e aristokratëve, sepse këta duan të shtypin, popullin që të mos shtypet.

50- Oportunizmi nga Makiaveli

“Kush je ti që dukesh më pak i ëmbël

Ndërsa qiejt zbukurohen me luks

Me pajën tënde?

Pse pra, i shqetësuar?

Pse këto krahë mbi këmbët e tua? “

“Nuk më njeh? Jam, Oportunizmi

Arsyeja që kurrë nuk rri në një vend

Është se rrota kam nën këmbët e mia;

“Më thuaj, kush është ai që të shoqëron? “

“Quhet Pendimi, i cili më mbron mua!”

“Familja” fton aktorët në audicion

Shtëpia filmike “2B studio” me producent Bardhyl Bejtullahu, koproducent Besar Zahiti shpallë audicion për filmin e metrazhit të gjatë artistik “Familja” me skenar dhe regji të Durim Kryeziu, i mbështetur nga Qendra Kinematografike e Kosovës.

Kërkohen aktorë për këto role:

LONA – mosha 16-20 vjeçare (përparësi do të kenë aplikueset që dinë të këndojnë, si dëshmi duhet të dërgojnë një video aktuale të xhiruar me telefon duke kënduar).
BARDHI – mosha 35-45 vjeçar.
SHEGA – mosha 35-45 vjeçare.
ADEMI – mosha 35-45 vjeçar.
GENTI – mosha12-16 vjeçar.
NITA – mosha 16-20 vjeçare (përparësi do të kenë aplikueset që dinë ti bien ndonjë instrumenti muzikor: kitare, piano, bateri etj).
DRENI – mosha 16-20 vjeçare (përparësi do të kenë aplikuesit që dinë ti bien ndonjë instrumenti muzikor : kitare, piano, bateri etj).
HANA – mosha 50-60 vjeçare.
MESUESJA – mosha 20-30 vjeçare.
REXHA – mosha 25-45 vjeçar.

Të interesuarit duhet të e dërgojnë CV-në, apo showreel për projektet filmike të deritanishme, dy fotografi (portret, pamje anash dhe para), poashtu edhe një videoprezantim të shkurtër, mund të jete i xhiruar me telefon.

Dërgimi i të dhënave është i hapur, deri më 04 prill 2018, për të gjithë aktorët shqiptar, të të gjitha trevave. Aktorët që do të futen në rrethin e ngushtë të seleksionimit do të ftohen në kinoprovë, që do të mbahet në Prishtinë./ KultPlus.com

“Emigrantët” nesër në Dodona #PërBekimin

Në kuadër të kampanjës humanitare #PërBekimin, “Muaji Artistik” në teatrin Dodona, këtë të enjte (29 Mars, 2018), sjellë shfaqjen “Emigrantët” nga Slawomir Mrozek, me regji nga Arianit Geci, luajnë Bashkim Ramadani dhe Labinot Raci.

Shfaqja “Emigrantët” nga Slawomir Mroźek, trajton dramën e dy emigrantëve, një intelektuali të përndjekur politikisht dhe një punëtori fizik, të cilët për arsye të ndryshme politike dhe ekonomike, janë larguar nga atdheu i tyre dhe si të tillë, secili me mendësinë, shqetësimet dhe brengat e veta, banojnë së bashku, ndeshen, zihen dhe përplasen me njëri tjetrin në një bodrum diku në perëndim./ KultPlus.com

Elvana Gjata zbulon bashkëpunimin me reperin e famshëm amerikan (FOTO)

Elvana Gjata javë më parë ka publikuar një album mjaft të suksesshëm të titulluar “3EP”, këngët e të cilit po vazhdojnë të dëgjohen mjaft shumë, shkruan KultPlus.

Tanimë këngëtarja shqiptare do të sjellë një këngë tjetër e që është bashkëpunim me reperin e famëshem Ty Dolla $ign.

Bashkëpunimin me reperin amerikan e ka bërë të ditur vet këngëtarja përmes një postimi në Instagram. Titulli i këngës është “Off Guard” ndërsa kënga do të publikohet në fillim të muajit tjetër, më 6 prill.


Elvana Gjata po vazhdon rrugën e saj për sukses ndërkombëtar ndërsa është duke bashkëpunuar me producentin Poo Bear./ KultPlus.com

Mal Berisha: Brenda historisë së përgjithshme të turqve

Për nder të 550 vjetorit të heroit tonë kombëtar

(Nga fillimi i familjes otomane deri në vitin 1603)
Studim mbi veprën e autorit anglez Richard Knolles, (1545 – 1610)

Hyrje

Shkruan: Mal Berisha

Në një nga pritjet e shumta të mbrëmjeve të trupit diplomatik në Londër, pata rastin të zhvilloja një bisedë të ngrohtë me ambasadorin turk Sh.T. z. Abdurrahman Bilgiç. Ai ishte një burrë i thjeshtë dhe shumë skrupuloz. Si në çdo rast, kur kisha të bëja me diplomatët turq, edhe në atë mbrëmje bisedën e solla tek historia jonë dhe lidhjet midis dy vendeve dhe popujve tanë. Në bisedë e sipër mësova se në rezidencën e tij gjëndej një libër shumë i vjetër dhe i rrallë, rreth krijimit të Perandorisë Osmane dhe luftërat e turqve osmanë kundër mbretërve dhe princave të krishterë të Europës. Ambasadori turk e pohoi këtë fakt por më tha se, edhe pse ai vetë kishte disa muaj që kishte ardhur në Londër, ende nuk ishte ulur që ta shihte atë libër me vemendje dhe të mësonte për përmbajtjen e tij. Ankaraja kërkon që libri të dërgohet në kryeqytet, shtoi ai, por ai vetë tha se e shihte më të rëndësishme që libri të mbetej aty ku është. Gjithsesi ai më premtoi se një ditë do të më ftonte për një çaj në rezidencën e tij dhe aty do ta shihnim dhe të bisedonim rreth atij libri.

Në rezidencën e Ambasadorit Turk në Portland, Londër, verë e vitit 2015.

Ajo ditë nuk vonoi shume. Unë e mora ftesën prej ambasadorit. Shkova në rezidencën e tij në Portland. Ambasadori i bëri adetet e tij të çajit si në një shtëpi mikëpritëse turke. Një garson shumë i sjellshëm na solli embëlsirat, llokumet dhe çajin në takëmet alla-turka të argjendit dhe porcelanit të dekoruara aq bukur me zbukurime orientale.

Ndërsa një punonjës tjetër i rezidencës nuk vonoi të vinte me një kuti të bukur në dorë, e cila ishte e mbështjellur në një kadife të thellë blu mbretërore. Ai e vendosi atë me kujdes në tavolinë sipër një cohe të lëmuar, all të kuqe, po prej kadifeje E la aty duke u tërhequr mbrapsht pa na e kthyer shpinën. Nuk ishte vetëm ai libër që do të më kthente mbrapsht në shekuj me historitë që përmbante për Perandorinë Osmane por edhe sjellja e atij nënpunësi më kujtoi vitet e Stambollit kur kisha shërbyer në Konsullatën Shqiptare si edhe kortezinë perandorake të njerëzve të shërbimit që kisha parë në atë qytet mahnitës. E njejta gjë shfaqej tanimë edhe nëpër filmat turq të cilët kanë pushtuar programet televizive të Ballkanit e veçanërisht të Shqipërisë dhe të Kosovës.

Në fakt ndjeva një si drithërimë pasi m’u duk se një pushtim tjetër po e priste këtë rajon. Këtë herë jo me forcën e shpatës dhe as të zjarrit por me historitë e atyre sulltanëve që dikur na kishin djegur mbarë e mbrapsht. Në fakt, unë pikërisht për këtë gjendesha atë ditë në atë ndërtesë perandorake për të mësuar për një histori që prisja të ishte e shkruar për vendin tim.

Ambasadori e hapi me kujdes kutinë dhe nxori prej saj një libër të madh me një kopertinë të dizajnuar shumë bukur. E hapi mbi tavolinë dhe po e vështronte me kureshtje si një relike shumë të rrallë. Dhe ai libër i tillë ishte. Libri kishte 3500 faqe të shkruara me makinë shkrimi të markës Gutenberg. Shkrimi ishte shtypur në germa të vogla, uniforme, mbi një letër të hollë sa një cipë qepe. Ai libër ishte shkruar prej një autori të quajtur Richard Knolles.

Pashë me vemendje mbi atë libër aq sa mund të shohësh në më pak se një orë. Sulltanët turq dhe mbretërit e krishterë të Europës parakalonin në një përplasje historike të pashoqe dhe përballeshin me njëri tjetrin në çdo kapitull të librit. Por ajo që kërkoja unë ishte e fshehur në ato faqe të ngjitura të librit të cilat ndoshta nuk ishin shfletuar që kur libri kishte dalë nga botimi në vitin 1603. Shfletova sa munda për të ardhur tek pjesa që mua vetë më interesonte – periudha e Sulltanëve – Mehmeti i Parë, (1413 – 1421), Murati i Dytë, (1421-1444), Mehmeti i Dytë (1444 – 1446) Murati i Dytë (1446 – 1451) Mehmeti i Dytë – Fatih (1451 – 1481).

Historia e Skënderbeut brenda kësaj Historie

E tërë kjo periudhë përkonte me kohën kur familja e Kastriotëve dhe biri i tyre më i shquar i kombit shqiptar, Gjergji, ishte në konflikt me këta sulltanë dhe vetë Perandorinë Osmane. I hodha një sy të shpejtë, për aq kohë sa kisha por pashë se mikëpritësi im nuk kishte ndonjë dëshirë që unë të thellohesha aq shumë, mbase edhe duke ndjerë se kureshtja mund të çonte në ndonjë teme e cila nuk do të ishte aq e këndshme për të.

Pasi rashë në emrin e heroit tim për të cilin në fakt e kisha ndërmarrë atë vizitë, i kalova disa faqe shpejt e shpejt për të arritur në fundin e librit. Aty me shpejtësi pashë indeksin dhe rrëshqita menjëherë tek germa “S” dhe kërkova referencat për emrin Skënderbeg. Pashë menjëherë se ajo periudhë e sulltanëve të përmendur më lart ne përiudhat e tyre kishin të bënin me Skënderbeun. Kaq m’u desh që ta falenderoja nga zemra ambasadorin. E dija që në atë rezidencë dhe në ato kushte nuk mund të bëhëj asgjë më shumë se aq. E falenderova atë shumë dhe u largova.

Sapo u ktheva në shtëpi, menjëherë iu përvesha punës për të gjetur librin në atë version që do të arrija të kisha atë pjesë që do të jepte sa më shumë informacion rreth Heroit tonë Kombëtar. Ky do të vinte nga një burim i besueshëm anglez, i pa-anshëm por për habinë time krejtësisht i panjohur nga studjuesit tanë. I vetmi person që njihja unë dhe që dinte diçka për Richard Knolles ishte Sir Noel Malcolm. Ai dinte për autorin por jo për librin dhe përmbajtjen e tij rreth Skënderbeut.
Po ne fakt kush ishte ky autor i cili kishte shkruar një histori kaq interesante në një volum kaq të madh sa ç’ishte Historia e Turqisë për të cilin po flasim? Cfarë duhej të dinte ai për shqiptarët para se të shkruante këtë vepër?

Shqiptarët në letrat angleze para vitit 1603

Ndoshta një ndër shembujt e parë kur janë përmendur shqiptarët në literaturën historike angleze daton më 7 qershor 1520[1]. Kontesti i përmendjes është shumë interesant po të kemi parasyshë se dy mbretër, Henry i VIII – të i Anglisë dhe Mbreti i Francës, në një takim në Calais (Kallas, qytet në veri të Francës pranë Kanalit La Mansh) janë veshur me rroba të modës shqiptare:

“…Mbasi ndenjën aty një orë, mbretërit zbritën, ndërsa princeshat e dy vendeve treguan respektin ndaj atyre të cilët ishin veshur në një modë shqiptare e cila u pëlqye shumë. Mbretërit ndejën aty deri sa perëndoi dielli pastaj ua hypën kuajve, u përqafuan, në fakt mezi u ndanë me njëri tjetrin”…
“Në të rënë të mbrëmjes, Mbreti i Anglisë u largua dhe u takuan në mesditën e së nesërmes. Me vete kishin 30 vetë të maskuar dhe të veshur si një kavaleri greke dhe shqiptare, me rroba të qëndisura me flori e me kadife.”

“Dje ata bënë një turne, duke bërë sikur luftonin sipas modës shqiptare, në fillim me heshta dhe pastaj me shpata.”[2]
Autori i parë anglez i cili e përmend Ilirinë, mbetet padyshim Uilliam Shekespir në komedinë e tij ”Nata e Dymbëdhjetë”. Kjo vepër mendohet se është shkruar në vitin 1602 pra vetëm një vit para veprës së Richard Knolles. Ngjarja zhvillohet në brigjet e Ilirisë dhe kjo përbën ndoshta rastin e parë kur përmenden ndodhi ilire nga gjeniu më i madh i letrave në historinë e njerëzimit.
Lidhur me këtë, dy autorë[3] kanë shkruar një libër analitik rreth veprës së Shekspirit, me titull “Udhëtim në Iliri”. Në kapitullin e XXIX të tij libri analizon pikërisht veprën në fjalë.
Dhe fill pas Shekespirit, vjen anglezi tjetër, Richard Knolles i cili boton librin shumë voluminoz për Historinë e Turqisë për të cilin po flasim.

Richard Knolles
Richard Knolles (1545 – 1610) ka qenë një historian anglez i famshëm për shkrimet e tij për Perandorinë Osmane. Ai ka sjellë përshkrimin e parë më të plotë rreth saj në gjuhën angleze. Knolles ka lindur në një qytet anglez të quajtur Northamptonshire. Studimet i kreu në Kolegjin Linkoln në Oksford. Aty nga viti 1565 diplomoi dhe më vonë mori gradën shkencore në vitin 1570. Në vitin 1603 ai botoi “Historinë e Përgjithshme të Turqve” e cila u shoqërua nga shumë ribotime të tjera. Kjo histori ishte e para kronikë e aspekteve politike dhe ushtarake të Perandorisë Osmane e shkruar në anglisht. Historitë e mëparshme kanë qënë shkruar vetëm në gjuhën latine dhe po në atë gjuhë shpërndaheshin. Knolles ka shkruar edhe Historinë e Betejës së Lepantos[4], si dhe ka publikuar një përkthim të librit të autorit francez Jean Bodin “Gjashtë Librat e Republikës.” [5] Në përkthimin e tij ai është bazuar edhe në variantin frëng edhe në atë latin të tekstit të Bodinit. Knolles punoi gjithashtu në një përkthim të papublikuar të origjinalit të veprës “Britania e Kamdenit,” në latinisht. Edhe pse e pabotuar, vepra e tretë e Knolles mbijetoi në Bibliotekën Bodleian në Universitetin e Oksfordit. Vepra e tij ka merita të veçanta për stilin dhe kompozicionin që mbart.

Dr. Samuel Johnson, shkrimtar i shquar anglez me një kontribut të vyer në kulturën angleze si poet, eseist, moralist, kritik, biograf dhe leksikograf e quan Richard Knolles si historianin më të mirë anglez kur thotë se:

“Me rrëfimin që ofron, në historinë e tij të turqve, Knolles ka shfaqur tërë shkëlqimin e tij të mundshëm.”
Richard Knolles vdiq në Sandviç në vitin 1610.
Përmbajtja e shkurtër e Historisë së Përgjithshme e turqve?
Vëllimi prej 3500 faqesh i këtij libri përmban një kurs epik ngjarjesh të familjes otomane përpara themelimit të Perandorisë Otomane deri tek fundi i karrjerës së Sulltan Mehmetit të Tretë (1603). Në veçanti libri perqëndrohet tek para-ardhësit e familjes otomane dhe paralel me këtë, mbretërit dhe princët e krishterë të Europës. Ai ia kushton librin Madhërisë së Tij, Princit Xhemjs të Anglisë, Skocisë, Francës dhe Irlandës, mbrojtës i fesë së krishterë.

Libri jep një pasqyrë shumë interesante se si dinastia turke u ngrit në Persi prej Tangrolipix – ëve, paraprijësit e familjes Selxhuke, me aritjet e tyre. Pastaj libri vazhdon me historinë e shkatërrimit të Perandorisë së Parë turke në Persi dhe me suksesin e Mbretërisë së tyre të Dytë në Azinë e Vogël, nën mbretërit Aladin. Më pas libri flet për Perandorin e Parë të familjes Otomane për të ardhur tek sulltan Orhani, i treti i familjes otomane dhe princërit e tjerë të Europës. Më pas ai vjen tek Murati I, pastaj tek Bajaziti I, Mehmeti I, Murati II, Mehmeti, Bajaziti II, Selmi I, e kështu me radhë të gjithë sulltanët turq dhe mbretërit europianë bashkëkohës të tyre deri në vitin 1603.

Pjesa më e rëndësishme për ne shqiptarët, në këtë libër kaq informative, është ajo e cila kap periudhën e sundimit të Sulltan Mehmetit I, Muratit II, Fatih Mehmet Sulltanit, kohë e cila përkon me periudhën e konfliktit otoman kundër Shqiperisë dhe historinë e Heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu.
Historia e Skënderbeut është shkruar nga dhjetra autorë nga vende të ndryshme të botës dhe në gjuhë të ndryshme. Ata janë mbështetur në shumë dëshmi të ndryshme. Por libri në fjalë ka disa merita të veçanta:

E para, ky ështe libri i parë historik në gjuhën angleze për Perandorinë Otomane, përkatësisht edhe për atë pjesë historike që është e lidhur me vendin tonë.
Së dyti, ajo pjesë e historisë që lidhet me vendin tonë është e “fshehur” brenda atyre mijëra faqeve të librit të Richard Knolles. Mbase kjo është arësyeja se përse deri më sot, ketij libri nuk i referohet asnjë studjues i jetës dhe veprës së Skënderbeut, në asnjë kohë as në gjuhën shqipe dhe as në gjuhë të tjera.

Çuditërisht, asnjë bibliograf shqiptar dhe asnjë autor i librave për Skënderbeun, përfshirë këtu edhe Fan Nolin dhe Sabri Godon, nuk ka asnjë referencë ndaj këtij autori. Madje edhe në libra tjerë të autorëve të huaj, nuk kam arritur të gjej ndonjë referencë.
Nga ana tjetër, Richard Knolles i referohet në tre vende Marin Barletit duke e cituar atë.
Prandaj mendoj se përkthimi i 280 faqeve libër të Richard Knolles rreth origjinës së familjes otomane ka një rëndësi të jashtëzakonëshme në këtë përvjetor të 550 – të, të Heroit tone, për vetë faktet historike që ai ka dhënë për Historinë e Skënderbeut, fakte që do i shohim në vijim në këtë libër, përkthim nga origjinali I cili tashmë është i gatshëm për botim dhe do të jetë së shpejti edhe on-line.

Nga Mal Berisha, Prishtinë, Mars 2018

[1] Calendar, State Papers and Manuscripts relating to English Affairs, existing in the Archives and Collections of VENICE and in other libraries of Northern Italy, Vol III, 1510 – 1526, page 52.
[2] Është fjala për Mbretin Henry VIII – të. Henry VIII – të ka qenë mbret i Anglisë nga 21 prilli 1509 deri sa vdiq 28 janar 1547 Ai ishte i biri i Mbretit Henri i VII – të dhe njihet si mbreti që ndau kishën anglikane nga ajo romake dhe ndërpeu varësinë e saj nga Papa. Ai u vu vetë edhe në krye të kishës, një traditë që vazhdon edhe sot.
[3] The Voyage to Illyria, by Kenneth Muir and Sean O’Loughlin, first edition 1937, reprinted in 2005, by Routledge, 2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon, OX144RN
[4] Battle of Lepanto 7 tetor, 1571, beteja detare midis të krishterëve dhe otomanëve e zhvilluar në ngushticën midis Gjirit të Patrës dhe Korinthit. Sir Noel Malcolm, në Librin e tij “Agjentët e Perandorisë” e lidh këtë ngjarje me Ulqinin e shekullit XVI, aty ku ndahej kufiri Lindje – Perëndim. Një familje e madhe shqiptare ndahet në dy pjesë, përfaqësuar nga Bruni dhe Bruti. Njëri i shërben Perandorisë së Venecias ndërsa tjetri asaj Osmane. Dhe vjen një ditë që ata do të ndesheshin midis tyre në krye të ushtrive të dy perandorive në Betejën e Lepantos. Në atë betejë ku vritet njëri prej tyre, tjetri mund të ketë qenë 100 metra larg duke luftuar në anën tjetër të frontit.
[5] Jean Bodin (1530–1596) autor i librit “Les Six livres de la République” është një jurist francez dhe filozof politik, anëtar i kohës së tij në parlamentin e Parisit dhe profesor i Universitetit të Tuluzës. Ai njihet për teorinë e tij të sovranitetit dhe për shkrimet e tij rreth demonogjisë./KultPlus.com

Jeta e Aleksandër Moisiut pasqyrohet përmes një ekspozite në Vjenë (FOTO)

Në fillimin e kësaj jave, në mjediset e Ambasadës sё Shqipёrisё nё Vjenё u zhvillua një aktivitet kulturor nё kuadër tё Vitit të Kulturës Austri-Shqipëri 2018.

Në kuadër të këtij aktiviteti u hap ekspozita me fotografi të cilat pasqyrojnë jetën dhe veprën e aktorit tё madh Aleksandёr Moisi, shkruan KultPlus.

Aktiviteti u pёrshёndet nga Ambasadori i Republikës së Shqipërisë nё Austri, Roland Bimo dhe pёrfaqёsuesi i Ministrisё Federale pёr Europёn, Integrimin dhe Punёt e Jashtme, Keller. Nё aktivitet morën pjesë pёrfaqёsues nga Ministria e Punëve të Jashtme e Austrisё, pёrfaqёsues tё komunitetit tё diasporës shqiptare nё Austri dhe miq e tё ftuar tё Ambasadёs.

Për ta sjellë këtë ekspozitë për publikun e atjeshëm, janë përdorur fotografitë nga fondi i Pjetёr Logorecit. Logoreci mbajti dhe njё fjalё, gjatё sё cilёs tregoi disa detaje interesante nga jeta e Aleksandёr Moisiut.

Ky aktivitet vijon nё promovimin e kulturës shqiptare nёn moton e Vitit tё Kulturёs “Tё Rizbulojmё tё Pёrbashkёtat”, duke dashur tё tërheq vëmendjen nё figura madhore si Aleksandёr Moisiu, tё cilat lidhin dy vendet./ KultPlus.com


Kështu dukej restauranti i njohur “Shpija e Vjetër”, foto nga vitet e 90-ta (FOTO)

Është një ndër restaurantet më të njohura në Prishtinë, pikërisht duke iu referuar arkitekturës së vjetër që posedon ky lokal , shkruan KultPlus.

Tashmë po qarkullon një fotografi e kësaj shtëpie, ku besohet të jetë realizuar në vitin 1998, dhe pamja përreth është krejt ndryshe prej ditëve të sotme.

Familjet që kanë banuar në këtë shtëpi, me radhë janë : Sylejman Vëzdëk, Ismail Sahatçiu dhe Arbër Kryeziu./KultPlus.com

Romani “Psycho” do të promovohet në Prizren

Romani triler “Psycho” i Ilir Muharremit do të promovohet të premten në kolegjin “Fama” në Prizren. Romani është botuar nga shtëpia botuese Artini. Ky roman rrëfen për erotiken, kanibalizmin, dëshpërimin, psikopatinë, çmendurinë, vrasjet, dhunën…. Nga kritikët letrar romani është prit mirë.

Vison Culaj, studiues letrar për këtë roman ka shkruar: “Në këtë libër reflektohet vazhdimisht e gjakohet ngultas për identitetin personal dhe pranverën e moshës dhe formimin e një desingu ndërpsikik jashta diktatit të botës e nga bota. Është një gjakim letrar e jetësor për tu shkëputur nga Narcisi kolektiv i kësaj shoqerie e cila në vend të lumturisë e progresit sjell vetëm ligësi, maska, intriga, obsukurantizem, lufta, përplasje ideologjike, mu ata prototipa që mbjellin luftë dhe fshehin gjurmët e luftës.”. Ndërsa, kritiku tjetër i letërsisë Mahir Morina, për romanin ka shkruar: “I ndikuar nga filozofia e peshave të rënda si ajo e Nices, e Sartrit dhe Kamys, autori i romanit “Psycho” e manifeston Bukovskin si një mes i tyre, pasi personazhit të librit ia ka qejfi të njëjta qejfe, si: shkeljen e ligjit, mohimin e traditës, nejën, femrën, pijen deri ne dehje, sharjen deri në realitet dhe prekjen deri në kafshim.” Ndërkaq, kritiku tjetër letrar Albert Vataj për romanin “Psycho” ka shkruar në vështrimin e tij: “Ai është aq psiko siç mund të jetë secili nga ne, nga çdonjëri që është i mëdyshur të zgjedh, të jetë vetja apo çfarë fabrikon makineria monstrioze e moralit. Asocialiteti brendashqisor është më shumë si një racionalizim i kompromentuar nga nxitimi për të mbrojtur nga erozioni, shkapërderdhja, një lloj gjendje ambigue.” Vet Ilir Muharremi ka thënë: “Ky roman është për një moshë mbi tetëmbëdhjetë vjeç dhe nën gjashtëdhjetë vjeç, sepse është shumë problematikë”.
Në promovim për librin do të flas recensenti dhe profesori Atdhe Hykolli.

Ja disa fragmente nga ky roman: “Çdo ditë jetoja dhe jetoj me të unë dhe vetëm unë. Dita ditës prostitutat, boksi, bixhozi, herë bëhesha zagar, por gjithmonë isha i fortë në atë që bëja. Kështu e kaloja horizontin e jetës. Gjithë ato luftëra mezi të fituara, ata shokë më zor i doja, ato lavire të shkërdhyera, të gjitha i bëja jo për ta vuajtur çastin, por vetëm për t’u kënaqur, zotëri. Njerëzit, laviret donin të ngjiteshin pas meje, fatkeqësia qe se unë harroja shumë. E doja vetëm veten.”/KultPlus.com

Bashkim Shehu merr “Vlerësimin Special të Jurisë” në Prix Méditerranée

Bashkim Shehu dhe romani i tij “Loja, shembja e qiellit” pasi fitoi çmimin letrar “Balkanika” ku edhe u botua në Francë, u përfshi në konkurrimin për Prix Méditerranée Etranger 2018, ku edhe mori “Vlerësimin Special të Jurisë”, shkruan KultPlus.

Prix Méditerranée Etranger është një nga çmimet letrare më të rëndësishme që jepet çdo vit në Francë për letërsinë e përkthyer. Këtë vit ky çmim iu dha shkrimtarit amerikan Daniel Mendelsohn, fitues gjithashtu i shumë çmimeve të tjera me prestigj, amerikanë ose ndërkombëtarë, dhe një nga kontribuuesit kryesorë në New York Review of Books. Ndërsa gjatë viteve fitues të këtij çmimi kanë qenë edhe: Ismail Kadare, Umberto Eco, Jashar Qemal, Orhan Pamuk, Claudio Magris…

Ndërsa romanit “Loja, shembja e qiellit” që iu dha “Vlerësimi special i jurisë”, juria kryesohej nga anëtari i Akademisë Franceze Dominique Fernandez.

Është hera e dytë, në 27 edicionet e këtij çmimi, që krahas fituesit jepet një vlerësim i tillë./ KultPlus.com

TIFF Oda hapë aplikimin për filmbërës

Tetova International Film Festival – ODA 2018, hapë aplikimin për filmbërësit, shkruan KultPlus.

Tetova International Film Festival – ODA 2018, planifikohet të mbahet në muajin tetor (01.10 deri me 06.10.2018). Qëllimi i këtij festivali është afrimi i të gjithë artistëve të filmit me qëllim ngritjen e vetëdijes së qytetarëve, shkëmbim të ideve, prezantim të veprave kulturore para publikut. Në kuadër të këtij festivali njëjavor planifikohen të shfaqen shuma filma nga artist të njohur. Gjithashtu si pjesë mjaft e rëndësishme e këtij festivali do të jetë pjesëmarrja e regjisorëve, aktorëve dhe filmbërësve të njohur.

TIFF ODA, së pari ofron një forum të përshtatshëm për filmbërësit për t’i prezantuar punimet e tyre para publikut, duke krijuar një lidhje në zinxhirin e krijimit artistik, interaktivitetin me publikun dhe reagimin nga ai. Së dyti, duke i bërë bashkë studentët nga vende të ndryshme dhe duke i prezantuar ata para regjisorëve, producentëve, shkrimtarëve dhe aktorëve të njohur ndërkombëtarisht, Tetova International Film Festival – ODA- u ofron filmbërësve qasje në rrjetin artistik shumë të çmueshëm për karrierat e tyre të ardhshme. Aplikimi mbyllet më 20 qershor 2018 ndërsa shpallja e rezultateve do të bëhet më 20 korrik. Këtu mund të aplikoni./ KultPlus.com

Charlie Chaplin: Sapo fillova ta dua veten, unë ndalova së tentuari për të pasur gjithmonë të drejtë

“Sapo fillova ta dua veten, e zbulova se ankthi dhe vuajtja emocionale janë vetëm shenja paralajmëruese që më tregonin se unë isha duke jetuar në kundërshtim me të vërtetën time. Sot e di, ky është “AUTENTICITETI”.

Sapo fillova ta dua veten e kuptova se sa ofenduese mund të jetë për një person nëse unë tentoj ta i’a imponoj dëshirat e mia, edhe pse e dija se nuk ishte koha e duhur dhe personi nuk ishte i gatshëm për atë. Sot unë këtë e quaj “RESPEKT”.

Sapo fillova ta dua vetën unë nuk pata më dëshirë për një jetë më ndryshe, dhe mund ta shihja se çdo gjë që më rrethonte, me ftonte të rritesha. Sot këtë e quaj “PJEKURI”.
Sapo fillova ta dua veten, unë e kuptova se në çfarëdo rrethana, unë jam në vendin e duhur dhe në kohën e duhur, dhe se çdo gjë ndodh saktësisht në momentin e duhur. Kështu që unë mund të jem i qetë. Sot këtë e quaj “VETË – BESIM”.

Sapo fillova ta dua veten, unë ndalova së vjedhuri kohën time, dhe ndalova së krijuari projekte të mëdha për të ardhmen. Sot, unë e bëjë vetëm atë që më sjell kënaqësi dhe lumturi, i bëjë gjërat që i dua dhe që ma ngazëllejnë zemrën, dhe ato i bëjë në mënyrën dhe në ritmin tim. Sot këtë e quaj “THJESHTËSI”.

Sapo fillova ta dua veten, unë ndalova së tentuari për të pasur gjithmonë të drejtë, dhe kurrë s’kam qenë më pak herë gabim prej atij momenti. Sot unë e zbulova se kjo është “MODESTI”.
Ne s’kemi më nevojë ti frikësohemi argumenteve, konfrontimeve ose cilitdo problem me veten tonë ose me të tjerët. Madje edhe yjet përplasen dhe nga përplasja e tyre lind një botë e re. Sot e di e “KJO ËSHTË JETA”./ Charlie Chaplin

Musine Kokalari, vetëdija e shkrimit dhe e qëndresës

E premtja e fundit e marsit, më 30 mars, sjellë sërish takimet e seminarit “Përthyerje Antropologjike” në auditorium-in e Bibliotekës Kombëtare të Shqipërisë, me fillim nga ora 17:00, shkruan KultPlus.

Kjo pasdite i kushtohet figurës emblematike të Musine Kokalarit, vepra dhe jeta e së cilës vijnë në interpretimin dhe analizën e Prof. Persida Asllanit, studiuese e saj dhe e letërsisë moderne shqipe.

Shkrimtaria e Musine Kokalarit përbën një dukuri unike në letrat shqipe, jo vetëm si shkrimtarja e parë në botën tonë letrare, por si pena e parë që mundësoi vërshimin e ligjërimeve femërore në “gjuhën e mashkullt shqype”. Në prozën e saj, pikëtakim sugjestionues mes shkrimit dhe oralitetit, qasjes etno-antropologjike dhe përsiatjes ekzistenciale, joshjes dialektore dhe elegancës së idiolektit, u përftuan si kurrë më parë identitetet ligjërimore femërore, si një përvojë e re e shkrimit shqip, një dukuri e re, e pahetuar më parë as në prozatorët e mirënjohur të epokës, si Koliqi, Kuteli, Spasse, Migjeni e Stërmilli. Është po kjo vetëdije parësore e shkrimit që e bën veprën e saj të tejkalojë çështjen e “tabusë” gjinore thjesht duke e asgjësuar atë me aktin performativ të shqiptimit të vetes e të “Të tjerave” femërore në hapësirën e letërsisë. Nga vepra në vepër, kjo vetëdije rritet në kompleksitet dhe kërkim, duke hetuar tashmë vetëdijen identitare, duke u shndërruar në një sprovë të kalimit nga identitarja e trashëguar te identitarja e sprovuar. Për rrjedhojë, Albanizma femërore e Musine Kokalarit tharmon një vetëdije të re, të pandashme nga ajo shkrimore, vetëdijen e qëndresës. Kjo qëndresë është “e patrajtueshmja” që i dikton si fashizmi ashtu edhe komunizmi. Fotografia e saj e fundit, teksa gjendet përballë jurisë së gjyqit ushtarak, në moshën 28 vjeçare, është shëmbëlltyra e qenies autentike përballë “banalitetit të së keqes”.

Prof. Dr. Persida Asllani është prej shtatorit të vitit 2014, drejtore e Bibliotekës Kombëtare të Shqipërisë. Prej vitit 1995 ajo ka qenë pedagoge e Departamentit të Letërsisë në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë të Universitetit të Tiranës. Është doktoruar mbi veprën e Roland Barthes në Universitetin Paris 7 – Denis Diderot, në drejtimin letrar-kritik “Histori dhe Semiologji e Tekstit dhe Imazhit”. Krahas karrierës universitare në kërkim e mësimdhënie të lëndëve “Histori e letërsisë moderne shqipe”, “Histori e Poetikave të krahasuara” në Masterin Shkencor, “Letërsia moderne shqipe” në Shkollën doktorale të studimeve letrare etj, znj. Persida Asllani ka kontribuuar me përkthime, me përgatitje botimesh specifike për shqyrtime në disa fusha si: Fishta: Estetikë dhe kritikë; Gjergj Fishta – Proza 1; Gjergj Fishta – Proza 2; Ismail Kadare: Bashkëbisedime me Eric Faye ; Roland Barthes: Mitologjitë; Michel Foucault: Rendi i ligjërimit (bashkë me Orgest Azizi) ; Gianfranco Marronne: Trupat shoqërorë, proceset komunikuese dhe semiotika e tekstit. Ajo është gjithashtu autore e një monografie të shkruar dhe botuar në frëngjisht nga Presses Académiques Francophones më 2012, me titull “Roland Barthes, L’écriture de la Théorie », studim monografik që i kushtohet veprës tërësore të teoricienit, kritikut dhe shkrimtarit të mirënjohur francez Roland Barthes. Kjo monografi është ndjekur edhe nga botimi i një libri antologjik, origjinal, me titull «Roland Barthes – Questions », botuar nga autorja në Paris, i cili përveçse ka njohur disa vënie në skenën teatrale po në Paris, shërben sot si libër pune për shumë auditorë universitarë në Francë./ KultPlus.com

Flutura Açka: Më akuzojnë se u jap shumë kredite burrave në libra

Shkrimtarja e ftuar në “Letërsia dhe qyteti”, përballë dy gazetareve Beti Njuma e Alda Bardhyli, Flutura Açka, ka thënë se është shumë e vështirë ta shënjosh atë si shkrimtare feministe, por njëkohësisht librat e sajë janë një tribut për femrën si qenie e barabartë, për gruan shqiptare si partnere.

“Unë e urrej slloganin “barazi gjinore”, me nuk jemi të barabartë në gjini, as kemi pse të jemi të barabartë. Një grua e kupton që është grua vetëm pranë një burri, kështu besoj duhet ta ndiejë edhe gjinia tjetër, madje në kohët e reja gruaja mund t’ia dalë të kryejë funksionin e saj të riprodhimit si qenie, edhe pa praninë e burrit. Ndaj mendoj se mbi këtë botë, zotërimi femëror është i pashmangshëm, ndoshta kjo është edhe arsyeja pse gjinia tjetër ka luftuar për ta bindë përjetë për të kundërtën”, kështu u shpreh shkrimtarja Flutura Açka e ftuar në “Letërsia dhe qyteti” përballë dy gazetareve Alda Bardhyli dhe Beti Njuma.

Duke folur mbi mënyrën sesi ka ndryshuar feminizmi, ajo tha se “Pak kam parë në letërsinë shqipe që burrat të merren me personazhin “Grua”, me brendësinë e saj”.

“Gruaja është shtjelluar shumë cekët nga shkrimtarët shqiptarë, dhe mendoj se kjo u vjen sepse ose nuk e njohin, ose nuk kanë respekt për të si partnere e barabartë. Mund të përmend vetëm dy vepra të shkruar nga burra që i kanë dhënë përmasën e duhur asaj, “Djella” e Martin Camajt dhe “E rëndë gjëma e mëkatit” e Mitrush Kutelit. Sigurisht kjo nuk e mohon kontributin e tjetërkujt, por unë përmenda ata që mua më kanë lënë shenjë”, tha Açka. Në letërsinë e saj Açka ka shumë personazhe burra, aq sa sipas saj, është akuzuar nga feministet jam akuzuar se u jap shumë kredite. “Mendoj se shkrimtaret femra e kanë për detyrë ta eksplorojnë botën gjinore së cilës i përkasin, gjithnjë kam menduar se kush më mirë se unë (si shkrimtare) mund ta bëjë? Gratë e mia janë të emancipuara, sepse janë të pakohshme dhe kam nevojë t’i kem të pranueshme edhe për gjeneratat që vijnë. Unë kështu e njoh gruan shqiptare, unë kështu sillem si grua shqiptare”, tha ajo.

E pyetur mbi debatin që “Letërsia dhe Qyteti” hapi një vit më parë mbi letërsinë e së shkuarës, ajo u përgjigj se : “Në fillim të viteve 90-të u shfaq një trend për ta quajtur të shkretëtirë letërsinë shqipe deri në atë kohë. Unë nuk i jam bashkuar kurrë atij kori dhe as nuk mendoj se letërsia nis prej nesh. Ne vitet qe jemi rritur, ka pasur edhe shkrimtarë të talentuar, sigurisht pjesa më e madhe e tyre nuk u shkëputën dot nga skema dhe mbetën shkrimtarë të realizmit socialist, të heroit dhe përkushtimit ndaj kauzës proletare. Por pas vitit 1990-të vështirë ndonjëri prej tyre kërkoi ndjesë, ose të bënte një hap prapa dhe të pranonte se në mënyrë të pavullnetshme (ose të vullnetshme, në shumë raste) i kanë shërbyer diktaturës. Ky lloj pastrimi nuk ndodhi, sepse nuk ndodhi asfare edhe në shoqërinë shqiptare, ne kemi një demokraci shumë të helmuar, pinjollët e diktaturës që vranë dhe prenë, janë në pushtet dhe qeverisin politikisht dhe ekonomikisht, dhe ky mendoj se është terreni më i mirë për t’u fshehur shkrimtarët dorëzanë të diktaturës, për të mos thënë që vetë shteti po i pastron. Tek ne askush nuk është dënuar për gjenocidin komunist, dhe letërsia e ka për detyrë ta shënjojë këtë akt antihistorik. Këto ditë këtu në Holandë u zbulua se një shkrimtar i madh, deri tani i nderuar me gjithçka këtu, kishte bashkëpunuar në rininë e tij të parë disa muaj me nazistët. Kreditet e tij, edhe pse i vdekur, ranë brenda ditës. Askund, në një vend të civilizuar, nuk mund të bësh kompromis me dhunën, diktaturën dhe fashizmin. Por disa prej shkrimtarëve të asaj kohe mundën të orientoheshin në kushtet e lirisë dhe mundën të përshtateshin në deltën e madhe letrare që solli tranzicioni dhe e kapën lexuesin e ri”.

Por si ishte hyrja e Açkës në letërsi?

“Hyrja ime ne letërsinë shqipe ka qenë në një kurbë dhe jo aq normale, shënimet e mia të para janë të një moshe shumë të re, më është dashur të jem qysh fëmijë njëfarë korrespondenteje me qëllimin e vetëm të mund të studioja dhe ta kisha më te lehtë të hyja nga dera në letërsi. Por nuk ndodhi, përfundova duke studiuar ekonomi, që ishte privimi i pare. Diku nga vera e vitit 1988 mu botua për here të parë një cikël i plotë poetik që u shoqërua me një prezantim timin, por tri ditë më pas e gjeta veten në një shkrim shkërrmoqës, ku isha cilësuar si një zë me “figuracion të tepruar”, “fluturake”, “me gjuhë larg të thjeshtës” dhe pa asnjë varg për partinë. A guxonte pas kësaj të më botonte mua më poezi? Kështu që edhe përpjekja për të hyrë nga dritarja në letërsi, dështoi. Por ishin grahmat e fundit të diktaturës dhe autoritetit. Liria dhe kapërcyelli politik i 1990-tës, ishte dorëzania ime në letërsi, ndryshe ose do të heshtja, ose do të përfundoja në burg. Unë jam ekskluzivisht shkrimtare e Lirisë, arsye pse në letërsinë time fryn shumë erë e tillë. Pas botimit të “Kukullat nuk kanë Atdhe”, një moderator shqiptar, me të cilin pata një intervistë të gjatë televizive, më pyeti: “Nuk mendoni se duke përshkruar një femër të tillë (të lirë) në romanet e tu, edhe gratë shqiptare do të duan t’i ngjajnë, pra të kërkojnë të njëjtën liri, që mund të mos jetë përherë e këshillueshme”. Kështu mendonte ai, se ka liri të këshillueshme dhe jo të këshillueshme. “Unë këtë qëllim kam”, i thashë. Por këto nuk kanë qenë privimet e vetme, edhe brenda piramidës letrare kam patur një lloj “persekutimi” nga të racës sonë letrare, mbase me vite të tëra, por kjo është pjesë e historisë së letërsisë shqipe, mbase e kujtimeve të mia. Liria është rrjedhë, dhe mund ta kapësh rrymën e saj, jo piramidë që të shtyp, thjesht i jam shmangur kësaj të dytës, që të mund të mbijetoja. Aleatët e mi të vetëm në këtë, janë vetëm talenti (nëse është), lexuesi dhe media. Vetëm atyre u falem”, shkruan Gazeta Shqip.

Prej kohësh Açka jeton mes dy kulturave asaj etnike dhe holandeze. Jetës mes dy kulturave ajo e ka quajtur një pasuri.

“Nuk do ta kisha shkruar “Kryqin e harresës” dhe as “Të ftuar në Rrethin e Dhjetë” pa këtë hapësirë në jetën time. Kjo hapësirë, rrugëtimet e shpeshta, e ka furnizuar punën time me portrete të rinj, me personazhe që në kushte të tjera nuk i takon dot, me kulturën e një vendi tjetër të domosdoshme për të gjykuar identitetin tënd etnik, me një aparat krahasues dhe me çelësin e një porte për gjykimin ndryshe të Lirisë. Personazhet e mi janë qytetarë evropianë që e kanë integruar atdheun e tyre shumë përpara se politika, shumë më përpara se ligjet dhe koha”, është shprehur Açka./ KultPlus.com

Loti

Poezi nga Aleksander Pushkin.

Dje, për një kupëz me verë
Me një husar qëndrova
I heshtur dhe me shpirtin vrer
Në rrugë larg vështrova.

“Përse në rrugë-ai më thotë,-
Shikon e nuk bën zë?
Ti s’ke përcjellë gjerë më sot
Ndonjë njeri në të.”

E ula kokën i nemitur
Me duf i pëshpërita
“Husar, e shtrenjta më ka ikur”
Se thelli psherëtita.

Në kupëzë një pikë lot
Prej syrit seç më ra
“Për vajza qan ti foshnjë kot?
Mblidh veten”-trimi tha.

“Husar, ti brengë s’pe në jetë
Nga unë pra mësoje:
Mjafton një pikë lot medet
Që kupën ta helmojë.”