Bendi granç, Pearl Jam, ka nderuar me një deklaratë nëntë fansat që kishin vdekur në një stampede në festivalin danez Roskilde në vitin 2000.
Sot më 30 qershor janë bërë 20 vjet që kur ajo tragjedi kishte ndodhur, dhe bendi ka reflektuar në këtë ngjarje të dhimbshme përmes një deklarate në të cilën kanë thënë se “asgjë nuk ka qenë më njësoj që nga atëherë”.
“Nëntë djem të rinj ishin shkelur. Jetët e familjeve dhe të dashurve të tyre që është dashur ta durojnë të imagjinuarit e vdekjeve të tyre secilën herë dhe realitetin që nuk do t’i shohin më kurrë. Secili person në festival që e ka dëshmuar atë që po ndodhte dhe provonte të bënte diçka, ndoshta për ta nxjerrë dikë apo që s’kanë mundur ta nxjerrin ndokënd”.
“Dhe ata, sikurse bendi ynë, që nuk e kishte kuptuar se po ndodhte diçka deri kur më u bë vonë….të gjithë jemi duke pritur përgjithmonë që lajmet të jenë ndryshe”. / KultPlus.com
Galeria Qahili do të hapë ekspozitën kolektive “Vija e Gjelbër” më 2 korrik 2020, duke filluar nga ora 18:00. Kjo ekspozitë prezanton punimet e studentëve të Fakultetit të Arteve, përkatësisht të lëndës së vizatimit, të klasave të profesor Eshrefi Qahilit.
Koncepti i ekspozitë: “Hulumtimi i ngjyrës, i potezave, prezantojnë vija të sigurta. Figurat e këtyre artistëve që janë në fillim të karrierës së tyre reflektojnë mbi kahen, qasjen dhe ndryshimet që i kanë ndërmarrë për një rrugë të frytshme. Përdorimi lirik i ngjyrës në bashkëpunim me vijën e krijojnë artin e balancit, pastërtisë dhe qetësisë. Një numër i këtyre artistëve e kanë krijuar gjuhën e tyre..” – shkëputur nga koncepti i ekspozitës me kurator Nita dhe Eshref Qahili.
Tek ekspozita “Vija e Gjelbër” marrin pjesë studentë të vitit të parë, të tretë si dhe të masterit, e ata janë Albina Avdyli, Arbenita Lekaj, Arbër Etemi, Arbina Omaj, Ardijana Binakaj, Ardita Krasniqi, Arjeta Bytyqi, Arianë Kalaveshi, Arton Behrami, Avni Demiri, Azra Ibrahimi, Besarta Malokaj, Blerta Hashani, Bujar Berisha, Dijellza Dalipi, Donat Krasniqi, Drenusha Dalipi, Elirë Aliu, Era Baralija, Erblina Dalipi, Erjon Berisha, Erion Kllokoqi, Erona Zagraxha, Fatlum Rrahmani, Fjolla Ferati, Florentina Ramadani, Gazmend Osmani, Gerta Hamelli, Ilirianë Vlashi, Idrin Mullaidrizi, Leotrim Selmani, Luiza Thaçi, Lumturie Krasniqi, Luresa Sheholli, Pranverë Haxha, Renea Begolli, Sabri Rushiti.
Ekspozita do të jetë e hapur nga 2 korriku deri me 23 korrik 2020. / KultPlus.com
‘’Ano vahti kana me thay miri phen sinem ani skola thay na reslem sine pandar o bersha vash te kera buti, but ver sine amari day odoya koya sine obligimi te bikinel pasuli ano pazari, sigurinindoy ayekha amenge o drom vash publikuno transporti ji ani skola, feri so dromi sine kilimotrencar ani elemtaruni skola vi odoya maskarutni. May dosna kergyum vi me buderi fizikune butya thay ayekha sigurinava sine korkoro o love vash transporti, palo odova kotar o love kolen garavgyum kingyum vi bicikla kola drominava sine ji ani skola, ji kay o kedime love garava sine vash te kinav skolake materialya’’, ayekha shrdla inspiritaruni historia e Orhan Buticeski, kova akana olesko kamipe thay baro angazhipe vash edukipe irangya ano aktivizmo kole phiravela thay evolvirinela ano VORAE, konkretipea ano edukipasko departamenti, ovinindoy ayekha yekh kotar o vasne figure e romengo, ashkaliengo thay egipqanyengo, direkt edukipaske thay skoluipaske sar yekhuno drom vash may shukarno avipe.
Ani yekh intervista vash KuptPlus, Orhani mothavga buhle phanglo e pharipyencar thay barieryencar kolencar araklilo ano jivdipe e para karierako vi ayekha privatyuno jivdipe, mothavgya kobar si phare thay soa musay te arakholpe sakova dive vash te vazdel thay azhutinel e haricune komunitetya ani Kosova vash te skoluingyon.
May baro phiko ano olesko drom e jivdipasko sine o dadalarya, mothavla Orhani. Dadalarya, kola sakrifikinde buderi vash skoluipe e duy qhavorengo, vazdinindoy olen lungyaripea vash te skoluingyon.
‘’O manush sarsakana ano dromipe poro therla buderi planya thay resipya, thay sasavipea o manush niyekh ver na sito qalarno pea ano sasavipe, numay bahtkerinindoy mara familiake konkretipea dadalaryenge, siyum bahtalo thay barvalo odolea so reslum ji akana, sasavipea na aqhavinindoy akalea, feri so sasavipea sine yekh pharo drom’’, mothavla Orhani.
Ano vahti e amara vakeripasko, Orhani niyekh ver na bistarla te leparel e dadalaryen thay phikodeipe baro kay thergya olendar sahvaht, biqhalinindoy ini yekh mesazhi ko manusha kay kobar sito vasno te there familiako phikodeipe.
O bersh 2005 sine bersh kana o Orhani shrdingya oleski kariera direkt o integripe e edukipasko ano komuniteti. Ov mothavgya sar ov thay organizacia kerde yekh biaqhavdi buti vizitinindoy sakova than ani Kosova kote jivdina komunitetya, araklilo e familaryencar thay e ververtune organizaciencar lungyarinindoy lobiripe vash edukipe e qhavorengo. Akava dromipe na sine ni hari lohko, feri so isi buderi faktorya kola therna impakti kay kotorleutne e akale komunitetesko te mekhen e skola. Mashkar o sherune faktorya sine vi financiaruni situacia thay palo odova vi na yekhutno traytipe ani skola kotar o sikavne thay buderi ver vi kotar o aver siklovne. Numay o Orhani mothavla kay akala bariere dive po dive phagona.
Organizacia thay Orhani kay sitov ano sherunipe e departamentesko vash edukipe, konsiderinla yekh moraluno obligipe thay krisyuno kay o dadalarya te vazden pere qhavoren direkt skoluipaske, may hari odova elementaruno.
Edukipe, yekh iniciativa akaya kay o Orhani decizingya te dedikinel o sah poro profesionaluno jivdipe, evolviringyola sar yekh ‘’shudro maribe’’ mashkar o duy komunitetya, protagonisti kolesko sito korkoro ov. Kotar yekh rig manglape lungyaripea te marelpe vash te pakyal e hariucne komunitete te phiravel direkt skoluipaske sar yekhuno drom e suksesesko, ji kay pe aver rig te marelpe vash te pakyal e buderune komunitete kay steriotipya thay anglokrisipya direkt komuniteteske siton totalune bange. Yekh pharipe kova anlatu mashkar duy rigya, dadalarya thay qhavore, feri so but ver o qhavore therna hezitipe te vakeren dadalaryencar, numay Orhani mothavla kay e vahteske nakhipea, edukipe e komunitetesko therla diklardo bayripe.
‘’Niyekhver na sito yekh pharipe, numay yekh pharipe (aqhavipe) therla palo peste vi aver pharipya’’, potencinla Orhani.
Soske ekzistinla racizmi?
Buderuno komuniteti na penjarla haricune komunitete thay akava ovela ano buderi thema, thay vash akale sebepeske o haricuno komuniteti araklola e buderi anglokrisipyencar thay e stereotipyencar, potencinla ov, kova vi mothavla personalune eksperiencie vi ano vahti e dromipyengo. ‘’Ano vahti mere dromipyengo kote araklilum e ververutne personalitetyencar, reagipe olengo palo vakeripe amaro sine fokusirimo odothe kay on penjarde daykaste e komunitetestar kova sito aver, thay buderi ver ovla kay akala manusha te yaverinen o godinipe phanglo e komunitetea. ‘Akana cacek si te gndinav aver vash romane komunitetske’, vakergya yekh ver mange yekh manush ano yekh butyako kedipe ano Brukseli. Ji kay me mothavgyum oleske kay na sim yekhutno kotar o komuniteti kay sim skoluimo thay kerava buti, feri so isi ini buderi romane komunitetestar kola siton sar me vay may suksessune desar me’’, lungyarela mothavipe o Butic.
Vash akale sebepeske sakova manush musay te rodlarel, te drabarel, te penjarel historia e sakole komuniteteski anglo so te anglokrisinel, thay palo rodlaripe thay drabaripe te notadeinel kay, therla mi hako te direktingyol daykaske e alavyencar ‘’gabel’’ vay ‘’majup’’, sugerinla ov, kova vakerla kay manushikane barvalipya na jangyona niyekhv ver bazirinindoy ano olesko avrialuno dikhipe. ‘’E, ano akala verutne ovipya perla ma godyate yekh lafi kotar yekh penjarno lumiako gilavno kova vakergya; ‘’Te sine kay tumen na siyen racistya, mothaveni mange kobar jene e komunitetestar therna amala?”, lela misal Butic, kova phiravela olesko vakeripe kay ani lumia, thay may buderi ani Kosova thera but individya kola na therna yekh uqo niveli e skoluipasko, na siton edukime, numay akava na mangla te phenel kay on haketinena te etiketingyon vay te gindingyol kay akala verutne manusha shay ovna numay kotar o haricune komunitetya.
‘’Me gindinava kay te aqhave o racizmi ani Kosova musay buderi buti, may buderi kotar e instituciengi rig. Akava qhigode ovla informinindoy e populacia e konceptea ‘’Antijipsizmo’’ thay palo odova te phiravgyol buti anio akava aspekti, numay vash te reslol akava musay ini buderi vahti. Yekh ver manglape phikodeipe kotar o institucie thay palo odova ini kotar o civiluno malije…’’, deklarinla Orhani.
Romano komuniteti palo peste akharla yekh stereotipi kova Orhani konsiderinla sar bi akceptimo thay bango, te ove aver kotar o avera, te konsideringyove sar yekh niveli may tikno e amalipasko soske thereya yekh aver kolori, thereya kultura thay aver tradicia, nane sar te ovel may darakerdo sar vash komuniteteske haricune vi dole buderune.
Musay te potencingyol kay shay may baro anglokrisipe kolea araklola o romano komuniteti, ashkalie thay egipqanya, sito odova e qoribasko, krisinindoy olen buderi. Numay, Orhani mothavla kay kotar o raportya thay statistike kolen dikla ani Kosova thay avri themestar, akava komuniteti therla may harno shelipen ano akala verutne ovipya, pashe 0.5%.
‘’O manush niyekh ver ano olesko jivdipe na musay te aqhavgyol kotar realizipe olako/olesko suno. May baro pharipe kolea musay sine te arakhovav sine te pakyav e buderune komunitete numay ini e averen kay o barvalipya thay kreativiteti e manushesko na siton phanglo e kolorea vay e kultura kay ov therla. Numay, sakova manush te respektingyol pedral odova savo vasnipe thay kreativiteti therla. Akava me reslum, numay vash haricune komunitete te triunfingyol respekti thay akcpetipe kotar amalipe sito yekh pharipe’’, agorinla Orhani.
O manusha sar Orhan Butic siton harne. Gatisaripe, kamipe thay angazhime baro kernolen kay avdive sito; yekh misal vash sakole amendar. Orhani ano vahti e intervistako niyekh ver na kergya doshale daykaste, vash olesko komuniteti, ov na rodla sine ni may hari, ni may buderi odolestar kobar musay vash yekh harne komunitete. Sar vakerla sine ov kay moto olesko sito; ‘’Skoluipe sito anahtari e edukipasko’’, ov na rodla sine niso aver desar yekh shukarno edukipe, yekh yekhuno traytipe thay kay akava komuniteti te traytingyol kotar o amalipe bizo anglokrisipya. / Kultplus.com
(Akava teksti produktisalo sar kotor e proyektesko ‘’Phikodeipe e mediengo thay e jurnalistikako vash o manushikane hakaya ani Kosova’’, phikodeimo kotar o ofisi e Europaka Uniako ani Kosova thay realizimo kotar Kosovo 2.0, CEL thay QKSGJ. Andripe e akala botipasko sito godornipe e KultPlus/YIHR KS thay ano ni yekh drom nashti te konsideringyol sar pratsav e EU vay K2.0, CEL vay QKSGJ)
Kolonat zanore nga epoka e artë e kinematografisë italiane, vihen në dispozicionin e gjeneratave të reja të adhuruesve të filmit dhe muzikës, falë një marrëveshjeje të re ndërmjet studiove “Universal Music Group” dhe “Sugar”, që është studioja kryesore e pavarur në Itali.
Më shumë se 2 mijë kolona zanore historike nga filma të tillë si ata të Federico Fellinit, “La Dolce Vita” dhe “Amarcord” dhe filmi i Luchino Viscontes, “Il Gattopardo”, përfshirë edhe këngë të realizuara nga kompozitorë të famshëm siç është, do të rivendosen në dispozicionin e publikut dhe do të shpërndahen përmes kompanisë incizuese, “Decca Records”, transmeton Koha.
Në bazë të kësaj marrëveshje, “UMG Italy” po ashtu do të shpërndajë muzikë nga lista e artistëve bashkëkohor të labelit “Sugar”, përfshirë këtu një prej bendeve më të njohur të muzikës pop në Itali, “Negramaro” dhe artisti i muzikës pop dhe jazz, Raphael Gualazzi.
“Krijimi i një zgjidhjeje unike të distribuimit mbarë botërorë të muzikës së kompanisë incizuese ‘Sugar’, është një hap vërtetë i rëndësishëm dhe mezi po presim ta shtrijmë shikueshmërinë tonë edhe në territore të reja,” ka deklaruar Filippo Sugar, kryeshef ekzekutiv i kompanisë 88-vjeçare të muzikës në Itali.
Studiot “Universal” dhe “Sugar”, në të kaluarën kanë bashkëpunuar edhe në disa projekte tjera, përfshirë këtu performancën e transmetuar live të tenorit italian, Andrea Bocelli, nga katedralja e zbrazët “Duomo” në Milano, në mes të pandemisë së koronavirusit e cila atëkohë e kishte goditur më së shumti Italinë. / KultPlus.com
Kisha dashtë Me t’taku N’librari, Bash te rafti I librave me Poezi, E nën tituj librash Me t’puth aq ambel. Kisha dashtë Me t’taku Aty buzë rrugës Në nji tavolinë t’vogël, Tek kafeneja jote e preferuar, Veç isha ulë afër teje, E me t’pyet për udhëtimet tua rreth botës, Me aq pasion e shikoj Buzëqeshjen tande. Kisha dashtë Me t’taku N’andrrat tua, Ti je e aftë Për ta ndryshu botën, Magjia jote, Bukuria, Lëvizjet, Fustani nën flladin e verës, Janë Poezi, E du me t’lexu. / KultPlus.com
Restaurimi i ikonës “Shën Athanasi i Aleksandrisë” po zbulon pikturën origjinale e cila është e një cilësie më të lartë artistike.
Lajmi është bërë i ditur nga ministrja e Kulturës, Elva Margariti e cila shprehet se, “ikona “Shën Athanasi i Aleksandrisë” vjen nga një kishë në fshatin Skore, Gjirokastër”.
“Piktura origjinale është mbuluar nga një shtresë e dytë pikture realizuar me ngjyra vaji në fillimet e shek XX me një nivel të ulët artistik. Ekzekutimi është bërë mbi vernikun e pikturës së vjetër”, shprehet Margariti.
“Largimi i kësaj shtrese po zbulon pikturën origjinale e cila është e një cilësie më të lartë artistike dhe i takon fillimit të shek. XIX”, tha Margariti.
“Më përpara u restauruan dy ikona të tjera nga kjo kishë të cilat ishin ripikturuar në të njëjtën mënyrë”, tha Margariti. / KultPlus.com
Me shpirt të shkallmuar, zvarritja ime sikur mori fund para një askundje, ku dukej se ishte ai fundi që më priste dhe e prisja gjatë atij udhëtimi të zherbjes sime. Por, seç m’u bë se në atë përhumbje ishte zëri i sime Amë, si një përftim nga ajo botë, që po i jepesha për me shpëtue, që më tha diçka rreth “Sëmundjes së territ”. Çfarë t’i thosha tjetër kur ajo paraqiste një çekuilibrim tlë përhershëm shpirtëror midis dy gjendjeve, që i përcjell ata që mbesin në gjysmë të rrugës? A nuk do të thoshte kjo se mundimi im do të vazhdonte edhe përkundër asaj se bredhja ime në kërkim të madhështisë kishte marrë fund, ngaqë i kishte munguar vullneti i fuqisë, ajo shtysa me të cilin përballohet “sëmundja e territ”? Desha t’i thosha, po ashtu, se mund të kishte qenë pikërisht ajo që, si fëmijë, kur më kishte thënë se duhej të lirohesha nga mbërthimi i rrethit për t’i takuar një bote të pakufishme të dijeve, që më kishte futur në kurthin e një mashtrimi, ngaqë të zhytur në terrim shpirti, atë e kishim kob të përhershëm, ku nga ndjenja e smires, që e kishim ilet të përbashkët,shuhej secili yll shprese pa u parë mirë? Mbase, do t’i flisja edhe për mundimet tjera, që më kishin përcjellë deri te ajo pikë kur po hetoja fundin ngushëllues, por ishin fjalët e saj, që po ma bënin me dije rreth fundit si fillim dhe fillimit si fund, pra për përsëritjen e të njëjtës, që më trishtuan, ngaqë, po rikthehesha në atë botë të përhumbur dhe tejet mizore, ku jeniçeri dhe jeniçerët, kremtoheshin engjëj shpëtimtar madje! Medet, thashë, ç’e do kur deshtakët si unë i kanë fat jeniçerët!…
(Shkëputje nga romani “Jeniçeri i fundit”, Prishtinë, 2013) / KultPlus.com
Historiani, politikani dhe shkrimtari, Ivo Banac ka vdekur të marten në moshën 74-vjeçare, pas një sëmundjeje të rëndë, kanë bërë të ditur familjarët e tij.
Banac ka qenë profesor emeritus i historisë në Universitetin Yale dhe në atë universitet kishte qenë për dy mandate drejtues i kolegjit Pierson, shkruan portali kroat “Index”, raporton KOHA.
Ka qenë ministër i Ambientit në Qeverinë e Kroacisë gjatë vitit 2003, kryetar i Partisë Liberale (2003-2004) dhe deputet kroat (2004-2007).
Banac lindi në Dubrovnik. Studoi në Universitetin Fordham në New York, teksa studimet pasdiplomike i përfundoi në Universitetin e Stanfordit. / KultPlus.com
Më 30 qershor të vitit 1792 në Paris, këndohet për herë të parë Marsejeza, si këngë lufte.
Konventa e miratoi atë si himnin kombëtar më 14 korrik 1795; e humbi këtë status nga Napoleon Bonaparti, vetëm për t’iu rikthyer pak kohë pas Revolucionit të korrikut të vitit 1830.
Pastaj “Marsejeza” u njoh si himn i lëvizjes revolucionare ndërkombëtare nga Komuna e Parisit në vitin 1871.
Tetë vjet më vonë u rishpall himn kombëtar i Francës dhe vazhdon të jetë. / KultPlus.com
Linda Cristal, aktorja argjentinase e cila njihet më shumë njihet për rolin e saj në “The High Chaparral”, ka ndërruar jetë në moshën 89-vjeçare.
Djali i Cristal, Jordan Wexler, e konfirmoi vdekjen e saj për FoxNews të hënën, duke thënë se ajo tani ‘po pushon e qetë’.
“Të dy prindërit e saj vdiqën kur ajo ishte 13-vjeçe. Ajo ishte jetime”, tha Wexler. “Ishte aq e varfër, në fakt, vëllai i saj vdiq para saj sepse nuk kishin para për t’i blerë ilaçe”, vazhdon më tej djali i saj.
Wexler tha se Cristal luftoi shumë gjatë për një jetë më të mirë për veten e saj dhe kur ajo e bëri atë në Hollywood, u njoh nga John Wayne, i cili i tha “Do të jesh në filmin tim tjetër”.
Duke e falënderuar për gjërat e mira që ka bërë, Jordan shtoi se ishte me fat pasi Cristal sakrifikoi gjithçka për t’u siguruar të bijve një jetë komode.
“Ajo ruajti çdo dollar. Ajo nuk ishte një shpenzuese, ajo investoi me mençuri. E dini, ju duhet të mbani mend – ajo shkoi nga asgjëja dhe prindërit e saj vdiën aq të rinj sa ajo bëri vetëm një arsim të klasës së pestë, por ajo fliste pesë gjuhë”, thotë ai më tej.
Disa muaj para vdekjes së Cristal, Wexler tha se ai foli me nënën e tij – e cila duroi glaukomën midis sëmundjeve të tjera që do ta pengonin atë të shihej ose të lëvizte lirshëm – dhe i shpjegoi asaj se trashëgimia e saj ishte shkruar në histori përgjithmonë për shkak të guximit të saj për të luftuar për gratë dhe pakicat në biznes.
“Ju keni ndryshuar dhe keni frymëzuar miliona gra. Kjo është nëna ime. Një engjëll në parajsë pa dyshim”. / KultPlus.com
“Qendra Rinore” në Kamenicë, aty ku do të duhej që të rinjtë e këtij vendi të zhvillonin aktivitete të ndryshme, vazhdon të jetë në gjendje të mjerueshme, shkruan KultPlus.
Në nëntorin e vitit të kaluar, Komuna e Kamenicës ka bërë publike kontratën e nënshkruar në vlerë 74 mijë euro për rinovimin e kësaj Qendre e cila prej disa vitesh nuk është funksionale.
Por, deri më tash ende nuk është ndërmarrë diçka.
Fotografi Arian Mavriqi sot ka sjell disa pamje që shpalosin gjendjen në të cilën është kjo Qendër. Sipas tij në vitin 2013 ky objekt ka qenë në gjendje shumë të mirë, por ky shkatërrim ka ardhur si pasojë e pakujdesisë së njerëzve të këtij vendi.
“Me tu kputë shpirti e met lshu zemra! Në 2013-tën këtë objekt “Qendrën Rinore” në Kamenicë e kemi lonë përfekt, te gatshme për aktivitete rinore, dhe sot futem brenda e shoh në këtë gjendje mjeruese dhe krejt çka më sillej në mendje ishte pyetja: Kafshët kështu nuk do bënin sa të jetë jeta. A i ka mbet more një pikë dinjiteti këtij vendi?”, ka shkruar Mavriqi.
Mbetet të shihet nëse Komuna do të ndërmarrë diçka për funksionalizimin e kësaj Qendre Rinore. / KultPlus.com
Me fillimin e sezonit veror, në Liqenin e Radoniqit është vërejtur një fluks i madh i qytetarëve të cilët me qëllim freskimi, përkundër ndalesës nga ana e KRU “Gjakova”, me të cilën ndalohet hyrja në Liqe e të gjitha automjeteve dhe qytetarëve të cilët kanë synim larjen në Liqe apo aktivitete të tjera, persona të pa përgjegjshëm po shfrytëzojnë hyrje të tjera përreth Liqenit që të kenë qasje në Liqe.
KRU “Gjakova”sh.a, me synim të mbrojtjes së Liqenit të Radoniqit, nga veprimet e dëmshme që ndikojnë në ndotjen dhe dëmtimin e Liqenit si dhe zbatimin e kërkesave të cilat dalin nga Ligji në fuqi në Kosovë, mbi Ujërat, Urdhëresat Administrative si dhe vendimin e Inspektoriatit të MMPH, apelon tek të gjithë qytetarët që të respektojnë këto ndalesa dhe të ndalen veprime të tilla të cilat synojnë të dëmtojnë kualitetin e ujit të Liqenit si dhe në raste aksidenti, dëmtimi, apo lëndimi në njerëz ne si Institucion nuk mbajmë përgjegjësi.
Sipas njoftimit KRU “Gjakova” në bashkëpunim me Stacionin Policor-Gjakovë janë mobilizuar në teren në inspektimin e gjendjes së krijuar dhe ndaj personave të cilët nuk respektojnë këto ndalesa do të pasojnë dënimet e parapara sipas akteve ligjore. / KultPlus.com
Teatrot e famshme të Broadway-it të Nju Jorkut do të qëndrojnë të mbyllura për pjesën e mbetur të vitit, për shkak të pandemisë së koronavirusit, njoftoi një organizatë.
“Përvoja e Broadway-it mund të jetë thellësisht personale, por është edhe thelbësore dhe e përbashkët”, deklaroi kryetari, Thomas Schumacher.
“Alkimia e 1 000 të huajve në një audiencë të vetme, duke motivuar çdo interpretues në skenë dhe prapaskenë, do të jetë sërish e mundur kur teatrot në Broadway të mund të funksionojnë plotësisht”, shtoi ai.
“Broadway League”, që përfaqëson producentët dhe pronarët e teatrove, njoftoi se shfaqjet pritet të nisin në fillim të vitit 2021./ atsh / KultPlus.com
Kryetari i Komunës së Prishtinës, Shpend Ahmeti ka reaguar përmes një statusi në Facebook duke i lutur qytetarët për kujdes dhe respektim të masave. Ai kësaj radhe ju drejtohet jo si kryetar i Prishtinës, por si qytetar e familjarë duke kërkuar që të respektohen masat, shkruan KultPlus.
Ky është reagimi i plotë i Ahmetit:
Gjatë këtyre muajve të pandemisë kam takuar qindra njerëz, kam qenë në kontakt me mjekë, e në lagjet me infeksion. Gjasat për ta marr virusin kanë qenë të larta. Por, kam përcjellur rekomandimet e mjekëve në maksimum. Masken, jo kontakte fizike dhe larje e dezinfektim të rregullt të duarve.
Fatmirësisht, deri më tani nuk e kam virusin. Por meqë numri i njerëzve që njoh me virus është shtuar gjasat janë që të infektohem.
Deri atëherë do ta luftoj me gjana të thjeshta. Maskë, distancë e larje e dezinfektim.
Nanën e kam 72 vjeçare dhe nuk dua ta rrezikoj. Kam parë shumë raste të rënda për ta kaluar si hajgare.
Prandaj sonte nuk po ju flas si kryetar komune por si qytetar e familjar. Këto rekomandime të thjeshta nuk janë të vështira. Përndryshe ska shtet në botë që do ta ndalte përhapjen!
Kujdes! Mund të vërshohemi nga rastet. Pastaj komplikimet e thjeshta mund të bëhen fatale. Thjeshtë, nuk do të krevate për tu shtrirë e mjekë për të ju mjekuar. / KultPlus.com
Një fshat i vogël në jug të Italisë po ofron akomodim falas për vizitorët.
Bëhet fjalë për zonën periferike San Giovanni në Molise të Italisë, i cili viteve të fundit është përpjekur që të ketë banorë të përhershëm, duke u ofruar nga 24 mijë euro për secilin që është i gatshëm të shpërngulet në fshat, shkruajnë mediet italiane, transmeton lajmi.net.
Si rezultat i rënies së popullsisë, në San Giovanni ka shumë shtëpi të pabanuara. Janë pikërisht këto objekte që po ofrohen për akomodim falas për turistët e interesuar.
Siç bëhet e ditur më tej, ka tri shtëpi për të zgjedhur me një qëndrim maksimal një javë në çdo kohë midis korrikut dhe shtatorit.
Rajoni i Molise-it është i njohur për ofrimin e pikëpamjeve piktoreske të majave me shumë kodrina, si dhe prodhimin e djathërave vendor.
Ophidiaster ophidianus, ylli i parkut detar kombëtar Karaburun-Sazan është një nga thesaret më të bukura në këtë vend.
Agjencia Kombëtare e Zonave të Mbrojtura tha sot se Ophidiaster ophidianus është një specie e jashtëzakonshme që gjendet në parkun detar kombëtar Karaburun-Sazan.
“I pajisur me 5 krahë cilindrikë dhe me përmasa të diametrit që variojnë nga 20-40 cm, ylli i detit Ophidiaster ophidianus përfaqëson një prej thesareve më të bukura të parkut detar. Gjendet në shkëmbinjtë detarë në thellësi 5 deri 25 m”, shprehet AKZM.
Po ashtu, AKZM shton se Ophidiaster ophidianus mund të ketë ngjyrë të kuqe, lejla apo portokalli.
“Karakteristikë është se nga një krah i këputur i yllit të detit mund të formohet një individ i ri. Marrin frymë nëpërmjet qeskave të vogla të quajtura papilla, të cilat gjenden në sipërfaqe të trupit”, bën të ditur AKZM. /atsh / KultPlus.com
Në një fshat të vogël të Turqisë, kushtet unike të tokës, dhe nivelet e ujërave nëntoksore, kanë krijuar një lloj trëndafili të vacantë.
Zakonsht trëndafilet ju mund t’i gjeni në ngjyrë të kuqe, por për shkak të kushteve klimatike, ato rriten me ngjyrë më të theksuar por edhe më shumë të errët se sa e kuqe.
Pra, fotografitë që mund të shihni më poshtë tregojnë më së miri se në fshatin Halfeti, gjenden trëndafilat e zinjë, të vetmit në gjithë botën!/KultPlus.com
Në janar të vitit 1943, në Gjakovë lindi Teki Dervishi, shkrimtar e publicist i njohur, gjatë jetës së tij u mor me shkrime letrare e publicistike.
Sonte po e rikujtojmë njeriun i cili shkroi rreth 90 vepra letrare artistike, romane, poezi, drama, shkruan KultPlus.
Dervishi është autor i romaneve: ‘Pirgu i Lartë’, ‘Padrona’,’Skedarët’, ‘Nimfa’ dhe romane tjera.
Ka botuar edhe këto drama: ‘Zbutësi i njerëzve me sy prej zymrydi’, ’Bregu i Pikëllimit’, ‘Pranvera e Librave’, ‘Eshtrat që kthehen vonë’, ‘Nesër nisemi për Parajsë’ e disa punë të tjera.
*
Teki Dervishi- TRIM I MARRË
në trotuar si beduin si kloshar në rrugët e botës më zë natë ngrysem si çifteli e kërleshur vruga qepallave hije m’i bën lirë e shes artin tim – mjeshtërinë se bukën s’e dua lëmoshë mëshirë s’e dua dashurinë asnjë bar nostalgjinë s’ma shëron re e mllefur në ballin tim vetëton e bubullon më vret dru të njomë
vonesa ime pranverore do të kthjellet në paanësi e di në veri atje ku një Doruntinë psherëtin e vëlla më pret t’i vij malli për të boll më del me leckat e mia vjeshta rrugëve të planetit kah m’i vjel
*
Pas shkollimit fillor ai i ra në sy regjimit serb të asaj kohe dhe u burgos e u dënua që në moshën 17 vjeçare, ku vuajti dënimin disavjeçar në burgjet serbe. Teki Dërvishi është ndër të burgosurit më të rinj shqiptar që vuajti në burgun famëkeq jugosllav të Goli Otokut.
Brezi i shkrimtarëve që erdhi bashkë me Teki Dërvishin, siç ishin Beqir Musliu, Musa Ramadani, Ymer Shkreli, Xhabir Ahmeti, Resul Shabani, Nexhmedin Soba e ndonjë tjetër, ishte fryma që po thyente një traditë shkrimi, por edhe brezi i shkrimtarëve që arritën të bëjnë kalime të pahetueshme nga zhanri në zhanër duke qenë të suksesshëm në çdo njërin prej tyre.
Numri i madh të infekturave me Covid 19 në Kosovë, ka ngarkuar tej mase stafin mjekësor në Prishtinë, të cilët po punojnë pa pushim për tu ardhur në ndihmë pacientëve, shkruan KultPlus.
Regjisori Jeton Ahmetaj ka bërë thirrje për të ngritë vetëdijen e qytetarëve, duke ndarë një fotografi të një mikes së saj që punon si infermiere, dhe fotografia tregon për lodhjen e saj.
Më poshtë po sjellim statusin e plotë të Jeton Ahmetaj.
Kjo eshte nje mike imja,INFERMIERE NE INFEKTIVE,emri i saj eshte Shqipe Kadriu.Derisa ne po flejme ne shtrat ajo pushon kembet ne dysheme,per tu quar pastaj dhe per te ju sherby juve qe nuk besuat dhe nuk besoni se ka COVID vrases…TURP TE KENI QE NUK MBANI MASKA,TURP TE KENI QE PO VRISNI VETEN DHE TE TJERET!/KultPlus.com
Arilena Ara është një nga këngëtaret më të mira shqiptare, e cila u bë e famshme në botën shqiptare me fitoren në sezonin e dytë të garës për talentë ‘X Factor Albania’, shkruan KultPlus. Sonte po e sjellim një nga këngët e saj më të bukura me titull “Vegim”.
Ajo mori pjesë në edicionin e 18-të të ‘Këngës Magjike’ dhe doli në vendin e tretë me këngën ‘Nëntori’. Në vitin 2019, ajo fitoi Festivalin e 58-të të Këngës në RTSH dhe me këngën Fall from the Sky, do ta përfaqësonte Shqipërinë në Festivalin Evropian të Këngës 2020 në Roterdam, Holandë, por festivali u anulua.
Më poshtë kënga dhe teksti. /KultPlus.com
Me heshtjen jetoj Në ërsirrën e plotë Unë ngadalë, Kur ëndrra më zgjon Ti sje askund në këtë botë
Çdo natë të shoh si Vegim Stë prek dot të ndjej në shpirt
Ref: Shpirti im të kërkon në qiell në tokë E vetme jam skam faj
Shpirti im të kërkon në qiell në tokë Sytë e tij janë lartë po qaj
Ditarin shfletoj Unë çdo fletë e kthej Shënoj aty Sa kohë më mungon Dhe zemra të kërkon
Çdo natë të shoh si Vegim Stë prek dot të ndjej në shpirt
Ref: x2 Shpirti im të kërkon në qiell në tokë E vetme jam skam faj
Si harroj fjalët që ti kur më the Kur të mos jem mos harro Pranë do më kesh
Ouuuu – ouuuuuu uooouu – na – nana na Na -na nanaaa , nana na naaaa Naa – naa – naaaa
Ref: x3 Shpirti im të kërkon në qiell në tokë E vetme jam skam faj.
Komuna e Prizrenit, ka bërë lansimin e projektit të ri për “Auto-Kamp”, që është i pari i llojit të tillë në Kosovë, shkruan KultPlus.
Kryetari Haskuka ka njoftuar se në kuadër të këtij projekti janë krijuar hapësira për 10 vetura për kamping, hapësira gjelbëruese, ulëse për pushim, pajisje sportive dhe lodra për fëmijë.
“Në këtë vend tanimë turistët vendorë dhe ndërkombëtarë mund furnizohen edhe me rrymë dhe nevojat tjera që iu duhen një vend-kampingu të tillë. Kjo është vetëm faza e parë e këtij projekti, ku investimet do të vazhdojnë edhe më tej me kyqjen e ujit, vendosjen e dush-kabinave, si dhe do të bëhet qasja në rrugën kryesore”, tha ai.
Tutje ai ka falënderuar shoqatën e bjeshkatarëve Sharri për gatishmërinë e treguar për mirëmbajtjen e kësaj hapësire që ndodhet një kilometër larg nga qendra e qytetit, ndërkaq i ka ftuar të gjithë qytetarët që ta shfrytëzojnë dhe ta mbrojnë këtë ambient, si pasuri e të gjithëve. /KultPlus.com
prej shtëpisë sime me çati prej kashte dola me hejben plot vegla e mora rrugë Veriun e Thellë kurbet me kobër dola mjeshtër me pagë pas erës së bukës rrugë më rrugë shkretëtirës kah Lindja kah Perëndimi
latues mermeri me daltë ikonograf me brushë e ngjyrë godita pirgjet e larta të botës gjurmë lash shenjën e qartë pikturat e amshuara nëpër tempuj lirikën – fjalë të zjarrtë aktor me pseudonim palaço në oborrin mbretëror pa emër pa datë
disa shekuj pastaj në Atdhe eshtrat më vijnë vonë me anije – deti çohet dallgë
Shkrimtari dhe eseisti i njohur amerikan Henry Miller, e krijoi veten e tij si shkrimtar veçse nga përvoja e tij parisiane gjatë viteve ’30 të shekullit XX, kohë kur shumë amerikanë dhe anglezë vinin në Paris, si Joyce, Hemingway, Fitzgerald, Anderson, Stein, Orwell, e shumë të tjerë për t’iu larguar puritanizmit të këtyre shoqërive. Të bëhej shkrimtar për Millerin ishte në fillim veçse një dëshirë, por jeta në Paris i dha mundësinë të shohë e të ndjejë nga afër shoqërinë njerëzore, të prekë fundin e një jete të mjerë, të dekompozuar, me fate klithëse, të mbytur në dehje, seks e prostitucion, për të krijuar pastaj një letërsi tjetër, ndryshe nga tradita letrare amerikane, një letërsi gjysmë-autobiografike, ku ai tregon ngjarje të përjetuara dhe bën refleksione sociale e filozofike. Librat që ai shkroi dhe botoi në atë kohë në një shtëpi botuese në Francë, u ndaluan në Amerikë dhe Angli, si vepra dekadente dhe të papranueshme. Shkaku ishte se aty përshkruheshin dhe eksperiencat personale seksuale të shkrimtarit. Veprat e tij u lejuan duke filluar vetëm nga viti 1961, pra pas 30 vjetësh.
Pas disa eseve e tregimeve të shkurtra, krijimtaria e vërtetë letrare filloi me “Ditë të qeta në Clichy”, “Pranvera e zezë”, “Tropiku i Kancerit”, “Tropiku i Kaprikornës” etj. Në udhëtimin e tij të parë më 1928, si turist, ai erdhi me gruan e tij, Junes Mansfield, të cilën e donte shumë, por shpejt ajo u largua dhe ai fillon jetën boheme në zonën e Montparnasse e Saint-Germain-des-Près, duke u vendosur më pas në Clichy, një zonë tepër e gjallë e cila mbahej si bastion i socializmit në Francë, meqë dhe lëvizja punëtore atje ishte më e fuqishme.
Ishte viti 1932. Përshkrimet e tij letrare, edhe pse autobiografike, janë me shumë ngjyra, detaje, karaktere, personazhe të një kohe që sot nuk janë më, një atmosferë e çuditshme e jetës libertine, për të cilën, ata që vinin përtej La Manche apo nga bregu tjetër i Atlantikut, u dukej si një lloj parajse në lidhje me lirinë. Në fakt, në adoleshencën dhe rininë e tij ai kishte qenë një njeri shumë timid, e madje kur zbarkoi në Paris, ai i tha vetes: “Ti s’je i zoti të bësh asgjë… Atëherë bëju shkrimtar!… Dhe unë u bëra shkrimtar nga dëshpërimi”, – shkruan ai.
Në librin “Jours tranquilles à Clichy” (“Ditë të qeta në Clichy”), ndër të tjera ai shënonte: “Po shkruaj, nata bie dhe njerëzit shkojnë të hanë darkën. Është një ditë gri si ato ditë që sheh shpesh në Paris… Parisi në thelb është një qytet gri. E them këtë sepse në fushën e akuarelit, piktorët amerikanë e përdorin tepër dhe në mënyrë obsesionale ngjyrën e parafabrikuar gri. Por në Francë, gama e grisë duket e pafund dhe madje për këtë, efekti i grisë e ka humbur forcën e vet. Një ditë si kjo, në të njëjtën orë, kisha mundësi të shikoja ‘Sacre-Cœur’ nga çdo lloj këndi ose përgjatë ‘Rue Lafayette’ për t’u ngazëllyer plotësisht. Dhe, kjo ndodhte edhe kur kisha uri dhe kur s’kisha ku të flija… Në një ditë gri shpesh shkoja të shëtisja në sheshin e Clichy-së, në Montmartre. Nga Clichy deri në Aubervilliers ka një varg kafenesh, restorantesh, teatrosh, kinemash, dyqane këmishash, hotele e bordello. Është Broadway i Parisit. Broadway është shpejtësia, zhurma shurdhuese, marramendje e dritave, ku s’ke ku të ulesh. Montmartre është i plogësht, dembel, indiferent, disi i neglizhuar dhe rrëmujë, më tepër tërheqës se magjepsës. Ajo nuk shkëlqen me xixëllima, por djeg si një karbon përvëlues. Broadway provokon, ka ndonjëherë efekte magjike, por është pa flakë, pa ngrohtësi: është një kuadër pasqyre që shndrit, parajsa e njerëzve të publicitetit. Montmartre është lodhur shumë, është zbehur, braktisur… Ka disa bistro të vogla që frekuentohen veçse nga kurvat, batakçinjtë, bixhozxhinjtë dhe mafiozët dhe po të kalosh andej më shumë se një herë, mund të përfundosh të biesh në grackën e tyre. Ky sharm mashtrues i Montmartres është i lidhur më së shumti nga shfrytëzimi i seksit. Por në fakt s’ka asgjë romantike të këtij lloj seksualiteti, veçanërisht kur ai komercializohet. E, ajo mund të krijojë diçka nostalgjike, ndryshe nga seduksioni e tërheqja që krijonte një Gay White Way, një nga femrat më të famshme. Është e dukshme që seksualiteti zhvillohet në një dritë të butë, të ëmbël, me një ritëm të përmbajtur dhe jo nën dritat e neonit. Nga një anë e sheshit gjendet kafeneja ‘Wepler’ që për shumë kohë ishte e parapëlqyera ime. Ulesha jashtë apo brenda, gjatë gjithë kohës, në të gjitha orët e ditës apo të natës. Për mua ishte një libër i hapur. Aty shikoje të gjitha fytyrat: kamerierët, patronet, ata që mbanin arkën, gratë që lanin enët, të cilat janë ngjizur në kujtesën time si pamjet e një libri që do të shfletoja çdo ditë. Më kujtohet kur hyra për herë të parë në “Wepler” duke tërhequr me vete gruan time dhe kur pashë të rrëzohej një kurvë e dehur për vdekje duke u shëmbur në tavolinat e vendosura në hyrje dhe ku askush nuk u ngrit ta ndihmonte. U habita nga indiferenca e francezëve, çka jam i habitur ende, edhe pse më vonë zbulova shumë gjëra të tyre të mira. “Eh, hiçgjë! Thjesht një kurvë! Eshtë dehur tapë!”… I dëgjoj ende këto fjalë që më bëjnë gjithnjë të drithërohem…”
Një nga miqtë që e ndihmoi në këtë periudhë të vështirë të jetës së tij kur do të provonte urinë e përditshme, përveç një avokati amerikan, Osborn, i cili çdo mëngjes i linte një kartëmonedhë 10 frangash që të mund të ushqehej gjatë ditës; ishte dhe gazetari Albert Perlès, i cili në atë kohë punonte si gazetar për degën parisiane të gazetës “Chicago Tribune”. Kur Perlès e takoi në Paris, e gjeti me një dollar në xhep. Më pas, Perles do t’i jepte ndonjë rubrikë mbi ngjarje nga Parisi ku të shkruante fillimisht me emrin e Perlesit e më pas me emrin e tij, thjesht për të mbajtur frymën gjallë. Pikërisht me të, emri i të cilit në libër është Carl, janë dhe episodet më çoroditëse e libertine të jetës së tyre në Clichy. Ata jetonin në bulevardin “Anatol France”.
“Ishte një fortesë e komunizmit francez”, do të shkruante Perlès. “Kalonim shumë kohë në kuzhinë ku bisedonim, vend i cili do ishte i paharrueshëm për botën tonë. Aty vinte aktorja Lyanes kur dilte nga teatri. Po aty vinte Anaïs Nin, e cila u tregua dhe një kuzhiniere e mrekullueshme. Pinim dhe netët i kalonim në një lloj orgjie, ku miku ynë i bankës Osborn përfundonte duke kërcyer nudo”.
Miller e pëlqente shumë piktorin francez Rouault, të cilit i referohet në një libër të quajtur “Buzëqeshjet poshtë shkallës” dhe ku ndër të tjera shkruan: “Duke medituar për jetën dhe veprën e Rouault, i cili më ka tërhequr mjaft, mendoja për atë lloj kllouni që kisha qenë gjithnjë. Mendoja për pasionin tim të cirkut, sigurisht i një cirku intim, në mënyrën e asaj eksperience si spektator dhe si aktor, i zhytur thellë në ndërgjegjen time”. Një herë Henry Miller kishte njohur një rus, një ish kapiten të “ushtrisë së bardhë” që të mund ti gjente një vend për të fjetur. Një ditë rusi e ftoi në shtëpinë e tij në periferi të Parisit, në Suresnes. Ai donte që Miller t’i mësonte anglisht. I vunë një dyshek përtokë që të flinte, por kur shkoi, gjeti atje një grup të madh rusësh që u pinë dhe u dehën keq si dhe tre qen në krye të tavolinës. Meqë kur u shtri pa një krimb, atëherë atij i erdhi për të vjellë dhe mbeti pa gjumë deri në mëngjes. Që atë natë nuk u duk më në dhomën e rusit… Njëherë tjetër, atë e kishte strehuar për të fjetur një indian që shiste perla në “Rue Lafayette”, me kusht që t’i pastronte shtëpinë nga pluhurat. Por fatmirësisht, meqë në Dijon kërkonin një mësues të anglishtes, pas disa ditësh Mellir e la indianin e perlave dhe pastrimin e shtëpisë së tij dhe shkoi, për tu kthyer disa kohë më vonë me ca para në xhep…
Amerikanët i pëlqenin shumë prostitutat franceze pasi gjenin tek ato një eksperiencë të panjohur. Ai përshkruan gjithë prostitutat e asaj lagje, ku ndër të tjera tregon dhe për një prostitutë me një këmbë druri që dhe ajo kishte klientelën e vet të përhershme në cepin e një rruge. Në një nga kabaretë, ishte ajo që quhej “Borëbardha”, një 35-vjeçare me flokë të gjata dhe sy blu. Kishte madje femra që pas seksit kërkonin si të çmendura ndonjë mjek, pasi ishin në një gjendje ekstaze të vazhdueshme. Emrat e tyre në libër janë Adrienne, Colette, Nancy, Eliane, Mara… Por spektri i prostitutave ishte mjaft i gjerë, pasi në Paris dyndeshin prostituta nga e gjithë bota. Në përshkrimet e tij, Miller flet për prostitutat belge, spanjolle, polake, zvicerane, nordike, luksemburgase, jugosllave, etj. Një herë, me një prostitutë, e cila kishte qejf që ai t’i fliste në anglisht, ku pranë shtratit kishte gjithnjë një shishe me verë, zbuloi se në çantë ajo kishte një revolver, të cilën ia mori nga frika se mos e vriste. Para se të dilte nga dhoma, ajo e pa tronditjen e tij dhe siç tregon Miller, ajo e pyeti:
“- Mos je i zhgënjyer nga unë? – I zhgënjyer? Çdo të thuash me këtë? – A nuk dukem si shumë e shëndoshë? – shtonte ajo duke parë nga kërthiza. – Po ti je e mrekullueshme, si një tablo e Renoirit…” Ajo u skuq. “Një Renoir?”, i kishte thënë ajo sikur këtë emër ta dëgjonte për herë të parë. “Ti bën shaka? – Aspak… afrohu pak të të fërkoj seksin!…” Një herë tjetër, duke qenë me dy femra në shtrat, atë e kishte zënë ngërçi dhe mezi kishte mundur të çlirohej nga furia e tyre, aq sa kishte menduar se po vdiste.
“Kur kujtoj atë epokë të Clichy-së”, kujtonte ai në librin e tij me kujtime, “kam ndjesinë se jetoj ende në parajsë. Ne kishim veçse një problem: si të ushqeheshim. Të gjitha hallet e tjera ishin imagjinare… Ishte koha kur seksi femër ishte sheshit, në ajër: femrat angleze ishin në ‘Casino de Paris’. Hanin regullisht në një restorant pranë Place Blanche. Ne u bëmë miq me gjithë atë grup femrash. Atëherë shkoja në shtrat me një skoceze të mrekullueshme. Në ndonjë nga ato netë, neve na merrte të dyve në shtratin e saj dhe thoshte se kjo e eksitonte shumë kur e bënim të tre…”
Pikërisht kur ishte në Clichy, ai dashurohej me amerikanen Anaïs Nin, një histori plot aventura dhe një lëndë letrare kjo për shkrimtaren Nin, e cila që në atë kohë shkruante fletoret e saj “secrete”. Ishte koha kur në Paris, gruaja e Millerit u njoh dhe me të, por ajo nuk mund të jetonte me Henrin në Paris. Kujtimet e Ninës me Millerin janë të shumta siç i kujton ajo dhe në librin e saj “Henry et June” botuar në Francë. Në një nga kapitujt, ndër të tjera ajo shkruan: “E takova Henrin në stacionin e trenit. Ishte i zymtë dhe në çast ndjeva të më shfaqeshin emocionet duke njohur të njëjtën gjë tek ai. Më tha se e lodhte ideja të shkonte gjer në stacion pasi ishte dëshira që e paralizonte të shkonte. Refuzova të shkoja në apartamentin e tij meqë Fred është atje dhe i sugjerova të shkojmë në ‘Hotel d’Anjou’ ku më kishte çuar Eduardi. Lexoj dëshirën në sytë e tij. Ecim bashkë deri në hotel. Ai do që të flas me recepsionisten. Kërkoj dhomën nr.3. Ajo më thotë se bën 30 franga, ndërsa unë i thashë: ‘A e jepni për 25 franga?’ Dhe unë mora çelësat. Nisa të ngjis shkallët. Duke shkuar, Henri u ndal të më puthë. Jemi në dhomë. Ai klith me atë të qeshur të ngrohtë: ‘Anais, ti je një demon!’ Nuk them asgjë. Është i paduruar dhe nuk pret sa të zhvishem. Dhe, ja ku hutohem ngaqë s’kam përvojë, e tronditur nga vala e egërsisë së atyre orëve. Më kujtohet veçse etja e Henrit, energjia e tij, si i zbulonte vithet e mia të cilat i gjente mjaft të bukura, dhe pastaj, ah, mjaltë që rridhte, kulmi i kënaqësisë, seks me orë të tëra. Barazia, thellësia që kërkoja, e errëta, fundi, e vërteta. Zemra e qenies time është pekur nga një trup që e ka pushtuar trupin tim, i cili e përmbyt atë dhe që më lëviz gjuhën e flaktë brenda meje me një fuqi të madhe. Ai klith: ‘Thuamë, thuamë çfarë ndjen!’ Por unë nuk mundem. Gjaku më ka pushtuar sytë, kokën. Fjalët më janë mbytur. Kam dëshirë të klith si një grua e egër, pa fjalë, klithje me fjalë të paqarta, pa kuptim, nga thellësia primitive e qenies time, klithje që shpërthenin e dilnin nga barku im si mjalti. Një gëzim plot lotë që më lenë pa fjalë, të pafajshme, e pushtuar, e shndërruar në heshtje. O zot, ç’ditë kam jetuar, ç’orë të nënshtrimit total të gruas, ç’dhuratë për veten time aq sa s’ka mbetur asgjë çfarë të jap tjetër…”
Marrëdhiet e tij me Anaïsen ishin të çuditshme ku në thelb mbizotëronte tërheqja e tij seksuale dhe intelektuale. Jo më kot në kujtimet e saj, Nin do të shënonte dhe fjalët që kishte shkruar Fred Perles për mikun e tij Henry: “Mjerë ti Henry. Më vjen keq për ty. Ti nuk ke mirënjohje sepse ti nuk ndjen dashuri. Që të jesh mirënjohës duhet së pari të dish të duash…”
Miller e adhuronte Dostojevskin dhe kur fliste për “Vëllezërit Karamazov” dhe “Idioti”, ishte si në një botë tjetër. Në librin e tij “Tropique du Capricorne” të botuar po në Paris, ndër të tjera ai shkruante: “…Ajo femër më dukej aq idiote saqë në fillim nuk i kushtova vemendje. Por dhe kjo ka një seks si gjithë të tjerat, mendova… Një mbrëmje ne ishim në shtëpi dhe ajo ndërkohë ishte futur në banjo. Atëherë përfytyrova diçka dhe vura syrin në vrimën e çelësit. Dhe u habita kur e pashë atë në këmbë, nudo, përballë pasqyrës, që përkëdhelte e ngacmonte seksin e saj të vogël. U eksitova aq shumë sa doja ta bëja. Zbërtheva pantallonat dhe e lashë seksin tim të merrte ajrin e natës…” E, më tej ai përshkruan imtësisht se si ishin shtrirë në divan së bashku dhe kishin kaluar natën deri në mëngjes. “Gjatë gjithë jetës time nuk mbaj mend të kem lëvizur dorën në një seks aq të lëngshëm. Lëngu i saj ngjitës i rridhte nëpër këmbë. Po të kisha afishe nëpër duar do të kisha ngjitur kushedi sa shumë afishe. Pas disa çastesh, ashtu si një lopë që do të kullosë, ajo uli kokën dhe e mori. Asnjë fjalë mes nesh. Sikur të ishim dy maniakë të paqtë që e bënin atë punë në një errësirë varrmihësish. Kurrë nuk kisha bërë seks me një vajzë të tillë. Dhe çdo natë, kur e shikonte që isha vetëm në shtëpi, ajo zbriste tek unë dhe shkrihej në errësirë. Por seksi i saj ishte i jashtëzakonshëm. E fusja hundën brenda në atë të çarë ku zotëronte një heshtje e madhe, ëmbëlsi dhe paqe… Në errësirën e asaj shpelle të madhe rezononte një lloj muzike organoje…”
Kur shkoi në Amerikë, Miller botoi më pas një libër të vogël, të titulluar “Bota e seksit”, ku ndër të tjera shkruante: “Një botë e re është duke lindur, një tip i ri njeriu po shfaqet sot. Masa e madhe e njerëzimit, e destinuar të vuajë sot më tërësisht se kurrë, arrin deri aty sa të paralizohet nga frika e të tkurret në vetvete, i tronditur gjer në shpirt. Ai nuk ndjen, por shikon veç raportin e kërkesave urgjente e të përditëshme të trupit. Ja, kështu vdesin qytetërimet. Në fillim është forma që vdes. Por edhe pse pak arrijmë ta mendojmë, duhet të kuptojmë se forma nuk do të vdiste nëse nuk do të vritej shpirti…”
Edhe pse seksualiteti luan një rol të madh në jetën dhe veprat e tij, ajo nuk e obsedon atë, ai nuk bëhet rob i saj, dhe ai nuk e njëson asnjëherë me ndjenjën e vërtetë të dashurisë, me atë çka është sublime tek njeriu. “Dashuria”, “është drama e përkryerjes dhe e bashkimit. Dramë personale në kuptimin më të thellë e që duhet të bëjë të bien zinxhirët e egoizmit, burimi i gjithë të këqijave. Seksi në vetvete nuk është personal dhe ai mundet apo jo, të identifikohet ose të bashkohet me dashurinë. Ajo shërben për ta përforcuar, thelluar ose shkatërruar atë. Eshtë diçka ndihmëse, një instrument, i mirë apo i keq, kjo varet si e përdorim. Zakonisht dashuria e seksi njësohen dhe nga kjo vijnë vuajtjet, keqardhjet, që sot përbëjnë rrënimin e botës… Sot seksi, si një makinë e simbol i mënyrës së ekzistencës sonë, funksionon në një boshllëk absolut e steril. Eshtë shenja më e lartë e pafuqishmërisë. Krijues vuajtjesh, pasi ai sjell emocione dhe ne jemi veçse handikapë në fushën afektive…”
Vite më vonë Miller u vendos në “Villa Seurat”, pranë sheshit Alesia, jo larg nga Montparnasse. Me intelektualë të tjerë amerikanë e francezë ai takohej shpesh në kafenenë aty pranë, në “Café Zeyer”, që është dhe sot. Në vitin 1940, në një kohë të vështirë për Europën që kërcënohej nga lufta shkatërrimtare, një ditë, në portën e tij u shfaq shkrimtari George Orwell, i cili kishte botuar librin “Homazh për Katalonjën”, lidhur dhe me pjesmarrjen e tij në brigadat vullnetare internacionale për të mbrojtur republikën e re spanjolle. Takimi i tyre ishte disi i nderë, pasi mendimet e tyre ishin të kundërta. Miller ishte pacifist dhe i qëndronte larg luftës në princip, cilado luftë të ishte. Madje ai ishte një fatalist i madh, ndërsa Orwell ishte i ashpër dhe besonte në politikën dhe ndryshimin shoqëror. Ai luftonte për liri dhe drejtësi, çka për të ishin baza e demokracisë. Që të dy ishin pacifistë në fakt, por siç shkruante Perlès, “ndërsa Miller e refuzonte luftën, Orwell ishte gati të nisej në luftë për të mbrojtur çdo kauzë që e gjykonte të drejtë”./KultPlus.com